Τα βράδια η θλίψη μου αγγίζει το καταρρέον ταβάνι
Άγρια κεράσια δαγκώνουν τα χείλια μου
Φωτιά ο λάρυγγας και τα τσιγάρα που με καπνίζουν
Η μοναξιά μου κοιμάται στο πάτωμα
Στο κρεβάτι είμαι μόνος

Τα πρωινά παραβγαίνω με τα λεφωρία σε κανιβαλικούς αγώνες ταχύτητας
βιτσιές του γαλάζιου και του άσπρου
του μαύρου και του κόκκινου
ριγώνουν το κατάδικο κορμί μου
καταδικασμένος να ζήσω τους έρωτες τον αιώνων μέσα από κινηματογραφικές οπτικές

τα βράδια σαν χάντρες που κυλάνε από τα μάτια
σαν σπέρμα που κυλά στα υγρά μου χείλη
τα βράδια του τώρα και του παντού

Τα δικά μου βράδια