Διαλογος για τα πανεπιστήμια
gpap:
Πολλά και διάφορα τα θέματα που θίγονται και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό. Να ξεκινήσω από το λογιστήριο (που είναι και το απλό). Οταν μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται πάνω από 2500 Ε για να βγάλει στοιχειωδώς το μήνα της (προσέξτε το στοιχειωδώς) τότε αν σε αυτήν την οικογένεια δουλέυει μόνο ένας σαν πανεπιστημιακός απλά δεν τα βγάζουν πέρα. Και απαντώ αμέσως στο ερώτημα που αφορά το μισθωτό ή εργάτη των 700 Ε. Ζει, όπως και ένα ακόμη 28% κάτω από το όριο της φτώχιας. Τόσο ψυχρά απλό!
Όταν ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου καθηγητή στο Γυμνάσιο είναι πάνω από 1000 Ε το μήνα, αυτός είναι βασιλικός μισθός συγκρινόμενος με τα 660Ε που αποτελεί το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη (26,4Ε*25μέρες). Και με βάση αυτα τα 1000Ε, τα 1600 που παίρνω εγώ με διδακτορικό και 25 χρόνια προϋπηρεσίας τα αξιολογώ ως πολύ λίγα. Τι να γίνει! Ο στόχος είναι να πάμε όλοι πιο πάνω, όχι πιο κάτω.
Πάμε στο θέμα της απασχόλησης. Η δουλειά στην εκπαίδευση δεν μετριέται με την ώρα που είσαι μπροστά στους φοιτητές στην τάξη μέσα. Αυτό μπορεί να είναι ένα εξάωρο τη βδομάδα, ή και λιγότερο (σπάνια περισσότερο). Αλλά η διδασκαλία στην αίθουσα είναι μόνο μια πολύ μικρή παράματερος της δουλειάς ενός πανεπιστημιακού δασκάλου. Η βασική δουλειά του είναι η έρευνα και η παραγωγή γνώσης, Και στη συνέχεια η μεταφορά αυτής της νέας γνώσης στο μάθημα. Η έρευνα γίνεται με τους μεταπτυχιακούς, τις διπλωματικές, στα εργαστήρια, με τις δημοσιεύεσεις, το ψάξιμο, το διάβασμα, το πείραμα. Και δεν έχει ώρες, ούτε Σάββατα, ούτε Κυριακές. Απλά ή την κάνεις ή δεν την κάνεις. Να βάλουμε και το ..πάρεργο που λέγεται ..διοίκηση του πανεπιστημίου (επιτροπές, διαγωνισμοί, 'καμμένες' ΓΣ κλπ). Πόσο κάνουν όλα αυτά? Για μένα προσωπικά ένα ωράριο από 9.00 - 16.00 στο γραφείο + 2-4 ώρες στο σπίτι. Λίγο? Ίσως!
(ΒTW αυτό που κάνω τώρα πώς μετράει? σαν διδακτική διαδικασία, διασκέδαση ή ..απλά κόλλημα?)
Θα πεί κανείς ότι υπάρχουν και πανεπιστημιακοί που δεν ξέρουμε καν τη ..φάτσα τους. Φυσικά, και αυτό είναι γνωστό αν και ευτυχώς στο Τμήμα μας πολύ περιορισμένο ως ανύπαρκτο. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι άλλοθι ούτε για την ισοπέδωση των πάντων (που τη βιώνουμε καθημερινά, εδώ μέχρι και οι ..κολλητοί μου έρχονται και 'κράζουν΄στο στυλ 'σιγά ρε μεγάλε ..σκοτώνεσαι στη δουλειά...'), ούτε για την υιοθέτηση ενός συστήματος τιμωρίας που στηρίζεται στην οικονομική και ηθική ομηρία των πάντων (να βγαίνει ο/η Υπουργός ή κάποιος εξουσιοδοτημένος με δηλώσεις του τύπου ...'τα κονομάτε από ερευνητικά και άλλες εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες'). Ναι, θα κυνηγήσω μέχρι τελικής πτώσης λεφτά έξω από το πανεπιστήμιο, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξασφαλίσω μια αξιοπρεπή αμοιβή για αυτό που κάνω. Και αν είμαι καλός θα τα βρώ. Ποιός όμως τελικά θα χάσει από αυτή τη διαδικασία? Ποιός φταίει για αυτόν τον ευτελισμό?
Να πιάσω τώρα και τις απόψεις της cybercat πάνω στο άρθρο που έβαλα.
Εισαι πολύ τυχερή που δεν βίωσες το καθεστώς της έδρας και την αυθαιρεσία της. Και όπως για τα σημερινά παιδιά η έννοια της ελευθερίας έχει έναν...εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα, σαφώς διάφορο από την αντίληψη που έχει για αυτήν κάποιος που έζησε πχ την χούντα και την έλλειψη της, έτσι και η μεταρρύθμιση του νόμου πλαίσιου του 82 γαι τους περισσότερους από εσάς είναι ..ιστορία του Λυκείου. Αλλά για όσα σήμερα είναι δοσμένα, έγιε μεγάλος αγώνας για να κατακτηθούν. Αυτό ήταν και το πνεύμα της παραγράφου.
Το φαινόμενο της αναπαραγωγής της εκάστοτε κυρίαρχης ιδεολογίας, ακόμη και μέσα από τις (μερικές φορές επαναστατικές) διαδικασίες που είχαν σαν στόχο το γκρέμισμά της, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Γιατί θα έπρεπε το ελληνικό πανεπιστήμιο (και η ελληνική κοινωνία γενικότερα) να αποτελεί εξαίρεση στο φαινόμενο αυτό? Ετσι το παλιό καθηγητικό κατεστημένο της έδρας, πολλές φορές αντικαταστάθηκε από ένα χειρότερο νεο-κατεστημένο του τομέα ή του εργαστηρίου, το οποίο, με την ορμή του νεοφώτιστου, ασκούσε ακόμη πιο καταπιεστική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι η μεταρρύθμιση ήταν κακή? Οχι, απλά δέθηκε καλά με την τότε εξουσία και πήρε γρήγορα την επιθυμητή μορφή.
Ξέρεις, στη διαχείριση της εξουσία ισχύει ότι και ..στα τέλεια αέρια. Το κενό ..δεν επιτρέπεται. Κάτι άλλο θα σπεύσει να καταλάβει τον κενό χώρο. Ο μόνος τρόπος να την ελέγξει κανείς είναι να παραμείνει αποστασιοποιημένος από αυτήν και ...συνεχως επαναστάτης. Το βρίσκεις εύκολο? Εγώ καθόλου.
Και πάμε στη σημερινή μορφή του πανεπιστημίου (παγκόσμια). Αν κάποτε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος απότελούσε αναφορά διανοησης και πνευματικότητας, σήμερα είναι ένας απλά (κακόμοιρος) δημόσιος υπάλληλος. Γιατί να μην είναι άλλωστε? Τι του περισσεύει για το όνειρο? Είναι ένας από δεν ξέρω πόσες χιλιάδες όμοιους, που δουλειά του είναι να προσπαθεί να ...εκπαιδεύσει (και όχι να διδάξει) δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ανώνυμους φοιτητές, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμμιά διάθεση να μάθουν οτιδήποτε. Πες μου λοιπόν τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί πιά από τον (χειρότερα κακόμοιρο) καθηγητή του Γυμνασίου ή του Λυκείου? Τουλάχιστον εκείνος έχει και ένα 'εγκεκριμένο πρόγραμμα', έχει και 25 μαθητές, έχει και ένα πλάνο 21 ωρών εργασίας και μετά σπίτι (ή ιδιαίτερο).
Και φτάνουμε και στη διεκδίκηση. Μα για να διεκδικήσεις κάτι πρέπει να νοιώσεις πρώτα την έλλειψή του. Αν μιλήσουμε με όρους μαρξιστικούς, οι καθηγητές των πανεπιστημιών ήταν παραδοσιακά οι φορείς της αστικής ιδεολογίας και στόχο είχαν την αναπαραγωγή της ιδεολογίας αυτής μέσα στα πανεπιστήμια. Δηλαδή να αναπαράγουν αστούς επιστήμονες που θα σταθούν απέναντι σε ενδεχόμενες εργατικές διεκδικήσεις. Η ιδεολογική τους τοποθέτηση ήταν για πολλά χρόνια και το μοναδικό κριτήριο της επιλογής τους. Και αν μέσα στο πλέγμα αυτό της κυρίαρχης ιδεολογίας ξεφύτρωνε κανένας μαρξιστής καθηγητής ή κανένα κόκινο πανεπιστήμιο, έ αυτό επιβεβαίωνε την 'ιδεολογική ανεξαρτησία του αστικού πανεπιστημίου' και έδινε και την απαραίτητη καλή έξωθεν μαρτυρία. Πώς μπορεί μια τέτοια τάξη να διεκδικήσει αγωνιστικά το ..οτιδήποτε? Η μετεξέλιξη των πανεπιστημιακών μετά την μεταπολίτευση (και μετά την κατάργηση της έδρας και τον ..πληθωρισμό του κλάδου) κινήθηκε προφανώς προς τον μικροαστισμό. Και νομίζω ότι αυτό δικαιολογεί και τα ...συνήθη επιχειρήματα αλλά και τη μορφή των 'αγωνιστικών' διεκδικήσεων του κλάδου.
Θα κλείσω με τη φίλη τη Nessa. Τη θεωρία της υπεραξίας της εργασίας τη διατύπωσε με οικονομικούς όρους ο Marx (όχι αυτός με την ομόνυμη γεννήτρια!). Και μια πιθανή αντίδραση σε αυτή, διατύπωσε ο γαμπρός του Πώλ Λαφάργκ στο κλασσικό του έργο 'Το δικαίωμα στην τεμπελιά' (λίγο ανορθόδοξη για τα δεδομένα της εποχής βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι ο πεθερός του υπερασπίζονταν ..το δικαίωμα στην εργασία).
Γρηγόρης Παπαγιάννης
Cyberkat:
Quote
Και φτάνουμε και στη διεκδίκηση. Μα για να διεκδικήσεις κάτι πρέπει να νοιώσεις πρώτα την έλλειψή του. Αν μιλήσουμε με όρους μαρξιστικούς, οι καθηγητές των πανεπιστημιών ήταν παραδοσιακά οι φορείς της αστικής ιδεολογίας και στόχο είχαν την αναπαραγωγή της ιδεολογίας αυτής μέσα στα πανεπιστήμια. Δηλαδή να αναπαράγουν αστούς επιστήμονες που θα σταθούν απέναντι σε ενδεχόμενες εργατικές διεκδικήσεις.
Δεν διαφωνώ με τα παραπάνω. Η ιδεολογία πάντως του ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι αστική, είναι ψευδοαστική ή καλύτερα τραντισιοναλιστική, που λέει και ο Weber, και κατ’ επέκταση αντιδραστικά συντηρητική, δεν προωθεί ουσιαστικές αλλαγές που να συμφέρουν τους καθηγητές, ο σκοπός είναι απλώς η επιβίωση και μάλιστα ούτε καν με κρατικά χρήματα (με ένα σημαντικό ποσοστό καθηγητών να κερδίζουν τον μισό τους μισθό από ιδιωτικές πρωτοβουλίες) και με διεκδικήσεις που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και γίνονται μόνο για να γίνονται, μόνο για να μην καταργηθούν τα ήδη κεκτημένα. Αν είμασταν συνειδητοποιημένοι αστοί (κι εσείς κι εμείς, που μ’ αυτό που σπουδάζουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να γίνουμε?) θα συνεργαζόμασταν και θα παίρναμε μαζί μας και τα σχετιζόμενα με εμάς συνδικάτα, όπως κάνουν οι Γάλλοι. Και θα είχαμε μακροπρόθεσμες κοινές διεκδικήσεις, και όχι παζάρια για το ποσοστό της μισθολογικής αύξησης, τα οποία έχουν ποτέ αποδώσει? (Στην τελευταία απεργία δεν θυμάμαι να κερδήθηκε τίποτε.) Για να κερδίσεις κάτι στην αστική «δημοκρατία» δεν αρκεί μια τυπική απεργία (η οποία χάνει και όλα της τα ιδεολογικά ερείσματα γιατί πληρώνεται αν δεν κάνω λάθος) γιατί ποιος νοιάζεται κι αν χάσουμε εμείς μια εξεταστική? Ούτε αρκεί μια φοιτητική πορεία γιατί ποιος νοιάζεται αν διακοπεί η κίνηση στην Εγνατία για ένα 5ωρο? Ούτε αρκεί μια 12ωρη απεργία ενός μεμονωμένου κλάδου. Όλα αυτά μαζί, όμως, κάτι καταφέρνουν και αυτό λέγεται αστική διεκδίκηση. Επομένως το πανεπιστήμιο ως φορέας ιδεολογίας είναι ουσιαστικά κενό ή απλώς αποτυχημένο.
Όσο για την αίσθηση της έλλειψης, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι με τα μέτρα που πάνε να περάσουν, σε λίγο θα μας πάρουν και τα σώβρακα. Το ότι δεν κάνουμε τίποτε οφείλεται μάλλον στο ότι η δικιά σας πλευρά είναι ήδη αρκετά βολεμένη και δικτυωμένη ώστε να μην φοβάται τις πιθανές αλλαγές, κι εμάς θα μας δώσει φράγκα ο μπαμπάς κι η μαμά οπότε κοιμόμαστε.
Τώρα όσο για τους αστούς επιστήμονες απέναντι στους προλετάριους εργάτες, εξακολουθείτε να πιστεύετε με τους μισθούς που παίρνετε και παίρνουμε ότι υπάρχει αυτή η διάκριση? Και οι δικές μας ώρες εργασίας μετά το εξάωρο, υπεραξία είναι και μάλιστα ούτε καν καλοπληρωμένη.
Γι’ αυτό εγώ απορώ που τόσα χρόνια οι καθηγητές πανεπιστημίου αυτοπροσδιορίζεστε ως μια τάξη τελείως ανεξάρτητη από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ενώ μια πιθανή δική σας απεργία πολύ λιγότερο απασχολεί την κυβέρνηση απ’ ότι αυτή των ναυτεργατών για παράδειγμα, και δεν κοιτάτε να εκμεταλλευτείτε ένα φοβερό πλεονέκτημα, την υποστήριξη των φοιτητών που δεν επιχειρήσατε ποτέ να κερδίσετε.
Επίσης αρνείστε τον ρόλο της πνευματικής πρωτοπορίας του τόπου, που θα μπορούσε τουλάχιστον να σας δώσει την αποδοχή και συμπάθεια των υπόλοιπων εργαζομένων προς τα αιτήματά σας. Αν κάτι εξακολουθεί να ισχύει είναι ότι ο κόσμοςι εμπνέεται από ανθρώπους με αξία που τολμούν να μιλούν παληκαρίσια. Διαβάζουμε στις εφημερίδες άπειρα άρθρα καθηγητών που όταν δεν είναι επιεικώς απαράδεκτα, δεν λένε απολύτως τίποτε. Και όσο για το άρθρο του Βένιου, το τελικό νόημα είναι «Είμαστε μάγκες! Κάνουμε απεργία!». Εγώ θα το πω μπράβο μόλις κερδίστε έστω και 1% αύξηση.
Quote
Αν κάποτε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος απότελούσε αναφορά διανοησης και πνευματικότητας, σήμερα είναι ένας απλά (κακόμοιρος) δημόσιος υπάλληλος. Γιατί να μην είναι άλλωστε? Τι του περισσεύει για το όνειρο? Είναι ένας από δεν ξέρω πόσες χιλιάδες όμοιους, που δουλειά του είναι να προσπαθεί να ...εκπαιδεύσει (και όχι να διδάξει) δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ανώνυμους φοιτητές, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμμιά διάθεση να μάθουν οτιδήποτε.
Δεν έχουμε όρεξη να μάθουμε γιατί μας αντιμετωπίζουν ως αργόσχολα αδιάφορα και πολιτικά ανεύθυνα ντουγάνια προς εκπαίδευση. Ελάχιστοι έχουν την διάθεση και την αγάπη (για την επιστήμη, για την διδασκαλία, για τους φοιτητές) να διδάξουν. Ρωτήστε τους συναδέλφους σας τι άποψη έχουν για τους φοιτητές. Αυτή η υποτίμηση γίνεται αισθητή και είναι ο βασικότερος λόγος που δεν μας καίγεται καρφί.
Όσο για το όνειρο, από πότε τροφοδοτείται με τα περισσεύματα?
Quote
(ΒTW αυτό που κάνω τώρα πώς μετράει? σαν διδακτική διαδικασία, διασκέδαση ή ..απλά κόλλημα?)
Δεν ξέρω gpap. Πάντως είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και διαψεύδει την γενικότερη φιλοσοφία του κειμένου σας.
Cyberkat:
Ενώ εμείς κάνουμε διάλογο για τα πανεπιστήμια, στην Γαλλία...
...η μάχη συνεχίζεται...
Cyberkat:
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ
Ολοι στο δρόμο
Για το επόμενο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και την πρόταση της Ομοσπονδίας των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) να πραγματοποιηθεί στις 8 Απριλίου, συναποφασίζουν σήμερα, πανεπιστημιακοί, καθηγητές, δάσκαλοι, φοιτητές, ακόμη και γονείς, σε μια ευρύτατη σύσκεψη, ύστερα από σχετική πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ.
Η συνάντηση αποτελεί μία από τις αποφάσεις του κλάδου στο πλαίσιο συνέχισης των κινητοποιήσεων, μεταξύ των οποίων είναι και η συμμετοχή στο παμφοιτητικό συλλαλητήριο στις 31 Μαρτίου, ενώ την ερχόμενη Τρίτη 4 Απριλίου το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ θα διαμορφώσει νέα εισήγηση για τη διάρκεια και την ημερομηνία διεξαγωγής των απεργιακών δράσεων.
Σύμφωνα με τις αποφάσεις που έλαβε, χθες, το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας των καθηγητών, η πρόσκληση σχετικά με τη διοργάνωση του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου απευθύνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές ενώσεις (ΠΟΣΔΕΠ, ΤΕΙ, ΔΟΕ, ΑΣΜΕ, Φοιτητικούς Συλλόγους), οι εκπρόσωποι των οποίων έχουν ραντεβού στις 3 μ.μ. το μεσημέρι στα γραφεία της ΟΛΜΕ, ενώ το κάλεσμα για τη συμμετοχή στο παμφοιτητικό συλλαλητήριο (και παράλληλη στάση εργασίας από 12 μ.μ. έως 4 μ.μ. για τη διευκόλυνσή τους) αφορά τους καθηγητές Γυμνασίων και Λυκείων του Λεκανοπεδίου Αττικής.
Οσο για τη νέα εισήγηση της ΟΛΜΕ σχετικά με το απεργιακό σχέδιο, απαιτείται μετά τη μη υπερψήφιση προηγούμενης πρότασης (από τα 2/3) από την ολομέλεια των προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας, οι οποίοι κατά τ' άλλα τάσσονται υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων. Αλλωστε, οι προτάσεις που διατυπώθηκαν και αφορούσαν ακόμα και 48ωρη απεργία, είτε πριν είτε μετά το Πάσχα, είναι απολύτως ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί. Κλίμα που προσδιορίζει και τη δράση της ΔΟΕ, καθώς σε σχετική σύσκεψη του Δ.Σ. της, χθες, αποφασίστηκε η κοινή δράση με την ΟΛΜΕ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/03/2006
Cyberkat:
* Μία στις δύο περιπτώσεις σοβαρών παραπτωμάτων που φθάνουν στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο ακυρώνεται για καθαρά τυπικούς λόγους
Οι εκπαιδευτικοί δεν τιμωρούνται ποτέ...
Καθηγητές οι οποίοι κατηγορούνται ακόμη και για ηθικά ζητήματα ενδέχεται να συνεχίζουν να διδάσκουν
ΝΟΤΑ ΤΡΙΓΚΑ
Ενας στους δύο εκπαιδευτικούς που παραπέμπεται στα Πειθαρχικά Συμβούλια για σοβαρά παραπτώματα παραμένει ατιμώρητος, όπως δείχνουν τα στοιχεία του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου των τελευταίων τριών χρόνων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εκπαιδευτικού ο οποίος έλειπε για δύο χρόνια από τη δουλειά του και συνεχίζει κανονικά να διδάσκει. Ειδικότερα, τα χρόνια που έλειπε, η διοίκηση δεν γνώριζε πού βρισκόταν ο εκπαιδευτικός αλλά ο ίδιος πληρωνόταν κανονικά. Τελικά απολύθηκε από το Υπηρεσιακό Πειθαρχικό Συμβούλιο και ο ίδιος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Από τα δικαστήρια η απόφαση για απόλυση ακυρώθηκε με το αιτιολογικό ότι στην όλη διαδικασία δεν ακολουθήθηκαν βήμα προς βήμα όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες από το πειθαρχικό δίκαιο (π.χ. η κλήση σε απολογία, η πειθαρχική ανάκριση κ.ο.κ.). Ετσι ο εκπαιδευτικός επέστρεψε στη δουλειά του χωρίς να εξετασθεί επί της ουσίας η περίπτωσή του.
H συγκεκριμένη υπόθεση, με την οποία ακυρώθηκε απόφαση Πειθαρχικού Συμβουλίου για καθαρά τυπικούς λόγους, δεν είναι η μόνη. Μία στις δύο περιπτώσεις παραπτωμάτων εκπαιδευτικών που φθάνουν στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο ακυρώνεται για καθαρά τυπικούς λόγους και επιστρέφει στο πρωτοβάθμιο συμβούλιο. Ανάλογη είναι και η «ιστορία της αθώωσης» σχολικής συμβούλου, στην οποία ο περιφερειακός διευθυντής, ακολουθώντας τις ανάλογες διαδικασίες, της επέβαλε ποινή περικοπής μισθού διότι είχε θεωρηθεί ότι σε κάποια σχολική εκδήλωση προωθούσε ένα βιβλίο της. H ίδια άσκησε έφεση κατά της απόφασης και το Συμβούλιο Συμβούλων υποχρεώθηκε να ακυρώσει την απόφαση για τυπικούς λόγους χωρίς να μπει στην ουσία της απόφασης. Συγκεκριμένα, υπήρξε παραγραφή της απόφασης γιατί την εποχή εκείνη ήταν προεκλογική περίοδος και στη συνέχεια χρειάστηκε ενάμισης χρόνος για να συγκροτηθεί το συμβούλιο, με αποτέλεσμα να χαθεί χρόνος.
«Το πρόβλημα είναι υπαρκτό» δήλωσε προς «Το Βήμα» το αιρετό μέλος του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ) που λειτουργεί ως Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο κ. Θεοφ. Σακαλίδης. Ενα πολύ μεγάλο μέρος των αποφάσεων του συμβουλίου ακυρώνεται για τυπικούς λόγους, δηλαδή για λάθη που έχουν γίνει στην όλη πειθαρχική διαδικασία. Ετσι, αρκετές υποθέσεις μένουν σε εκκρεμότητα για αρκετά χρόνια και εκπαιδευτικοί που κατηγορούνται για διάφορες υποθέσεις, αν δεν τους έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, μπορεί να βρίσκονται ακόμη και μέσα στην τάξη. Μάλιστα, αν ο εκπαιδευτικός κατηγορείται και για ηθικά ζητήματα, τότε το να βρίσκεται μέσα στην τάξη εγείρει και ηθικό πρόβλημα.
Σύμφωνα με τον κ. Σακαλίδη, τα τυπικά λάθη στη διαδικασία οφείλονται κυρίως στην άγνοια των υπαλλήλων και σε πολύ ελάχιστες περιπτώσεις στην κακή ερμηνεία της συναδελφικής αλληλεγγύης, δηλαδή σε σκοπιμότητες. Ο ίδιος θεωρεί ότι στο αποτέλεσμα αυτό συμβάλλει αφενός μεν το όλο πλαίσιο, το οποίο δεν είναι ξεκάθαρο και πολλές διατάξεις του χρήζουν διαφορετικών ερμηνειών, και αφετέρου η έλλειψη νομικής υποστήριξης των υπηρεσιακών συμβουλίων. «Ενα συμβούλιο, αν αποφασίσει να έχει την άποψη του νομικού συμβούλου, θα χρειασθεί μια τόσο πολύπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία που ξεπερνά σε χρόνο τους έξι μήνες» είπε χαρακτηριστικά.
«Στο πειθαρχικό δίκαιο πρέπει να τηρούνται οι τυπικές διαδικασίες» δήλωσε προς «Το Βήμα» ο εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο κ. B. Σμπόνιας. Και πρόσθεσε: «Οι εκπαιδευτικοί και τα στελέχη της εκπαίδευσης που επιλέγονται για σύντομο χρονικό διάστημα στα υπηρεσιακά συμβούλια δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις περί δικαστικού δικαίου και γι' αυτό πιστεύω ότι οι περισσότερες αποφάσεις που ακυρώνονται οφείλονται σε λάθη από άγνοια». Οπως είπε ο κ. Σμπόνιας, το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο αρχικά ελέγχει τη νομιμότητα των τυπικών διαδικασιών και στη συνέχεια ασχολείται με την ουσία της υπόθεσης. «Οι περισσότερες τυπικές παραβάσεις αφορούν το κατηγορητήριο, το οποίο είναι ασαφές, και τη μη κλήση σε απολογία του ενδιαφερόμενου εκπαιδευτικού» πρόσθεσε ο κ. Σμπόνιας.
Εκτός από τα υπηρεσιακά πειθαρχικά παραπτώματα των εκπαιδευτικών, η άλλη μεγάλη δεξαμενή των τυπικών παραβάσεων, όπως ανέφερε ο κ. Σακαλίδης, αφορά τα συμβούλια επιλογής σχολικών συμβούλων, προϊσταμένων και άλλων στελεχών της εκπαίδευσης, σχετικά κυρίως με τη νόμιμη ή όχι σύνθεση του συμβουλίου. Επίσης, κατέληξε ο κ. Σακαλίδης, «θα πρέπει να επισημανθούν και οι αυθαιρεσίες της διοίκησης, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις εφαρμόζει τους νόμους κατά βούληση δίνοντας τις δικές της ερμηνείες. Ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι του 2004 επιλέχθηκαν μέσα σε μια νύχτα τα προσωρινά στελέχη της εκπαίδευσης, ενώ δεν είναι λίγοι οι ενδιαφερόμενοι που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη».
Navigation
[0] Message Index
[*] Previous page