Ανώτατες σπουδές σε χώρες του εξωτερικού

(1/1)

Kat:
Αποφάσισα να ανοίξω αυτό το τόπικ, για να εξηγήσουν όσοι ξέρουν το καθεστώς της ανώτατης εκπαίδευσης σε άλλες χώρες.

Οι λόγοι, όπως τους σκέφτομαι, είναι οι εξής:

Η ενημέρωση αυτή καθεαυτήΗ ικανότητα συζήτησης που βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα, τόσο μεταξύ μας όσο και με εξωπανεπιστημιακούς
Λοιπόν...αποφασίζω να ξεκινήσω από τη Γερμανία, το καθεστώς της οποίας γνωρίζω κάπως, και ελπίζω να γράψει στη συνέχεια όποιος ξέρει πράγματα για αυτήν τη χώρα, ή για άλλες.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι τα πανεπιστήμια και πολυτεχνεία (τα οποία εμφανίζονται με τα ονόματα Universitaet, Technische Universitaet, Technische Hochschule), και τα αντίστοιχα των δικών μας ΤΕΙ (Fachhochschule). Οι προβλεπόμενοι χρόνοι φοίτησης, για τα πανεπιστήμια, είναι σαν τους δικούς μας (δηλαδή 6 χρόνια η ιατρική, 5 χρόνια το πολυτεχνείο (στο οποίο συχνά υπάγεται και η Πληροφορική), και 4 χρόνια τα υπόλοιπα. Για τα Fachhochschule δεν γνωρίζω. Υπάρχουν τόσο μεγάλα πανεπιστήμια, τα οποία τα συγκεντρώνουν όλα, όσο και μικρότερα, τα οποία είναι πιο εξειδικευμένα. Και βέβαια, υπάρχουν και ξεχωριστά πολυτεχνεία. Ο αριθμός των πανεπιστημίων δεν είναι γενικά μικρός, αν και, πρέπει να πει κανείς, σε σχέση με τον πληθυσμό τους, για τα δικά μας δεδομένα είναι.

ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Με εξαίρεση συγκεκριμένες σχολές (π.χ. Ιατρική, Βιολογία), οποιοσδήποτε μπορεί να σπουδάσει οτιδήποτε, σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, αρκεί να έχει το Απολυτήριό του (Abitur) από το σχολείο. Επιπρόσθετες εξετάσεις δεν υπάρχουν, ούτε βάση εισαγωγής με βάση το βαθμό του απολυτηρίου. Για τις σχολές που υπάρχει αριθμητικός περιορισμός, νομίζω πως το κριτήριο εισαγωγής είναι οι βαθμοί του απολυτηρίου. Αλλοδαποί φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν στη Γερμανία υπάγονται στους ίδιους περιορισμούς με τους Γερμανούς, με τη διαφορά ότι πρέπει να πιστοποιήσουν τη γνώση της Γερμανικής γλώσσας με την εξέταση DSH (η οποία έχει επίπεδο TOEFL, δηλαδή κάτι σαν το Advanced στα Αγγλικά ή λίγο πάνω από το Mittelstufe, στα γερμανικά). Την εξέταση αυτή τη διενεργεί το κάθε πανεπιστήμιο, συνήθως έχει και τμήματα προετοιμασίας.

Συνολικά, δηλαδή, με εξαίρεση συγκεκριμένες σχολές, όλοι όσοι θέλουν να σπουδάσουν, μπορούν να το κάνουν. Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί, ότι επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν βάσεις, και δεν υπάρχει τόσο έντονα η έννοια της  "δημοφιλούς" σχολής, οι άνθρωποι που επιλέγουν να σπουδάσουν, για παράδειγμα, Ιατρική ή Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί, δεν είναι όσοι θα περίμενε κανείς, με βάση το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Συνήθως σε αυτές τις σχολές πάνε φοιτητές που ενδιαφέρονται για το αντικείμενο, αλλά με επίγνωση ότι είναι δύσκολο.

ΤΟΠΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ

Καθώς δεν υπάρχουν περιορισμοί στην εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και άρα μπορεί να σπουδάσει κανείς όπου θέλει, δεν υπάρχουν μεταγραφές και αντίστοιχα φαινόμενα. Καθώς, επίσης, οι Γερμανοί ούτως ή άλλως δεν μένουν κατά κανόνα μαζί με τους γονείς τους αφού τελειώσουν το σχολείο, δεν επιδιώκουν να σπουδάσουν απαραίτητα στην πόλη τους.

Βασικά κριτήρια επιλογής σπουδών είναι το πόσο καλό είναι το πανεπιστήμιο, αλλά και η περιοχή (είτε να είναι σχετικά κοντά στο σπίτι τους, τουλάχιστον στο ίδιο κρατίδιο, είτε να τους ενδιαφέρει από μόνη της (πχ Βερολίνο ή πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας, οι οποίες έχουν αρκετό "μυστήριο" μετά την πτώση του τείχους).

Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι πολλοί φοιτητές, κυρίως αυτοί των ανθρωπιστικών σπουδών (αλλά όχι των Πολυτεχνείων), αλλάζουν συχνά πόλεις και πανεπιστήμια, για να αλλάξουν παραστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά κάποιοι αλλάζουν και λίγο αντικείμενο (πχ από Ιστορία σε Ανθρωπολογία ή ΜΜΕ, κτλ). Αυτό δεν θεωρείται κακό στη συνέχεια (πχ από τους εργοδότες), κάθε άλλο. Επίσης, συνηθίζουν περισσότερο από εμάς να ταξιδεύουν ένα χρόνο, ή να συμμετέχουν σε προγράμματα ανταλλαγής.

ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ-ΣΙΤΙΣΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ-ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Οι γερμανικές οικογένειες παίρνουν επιδότηση 300 ευρώ/μήνα για κάθε παιδί κάτω των 18 που έχουν. Η επιδότηση αυτή σταματά, όπως είναι φανερό, όταν το παιδί ξεκινά να σπουδάζει, όμως οι περισσότεροι φοιτητές δικαιούνται οικονομική ενίσχυση (Bafoeg), με οικονομικά κριτήρια μάλλον χαλαρά. Προφανώς, βέβαια, το ποσόν που δικαιούνται εξαρτάται από τη φορολογική δήλωση των γονέων. Κατά κανόνα, οι γονείς δεν είναι αυτοί που συντηρούν το παιδί τους κατά τη διάρκεια των σπουδών του.

Κάποιοι φοιτητές δουλεύουν εκτός πανεπιστημίου, αν και στο Πολυτεχνείο για παράδειγμα αυτό δεν είναι σύνηθες. Το συνηθέστερο είναι να δουλεύουν εντός πανεπιστημίου, περίπου 10-15 ώρες την εβδομάδα, σε κάποιο ινστιτούτο του πανεπιστημίου. Οι δουλειές που μπορεί να κάνουν ποικίλλουν-μπορεί να είναι βιβλιογραφική έρευνα, φροντιστηριακές ασκήσεις προγραμματισμού σε πρωτοετείς, αλλά συνηθέστερα προγραμματισμός στα πλαίσια κάποιου προγράμματος του ινστιτούτου. Τα κριτήρια για να προσληφθεί κάποιος είναι βασικά η εμπειρία του στο αντικείμενο που καλείται να δουλέψει, και όχι οι βαθμοί ή τα μαθήματα που χρωστάει. Οι περισσότεροι προσπαθούν να βρουν θέση και δουλεύουν σε κάποιο ινστιτούτο που τους ενδιαφέρει για αρκετά χρόνια (και αυτό δεν είναι απίθανο, γιατί πάντα ζητάνε κόσμο). Αυτό γίνεται γιατί συνήθως υπάρχει ελαστικότητα (πχ στις εξεταστικές δεν πηγαίνουν καμιά φορά καθόλου, και μπορούν να συμπληρώσουν τις ώρες τους αργότερα), ενώ τα λεφτά δεν είναι άσχημα (πχ 10 ευρώ/ώρα). Δεν ξέρω αν ασφαλίζονται.

Στην αρχή κάθε εξαμήνου, κάθε φοιτητής πληρώνει ένα ποσόν (Sozialbeitrag, δηλαδή κοινωνική συνεισφορά), που ορίζεται από το κρατίδιο και αλλάζει από εξάμηνο σε εξάμηνο. Το ποσόν αυτό ειναι της τάξης των 150 ευρώ/εξάμηνο, και καλύπτει τις μεταφορές με τα περισσότερα μέσα μαζικής μεταφοράς (τραμ, λεωφορεία, μετρό, τοπικά τρένα) στην περιοχή του πανεπιστημίου. Το εύρος αυτής της περιοχής εξαρτάται από το πού βρίσκεται το πανεπιστήμιο. Σε μικρές πόλεις, μπορεί να καλύπτει μία ακτίνα έως και 70 χιλιομέτρων. Εκτός αυτής της περιοχής, ο φοιτητής δεν έχει κανένα δικαίωμα σε μειωμένες τιμές στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Για τη σίτιση και τη στέγαση υπεύθυνο είναι το λεγόμενο Studentenwerk. Όσον αφορά τη σίτιση, υπάρχουν αρκετές λέσχες στην πόλη του πανεπιστημίου, με γενικά καλό φαγητό, οι οποίες λειτουργούν μόνο τις καθημερινές τα μεσημέρια. Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι φοιτητής για να φας στη λέσχη, αλλά αν είσαι δικαιούσαι μειωμένη τιμή (της τάξης των 3 ευρώ/γεύμα), αλλιώς η τιμή είναι περίπου 6 ευρώ/γεύμα. Η λέσχη επίσης μπορεί να νοικιαστεί για πάρτυ από ιδιώτες (συνήθως φοιτητικές ομάδες) τα βράδια.

Η στέγαση γίνεται στις εστίες του Studentenwerk, άλλες από τις οποίες είναι καλύτερες και άλλες χειρότερες. Στάνταρ παροχή θεωρείται δωμάτιο 12-16 τ.μ., επιπλωμένο, με κοινή κουζίνα ανά όροφο και κοινό μπάνιο. Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχουν "κοινόβια" (δυστυχώς δεν βρίσκω καλύτερη μετάφραση του Wohngemeinschaft) των 4 φοιτητών, ή και αυτόνομο δωμάτιο με δική του κουζίνα-μπάνιο. Οι τιμές κυμαίνονται γύρω στα 250 ευρώ/μήνα, εξαρτάται τόσο από την εστία όσο και από την πόλη. Με εξαίρεση το Βερολίνο, τα ενοίκια στη Γερμανία είναι υψηλά, και είναι απίθανο να μένεις σε δικό σου σπίτι.

ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ

Τα συγγράμματα δεν είναι δωρεάν. Ο τύπος τους ποικίλλει- από αυτό που λέγεται Skript, και είναι κάτι αντίστοιχο με τις δικές μας σημειώσεις από την Υπηρεσία Δημοσιευμάτων του Α.Π.Θ., μέχρι βιβλίο από τις εκδόσεις Springer. Κατά κανόνα, ο κάθε καθηγητής διδάσκει βιβλίο που έχει γράψει ο ίδιος. Άλλες φορές, βέβαια, δεν υπάρχει καν βιβλίο-δίνεται μόνο βιβλιογραφία, και λίστα με τις βιβλιοθήκες στο τμήμα που αυτή υπάρχει.

Έκπτωση για τους φοιτητές δεν υπάρχει. Οι τιμές ποικίλλουν από 10 ευρώ/σύγγραμμα (για τις σημειώσεις) μέχρι 40 ευρώ/σύγγραμμα (για τα βιβλία). Απ
ό πλευράς ποιότητας, αν και έχουν φυσικά διαφορές μεταξύ τους, θα έλεγα ότι είναι μάλλον καλύτερα από τα δικά μας. Ή τουλάχιστον έτσι έτυχε σε μένα.

Βιβλιοθήκη δεν υπάρχει μία, αλλά πολλές. Το πανεπιστήμιο έχει τη δική του, όπως και το κάθε τμήμα ξεχωριστά. Γενικά είναι πλήρεις, αν και είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο να εξαφανίζονται βιβλία λίγο πριν τις εξετάσεις, ειδικά σε "περίεργα" μαθήματα (πχ Βιοϊατρική). Υπάρχουν αναγνωστήρια, κάποια ανοιχτά μόνο καθημερινές, κάποια και τα Σάββατα και κάποια όλες τις μέρες.

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ-ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ-ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Συνήθως, στα πρώτα έτη τα μαθήματα είναι όλα υποχρεωτικά, ώσπου στα τελευταία έτη υπάρχει μεγάλο εύρος δυνατών επιλογών. Για να δικαιούται κανείς να πάρει το πτυχίο του, πρέπει να έχει συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων + (όπου προβλέπεται) εργαστήρια, σεμινάρια, διπλωματική εργασία, πρακτική άσκηση.

Τα μαθήματα συχνά είναι ετήσια (χωρισμένα σε δύο εξάμηνα), και εξετάζεσαι και στα δύο μαζί. Δεν νομίζω ότι μπορείς να "κρατήσεις" το βαθμό του ενός τμήματος του μαθήματος, και να δώσεις μόνο το άλλο. Εξέταση στα ετήσια μαθήματα είναι δυνατή και στα δύο εξάμηνα. Στα μαθήματα γίνονται και διαλέξεις και ασκήσεις, αλλά συνολικά μάλλον λιγότερες ώρες από εμάς. Η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική.

Με εξαίρεση τα πρώτα έτη, όπου το κάθε μάθημα έχει το εργαστήριό του, στη συνέχεια τα περισσότερα μαθήματα έχουν εργαστήριο, το οποίο όμως δεν είναι υποχρεωτικό. Με απλά λόγια, ο αριθμός των επιλεγόμενων μαθημάτων είναι μικρότερος από αυτόν των εργαστηρίων που πρέπει να γίνουν. Θεωρητικά μπορεί κανείς να κάνει εργαστήριο σε μάθημα που δεν έχει πάρει, αν και αυτό δεν έχει μεγάλο νόημα. Στο κάθε εργαστήριο είναι συνήθως φοιτητές ανά τρεις, και τους επιβλέπει ένας μεταπτυχιακός. Γίνεται εξέταση πριν το κάθε εργαστήριο, και πρέπει να την περάσεις, για να θεωρηθεί ότι έκανες το συγκεκριμένο εργαστήριο (αν και είναι σπάνιο να κόβουν). Στα εργαστήρια δεν υπάρχει βαθμός.

Τα σεμινάρια είναι εξειδικευμένα "μαθήματα" σε κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο, υποσύνολο γνωστικού αντικειμένου, τα οποία παρακολουθούν 5-15 φοιτητές. Ο κάθε ένας αναλαμβάνει μία εργασία, την οποία προετοιμάζει με τη βοήθεια μεταπτυχιακού φοιτητή και παρουσιάζει στους υπόλοιπους. Η παρουσίαση είναι της τάξης της μίας ώρας, και μετά δέχεται ερωτήσεις.

Η διπλωματική εργασία διαρκεί θεωρητικά ένα εξάμηνο, αλλά είναι σύνηθες κάποιος να χρειάζεται και δύο-πάντως όχι παραπάνω. Σε κάθε ινστιτούτο (τα ινστιτούτα απαρτίζουν το τμήμα, και είναι σαν να λέμε "έδρες") ανακοινώνονται οι διπλωματικές εργασίες. Συχνά είναι αρκετά πρακτικές, πολύ-πολύ συχνά είναι σε συνεργασία με κάποια εταιρία. Από ό,τι κατάλαβα, πάντοτε είναι τμήμα προγράμματος που "τρέχει" το ινστιτούτο.Ο καθηγητής δεν σε επιβλέπει ποτέ αυτοπροσώπως, αλλά σε επιβλέπει ο διδακτορικός. Κατά κανόνα δουλεύεις στις εγκαταστάσεις του ινστιτούτου.

Οι εξεταστικές περίοδοι είναι δύο: η χειμερινή και η θερινή. Πρέπει να σημειωθεί ότι στο γερμανικό σύστημα, και ιδίως για συγκεκριμένες σχολές (πχ πολυτεχνείο, ιατρική) δεν προβλέπονται διακοπές. Το χειμερινό εξάμηνο ξεκινά τον Οκτώβρη και τελειώνει στο τέλος του Ιανουαρίου (με δυο βδομάδες διακοπές τα Χριστούγεννα) , ενώ οι εξετάσεις διαρκούν από το Φεβρουάριο ως τα τέλη Μαρτίου. Το θερινό εξάμηνο ξεκινά τον Απρίλιο (με τέσσερις μέρες διακοπές το Πάσχα) και τελειώνει στα τέλη Ιουλίου, ενώ οι εξετάσεις είναι τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη. Το αν έχει, δηλαδή, κάποιος διακοπές εξαρτάται από το πώς θα τύχει το πρόγραμμά του.

Οι φοιτητές δεν δηλώνουν μαθήματα στην αρχή του εξαμήνου, παρά μόνο δηλώνονται στα εργαστήρια που θέλουν (και αυτό τοπικά, απλώς για να εξασφαλιστεί ότι θα έχουν θέση). Περίπου 2 μήνες πριν την έναρξη των εξετάσεων, δηλώνουν σε ποια μαθήματα θα εξεταστούν. Έχουν δικαίωμα να αλλάξουν τη δήλωση έως και 15 μέρες πριν την εξέταση του μαθήματος. Για πιο μετά, χρειάζονται χαρτί γιατρού που να βεβαιώνει ότι δεν μπορούν να προσέλθουν στις εξετάσεις λόγω προβλήματος υγείας.

Αν κοπείς τρεις (3!) φορές σε ένα μάθημα, φεύγεις από τη σχολή που σπουδάζεις, αλλά χάνεις και το δικαίωμα να συνεχίσεις να σπουδάζεις αυτό το αντικείμενο σε όλη τη χώρα. Κάποιοι που το παθαίνουν αυτό αλλάζουν αντικείμενο (πχ από Ηλεκτρολόγος σε Μηχανολόγο), αλλά οι περισσότεροι πάνε στο αντίστοιχο ΤΕΙ, στο ίδιο αντικείμενο. Για το λόγο αυτό, οι φοιτητές κατά κανόνα δεν πηγαίνουν να δώσουν μαθήματα, αν δεν είναι σίγουροι ότι πηγαίνουν με αξιώσεις. Αυτό οδηγεί στο ότι δίνουν λίγα μαθήματα ανά εξεταστική, και σχεδόν ποτέ όλα όσα έχουν παρακολουθήσει. Παρατηρείται, φυσικά, και ο τραγέλαφος άνθρωποι να συρρέουν στο γιατρό δέκα μέρες πριν το μάθημα, για να τους δώσει βεβαίωση ότι δεν μπορούν να δώσουν, γιατί τους πιάνει (αναμενόμενος) φόβος.

Σε κάθε "φουρνιά", η κατανομή της βαθμολογίας πρέπει να είναι κανονική. Υπάρχει, επίσης, κατώτερο επιτρεπόμενο ποσοστό φοιτητών που περνούν το μάθημα. Έτσι, γίνεται πάντα κανονικοποίηση(για τις γραπτές εξετάσεις μιλώντας), άρα μπορεί να έχεις λύσει λιγότερα από τα μισά θέματα σωστά και να πάρεις πχ 5.5.

ΔΟΜΗ ΣΠΟΥΔΩΝ-ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ

Μιλώντας για τα πολυτεχνεία, τα πρώτα δύο χρόνια είναι τα γενικά, και από τον τρίτο παίρνεις τομέα. Τα μαθήματα των δύο πρώτων ετών είναι υποχρεωτικά και ετήσια. Για τους Ηλεκτρολόγους, για παράδειγμα, περιλαμβάνουν χοντρικά Μαθηματικά, Κυκλώματα, Προγραμματισμό, Ηλ. Υλικά (αρκετά δύσκολο, όχι σαν εμάς), Πεδία και Αυτόματο Έλεγχο-Σήματα και Συστήματα.

Αν περάσεις όλα τα μαθήματα, μπορείς να συνεχίσεις απρόσκοπτα στον τομέα σου (που παίρνεις σε χειμερινό ή θερινό εξάμηνο). Αν χρωστάς κάποια, μπορείς να παίρνεις από τα επόμενα μαθήματα μόνο ένα ανά εξάμηνο, μέχρι να τελειώσεις με τα προτομεϊκά. Αυτό, φυσικά, μπορεί να σε πάει πολύ πίσω στις σπουδές σου, ειδικά αν κάποιο μάθημα που σου έχει μείνει είναι δύσκολο και φοβάσαι να το δώσεις.

Τελικά, δηλαδή, στο σύστημα αυτό, είναι εύκολο να μπεις, και δύσκολο να βγεις. Για την ακρίβεια, μπορεί να μην βγεις και καθόλου. Το αποτέλεσμα είναι ότι συνολικά οι φοιτητές έχουν καλή κατάρτιση όταν βγαίνουν από το πανεπιστήμιο, αλλά βγαίνουν αρκετά αργά (7.5 χρόνια μέσος χρόνος αποφοίτησης για τους ηλεκτρολόγους).

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΠΟΥΔΩΝ

Λόγω όλων αυτών των ρυθμίσεων, δεν διαγράφεται κανείς από τη σχολή με την πάροδο των ετών. Κάτι τέτοιο θα ήταν, άλλωστε, πολύ σκληρό. Σε κάποια κρατίδια απλώς πληρώνει δίδακτρα της τάξης των 500 ευρώ/μήνα.

Γενικά, ιδιαίτερη βιασύνη να τελειώσει κανείς δεν υπάρχει, από ό,τι είχα καταλάβει.

ΔΙΔΑΚΤΡΑ

Ανάλογα με το κρατίδιο, κάποια πανεπιστήμια έχουν δίδακτρα και άλλα όχι. Προς το παρόν, είναι σε πολύ λογικά πλαίσια, δεν ξέρει όμως κανείς τι θα γίνει στο μέλλον, καθώς η συζήτηση για το θέμα αυτό καλά κρατεί.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Αξιολόγηση κάποιας μορφής πρέπει να γίνεται, γιατί κάθε χρόνο βγαίνει μία λίστα με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με κριτήρια την προτίμηση των φοιτητών, τις δημοσιεύσεις, την εξωτερική χρηματοδότηση, την εκτίμηση των αποφοίτων από τους εργοδότες κοκ (δηλαδή τα στάνταρ κριτήρια που βλέπει κανείς σε rankings των αγγλοσαξωνικών πανεπιστημίων). Δεν ξέρω, όμως, ποιος κάνει αυτή την αξιολόγηση.

Θυμάμαι σίγουρα ότι καθηγητής σε μάθημα μας είχε μοιράσει χαρτιά, για να αξιολογήσουμε το μάθημα (ανώνυμα). Αυτό είχα μάθει ότι συνέβαινε σε όλο το τμήμα, δεν ξέρω όμως αν ήταν πρωτοβουλία του ή ήταν υποχρεωτικό. Οι ερωτήσεις ήταν να κρίνουμε την ποιότητα του μαθήματος, το κατά πόσον ο καθηγητής ερχόταν στο μάθημα ή έστελνε άλλους, πόσο κατανοητός ήταν, αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον αριθμό και τον τύπο των ασκήσεων, αν ολοκληρώθηκε η προβλεπόμενη ύλη, αν η ύλη είναι μεγάλη ή μικρή, αν η αίθουσα και η ώρα ήταν κατάλληλη για το μάθημα, και τέλος γενικά σχόλια. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα, και να μου διαφεύγουν.

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Τα πανεπιστήμια έχουν εξωτερική χρηματοδότηση από εταιρίες, αλλά και από το κράτος. Εν γένει, για τα Πολυτεχνεία ιδίως είναι τιμή τους κα
ι καμάρι τους η εξωτερική χρηματοδότηση (μπροστά στην οποία η κρατική χρηματοδότηση είναι πολύ μικρή), και βγαίνουν έξω και το λένε με χαρά. Υπάρχουν και ινστιτούτα συνιδρυμένα από το πανεπιστήμιο και από εταιρίες (πχ έδρα Siemens, έδρα Ericsson κοκ). Καθώς για να γίνεις καθηγητής (τουλάχιστον σε πολυτεχνείο) πρέπει να έχεις δεκαετή προϋπηρεσία στην αγορά εργασίας (σ.σ. και απαγορεύεται να γίνεις καθηγητής στο πανεπιστήμιο από όπου πήρες διδακτορικό), οι περισσότεροι καθηγητές έχουν κάποιες επαφές με εταιρίες. Πρακτικό αποτέλεσμα αυτών ήταν ότι οι εγκαταστάσεις ήταν γενικά πολύ καλές (όχι απαραίτητα ως προς τα κτίρια, όσο ως προς τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό).

(edit)Αν μπορώ να πω ότι κάτι με βεβαιότητα συντελεί στη μεγάλη διαφορά του ελληνικού Πανεπιστημίου από το γερμανικό, είναι το παραπάνω σύστημα. Η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας είναι τεράστια. Το πλεονέκτημά του δεν είναι μόνο η χρηματοδότηση, αλλά και οι συνολικά πιο ενδιαφέρουσες εργασίες (διπλωματικές, δουλειές κτλ) για τους φοιτητές. 'Όπως και να το κάνουμε, άλλη αίσθηση είναι να δουλεύεις για κάτι εφαρμοσμένο. Συνολικά, πρέπει να πω επίσης ότι αυτός ο "εκχυδαϊσμός" που φοβόμαστε εδώ, εκεί δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως, οι εταιρίες δεν είναι ποτέ ο αποκλειστικός χρηματοδότης των πανεπιστημίων, και σε αυτή τη βάση ίσως δεν μπορούν να αποτρέψουν να ερευνώνται αντικείμενα που δεν τις ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοια, σε μία κατ'εξοχήν βιομηχανική χώρα, όπως η Γερμανία).

Το σύστημα αυτό, βέβαια, έχει επίσης κατακριθεί, καθώς δεν είναι σε θέση οι σχολές όλων των αντικειμένων να προσελκύσουν εξωτερική χρηματοδότηση. Κλασικό παράδειγμα οι ανθρωπιστικές επιστήμες. Έχει θεωρηθεί ότι το σύστημα αυτό μπορεί να λειτουργεί και ως άλλοθι για το κράτος. Παρ'όλα αυτά, οι δαπάνες του κράτους για την ανώτατη εκπαίδευση είναι σημαντικές, και σίγουρα μεγαλύτερες από ό,τι στην Ελλάδα.

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ (ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟΙ)

Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές ουσιαστικά προσλαμβάνονται από το ινστιτούτο, είτε με αυτό που λέγεται "πλήρης θέση" (3-4 χρόνια) είτε με "μισή" (2 χρόνια, με πρόβλεψη για ανανέωση). Τουλάχιστον για το πολυτεχνείο, πληρώνονται από το ινστιτούτο (περίπου 1500 ευρώ/μήνα). Τα χρήματα αυτά προκύπτουν από τα ερευνητικά προγράμματα του ινστιτούτου. Ως μεταπτυχιακός φοιτητής, εννοείται ότι δουλεύεις στα προγράμματα αυτά που σχετίζονται με το αντικείμενό σου, και παράλληλα κάνεις την έρευνά σου, ώσπου στο τέλος προκύπτει το διδακτορικό σου. Με μαθήματα ασχολείσαι κάπως, κυρίως κάνοντας ασκήσεις ή εργαστήρια. Άλλες εργασίες δεν κάνεις, καθώς υπάρχουν γραμματείς ανά ινστιτούτο, τεχνικοί που κατασκευάζουν ό,τι ζητάς κτλ.

Ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών ανά ινστιτούτο ποικίλλει, μπορεί να είναι 7 (ή και λιγότεροι) μέχρι και 30. Πολλές φορές, οι μεταπτυχιακοί φοιτητές δεν επιβλέπονται απευθείας από τον καθηγητή τους, αλλά από έναν ενδιάμεσο ερευνητή (Oberassistent).

Δουλειά του καθηγητή είναι να διδάσκει (όλοι κάνουν το μάθημά τους αυτοπροσώπως, τουλάχιστον στις διαλέξεις), να κάνει τη δική του έρευνα, να διευθύνει και να προσελκύει κονδύλια.

ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν υπάρχουν.

ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ

(Όλο αυτό το κομμάτι το είχα ξεχάσει στο αρχικό κείμενό μου...)

Παρατάξεις δεν υπάρχουν στα πανεπιστήμια, τουλάχιστον όχι εκεί που γνώριζα εγώ. Συνολικά, δεν υπάρχουν στην μορφή που υπάρχουν εδώ. Εξηγούμαι: το όργανο των φοιτητών είναι η Fachschaft, για το προεδρείο της οποίας γίνονται εκλογές μία φορά το χρόνο. Η Fachschaft έχει δικό της χώρο (δύο δωμάτια, ουσιαστικά), όπου βρίσκονται τα μέλη της και μπορεί να πάει οποιοσδήποτε για βοήθεια. Οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι βοήθεια και συμβουλές στους φοιτητές, παλιά θέματα, τα οποία μπορεί κανείς να φωτοτυπήσει εκεί, ή να δανειστεί, για να βγάλει φωτοτυπίες έξω, συνεργασία με τους συμβούλους καθηγητές και κάποια ενημέρωση για τομείς, εκδηλώσεις κτλ. Η συνεργασία της με το σύλλογο καθηγητών είναι έντονη. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι ανακοινώσεις που αφορούν όλα τα μαθήματα και βγαίνουν από τη γραμματεία, μοιράζονται και εκεί. Όσον αφορά στις διεκδικήσεις (πχ προβλήματα με καθηγητές κοκ), η Fachschaft μπορεί να ζητήσει πράγματα σαν τέτοια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά ζητήματα... :) Σε σχέση με την επιβολή διδάκτρων, για παράδειγμα, ή τις περικοπές στη στέγαση κτλ, αρκετά ενεργό είναι το Studentenwerk.


ΜΕΛΛΟΝ

Η γερμανική εκπαίδευση έχει σίγουρα το καλό ότι αυτοί που σπουδάζουν είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι, καθώς , λόγω του συστήματος εισαγωγής, δεν έχουν μπει από σπόντα. Επίσης, κατά κανόνα αυτοί που βγαίνουν είναι καλά καταρτισμένοι. Αλλά οι σπουδές δεν είναι εύκολες, το άγχος είναι μεγάλο και οι ευκαιρίες ξεκούρασης λίγες.
Κατά τα άλλα, ο μέσος χρόνος αποφοίτησης είναι επίσης πολύ μεγάλος. Ευτυχώς, βέβαια, καθώς οι Γερμανοί δεν κουράζονται όπως εμείς στο Λύκειο, και δεν έχουν ιδιαίτερη πίεση να τελειώσουν νωρίς, έχουν ευκαιρίες να ανοίξουν τους ορίζοντές τους. Το χρόνο αυτό, πάντως, τους τον πληρώνει το κράτος και οι ίδιοι-όχι τόσο οι γονείς τους.

Το κατά πόσον αυτό το σύστημα θα διατηρηθεί ανέπαφο στο μέλλον είναι αβέβαιο. Η ανεργία στη Γερμανία είναι μεγάλη, και, καθώς αρκετές εταιρίες πια (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αυτοκινητοβιομηχανίες) μετεγκαθίστανται, αυξάνεται η ανασφάλεια. Βασικός παράγοντας είναι ότι ολοένα περισσότεροι Ευρωπαίοι (πχ Ολλανδοί, Βέλγοι, Γάλλοι) μπορούν να δουλέψουν στη χώρα τους, έχοντας τελειώσει τις σπουδές τους νωρίτερα. Για να μην κινδυνολογούμε, βέβαια, τα προβλήματα δεν είναι τόσο μεγάλα, και δεν αφορούν τόσο τους μηχανικούς όσο τους εργάτες, προς το παρόν τουλάχιστον. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός ότι πολλοί απόφοιτοι προσπαθούν να αναβάλουν την είσοδό τους στην αγορά εργασίας, κάνοντας διδακτορικά (ο αριθμός των οποίων τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί δραματικά).

Με δεδομένα, πάντως, τα προβλήματα του ασφαλιστικού τους συστήματος (με τις μεγάλες εισφορές, μεγάλες παροχές, αλλά ολοένα αυξανόμενους συνταξιούχους και μειούμενους νέους εργαζομένους, λόγω και της υπογεννητικότητας), τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν πολύ καλά.

Η κατεύθυνση που δίνεται αυτή τη στιγμή είναι κατ'αρχάς η προσαρμογή στην Μπολόνια και η επιβολή διδάκτρων. Μετά, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει.

fugiFOX:
Φοβερή η δουλειά σου. Σε ευχαριστούμε.
Ομολογώ ότι δεν το διάβασα ακόμη όλο αλλά διάβασα αναλυτικά το κομμάτι που αναφέρεται στα βιβλία.
Θα ήθελα να μας δώσεις εάν έχεις περισσότερες πληροφορίες για το σύστημα βιβλιοθηκών καθώς και το πόσο μεγάλες είναι και το πόσο εύκολο είναι να βρεις το βιβλίο που θες

chggr005:
Χθες το συντονιστικό αποφάσισε για μία εκδήλωση με τον τίτλο:
"Το πανεπιστήμιο που θέλουμε, οι μηχανικοί που χρειαζόμαστε!"

Μου φαίνεται θα γίνει την Παρασκευή αλλά για περισσότερες λεπτομέρειες δες το τοπικ περί προγράμματος κατάληψης.
Νομίζω θα ήταν πολύ χρήσιμο να έρθεις και να μιλήσεις για όλα αυτά, αφού το έχεις ψάξει το ζήτημα περισσότερο από τον καθένα μας...

Navigation

[0] Message Index