Υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ;
Vulcan:
Quote from: !!DUO!!(Αγγίζοντας την τελειότητα..) on May 14, 2006, 12:32:13 pm
Όπως είπε και χθές η Μαριέττα (Γιαννάκου), τα μη κρατικά παν/μια δε θα στοχεύουν τόσο στο να καλύψουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των Ελλήνων..Δόξα το Θεό υπάρχουν αναρίθμητες σχολές και τμήματα..
.................................
Δεν θα ήταν λοιπόν κακό να επενδυθούν ποσά προς αυτό το σκοπό..
Αλλά προσοχή..Ναι σε όλα αυτά αλλά με την προϋπόθεση να υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος αυτών των ιδρυμάτων από τα αντίστοιχα δημόσια
Και μετά έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.... ;D
sminias_hlektromhxanikos:
Το Μ.Ι.Τ ιδρύθηκε απο επιχειρηματίες, για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Γενικά, η ίδρυση τεχνικών σχολών, πανεπιστημίων, κολλεγίων και συναφών ιδρυμάτων, στην Αγγλία και τις Η.Π.Α. αποτελούσε μάλλον ιδιωτική υπόθεση. Και για να ξεκαθαρίσω τον όρο ιδιωτική, αυτό δεν σήμαινε πως το Πανεπιστήμιο άνηκε σε κάποιον συγκεκριμένα. Το Τ.Ε.Ε. ή η Γ.Σ.Ε.Ε. ή ο Σ.Ε.Β. θα μπορούσαν (?) να ιδρύσουν Ιδρύματα που θα κάλυπταν τις δικές τους "ειδικές" ανάγκες. Ακόμη, και σαν επιχειρηματική πρόταση, αυτή στέκει, αφου υπάρχουν πολλές χώρες που θα δίψαγαν για σπουδές στην Ελλάδα (βλ. Κινέζοι). Ακόμη, σε πολλούς Ευρωπαίους Αρχαιολάτρες, θα ηταν πολύ ελκυστική η ιδέα να σπουδάσουν Ιστορία στην Βεργίνα ή στην Κνωσσό, ας πούμε. Πάντως, η πεπατημένη που ακολουθήθηκε σε χώρες όπως η Η.Π.Α. και η Αγγλία, δεν ήταν να ιδρυθούν Πανεπιστήμια. Πρώτα το τεχνικό σχολείο/ίδρυμα/κολλέγιο/ινστιτούτο καθιερωνόταν απο την σοβαροτητά του και το επίπεδο σπουδών, και μετά αναγνωριζόταν ως Πανεπιστήμιο. Ακόμη και στην Γαλλία που η Ανώτατη Τεχνική εκπαίδευση αποτελούσε κρατική υπόθεση με την Ecole Polytecnique προεξάρχουσα, η πολύ "θεωρητική" και σνομπίστικη συμπεριφορά των αποφοίτων της, οδήγησε τους βιομηχάνους και βιοτέχνες στην δημιουργία πιο πρακτικών σχολών, όπως η Ecole des Manufacteurs που έβγαζε αποφοίτους διατεθειμένους να "βουτήξουν" στο γράσσο, πράγμα αδιανόητο για τους Polytechnisienes της εποχής...Σιγά σιγά όμως και με την "θεωρητικοποίηση" μέρους των σπουδών τους, και οι σχολές αυτές αναγνωρίστηκαν απο το Γαλλικό κράτος ως Grandes Ecoles. Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε στον κ. Αντωνίου Γιάννη, Σ.Ε.Μ.Φ.Ε. Ε.Μ.Π., προσφάτως ανακυρηχθέντα διδάκτορα σε θέματα ιστορίας των Μηχανικών.Αυτά...
Cyberkat:
Ένα σχόλιο. Η Ecole Polytechnique ανέκαθεν και τώρα εξακολουθεί να προσφέρει περισσότερο θεωρητικές σπουδές με σκοπό την έρευνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα τμήματά της είναι Βιολογίας, Χημείας, Πληροφορικής, Μαθηματικών, Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, Μηχανικής, Φυσικής, Οικονομικών Επιστημών, Κοινωνικών Επιστημών και Γλωσσών και Πολιτισμού. Ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι όλα τα παραπάνω τμήματα έχουν κοινό σχεδόν πρόγραμμα τα 2 πρώτα έτη, που εξειδικεύεται με αρκετά μαθήματα επιλογής. Μόλις την τρίτη χρονιά έχουν την δυνατότητα οι φοιτητές να επιλέξουν την κατεύθυνση του μηχανικού (sciences d' ingenieur) και παίρνουν τον τίτλο του μηχανικού το 5 έτος αφού παρακολουθήσουν μαθήματα μηχανικών σε σχολή που συνεργάζεται με την ecole polytechnique και αφού κάνουν μια πρακτική (6-12 μήνες) στην Γαλλία ή στο εξωτερικό. Συνεπώς η ecole polytechnique δεν είναι Πολυτεχνείο με την έννοια που το ορίζουμε στην Ελλάδα και οι μηχανικοί είναι ένα μικρό ποσοστό των αποφοίτων της. Οι περισσότεροι είναι θεωρητικοί επιστήμονες των Θετικών Επιστημών. Είναι τουλάχιστον αφελές να κατηγορούμε ως σνομπ τους αποφοίτους της γιατί ο σκοπός της σχολής δεν είναι να παρέχει μηχανικούς για την βιομηχανία αλλά μάλλον ερευνητές και διευθυντικά στελέχη για τον κρατικό μηχανισμό. Μοιραίο ήταν βέβαια η βιομηχανία και η βιοτεχνία να χρειάζονται μηχανικούς οπότε δημιουργήθηκαν διάφορες Ecoles και Instituts, που μετά προάχθηκαν σε Grandes, διατήρησαν όμως τον ιδιωτικό τους χαρακτήρα. Στις περισσότερες από τις καλές ecoles υπάρχουν σίγουρα δίδακτρα για τα master (γύρω στα 8-10.000 euro), ακόμη και στην θεωρητικά δημόσια Ecole Polytechnique, o 2 χρόνος του master (δηλαδή η 5 χρονιά) που αντιστοιχεί στο δικό μας μεταπτυχιακό, στοιχίζει. Τα μόνα εντελώς δωρεάν εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι τα πανεπιστήμια, στα γαλλικά Universites. Το τελευταίο από τα καλύτερα κόλπα του marketing που εφήυρε η Conference des Grandes Ecoles, με αφορμή την αλλαγή του γαλλικού εκπαιδευτικού συστήματος την τελευταία τριετία κατά τις επιταγές της προσφιλούς Μπολόνια (η ονομασία του νέου συστήματος είναι LMD= Licence 3 χρόνια+Master 2+ Doctorat 3 Θυμίζει κάτι? ;)) είναι τα masteres specialises, που ονομάζονται έτσι παρ' όλο που δεν είναι εθνικά αναγνωρισμένα πτυχία. Μ' άλλα λόγια τελειώνεις ένα οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, στάζεις 12 χιλιάρικα σε μια περίφημη Grande Ecole για ένα ετήσιο mastere και μετά κοτσάρεις το όνομα της σχολής στο βιογραφικό σου. Παλιό το κόλπο. Το ερώτημα είναι: Εδώ δεν κατάφερε η Γαλλία, με την τεράστια ακαδημαική παράδοση και την πολιτική εγρήγοργη του κόσμου, να αναχαιτίσει τις επιταγές της αγοράς. Θα τα καταφέρει το ούτε ηρωικό ούτε γαλατικό χωριό της Ελλαδίτσας?
Kat:
Με κίνδυνο να ξεφύγω λίγο από το χαρακτήρα του θέματος (για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια), και να πάω προς την Μπολόνια και το σπάσιμο των σπουδών:
Το σύστημα των ευρωπαϊκών χωρών(αναφέρω τις Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία) για τα πολυτεχνεία ήταν ως τώρα αυτό του 5ετούς διπλώματος, με (νομίζω) μοναδική εξαίρεση τη Μ. Βρετανία . Και, εδώ που τα λέμε, φαίνεται να δούλευε καλά, καθώς, για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε περισσότερες εταιρίες με γαλλική/γερμανική/ολλανδική/σουηδική προέλευση, από ό,τι βρετανική.
Από όσο έχω μπορέσει να καταλάβω όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι λόγοι που άλλαξε το σύστημα του 5ετούς διπλώματος + διδακτορικό (για τους μηχανικούς μιλάμε πάντα), ήταν φυσικά το χαμηλότερο κόστος για τα κράτη, ο μικρότερος μέσος όρος ηλικίας των αποφοίτων (ενδεικτικά, η Γερμανία έχει το μεγαλύτερο μέσο χρόνο αποφοίτησης από το πολυτεχνείο, με 7.5 χρόνια, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω) και ίσως και η δημιουργία αυτού που λέμε "αναλώσιμο εργατικό δυναμικό". Το "καλό" κίνητρο της αλλαγής ήταν η προσπάθεια προσέλκυσης ικανών επιστημόνων από τις ΗΠΑ και την Ασία, μέσω ενός πιο ευέλικτου συστήματος, που επιτρέπει αλλαγές ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα στα 3 και στα 5 χρόνια. Είναι γεγονός ότι η μετανάστευση Ευρωπαίων επιστημόνων (και όχι μόνο Ελλήνων, αλλά και Γάλλων ή Γερμανών) είναι τεράστια προς τις ΗΠΑ, και εσχάτως και προς την Κίνα (στην τελευταία περίπτωση λόγω μεγάλων χρηματικών ανταλλαγμάτων αλλά και μη περιορισμών στην επιστημονική έρευνα, πχ στα βλαστοκύτταρα). Η μετανάστευση προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν είναι συγκρίσιμη. Αυτά για τα κίνητρα...
Όσον αφορά στις αντιδράσεις, επειδή πολλές φορές νομίζουμε ότι μόνο εμείς δεν συμφωνούμε με την Μπολόνια, η αλήθεια είναι ότι όλες οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικές στην εφαρμογή των νέων μέτρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γερμανία, η οποία εξακολουθεί να τρέχει το δίπλωμα και κάνει πολύ δειλά κάποια μάστερ. Οι λόγοι που τα πανεπιστήμια αυτών των χωρών δεν θέλουν να σπάσουν τις σπουδές είναι ο φόβος υποβάθμισής τους, αλλά και ο θυμός που το σύστημα που έβγαλε μηχανικούς και μηχανικούς, θα πρέπει να πάψει να υπάρχει, για να γίνουμε σαν την Αγγλία (την οποία κανείς μηχανικός δεν πολυεκτιμά στα θέματα αυτά, καθώς Αγγλία δεν είναι μόνο το Καίμπριτζ και η Οξφόρδη, αλλά και χίλια δυο απίθανα πανεπιστήμια...)
Πέρα από τη Γερμανία, η Γαλλία έφτιαξε και αυτή Μάστερ, όπως πολύ σωστά είπε η Κατερίνα, η Ολλανδία μπάτσελορ και μάστερ, η Σουηδία κάποια πράγματα, η Ελβετία κάπως δειλά. Οι χώρες αυτές σχεδόν τρέχουν ακόμα και το δίπλωμα για τους δικούς τους φοιτητές (είτε το λένε δίπλωμα είτε όχι), θα εξηγήσω παρακάτω πώς.
Πώς, όμως, διασφαλίζεται το δικαίωμα των φοιτητών στις 5ετείς σπουδές,σε αυτές τις χώρες; Πολύ απλά: στη Γερμανία, οι Γερμανοί κατά κανόνα κάνουν το δίπλωμα, το μπάτσελορ δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, ενώ το μάστερ είναι πάνω-κάτω κάποιος τομέας από τα τελευταία δύο χρονια του διπλώματος (πολύ συχνά τα συγγράμματα είναι μετάφραση από τα γερμανικά στα αγγλικά). Στην Ελβετία και στην Ολλανδία υπάρχει τυπικά μόνο μπάτσελορ-μάστερ, αλλά αν έχεις τελειώσει το μπάτσελορ σε ένα πανεπιστήμιο, μπορείς να πας ΑΥΤΟΜΑΤΑ στο ίδιο μάστερ του ίδιου πανεπιστημίου (δηλαδή από ηλεκτρολόγος σε μάστερ π.χ. ενέργειας/τηλεπικοινωνιών/ηλεκτρονικής). Δηλαδή, σε αυτά τα κράτη έχει επιτευχθεί από τη μία να προσελκύονται υποψήφιοι για μάστερ από άλλες χώρες, και από την άλλη οι φοιτητές του ίδιου πανεπιστημίου να έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν χωρίς εξετάσεις τις σπουδές τους. ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ανάμεσα στο πρόγραμμα διπλώματος και στο πρόγραμμα μπάτσελορ-μάστερ δεν υπάρχει. Απλά, έχουν ονομάσει μπάτσελορ την περίοδο πριν τον τομέα, και μάστερ τον τομέα. Τόσο απλά.
Σχετικά με εμάς...Γνώμη μου είναι πως την προσαρμογή στην Μπολόνια δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Το καλύτερο που μπορούμε, ίσως, να κάνουμε, είναι να κάνουμε κάτι όπως κάνουν οι Γερμανοί/Ολλανδοί/Γάλλοι. Δηλαδή σπάσιμο των σπουδών, συνέχεια στον επόμενο κύκλο χωρίς εξετάσεις, και κατά τα άλλα αν κάποιος θέλει να πάει στο εξωτερικό πάει, αν κάποιος θέλει να έρθει από το εξωτερικό (λέμε τώρα...) έρχεται.
Όντας η ίδια στον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου τώρα, έχω δει το εξής. Φυσικά, οι Ευρωπαίοι εκτιμούν ιδιαίτερα το δίπλωμα. Και, όσοι Ευρωπαίοι είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν με Έλληνες φοιτητές ή καθηγητές, έχουν πολύ καλή άποψη για την εκπαίδευσή μας (αναφέρω την προσωπική επαφή, γιατί το πανεπιστήμιο σαν πανεπιστήμιο κατά κανόνα δεν το ξέρουν). Παρουσιάζεται, όμως, το εξής φαινόμενο: ενώ θεωρητικά ως διπλωματούχοι μηχανικοί μπορούμε να συνεχίσουμε για διδακτορικό απρόσκοπτα, επειδή τα διδακτορικά στην κεντρική Ευρώπη πληρώνονται (και πληρώνονται καλά), δύσκολα κανείς παίρνει υποψήφιο που δεν γνωρίζει προσωπικά, από πανεπιστήμιο που επίσης δεν γνωρίζει καλά. Οπότε, εκ των πραγμάτων αναγκάζεται κανείς να κάνει πρώτα μάστερ κάπου στην Ευρώπη, και μετά να κάνει τις γνωριμίες του και να συνεχίσει για διδακτορικό. Αυτό, βέβαια, συνεπάγεται συχνά αρκετά μαθήματα που κανείς έχει ήδη διδαχθεί (δηλαδή αρκετό χρόνο), και βέβαια χρήματα (ευτυχώς, τουλάχιστον, στη Γερμανία, στην Ελβετία και την Ολλανδία τα δίδακτρα είναι μάλλον συμβολικά, σε αντίθεση με τις Εκόλ της Γαλλίας).
Αυτό που θέλω να πω, εν ολίγοις, είναι ότι η σημερινή κατάσταση, με την Μπολόνια να έχει μπει τυπικά σε εφαρμογή σε κάποιες χώρες και σε εμάς να μην λειτουργεί, είναι μία τρύπα στο νερό. Η δική μου γνώμη είναι (και γνωρίζω ότι δεν κομίζω γλαύκας αυτή τη στιγμή) να προσαρμοστούμε και εμείς τυπικά στην Μπολόνια, απλά ονομάζοντας μάστερ τον τομέα, και διατηρώντας το σύστημα ως έχει (χωρίς περαιτέρω εξετάσεις/επιλογές). Κατ'αυτό τον τρόπο, νομίζω ότι διασφαλίζονται τόσο τα δικαιώματα των φοιτητών στην 5ετή φοίτηση στο πολυτεχνείο (που για μένα είναι η μόνη πλήρης) αλλά και των φοιτητών που για όποιους λόγους θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Φοβάμαι μήπως, αρνούμενοι πλήρως την Μπολόνια, καταφέρουμε απλώς να μας κάτσει στο σβέρκο σε 2-3 χρόνια, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να διασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας-τα οποία, ως γνωστόν, το υπουργείο δεν έχει καμία διάθεση να προασπίσει, γιατί μάλλον δεν τα καταλαβαίνει.
sminias_hlektromhxanikos:
Το βέβαιο είναι πως χάνουμε λεφτά απο αυτή την υπόθεση... Ξέρεις τι είναι να παίρνουν όλοι επίδομα μεταπτυχιακού (δια βίου στον Δημόσιο τομέα) εκτός απο σένα?? Να τελειώνει ο Τ.Ε.Ι.τζής και να πηγαίνει σε Franchise μεταπτυχιακά και μετά να προηγείται σε κρίσεις Δ.Ε.Π.? Εγώ, έδωσα κατατακτήριες και αντί να ανέβω πάνω που το θέλω σαν τρελλός, έκατσα στην κ**οΑθήνα να τελειώσω το Μεταπτυχιακό μου πρώτα, διότι αυτό μου εξασφαλίζει κάποιες πιθανότητες να γίνω Καθηγητής Εφαρμογών στα Τ.Ε.Ι., ενώ το Δίπλωμα του ΤΗΜΜΥ, όχι.Το Ε.Μ.Π. με την κτήση του Διπλώματος, χορηγεί κατόπιν αιτήσεως του ενδιαφερομένου βεβαίωση πως το Δίπλωμα πιστοποιεί "προχωρημένες σπουδές Μηχανικού" ή κάτι παρόμοιο. Αυτό το πιστοποιητικό όμως δεν κατοχυρώνει σε τίποτα τους κατόχους του.
Τώρα, όσον αφορά τους Άγγλους, τουλάχιστον πριν 2-3 χρόνια, προσέφεραν προγράμματα μονοκόμματα 5ετή που οδηγούσαν σε M.Eng. ή 3ετή (στην Σκωτία 4ετή) που οδηγούσαν σε Β.Eng. Την δυνατότητα μεταπήδησης απο το ένα πρόγραμμα στο άλλο δεν την γνωρίζω, αλλά υποθέτω πως ήταν εφικτή. Και μιλάω για το UMIST το οποίο έχει σχετικά καλή φήμη (την καλύτερη ίσως για Αγγλικό τεχνικό Πανεπιστήμιο). Αλλά και όσοι επέλεγαν το 3ετές πρόγραμμα, δεν νομίζω να είχαν πρόβλημα στο να συνεχίσουν (επί πληρωμή βέβαια, αν και οι Άγγλοι απ'ότι μου είχαν πεί οι φίλοι μου που σπούδαζαν εκεί "καβατζώνονταν" σχετικά εύκολα σε προγράμματα και υποτροφίες).
Τέλος, ο κολλητός μου απο την θητεία στην Π.Α., Τοπογράφος Μηχανικός, και μάλιστα πολύ καλός στην δουλειά του, ανέβηκε στο UCL για Διδακτορικό σε θέμα βαρβάτο. Όταν μίλησε με τον πρόεδρο του τμήματος και του άρχισε κάτι περί πληρωμής και οικονομικών, ο φίλος μου, του το ξέκοψε λέγοντας του πως αν δεν "βγαίνει" οικονομικά, θα γύρναγε Ελλάδα. Η συζήτηση έκλεισε εκεί, και ο φίλος γύρισε εδώ να δουλέψει περιμένοντας τον Σεπτέμβρη να πάει Αγγλία. Μέσα σε 40 μέρες, ο Supervisor τον κάλεσε εκτάκτως και εκτός τυπικών προθεσμιών κοβοντάς του και ένα επιδοματάκι 2000 λιρών μηνιαίως... Ο νοών νοείτω.
Navigation
[0] Message Index
[*] Previous page