Θανατική ποινή

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[provataki]

Ολοι αυτοι τι λετε σωφρονιζονται?

οχι δε σωφρονιζονται.
επειδή ειναι νεκροί.

Μονο προσεχε ερχεσαι στα λογια μου..... ειναι πολυ λεπτη η γραμμη εως ανυπαρκτη.....

με ποιο τροπο ερχομαι στα λογια σου;

καταρχάς ειναι απειρως σχετικό το τι ονομαζεις σωφρονισμό.


σκέψου ομως αυτο: οταν εκτελεις καποιον, τον σκοτώνεις προγραμματισμένα, προαποφασισμενα και με συγκεκριμενο τρόπο.
Ψάξε τον ορισμό του φόνου εκ προμελέτης.

[kORTAS]

Πληροφορίες "εθνικής σημασίας", arashi  .

[arashi]

Διατηρω καθε επιφυλαξη να μην απαντησω, με συγχωρεις πολυ φιλε μου.

Γιατι οχι; Εγω δεν νομιζω οτι υπαρχουν πραγματικα νομικα επιχειρηματα σε αυτα τα θεματα. Κυριως εξαρταται απο την δομη και τον πολιτισμο της εκαστοτε κοινωνιας. Στην τελικη, οντως τις περισσοτερες φορες αυτοι που θανατωνονται εχουν διαπραξει (φανταζομαι, γιατι αλλιως ειναι απλα σαδισμος) ειδεχθη εγκληματα. Αλλα το θεμα δεν ειναι αν θα τους σωφρονισεις ή οχι, το θεμα ειναι ποια ειναι η σταση σου σαν κοινωνια στην επισημη θανατωση ατομων που εκ των πραγματων δεν αποτελουν απειλη πλεον (δεδομενου οτι ουτως η αλλως θα καταδικαστουν).

Σε αυτο το πρισμα εγω ειμαι καθετα εναντιος και στα βασανιστηρια και στην θανατικη ποινη. Εσενα ποια ειναι η θεση σου για τα βασανιστηρια ανθρωπων που σχεδον σιγουρα κατεχουν ευαισθητες πληροφοριες; Η δεν το θεωρεις αυτο συζητηση;

Κοιτα αν δεις στην αρχη του τοπικ αυτο ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΛΕΓΑ. Οτι εγω υπερασπιζομαι την ιδιαιτεροτητα της Ιαπωνιας ως κοινωνια στο να κανει αυτο που κανει. Το διαχωρισα ρητα και κατηγορηματικα, και με θαψανε παρολαυτα. Οσο για το waterboarding προσφιλες αθλημα,( θα το δουμε και στους Ολυμπιακους?) πολυς κοσμος το εχει για hobby αλλα ... δεν ειναι του γουστου μου λυπαμαι. Δεν μιλαω για την Ελλαδα, δες τι γραφω και ποια ειναι η γνωμη μου για τη Δικαιοσυνη εδω στο τοπικ
https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=41721.msg744327;topicseen#new

Οι δικοι μας εδω δεν ειναι ουτε να πουλανε σπορια, Αστυνομια και δικαιοσυνη στο ιδιο τσουβαλι. Κατηγορηματικη τοποθετηση

[png]

Η ανθρώπινη φύση απότελείται κατά κοινή παραδοχή από δύο μέρη: το ένα είναι τα ενστικτα και οι οποιαδήποτε εγγενείς ορμές του ανθρώπου, και το άλλο είναι τα επίκτητα κομμάτια, οι πολιτιστικές νορμες με τις οποίες συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να ζούμε σε συλλογικότητες, σε κοινωνίες. Επίσης, μια πρώιμη απεικόνιση του ιερού στοιχείου στη ζωή των ανθρώπων ήταν τα ταμπου: πράγματα ιερά, και για αυτό ανέγγιχτα. Η ζωή. Η ενδογαμία. Το σεξ. Το χρήμα (πλέον).

Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθούσε να είναι "χριστιανός", καλός, δίκαιος, τίμιος και γενικα θετικός πομπός ερεθισμάτων στους γύρω του. Αυτή η "χριστιανοσύνη" είναι που έχει ακρωτηριάσει την ανθρώπινη φύση, στερώντας της το δικαιωμα να εκδικείται.

Έτσι, το "οφθαλμός αντί οφθαλμου" αντικαταστάθηκε με το "σου γυρνάω και τα άλλο μάγουλο", αψηφώντας τον βασικότερο νόμο της φύσης, αυτόν της δράσης-αντίδρασης. Και αφήνοντας ουσιαστικά ατιμώρητους ανθρώπους που έχουν διαπράξει βαρύτατα εγκλήματα.

Στην πράξη λοιπόν:
πως τιμωρείται ένας παιδεραστής που βίαζε και σκότωνε μικρά παιδιά;
Πως τιμωρείται η δολοφονία εν ψυχρώ;

Οι άνθρωποι που υποπέφτουν εν ψυχρώ σε αυτά τα εγκλήματα δεν έχουν ελπίδα μεταμέλειας (ειλικρινούς τουλάχιστον). Όταν σε ολόκληρη τη ζωή τους η κοινωνία τους εμφυσά ότι τα ταμπού ΔΕΝ αγγίζονται, είναι απαραβίαστα, και μολαταύτα αυτοί εγκληματούν πάνω σε αυτά, ε τότε μπορούμε ανοιχτά να μιλάμε για διαστροφή.

Στο προκείμενο λοιπόν. Για ποιο λόγο να προσποιούμαστε ανεκτικότητα (γιατί σε τέτοια εγκλήματα η ισόβια κάθειρξη είναι ανεκτικότητα!) σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο; Γιατί είναι λάθος να ακολουθούμε τα πάθη μας και να εκδικούμαστε όταν μας βλάπτουν; Αν είχαμε ως ανθρωπότητα μια πιο υγιή και ωμή στάση απέναντι στην αδικία, το πιστεύω ειλικρινά, ο κόσμος μας θα ήτανε καλύτερος. Και με πολύ λιγότερα κόμπλεξ.

Επομένως, η θανατική ποινή δεν είναι άσπρο μαύρο. Γιατί για να κρίνεις έναν άνθρωπο, πρέπει να  γνωρίζεις τα κίνητρά του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του. Γιαυτό χρειάζεται επιείκεια σε κάποιες περιπτώσεις όπου απαιτείται, και περισσότερη αυστηρότητα σε άλλες, με τα εγκλήματα αφαίρεσης ζωής καθώς και τους βιασμούς να τιμωρούνται μέχρι και με θάνατο. Πάντα με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες όμως.

Αλλά τι να λέμε, μιλάμε για τις αμαρτίες του Χριστιανισμού τώρα... Άλλο τόπικ 

[arashi]

Η ανθρώπινη φύση απότελείται κατά κοινή παραδοχή από δύο μέρη: το ένα είναι τα ενστικτα και οι οποιαδήποτε εγγενείς ορμές του ανθρώπου, και το άλλο είναι τα επίκτητα κομμάτια, οι πολιτιστικές νορμες με τις οποίες συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να ζούμε σε συλλογικότητες, σε κοινωνίες. Επίσης, μια πρώιμη απεικόνιση του ιερού στοιχείου στη ζωή των ανθρώπων ήταν τα ταμπου: πράγματα ιερά, και για αυτό ανέγγιχτα. Η ζωή. Η ενδογαμία. Το σεξ. Το χρήμα (πλέον).

Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθούσε να είναι "χριστιανός", καλός, δίκαιος, τίμιος και γενικα θετικός πομπός ερεθισμάτων στους γύρω του. Αυτή η "χριστιανοσύνη" είναι που έχει ακρωτηριάσει την ανθρώπινη φύση, στερώντας της το δικαιωμα να εκδικείται.

Έτσι, το "οφθαλμός αντί οφθαλμου" αντικαταστάθηκε με το "σου γυρνάω και τα άλλο μάγουλο", αψηφώντας τον βασικότερο νόμο της φύσης, αυτόν της δράσης-αντίδρασης. Και αφήνοντας ουσιαστικά ατιμώρητους ανθρώπους που έχουν διαπράξει βαρύτατα εγκλήματα.

Στην πράξη λοιπόν:
πως τιμωρείται ένας παιδεραστής που βίαζε και σκότωνε μικρά παιδιά;
Πως τιμωρείται η δολοφονία εν ψυχρώ;

Οι άνθρωποι που υποπέφτουν εν ψυχρώ σε αυτά τα εγκλήματα δεν έχουν ελπίδα μεταμέλειας (ειλικρινούς τουλάχιστον). Όταν σε ολόκληρη τη ζωή τους η κοινωνία τους εμφυσά ότι τα ταμπού ΔΕΝ αγγίζονται, είναι απαραβίαστα, και μολαταύτα αυτοί εγκληματούν πάνω σε αυτά, ε τότε μπορούμε ανοιχτά να μιλάμε για διαστροφή.

Στο προκείμενο λοιπόν. Για ποιο λόγο να προσποιούμαστε ανεκτικότητα (γιατί σε τέτοια εγκλήματα η ισόβια κάθειρξη είναι ανεκτικότητα!) σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο; Γιατί είναι λάθος να ακολουθούμε τα πάθη μας και να εκδικούμαστε όταν μας βλάπτουν; Αν είχαμε ως ανθρωπότητα μια πιο υγιή και ωμή στάση απέναντι στην αδικία, το πιστεύω ειλικρινά, ο κόσμος μας θα ήτανε καλύτερος. Και με πολύ λιγότερα κόμπλεξ.

Επομένως, η θανατική ποινή δεν είναι άσπρο μαύρο. Γιατί για να κρίνεις έναν άνθρωπο, πρέπει να  γνωρίζεις τα κίνητρά του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του. Γιαυτό χρειάζεται επιείκεια σε κάποιες περιπτώσεις όπου απαιτείται, και περισσότερη αυστηρότητα σε άλλες, με τα εγκλήματα αφαίρεσης ζωής καθώς και τους βιασμούς να τιμωρούνται μέχρι και με θάνατο. Πάντα με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες όμως.

Αλλά τι να λέμε, μιλάμε για τις αμαρτίες του Χριστιανισμού τώρα... Άλλο τόπικ  

+1. Faith Plus One

http://www.southparkstudios.com/episodes/103772/

Τα καλυψες ολα πιστευω, αντι να κατσεις και να καθαρισεις αυτα που γραφουμε μας το βουλωσες με τη μεγαλοθυμια....

Πονηρη μπατσινα του φορουμ    (σορρυ ε?)

Οχι νταξ ειναι χιουμορ αυτο, μου αρεσε παρα πολυ το ποστ.

[insanegr]

αλλο η θανατικη ποινη και αλλο το σκοτωμα ανθρωπων το τελευταιο εχει πλακα η θανατικη ποινη επιβαλεται απο το κρατος και θελουμε μια σοβαρη συμπεριφορα απο το κρατος πλακα σπαμε και μονοι μας

αααααχαχαχαχαχαχαχα!!! +1

Με αφαίρεση ζωής δεν είμαι σε θέση να συμφωνήσω (ευτυχώς από τα βιώματά μου) αλλά σε αρκετές περιπτώσεις θα την έγραφα κανονικά (σ.σ. θύματα 17Ν). Καθώς και αν κάποιος ή και πολλοί, ακόμα καλύτερα, αποφάσιζαν να καθαρίσουν κανα 2-3-300-1000 βρε αδερφέ για εσχάτη προδοσία, σύμφωνα με τον ορισμό του Arashi.

Το να νομιμποιηθεί η θανατική ποινή, μόνο σαν άποψη είναι τουλάχιστον γελοία. Οι λόγοι έχουν αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ, τεχνοκρατικά καθαρά κανένα κέρδος για το ""κοινό καλό"" (εσκεμμένα διπλό εισαγωγικό, θα μπορούσα να βάλω και παραπάνω) και αν θέλει κάποιος εκδίκηση από το βιαστή του παιδιού του πχ, ας την πάρει και ακομα και τα αστικά δικαστήρια θα τον δικαιώσουν με κανα 6μηνο ψυχιατρείο (βλ. εν βρασμό ψυχής).

Να μην αναφερθώ στα αρνητικά της νόμιμης θανάτωσης καλύτερα. Ο κάθε μικροποινικός που θα πιάνονταν που θα κατέληγε, τι θα του φόρτωναν, άαασε και τους πολιτικούς. Για να την γλυτώναμε σε τέτοια περίπτωση, θα κυκλοφορούσαμε στις πορείες με μικροποσότητες και θα το παίζαμε τζάνκια.

*ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ (Ιησους Χριστος ο Ναζοραίος, 0-33 ΜΧ.)

[arashi]

Να μην αναφερθώ στα αρνητικά της νόμιμης θανάτωσης καλύτερα. Ο κάθε μικροποινικός που θα πιάνονταν που θα κατέληγε, τι θα του φόρτωναν, άαασε και τους πολιτικούς. Για να την γλυτώναμε σε τέτοια περίπτωση, θα κυκλοφορούσαμε στις πορείες με μικροποσότητες και θα το παίζαμε τζάνκια.

Θυμαται κανεις ενα πολυ ωραιο κειμενακι απο τα κειμενα στη Β ή Γ λυκειου που ο τυπος που ειχε κανει εξορια ηδη,

 το 67 κυκλοφορουσε με καρβελια και καρπουζια στις πορειες και ελεγε "παω σπιτι μενω διπλα"

(δεν το λεω για να μειωσω καταστασεις η ατομα, το κειμενο ητανε διαμαντι και δεν το βρισκω/θυμαμαι)

[ant]

Η ανθρώπινη φύση απότελείται κατά κοινή παραδοχή από δύο μέρη: το ένα είναι τα ενστικτα και οι οποιαδήποτε εγγενείς ορμές του ανθρώπου, και το άλλο είναι τα επίκτητα κομμάτια, οι πολιτιστικές νορμες με τις οποίες συμβιβαζόμαστε για να μπορούμε να ζούμε σε συλλογικότητες, σε κοινωνίες. Επίσης, μια πρώιμη απεικόνιση του ιερού στοιχείου στη ζωή των ανθρώπων ήταν τα ταμπου: πράγματα ιερά, και για αυτό ανέγγιχτα. Η ζωή. Η ενδογαμία. Το σεξ. Το χρήμα (πλέον).

Ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθούσε να είναι "χριστιανός", καλός, δίκαιος, τίμιος και γενικα θετικός πομπός ερεθισμάτων στους γύρω του. Αυτή η "χριστιανοσύνη" είναι που έχει ακρωτηριάσει την ανθρώπινη φύση, στερώντας της το δικαιωμα να εκδικείται.

Έτσι, το "οφθαλμός αντί οφθαλμου" αντικαταστάθηκε με το "σου γυρνάω και τα άλλο μάγουλο", αψηφώντας τον βασικότερο νόμο της φύσης, αυτόν της δράσης-αντίδρασης. Και αφήνοντας ουσιαστικά ατιμώρητους ανθρώπους που έχουν διαπράξει βαρύτατα εγκλήματα.

Στην πράξη λοιπόν:
πως τιμωρείται ένας παιδεραστής που βίαζε και σκότωνε μικρά παιδιά;
Πως τιμωρείται η δολοφονία εν ψυχρώ;

Οι άνθρωποι που υποπέφτουν εν ψυχρώ σε αυτά τα εγκλήματα δεν έχουν ελπίδα μεταμέλειας (ειλικρινούς τουλάχιστον). Όταν σε ολόκληρη τη ζωή τους η κοινωνία τους εμφυσά ότι τα ταμπού ΔΕΝ αγγίζονται, είναι απαραβίαστα, και μολαταύτα αυτοί εγκληματούν πάνω σε αυτά, ε τότε μπορούμε ανοιχτά να μιλάμε για διαστροφή.

Στο προκείμενο λοιπόν. Για ποιο λόγο να προσποιούμαστε ανεκτικότητα (γιατί σε τέτοια εγκλήματα η ισόβια κάθειρξη είναι ανεκτικότητα!) σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο; Γιατί είναι λάθος να ακολουθούμε τα πάθη μας και να εκδικούμαστε όταν μας βλάπτουν; Αν είχαμε ως ανθρωπότητα μια πιο υγιή και ωμή στάση απέναντι στην αδικία, το πιστεύω ειλικρινά, ο κόσμος μας θα ήτανε καλύτερος. Και με πολύ λιγότερα κόμπλεξ.

Επομένως, η θανατική ποινή δεν είναι άσπρο μαύρο. Γιατί για να κρίνεις έναν άνθρωπο, πρέπει να  γνωρίζεις τα κίνητρά του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του. Γιαυτό χρειάζεται επιείκεια σε κάποιες περιπτώσεις όπου απαιτείται, και περισσότερη αυστηρότητα σε άλλες, με τα εγκλήματα αφαίρεσης ζωής καθώς και τους βιασμούς να τιμωρούνται μέχρι και με θάνατο. Πάντα με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες όμως.

Αλλά τι να λέμε, μιλάμε για τις αμαρτίες του Χριστιανισμού τώρα... Άλλο τόπικ 

Πολυ ωραιο post, οντως! Θα τολμουσα να πω νιτσεϊκο  

[provataki]

Για ποιο λόγο να προσποιούμαστε ανεκτικότητα (γιατί σε τέτοια εγκλήματα η ισόβια κάθειρξη είναι ανεκτικότητα!) σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο;

οταν αρχισει το κράτος να εκτελει τη μια μετα την αλλη ποινή
τότε οντως δε θα πρεπει να προσποιουμαστε ανεκτικοτητα.

[png]

Το κείμενο που λες είναι του Μάριου Χάκκα, "Το ψαράκι της γυάλας". ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ δημοσιεύτηκε το 1971. στην περίοδο της δικτατορίας, και το θέμα του σχετίζεται με την ημέρα της επιβολής της (21 Απριλίου 1967).

            Ο άνθρωπος, με τη φραντζόλα υπομάλης, είναι ο ίδιος που πριν δύο χρόνια περίπου κρατούσε καρπούζι. Τότε ήταν Ιούλιος! και φυσικά υπήρχαν καρπούζια, ενώ τώρα Απρίλης και πήρε φρατζόλα. Βέβαια και καρπούζια να υπήρχανε, πράγμα αφύσικο για μήνα Απρίλη, αυτός πάλι για φρατζόλα στο φούρνο θα πήγαινε, όπως άλλωστε όλος ο κόσμος.
            Μέσα στο γενικό πανικό, πέσαν όλοι στα τρόφιμα. Περίμενε κι αυτός κάπου μισή ώρα σειρά και στο τέλος βρέθηκε με μια ζεματιστή φρατζόλα στο χέρι. Άλλοι παίρνανε τρεις και τέσσερες, αυτός μόνο μία. Για τη δουλειά που την ήθελε και μία αρκούσε. Την έβαλε κάτω από τη μασχάλη και πήρε τους δρόμους.
            Το σωστό είναι όταν κάποιος κρατάει μία φρατζόλα, να πηγαίνει στο σπίτι του. Όμως ο δικός μας δεν μπορούσε να πάει. Στη συνοικία που έμενε, από τα χαράματα είχαν αρχίσει συλλήψεις και μόλις πρόλαβε να ντυθεί βιαστικά, πετάχτηκε έξω και ξεμάκρυνε γρήγορα, αναζητώντας τοπίο κατάλληλο αντικείμενο για καμουφλάζ στις κινήσεις του.
            Σ' όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πρωτόγονου ς, είναι γνωστή η αξία χρήσης των αντικειμένων. Στις προηγμένες εμπορευματικές κοινωνίες τα πράγματα φυσικά έχουν και μια άλλη αξία, την ανταλλακτική, όπως συνήθως τη λένε. Στην Ελλάδα εκτός απ' αυτές τις δύο γνωστές και πολυσυζητημένες αξίες έχει ανακαλυφθεί και μια τρίτη: Η παραλλακτική, που παίζει σημαντικό ρόλο στις έκτακτες περιστάσεις που ζει τόσο συχνά αυτός ο τόπος. Είναι δε η παραλλακτική αξία ενός πράγματος απευθείας ανάλογη της εφευρετικότητας του παραλλάκτη και της αντίληψης του αστυνομικού οργάνου που επιχειρεί να παραπλανήσει. Δηλαδή, όσο πιο ατσίδας είναι ο αστυνομικός, τόσο πιο πειστικό πρέπει να είναι το αντικείμενο που κρατάει ο παραλλάκτης στα χέρια του, για να λειτουργήσει ο νόμος της παραλλαγής.
            Στα Ιουλιανά, πηγαίνοντας ο άνθρωπός μας στις συγκεντρώσεις είναι αλήθεια, πάντα στα άκρα, κρατούσε κι ένα καρπούζι. (Αξία παραλλαγής). Αν γινόταν καμιά φασαρία, γλιστρούσε, δείχνοντας στους αστυνομικούς το καρπούζι: «Είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και πάω στο σπίτι μου».
            Πραγματικά, πήγαινε σπίτι, φορούσε πιζάμες, παντόφλες, κι εκεί στη βεράντα, έκοβε το καρπούζι και το 'τρωγε, (αξία χρήσης πια τώρα), μέχρι που έκανε τις φλούδες του πάπυρο. Αυτό ήταν και το βραδινό του. Τα τελευταία χρόνια, σαβουρώνοντας ό,τι του λάχαινε, είχε παραβαρύνει από σάλτσες κι αποφάσισε να κάνει δίαιτα. Όμως η κοιλιά κρέμονταν πάντα εκεί μπροστά του μακρουλό καρπούζι, κι όσο κι αν έλεγε ν' αρχίσει την επομένη ασκήσεις, αυτές ποτέ δεν γινόντανε. Βαριόντανε. Βαριόντανε ν' ασχοληθεί ακόμα και με τα φερ-φορζέ, στολίδι της βεράντας του, γιατί το θέλανε πια ένα πέρασμα λευκή λαδομπογιά. Ήταν και το χρυσόψαρο στη γυάλα, και κάθε τόσο έπρεπε ν' αλλάξει το νερό, μια ασχολία κι αυτή' που του φαινόνταν βαρετή.
            Τα τελευταία χρόνια είχε κι αυτός την Καπούη* του: Ένα σπιτάκι με βεράντα που έβλεπε προς το βουνό. Αφού έζησε τη μισή ζωή του σε θαλάμους φυλακής και σε τσαντήρια εξορίας, μετά από τόσες στερήσεις, όταν κάποτε βρέθηκε ελεύθερος, μπλέχτηκε με κάτι οικόπεδα, κέρδισε ξαφνικά μερικά λεφτoυδάκια κι αγόρασε αυτό το σπιτάκι όπου και ζούσε μονάχος.
            Για παντρειά δεν αποφάσιζε. «Δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι», έλεγε κάθε φορά που του φέρναν εκεί την κουβέντα. «ο γάμος σε δένει με τούτον τον κόσμο, ευθύνες, παιδιά. Εγώ έχω ένα παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον».
            Κι όμως, έστω χωρίς γάμο μα με μόνο το σπίτι, δημιουργούσε γερό δέσιμο με τούτον τον κόσμο κι αγεφύρωτο χάσμα με το παρελθόν. Γιατί δεν ήταν μόνο οι τέσσερεις τοίχοι στολισμένοι με κάδρα, παράθυρα δίχως κάγκελα και μια πόρτα που την άνοιγε όποτε ήθελε, δεν ήτανε φυσικά αιτίες να ξεκόψει από την παλιά του ζωή μόνον αυτά. Ήταν κι ένα σαλονάκι δανέζικο. Ήταν κι ένα κρεβάτι μ' αναπαυτικό στρωματέξ. Σόμπα στα χειμωνιάτικα βράδια, ψυγείο για τα καυτά καλοκαίρια, παγάκια, και μια σειρά άλλα ψιλοπράγματα εκ πρώτης όψεως που δεν είχε συναντήσει στους ηρωικούς αλλά τόσο σκληρούς χώρους της νιότης του.
            Είναι αλήθεια, καλά καλά δεν είχε ξεκόψει με το παρελθόν. Όσο μπορούσε συνέχιζε, πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις, παραγγελτικά φυσικά, δίνοντας τακτικά τη συνδρομή του κι ακούγοντας στο πικάπ δίσκους που αποκλειστικά αναφέρονταν σε κείνα τα δύσκολα χρόνια.
            Ήταν ωραία ν' ακούς στους δίσκους για καημούς και στερήσεις, για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, άσχετα αν δεν κατάληξε κάπου, για μια στάση ηρωική που μετείχε κι ο ίδιος. Ήταν πολύ ωραία να κάθεσαι στη σαιζ λογκ και ν' αναπολείς ακόμη και τους περασμένους πόνους σου, απαλότεροι τώρα, τυλιγμένοι στο μύθο, σα να μη συνέβηκαν σε σένα τον ίδιο. «Ε, πάει περάσανε όλα. Δύσκολα χρόνια, αλλά είχε μια ομορφιά αυτή η ιστορία». Ήταν καλά μέσα στο σπίτι του με τις αναμνήσεις και το πικάπ' ήταν πολύ καλά έτσι που ζούσε, τι αρχίσανε πάλι να πάρει ο διάβολος, τι φταίει να παίρνει πάλι μπάλα τους δρόμους;
            Ήταν μια χαρά βολεμένος και τώρα το κυνηγητό και πού να πάει; Ποια δύσπιστη πόρτα να χτυπήσει, που όλοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, θα είχανε την ίδια αιτία; Πολλοί απ' αυτούς τώρα θα 'ταν κιόλας πιασμένοι κι άλλοι ίσως τριγυρίζουν όπως κι ο ίδιος με μια φρατζόλα στο χέρι.
            Έκανε ένα μεγάλο κύκλο μακριά απ' το κέντρο. Πέρασε Βύρωνα, Δάφνη κι έπεσε στην Καλλιθέα. Ήταν μια καλή άσκηση. Είχε καιρό να περπατήσει τόσο πολύ. Κι ήταν ένα φωτεινό πρωινό, λες επί τούτου φτιαγμένo για ένα μεγάλο περίπατο. Ασυναίσθητα άρχισε να τσιμπάει τη γωνιά της φρατζόλας, ενώ ταυτόχρονα του 'ρθανε αισιόδοξες, σκέψεις: «Μπα, δεν κρατάει για πολύ αυτή η κατάσταση. Όπου να 'ναι θα πέσουν».
            Τώρα όποιος θα 'θελε να ψιλοκοσκινίσει αυτό το απόφθεγμα θα παρατηρούσε ότι η αοριστία της πρώτης πρότασης συνεχίζεται μέσα στη δεύτερη κι αυτό οφείλεται στη χρησιμοποίηση τρίτου προσώπου. Βέβαια, η χρήση πρώτου προσώπου και μάλιστα ενικού αριθμού στη συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει καρδιά και προσωπική προπαρασκευή για τέτοιο ενδεχόμενο.
            «Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του, «όπως τα ώριμα φρούτα
από μόνα τους ή τινάζοντας το δέντρο γερά;». «Θα τους ρίξει ο λαός», διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε τον εαυτόν του ένα μ' αυτό το λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ' έξω. Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο εκεί που μπορούσε να διαδραματιστούν γεγονότα, να συμμετάσχει σ' αυτά ή μήπως πίστευε στη θεωρία της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται) κι έπρεπε να φυλαχτεί;
            «Δεν μπορώ» σκέφτηκε, «προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου. Όσο κι αν το βλέπω σωστό, μου είναι αδύνατο. Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούνε στο κέντρο οι νέοι».
            Είχε φτάσει σε μια περιοχή που κατοικούσε μια μακρινή εξαδέλφη του.      Δίστασε να πάει προς το σπίτι της. Όμως το στόμα του ήταν πικρό απ'
τα τσιγάρα και του χρειαζόντανε ένας καφές. Τελικά τ' αποφάσισε.
            - Τι γίνεται; ρωτούσε της ξαδέρφη ς ο άντρας, γερό παλικάρι και γερό
μεροκάματο.
            - Τι γίνεται; ρώτησε κι ο ίδιος μην ξέροντας τι ν' απαντήσει.
            - Θα 'χει την Κυριακή ποδόσφαιρο άραγε;
            - Πού να ξέρω; είπε εκείνος που ερχόνταν απ' έξω.
            - Τι μας βρήκε! Τι μας βρήκε! έκανε απελπισμένος ο άλλος κι έπιασε
το μέτωπό του. Έχεις και το ραδιόφωνο, μόνο εμβατήρια παίζει. Για τα γήπεδα τίποτε.
            Ο δικός μας ρούφηξε καυτό τον καφέ του, προσπαθώντας να γλιτώσει το γρηγορότερο από της εξαδέλφης τον άντρα κι από τα άσματα του ραδιοφώνου, και πετάχτηκε πάλι στο δρόμο, αυτή τη φορά μ' ένα νευρικό, σβέλτο βήμα. Πρώτη φορά περπατούσε μ' αυτό τον τρόπο κι απορούσε κι ο ίδιος όταν τσάκωσε τον εαυτό του να δουλεύει μέσα του το εμβατήριο, θα μπορούσε να πει πως το σιγομουρμούριζε κιόλας;
Το πυροβολικό, το πυροβολικό,
το πυροβολικό, πολύ το αγαπώ.
            Παρατήρησε ότι κι ένας άλλος άνθρωπος που βάδιζε μπρος του πήγαινε με τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο βηματισμό, λες και μικροσκοπικά μεγάφωνα κολλημένα εκεί δίπλα στ' αυτιά του μετέδιδαν το γνωστό εμβατήριο. Ήταν φορτωμένος μια τσάντα φίσκα με τρόφιμα κι αυτό κάθε φορά τον έκανε να χάνει το βήμα του. Όμως αμέσως ένα πηδηματάκι κουτσό, και το έβρισκε. Τον πήρε από πίσω. Δύο τετράγωνα παραπέρα τον ρούφηξε μια πόρτα. Αυτόν θα τον περίμενε ίσως μια γυναίκα με τα νυχτικά, ο απέναντι γείτονας για κανένα ουζάκι, ο μπατζανάκη ς μ' έτοιμο στρωμένο το τάβλι. Τίποτε δεν άλλαξε γι' αυτόν. Μόνο ένα κουτσό βηματάκι κι αμέσως ήτανε με το ρυθμό της ημέρας κι αυτό του επέτρεπε να κοιμάται στο σπίτι του.
            Γιατί λοιπόν να μην κάνει κι ο ίδιος αυτή τη μικρή προσαρμογή, πάντα θα περπατούσε παράταιρα; Ένα τίποτε είναι η αποδοχή της κατάστασης κι έπειτα γυρίζεις στο σπίτι σου. Βέβαια μπορεί εκεί να μην τον περίμενε μια γυναίκα με το νυχτικό, ένας μπατζανάκη ς, οι γείτονες να κάνουν παρέα, όμως είχε εκείνο το ψαράκι στη γυάλα, και ποιος θα του αλλάζει το νερό; Είναι μια ζωούλα κι αυτό, έχει ευθύνη. Το φαντάζονταν να κόβει βόλτες στο στενό χώρο της γυάλας. Έκανε όλο χάρη κινήσεις, δείχνοντας τη χρυσή του κοιλιά, πότε τα πλαϊνά του πτερύγια. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ρυθμικά. Και ξαφνικά η αναπνοή του γινόντανε γρήγορη, ασφυκτιούσε. Τώρα σπαρτάραγε, πνίγονταν, έπεφτε μολύβι το σώμα του στον πάτο της γυάλας.
            Έβγαλε το μαντίλι απ' την κωλότσεπη και σφούγγισε το ιδρωμένο του μέτωπο. «Δε γίνεται» σκέφτηκε, «πρέπει να πάω». Έπρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη μέρα ήταν ν' αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ' άλλα τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε δύναμη.
            Επέστρεφε μέσα στο απριλιάτικο απόγευμα σπίτι του κι ήταν παρμένη η
απόφαση. Εκεί θα κλειδώνονταν κι ας έρχονταν από εκεί να τον πάρουν.
            Σουρουπώνοντας έμπαινε στην Καισαριανή.

[arashi]

+1  Το κειμενακι ειναι απο τα μεγαλυτερα διαμαντια που εχω διαβασει στη ζωη μου.

Ακομα τον θυμαμαι τον φιλολογο που μας το διαβαζε. Και πηγαινα σε ιδιωτικο ε?

Ηθελε αλλα αρχιδια εκει για να το κανεις αυτο στους μαθητες

Μολις σκεφτομαι οτι "που πηγανε τα νιατα γαμωτο"..... bad thoughtw go away λεμεεεεε

 

[τσαι-borg]

Για ποιο λόγο να προσποιούμαστε ανεκτικότητα (γιατί σε τέτοια εγκλήματα η ισόβια κάθειρξη είναι ανεκτικότητα!) σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο; Γιατί είναι λάθος να ακολουθούμε τα πάθη μας και να εκδικούμαστε όταν μας βλάπτουν;

Επομένως, η θανατική ποινή δεν είναι άσπρο μαύρο. Γιατί για να κρίνεις έναν άνθρωπο, πρέπει να  γνωρίζεις τα κίνητρά του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του. Γιαυτό χρειάζεται επιείκεια σε κάποιες περιπτώσεις όπου απαιτείται, και περισσότερη αυστηρότητα σε άλλες, με τα εγκλήματα αφαίρεσης ζωής καθώς και τους βιασμούς να τιμωρούνται μέχρι και με θάνατο.

εκαναν od φλουνιτραζεπαμης.
τους τελειωσαν και τα alloperidin,αυτο ειναι ολο.
Kill'em all.

Πάντα με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες όμως.

 

αφου οι ανθρωποι ειναι ανικανοι να ελεγξουν τον εαυτο τους οπως λες και εσυ,ποιος ακριβως θα τις θεσει αυτες τις δικλειδες?οι μεγαλοι παλαιοι μας αφησαν απο καιρο,δεν συμφωνεις?

[png]

Πάντα με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες όμως.

 
αφου οι ανθρωποι ειναι ανικανοι να ελεγξουν τον εαυτο τους οπως λες και εσυ,ποιος ακριβως θα τις θεσει αυτες τις δικλειδες?οι μεγαλοι παλαιοι μας αφησαν απο καιρο,δεν συμφωνεις?

οι ασφαλιστικές δικλείδες απεικονίζουν την άποψη της πλειονότητας σε μια κοινωνία για το ποιο είναι δίκαιο και ποιο είναι άδικο, μιας και η φιλοσοφική διάσταση αυτών των λέξεων δεν επιτρέπει να οριστούν αξιωματικά.

Άρα, είτε μιλάμε για αγέλη νεάντερταλ είτε για τον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο, η πλειοψηφία καθορίζει τα πάσης φύσεως όρια, άρα και τις ασφαλιστικές δικλείδες.

Μπορεί να είναι αμεσοδημοκρατία, μπορεί να είναι ο βουλευτής που θα μιλήσει για σένα. Το αν τον εμπιστεύεσαι στο να διαμορφώσει την τελική άποψη εκ μέρους σου είναι άλλο θέμα, και άλλο τόπικ επίσης.

[ant]

Άρα, είτε μιλάμε για αγέλη νεάντερταλ είτε για τον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο, η πλειοψηφία καθορίζει τα πάσης φύσεως όρια, άρα και τις ασφαλιστικές δικλείδες.

Ειναι ομως ετσι; Εγω νομιζω τα "πασης φυσεως ορια" τα καθοριζει η αρχουσα ταξη. Οι ανθρωποι με την περισσοτερη δυναμη στα χερια τους. Αυτοι μαλιστα φτειαχνουν τα ορια και τα επιβαλλουν στην πλειοψηφια ( για τους ιδιους δεν ισχυουν ). Οι ανθρωποι με τοση συγκεντρωμενη δυναμη στα χερια τους ειναι συνηθως λιγοι ( ελιτ )

[τσαι-borg]

η επιχειρηματολογια που μπλεκει με εννοιες οπως δικιο,αδικο,πλειονοτητα,ηθικη ειναι εξ'αρχης ακαρπη.
μπορουμε να παιξουμε με τις λεξεις και να καταληξουμε σε οποιου ειδους φιλοσοφικο παραδοξο θες.
για να γινει μια τετοιου ειδους κριτικη ειναι απαραιτητο να υπαρχει κοινη ιδεολογικη βαση ολων αυτων,κατι που προφανως ειναι αδυνατον.
εμενα μπορει να μου τη βαρεσει εξισου καποιος που πεταξε μωρα γατια στα σκουπιδια μεσα  σε σακουλα με εναν βιαστη.
αν εκφρασω την επιθυμια μου για θανατικη ποινη το πιο πιθανο ειναι να αποκομισω γελια και οχι υποστηριξη.ποιος εχει δικαιωματα,τι δικαιωματα εχει,ποτε τα αιρει κλπ κλπ ειναι οντως θεμα πλειοψηφιας.η ιδια η πλειοψηφια ομως ειναι κατι το αμφιλεγομενο.
εν τελειεντελει(συγγνωμη φιλολογικες ανησυχιες της png) απλα κανουμε κυκλους,ακρη δεν βγαινει.