Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος μαρμαρωμένος στη παραλία. Λευκός Πύργος, ξενοδοχείο <<Μακεδονία>> και Μουσείο της Βεργίνας, σε ίση απόσταση. Στο εσωτερικό του νοητού τριγώνου, μικροπωλητές και πορτρέτα, περιπατητές και παγκάκια. Μπροστά, ο Θερμαϊκός. Ίδια παντού. Σε λεωφορεία και σκονισμένα αυτοκίνητα, σε κλειστά περίπτερα και λεωφόρους ανοιχτές, σε επιφάνειες κτιρίων και αεροδρόμια, σε σταθμούς της επαρχίας και πόλεις του εξωτερικού. Τα μέλη της φυλής ταξιδεύουν ως την Αμερική και την Ινδία, μα στην Τούμπα επιστρέφουν διαρκώς. PAOK SALONIKI γράφουν οι τηλεοράσεις GATE-4 όλα τα ίχνη. Άνω Τούμπα, βόρειο πέταλο του γήπεδο, εστία επεισοδίων και συγκρούσεων με την αστυνομία. Αφετηρία θριάμβων και καταστροφών, διαδηλώσεων και οργανωμένων επιθέσεων κατά "υπευθύνου".
Πριν από τις εθνικές ταπεινώσεις της μεταπολεμικής περιόδου, ο πυρήνας των φανατικών οπαδών εκφράζει κιόλας την αδυναμία του να κατανοήσει με ρεαλισμό και ψυχραιμία την κατάσταση των πραγμάτων. Αδιαφορεί για την ρεαλιστική πολιτική ορισμένων διοικούντων, συγχωρεί τα λάθη των ειδώλων του, αλλά και δε διστάζει να πυρπολήσει τους πάντες και τα πάντα, μόλις νοιώσει προδομένος.
Η συμπεριφορά της Θύρας 4 χρόνια τώρα, προαναγγέλλει την εθνική μοναξιά και τη ρεβάνς του Δημήτρη Μητροπάνου. Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα. Βαρδάρης, ο βόρειος παγωμένος άνεμος, αλλά και η πλατεία κάποτε σταυροδρόμι των βορειοδυτικών συνοικιών της πόλης.
Είναι και οι αποστάσεις διαφορετικές, είναι όμως κι η γλώσσα. Πουλάνε σαλέπι στις γωνίες τον χειμώνα. Δεν λένε ποτέ <<προάστιο>> η άλλες αθηναϊκές λέξεις. Αποκαλούν, ωστόσο τους νότιους <<χιμπατζήδες>>. Αμέσως χειρότερο, τα κίτρινα σκουλήκια του <<Άρη>>, προς τις ανατολικές συνοικίες και τα κεντρικά διαμερίσματα. Επιεικής αντιμετώπιση επιφυλάσσουν στους ολιγάριθμους όσο και φιλήσυχους Ηρακλειδείς. Ιθαγενείς, οι <<γριές>> ή <<γεροντοκόρες>> υποστηρίζουν τον Ηρακλή, με τρόπο που ταιριάζει στον παλιότερο αθλητικό σύλλογο και τους χαμηλούς τόνου των ψηφοφόρων του ΚΚΕ Εσωτερικού, άλλοτε, Η την ΔΗ.ΑΝΑ. Συντηρητικά, μεσοαστικά στρώματα τα σκουλήκια υστερούν σε αριθμό, μα παρουσιάζουν ομοιογενή κοινωνική σύνθεση. Άλλωστε, ο ΑΡΗΣ κατάγεται από τον ΗΡΑΚΛΗ, αποτελεί προϊόν διάσπασης και αποχώρησης τμήματος του γηραιού από τότε, αρχές του αιώνα.
Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ έρχεται από τη θάλασσα, με τα κύματα του Αιγαίου και τα καράβια της Μικρασιατικής καταστροφής. Το 1912 η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, δέκα χρόνια μετά η προσφυγιά. Έτσι συνήθως, η δόξα και η συντριβή. Το 1924 ιδρύεται ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών. Σύντομα το πρώτο συνθετικό υπερισχύει του τέταρτου. Στην Αθήνα, ο συγγενής Δικέφαλος του Ελληνικού Νότου, η ΑΕΚ, εκφράζει τις γενιές διωγμένων, όσο και τη σχέση τους με τη Τουρκία, (γι’ αυτό και χανούμισσες). Ακόμα και τα χρώματά της, μαύρο κίτρινο, μένουν πιστά στη βυζαντινή της προέλευση. Το άσπρο και το μαύρο του ΠΑΟΚ δεν εξουδετερώνει την συναισθηματική φόρτιση του Προσφυγικού στοιχείου.
Ίχνη μαγαλοιδεατισμού, κοινωνικού ριζοσπαστισμού και εθνικού τραύματος, σμίγουν με την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών ιδεών και του εργατικού κινήματος. Καπνά, Μάης του 36, το άγαλμα του στρατηλάτη Κωνσταντίνου στο Βαρδάρη, του ναυάρχου Βότση στο Λευκό Πύργο, του Βενιζέλου στην Αριστοτέλους. Διχασμός συμπρωτεύουσας, δυναμική της Βόρειας Ελλάδας, συνείδηση της Μακεδονίας, σχέσεις καχυποψίας και ανταγωνισμού με την πρωτεύουσα και το κατεστημένο της, πολιτικό, οικονομικό και αθλητικό.
Ο ΠΑΟΚ μετατρέπεται- ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο-σε πρωταγωνιστή αυτού του νέου σπαραγμού. Αδικημένη από την εκμετάλλευση και την αδιαφορία, η Μακεδονία γυρεύει ικανοποίηση, ισοτιμία και αποκατάσταση του γοήτρου της στα γήπεδα. Δεκαετίες του ’50 και του ’60, χειμώνας βαρύς, κρύο και υγρασία, ψιλόβροχο για εβδομάδες.
Στο Σιντριβάνι, ανάμεσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και τη Διεθνή Έκθεση, ο ασπρόμαυρος δικέφαλος συγκεντρώνει πληθυσμούς από το Δικαστήριο και τη Νεάπολη, την Τριανδρία και την Τούμπα, όπου μεταφέρεται ξαφνικά στα τέλη του ’50. Παράνομα, με τους οπαδούς να χτίζουν μια ολόκληρη νύχτα, αιφνιδιάζει την περιοχή και τις Αρχές, κερδίζει τον χώρο και, στη συνέχεια νομιμοποιεί το αυθαίρετο. Η καυτή έδρα της νεοελληνικής μυθολογίας αποτελεί σύντομα γεγονός, όπως η διαταξική προέλευση των φίλων του. Φίλοι, οπαδοί, λαός του ΠΑΟΚ και ιδιαίτερη φυλή, αργότερα, η νεολαία της <<Θύρας 4>>, πίστη και ενθουσιώδης.
Το φθινόπωρο του 1961, ο ΠΑΟΚ των Πρόγιου, Χασιώτη, Κερμανίδη, Γιακουμή, Λέανδρου κερδίζει τον Άρη με 2-0, όταν ο Βασιλειάδης αποφεύγει την έξοδο του τερματοφύλακα Πετράκη και σπρώχνοντας την μπάλα, αγκαλιάζει τα δίχτυα. Λιακάδα κυριακάτικη και στα μεγάφωνα τα <<Σπασμένα τριαντάφυλλα>>, από τον Πάνο Τζανετή. Είμαι πολύ μικρός για να αντιληφθώ τη σημασία του γεγονότος.
Τσιτσάνης, Καζατζίδης και Γαβαλάς τραγουδούν τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης στα καφενεία των καλοκαιρινών διακοπών. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Μανώλης Μητσιάς πανηγυρίζει ένα γκολ του Λαγωνίδη (στο Ολυμπιακό Στάδιο, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό), ενώ ο επίσης παοκτσής Στράτος Διονυσίου συστήνει να κάνουμε στην μπάντα, <<να περάσει ο Σαλονικιος>>. Λιγότερο αντιλαμβάνομαι τη διαφορά της νίκης από την ήττα, αφού οι πολύχρωμες εκδηλώσεις, ο θόρυβος και το πανηγύρι, η ένταση του παιχνιδιού και αίσθηση της εκδρομής, αρκούν. Στην επόμενη επίσκεψη, αντιλαμβάνομαι περισσότερα. Ο ΠΑΟΚ γνωρίζει την ήττα, με εύστοχο χτύπημα πέναλτυ του ηγέτη, τότε. Της ΑΕΚ, Κώστα Νεστορίδη. Στο τελευταίο δεκάλεπτο (
σκοτεινιάζει απότομα και ψιχαλίζει.
Παραμένω αδέσμευτος, αν και στο σπίτι (ο αδερφός μου) και στο σχολείο ( οι συμμαθητές μου), με πιέζουν να διαλέξω ανάμεσα στους μεγάλους του ΠΟΚ και τους μικρούς της Θεσσαλονίκης. Με ερεθίζουν τα περίεργα ονόματα των παικτών της ΑΕΚ (Μαρδίτσης, Σκευοφύλαξ), οι άσοι του ΠΑΝΑΘΑΝΑΙΚΟΥ (Λουκανίδης, Δομάζος κι ο Παπαεμανουήλ, με την Τζέην Μάσφηλντ στην αγκαλία του), οι κόκκινες φανέλες (ριγέ, για την ακρίβεια, αφού έτσι διαπιστώθηκε και η μυωπία μου) του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ (Στεφανάκος, Παπάζογλου, Σιδέρης), όσο με εντυπωσιάζει το σκληρό παιχνίδι του ΑΡΗ και αποδοκιμασίες των φιλάθλων του ΗΡΑΚΛΗ προς τον Στάθη Χασεκίδη, που τον αποκαλούσαν <<Μαλαματίνα>> (ως ύποπτο υπερβολικής κατανάλωσης της γνωστής φίρμας ρετσίνας).
Ανένταχτη ιδιοσυγκρασία, δύσκολη επιλογή.
Αποφασίζουν, για λογαριασμό μου, τρεις άνθρωποι. Ούτε το έμαθαν ποτέ, ούτε κι εγώ αμέσως. Χρειάστηκε να περάσει καιρός, όπως συμβαίνει με τους έρωτες τους βραδυφλεγείς, τις υπόγειες ανακαλύψεις και τις διαρκείς εξερευνήσεις των θαλασσοπόρων και των εργαστηρίων. Πρόκειται λοιπόν για το Γιώργο Κούδα, τον Γιώργο Παντελάκη και τον υπουργό της χούντας, Κωνσταντίνο Ασλανίδη. Ο τρίτος πίεσε το δεύτερο να υπογράψει τη μεταγραφή του πρώτου στον Ολυμπιακό. Ο καλύτερος πρόεδρος στη ιστορία του ΠΑΟΚ, αρνήθηκε μέχρι τέλους.
Μετά την απαγωγή του, ο έφηβος του μακεδονικού ποδοσφαίρου γίνεται μήλον της έριδος, ουζερί στο Πασαλιμάνι, αιτία της πολύχρονης βεντέτας των δύο πόλεων και της ήττας του Πειραιά, αλλά και η μόνη από τις τρεις υποθέσεις που πρωταγωνιστούν το ’60 και δε μεταφέρεται στο κινηματογράφο: Δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, η σκιά του <<δράκου>> Αριστείδη Παγκρατίδη και μετά η αρπαγή του δεκαεπτάχρονου ταλέντου. Τρωικός πόλεμος. Πείσμα, ψυχραιμία, κινητοποιήσεις, εκβιασμοί. Μια τραγουδίστρια, η Μαρί Μπονέ, βοηθάει τις δυνάμεις του δικαίου. Στη Νικηφόρου Φωκά, οι <<Μακεδονομάχοι>> παίζουν κομμάτια των Rolling Stones. Στην Τσιμισκή και άλλες κεντρικές οδούς (αυτοκρατόρων του Βυζαντίου και της μακεδονικής δυναστειας), ο ΠΑΟΚ απειλεί, βροντοφωνάζει και αποκτά αυξημένη συνείδηση της δύναμης του.
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος στη μνήμη και τις καρδιές για πάντα. Επιστρέφοντας, ο Γιώργος Κούδας συνδυάζει τη καριέρα του στον ΠΑΟΚ με τις ευτυχέστερες ημέρες της διοίκησης, τον ιδεολογικό εξοπλισμό της κερκίδας, τέσσερις τίτλους (δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα Ελλάδος), την καλύτερη ίσως ομάδα και την ανάδειξη της στην τετράδα πια των <<μεγάλων>> όλων των εποχών.Δίπλα του ο πλυθωρικός Σταύρος Σαράφης, ανεξάντλητος μεσοεπιθετικός. Μπροστά ο <<επιστήμων>> Κούλης Αποστολίδης πρώτος έλληνας σέντερ-φορ που γνωρίζει να κινείται χωρίς τη μπάλα. Χρήστος Τερζανίδης, Μάρκο Ταρντέλλι της Ελλάδας, τηρουμένων των αναλογιών.
Μια Κυριακή έβρεχε από το πρωί. Ασυλλόγιστος ο Ολυμπιακός, έχει μεταφέρει οπαδούς στη Τούμπα. Γρήγορα, η παρουσία τους εξαφανίζεται. Αρχές της δεκαετίας του ’70. Προσυγκεντρώσεις οπαδών, όπως στη μεταπολίτευση και τις καλύτερες ημέρες του ΚΚΕ, κάθοδος στο ναό, παλμός και ατμόσφαιρα θερμή, σε πείσμα του καιρού. Ντέρμπυ, με τα όλα του. Μαύρη θύελλα που ανεβαίνει ο ΠΑΟΚ, καθώς σβήνει το φώς και οι αντίπαλοι ελπίζουν σε ισοπαλία. Μουρμουρητό που γίνεται βοή, λέξεις που συγκροτούν συνθήματα, αίτημα και ιερή αυταπάρνηση αποκτούν ρυθμό. Φάουλ , χτυπήματα λάσπη , αδιάκοπη προσπάθεια, ιδρώτας και βροχή μαζι. Το βουητό ανεβαίνει, σπρώχνει τους γηπεδούχους, μετατρέπεται σε άνεμο και σημαία, θούριο και σύνθημα για την τελική επίθεση.
Σε κάθε γωνία <<ΠΑ-ΟΚ ΠΑ-ΟΚ ΠΑ-ΟΚ>>, με αγωνία και πεποίθηση. Μια εκστρατεία ακόμη, να, αλλαγή στο κέντρο, τραβέρσα δεξιά, επιστροφή διαγώνια, ο Τερζανιδης στο Κούδα, την υψώνει, γλιστράει ανάμεσα σε δύο, βρίσκει την μπάλα πίσω από την πλάτη ενός τρίτου, γυρίζει ο σώμα του, έτοιμος να πέσει, στέκεται, ξεγελάει με τη κίνηση της μέσης τον τέταρτο και πλασάροντας λυτρώνει 40.000 που τον αποθεώνουν και τη πόλη που πετάει στον αέρα τα ραδιόφωνα.
Ευτυχώς υπάρχει τηλεόραση και οι χορογραφίες του Κούδα κρατούνται στα αρχεία της νεοελληνικής ιστορίας. Τον ηλικιωμένο, όμως, φίλαθλο πίσω μου τον βλέπω συχνά, εδώ και είκοσι χρόνια. Καθιστός, όταν όλοι αλαλάζουν, ψιθυρίζει: <<Γιώργο μου, για σένα ερχόμαστε…>> Συγκινημένος, αφήνει δάκρυα και σταγόνες να τρέχουν στο πρόσωπό του. Σούρουπο σκοτεινό. Αργότερα γυρίζοντας από μακρινά ταξίδια πετώντας πάνω από τη Θεσσαλονίκη η εικόνα ξαναγυρίζει. Ναι, δεν γίνεσαι κάτι σε ένα απόγευμα όπως δεν εγκαταλείπεις τίποτε σε δευτερόλεπτα, όμως πρέπει να υπάρχουν κρίσιμα απογεύματα και αποφασιστικές στιγμές, στην ζωή και τις αποφάσεις όλων μας.
Έχω ξαναβρεθεί στη Θύρα 5.Αποχώρησε ο Παντελάκης επειδή συγκρούστηκε με τους οργανωμένους συνδέσμους της Θύρας 4, ο Κούδας όταν πέρασε τα τριάντα πέντε, μπορεί και ηλικιωμένος θαυμαστής του. Ο ΠΑΟΚ εδώ και επτά χρόνια θυμίζει, χωρίς το Κούδα, τη Νέα Δημοκρατία μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της. Φρουτέμποροι και επιτήδειοι διασύρουν- παριστάνοντας τους προέδρους- την Ιστορία του.
Η Τούμπα ραγίζει δομικά το ’78 με τους σεισμούς και συμβολικά πέρυσι με την ήττα από τον Ολυμπιακό, που έσπασε την αρνητική παράδοση είκοσι δύο χρόνων. Αρκετοί, την εγκαταλείπουμε. Ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο και ο Τουρσουνίδης, υποψήφιος διάδοχος του προκατόχου του, αφού φοράει το Νο 10. Τουλάχιστον, οι φανέλες διατηρούν τις ασπρόμαυρες ρίγες τους.
Χρώματα Δόξας Δράμας και του ΟΦΗ στο εσωτερικό, της Γιουβέντους στην Ιταλία, της Μπεσίκτας στη Κωνσταντινούπολη. Το ύψος του παιχνιδιού διατηρεί τον κεντροευρωπαϊκό του χαρακτήρα και τώρα, με προπονητές όπως με τον μακαρίτη Λόραντ (νεκρός στο πάγκο της Τούμπας, από καρδιακή προσβολή), το Βάλτερ Σκότσικ και τους άλλους Γερμανούς, Ούγγρους ή Αυστριακούς που προτιμούσε ο ΠΑΟΚ- όσο προτιμούσε τι βιεννέζικη επίπλωση τα καλά σπίτια της Θεσσαλονίκης. Η φθορά συνεχίζεται πάντως, και ο πρόσφατος αποκλεισμός από το κύπελλο UEFA οδηγεί στο κλείσιμο της 4 μετά τα επεισόδια, την τιμωρία (διετής αποκλεισμός) και το διασυρμό εξ’ αιτίας των χουλιγκάνων οπαδών της ομάδας.
Είναι καιρός να προστεθεί το 2ο ερώτημα: Σε ποιον αλήθεια ανηκει ο ΠΑΟΚ; Μήνες τώρα πριν τα πανό επιμένουν ο ΠΑΟΚ ανήκει στο λαό του. Το ίδιο και στις πορείες, απευθύνει υβριστικά συνθήματα προς όλους και ιδιαίτερα προς την Αθήνα και τον Πειραιά, σείοντας βουλγάρικες σημαίες.
Ναι, 30 χρόνια πριν στο νεόδμητο Καραισκάκη οι Παλαιοελλαδίτες ονόμαζαν <<Βούλγαρους>> τους βορειοελλαδίτες και κυρίως τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Να, γιατί ο ΠΑΟΚ νιώθει συγγενής της Μπαρτσελόνα και ας μην είναι η Καταλωνία η Μακεδονία. Ο ΠΑΟΚ εκφράζει την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας της Θεσσαλονίκης.
Ο ΠΑΟΚ απέκτησε ιδεολογία, πριν αποκτήσουν τα Σκόπια την ανεξαρτησία και επίσημη- ή ανεπίσημη-ονομασία. Σε αντίθεση με τους φλώρους του Νότου ή τους <<κυριλέδες>> συμπολίτες, οι οργανωμένοι οπαδοί του διεκδικούν το δικαίωμα του ανήκειν σε μια ιδιαίτερη κοινωνική τάξη, του ΠΑΟΚ, που να αγκαλιάζει βιομηχάνους, βιοτέχνες, ανέργους, υπαλλήλους, αναρχικούς και φοιτητές. Όσο για τις διαφορές Νότου-Βορρά η γεωγραφία αποφασίζει μακριά από τις διαιρέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το κλείσιμο της Θύρας 4 και η διάλυση των συνδέσμων εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στις σχέσεις της ΠΑΕ και του κόσμου του ΠΑΟΚ. Δικαιολογημένα, ο κόσμος του ΠΑΟΚ στρέφεται στο τμήμα του μπάσκετ. Θεσσαλονίκης, η φτωχομάνα. Άλλο τόσο μπασκετομάνα. Στο γήπεδο της ΧΑΝΘ, το 1986 παίζεται για πρώτη φορά μπάσκετ στην Έλλαδα.
Έχουμε παίξει σε αυτό το γήπεδο χιλιάδες, πριν σκορπίσουμε σε πόλεις και ομάδες σε πανεπιστήμια και οικογένειες, σε κόμματα κι επαγγέλματα. Ο ανταγωνισμός με τα σκουλήκια υποχρεώνει τον ΠΑΟΚ να δημιουργήσει ένα περίεργο έπος. Αφού με το Φασούλα, το Σταυρόπουλο, το Καλπάκη ( τον π΄ρωτο που εξουδετέρωνε τον Γκάλη), τον Κατσούλη και τους άλλους κουρεμένους, σύμφωνα με την επιθυμία του Φαίδωνα Ματθαίου, κερδίζει τον Άρη στο τελικό του Κυπέλλου (1984), στη συνέχεια περιορίζεται στο ρόλο του δεύτερου, με αξιοσημείωτη σταθερότητα.
Περίεργο για την ελληνική ιδιοσυγκρασία, ο ΠΑΟΚ και ο πρόεδρος του, Νίκος Βεζυρτζής, επιμένουν και φτάνουν τόσο στη κατάκτηση του ποθητού πρωταθλήματος, πέρυσι με το Ντούσαν Ίβκοβιτς όσο και στο ευρωπαϊκό τίτλο το 1991 του κυπέλλου Κυπελλούχων, με το Σάκοτα. Σε φορτηγά, ταξί οι φωτογραφίες των καλαθοσφαιριστών ετοιμάζονται να πάρουν τη θέση των ποδοσφαιριστών. Τμήματα ξεχωριστά ιδέα ΜΙΑ ανασαίνει άραγε ακόμα;
Στον κόσμο, μάνα είναι μόνο μία. Έτσι, περίπου, ισχυρίζεται και το σύνθημα "ΠΑΟΚ ο ένας στο κόσμο άλλος κανένας". Το διαβάζεις παντού στην Ελλάδα. Η ιδέα πραγματικά ανασαίνει και ας τη συνθλίβουν εταιρείες ανώνυμες και συμφέροντα ύποπτα. Παντού , στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην επαρχία, χρειάζονται αυτή την ομάδα, να αμφισβητεί την κυριαρχία των παραδοσιακά μεγάλων, μεγάλη η ίδια.
Σήμερα ειδικά, ο ΠΑΟΚ της προσφυγιάς, της εργατιάς και της επαρχιακής μεγαλούπολης, έχει μετεξελιχθεί στο ΠΑΟΚ της συμπρωτεύουσας και της Μακεδονίας. Κι είναι φανερό πως αν πρέπει να συνεχίσει ο βασιλιάς Αλέξανδρος να ζει, δε χρειάζεται να πεθάνουν οι μυριάδες οπαδοί του σε κάθε γωνιά της γης.
Όπως έλεγε το παλιό λαϊκό, από το ανοιχτό παράθυρο στη οδό Παπάφη, Κάτω Τούμπα: "Τι θα γίνω μες στη ζωή αν ξυπνήσω ένα πρωί και κοιτάξω στη αγκαλιά σου από μέσα να λείπεις εσύ."
Το παραπάνω, αποτελεί ένα πολλών παλαιών ετών άρθρο της εφημερίδας Ιστος και ανήκει στο κ. Ανδρέα Τύρο.
Χρόνια τώρα και σε ηλικία 12 έως 15 χρόνων προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είμαι ΠΑΟΚ, μια ομάδα μακριά από εμένα γεωγραφικά. Στο σχολείο όλοι γαύροι και βάζελοι . Κάθε Δευτέρα πικραμένος χωρίς να έχω έναν παοκτσή δίπλα, χωρίς να ξέρω τι πάει να πει Τούμπα, αφού δε μπορούσα σε αυτή την ηλικία να επισκεφτώ το γήπεδο και όντας ο πατέρας μου γαύρος λίγο δύσκολο. Ένας φίλος πολύ μεγαλύτερος μου έδωσε αυτό το απόκομμα… Από τότε άρχιζα να το διαβάζω και να προσπαθώ να καταλάβω τι λέει ο ποιητής. Κάθε Κυριακή διάβαζα αυτές τις γραμμές έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν Τούμπα. Στα 16 επισκέφτηκα το ναό!
Μπαίνοντας στο γήπεδο και ακούγοντας τις ιαχές ΠΑ-ΟΚ ΠΑ-ΟΚ κλείνω τα μάτια και αρχίζω να κατανοώ τις παραπάνω γραμμές, περνώντας μια μια μπροστά από τα μάτια μου. Όσο μεγάλωνα όλο και κατανοούσα το παραπάνω κείμενο και κατάλαβα ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΟΚ….
Links
Members
Total Members: 9965
Stats
Users Online
Pastellaki
Επίσημη ενημέρωση για 
Author