1η Μάη 2006-Δεν είναι αργία, είναι απεργία..

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[abbis]

Π.Α.ΜΕ

          1η ΜΑΗ 2006.  ΟΛΟΙ στην ΑΠΕΡΓΙΑ
           ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΙΣ 10 π.μ..

       ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ -ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

       ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΚΛΑΔΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Εργάτες ,Εργάτριες ,Νέοι εργαζόμενοι ,Συνταξιούχοι ,Μετανάστες

Στέλνουμε θερμό μήνυμα αλληλεγγύης στην παγκόσμια εργατική τάξη και συντασσόμαστε με  τους λαούς που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τις επεμβάσεις και τους πολέμους που προκαλεί.

Απευθύνουμε αγωνιστικό χαιρετισμό στην εργατική τάξη της χώρας μας, την πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας, που από την θέση της στην παραγωγή έχει την ευθύνη να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την οργάνωση της κοινωνίας, της οικονομίας, με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων.

Εργάτριες -Εργάτες ,
Μαζί  με το ΠΑΜΕ στο δρόμο του αγώνα. Για να συναντηθεί η εργατική τάξη  με τη Μικρομεσαία Αγροτιά, τους Αυτοαπασχολούμενους, τους Νέους και τις Νέες, τις Γυναίκες και τους Μετανάστες σε μια  Πανεργατική - Παλλαϊκή κινητοποίηση των Ανέργων, των Εργαζόμενων στον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα, στις πρώην ΔΕΚΟ.

Για να δώσουμε αποφασιστική απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου, στην αντιλαϊκή πολιτική της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούν τόσα χρόνια και ευθύνονται για τα προβλήματα που οξύνονται. Για να εμποδίσουμε τη νέα σφοδρή επίθεση που εξελίσσεται ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση.

Η ανεργία, η υποαπασχόληση, το χτύπημα του 8ωρου, η απελευθέρωση του ωραρίου, η υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, οι μισθοί και οι συντάξεις φτώχειας, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, ο αυταρχισμός και η καταστολή, είναι αποτελέσματα της πολιτικής της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί αυτή η πολιτική, που κινείται στις ράγες της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπηρετεί τα συμφέροντα - τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Κανείς δεν  πρέπει να παραπλανηθεί από τον ψευτό-καυγά των δύο κομμάτων, από τις αποπροσανατολιστικές κραυγές για το Σκανδιναβικό ή το Ιρλανδικό μοντέλο, που σημαδεύονται από την ανατροπή εργασιακών, κοινωνικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Κανείς δεν πρέπει να παραπλανηθεί από τα συνθήματα που προβάλλουν τα φόρουμ της Σοσιαλδημοκρατίας, που ψάχνουν για καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και προσπαθούν να παγιδεύσουν την εργατική τάξη στην ειρηνική συνύπαρξη με τους εκμεταλλευτές της.

Μαζί με το ΠΑΜΕ για να δυναμώσουμε την ταξική  ενότητα της εργατικής τάξης πάνω στο σταθερό θεμέλιο της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, με  στόχους πάλης που απαντούν στις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. 

Για να αποδυναμώσουμε τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που υμνούν και στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ  έδωσαν περήφανη, αγωνιστική απάντηση με την μαζική απεργία στις 13 Απρίλη. Χιλιάδες εργαζόμενοι καταδίκασαν την επαίσχυντη  συμφωνία της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ για «αύξηση» 0,77 λεπτά του ευρώ. Καταδίκασαν την υποταγή, την υποβάθμιση των απαιτήσεων των εργατοϋπαλλήλων.

Η τακτική της ΓΣΕΕ που καθορίζει τη στάση της από την «αντοχή της οικονομίας»!! προκαλεί  την εργατική τάξη.

            Να συγκρίνουν οι εργαζόμενοι τα 0,77 ευρώ στο κατώτερο μεροκάματο των 26,41 ευρώ μεικτά, με τα κέρδη των 6 δισ. ευρώ (αύξηση 46% ) που καρπώθηκαν  171 επιχειρήσεις το 2005. Να συγκρίνουν τους μισθούς και τις συντάξεις με τα προνόμια, τα κίνητρα, τα  κέρδη των επιχειρηματιών.

Να σκεφτούν καλά οι συνάδελφοι, που μέχρι τώρα στηρίζουν την ΠΑΣΚΕ, τη ΔΑΚΕ, την Αυτόνομη παρέμβαση (ΣΥΝ), τις θέσεις του ΠΑΜΕ και να κρίνουν με  κριτήριο τα προβλήματα που βιώνουν και τις ανάγκες των οικογενειών τους. Να μην πέσουν στην παγίδα της πόλωσης, που καλλιεργείται σκόπιμα από τις ηγεσίες του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να επιλέξουν το δρόμο της αγωνιστικής ενότητας και όχι της ψευτο-ενότητας που επιδιώκει να ρίξει τους εργαζόμενους στην αγκαλιά της πλουτοκρατίας και της αντιλαϊκής πολιτικής.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για την υπογραφή ουσιαστικών Κλαδικών Συλλογικών  Συμβάσεων, αναπτύσσουμε τη δράση μας στα μέτωπα πάλης.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση της εργατικής τάξης, τη συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ταξικό κίνημα, την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Για να παλέψουμε από καλύτερες θέσεις, να διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη και τον αρπάζει μια χούφτα καπιταλιστών.   

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

·      Κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ. Κατώτερο μεροκάματο 52 ευρώ. Κατώτερη σύνταξη 1.050 ευρώ. Κατάργηση της φορολογίας στα είδη λαϊκής κατανάλωσης. 

·      Πλήρη -σταθερή εργασία για όλους. 7ωρο -5νθήμερο -35ωρο

     ΟΧΙ στις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Επίδομα ανεργίας στο 80% του  κατώτερου μισθού. Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου.

     Επιδότηση των νέων - ανέργων χωρίς καμιά  προϋπόθεση.

·      Σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες -50 και 55 αντίστοιχα για τα βαρέα -ανθυγιεινά. Σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια ασφάλισης. Κατάργηση των εισφορών για τον κλάδο Υγείας και τη συμμετοχή στα φάρμακα.

·      Κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από ενιαίο ,δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα. 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο. ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης .Δημόσια -Δωρεάν Επαγγελματική  Εκπαίδευση μετά το λύκειο. Δωρεάν στέγαση-Σίτιση για τους φοιτητές.

·      Ελεύθερη πολιτική-συνδικαλιστική δράση .Κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης που επέβαλλε η κυβέρνηση στους Ναυτεργάτες. Σταμάτημα των διώξεων σε βάρος αγωνιστικών συνδικάτων. Να πάψουν αμέσως οι μεθοδευμένες δίκες σε βάρος συνδικαλιστικών στελεχών της Π.Ο.Ε.Π.

·      Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες.

·      Απόσυρση του Νομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ.

ΟΛΟΙ στην ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στις 10 π.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου

[Andreas_T]

ΜΑΗΣ 1936 - ΜΑΗΣ 2006    
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Πέρασαν 70 χρόνια από το μέγιστο λαϊκό ξεσήκωμα της 9ης του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Σε κάθε ένδοξη πτυχή της ιστορίας του λαϊκού κινήματος της χώρας μας πρέπει να μελετάμε τρεις βασικούς παράγοντες. Τις συνθήκες οι οποίες διαμόρφωσαν τα γεγονότα, την πραγματική διάσταση των γεγονότων και κυρίως την διαχρονικότητα και την επικαιρότητα των γεγονότων αυτών στις μέρες μας. Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνει κανείς γιατί οι ιστορικές μέρες του Μάη του ’36 σκόπιμα κρύβονται από τις κατοπινές γενιές.
    Οι συγκρούσεις μεταξύ των απεργών καπνεργατών και χωροφυλακής έχουν αρχίσει από την Παρασκευή 8 Μαΐου και γενικεύονται το Σάββατο με την κήρυξη της πανεργατικής απεργίας στη Θεσσαλονίκη. Τα αιτήματα των καπνεργατών ήταν:Το οκτάωρο να καθιερωθεί με νόμο. Μεροκάματο αντρών 135 δρχ.(από 18)  και γυναικών 60δρχ.(από 13δρχ.).Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης (1928-1933) οι εργάτες δεν πληρώνονταν. Επίσης απαιτούσαν ενίσχυση της ασφάλισής τους (την στιγμή που η φυματίωση θέριζε σε τέτοιο βαθμό που καπνεργάτης σήμαινε φυματικός) και αναγνώριση των συνδικαλιστικών οργάνων στους τόπους δουλειάς. Την ίδια ώρα οι καπνέμποροι θησαύριζαν, αφού ο καπνός αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Ελλάδας.
    Στις 9 του Μάη από το πρωί οι συγκρούσεις με την χωροφυλακή γενικεύονται. Οι άνδρες της χωροφυλακής δολοφονούν πυροβολώντας από ταράτσες και μπαλκόνια. Δολοφονούν 20 απεργούς. Και τότε η κατάσταση εκτραχύνεται και ο λαός-όχι μόνο οι απεργοί-κατεβαίνει στους δρόμους και συμφιλιώνεται με το στρατό. Μπροστά σ’ αυτόν τον παλλαϊκό ξεσηκωμό η χωροφυλακή αναγκάζεται να αποχωρήσει.
    Η εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης δικαιολόγησε τον ρόλο της ως πρωτοπόρα τάξη του αγώνα για λαϊκές ελευθερίες και κοινωνική δικαιοσύνη. Πέτυχε να συσπειρώσει γύρω της όλα τα μεσαία εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα ενάντια στους κοινούς εκμεταλλευτές. Μαζί τους ήταν οι αγρότες της γύρω περιοχής που τα χρόνια της Παγκόσμιας Κρίσης ήταν αναγκασμένοι να καίνε απλήρωτα τα καπνά. Μαζί και η εργαζόμενη νεολαία, οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι διανοούμενοι, φοιτητές οι μειονότητες της πόλης.
    Το πιο συγκλονιστικό γεγονός του παλλαϊκού ξεσηκωμού του Μάη του ’36 ήταν η συμφιλίωση λαού-στρατού. Όταν οι στρατιώτες έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ο ξεσηκωμένος λαός τους έδειξε αυθόρμητα την αγάπη του, όχι από φόβο αλλά από αλληλεγγύη. Οι στρατευμένοι νέοι, παιδιά  του εργαζόμενου λαού, δεν είχαν καμία σχέση με τους δολοφόνους της Χωροφυλακής που είχαν σπείρει τον θάνατο. Κοπέλες και αγόρια μοιράζανε γαρύφαλλα στους φαντάρους και περνούσαν λουλουδένια στεφάνια στους λαιμούς των αλόγων. Μετά από αυτήν την επική συμφιλίωση, το Γ’ Σώμα Στρατού έδωσε εντολή να αποσυρθεί και να εξαφανιστεί η χωροφυλακή από τους δρόμους.
    Τα μηνύματα του Μάη του ’36 είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. Σήμερα ζούμε μέσα σε μια παρατεταμένη κρίση του συστήματος, τις συνέπειες της οποίας καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και να χάσουν όσα δικαιώματα καταργήθηκαν τον Μάη του ’36.Είναι δεδομένος ο αυταρχισμός και η βία που υιοθετείται για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»(βλέπε τρομονόμος, ενίσχυση κατασταλτικών μέτρων, ποινικοποίηση απεργιών, παρουσία ΜΑΤ σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση).Ο στρατός δεν πρέπει να στρέφεται κατά του λαού, κατά του ίδιου του  εαυτού δηλαδή, ούτε να στέλνεται εκτός των συνόρων επειδή το επιτάσσουν τα άνομα συμφέροντα.
Ο Μάης του ’36 μας διδάσκει ότι πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία της πόλης. Γιατί ο λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.                                                                                                                           Λ. Α.

[Andreas_T]

Οι Απεργοί του Μάη `36 στη Θεσσαλονίκη,
που δολοφονήθηκαν από  τη Χωροφυλακή

ΤΟΥΣΗΣ  ΤΑΣΟΣ, ΟΔΗΓΟΣ, 30  ΧΡΟΝΩΝ
ΑΓΛΑΜΙΔΗΣ ή  ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΜΗΧΑΝΟΥΡΓΟΣ, 26 ΧΡΟΝΩΝ
ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ή ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ  ΕΥΘΥΜΙΟΣ, ΥΠΟΔΗΜΕΤΕΡΓΑΤΗΣ, 23 ΧΡΟΝΩΝ
ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ  ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ , ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΡΙΑ, 23 ΧΡΟΝΩΝ
ΖΑΧΑΡΙΟΥ  ΜΑΝΩΛΗΣ , 26 ΧΡΟΝΩΝ
ΖΑΚΟΜΠ ΚΙΝΤΟ, ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗΣ
ΛΑΪΝΑΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΥΠΟΔΗΜΕΤΕΡΓΑΤΗΣ
ΛΑΪΛΑΝΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗΣ
ΛΑΟΥΤΣΙΔΗ ή ΛΑΟΥΜΑΤΖΙΔΟΥ  ΑΝΝΑ
ΑΪΜΑΝΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΜΑΣΑΡΑΝΟΦ  ή ΜΑΤΑΡΑΣΟΦ  ΣΑΛΒΑΤΟΡ , ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗΣ, 25 ΧΡΟΝΩΝ
ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ  ΓΙΑΝΝΗΣ, ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ, 23 ΧΡΟΝΩΝ
ΣΕΝΝΟΡ ή ΣΡΕΝΟΡ  ΙΝΤΟ, ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗΣ, 23 ΧΡΟΝΩΝ
ΣΤΑΥΡΟΥ  ΒΑΣΙΛΗΣ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ  ΑΝΝΑ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΠΙΤΑΡΗΣ  ΓΙΑΝΝΗΣ
ΜΑΝΟΣ  Δ.

[abbis]

[fugiFOX]

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

·      Κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ. Κατώτερο μεροκάματο 52 ευρώ.

Μήπως όμως συνέπεια αυτού θα είναι και η άυξηση της ανεργίας (κλείσιμο κι άλλων επιχειρήσεων, βιομηχανιών, εταιρειών);

[Nessa NetMonster]

Καθόλου. Τα λεφτά υπάρχουν.

Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ αν θυμάμαι καλά καλεί 9.30 πλατεία Αριστοτέλους (δίπλα στον κινηματογράφο Ολύμπιον) και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης 10.30.

[fugiFOX]

Καθόλου. Τα λεφτά υπάρχουν.

Που'ν' τα;

[Nessa NetMonster]

Στις τσέπες των καπιταλιστών.

[4Dcube]

Στις τσέπες των καπιταλιστών.

ΩΩΩΩ είμαι καπιταλιστής τελικά!!!

[fugiFOX]

Στις τσέπες των καπιταλιστών.

Nessa δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αυτό είναι άλλη μια καραμέλα.
Σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις (ίσως στις περισσότερες) ισχύει αλλά όχι πάντα.

[abbis]

Η καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Πώς και γιατί το εργατικό κίνημα καθιέρωσε την 1η Μάη ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης; Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: «Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν' απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού.

Ενόψει του ότι μια τέτοια εκδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας στο συνέδριό της, το Δεκέμβρη του 1888 στο Σεντ Λούις για την 1η του Μάη 1890, η μέρα αυτή γίνεται δεκτή σαν η μέρα για τη διεθνή εκδήλωση. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών θα πρέπει να οργανώσουν την εκδήλωση με τρόπο ανάλογο προς τις συνθήκες της χώρας τους» (Ουίλιαμ Φόστερ: «Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 175).

Γιατί όμως η 1η Μάη; Ηταν η μέρα της μεγάλης απεργίας στο Σικάγο των ΗΠΑ με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν ως τότε. Απεργία η οποία συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και που βάφτηκε στο αίμα των εργατών από το χτύπημα αστυνομίας με εντολή των καπιταλιστών, ενώ οι ηγέτες, πρωτεργάτες των τότε εργατικών κινητοποιήσεων για το 8ωρο καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν.

Ετσι η 1η Μάη του 1886 αποφασίστηκε να καθιερωθεί ως η Εργατική Πρωτομαγιά. Ας παρακολουθήσουμε τα ιστορικά γεγονότα του εργατικού κινήματος της τότε περιόδου. Πηγή το έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Οι υπότιτλοι είναι του «Ρ».

Ηταν μια θαυμάσια μέρα

«Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο», έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες, ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν «κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο». Δήλωναν ότι θα έφερνε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανικού εργάτη», ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»...

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας. Ο Μέλβιλ Ε. Στόουν, διευθυντής της εφημερίδας Σικάγκο Ντέιλι Νιους - η οποία χαρακτηριζόταν «η πιο κερδοφόρα έκδοση δυτικά της Νέας Υόρκης» - έλεγε ότι «εύκολα προβλέπεται επανάληψη των ταραχών της Παρισινής Κομμούνας», για την 1η Μάη 1886. Στο φύλλο της μέρας εκείνης, η εφημερίδα του Σικάγου Ιντερ Οσεαν ανακοίνωνε: «Οι σοσιαλιστές ταραχοποιοί δήλωσαν με καμάρι ότι θα χρησιμοποιήσουν τη διαδήλωση για το οχτάωρο προς όφελός τους... Εγινε γνωστό ότι φτάνουν σήμερα στο Σικάγο μερικοί από τους πιο ικανούς καθοδηγητές του σοσιαλιστικού κινήματος»...

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.

Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής...

Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν «το νόμο και την τάξη». Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη την ημέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο...

Η διαδήλωση

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:

«Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις...

»Θυμηθείτε τα ονόματα τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!».

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης... όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.

Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας... Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, τα τσέχικα, τα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ - Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους... Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν.

Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα... Ο Τύπος με απολογητικό ύφος άρχισε να μετριάζει τις βίαιες προβλέψεις του... το Σικάγο τώρα ένιωθε κάπως εξαπατημένο με την ειρηνική διαδήλωση. Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ο Πάρσονς πήγε στο Σινσινάτι για να μιλήσει σε μια συγκέντρωση. Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το οχτάωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι έπρεπε να γίνει.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6641&publDate=30%2F4%2F2006&direction=&pageNo=7

[abbis]

Συνέχεια...

Η συγκέντρωση στη Χέιμάρκετ

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, παρηγορήθηκε κάπως χτυπώντας τους εργαζόμενους στο λοκάουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ και βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, ξαφνικά, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν κατά πάνω τους. Εκείνοι υποχώρησαν και έκαναν να φύγουν, όταν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, «άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν». Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χέιμάρκετ...

Ο Πάρσονς είχε γυρίσει από το Σινσινάτι με ακμαίο ηθικό και ενθουσιασμένος από τα νέα ότι χιλιάδες εργάτες σε όλη τη χώρα κατακτούσαν το οχτάωρο. Αφού ετοίμασε λεπτομερειακή αναφορά για το ταξίδι του, το μεσημέρι και ενώ έτρωγαν στο σπίτι τους της οδού Ιντιάνα, η Λούσι του είπε για τη συγκέντρωση στη Χέιμάρκετ, αλλά πρόσθεσε ότι την Κυριακή, όσο έλειπε, εκείνη συναντήθηκε με γυναίκες ράφτρες που ήθελαν να οργανωθούν. Ο Πάρσονς, ενθουσιασμένος από αυτή την προοπτική, αποφάσισε να μην πάει στη Χεϊμάρκετ, αλλά να συναντηθεί με τον Σαμ Φίλντεν και άλλα στελέχη του Συνδέσμου Εργαζομένων, στο γραφείο της Αλάρμ, στην Πέμπτη Λεωφόρο 107, για να ασχοληθούν με την οργάνωση των γυναικών...

Συζητούσαν ορισμένες προτάσεις πάνω στην οργανωτική καμπάνια, όταν μπήκε λαχανιασμένος ένας απεσταλμένος. «Η συγκέντρωση είναι μεγάλη στη Χέιμάρκετ», είπε, «και ο Σπάις είναι ο μόνος ομιλητής. Θέλει να πας», είπε στον Πάρσονς, «και συ, επίσης, Φίλντεν».

Το πλήθος δεν έφτανε να γεμίσει την πλατεία, γι' αυτό ο Σπάις, που είχε πάει πρώτος, έσπρωξε ένα άδειο βαγόνι στη γωνία του λιθόστρωτου δρόμου, μισό τετράγωνο πιο πέρα, για να το χρησιμοποιήσουν σαν εξέδρα οι ομιλητές. Εκεί κοντά βρισκόταν το αστυνομικό τμήμα της οδού Ντεπλέν, με διευθυντή τον αστυνόμο Τζον Μπόνφιλντ, που είχε παρατσούκλι «Γκλόμπερ», όπου 180 αστυφύλακες ήταν σε ετοιμότητα για να κάνουν επίθεση στους συγκεντρωμένους αν το καλούσε η περίσταση. Αυτό δεν το ήξερε ο Σπάις, όπως δεν ήξερε και ότι μέσα στο πλήθος ήταν ο δήμαρχος Κάρτερ Χάρισον.

Ο Σπάις μιλούσε από το βαγόνι, όταν είδε τον Πάρσονς να φτάνει μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον είδε και ο κόσμος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Πάρσονς έβαλε την οικογένειά του σε ένα άλλο άδειο βαγόνι, πήγε στην αυτοσχέδια εξέδρα, σκαρφάλωσε και άρχισε την ομιλία του. «Δε βρίσκομαι εδώ για να ξεσηκώσω κανέναν», είπε, «αλλά για να πω τα πράγματα έτσι όπως έχουν». Ο δήμαρχος του Σικάγου απομακρύνθηκε από το ακροατήριο, πήγε στο αστυνομικό τμήμα και είπε στον αστυνόμο Μπόνφιλντ ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, γι' αυτό, είπε, δε χρειάζονταν οι αστυφύλακες της επιφυλακής και μπορούσαν να επιστρέψουν στα κανονικά καθήκοντά τους.

Η προβοκάτσια

Η ομιλία του Πάρσονς τέλειωσε στις δέκα. Φυσούσε κιόλας ένας παγωμένος άνεμος από τη μεριά της λίμνης και έπεφταν λίγες σταγόνες βροχής. Ερχόταν καταιγίδα. Πολλοί είχαν φύγει. Τώρα μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν, αλλά ο Πάρσονς πήρε τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το βαγόνι, όπου τους είχε αφήσει, και με μερικούς άλλους μπήκαν σ' ένα μπαρ, στου Ζεπφ, στη γωνία. Μετά από λίγο η παρέα γελούσε και έλεγε ιστορίες με ένα ποτήρι μπίρα στο χέρι, ενώ έξω ο Φίλντεν συνέχιζε την ομιλία του μπροστά στο πλήθος, που ολοένα μίκραινε.

«Είναι αλήθεια ή όχι», έλεγε, «ότι δεν εξουσιάζουμε την ίδια μας τη ζωή, ότι άλλοι διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής μας, ότι...». Ξαφνικά φωνές ακούστηκαν: «Προσοχή! Η αστυνομία!». Από το τέρμα του δρόμου φάνηκαν οι 180 αστυφύλακες σε στρατιωτικό σχηματισμό, με τα γκλομπ στα χέρια. Επικεφαλής ήταν ο αστυνόμος Μπόνφιλντ και ο αστυνόμος Γουόρντ. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. Ο Γουόρντ σταμάτησε μπρος στο βαγόνι και είπε στον κατάπληκτο Φίλντεν: «Εν ονόματι του λαού της πολιτείας του Ιλινόις, διατάζω να διαλυθεί αμέσως και ειρηνικά αυτή η συγκέντρωση».

«Μα, Αστυνόμε», είπε ο Φίλντεν με σβησμένη φωνή, «είμαστε ειρηνικοί».

Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Ακολούθησε φοβερή σύγχυση. Η αστυνομία πυροβολούσε άγρια προς όλες τις κατευθύνσεις, άνθρωποι έπεφταν στη γη, πολλοί είχαν τραυματιστεί, άλλοι έτρεχαν, έβριζαν, βογκούσαν καθώς τους ποδοπατούσαν ή τους χτυπούσαν με τα γκλομπ οι μανιασμένοι αστυνομικοί, ένας από τους οποίους είχε σκοτωθεί και εφτά ήταν βαριά τραυματισμένοι.

Την άλλη μέρα το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση. «Με την έκρηξη της βόμβας», γράφει ο Ντέιβιντ στην αναφορά του στα γεγονότα της Χέιμάρκετ, «ο Τύπος έχασε και το τελευταίο ίχνος αντικειμενικότητας... Ενας χαρακτηριστικός τίτλος ούρλιαζε: «ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ!.. Μια βόμβα που ρίχτηκε στις γραμμές της αστυνομίας εγκαινιάζει το έργο του θανάτου».

Η Νιου Γιορκ Τρίμπιουν έγραφε:

«... ο όχλος έμοιαζε να έχει χάσει τα λογικά του, διψούσε για αίμα. Μένοντας σταθερά στη θέση, έριξε καταιγισμούς πυρών στους αστυνομικούς».

Από την αρχή κιόλας, πολλοί σκέφτηκαν ότι η βόμβα ήταν έργο προβοκατόρων και αργότερα αυτή η υπόθεση υποστηρίχτηκε εν μέρει και από την αστυνομία. Το πρωί όμως της 5ης του Μάη, αλλά και πολλές μέρες αργότερα, δεν ήταν φρόνιμο να εκφράζονται τέτοιες σκέψεις. «Συνάντησα πολλές παρέες και άκουσα τις συζητήσεις τους γύρω από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας», γράφει ένας κάτοικος του Σικάγο εκείνης της εποχής. «Ολοι ήταν σίγουροι ότι δράστες του φοβερού εγκλήματος ήταν οι ομιλητές της συγκέντρωσης και άλλοι υποκινητές των εργατών. "Κρεμάστε τους πρώτα και μετά τους δικάζετε", ήταν μια φράση που άκουγα συνέχεια... Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη από θυμό, φόβο και μίσος».

Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φίλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Επρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους, για τα λόγια τους και τη γενική δραστηριότητά τους. Οσο περισσότεροι ταραχοποιοί παραδίνονταν στο δήμιο, τόσο το καλύτερο. «Το αίσθημα δικαιοσύνης του λαού», έλεγε η Σικάγκο Τρίμπιουν, «απαιτεί οι ευρωπαίοι δολοφόνοι Ογκαστ Σπάις, Μάικλ Σβαμπ (ένα άλλο μέλος του Διεθνούς Συνδέσμου Εργαζομένων) και Σάμιουελ Φίλντεν να συλληφθούν, να δικαστούν και να απαγχονιστούν για φόνο... Απαιτεί ακόμα να συλληφθεί ο εγκληματίας Α. Ρ. Πάρσονς, που ντρόπιασε τη χώρα με τη γέννησή του σ' αυτήν, να δικαστεί και να απαγχονιστεί για φόνο»...

Υπερασπίστηκαν την εργατική τάξη με επιβλητικό και θαυμαστό τρόπο

Η διαδικασία της δίκης άρχισε στις 21 του Ιούνη με δικαστή τον Τζόζεφ Ε. Γκάρι...

...οι μάρτυρες, όλοι τρομοκρατημένοι και μερικοί πληρωμένοι, κατέθεσαν ότι οι κατηγορούμενοι συνωμοτούσαν να ανατρέψουν βίαια την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι η βόμβα στη Χέιμάρκετ και ο φόνος του Ντίγκαν ήταν το πρώτο χτύπημα μιας γενικότερης επίθεσης ενάντια στην έννομη τάξη. Ομως οι καταθέσεις τους είχαν τόσα αντικρουόμενα στοιχεία, ώστε ανάγκασαν την πολιτική αγωγή να αλλάξει την κατηγορία στη μέση της δίκης. Τώρα ισχυριζόταν ότι ο άγνωστος βομβιστής εμπνεύστηκε την ιδέα να ρίξει τη βόμβα από τα λόγια και τις ιδέες των κατηγορουμένων.

Ετσι, δε δικάζονταν πια οι άνθρωποι, αλλά τα βιβλία και οι γραπτές ιδέες. Το φαινόμενο αυτό επρόκειτο να επαναληφθεί πολλές φορές αργότερα στις ΗΠΑ. Διαβάστηκαν αμέτρητα άρθρα του Πάρσονς και του Σπάις. Εκτέθηκαν στο δικαστήριο όλοι σχεδόν οι λόγοι των κατηγορουμένων. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα βιβλίων πάνω στο χαρακτήρα κ
αι τη φιλοσοφία της πολιτικής, σαν ενοχοποιητικά στοιχεία. Το πολιτικό πρόγραμμα του Συνδέσμου Εργαζομένων, οι αποφάσεις και οι δηλώσεις του θεωρήθηκαν αποδείξεις που ενέπλεκαν τους κατηγορουμένους στο φόνο του Ντίγκαν.

Η ετυμηγορία ήταν δεδομένη. Η μεγάλη μέρα της δίκης έφτασε. Οι κατηγορούμενοι απευθύνθηκαν στο δικαστήριο και κατηγόρησαν τους κατηγόρους τους. Εξήγησαν γιατί δεν έπρεπε να καταδικαστούν σε θάνατο και γιατί οι ένοχοι δεν ήταν αυτοί, αλλά η κοινωνία. Η φωνή τους κυριάρχησε μέσα στην αίθουσα και ακούστηκε το ίδιο δυνατά σε όλη τη χώρα. Καμιά εφημερίδα, όσο συντηρητική κι αν ήταν, δεν αρνήθηκε το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι αψήφησαν το θάνατο και υπερασπίστηκαν την εργατική τάξη με επιβλητικό και θαυμαστό τρόπο...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6641&publDate=30%2F4%2F2006&direction=&pageNo=7

[Nessa NetMonster]

Στις τσέπες των καπιταλιστών.

Nessa δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αυτό είναι άλλη μια καραμέλα.
Σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις (ίσως στις περισσότερες) ισχύει αλλά όχι πάντα.

Έστω... και πάλι αφού ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις, λεφτά υπάρχουν.

[fugiFOX]

Ναι αλλά αυτό δεν μας επιτρέπει να αγνοήσουμε τις περιπτώσεις,
όπου επιχειρήσεις βαζουν λουκέτο οδηγώντας στο δρόμο δεκάδες ή και εκατοντάδες οικογένειες.
Και αυτό είναι πολυ πιο σοβαρό από το υπόλοιπο ποστοστό έστω κι αν το τελευταίο είναι πολύ μεγαλύτερο

[Nessa NetMonster]

Οι επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο λόγω ανταγωνισμού με άλλες μεγαλύτερες, στις οποίες κατά κανόνα επικρατούν χειρότερες εργασιακές συνθήκες. Το θέμα είναι να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις εκείνες, όχι να κατεβάσουμε το επίπεδο στις μικρές.