Άρθρο Βήματος - Οι αιώνιοι Φοιτητές
JAE:
Οι αιώνιοι φοιτητές
* Υπερβαίνουν το 40% του συνόλου και συνυπολογίζονται ακόμα και νεκροί!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Ας επωφεληθώ της ( προσωρινής; ) εκτόνωσης της εξέγερσης δυναμικών μειονοτήτων στον χώρο της εκπαίδευσης, χάρις στα μπάνια του λαού, για να ζητήσω την ιδιαίτερη προσοχή σας επί των εξής, που ελάχιστα ή διόλου απασχολούν.
Πρώτα πρώτα, τα όσα προβλέπουν οι ελάχιστες και πολύ μετριοπαθείς προτάσεις της κ. Γιαννάκου, όπως και οι ευρύτερου φάσματος και πιο ουσιαστικές της επιτροπής Βερέμη (ΕΣΥΠ) περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ο ελληνικός λαός, που την επέλεξε με δημοκρατικές διαδικασίες για να κυβερνήσει, αυτονόητα επικρότησε και το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα. Καθώς δε πολλά από τα οποία περιέχονται σε αυτό περίπου ταυτίζονται και με τις προεκλογικές προτάσεις του ΠαΣοΚ, λογικά συμπεραίνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων πολιτών συμφωνεί για το ότι πρέπει, επιτέλους, να αρχίσουν κάποιες σοβαρές προσπάθειες για να βγούμε από το εκπαιδευτικό τέλμα. Τα διαφωνούντα δύο αριστερά κόμματα και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μετά βίας εκπροσωπούν συνολικά ένα 10% του εκλογικού σώματος. Καθώς όμως βρίσκονται απροκάλυπτα πίσω από τις δυναμικές κινητοποιήσεις, οι οποίες ενθέρμως προβάλλονται από την υποδαυλίζουσα κάθε αναταραχή τηλεόραση, δίνεται η εντύπωση μιας παλλαϊκής αντίδρασης. Δικαιούνται φυσικά και τα κόμματα αυτά να διαφωνούν, αλλά όχι και να υποτάσσεται η πλειοψηφία σε οποιαδήποτε άποψή τους με τον ψευδέστατο ισχυρισμό ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι βλάκας και δεν τα ξέρει. Το να θέλει διά της βίας να επιβάλλει κάποιος τη δική του άποψη όχι μόνο είναι παράλογο αλλά και προκλητικά αντιδημοκρατικό. Μόνο στις δικτατορίες (μαύρες και κόκκινες) επιβάλλεται η άποψη ή μάλλον το συμφέρον των ολίγων σε βάρος των πολλών.
Επειτα, το θέμα των αιώνιων φοιτητών (παγκοσμία πρωτοτυπία) δεν είναι καθόλου αθώο και ανώδυνο όπως ισχυρίζονται ακόμα και πρυτάνεις. Ο αριθμός τους υπερβαίνει το 40% των φερομένων ως φοιτητών, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται όχι μόνο 80χρονοι αλλά και νεκροί (αφού κανείς συγγενής των θνησκόντων δεν φροντίζει να το δηλώσει στο AEI όπου «φοιτούν» ώστε να τους διαγράψουν). Τι πειράζει, λένε πολλοί. Εκτός από το γελοίο του πράγματος κρύβεται και πονηριά. Οι επίσημες ελληνικές και διεθνείς στατιστικές παρουσιάζουν με καμάρι πολύ μεγάλο αριθμό σπουδαζόντων στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας μας δίνοντας έτσι ψευδή εικόνα μιας άλλης πραγματικότητας. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι επιχορηγήσεις του κρατικού προϋπολογισμού προς τα AEI υπολογίζονται με βάση και τον αριθμό των φοιτητών τους. Αρα τα AEI εισπράττουν πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνται, ιδιαίτερα τα αρχαιότερα. Δηλαδή, η κατά κεφαλήν φοιτητική κρατική χρηματοδότηση είναι μεγαλύτερη από όσο παρουσιάζεται από τους απαιτούντες περισσότερα από τον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό. Εξάλλου, μερικοί από τους αιωνίους φοιτητές, και συνεπώς ανεπαρκείς ως ανίκανους για πανεπιστημιακή μόρφωση, που δεν πατούν σχεδόν ποτέ στο μάθημα, συνήθως ηγούνται των εξεγέρσεων (παρασύροντας και τους άλλους) είναι όργανα κομμάτων και εξωπανεπιστημιακών συμφερόντων. Αυτοί είναι και οι κυρίως υπεύθυνοι της μετατροπής του πανεπιστημιακού ασύλου σε άσυλο ανιάτων που μισούν τη γνώση, τον διάλογο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, παρέχοντας ταυτόχρονα φιλοξενία και σε εξωπανεπιστημιακά αποβράσματα, πρεζάκηδες, εμπόρους ναρκωτικών, λωποδύτες, αναρχικούς και κάθε αντικοινωνικό στοιχείο. Ταυτόχρονα φιμώνουν και τρομοκρατούν το διδακτικό προσωπικό χωρίς η συντεταγμένη πολιτεία να τολμά να εφαρμόσει τους νόμους. Είναι αυτό δημοκρατία;
Το ΒΗΜΑ, 16/07/2006 , Σελ.: B51
takis:
είναι ολοφάνερο ότι ο άνθρωπος μόνο απέξω έχει περάσει από το ελληνικό πανεπιστήμιο...
έτσι εξηγείται και η δίψα του για να κερδίσει το όσκαρ ηλιθιότητος. Ήθελα να ήξερα πόσο μεγάλο οίστρο είχε όταν του κατέβηκε (ή του σφυρίχθηκε) η ιδέα ότι τα ελληνικά πανέπιστήμια παίρνουν και παραπάνω χρήματα από όσα δικαιούνται!!!
σα δε ντρέπονται(τα πανεπιστήμια) μα τι άπλυστοι οργανισμοί είναι αυτοί..σωστοί κηφήνες.^banghead^
Όσο για τους φοιτητές που παρασύρονται...ας πούμε ότι είναι άβουλα όντα
Από ποίους όμως και πότε???
Παραύρονται όταν πάνε π.χ στα πάρτυ και πάιρνουν την καθυσηχαστική τους δόση του στυλ <<έλα μωρε μια χαρά είναι όλα τώρα και μετά το πτυχίο ή ελα σε μας εμείς ξέρουμε>>
ή όταν βλέπουν εξώφθαλμα την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των σπουδών και την υποβάθμιση των πτυχίων τους????
επιπλέον αυτοί που διαπλέκονται,τρομοκρατούν το προσωπικό κτλ κτλ ποιοι είναι επιτέλους??μήπως αυτοί που έχουν τις πλειοψηφίες στις συγκλήτους???
και οι πρυτάνεις που εκλέγονται είναι ακηδεμόνευτοι πολιτικά??δεν ανήκουν στα δυο μεγάλα κόμματα??
φυσικά και όχι... ^pinokio^
Alexkasgr:
Πωπω... ο άνθρωπος τα εντόπισε όλα τα προβλήματα με τη μία και σχεδόν τα έλυσε!!
Τελικά τα κωλόπαιδα οι αιώνιοι φταίνε τόσα χρόνια για όλα και δεν το είχαμε καταλάβει...
Ευτυχώς μας άνοιξε τα μάτια και τώρα ξέρουμε...
Πέρα από τις απόψεις που έχει ο καθένας για το θέμα, νομίζω είναι σαφές το πόσο αστήρικτα είναι αυτά που λέγονται. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με αυτά που διάβασα. Προτείνω email - διαμαρτυρίες στην εφημερίδα, τουλάχιστον για αποκατάσταση της - αν μη τι άλλο - αλήθειας ότι δεν έχει ξεσηκωθεί μια μειονότητα και δεν είναι και χειραγωγούμενη όπως θα ήθελε.
Verminoz:
Είχα την ατυχία να διαβάσω αυτό το πυροτέχνημα στην ίδια την εφημερίδα. Ακόμα ένας άνθρωπος που μιλάει μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει στον χώρο του πανεπιστημίου, ποια είναι τα προβλήματα και ποια η πραγματικότητα και εξαπολύει ευμεγέθεις μπούρδες.
Απορία:
Γίνεται από την πολύ ηλιοθεραπεία να γίνεις γαλάζιος ή ο εν λόγω κύριος έχει κάποιο άλλο "δερματικό" πρόβλημα? ::) ::) ::)
Vulcan:
Quote from: JAE on July 16, 2006, 15:23:11 pm
Επειτα, το θέμα των αιώνιων φοιτητών (παγκοσμία πρωτοτυπία) δεν είναι καθόλου αθώο και ανώδυνο όπως ισχυρίζονται ακόμα και πρυτάνεις. Ο αριθμός τους υπερβαίνει το 40% των φερομένων ως φοιτητών, ανάμεσα
....................
εμπόρους ναρκωτικών, λωποδύτες, αναρχικούς και κάθε αντικοινωνικό στοιχείο. Ταυτόχρονα φιμώνουν και τρομοκρατούν το διδακτικό προσωπικό χωρίς η συντεταγμένη πολιτεία να τολμά να εφαρμόσει τους νόμους. Είναι αυτό δημοκρατία;
Ο Μαρίνος είναι γνωστός συνταξιούχος, γραφικός, υπερσυντηρητικός δημοσιογράφος, πρώην διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου. Οι απόψεις του, ακραίες έως ηλίθιες, δίνονται συνήθως με εκνευριστικό, μέχρι και εμετικό τρόπο. Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του, και είναι απορίας άξιο το τι μπορεί να βρει σ' αυτόν ένας νέος άνθρωπος σαν τον JAE. Τέλος πάντων, για την οπερέτα των 'αιωνίων' φοιτητών και τις κραυγές των διαφόρων 'Μαρίνων', υπάρχει ένα πολύ πιο ήπιο άρθρο την περασμένη Κυριακή στην ίδια εφημερίδα.
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14808&m=B55&aa=2
_________________________________________________ ___________________________________
Συγκοινωνούντα δοχεία
* H πανεπιστημιακή Παιδεία αποτελεί δημόσιο αγαθό που προσφέρεται, σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος, δωρεάν
Π. ΝΟΥΤΣΟΣ
H υπουργός Παιδείας, κατά την επανεκκίνηση του επονομασθέντος «εθνικού διαλόγου», εισήγαγε το «προσχέδιο» των αλλαγών του νόμου-πλαισίου για τα AEI με την εξής επισήμανση: «H πρόταση αφορά αποκλειστικά την αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου και δεν έχει καμία σχέση με ενδεχόμενες αλλαγές στο άρθρο 16 του Συντάγματος που μπορούν να αποφασιστούν μόνο από την επόμενη Βουλή». Ετσι έχουν τα πράγματα;
Από την αρχή του προηγουμένου έτους σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, και πέραν αυτών, αναγράφονταν πρωτοσέλιδα λίγο πριν αρχίσει ο «εθνικός διάλογος», για την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, ότι αυτά βρίσκονται «από καιρό σε τροχιά παρακμής». Μάλιστα οι «βαθιές πληγές» τους εντοπίζονταν συγκεκριμένα στα εξής: «υπεράριθμοι φοιτητές, έλλειψη υποδομών, απόντες καθηγητές, απωθητικά, μη λειτουργικά κτίρια, ανύπαρκτες ή ανοργάνωτες βιβλιοθήκες, υποβαθμισμένο εκπαιδευτικό έργο, ασήμαντο ερευνητικό έργο». Τουτέστιν πρόκειται για «προφανή οπισθοδρόμηση, βεβαιωμένη αναποτελεσματικότητα, κρίση». Αν ξεκινώ με αυτές τις διατυπώσεις είναι γιατί αποτελούσαν τον κανόνα των δημοσιολογούντων που αναλίσκονταν αφειδώς σε αποφάνσεις με επίκεντρο μια ρητορεία «κρισεολογίας», σύμφωνα με την οποία η γενικευμένη «κρίση» απαιτεί και δραστική θεραπευτική αγωγή. Οι αυτόκλητοι μάλιστα θεράποντες είχαν πάντα έτοιμη, μαζί με τη διάγνωση, και τη συνταγή της «εξυγίανσης», τόσο για τα «κεντρικά» όσο και για τα «περιφερειακά» πανεπιστήμια, τα οποία βρίσκονται με τη σειρά τους σε «μόνιμη κρίση».
Στη συνέχεια εμφανίστηκε το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» με την πλήρη αποσιώπηση της κείμενης νομοθεσίας. Αυτό που ισχύει συναφώς είναι το εξής: «Μετά την πάροδο του χρονικού διαστήματος που προβλέπεται ως ελάχιστη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών ενός τμήματος προσαυξανομένου κατά δύο έτη, δεν χορηγούνται οι προβλεπόμενες πάσης φύσεως παροχές προς τους φοιτητές, όπως ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, υποτροφίες επίδοσης και υποτροφίες και δάνεια ενίσχυσης, δωρεάν σίτιση, στέγαση και παροχή διδακτικών βιβλίων ή άλλων βοηθημάτων, διευκόλυνση για τις μετακινήσεις κ.ά.». Επομένως καμία επιβάρυνση του κράτους δεν συνεπάγεται η παραίτηση της φοιτητικής ιδιότητας πέραν αυτού του χρονικού ορίου.
Επιπλέον ό,τι προβάλλεται ως νέα ρύθμιση για τη «διακοπή της φοιτητικής ιδιότητας» ισχύει εδώ και δύο δεκαετίες: «Είναι δυνατή η αναστολή της φοίτησης με αίτηση του ενδιαφερομένου προς το αντίστοιχο τμήμα και μετά από έγκριση του Δ.Σ. τμήματος. Κατά τη διάρκεια της αναστολής της φοίτησης αίρεται η φοιτητική ιδιότητα και αναστέλλονται όλα τα σχετικά δικαιώματα που προβλέπονται στο άρθρο αυτό. H φοιτητική ιδιότητα ανακτάται με νέα αίτηση του ενδιαφερομένου. Ο χρόνος αναστολής της φοίτησης δεν υπολογίζεται στους περιορισμούς της προηγούμενης παραγράφου».
Προφανώς οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν ήταν μόνο προπέτασμα καπνού για τον διασυρμό του φοιτητικού κινήματος, αλλά ένα ακόμη σημείο των συνεπαγωγών, φανερών ή όχι, ανάμεσα στην υποτίμηση του δημοσίου πανεπιστημίου και στην ανάγκη ίδρυσης «μη-κρατικών» πανεπιστημίων. Στη ρίζα αυτής της μορφής συγκοινωνούντων δοχείων βρίσκεται η δυνατότητα αφαίρεσης της «φοιτητικής ιδιότητας», με την επίκληση των οικείων διεθνών πρακτικών χωρίς να λέγεται ποτέ πώς αυτή αποκτάται. Δηλαδή στη χώρα μας το κράτος (και όχι το πανεπιστήμιο) αποφασίζει για τον αριθμό και τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών/τριών ανά τμήμα και κρατά επίσης για τον εαυτό του την κύρωση των πτυχίων ως δυνατότητας άσκησης επαγγέλματος.
Ετσι, με την προτεινόμενη ρύθμιση, η αφαίρεση της «φοιτητικής ιδιότητας» όχι μόνο δεν συνυπονοεί τη δυνατότητα εγγραφής (όπως θα συνέβαινε σε μια άλλη χώρα) σε διαφορετικό τμήμα του ίδιου ή άλλου πανεπιστημίου, αλλά εξασφαλίζει έναν ακόμη αριθμό «πελατών» του «μη κερδοσκοπικού» πανεπιστημίου. Δηλαδή μαζί με τις φιλοδοξίες φοίτησης σε τμήματα πρώτης επιλογής και κυρίως μαζί με τον τεράστιο αριθμό των αποτυχόντων (εφέτος υπολογίζεται ότι θα μείνουν κενές 15.000 θέσεις σε AEI και TEI) θα συναποτελούν σε λίγο οι τέως φοιτητές των δημοσίων πανεπιστημίων τον τρίτο πόλο της «αγοράς» των διδασκομένων στα «μη-κρατικά» πανεπιστήμια (στους τελευταίους θα πρέπει να προστεθούν όσοι δεν έχουν αποκτήσει το «προδίπλωμα»).
Ακόμη και σε συνάρτηση με τη ρύθμιση του θέματος των «αιώνιων φοιτητών» (που συναπαρτίζουν σειρά υποκατηγοριών και πάντως αποτελούν εξαιρετικά μικρό ποσοστό σε σχέση με τον «ενεργό» φοιτητικό πληθυσμό) επιβάλλεται να ειπωθεί ότι αρκετά από τα σημεία του «προσχεδίου» βρίσκονται σε κατευθείαν συνάρτηση με τις «αλλαγές στο άρθρο 16». Εστω και έτσι δεν μπορώ παρά να υπομνήσω πως θέση αιχμής (και όχι στάση οπισθοφυλακής) είναι ότι η πανεπιστημιακή Παιδεία αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δημόσιο αγαθό που προσφέρεται, σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος, δωρεάν. Συνακόλουθα, η αυτοτέλεια του πανεπιστημίου κατανοείται ως λειτουργική, εκπαιδευτική και ερευνητική αυτονομία που αποκρούει τόσο τις κρατικές πιέσεις όσο και τις διεμβολές που πολλαπλασιάζει ο κερδώος Ερμής της αγοράς. Είναι επίσης αναγκαίο το πανεπιστήμιο να διατηρήσει και να διευρύνει την ιδιοσυστασία του ως πνευματικό ίδρυμα, στους κόλπους του οποίου θα (ανά)παράγεται η γνώση με τρόπο (αυτό)κριτικό χωρίς να εξαντλείται στο στενό ορίζοντα της επαγγελματικής κατάρτισης, έτσι ώστε να «συντείνει στη διαμόρφωση υπεύθυνων ανθρώπων με επιστημονική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική συνείδηση» (N. 1268, άρθρο 1, §. 2ιι). Ειδικά μνημονεύω το τελευταίο σημείο, γιατί στο «προσχέδιο» η «πολιτική συνείδηση» έχει πλήρως απαλειφθεί.
Ο κ. Παναγιώτης Νούτσος είναι καθηγητής της Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Το ΒΗΜΑ, 09/07/2006 , Σελ.: B55
Navigation
[0] Message Index
[#] Next page