βιβλίο: ΠΑΙΔΕΙΑ… ΜΑΧΩΝ
Ex_Mechanus:
Quote from: Tranquilius on March 13, 2011, 20:04:04 pm
Το: "Καλύτερα να το διαβάσεις για να 'χεις δικιά σου άποψη.", πήγαινε στο παιδί που παρέθεσε τη κριτική.
@"IMF GO HOME": Προσωπική μου άποψη είναι οτι οι διάφορες ταμπέλες ως προς το προσανατολισμό των πολιτικών πεποιθήσεων μπαίνουν όταν αποσπάται η προσοχή κάποιου απ' τα δεδομένα προβλήματα. Δε μ' ενδιαφέρει απο που προέρχεται κάποιος (δεδομένου οτι δεν είναι ακραίος), τον κρίνω ως προς την αποτελεσματικότητα των πράξεών του. Ο απερχόμενος πρύτανης, κατά την άποψή μου, δεν παρήγαγε έργο για το πανεπιστήμιο παρά μόνο έθρεψε το ναρκισσισμό του. Ο νυν πρύτανης, κατά την άποψή μου και πάλι, παράγει έργο κι αυτό είναι το μόνο με βάση το οποίο τον κρίνω. Δε μ' ενδιαφέρει αν ο πρώτος ανήκει στο κόμμα Α κι ο δεύτερος στο Β. Το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι να βλέπει τη θέση του πρύτανη ως αυτοσκοπό κι όχι ως μέσο εδραίωσης μιας μετέπειτα πολιτικής καριέρας.
Αν είσαι ενάντια στον εν λόγω άνθρωπο λόγω της θεσμικής του θέσης, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ακόμα και να δεχθούμε ότι υπάρχουν προβλήματα που αναγνωρίζονται από κοινού (έστω από την ακαδημαϊκή κοινότητα στη περίπτωση μας), το τι λύσεις επιδέχονται είναι ένα πεδίο μεγάλης σύγκρουσης, κατ' εξοχήν πολιτικής. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, τι πολιτική συγκρότηση έχει ο καθένας που μπορεί και αποφασίζει έχει την μέγιστη σημασία, και δεν είναι απλά ταμπέλα. Το να είναι αποτελεσματικός εμένα δεν μου λέει τίποτα, γιατί η λογική που βάζει μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη της δικής μου. Σε πια πολιτική συσπείρωση/αντίληψη πρόσκειται κάποιος θα έπρεπε να είναι κάτι που μας ενδιαφέρει, για τον λόγο ότι σπανίζουν στη ζωή οι περιπτώσεις που όταν κάποιος καλείται να αποφασίσει, η πολιτική του διάρθωση μας είναι αδιάφορη. Πόσο μάλλον στη περίπτωση ενός πρύτανη πανεπιστημίου.
Όσον αφορά το θεσμό, η παραδοχή ότι ο άνθρωπος κάνει τη θέση, και όχι η θέση τον άνθρωπο, μεταξύ άλλων παραγνωρίζει τις διεργασίες μέσα από τις οποίες οδηγείται κανείς εκεί.
mAn-_0lis:
Έχω την εντύπωση οτι το 1/2 των φοιτητών εύκολα θα συμφωνούσαν σε λύσεις για τα θεμάτα που προανέφερα. Μιλάω για λύσεις που μπορεί να παρέχει ενας συγκροτημένος άνθρωπος ο οποίος είναι απαλλαγμένος απο εξωπανεπιστημιακές επιρροές και διαθέτει στοιχειώδεις ανθρωπιστικές αξίες, αισθητικά κριτήρια και σφαιρική άποψη για τη πραγματικότητα.
Το υπόλοιπο 1/2 βρίσκεται σε κάποιο σχήμα ή κόμμα κι ενδεχομένως θα συμφωνούσε πιο δύσκολα.
Πιστεύω οτι συμφωνούμε πως διαφωνούμε.
Nessa NetMonster:
Αν η διχογνωμία ανάμεσα σ'αυτούς που εγκρίνουν και σ'αυτούς που κατακρίνουν το έργο κάποιου είναι 50%-50% όπως λες, τότε ή το 50% είναι βλάκες/ανενημέρωτοι που δε μπορούν να βγάλουν ένα σωστό συμπέρασμα ή τα κριτήρια είναι υποκειμενικά(*). Κι εσύ ο ίδιος μισοπαραδέχεσαι ότι τα κριτήρια είναι πολιτικά (αν και διαβλέπω ότι προσπαθείς να το ρίξεις περισσότερο σε κομματικό φανατισμό).
Αυτό σημαίνει ότι δεν μετράει μόνο η αποτελεσματικότητα του πρύτανη ως προς τους στόχους που έχει θέσει, αλλά και η ίδια η επιλογή των στόχων. Αυτό σημαίνει το να κρίνεις κάποιον ως ακατάλληλο λόγω πολιτικών πεποιθήσεων.
(*) Βέβαια το ή δεν είναι αποκλειστικό.
Social_waste:
Quote from: Tranquilius on March 13, 2011, 23:01:45 pm
Πιστεύω οτι συμφωνούμε πως διαφωνούμε.
το μονο στο οποιο συμφωνουμε ειναι η αρνηση σου να δεχθεις οτι
καποιος μπορει να σκεφτεται ορθολογικα και να καταληγει σε
διαφορετικα συμπερασματα απο σενα. οτι δηλαδη τα προβληματα
δεν εχουν μια και μονο λυση αλλα διαφορετικες αναλογα με
την αφετηρια της σκεψης του καθενος.
Ex_Mechanus:
Quote from: mAn-_0lis on March 13, 2011, 00:39:31 am
Αντιγράφω απ' την ιστοσελίδα του κου Μυλόπουλου τη περιγραφή ενός βιβλίου του μόλις διάβασε και μου έκανε πολύ θετική εντύπωση. Ο τίτλος του βιβλίου είναι "ΠΑΙΔΕΙΑ… ΜΑΧΩΝ" και σας προτείνω να το διαβάσετε (ακόμα κι αν έχετε προκαταλήψεις θα σας φύγουν αμέσως...)!
ΠΑΙΔΕΙΑ… ΜΑΧΩΝ
Εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα”, 2010
Πίσω από την οικονομική και την οικολογική κρίση της εποχής κρύβεται μια πολύ σοβαρότερη κρίση αξιών. Η οποία είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε πορεία, είναι να αλλάξουν οι άνθρωποι. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να αλλάξει ριζικά προσανατολισμό η Παιδεία. Να ξεκινήσει δηλαδή τώρα μια μορφωτική επανάσταση, ένας νέος Διαφωτισμός, που θα αναστρέψει τον αγοραίο και υλιστικό προσανατολισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, με σκοπό την επαναφορά του στην κατεύθυνση της καλλιέργειας του νου και της ψυχής. Για να ανοίξουν οι ορίζοντες της σκέψης και να βαθύνουν τα αποθέματα της καρδιάς. Για να ξαναγίνουμε πολίτες με ευαισθησίες και συνείδηση της συλλογικής μας ευθύνης.
Η Παιδεία είναι επένδυση στο μέλλον. Και ως τέτοια είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για να διορθώσουμε τη λάθος πορεία μας. Μόνο που για να συμβεί αυτό χρειάζεται επίπονη προσπάθεια και συνεχής αγώνας…
Γιατί η Παιδεία, όπως άλλωστε και όλες οι πνευματικές αξίες, δεν προσφέρονται, αλλά κατακτώνται. Με αγώνες σε πραγματικά… πεδία μαχών.
Αν και το παραπάνω αποτελεί απλά ένα συνοθύλευμα ρητορείας κενών δηλώσεων, δεν κατάφερα να βρω το τόπικ που εντοπίζουμε στα προβλήματα του καιρού μας, κυρίαρχο υπαίτιο το έλλειμα "παιδείας" (έτσι ανάλατα και αχρωμάτιστα όπως ακούγεται). Εμπρος για επαναστάσεις συνειδησιακές λοιπόν.
Η "επανάσταση μέσα στο μυαλό"
Η αριστερή κουλτούρα της δεκαετίας του 1960 κληροδότησε στις επόμενες γενιές ένα σοβαρό μεταφραστικό λάθος.
Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα της "επανάστασης μέσα στο μυαλό."
Δεν υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτή καθαυτή την ιδέα, εφόσον πρώτα έχει επιτευχθεί με συλλογικό τρόπο η επανάσταση έξω απ' το μυαλό, στην αντικειμενική πραγματικότητα: "επανάσταση μέσα στο μυαλό" ήταν αυτό που ζήτησε ο Λένιν στα τελευταία του κείμενα όταν έκανε λόγο για την ανάγκη ραγδαίας ανάπτυξης της "κουλτούρας" και "παιδείας" των σοσιαλιστών, την οποία και έκρινε αυστηρότατα, ως εντελώς ανεπαρκή για τα πραγματικά καθήκοντα του σοσιαλισμού. Ήταν επίσης αυτό που ζήτησε ο Μάο, με την Πολιτισμική Επανάσταση. Με την λεπτομέρεια όμως ότι είχαν πρώτα ξοδέψει δεκαετίες της ζωής τους εργαζόμενοι ασταμάτητα --και με τελική επιτυχία!-- για την επανάσταση έξω απ' το μυαλό.
Η δυτικοευρωπαϊκή νεολαία, που δεν είχε ιδέα για το πώς να πετύχει την υλικά απτή επανάσταση που είναι αναγκαίο να προηγηθεί της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", δεν είχε και την παραμικρή εμπειρία των δυσκολιών και της σκληρότητας της εμπειρίας της επανάστασης έξω απ' το μυαλό. Μετέφρασε λοιπόν τη συνθηματολογία της Πολιτισμικής Επανάστασης, της οποίας έτυχε να είναι σύγχρονη, στα δικά της πολύ στενότερα και πολιτικά οπισθοδρομικά πλαίσια, αφήνοντας έξω τα καθήκοντα της επανάστασης ως συνολικά ανατρεπτικής παρέμβασης στη θεσμική πραγματικότητα και κρατώντας μόνο ένα ατομικοποιημένο πρόταγμα εγκεφαλικής "φώτισης", το οποίο ανέμειξε με αρκετές δόσεις ελευθεριακού ατομικισμού και new age δοξασιών.
Η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα του ύστερου καπιταλισμού στη Δύση (δηλαδή, η "αριστερή" έκφραση της κουλτούρας του ύστερου καπιταλισμού) είναι μια εκφυλισμένη εκδοχή της εκφυλισμένης εκδοχής της επανάστασης που διέδωσαν τα δυτικά ύστερα 60.
Αν σε προηγούμενες δεκαετίες η κουλτούρα αυτή ήταν απλώς αντιληπτή ως εύπεπτα ανώδυνη (και για αυτό αρκετά δημοφιλής), οι συνέπειές της υπό το κράτος των τωρινών περιστάσεων είναι τραγικές: καθώς η φτώχεια και η ανέχεια εντείνονται σε τέτοιο βαθμό που όλοι, ακόμα και οι πιο προνομιούχοι, βρίσκονται ευθέως αντιμέτωποι με το θέαμα συνανθρώπων τους πεταμένων στο δρόμο, να ζητιανεύουν, να τρώνε από τα σκουπίδια, να κλέβουν μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να φάνε, να μένουν χωρίς στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη και περίθαλψη, η κοινωνία μας ξόδεψε πολύτιμο πολιτικό χρόνο αναζητώντας, μάταια φυσικά και χωρίς καμία λογική, το ανέξοδο όνειρο της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", της χειραφέτησης που πιστοποιεί το εγώ για το εγώ, της απόσυρσης, ουσιαστικά, από το τραύμα της πραγματικής ζωής προς κάθε λογής φαντασιώσεις εγκεφαλικής και ψυχικής παντοδυναμίας.
Ήρθε ο καιρός να θαφτεί τελεσίδικα αυτό το μείγμα δυτικής έπαρσης και ατομικιστικής φενάκης: καμία επανάσταση δεν μπορεί να γίνει "στο μυαλό" αν δεν γίνει επίσης έξω από αυτό, στο απέραντα αδρανές και δυσκίνητο πεδίο της πραγματικότητας που τρώει τέτοιου είδους εφηβικές φαντασιώσεις για πρωϊνό. Μόνο αυτοί που έχουν αναμετρηθεί αρκετά με την πραγματικότητα για να σφυρηλατήσουν την συλλογικότητα που κάνει εφικτή την επανάσταση έξω απ' το μυαλό μπορούν να είναι αυθεντικοί δικαιούχοι μιας δεύτερης επανάστασης, που θα αφορά τις πιο βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και έξεις που κληροδότησαν δεκαετίες ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που οι εργάτες, και όχι οι διανοούμενοι, είναι η τάξη που προηγείται έμπρακτα στην αντίληψη ιδεολογικών και οργανωτικών καθηκόντων στην παρούσα φάση, που έχει τον πρώτο λόγο, και την οποία ο ταξικά σκεπτόμενος διανοούμενος γνωρίζει πως πρέπει να ακολουθεί, μαθαίνοντας από αυτή αντί να περιορίζεται στο να τής κάνει άχρηστα μαθήματα. Επειδή ο εργάτης δεν ζει "στο μυαλό" αλλά στην αδήριτη πραγματικότητα, ξέρει πολύ καλύτερα από τον διανοούμενο πώς να πει το αναγκαίο, και πώς να ξεχωρίσει το αναγκαίο. Ξέρει πολύ καλύτερα πώς να διυλήσει, απ' το ατέρμονο πεδίο της πληροφορίας στο οποίο ο διανοούμενος συνηθίζει να χάνεται, αυτό που είναι απαραίτητο να διαδοθεί και να εμπαιδωθεί.
Για αυτό και δεν υπάρχει διανόηση που να είναι ανίκανη να μάθει από την εργατική τάξη. Η διανόηση που αγνοεί την εργατική τάξη δεν είναι διανόηση, γιατί δεν είναι ικανή ανακλαστικής σκέψης, δηλαδή κριτικής σκέψης -- και δεν υπάρχει σκέψη που δεν είναι κριτική. Η σημερινή "διανόηση" είναι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, διανόηση που μπέρδεψε τον ναρκισσιστικό αυτοματισμό που τής εξασφάλισαν δεκαετίες σχετικής ευμάρειας και απομάκρυνσης από τα λαϊκά στρώματα με τη σκέψη. Είναι μια μη διανόηση, ανίκανη να καταλάβει ότι είναι πια ουρά και όχι πρωτοπορία της κοινωνίας, για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδέες που διακόμισε εδώ και δεκαετίες ανήκουν στον μεγάλο σωρό διακοσμητικών σκουπιδιών που συσσωρεύει καθημερινά ως προστατευτικό οδόφραγμα η άρχουσα, μεγαλοαστική τάξη.
Η άσκηση πολιτικής πρωτοπορίας δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα, ούτε εξασφαλίζεται από σπουδές και πτυχία. Για να ηγηθείς με τρόπο αποτελεσματικό και χρήσιμο για τους άλλους πρέπει πρώτα να μαθαίνεις. Και για να μαθαίνεις, πρέπει πρώτα να είσαι αρκετά ταπεινός απέναντι στο ποιός μπορεί να είναι ο δικός σου δάσκαλος και ποιό το περιεχόμενο των μαθημάτων που χρειάζεσαι.
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/01/blog-post_08.html
Navigation
[0] Message Index
[*] Previous page