Κων/ντινος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος: ο εχθρός της κοινωνίας

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[Karaμazoβ]

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εχθρός της κοινωνίας,

του Βασίλη Κρεμμυδά

10:21 - Κυρ 06/02/2011


    "Ο Κ. Καραμανλής ήταν ένα άρρωστα φιλόδοξο άτομο - ήθελε να είναι αρχηγός με κάθε τρόπο. Ένας βασιλόφρων δεξιός πολιτικός ήταν, δεμένος στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Αμερικής∙ ακόμη κι αν αυτό χρειαζόταν να γίνει σε βάρος συμφερόντων της χώρας"

    ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΣΑΚΚΑΣ, Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963. Χωρίς εξιδανίκευση, εκδόσεις Gutenberg, σελ. 504

Ο κ. Δημήτρης Σακκάς επιχείρησε κάτι δύσκολο∙ να γράψει μία βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή της πρώτης οκταετίας που δε θα ήταν υμνογραφία ή μόνον υμνογραφία. Είχαμε δει να εκδίδονται παλαιότερα βιογραφίες-υμνολόγια, που άλλοτε απέκρυπταν γεγονότα που βάραιναν στην πολιτική του υμνολογούμενου ή δεν τα απέκρυπταν, αλλά, απλώς η αντιπολίτευση εκτόξευε -άδικα προφανώς- κατηγορίες εναντίον του.

Και γι' αυτό το λόγο το βιβλίο του Δ. Σακκά είναι εξαιρετικά σοβαρό, γραμμένο με επιστημονική αρτιότητα και με εχέγγυα ιστοριογραφίας και κοινωνικής συνείδησης - τα δύο τελευταία θα πουν ότι ο συγγραφέας δεν παρακολουθεί το πρόσωπο Κ. Καραμανλής «ξερό», παρά βάζει στην πολιτική του κοινωνικό, δηλαδή ιστορικό πλαίσιο - μαθαίνουμε, λοιπόν και για την εποχή του βιογραφούμενου. Εξετάζονται στο βιβλίο καταλεπτώς όλες οι πτυχές, όλα τα κεφάλαια, της πολιτικής του.

Προτού περάσουμε στην ουσία των πραγμάτων, είναι αναγκαία μια διευκρίνιση: όχι μόνον επειδή έχω παρακολουθήσει αυτοπροσώπως, αλλά και την έχω «ζήσει», την πρώτη οκταετία Καραμανλή. Βεβαιώνω, ωστόσο, ότι οι παρατηρήσεις μου είναι απολύτως παρατηρήσεις του ιστορικού.

Εννοούσε ο Κ. Καραμανλής να οικειοποιηθεί για τον εαυτό του «δάφνες» που δεν του ανήκαν∙ όπως ότι ήταν αντιστασιακός! Με ειρωνεία το περνάει ο Δ. Σακκάς, γιατί ερεύνησε και αυτό: σε κάτι τοπικές επιτροπές συμμετείχε που θα μπορούσε κανείς να τις πει κοινωνικές εκδηλώσεις ή ας πάμε κι από κει μια βόλτα να σκοτώσουμε την ώρα μας.

Ο Κ. Καραμανλής ήταν ένα άρρωστα φιλόδοξο άτομο - ήθελε να είναι αρχηγός με κάθε τρόπο. Ένας βασιλόφρων δεξιός πολιτικός ήταν, δεμένος στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Αμερικής∙ ακόμη κι αν αυτό χρειαζόταν να γίνει σε βάρος συμφερόντων της χώρας - ξέρουμε πώς έγινε πρωθυπουργός την πρώτη φορά∙ και ξέρουμε πώς κέρδισε τις εκλογές την πρώτη φορά, με εκείνο το εκλογικό σύστημα-πάρτα όλα. Το «τριφασικό»: στις εκλογικές περιφέρειες όπου η Ε.Ρ.Ε. είχε μεγάλη δύναμη, πλειοψηφικό (για να πάρει όλες τις έδρες)∙ όπου ήταν μοιρασμένα τα πράγματα, ενισχυμένη αναλογική∙ και όπου το κόμμα του εμφανιζόταν με περιορισμένη δύναμη, απλή αναλογική (να πάρει κι από 'κει).

Ο Δ. Σακκάς περιγράφει πολύ ωραία τα κύρια σημεία του χαρακτήρα του Κ. Καραμανλή: «σοβαρός», «χωριάτης και αριστοκράτης», «καιροσκόπος», «δυναμικός», «τραχύς», «περιφρονητής και σαρκαστής», «αντικοινοβουλευτικός», «παλαιοκομματικός δημαγωγός», «αντικομμουνιστής σφόδρα». Θα προσθέσω, με την άδειά του: ο Κ. Καραμανλής ήταν ένας εχθρός της κοινωνίας.

Το κεφάλαιο για το παρακράτος είναι από τα πιο σημαντικά στο βιβλίο του κ. Δ. Σακκά∙ αποδίδει με εξαντλητική τεκμηρίωση τις σχετικές πραγματικότητες. Από τη μεριά μου θέλω να θυμίσω την περιβόητη φράση του Κ. Καραμανλή «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», με την οποία επιχείρησε να αποδώσει στ' Ανάκτορα την ευθύνη και τη διαχείριση του παρακράτους. Η κοινή αντίληψη που εκείνος και το σύστημά του είχαν επιβάλει ήταν έτοιμη να δεχτεί ότι Ανάκτορα και στρατός, από κοινού, και με το τέκνο τους το παρακράτος εμπόδιζαν το «νόμιμο» πρωθυπουργό να κυβερνήσει.

Εντούτοις, νεότερες έρευνες έχουν αποδείξει ότι ο Κ. Καραμανλής είχε πλήρη γνώση, όχι μόνον της ύπαρξης του παρακράτους - οι παρακρατικές οργανώσεις «στήνονταν» εν γνώσει του και με την, έστω και σιωπηρή, συναίνεσή του.

Ο Κ. Καραμανλής ήταν πολιτικός του «σκότους», που «απαξιούσε να απαντήσει», έλεγε, «έως εντελείς υπαινιγμούς»∙ ήταν αντιδημοκρατικός και αντικοινοβουλευτικός, ουδέποτε κάθισε -ο μόνος- στα έδρανα της αντιπολίτευσης, προτίμησε τις βόλτες στο bois de Boulogne.

Το κράτος που οργάνωσε ο Κ. Καραμανλής ήταν αντικομμουνιστικό, φαύλο, αντικοινωνικό, πλουτοκρατικό - ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής ήταν ακροδεξιός∙ και το κράτος του ήταν ακροδεξιό. Ο Δ. Σακκάς τα λέει αναλυτικά όλα αυτά. Να σημειώσω μάλιστα ότι στο κεφάλαιο για τη δεξιά κάνει μια ωραία αναδρομή στο παρελθόν της, στην ιστορία της, αρχίζοντας από τον Όθωνα και τον Βούλγαρη και φτάνοντας στη σημερινή Νέα Δημοκρατία∙ και το τονίζει πολύ σωστά ότι «...στο κόμμα της δεξιάς [...] συγκεντρώνονταν κατά κύριο λόγο δύο ρεύματα οπαδών. Από τη μια μεριά οι πλούσιοι, που είχαν συμφέρον να είναι σ' αυτό το κόμμα, από την άλλη αγράμματοι, απληροφόρητοι, φτωχές και καθυστερημένες λαϊκές μάζες, που το ψήφιζαν χωρίς ουσιαστικά να έχουν συμφέρον». Ας συμπληρώσω τον Δ. Σακκά, λέγοντας ότι σε αυτά τα αγράμματα λαϊκά στρώματα η άσκηση ιδεολογικής και πραγματική βίας ήταν λυσιτελέστερη, καθώς και η εξαγορά ψήφων ευχερέστερη και φθηνότερη!

Όσα πολύ σωστά αναφέρει ο Δ. Σακκάς για την πολεοδομική καταστροφή της Αθήνας, που την ακολούθησε η καταστροφή και των άλλων πόλεων, να μου επιτραπεί να τα ερμηνεύσω με μια διαφορετική προσέγγιση, χωρίς καθόλου μάλιστα να ανασκευάσω τα περί βρώμικων παρανομιών της πολεοδομίας, τα περί εργολαβικών παρανομιών την «ημετέρων», και χρηματοδοτών του κόμματος κ.λπ.

Ο Κ. Καραμανλής είχε, λοιπόν, αναγάγει σε μείζον ζήτημα της πολιτικής του την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων, προκειμένου να εξαφανίσει τον κομμουνισμό∙ επιζήτησε δηλαδή, ανάμεσα στα πλουτοκρατικά και στα προλεταριακά, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι, να δημιουργήσει ένα ενδιάμεσο κοινωνικό στρώμα. Μικροαστικό κοινωνικό στρώμα. Το σχέδιο είχε δύο σκέλη: «Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» και «Οριζόντια ιδιοκτησία».

Με δυο λόγια, με το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, όχι μόνον αποκλείονταν οι κομμουνιστές και οι «συνοδοιπόροι» τους από το δημόσιο και μέρος του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας - αν δεν το είχαν δηλαδή. Για τη φυσική τους επιβίωση δεν απέμενε παρά η μικροεπιχείρηση, από ψιλικατζίδικο μέχρι λογιστής, «δουλειές του ποδαριού», κηπουρός, διάφορα. Όλα αυτά όμως είναι η οικονομική βάση του μικροαστισμού.

Έτσι, ο κομμουνιστής εκπαιδευτικός, στρατιωτικός, πτυχιούχος του Πολυτεχνείου κ.λπ. που θα μεταπέσει στην κατάσταση του μικροεπιχειρηματία ή του επαγγελματία χωρίς σίγουρη συνεχή δουλειά θα αλλάξει νοοτροπία, θα αλλάξει συμπεριφορές - αργότερα και εκλογικές συμπεριφορές: θα γίνει κεντρώος και δεξιός, ακόμη και ακροδεξιός∙ ίσως παραμείνει κομμουνιστής, αλλά ένα άλλο είδος - μικροαστός κομμουνιστής. Και το κόμμα του όμως, για να μπορεί να τον δεχτεί ή, έστω να τον έχει ψηφοφόρο του, απλώς θα γίνει και αυτό μικροαστικό.

Ανάλογη διαδρομή θα ακολουθήσει και ο ιδιοκτήτης μικρού νεοκλασικού τριών δωματίων και με κήπο σε πάροδο της οδού Ιπποκράτους: θα το δώσει «αντιπαροχή», θα πάρει δέκα δωμάτια, ένα τριάρι για να μένει ο ίδιος, το άλλο τριάρι θα το δώσει προίκα στην κόρη του να «καλοπαντρευτεί» και το τεσσάρι θα το νοικιάσει - θα γίνει εισοδηματίας! Έτσι αλλάζουν όλα - αδιάφορο αν ενδιαφέρθηκε κάποιος να μην καταστραφεί η πόλη. Είναι άλλωστε γνωστή η φράση-εντολή του Κ. Καραμανλή προς στενό συνεργάτη του: «χτίστε, χτίστε, χτίστε!» να γίνει ο προλετάριος μικροεισοδηματίας, να γίνει ο κομμουνιστής οικοδόμος, άντε υπεργολάβος - να φάει κι εκείνος κάτι∙ να μπει δηλαδή στο δικό μας σύστημα οικονομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Δημοσιεύθηκε στην Αυγή, στις 30/01/2011

http://tvxs.gr/node/77447

[Karaμazoβ]

    ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΣΑΚΚΑΣ, Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963. Χωρίς εξιδανίκευση, εκδόσεις Gutenberg, σελ. 504[/i]

Περιγραφή

Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Γ. Καραμανλή και το κράτος του. Όχι για τον Καραμανλή τον χάρη στη δικτατορία καθαρμένο από τον παλαιό κακό εαυτό του. Ούτε για τον έπειτα Καραμανλή, το σεβάσμιο και αγαπητό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά για τον προϋπάρξαντα από τη δικτατορία Καραμανλή και το κράτος το καραμανλικό της περιόδου 1955-63.

Για τον Καραμανλή, το δυναμικό, τον επίμονο στους στόχους του, το ρεαλιστή, τον πραγματοποιό, αλλά και τον Καραμανλή τον παλιοκομματικό, τον τραχύ και θυμώδη, τον "αλάθητο", το "σωτήρα" τον απρόσιτο, τον περιφρονητή των αντιπάλων του, τον καισαροπαπικό. Και ακόμα για τον Καραμανλή το συντηρητικό, Ηρακλή του στέμματος, προσδεμένο στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς. Προπαντός για τον Καραμανλή αδιάλλακτο αντικομμουνιστή, επίπονο διατηρητή της εμφύλιας διαίρεσης, πολεοδομικό εκβαρβαρωτή.

Και για το καραμανλικό κράτος εκείνης της περιόδου: το διωκτικό σε βάρος των ανθρώπων του ΕΑΜ και των ηττημένων του εμφυλίου, το αστυνομικό, το κομματικό και φαυλοκρατικό, το κράτος των ολίγων πλουσίων και των πολλών φτωχών, το κράτος με πάσχουσες τη διοίκηση, αυτοδιοίκηση, υγεία-πρόνοια, παιδεία, το κράτος εκλογικό νοθευτή και βιαστή, μορφωτή και θαλπωρό ενός παρακράτους, το οποίο αργότερα θα γινόταν παράνομο κράτος.

Ασφαλώς και για τα θετικά εκείνης της διακυβέρνησης: την πολιτική σταθερότητα, άσχετο πώς αυτή γινόταν εφικτή, την οικονομική ανάπτυξη, τη σύνδεση με την ΕΟΚ.

Η μελέτη είναι επίκριση αιτιολογημένη, βασισμένη σε στοιχεία. Όμως είναι και έπαινος για τον Καραμανλή, για τις αρετές και το έργο του.


http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=1935153&prid=1189385&deid=10301

[Καλλισθένης]

Σιγά μην απαντήσει κανείς Karaμazoβ...

Πιο πιθανό είναι να σηκωθεί το άσπρο άγαλμα από την παραλία και να σου γράψει από το πλησιέστερο netcafe 

[Karaμazoβ]

Σιγά μην απαντήσει κανείς Karaμazoβ...

Πιο πιθανό είναι να σηκωθεί το άσπρο άγαλμα από την παραλία και να σου γράψει από το πλησιέστερο netcafe 

που σαι ρε mechanical wind... που σαι ρε gepeltek...
γερασα στο thmmy.gr

[corina]

πλέον δε μιλάει κανείς στα πολιτικά...

[abdel razek mahmut favala]

http://forum.meng.auth.gr/viewtopic.php?f=13&t=1506&sid=8186bacf85428ff76ab480afef7a24a6

[Karaμazoβ]

Η έρευνα απαιτεί πίστη, αλλά δεν έχει καμία



Δημοσιευμένο στις 17 Φεβ 2011 | ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Του Κώστα Βαξεβάνη

Η σχετικότητα της αλήθειας είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αυτή η σχετικότητα όμως δεν μπορεί να καταλήγει σε αγνωστικισμό: «Αφού όλοι έχουμε τις αλήθειες μας, δεν ξέρουμε ποιά είναι η αλήθεια.» Ναι, δεν ξέρουμε ποιά είναι η αλήθεια πάντα, αλλά η ευπρέπεια του υποκειμενισμού, αυτή η αξιοπρέπεια στην πορεία των ανθρώπων, μπορεί να είναι αυτό που την σηματοδοτεί ακόμη και αν δεν έχει αποκαλυφθεί. Και κυρίως, η αλήθεια υπάρχει, όποια άποψη και αν έχουμε γι αυτήν.

Όταν κάνεις έρευνα, πολύ δε περισσότερο ιστορική έρευνα, το πρώτο και βασικό θέμα είναι η αναζήτηση αυτής της αλήθειας. Το δεύτερο είναι πώς θα την πεις.

Αυτό το δεύτερο όσο και αν φαίνεται αυτονόητο, είναι πολύ δύσκολο.

Στην εκπομπή για την «υπόθεση Μέρτεν», αυτό το ερώτημα ήταν ίσως το πιο βασανιστικό.

Σε μια χώρα που είναι ικανή να αλληλοσκοτωθεί για το αν το «κρυφό σχολειό» ήταν μια πραγματικότητα ή ένας μεταγενέστερος «εθνικός Μύθος», πώς να πεις ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν ήταν και τόσο Εθνάρχης όσο ήθελε ή θέλουμε να πιστεύουμε; Και καταλήξαμε να το πούμε ευθέως.

Ο Μαξ Μέρτεν , ο Ναζί χασάπης της Θεσσαλονίκης συνελήφθη τυχαία το 1957 στην Αθήνα, χάρη στην επιμονή και τον πατριωτισμό του εισαγγελέα Ανδρέα Τούση, ο οποίος ήταν επικεφαλής του Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου. Όπως αποκαλύπτουμε στο «Κουτί της Πανδώρας», ο Καραμανλής έκανε τα πάντα για να τον απελευθερώσει. Δεν τα κατάφερε. Οδηγήθηκε σε δίκη, όπου και καταδικάστηκε για τα εγκλήματά του. Ο Καραμανλής φρόντισε να τον απελευθερώσει ψηφίζοντας ένα νόμο και ένα Νομοθετικό Διάταγμα.

Την ίδια περίοδο, ο Καραμανλής αντί να διεκδικήσει το κατοχικό Δάνειο που μας χρωστούσαν οι Γερμανοί, συμφωνεί με τον καγκελάριο της Γερμανίας Αντενάουερ να πάρει έντοκο δάνειο 200 εκατομμυρίων μάρκων η Ελλάδα.

Λίγο αργότερα ο Μέρτεν από την Γερμανία, κατηγορεί τον Καραμανλή, δύο υπουργούς του και τη γυναίκα ενός απ’ αυτούς ως συνεργάτες του. Η υπόθεση κλείνει παρά τον πολιτικό θόρυβο και παρότι αποδεικνύεται πως οι καταγγελλόμενοι (πλην του Καραμανλή) είχαν σχέσεις με τον στρατό κατοχής.

Στην αλληλογραφία μεταξύ Γερμανών και κυβέρνησης Καραμανλή, είναι συγκλονιστικό πως οι Γερμανοί, μιλούν στην Ελλάδα σαν να είναι ακόμη σε κατοχή. Απειλούν μάλιστα με «αντίποινα». Αβέρωφ και Καραμανλής δεν επιδεικνύουν κανέναν |πατριωτισμό» απ αυτόν που αργότερα επικαλούνται. Την δεκαετία του 60,όταν η Ελλάδα άρχισε να διεκδικεί πολεμικές αποζημιώσεις και το Δάνειο, η Γερμανοί υποστήριζαν πως υπήρχε προφορική διαβεβαίωση του Καραμανλή πως η Ελλάδα δεν θα το διεκδικήσει.

Η κατηγορία εναντίον του Καραμανλή για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις είναι ίσως δευτερεύουσα. Άλλωστε τι ορίζει κάποιος όταν λέει «συνεργασία» και «δοσιλογισμό»; Όχι προφανώς το αν κάποιος φόρεσε μια κουκούλα μόνο. Ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος της εποχής, έκατσε στα αυγά του, κλωσσώντας τα πουλιά του μετέπειτα εθνικοπατριωτισμού και πολύ αργότερα την πουλάδα της Χούντας. Οι πρώην δοσίλογοι, έγιναν οι φορείς του εθνικοπατριωτισμού δικαιολογημένοι απαξάπαντες από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Οι δίκες των δοσιλόγων ήταν και αυτές μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δοσίλογος κατέθετε υπέρ δοσίλογου ότι ήταν πατριώτης. Τα μεγαλύτερα ονόματα του δοσιλογισμού στην Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν ως «μυστικοί» εθνικοί πράκτορες ενός δικτύου που συνεργάστηκε επίτηδες με τους Γερμανούς για να απωθήσει τους Βουλγάρους.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν γραπτές αποδείξεις εναντίον του Καραμανλή. Στο ιστορικό αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών, περιέργως οι επίμαχοι φάκελοι δεν έχουν ταξινομηθεί και η έγγραφη αλληλογραφία με τον πρέσβη στην Βόννη, ο οποίος κατηγόρησε το 1962-63 τον Καραμανλή για προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης, έχουν καταστραφεί. Όπως άλλωστε και οι φάκελοι και τα αρχεία για τα εγκλήματα πολέμου. Ήταν μία από τις πρώτες αποφάσεις της κυβέρνησης του Καραμανλή το 1975.

Δεν ξέρουμε αν ο Καραμανλής υπηρέτησε τους Ναζί στην Κατοχή αλλά σίγουρα δεν υπηρέτησε τα εθνικά συμφέροντα απέναντι στους Γερμανούς όσο διοίκησε αυτή την χώρα. Το δόγμα «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» ήταν το βασικό δόγμα Καραμανλή. Πόσο προς τα πίσω πάει, δεν ξέρουμε. Ίσως να μην μάθουμε ποτέ αν ήταν η πολιτική του άποψη ή το αποτέλεσμα πολιτικού εκβιασμού από τους Γερμανούς.

Στο 12τομο βιογραφικό έργο για τον Καραμανλή, το οποίο εκδόθηκε από το ομώνυμο Ίδρυμα, για την περίοδο της Κατοχής υπάρχουν στο βιογραφικό του μόνο 3 σειρές: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήρθε από τις Σέρρες στην Αθήνα το 1941. Διέφυγε στην Μέση Ανατολή το 1944». Τίποτα άλλο.

Η σκληρή απάντηση του Μανώλη Γλέζου (για τον οποίο ξέρουμε τι έκανε στην Κατοχή) στο ερώτημα τι έκανε ο Καραμανλής στην Κατοχή είναι: «Έπαιζε τάβλι στο Σύνταγμα». Αναμφιβόλως είναι και αυτό κάτι το Εθνικό. Παιχνίδι έστω.

ΥΓ Για όσους θα σκίσουν τα ιμάτιά τους μπροστά στην βλάσφημη και αιρετική άποψη αποκαθήλωσης του Εθνάρχη, ας το κάνουν μετά την Εκπομπή και τα ντοκουμέντα.

Εθνικό είναι το αληθινό και όχι αληθινό το «Εθνικό».


http://www.koutipandoras.gr/?p=4936

[Karaμazoβ]

Πώς η CIA έκανε πρωθυπουργό τον Καραμανλή


 Την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές και συνήθως αποδίδουν στον εαυτό τους,τους πιο βαρύγδουπους τίτλους, για να μπορούν να της ταιριάζουν. Σωτήρες, πατριώτες, ηθικοί και τις περισσότερες φορές ήρωες με αυταπάρνηση. Αρκούν όμως μερικά χαρτιά,για να αποδειχθεί πως η ιστορία δεν ήταν παρά φωνή πάνω από τα συντρίμια, που δεν είχε αντίλογο. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που η νίκη τον καθιέρωσε ως Εθνάρχη της Ελλάδας, είναι το άβατο της νεοελληνικής ιστορίας. Η 12τομη βιογραφία του, είναι γεμάτη από «έργα και επιτεύγματα». Τον πραγματικό Καραμανλή όμως, δεν αποδίδουν ούτε οι βιογράφοι του Ινστιτούτου Καραμανλής, ούτε τα εικονίσματα που έφτιαξαν όσοι επέλεγαν να γεμίζουν με πίστη όσα αμφισβητούσε η λογική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν ήταν ο...φιλόδοξος επαρχιώτης που κατάφερε με πείσμα, να γίνει πρωθυπουργός. Ήταν το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής δράσης μυστικών υπηρεσιών δράσης μυστικών υπηρεσιών και εξωτερικών παραγόντων. Η CIA ήταν ίσως ο κυριότερος από αυτούς.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη βιογραφία του Άλεν Ντιούλς, του πιο σκληρού και αδίστακτου αρχηγού της CIA,την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, υπάρχουν πολλά ιστορικά γεγονότα τα οποία φωτίζονται από μια άλλη σκοπιά. Η βιογραφία έχει γραφτεί από την ίδια τη CIA, και αποτελεί ένα είδος ευαγγελίου για τους πράκτορες και τους θιασώτες της ατλαντικής αντίληψης, οι οποίοι θεωρούν πως αυτός ο τύπος, που έβαψε τα χέρια του με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων, ήταν απλώς ένας ιεροκήρυκας της ελευθερίας. Στη βιογραφία του, πέρα από τα στοιχεία για την οξυδέρκεια και την αυταπάρνησή του,υπάρχουν και οι επιχειρήσεις τις οποίες σχεδίασε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πρόκειται για τις λεγόμενες «καλυμμένες επιχειρήσεις», μέσα από τις οποίες οι ΗΠΑ ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, δημιουργώντας οι ίδιες τις κατάλληλες συνθήκες. Σε αυτή λοιπόν τη βιογραφία, ως ένας από τους σταθμούς της καριέρας του Ντιούλς αναφέρεται και η τοποθέτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για πρώτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, στις 5 Οκτωβρίου του 1955. Γιατί όμως η τοποθέτηση του Καραμανλή, τον οποίο είχαν συνδέσει με τις ραδιουργίες του παλατιού και της Φρειδερίκης, να αποτελεί κάτι για το οποίο επαίρεται ο πιο σημαντικός αρχηγός της CIA; Αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν απαντούν οι βιογράφοι, ούτε του Ντιούλς, αλλά πολύ περισσότερο, ούτε του Καραμανλή.

Ένας τρελός και Aνθέλληνας

Στις 21 Δεκεμβρίου 1958, η εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών» έχει ένα πρωτοσέλιδο, το οποίο έμελλε να ταράξει γιακαιρό την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο κεντρικός τίτλος είναι «Πώς ανήλθε ο Καραμανλής εις την Εξουσίαν». Η εφημερίδα αποδίδει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ενδοτικότητα στο θέμα του Κυπριακού, κατηγορώντας τον πως, σε συμφωνία με τον αγγλικό και τον αμερικανικό παράγοντα, έγινε πρωθυπουργός με αντάλλαγμα το Κυπριακό. Το πιο σημαντικό είναι πως η εφημερίδα δημοσιεύει επιστολή του πρώην βουλευτή Παναγιώτη Σωτηρόπουλου, ο οποίος υπήρξε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Παναγιώτη Πιπινέλη, στενού συνεργάτη του Καραμανλή. Ο Σωτηρόπουλος στην επιστολή του γράφει πως ο Καραμανλής έδωσε στον Πιπινέλη ένα μνημόνιο, στο οποίο περιέγραφε τις θέσεις του για το Κυπριακό. Ο Πιπινέλης το έδωσε με τη σειρά του για να δακτυλογραφηθεί και να μεταφραστεί στα αγγλικά. Το μνημόνιο αυτό ήταν οι «εξετάσεις» του Καραμανλή προκειμένου να πάρει το χρίσμα του πρωθυπουργού. Και όλα αυτά πριν πεθάνει ο πρωθυπουργός της χώρας, στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος.Γράφει στην επιστολή-βόμβα ο Σωτηρόπουλος: «Ο κ. Καραμανλής, πολύ προ του θανάτου του στρατάρχου Παπάγου, αφ” ής, ως γνωστόν, να εξασφαλίση δι” αυτών, επί πλέον άλλων, και της υποστήριξης των Αμερικανών. Εκτός των άλλων επαφών, είχε από του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1955 και εν συνεχεία μετά του κ. Πιπινέλη τοσαύτας μεθ” ου συνεργαζόμην, εκδίδων τα «πολιτικά Φύλλα». Ασθενούντος του στρατάρχου Παπάγου και μετά την επιστροφήν εκ Κέρκυρος εις Αθήνας της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως Παύλου, κατά τον μήνα Σεπτέμβριον του 1955, μετά συνεργασίαν μετά του κ. Καραμανλή, ο κ. Πιπινέλης, επιστρέψας εις το γραφείον του, μου έδωσε να αναγνώσω σημείωμα γραμμένο επί φύλλου χάρτου φέροντος έντυπον επικεφαλίδα «Υπουργείον Δημοσίων Έργων» και εις το οποίο αναφέροντο, κατεταγμέναι κατά παραγράφους, σκέψεις-προτάσεις επί της πολιτικής, η οποία θα ηκολουθείτο εν περιπτώσει σχηματισμού Κυβερνήσεως. Το σημείωμα αυτό, όπως μου είπε ο κ. Πιπινέλης, είχε συνταχθή εν συνεραγσία μετά του κ. Καραμανλή (υπουργού τότε των Δημοσίων Έργων) και αι διορθώσεις τας οποίες έφερεν ήσαν ιδιόχειρα του κ. Καραμανλή. Μεταξύ των σκέψεων προτάσεων εις 6 ή 7 κατά τον αριθμόν παραγράφους, ως ενθυμούμαι, υπήρχε και μία, η οποία αναφέρετο εις την καταπολέμησιν του κομμουνισμού και ετέρα διλαμβάνουσα ότι ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΛΕΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΠΡΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗΝ ΕΠΙΛΥΣΙΝ ΤΟΥΤΟΥ. Αι άλλαι παράγραφοι ανεδέροντο εις εσωτερικά οικονομικά και διοικητικά θέματα. Επρόσεξα και ενθυμούμαι τούτο, διότι εκ της Ελληνικής εις την οποίαν ήτο συντεταγμένο, ο κ. Πιπινέλης το μετέφρασεν εις την Αγγλικήν και το έδωσεν εις την δακτυλογράφο να αντιγράψει εις 3 αντίτυπα το αγγλικόν και άλλα 3 το ελληνικόν κείμενο. Με παρακάλεσε δε να επιβλέψω να κλειδώση την θύρα του γραφείου της η δακτυλογράφος και να μην κρατήσει τυχόν αντίγραφα. Καλέσας τον υπάλληλον του γραφείου του, έδωσε τον φάκελον με την εντολήν να τον παραδώσει ιδιοχείρως εις τον κ. Καραμανλήν.». Η κυβέρνηση Καραμανλή αντέδρασε στις κατηγορίες Σωτηρόπουλου και διέψευσε πως ο Καραμανλής σχεδίαζε με ξένες δυνάμεις να αναλάβει την πρωθυπουργία πριν ακόμη πεθάνει ο πρωθυπουργός Παπάγος. Ο Σωτηρόπουλος, μέσα από μία επιθετική επικοινωνιακή πολιτική της εποχής, σχεδόν χαρακτηρίστηκε τρελός και ανθέλληνας, απέναντι σε έναν ελπιδοφόρο πολιτικό όπως ο Καραμανλής.

http://www.koutipandoras.gr/wp-content/uploads/2012/11/karamanlis-3.png


Βασιλικά ψέματα και σχεδιασμοί με τη CIA

Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, πρωθυπουργός και ηγέτης του «Λαϊκού Συναγερμού», του κόμματος της ελληνικής δεξιάς, πεθαίνει μετά απόπολύμηνη ασθένεια. Ο βασιλιάς Παύλος καλεί τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υποψήφιο πρωθυπουργό, και του ανακοινώνει πως σε τρεις μέρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος θα εκλέξει τον νέο πρωθυπουργό. Την άλλη μέρα, όμως, ο νεαρός υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής παίρνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, παρακάμπτοντας τις δυο μεγάλες μορφές του κόμματος και αντιπροέδρους της κυβέρνησης: Τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Στέφανο Στεφανόπουλο.
Στις 5 Οκτωβρίου ο Καραμανλής ορκίζεται πρωθυπουργός. Η πρωτοφανής πολιτική ανατροπή χαρακτηρίζεται από τα πολιτικά κόμματα της εποχής ως παρέμβαση του παλατιού υπέρ του εκλεκτού της Φρειδερίκης. Ως σήμερα αυτή η «ιστορική» αντίληψη είναι κυρίαρχη. Τα αρχεία όμως της CIA αποδεικνύουν πλέον πως ο Καραμανλής αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία μετά από σημαντικές διαβουλεύσεις με τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαπραγματεύονταν μαζί του για το αν ήθελε να συμμετέχει σε μεταβατική κυβέρνηση ή να γίνει πρωθυπουργός, και κατέληξαν σε αυτόν, παίρνοντας μάλιστα διαβεβαιώσεις για θάψιμο του βασικού εθνικού προβλήματος της εποχής: Του Κυπριακού. Το 1955 στην Κύπρο έμπαινε ανοιχτά το θέμα της αυτοδιάθεσης και της απαλλαγής από τη βρετανική κατοχή. Ο Παπάγος θεωρούσε πως είναι αναγκαία η προσφυγή στον ΟΗΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Κύπρου ως προβλήματος αυτοδιάθεσης μέσα στα διεθνή πλαίσια. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιθυμούσαν οι Βρετανοί. Δεν ήθελαν να χάσουν την Κύπρο, με την οποία έλεγχαν τη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ, αποδεχόμενες τη θέση της Βρετανίας, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ. Ο Παπάγος ήταν κατάκοιτος όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Στ. Στεφανόπουλος διαμήνυσε στους Αμερικανούς πως η μη εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ θα δημιουργούσε προβλήματα στην κοινή γνώμη στην Ελλάδα και προβλήματα στη Συμμαχία. Απείλησε μάλιστα τον βασιλιά Παύλο με παραίτηση. Οι ΗΠΑ έβαλαν τον Στεφανόπουλο στη μαύρη λίστα και ξεκίνησαν την αναζήτηση προσώπου που, ως διάδοχος του Παπάγου, θα ακολουθούσε τον δικό τους σχεδιασμό για το Κυπριακό.

Μεθοδεύτηκε μάλιστα η τριμερής συνάντηση στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της Τουρκίας. Η ελληνική πλευρά αντέδρασε στη συμμετοχή της Τουρκίας σε συνάντηση για το κυπριακό, αφού εκείνη την εποχή η Τουρκία, με μια μικρή τυορκοκυπριακή κοινότητα στο νησί, δεν είχε ρόλο. Οι ΗΠΑ θεωρούσαν πως έπρεπε να σχηματιστιεί μια μεταβατική κυβέρνηση στην Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, μετά τον θάνατο του Παπάγου ή εξαιτίας των εξελίξεων για το Κυπριακό, να ανέβει η ελληνική αριστερά. Τα αρχεία της CIA είναι γεμάτα με αναφορές των στελεχών της στην Αθήνα, που αναφέρονται σε συναντήσεις τους με τον Καραμανλή και τον από κοινού σχεδιασμό για την ανάληψη της εξουσίας. Σε ένα από τα τηλεγραφήματα η πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει για τη συνάντηση με τον Καραμανλή και περιγράφει τι είναι αυτό που ζητά: «Συμφωνώ πως ιδανικά θα ήταν η καλύτερη λύση εάν ο Καραμανλής συνέχιζε να υπηρετεί σε μια μεταβατική κυβέρνηση. Ωστόσο ο Καραμανλής αντιτίθεται σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, επειδή στην ουσία θεωρεί πως αυτό θα τον εμποδίσει να γίνει πρωθυπουργός, και πρέπει να λάβουμε υπόψη πολύ σοβαρά αυτή την εκτίμησή του». Ο Έλληνας υπουργός μεταφέρει τις φιλοδοξίες του στην αμερικανική πρεσβεία και από κοινού σχεδιάζει το πολιτικό του μέλλον. Απ” ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο Καραμανλής διατηρεί προσωπική σχέση μαζί τους και οι Αμερικανοί πιέζουν ακόμη και το παλάτι με το όνομα «Καραμανλής». Ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών σε όσα διαδραματίζονται τον Σεπτέμβριο του 1955 σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία είναι, όπως αποδεικνύεται, καθοριστικός.

Στις 6 Σεπτεμβρίου μια βόμβα εκρήγνυται στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα είναι γνωστό πως ο δράστης ήταν στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Ως απάντηση στην Κωνσταντινούπολη ξεκινά πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας. Παρότι στην Κύπρο δεν υπάρχει καμία αντιπαλότητα μεταξύ Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, οι ορδές στην Κωνσταντινούπολη υποστηρίζουν πως απαντούν στις σφαγές των Τουρκοκύπριων στην Κύπρο. Έτσι η Τουρκία, όπως ακριβώς ήθελαν ΗΠΑ και Βρετανία, καθίσταται παράγοντας του Κυπριακού. Ο Στεφανόπουλος επιμένει στη διεθνοποίηση του θέματος μέσω του ΟΗΕ, αλλά οι Αμερικανοί επιδιώκουν άλλη «λύση» και σίγουρα άλλου είδους πρωθυπουργό.

Στις 22 Σεπτεμβρίου ο αρχηγός της CIA Άλεν Ντιούλς στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό του, Φόστερ Ντιούλς, ένα άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, με τον Παύλο, τη Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων Έργων Καραμανλή. Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του υπομνήματος είναι ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το υπόμνημα, που δεν διανέμεται στην υπηρεσία αλλά έχει ειδικό χειρισμό, ο Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως ο «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα «με τιμή», δηλαδή χωρίς να βλάψει την εικόνα του ώστε να μπορεί να εστιάσει σε εγχώρια οικονομικά προβλήματα. Η ανάγνωση όλου του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο τη σχέση του Καραμανλή με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και εκείνη του παλατιού.

http://www.koutipandoras.gr/wp-content/uploads/2012/11/karamanlis-7.png

Κυπριακό στο ράφι

Η έκθεση του διοικητή της CIA για τιςυποσχέσεις Καραμανλή και την προώθησή του στην πρωθυπουργία: Ο Παπάγος ζει ακόμη, οι δύο διάδοχοί του Στεφανόπουλος και Κανελλόπουλος διεκδικούν με την πολιτική τους πορεία την πρωθυπουργία. αλλά οι Αμερικανοί έχουν προκρίνει τον Καραμανλή. Η φράση θα βάλει το Κυπριακό στο ράφι shelving) και μάλιστα με την ειρωνική προσθήκη «με τιμή» (σε εισαγωγικά), ικανοποιώντας δηλαδή ταυτόχρονα το εθνικό αίσθημα. Μερικά χρόνια αργότερα ο Καραμανλής θα υπογράψει τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που είχαν χαρακτηριστεί από τον κυπριακό ελληνισμό και την ελλαδική αντιπολίτευση ως προδοτικές. Χρόνια αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο επικρατέστερος για την πρωθυπουργία, ο οποίος έχασε από τις μηχανορραφίες της CIA, δήλωσε:

«Δεν επεχειρήθη από την ημέραν του Χαρ. Τρικούπη νόθευσις τουδημοκρατικού μας πολιτεύματος, οία η σημειούμενη, διαρκώς επιδεινούμενη από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάσθησαν αυταί αύται αι ηθικαί προϋποθέσεις της λειτουργίας του… Δυστυχώς από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτησαν οι σκοτεινοί θάλαμοι των παρασκηνίων…». Ο τρόπος που οι ΗΠΑ χειρίζονταν τους πολιτικούς και έπαιρναν τις αποφάσεις φαίνονται και από ένα άλλο τηλεγράφημα, της 29ης Σεπτεμβρίου. Σε αυτό το τηλεγράφημα παίρνουν την απόφαση να τελειώνουν με τον Παπάγο, προχωρώντας στη διάδοχη κατάσταση (Καραμανλής), αλλά αυτός πεθαίνει.

Ο Άλμερ, ο Νιάρχος και ο Ωνάσης

Ο σταθμάρχης της CIA Άλφρεντ Άλμερ, προσωπικός φίλος του Καραμανλή, διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τον
διευθυντή της CIA Άλεν Ντιούλς. Ο Ντιούλς συνήθιζε να βλέπει την Ελλάδα και την Ευρώπη ως ένα πεδίο καλυμμένων επιχειρήσεων. Δεν έδειχνε κανένα δισταγμό στο να παρέμβει. Το δίκτυο που έστησε ο Ντιούλς με τον ελληνοαμερικανό πράκτορα Καραμεσίνη και τον Άλμερ έπαιξε τα επόμενα χρόνια καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. Στη μέση του τριγώνου υπήρχε ο ελληνοαμερικανός Τόμας Πάππας, ο οποίος έως τηδεκαετία του ’70 αναλάμβανε δουλειέςτης CIA εμφανιζόμενος ως ένας λομπίστας επιχειρηματίας. Ο Άλμερ ήταν αυτός που είχε αναλάβει την επικράτηση και την αποδοχή του Καραμανλή στον χώρο του κόμματός του, στο οποίο ήταν ουσιαστικά νεοσός. Η επιχείρηση του Άλμερ προέβλεπε τη χρησιμοποίηση τμήματος του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα για την αποδοχή του Καραμανλή στο κόμμα του. Είναι εντυπωσιακό πως 82 βουλευτές του «Συναγερμού», οι οποίοι είχαν υπογράψει υπόμνημα υποστήριξης του Στεφανόπουλου για την πρωθυπουργία, απέσυραν τελικά τη διαμαρτυρία τους. Ο εγκέφαλος της επιχείρησης επικράτησης του Καραμανλή διεκδίκησε την αρχηγία της CIA ανεπιτυχώς και εγκατέλειψε την υπηρεσία για να δουλέψει στο πλευρό του έλληνα εφοπλιστή Σταύρου Νιάρχου. Ο Νιάρχος, ο οποίος επίσης είχε σχέσεις με τον Άλεν Ντιούλς, ήταν αυτός που τον έπεισε πως ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν ο κοινός τους εχθρός. Έτσι ο Ντιούλς, το 1954, ανακοίνωσε στη CIA το σχέδιο εξόντωσης του Ωνάση,ο οποίος είχε εξασφαλίσει την αποκλειστική μεταφορά των πετρελαίων από τη Σαουδική Αραβία.

H CIA φρόντιζε να καθορίζει τα πολιτικά και επιχειρηματικά πράγματα στην Ελλάδα, αλλά το κυριότερο, να «ξεπλένει» όσους δέχονταν να συμμετέχουν στους σχεδιασμούς της.Τα στοιχεία για τη σχέση του Καραμανλή με τη CIA είναι από τα ανοιχτά αρχεία της υπηρεσίας. Μπορεί λοιπόν κάποιος να τα βρει σχετικά εύκολα. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό πως, παρότι «ανοιχτά αρχεία», δεν έχουν ανατρέψει την επίσημη ιστορία για ένα νεαρό πολιτικό από το Κιουπκόι των Σερρών, που κατέβηκε στην Ελλάδα για να την κατακτήσει. «Ανήκουμε εις την Δύσην», έλεγε τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ο Καραμανλής. Και είναι βέβαιο πως είχε κάθε λόγο να το λέει.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του περιοδικού HOT DOC που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο.



http://nyxtobaths.blogspot.com/2012/11/cia.html

[^^DaRk_HunTeR]

http://www.mygreek.fm/el/video-clip/8687/Eki-psila-ston-Imitto-%28Zontana%29

[Karaμazoβ]

Η έρευνα απαιτεί πίστη, αλλά δεν έχει καμία

http://www.koutipandoras.gr/?p=4936

Υπόθεση Μαξ Μερτεν
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%9C%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BD

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=aBSOc0-uXVM" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=aBSOc0-uXVM</a>





Aπευθειας αναθέσεις στην Siemens ήδη απο το '50 - H Συμφωνία Καραμανλή - Αντενάουερ


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=X3UUzXsOlBE" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=X3UUzXsOlBE</a>

[Karaμazoβ]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=zd5nlu_S6oc" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=zd5nlu_S6oc</a>






«Ξεχωριστός» Καραμανλής..

09:04, 09 Μαρ 2013 

    Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού». Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού. Του Ν. Μπογιόπουλου

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης».

Ως εκ τούτου:

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του«ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής (σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα).

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε: «Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»...

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα».

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν«Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας τηςεπαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».

Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...

Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;
Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998),
έχουμε να επισημάνουμε:
 
Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί.

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.

Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».

Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία».

Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών.

Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.:«πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της.

Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός.
 
Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή:«Λιτότης»!

Εν κατακλείδι: Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών».

«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά: «Ποιου έθνους εθνάρχης;».

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους.

«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα.

Πηγή: Ριζοσπάστης

www.tvxs.gr/node/122113
 

[Αγόρι]

Ρένος Αποστολίδης - Αρχεία Καραμανλή

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=w9wBaF21qgg" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=w9wBaF21qgg</a>

Πολύ κράξιμο

[Karaμazoβ]

Ρένος Αποστολίδης - Αρχεία Καραμανλή

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=w9wBaF21qgg" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=w9wBaF21qgg</a>

Πολύ κράξιμο

Ρένος Αποστολίδης,   ΚΑ - ΨΙ - ΜΟ !!


Ο Καραμανλής ακόμα στο θάνατό του ήθελε να κανει πουτάνα τους γλίφτες του, Α. Παπανδρεου, Μ. Δαμανάκη, Μ. Θεοδωράκη, δημοσιέυοντας τις μεταξυ τους επιστολές,  και, κυριως, να αποθεωθεί μετα θανατον ωσάν Ρωμαίος αυτοκράτορας   

[Marmotakos]

ante re apo kei re karamano
 

http://www.skai.gr/news/politics/article/225472/kouvelis-o-karamanlis-sunevale-stin-ebedosi-tou-dimokratikou-politeumatos/

[Karaμazoβ]

ante re apo kei re karamano
 

http://www.skai.gr/news/politics/article/225472/kouvelis-o-karamanlis-sunevale-stin-ebedosi-tou-dimokratikou-politeumatos/

λιβανίστε μαλακες αριστεροί τον γερο Καραμανλη ... γελάει στον τάφο του που κατάφερε να δουλέψει ακόμα κι εσας.

Και μ αυτά και μ αυτά διαπαιδαγωγείται και η κοινωνία να έχει την συλλογική ιδέα πως ο Καραμανλής ήταν ο "Εθναρχης" και ο "μεγαλος οραματιστής πολιτικος"...