Προτάσεις για βιβλία!

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[banis]

Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας
Καράβας Σπύρος|16.11.2014

του Σπύρου Καράβα



Στο κατάμεστο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάστηκε στις 31 Οκτωβρίου το βιβλίο του Σπύρου Καράβα Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας (Βιβλιόραμα, 2014). Για το βιβλίο μίλησαν η Βίκυ Καραφουλίδου, η Σία Αναγνωστοπούλου, ο Αλέκος Ζάννας και ο συγγραφέας, με συντονιστή τον διευθυντή του Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ, Γιάννη Επαμεινώνδα. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια την εισήγηση του Σπύρου Καράβα.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ευχαριστώ τους φίλους και συναδέλφους για τα καλά τους λόγια. Και βεβαίως ευχαριστώ όσους είχαν την πρωτοβουλία για την εκδήλωση αυτή, το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης που μας φιλοξενεί στο βιβλιοπωλείο του και όλους εσάς που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση και είστε εδώ μαζί μας. Μακάρι να μπορούσα να ευχαριστήσω και τον Άγγελο Ελεφάντη για όσα το βιβλίο αυτό και ο συγγραφέας του τού χρωστούν.

Η επιλογή να παρουσιαστεί τούτο το βιβλίο στη Θεσσαλονίκη δεν είναι τυχαία. Είναι συνειδητή επιλογή που εκπορεύεται τόσο από το περιεχόμενό του, όσο και από την όλη ερευνητική περιπέτεια. Σίγουρα στη συνέχεια θα καταλάβετε γιατί.

Μια και ο λόγος είναι απόψε για Ιστορία, θα σας αφηγηθώ μια μικρή ιστορία, καθόλου ανεκδοτολογική και καθόλου πρωτότυπη. Ξέρετε οι ιστορικοί έχουν την αποκοτιά να μην τους αρέσουν τα πρωτότυπα πράγματα, τα σπάνια, τα εντυπωσιακά. Προτιμούν μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα θα έλεγα που επαναλαμβάνονται, που αποτελούν κοινούς τόπους και ως εκ τούτου περνούν απαρατήρητα. Και προτιμούν αυτές τις ταπεινές ιστορίες, καθώς δείχνουν με περισσότερη ακρίβεια το στίγμα μια εποχής, μιας κοινωνίας, ενός τόπου.

Λοιπόν, μια φορά και έναν καιρό, ένα μελετητής ομοεθνής μας ζήτησε την άδεια από το Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών να συμβουλευτεί ένα φάκελο. Δεν έψαχνε τίποτα το ιδιαίτερα σημαντικό. Ήθελε απλώς να ταυτίσει ένα όνομα -- αξιωματικού για την ακρίβεια, που υπηρετούσε, το 1905, μεσούντος του Μακεδονικού Αγώνα, στο Προξενείο Θεσσαλονίκης. Τέσσερις μήνες αργότερα το αίτημά του ικανοποιήθηκε και του δόθηκε η άδεια να εισέλθει για έρευνα στο αναγνωστήριο του Αρχείου. Όμως ο φάκελος που είχε ζητήσει δεν του δόθηκε. Η δικαιολογία ήταν ότι «επαναταξινομείται» το περιεχόμενό του.

Εν αναμονή, και για να μη χάνει τον καιρό του, ο μελετητής ξεκίνησε να ερευνά άλλους φακέλους, που πιθανόν να του έδιναν την ποθητή απάντηση. Ήταν Φεβρουάριος του 1997. Η έρευνα, χωρίς να αποδώσει ως προς το αρχικό ερώτημα, επέφερε σωρεία αποριών που ζητούσαν κι αυτές με τη σειρά τους να απαντηθούν. Έτσι η αναμονή μέχρι την ολοκλήρωση της ταξινόμησης κύλησε εποικοδομητικά.

Πέρασαν δυο χρόνια. Τέλη Φεβρουαρίου του 1999 νέα αίτηση για τον φάκελο του 1905. Η απάντηση από την αρμόδια προϊσταμένη του Αρχείου αυτή τη φορά ήταν κοφτή: «Ο φάκελος μελετάται από την πολιτική Υπηρεσία του Υπουργείου». Ο τόνος της φωνής της, πέρα από τη συνηθισμένη παγερή αυστηρότητα, είχε κάτι το τραγικό, που έκανε τον ερευνητή μας να νοιώσει ένοχα. Σκέφτηκε αμέσως πως κάτι τρομερό είχε συμβεί το 1905 στο βιλαέτι Θεσσαλονίκης που εκείνος, ως μη έδει, το αγνοούσε. Δεύτερες όμως σκέψεις τον ηρέμησαν. Αν και έμεινε με την απορία, καθώς γνώριζε ότι ο τότε προϊστάμενος της πολιτικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, ως υπουργός αλλά και ως επιστήμων --κοινωνιολόγος γαρ-- ενδιαφερόταν περισσότερο για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση παρά για τα κιτρινισμένα χαρτιά, και βέβαια για το μέλλον του έθνους και όχι για το παρελθόν, όπως ορισμένοι μεμψίμοιροι ιστορικοί. Απάντηση πάντως ικανοποιητική δεν μπόρεσε να δοθεί σε αυτή τη νέα τροπή των πραγμάτων.

Στο μεταξύ ο ερευνητής μας άπλωσε την περιέργειά του τόσο χρονικά όσο και γεωγραφικά. Για να γίνει η ματιά του πιο σφαιρική, η εξεταζόμενη περίοδος επεκτάθηκε πενήντα χρόνια εκατέρωθεν του 1905. Συγχρόνως στράφηκε και σε άλλα αρχεία που διέθεταν αντίστοιχο υλικό το οποίο μπορούσε δυνάμει να φωτίσει τόσο το αινιγματικό έτος 1905 όσο και τις λοιπές απορίες που διαρκώς γεννιόντουσαν, και δεν ήταν λίγες. Επιπλέον συνδύασε την επιτόπια έρευνα με την αρχειακή· με μια κρυφή ελπίδα: πως οι περιηγήσεις του στα βουνά και τους κάμπους, τις πόλεις και τα χωριά της Μακεδονίας θα του αποκάλυπταν μιαν άλλη Αμφίπολη, που ως γόρδιος δεσμός θα έλυνε δια μαγείας τη σωρεία των αναπάντητων ερωτημάτων. Γνώρισε έτσι ανθρώπους του τόπου, με απαγορευμένες αναμνήσεις, με επιθυμίες δίχως λόγια, με άναρθρα τραγούδια, με αχαρτογράφητες ζωές, με την απορία στα μάτια. Η συμβολή τους υπήρξε καθοριστική για την κατανόηση του μακεδονικού ψηφιδωτού. Ήταν ξεκάθαρο πλέον ότι η μικροϊστορία, η ιστορία των ανθρώπων αμφισβητούσε, ή πιο σωστά κονιορτοποιούσε το επίσημο, εμπεδωμένο και ισοπεδωτικό αφήγημα της μεγάλης ιστορίας για την νεοελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Το ταξίδι κυριολεκτικά και μεταφορικά, γινόταν ολοένα και πιο συγκλονιστικό.

Όσο για τον περιώνυμο φάκελο του Υπουργείου, η απάντηση στον γρίφο θα δοθεί de facto το 2000. Ο φάκελος επιτέλους θα φτάσει στα χέρια του επίμονου ερευνητή, αλλά σε ελεεινή κατάσταση. Από τους πέντε υποφακέλους που τον απάρτιζαν είχε επιζήσει μόνον ένας. Κι αυτός ισχνός και άχρηστος, καθώς περιείχε υπηρεσιακές σημειώσεις της καθημερινής γραφειοκρατίας. Οι υπόλοιποι τέσσερεις υποφάκελοι είχαν εξαφανιστεί, προφανώς από τις αδιάκοπες μετακινήσεις στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Υπουργείου. Οι δε τίτλοι των λανθανόντων υποφακέλων, που είχαν διαγραφεί με στυλό bic από το περίβλημα του φακέλου, εμπεριείχαν ένα κοινό στοιχείο: αφορούσαν όλοι την τουρκική απογραφή του 1905 στα μακεδονικά βιλαέτια. Ο γρίφος είχε λυθεί.

Ήταν προφανές ότι οι τουρκικές αρχές που διεξήγαγαν τη συγκεκριμένη απογραφή είχαν διαπράξει σειρά παρατυπιών, που αν γινόντουσαν γνωστές, έναν αιώνα μετά, θα εξέθεταν ανεπανόρθωτα την οθωμανική διοίκηση στο σημερινό ελληνόγλωσσο κοινό. Ένα κοινό που όπως γνωρίζουμε ως διψώσα έλαφος αδειάζει καθημερινά τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Συνάμα θα υπονομευόταν σοβαρά η ελληνοτουρκική προσέγγιση, με κίνδυνο μάλιστα νέου διπλωματικού επεισοδίου, ύστερα από εκείνο των Ιμίων, το 1996.

Βέβαια οι αρμόδιοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, τόσο της αρχειακής όσο και της πολιτικής Υπηρεσίας, αγνοούσαν κάτι πολύ σημαντικό που γνώριζε πλέον ο ερευνητής μας. Αγνοούσαν, δηλαδή, ότι σε άλλους φακέλους διάσπαρτα υπήρχαν πάμπολλα έγγραφα για τη συγκεκριμένη απογραφή, το ίδιο και σε άλλα αρχεία, δημόσια ή ιδιωτικά, με ελεύθερη πρόσβαση. Συνεπώς η όλη κρυψίνοια του Υπουργείου δεν μπορούσε να προστατέψει ούτε την υστεροφημία των Οθωμανών ούτε την όποια διπλωματική στρατηγική.

Θα πρέπει όμως εδώ να σημειώσω, προς αποφυγήν παρανοήσεων, ότι εξετάζοντας το όντως πλούσιο αυτό υλικό, δεν υπέπεσε στην αντίληψη του ερευνητή μας η παραμικρή παρατυπία εκ μέρους των τουρκικών αρχών είτε του ελληνικού προξενείου Θεσσαλονίκης, το οποίο, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και μέσα σε ένα πνεύμα αλτρουισμού, συνέτρεχε τις τουρκικές επιτροπές προκειμένου η όλη διαδικασία να διεξαχθεί με υποδειγματικό τρόπο. Αν κάποιον εκθέτει αυτή η απογραφή, η οποία κράτησε κάμποσους μήνες, σχεδόν ένα χρόνο, είναι τους Χριστιανούς κατοίκους της Μακεδονίας. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι, δηλαδή 8 στους 10 περίπου, αρνιόντουσαν πεισματικά να απογραφούν ως ρουμ ορτοντόξ. Δηλαδή ως Έλληνες ορθόδοξοι. Ευτυχώς όμως ο πειστικός λόγος των τούρκων ζαπτιέδων καθώς και η απλόχερη ενίσχυση του ελληνικού προξενείου προς τους χειμαζόμενους χριστιανικούς πληθυσμούς απέδωσε το ποθούμενο. Έτσι σώθηκε το image της Μακεδονίας και δεν αλλαξοπίστησε μέγα τμήμα του ορθόδοξου πατριαρχικού ποιμνίου. Ας είναι. Τέλος καλό, όλα καλά.

Μ΄ αυτά και μ' αυτά ο μελετητής μας, που ξεκίνησε ανυποψίαστος το 1997 να ψάχνει μια ελάσσονα πληροφορία, βρέθηκε μετά από μερικά χρόνια να έχει μάθει αρκετά Μυστικά που η δημόσια ιστορία, ή αν θέλετε η ιδεολογικοποιημένη ιστορία, τα σερβίριζε και τα σερβίρει ως αθώα Παραμύθια στους ανυποψίαστους ρουμ ορτοντόξ.

Γι' αυτήν την ιστορία-θεραπαινίδα σκοπιμοτήτων, που παραμένει κυρίαρχη βιβλιογραφικά, ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε κάτι που συχνά πυκνά έρχεται στο μυαλό όσων καταπιάνονται με την ιστορία-πρόβλημα: «η ιστορία, έλεγε, είναι ένα χωράφι στο οποίο ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει την ανάγκη του». Αυτό ακριβώς συνέβη και συνεχίζει κατά κόρον να συμβαίνει με την ιστορία της Μακεδονίας.

Σε πείσμα, λοιπόν, αυτής της κυρίαρχης πρακτικής γράφτηκε το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που χρειάστηκαν δύο βαλκανικοί πόλεμοι, ένας παγκόσμιος, ο πρώτος, η προσφυγική πλημμυρίδα και το ολοκαύτωμα των Εβραίων ώστε το ποθούμενο να μην αποτυπώνεται μόνο στα χαρτιά αλλά να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οφείλουμε να αναστοχαστούμε, και αντί να τη φοβόμαστε, να επιζητούμε να την κατανοήσουμε κριτικά και δημιουργικά.

*Ο Σπύρος Καράβας διδάσκει νεότερη και σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

http://akybernitespoliteies.org/book/%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83

[Αλντεμπαράν]

Τίτλος: Σμιλεύοντας το χρόνο
Συγγραφέας: Αντρέι Ταρκόφσκι
Είδος: Κινηματογράφος
Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας
Εκδόσεις: Νεφέλη 1987 Σελίδες: 315

Έργο του σκηνοθέτη είναι να αναδημιουργήσει τη ζωή: την κίνησή της, τις αντιφάσεις της, τη δυναμική και τις συγκρούσεις της. Καθήκον του είναι να αποκαλύπτει κάθε ιώτα της αλήθειας που είδε , ακόμα κι αν δεν την αποδέχονται όλοι. Φυσικά, ένας καλλιτέχνης μπορεί να χάσει το δρόμο του. Ωστόσο ακόμα και τα λάθη του μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, αρκεί να είναι ειλικρινή, για τί αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα της εσωτερικής του ζωής, των περιπλανήσεων και του αγώνα στον οποίο τον εξώθησε ο εξωτερικός κόσμος. (Άλλωστε κατέχει κανείς ποτέ όλη την αλήθεια;) Κάθε συζήτηση για το τι μπορούμε να δείξουμε στην οθόνη και τι όχι είναι απλώς πεζή και αήθης απόπειρα διαστροφής της αλήθειας...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

~~~~~~

Δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο για τον κινηματογράφο, αλλά αυτό σίγουρα μου έχει ανοίξει το κεφάλι στα δύο. Γενικά άμα τον έχετε δει και σας έχει αρέσει προλάβετε και αγοράστε το (γιατί ο εκδότης δεν βγάζει άλλα αντίτυπα ).

[Αλντεμπαράν]

Βλέπω ότι υπάρχουν 3 τόπικ με θέμα προτάσεις για βιβλία το παρόν, https://155.207.33.34/smf/index.php?topic=617.0 ,  https://155.207.33.34/smf/index.php?topic=21818.555
και μου φαίνεται λογικό να τα κάνω merge. Αν υπάρχει κάποια διαφωνία πείτε.

Επίσης ίσως ήταν καλή ιδέα η πεζογραφία να χωριστεί σε 4-5 μεγάλες κατηγορίες, ήδη κάποιες υπάρχουν, για να μην είναι σε ένα τόπικ πολιτικά, μυθιστορήματα, κτλ.

[Nerevar]

ΥΓ:Γαμημένο 2016.

[Schro]

δεν είμαι από τους μεγάλους φαν γενικά, αλλά αυτό το λάτρεψα.

[banis]

Εξαιρετικό. Ο Δραγούμης μέσω του μυθιστορήματος εξιστορεί γεγονότα της εποχής, πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις για την Θεσσαλονίκη της Κατοχής τα οποία έχουν μείνει κρυμμένα μυστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ιδανικός τρόπος για όσους θα ήθελαν να τα ανακαλύψουν λοιπόν.


Στόρι :
Μέρες του 1943. Μέρες και νύχτες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα.

Γύρω απ' το λιμάνι, στο κέντρο και στις συνοικίες της πόλης, κόλαση. Μουλωχτοί φόνοι και μπόμπες που σκάνε οπουδήποτε χωρίς προειδοποίηση. Σφαίρες σε σβέρκους στα καλά καθούμενα μες στη μέση του δρόμου κι εκτελέσεις εν ψυχρώ με μια απόφαση κομματικής ολομέλειας. Κομμουνιστές και ταγματασφαλίτες σφάζονται στους δρόμους. Το ΚΚΕ δημιουργεί την οργάνωση εκτελεστών του, την ΟΠΛΑ. Οι ταγματασφαλίτες συλλαμβάνουν, βασανίζουν κι εκτελούν αδιακρίτως, αρκεί να υπάρχει λεία. Τα Ες Ες τραβάνε τους Εβραίους στα γκέτο και τους φορτώνουν στα τρένα για τα κρεματόρια. Ξύλο και βασανιστήρια, λειψό φαγητό κι ελάχιστος ύπνος. Πλιάτσικα και λεηλασίες σε συναγωγές, σε μαγαζιά, σε σπίτια, σε νεκροταφεία. Φόβος, φόβος παντού κι ένας προγραμμένος έρωτας που προσπαθεί ν' αντέξει, να κρυφτεί, να ζήσει.

Μέρες του 1943. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου τα κοιτάει ανέκφραστος. Τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να τηρήσει το νόμο μέσα σ' έναν ρημαγμένο κόσμο ομαδικής παραφροσύνης; απορεί.


http://www.biblionet.gr/book/163043/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82

[Nerevar]

[Mathematica]

ΥΓ:Γαμημένο 2016.

το αγαπημενο μου δικο του

[Grecs]

Αυτοβιογραφια του την περιοδο 1925-1937. Αναλυει τα πολιτικα γεγονοτα της εποχης σε Αυστρια και Γερμανια όπου εζησε και πως επηρεασαν τον ιδιο και το εργο του. Καλο επισης γιατι δινει μια περιληψη απο καθε βιβλιο που εγραψε εκεινη την εποχη καθως και τους λογους οι οποιοι τον ωθησαν να τα γραψει. Ιστοριες απο τις πορειες και τα επεισοδια σε αυτες, απο πολιτικες και κοινωνικες δρασεις οπου συμμετειχε, το ακαδημαικο του εργο και το εργο του σαν γιατρος στις κλινικες.

[Αλντεμπαράν]

Έχει κανένα τσακάλι άποψη για αυτό ? => http://www.protoporia.gr/to-metamonterno-p-71507.html

Μερσί!

[g]

Must κριτική στο μεταμοντέρνο, μοιράζεται και στο πανεπιστήμιο φαντάσου. Αναφορές στο βιβλίο απο ΚΟΜΕΠ μέχρι ό,τι θες.

Λέγεται ότι η ελληνική μετάφραση έχει προβλήματα και η πολιτεια εξάλλου έχει το αγγλικό με πολύ ωραιότερο εξώφυλλο.

Μερικά χαρακτηριστικά--για μένα τουλάχιστον-- αποσπάσματα του βιβλίο :


Είναι ολοφάνερο ότι η τεχνολογία της δικής μας εποχής δεν έχει πλέον την ίδια δυνατότητα αναπαράστασης: δεν πρόκειται πλέον για την τουρμπίνα ούτε καν για τους ανυψωτήρες των σιτηρών ή τις καπνοδόχους των εργοστασίων του Σήλερ, δεν πρόκειται για τις βαριές και περίπλοκες σωληνώσεις ή για ιμάντες μεταφοράς μα ούτε καν για το αεροδυναμικό σχήμα της σιδηροδρομικής μηχανής, συγκερασμό όλων των ταχυκίνητων οχημάτων (άνω τελεία) πρόκειται για τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, του οποίου το εξωτερικό δεν φέρει κανενός είδους εμβληματική ή οπτική ισχύ, ή και για το περίβλημα των διαφόρων μέσων μαζικής επικοινωνία, της οικιακής συσκευής που λέγεται τηλεόραση, ας πούμε, το οποίο τίποτα δεν αρθρώνει παρά ανακυκλώνει και ενσωματώνει στο εσωτερικό του την επίπεδη επιφάνεια της εικόνας του .
Οι μηχανές αυτού του τύπου είναι πράγματι μηχανές αναπαραγωγής και όχι παραγωγής, και προβάλλουν αξιώσεις στη δυνατότητα μας για αισθητική αναπαράσταση πολύ διαφορετικές από εκείνες τις οποίες προέβαλλε η μιμητικού τύπου ειδωλολατρία της παλιότερης φουτουριστικής μηχανής ή κάποιων παλιότερων γλυπτών αναπαραστάσεων ενέργειας και ταχύτητας. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με κινητική ενέργεια παρά με νέες αναπαραγωγικές διαδικασίες κάθε είδους, οπότε, στις περιπτώσεις των πλέον αδύναμων προϊόντων του μεταμοντέρνου, η αισθητική ενσάρκωση τέτοιων διαδικασιών συχνά τείνει να ξανακυλήσει ανυποψίαστα στην απλή θεματική αναπαράσταση του περιεχομένου—αφηγήματα τα οποία μας μιλούν για τις διαδικασίες της αναπαραγωγής και περιέχουν μηχανές κινηματογραφικής λήψης, βίντεο, μαγνητόφωνα όλη την τεχνολογία της παραγωγής και της αναπαραγωγής του ομοιώματος(χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, η μετάβαση από τον μοντερνισμό του «Μπλόου άπ» του Αντονιόνι στο μεταμοντέρνο του «Μπλόου άουτ» του Ντε Πάλμα). Οταν , επι παραδείγματι, Γιαπωνέζοι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν ένα κτίριο με βάση τη διακοσμητική απομίμηση μίας στοίβας κασετών, η λύση που δίνεται στην καλύτερη περίπτωση είναι θεματική και υπαινικτική, παρ’όλο το τυχόν χιούμορ της.
Ωστόσο στα πιο δυναμικά μεταμοντέρνα κείμενα πράγματι τείνει να αναδυθεί κάτι διαφορετικό. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε την αίσθηση ότι, πέραν της όποια θεματικής περιεχομένου, το έργο φαίνεται να θίγει, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, τα ίδια τα δίκτυα της αναπαραγωγικής διαδικασίας έτσι ώστε να μας βοηθάει , εν τέλει, να αντικρίσουμε το «ύψος» του μεταμοντέρνου ή του τεχνολογικού.
Η ισχύς και η αυθεντικότητα ενός τέτοιου «ύψους» κατακυρώνεται στο βαθμό ακριβώς που το έργο κατορθώνει να αναπλάσει ως σύνολο τον μεταμοντέρνο χώρο που αναφαίνεται γύρω μας. Κατά συνέπεια, η αρχιτεκτονική παραμένει, με την έννοια αυτή, η προνομιούχα γλώσσα της αισθητικής και οι παραμορφωτικές και κατατμημένες αντανακλάσεις της μίας απέραντης γυάλινης επιφάνειας μέσα στην άλλη μπορούν να θεωρηθούν χαρακτηριστικές του κεντρικού ρόλου που διαδραματίζει η διαδικασία και η αναπαραγωγή στη μεταμοντέρνα κουλτούρα.
¨Οπως ήδη σημείωσα ωστόσο, δεν θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η τεχνολογία είναι καθ’οποιονδήποτε τρόπο ο «ύστατος καθοριστικός παράγων» είτε της σημερινής κοινωνικής μας ζωής είτε της πολιτιστικής μας παραγωγής—πρόκειται για άποψη η οποία, βεβαίως, ταυτίζεται εν τέλει με την μεταμαξιστική αντίληψη περί μεταβιομηχανικής κοινωνίας. Η δική μου πρόταση, αντιθέτως, είναι η εξής: η πλάνη της αναπαράστασης ενός απέραντου δικτύου ηλεκτρονικής επικοινωνίας δεν είναι παρά η στρεβλή σχηματική σύλληψη κάτι πολύ βαθύτερου, τουτέστιν του όλου παγκόσμιου συστήματος του σύγχρονου μας πολυεθνικού καπιταλισμού. Η τεχνολογία της σημερινής κοινωνίας υπνωτίζει λοιπόν και σαγηνεύει όχι τόσο αυτή καθ’εαυτή αλλά επειδή φαίνεται να μας προσφέρει σε προνομιούχα συμπυκνωμένη γλώσσα τη δυνατότητα να συλλάβουμε αναπαραστατικά ένα δίκτυο ισχύος και ελέγχου το οποίο η νόηση και η φαντασίας μας μόνες τους θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να συλλάβουν : το συνολικό αποκεντροποιημένο παγκόσμιο δίκτυο του τρίτου σταδίου του καπιταλισμού. Πρόκειται για μια νοητική διεργασία η οποία χαρακτηρίζει σήμερα μια ολόκληρη τάση της σύγχρονης ψυχαγωγικής λογοτεχνίας--«παράνοια υψηλής τεχνολογίας» θα την ονομάζαμε—όπου δίκτυα και κυκλώματα μιας υποτιθέμενης παγκόσμιας διασύνδεσης υπολογιστών ενεργοποιούνται σε μια αφήγηση λαβυρινθώδων συνωμοσιών αυτόνομων αλλά καταστροφικά διαπλεκόμενων υπηρεσιών πληροφοριών και όπου η περιπλοκότητα συχνά ξεπερνάει τις δυνατότητες παρακολούθησης του μέσου αναγνωστικού νου. Ωστόσο, θεωρία των συνωμοσιών (μαζί με τις χονδροειδείς αφηγηματικές της εκφάνσεις) θα πρέπει να θεωρηθεί παραφθορά μιας απόπειρας στοχασμού της ασύλληπτης ολότητας του σύγχρονου μας παγκόσμιου συστήματος μέσω του εικάσματος της προωθημένης τεχνολογίας. Κατά τη δική μου άποψη, ο μόνος τρόπος να θεωρητικοποιήσουμε επαρκώς το μεταμοντέρνο μεγαλειώδες είναι να χρησιμοποιήσουμε τους όρους της (τεράστιας και απειλητικής, αν και σχεδόν αδιόρατης) άλλης πραγματικότητας των οικονομικών και κοινωνικών θεσμών.
Η αφηγηματική πρακτική του τύπου αυτού, η οποία δοκίμασε κατ’αρχήν να εκφράσει μέσα απο την γενικότερη κατηγορία του μυθιστορήματος κατασκοπείας, έχει αποκρυσταλλωθεί, πολύ πρόσφατα, σε ένα νέο είδος επιστημονικής φαντασίας, το αποκαλούμενο κυβερνοπάνκ, το οποίο εκφράζει πλήρως όχι μόνον διεθνικές συλλογικές πραγματικότητες αλλά και την ίδια την παράνοια σε οικουμενικοό επίπεδο: οι καινοτομίες του Ουίλιαμ Γκίμπσον στο πεδίο της αναπαράστασης καθιστούν εν προκειμένω το έργο του λογοτεχνικό επίτευγμα πρώτης τάξεως, μέσα σε μία κυρίαρχα οπτική και ακουστική μεταμοντέρνα αισθητική παραγωγή.

Fredric Jameson – Το Μεταμοντέρνο – Κεφάλαιο Πρώτο – Υποκεφάλαιο Δ


[...]Η Κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ, το πρώτο δημοσιευμένο δοκίμιο του Μάρξ, επινόησε, με το θαυμάσιο άλμα του, ακριβώς ένα τέτοιο υποκείμενο της ιστορίας--το προλεταριάτο. Και έκτοτε το πρότυπο του Μαρξ συνέχισε να χρησιμοποιείται για άλλα, περιθωριακά πλέον, υποκείμενα--τους μαύρους, τις γυναίκες,τον Τρίτο κόσμο, ακόμα και, καταχρηστικά κάπως, τους φοιτητές--στη δεκαετία του 60, όταν ξαναγράφαμε το δόγμα των ριζοσπαστικών αλυσιδώσεων». Τώρα ωστόσο, με τον πλουραλισμό των συλλογικών ομάδων, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι η εξαθλίωση ή η περιθωριοποίηση της ενδιαφερόμενης ομάδας, αυτή δεν είναι πλέον σε θέση να ανταποκριθεί σε τέτοιο δομικό ρόλο, για τον απλούστατο λόγο ότι η δομή έχει αλλάξει και ο ρόλος έχει καταργηθεί. Ιστορικά δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός αυτό: ο μεταβατικός χαρακτήρας της νέα παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει ακόμα επιτρέψει να μορφοποιηθούν οι τάξεις της με κάποια σταθερότητα, κατά πόσο μάλλον να αποκτήσουν γνήσια ταξική συνείδηση, οπότε και οι εντονότατοι κοινωνικοι αγώνες της εποχής μας είναι σε μεγάλο βαθμό διάσπαρτοι και άναρχοι
Ακόμα πιο περίεργο, και ίσως αμεσότερης πολιτικής σημασίας, είναι το γεγονός ότι τα καινούργια μοντέλα της αναπαράστασης απορρίπτουν και αποκλείουν την οποιαδήποτε επαρκή αναπαράσταση εκείνου που κάποτε αναπαρίστατο--με όσες ατέλειες-- ως «άρχουσα τάξη». Οπως έχουμε δει, λείπουν πράγματι πολλά από τα αναγκαία στοιχεία μιάς τέτοιας αναπαράστασης: η διάλυσης της οποιασδήποτε αντίληψης της παραγωγής ή οικονομικής υποδομής και η αντικατάσταση της από τη δεδομένα ανθρωπομορφική έννοια ενός θεσμού σημαίνει, απλούστατα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλέον κανενός είδους λειτουργική σύλληψη κυρίαρχης ομάδας, κατά πόσον μάλλον τάξης. Δεν υπάρχουν ελέγξιμοι μηχανισμοί μήτε και παραγωγή ικανή να θέσει θέμα διαχείρισης της. Μόνο τα μέσα επικοινωνίας και η αγορά είναι ορατά ως αυτόνομες οντότητες, και οτιδήποτε κείται εκτός του πεδίου τους ή εκτός του εν γένει πεδίου της αναπαράστασης θα καλυφθεί από την αχλύ της αμορφίας της λέξης εξουσία, της οποίας η πανταχού παρουσία--παρά την εκπληκτική της αδυναμία να αποδώσει την ολότητα μιας ολοένα και πιο «φιλελεύθερης» πραγματικότητας--δεν μπορεί παρά να γεννά βαθύτερες ιδεολογικές υποψίες.»

Fredric Jameson - Το μεταμοντέρνο - Η ιδεολογία της διαφοράς



"Πάντως, το γεγονός ότι τα «νέα κοινωνικά κινήματα» είναι μεταμοντέρνα, στο βαθμό ακριβώς που είναι αποτελέσματα και συνέπειες του «ύστερου καπιταλισμού», συνιστά ταυτολογία δίχως αξιολογικές διαστάσεις. Αυτό που μερικοί χαρακτηρίζουν νοσταλγία μιας απαρχαιωμένης μορφής ταξικής πολιτικής πολύ πιθανόν να αποδειχτεί, εν τέλει, «νοσταλγία» της πολιτικής απλούστατα. Και αν σκεφτούμε το πώς οι περίοδοι της έντονης πολιτικοποίησης εναλλάσονται με περιόδους αποπολιτικοποίησης και απομόνωσης ακολουθώντας ευρύτερους οικονομικούς ρυθμούς των εκτινάξεων και εκρήξεων του επιχειρηματικού κύκλου, το να χαρακτηρίζουμε το αίσθημα αυτό «νοσταλγία» είναι σαν να χαρακτηρίζουμε την οργανική μας πείνα, πρίν απο το γεύμα, «νοσταλγία του φαγητού». "

Fredric Jameson - Το μεταμοντέρνο




και μερικά άρθ links ρα, το κλασικό για τα παπο   links link ύτσια του βαν γκ links ογκ links links και linkσ άλλα :

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/04/fredric-jameson.html

https://bestimmung.blogspot.gr/search/label/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

[Kiroi_Senko]

Το διάβασα πρόσφατα, εξαιρετική η αναλύση/πρόβλεψεις του Alvin Toffler, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο γράφτηκε αρχές δεκατίας του 80'.

[Kiroi_Senko]

Με την όλη κουβέντα περί ναρκωτικών θυμήθηκα και το εξαιρετικό βιβλίο του Aldous Huxley

[lopodyths]

Το ξαναεπιασα προσφατα μετα απο χρονια,αρκετα ευχαριστο

[heavy melon]

από αυτά που διάβασα τελευταία μου άρεσε πάρα πολύ "ο Τρυποκάρυδος" του Τομ Ρόμπινς

στην πρώτη μου απόπειρα μου φάνηκε ότι πετάει ασυναρτησίες κι ότι δεν έχει δομημένη σκέψη  
...στη δεύτερη απόπειρα, απλά τον λάτρεψα. Πολύ ιδιαίτερος τρόπος γραφής, φαντασία, ευχάριστες ιστορίες & ωραίο χιούμορ.

Νομίζω ότι θα γίνει από τους αγαπημένους και σκοπεύω να διαβάσω κι άλλα δικά του

Επίσης ότι έχω διαβάσει από Irvin Yalom (Στο ντιβάνι, Στον κήπο του Επίκουρου, η θεραπεία του Σοπενχάουερ & όταν έκλαψε ο Νίτσε), μου αρέσει επίσης πολύ, μάλλον επειδή γενικά μου αρέσει η ψυχανάλυση κι έχει πολλά περιστατικά από την μακρόχρονη πορεία του στο χώρο, αφού εκτός από συγγραφέας είναι και ψυχίατρος-ψυχαναλυτής!

Τέλος μου αρέσει πολύ ο Ζορμπάς, που διαβάζω τώρα...
Πρώτη επαφή με Καζαντζάκη, ιδιαίτερος τρόπος γραφής και πάλι, μοναδικός, σε ταξιδεύει στην πανέμορφη Κρήτη που για άλλη μια φορά δεν πήγα