Oδηγητής

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Niels]

Εδώ θα ποστάρω τα άρθρα του ''Ο'' που μ αρέσουνε, ή που θεωρώ ότι λύνουν ζητήματα και ιδεολογήματα που μπαίνουν εδώ μέσα. Παράδειγμα: ''Αν βγει το ΚΚΕ σιγά μην κάνει αυτά που λέει''. Θα απαντηθεί στο άρθρο που ακολουθεί

[Niels]

140 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν

ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ
ΙΙ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΚΔ*

Στις 22 Απριλίου συμπληρώνονται τα 140 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου επαναστάτη Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, θεμελιωτή μαζί με τους Μαρξ - Ένγκελς της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης. Το έργο του Λένιν είναι τεράστιο, πραγματικό όπλο στην επαναστατική πάλη σήμερα. Η μελέτη του έργου του Λένιν είναι αδήριτη ανάγκη για κάθε νέο κομμουνιστή προκειμένου να ατσαλωθεί ιδεολογικά, να θωρακιστεί στη διαπάλη με την αστική ιδεολογία και τις οπορτουνιστικές παραλλαγές της. Η ζωή και η δράση του είναι αρκετά γνωστά.

Αντί για κάποιο βιογραφικό του, επιλέξαμε να δώσουμε μερικά αποσπάσματα από τις περίφημες “Θέσεις του ΙΙ Συνεδρίου της ΚΔ” ειδικά αυτές που αφορούν τον κοινοβουλευτισμό και που έχουν γραφτεί ουσιαστικά από τον ίδιο τον Λένιν. Ελπίζουμε να λειτουργήσουν και ως παρότρυνση για να διαβαστεί ολόκληρο το πολύ σημαντικό αυτό έργο, που είναι γραμμένο με επαναστατικό πάθος και θεωρητική αρτιότητα. Το κείμενο είναι υπό μορφή θέσεων και επιδιώκει να βοηθήσει τα νεαρά Κομμουνιστικά Κόμματα, που είχαν δημιουργηθεί σε μια σειρά χώρες, να λύσουν σωστά τα ζητήματα της ταξικής πάλης.

«…1.  Ο κοινοβουλευτισμός, ως κυβερνητικό σύστημα, είναι μια δημοκρατική μορφή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Σε μια ορισμένη στιγμή της ανάπτυξής του έχει ανάγκη από μια ψευτολαϊκή αντιπροσωπεία, που μολονότι παρουσιάζεται σαν οργάνωση της κοινωνικής θέλησης ανεξαρτήτως τάξεων, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μηχανή καταναγκασμού και καταπίεσης στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου.

2.  Ο κοινοβουλευτισμός είναι ορισμένη μορφή του κυβερνητικού συστήματος. Γι’ αυτό ποτέ δεν ταιριάζει στην κομμουνιστική κοινωνία, που δεν ξέρει ούτε τάξεις ούτε πάλη των τάξεων ούτε κανενός είδους κυβερνητικής εξουσίας.

3.  Ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να είναι ούτε η μορφή της κυβέρνησης του προλεταριακού κράτους στην μεταβατική περίοδο που πάει από την δικτατορία της αστικής τάξης στην δικτατορία του προλεταριάτου. Στο πιο οξύ σημείο της πάλης των τάξεων, όταν η πάλη αυτή μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το προλεταριάτο πρέπει κατά ανάγκη να δημιουργήσει την κυβερνητική του οργάνωση ως οργάνωση “μάχης”, στην οποία δεν θα αφήσει να χωθεί κανένας αντιπρόσωπος των παλιών κυρίαρχων τάξεων. κάθε δήθεν λαϊκή θέληση, κατά την διάρκεια αυτής της φάσης, είναι βλαβερή για το προλεταριάτο· το προλεταριάτο δεν έχει ανάγκη από τον κοινοβουλευτικό χωρισμό των εξουσιών, που μπορεί να είναι ολέθριος. η σοβιετική δημοκρατία είναι η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

4. Τα αστικά κοινοβούλια, που αποτελούν ένα από τα κυριότερα ελατήρια της κυβερνητικής μηχανής της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κατακτηθούν, όπως γενικά το αστικό κράτος δεν μπορεί να κατακτηθεί από το προλεταριάτο. Το καθήκον του προλεταριάτου είναι να σπάσει και να καταστρέψει την αστική κυβερνητική μηχανή, στην οποία περιλαμβάνονται και τα κοινοβουλευτικά σώματα, είτε είναι δημοκρατικά είτε είναι συνταγματικά μοναρχικά.

5.  Το ίδιο θα γίνει και για τους δημοτικούς και κοινοτικούς οργανισμούς που δεν είναι σωστό να τους θεωρούμε αντίθετους θεωρητικώς προς τα κυβερνητικά όργανα. Πράγματι ο μηχανισμός τους είναι απαράλλακτος με τον κυβερνητικό μηχανισμό της αστικής τάξης. και οι οργανισμοί αυτοί πρέπει να καταστραφούν από το προλεταριάτο και να αντικατασταθούν από τα τοπικά Σοβιέτ αντιπροσώπων εργατών.

6.  Ο κομμουνισμός, λοιπόν, αρνείται κάθε μέλλον στον κοινοβουλευτισμό. δεν το δέχεται ως μορφή της δικτατορίας της τάξης του προλεταριάτου. δεν παραδέχεται πως είναι δυνατόν να κατακτηθούν τα κοινοβούλια. έχει ως σκοπό την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει ζήτημα χρησιμοποίησης των αστικών κυβερνητικών οργανισμών παρά μόνο με τον σκοπό της καταστροφής τους. Με αυτή και μόνο με αυτήν την έννοια μπορεί να τεθεί το ζήτημα.

7. Κάθε αγώνας των τάξεων είναι αγώνας πολιτικός, γιατί στο τέλος είναι αγώνας για την εξουσία. Κάθε απεργία που απλώνεται σε όλη την χώρα, γίνεται απειλή για την αστική κυβέρνηση, και γι’ αυτό ακριβώς αποκτάει πολιτικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για ανατροπή της αστικής τάξης και το τσάκισμα του αστικού κράτους με κάθε μέσο, είναι υποστήριξη πολιτικού αγώνα. Η δημιουργία ενός κυβερνητικού μηχανισμού καταναγκασμού “τάξης” εναντίον της ανυπότακτης αστικής τάξης, οποιοσδήποτε και αν είναι ο μηχανισμός αυτός, είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.

8. Ο πολιτικός, λοιπόν, αγώνας δεν συνοψίζεται καθόλου στο ζήτημα της στάσης μας έναντι του κοινοβουλευτισμού. Περιλαμβάνει ολόκληρο τον αγώνα της τάξης του προλεταριάτου, εφόσον ο αγώνας αυτός παύει να είναι τοπικός και μερικός, και τείνει στην ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος.

9.  Η βασική μέθοδος της πάλης του προλεταριάτου εναντίον της αστικής τάξης, δηλαδή εναντίον της κυβερνητικής εξουσίας, είναι πρώτα η μέθοδος της δράσης κατά μάζες. Η δράση αυτή οργανώνεται και διευθύνεται από τις οργανώσεις των μαζών του προλεταριάτου (Σωματεία, κόμματα, Σοβιέτ) υπό την γενική οδηγία του στέρεα ενωμένου, πειθαρχικού και συγκεντρωτικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πόλεμος. Στον πόλεμο αυτό, το προλεταριάτο πρέπει να έχει σώμα πολιτικών αξιωματικών, ένα καλό πολιτικό επιτελείο, που διευθύνει όλες τις επιχειρήσεις σε όλους τους κλάδους της δράσης.

10.  Ο αγώνας των μαζών αντιπροσωπεύει ολόκληρο σύστημα ενεργειών, που αναπτύσσονται, ζωογονούνται από την ίδια την μορφή τους και οδηγούν λογικά στην επανάσταση κατά του καπιταλιστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό των μαζών, που μοιραίως μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το κόμμα που διευθύνει το προλεταριάτο πρέπει, κατά γενικό κανόνα, να ενισχυσεί πίσω του όλες τις νόμιμες θέσεις, να τις κάνει στέρεα στηρίγματα της επαναστατικής του δράσης και να τις υποτάσσει στο κύριο σχέδιο της εκστρατείας, δηλαδή στον αγώνα των μαζών.
 
11. Ένα τέτοιο στήριγμα είναι το βήμα του αστικού κοινοβουλίου. Δεν πρέπει να προβάλλουμε εναντίον της συμμετοχής στην κοινοβουλευτική δράση την αστική ιδιότητα του κυβερνητικού οργανισμού. Το κομμουνιστικό κόμμα μπαίνει μέσα στη βουλή, όχι να κάνει δράση οργανωτική, αλλά να υποσκάψει από τα μέσα την κυβερνητική μηχανή και την ίδια τη βουλή. (Παραδείγματα: Η δράση του Λίκμπνεχτ στην Γερμανία, των μπολσεβίκων στην τσαρική Δούμα, στη “Δημοκρατική συνέλευση”, στο “προκοινοβούλιο του Κερένσκι” και τέλος στην “Συντακτική εθνοσυνέλευση” καθώς και στους δήμους.)
 
12. Η κοινοβουλευτική αυτή δράση, που κυρίως συνίσταται στη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτικού βήματος για το σκοπό της επαναστατική προπαγάνδας για την καταγγελία των στρατηγημάτων του αντίπαλου, για την πολιτική συγκέντρωση των μαζών κλπ πρέπει να υποτάσσεται τελείως στους σκοπούς και τα έργα του ομαδικού αγώνα που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο.
 
13. Αν οι κομμουνιστές πάρουν την πλειοψηφία στους κοινοτικούς οργανισμούς, πρέπει: α) να αντιπολιτεύονται την κεντρική εξουσία, β) να κάνουν ότι μπορούν για να εξυπηρετούν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού (οικονομικά μέτρα, εισαγωγή ή προσπάθεια εισαγωγής οπλισμένης εργατικής εθνοφρουράς κλπ,) γ) να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τα εμπόδια που βάζει το αστικό κράτος για τις ριζικές μεταρρυθμίσεις, δ) πάνω σε αυτήν την βάση να αναπτύξουν επαναστατική προπαγάνδα όσο το δυνατό έντονη, χωρίς να φοβηθούν την σύγκρουση με την κεντρική εξουσία, ε) να αντικαταστήσουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα τοπικά όργανα με τοπικά εργατικά Σοβιέτ. Όλη, λοιπόν η δράση των κομμουνιστών να αποτελεί μέρος του γενικού έργου της καταστροφής του καπιταλιστικού συστήματος.
 
14. Και η προεκλογική δράση πρέπει να γίνεται όχι με το πνεύμα της επιτυχίας όσο το δυνατόν περισσότερων βουλευτικών θέσεων, αλλά με το πνεύμα της κινητοποίησης των μαζών με τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Η προεκλογική δράση δεν μπορεί να γίνεται μόνο από τους κορυφαίους του κόμματος, αλλά από το σύνολο των μελών του κόμματος. κάθε κίνημα των μαζών πρέπει να χρησιμοποιείται (απεργίες, διαδηλώσεις, ταραχές μέσα στους στρατώνες και τους ναύτες κλπ). Όλες οι προλεταριακές οργανώσεις πρέπει να σπρώχνονται σε μια ζωηρή δράση.
 
15. Υπό τέτοιους όρους η προεκλογική δράση βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την σιχαμένη κοινοβουλευτική δράση που κάνουν τα σοσιαλιστικά κόμματα όλων των χωρών, των οποίων οι βουλευτές μπαίνουν στην βουλή για να υποστηρίζουν ένα “δημοκρατικό” Σύνταγμα ή το πολύ πολύ, για να το “κατακτήσουν”. Το κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί παρά μόνο την επαναστατική χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού, όπως μας έδειξαν ο Καρλ Λίκμπνεχτ και οι μπολσεβίκοι.
 
16. Ο καταρχήν, λοιπόν αντικοινοβουλευτισμός, δηλαδή η απόλυτη και κατηγορηματική άρνηση της συμμετοχής στις εκλογές και στην επαναστατική κοινοβουλευτική δράση, είναι παιδιάστικη και απλοϊκή αντίληψη, που δεν μπορεί να αντισταθεί στην κριτική. Προέρχεται από μια βαθιά αποστροφή για τους κοινοβουλευτικούς πολιτευόμενους, αποστροφή που δημιουργείται γιατί υποθέτουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικός κοινοβουλευτισμός. Εκτός τούτου η γνώμη αυτή βασίζεται πάνω σε μια εντελώς εσφαλμένη αντίληψη για το ρόλο του κόμματος, που στην περίπτωση αυτή δε θεωρείται, ως η συγκεντρωτική εργατική πρωτοπορία στον αγώνα, αλλά ως μια αποκεντρωτική οργάνωση αποτελούμενη από επαναστατικά τμήματα που δεν συνδέονται μεταξύ τους.
 
17. Εξάλλου, η ανάγκη της πραγματικής συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις δεν προέρχεται καθόλου από την καταρχήν αναγνώριση της επαναστατικής δράσης στο κοινοβούλιο. Στο ζήτημα αυτό, όλα εξαρτώνται από ένα σωρό ειδικούς όρους. Σε μια ορισμένη στιγμή μπορεί να είναι ανάγκη να φύγουν οι κομμουνιστές από την βουλή. Αυτό κάνανε οι μπολσεβίκοι όταν άφησαν το προκοινοβούλιο του Κερένσκι, για να το καταστρέψουν, για να του αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να του αντιτάξουν πιο ζωηρά το Σοβιέτ της Πετρούπολης μια μέρα πριν τεθούν επικεφαλής της επανάστασης. το ίδιο κάνανε στην συντακτική εθνοσυνέλευση τη ημέρα της διάλυσής της, φεύγοντας από αυτήν και πηγαίνοντας στο Τρίτο συνέδριο των Σοβιέτ. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι ανάγκη να μποϊκοταριστούν οι εκλογές ή να γίνει αμέσως επίθεση εναντίον της αστικής κοινοβουλευτικής κλίκας, ή να λάβουμε μέρος στις εκλογές, αλλά να μην πάμε στην Βουλή κ.λπ.
 
18. Έτσι μολονότι αναγνωρίζει κατά γενικό κανόνα την ανάγκη συμμετοχής στις εκλογές, τόσο για την Βουλή όσο και για τα όργανα της τοπικής εξουσίας, καθώς και την ανάγκη να κάνει κομμουνιστική δράση μέσα σε αυτά τα σώματα, το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να παίρνει αυτό το ζήτημα συγκεκριμένα και να λαβαίνει υπόψη του τους ιδιαίτερους όρους κάθε στιγμής. Το μποϊκοτάζ των εκλογών ή της Βουλής καθώς και η αποχώρηση από τη Βουλή, είναι μέσα στα οποία μπορεί να είναι χρήσιμο να καταφύγουμε, προπάντων όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σύνολο όρων που μας επιτρέπουν να αρχίσουμε αμέσως τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας.
 
19. Είναι απαραίτητο να έχουμε σταθερά υπόψη μας τη μικρή σχετική σημασία του ζητήματος αυτού. Αν το κέντρο του βάρους βρίσκεται στον αγώνα για την κυβερνητική εξουσία που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο, είναι φανερό ότι η προλεταριακή δικτατορία και ο αγώνας των μαζών για την πραγματοποίηση της δικτατορίας αυτής δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το ιδιαίτερο ζήτημα της χρησιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού.
 
20. Γι’ αυτό η Κομμουνιστική Διεθνής βεβαιώνει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο ότι θεωρεί έγκλημα προς το εργατικό κίνημα κάθε σχίσμα ή απόπειρα σχίσματος μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούν αυτό το δρόμο. Το συνέδριο κάνει έκκληση σε όλους εκείνους που παραδέχονται τον αγώνα των μαζών υπέρ της δικτατορίας του συγκεντρωτικά οργανωμένου επαναστατικού προλεταριάτου που θα χρησιμοποιήσει όλη του την επιρροή μέσα σε όλες τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, για να πραγματοποιήσει την τέλεια ενότητα των κομμουνιστικών στοιχείων, παρόλες τις ασυμφωνίες που μπορούν να υπάρξουν για το ζήτημα του κοινοβουλευτισμού.»
 
Επιμέλεια: ΙΕ του ΚΣ­­­


*Κομμουνιστική Διεθνής

[Niels]

Ενιαίος ταξικός πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών!

Πανηγυρισμοί διαδέχτηκαν το κλίμα καταστροφολογίας αφού η Ελλάδα πέτυχε τη “στήριξη” από ΕΕ-ΔΝΤ. Η ίδια η απόφαση της ΕΕ στις 25/3, που μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «(…) οι ελληνικές αρχές έλαβαν φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα, τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών» κάνει φανερό το πόσο… “πιέζεται” το ΠΑΣΟΚ. Η αντιλαϊκή επέλαση δε θα σταματήσει στα ήδη ανακοινωθέντα βάρβαρα μέτρα. Ο μηχανισμός οικονομικής στήριξης, που από κοινού στήθηκε από ΕΕ και ΔΝΤ, είναι ξεκάθαρο ότι το μόνο που προμηνύει είναι ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο λαό και τα δικαιώματά του. Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους ένα μακρόχρονο και σκληρό αγώνα, που απαιτεί ταξική ενότητα κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ με προμετωπίδα το σύνθημα “την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία”.

Νέα αντιλαϊκή λαίλαπα
Μόνο νέα εθνική εορτή δεν ανακηρύχθηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ όταν ανακοινώθηκε από την ΕΕ ότι θα δημιουργηθεί μηχανισμός οικονομικής στήριξης από κοινού με το ΔΝΤ για την Ελλάδα, δηλαδή για τη ντόπια πλουτοκρατία. Η αλήθεια για τη συμφωνία που πραγματοποιήθηκε στην ΕΕ είναι ότι κρύβει νέα λαίλαπα, ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, περαιτέρω στήριξη στους τραπεζίτες, στους βιομήχανους, γενικά στους καπιταλιστές. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι ο μηχανισμός στήριξης θα μπει σε λειτουργία μόνο αν δεν προωθηθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό θα χρησιμοποιήσει σαν μαστίγιο το ΠΑΣΟΚ για να προχωρήσει νέα αντιλαϊκά πακέτα, που έχουν διαμορφωθεί χρόνια τώρα με τη στήριξη των ΝΔ και ΛΑΟΣ.
Το επόμενο διάστημα το κεφάλαιο θα ζητήσει περισσότερα σωσίβια για την κερδοφορία του. Και όπου “σωσίβια” ο εργαζόμενος πρέπει να βλέπει νέα χτυπήματα στη ζωή και τα δικαιώματά του. Το νομοσχέδιο για το φορολογικό προκαλεί το λαό. Τα όσα ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ περί “δίκαιης φορολογίας”, μετουσιώθηκαν σε ότι περίμενε ο κάθε εργαζόμενος. Το νέο φορολογικό χτυπάει ανελέητα το λαϊκό εισόδημα καταργώντας με τη συλλογή αποδείξεων το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ. “Δίκαιο” είναι για το κεφάλαιο αφού μειώνει τη φορολογία στα κέρδη στο 20%. Το σίγουρο της αντιλαϊκής επίθεσης αποτυπώνεται και στο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το τέλος του έτους θα καταθέσει 30 νομοσχέδια, μεταξύ των οποίων το νέο ασφαλιστικό, ο “Καλλικράτης” καθώς και η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
 
Στο προσκήνιο
το πραγματικό δίλημμα
Και ποιος δεν επιστρατεύεται για να συναινέσουν οι εργαζόμενοι στην έξοδο από την κρίση. Ο Σαμαράς δήλωνε ότι «είμαστε στις Βρυξέλλες με τη φανέλα της Εθνικής», o πριν από λίγο καιρό πιεσμένος από τους “οίκους” πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου καλούσε το έθνος «να φανούμε αντάξιοι (σ.σ οι Έλληνες) των περιστάσεων» ενώ λίγο πριν ο Μητσοτάκης μιλώντας ως γνήσιος εκπρόσωπος της αστικής τάξης, δήλωνε ότι «πρέπει να ρίξουμε το επίπεδο ζωής του ελληνικού λαού». Στην πρόκληση των αστών οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν. Να σκεφτούν ότι είτε με ανάπτυξη είτε με κρίση πάντα ο λογαριασμός φτάνει σ’ αυτούς. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι αν θέλουμε κέρδη ή ζημιές για τις επιχειρήσεις, στήριξη από την ΕΕ ή το ΔΝΤ ή από κοινού, μεγάλους ή μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης, δανεισμό με ψηλά ή χαμηλά spreads. Όλα τα παραπάνω είναι αποπροσανατολιστικά και αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος, που όποιος δίνει απάντηση τάχα για να διαφωτίσει το λαό έχει αποδεχτεί τον ευρωμονόδρομο, τη στήριξη του καπιταλισμού. Το δίλημμα είναι αν θα συνεχίζεται η ανάπτυξη με κριτήριο τα κέρδη μιας χούφτας πλουτοκρατών ή με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Το δίλημμα είναι εν τέλει εξουσία των μονοπωλίων ή εξουσία της εργατικής τάξης, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Γι’ αυτό γίνονται και οι νουθεσίες προς το ΚΚΕ για να συμμορφωθεί (δηλώσεις Πάγκαλου, Μητσοτάκη και άρθρα έγκυρων “κουκουεδολόγων”), να βάλει νερό στο κρασί του, να συμβάλλει στη “συνοχή του κοινωνικού ιστού”. Τους λούζει κρύος ιδρώτας με τη στρατηγική του ΚΚΕ γιατί είναι η μόνη που απαντάει στις ανάγκες της εργατικής τάξης χωρίς να δίνει δεκάρα για τους καπιταλιστές.
 
Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αφήσουν στην άκρη όσους τους καλούν να διαλέξουν τον τάδε ή το δείνα ιμπεριαλιστή, την ΕΕ ή το ΔΝΤ, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι οι ιμπεριαλιστές για να τσακίσουν κάθε λαϊκό δικαίωμα είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Τρώγονται μόνο για το ποιος θα καταληστεύσει περισσότερο πλούτο από αυτόν που παράγουν οι εργάτες. Καλλιεργεί αυταπάτες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει “αλληλεγγύη” μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Το ρεαλιστικό για τους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η πάλη έως την αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό ως αναπόσπαστο μέρος της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν σμπαράλια την κοινωνική συνοχή που ευαγγελίζεται η ΕΕ, η κυβέρνηση και η ΝΔ και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΠΑΜΕ. Στις 21 και 22 Απρίλη να νεκρώσουν οι χώροι δουλιάς. Οι εργαζόμενοι κάτω από τα λάβαρα του ΠΑΜΕ να στείλουν ισχυρό ταξικό μήνυμα ξεσηκωμού. Να αναμετρηθούν αποφασιστικά με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Να βάλουν μπροστά ότι απαιτούνται ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας και οικονομίας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
 

[τσαι-borg]

Μπραβο Σαββα.
Μπορεις να βαλεις και τα ζωδια?
(κριος ειμαι.)

[Niels]

Παρακαλείστε να μη λέτε μαλακίες που μπορεί να οδηγήσουν σε παρεξηγήσεις όσον αφορά τα περιεχόμενα του ''Ο'', οργάνου του ΚΣ της ΚΝΕ. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο ''Ο'' δεν έχει ζώδια. Κατά τ άλλα, η συζήτηση και τα σχόλια πάνω στα άρθρα είναι δεκτή και επιθυμητή

[chris_hm]

Ως φιλελευθερος ενα εχω να πω για τις παραπανω ιδεες του ολοκληρωτικου καθεστωτος του κουμουνισμου..

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ....ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ... ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

δε λεγεται κουμουνισμος ρε μπουρζουα
κομμουνισμος λεγεται
μαθε να μιλας σωστα

[chris_hm]

κουμουνισμος...κουμουνισμος...

[fourier]

"Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν ο τελευταίος καπιταλιστής κρεμαστεί απ' τ' άντερα του τελευταίου μανατζερά"

- ρήση αγνώστου καυλωμένου σταλινικού

[Niels]

Ως φιλελευθερος ενα εχω να πω για τις παραπανω ιδεες του ολοκληρωτικου καθεστωτος του κουμουνισμου..

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ....ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ... ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!

Πιστεύεις ότι ο σοσιαλισμός δε δίνει ελευθερίες. Κοίτα να δεις, οι άνθρωποι από την αρχη σχεδόν της ιστορίας(από τότε που άρχισαν να παράγουν περισσότερο απ όσο χρειάζονται) χωρίζονται σε εκμεταλευτές και εκμεταλευόμενους. Οι εκμεταλευτές έχουν την εξουσία και μέσα από αυτή καταπιέζουν τους εκμεταλευόμενους. Οι σημερινοί εκμεταλλευτέςείναι η αστική τάξη, η τάξη που έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής. Σήμερα έχεις κάποιες ελευθερίες. Δε σου τις έδωσσε η αστική τάξη έτσι όμως. Π.χ. για να έχεις την ελευθερία να δουλεύεις 8 ώρες και να μπορείς να βλέπεις και την οικογένειά σου χύθηκε αίμα. Τώρα η άστική τάξη βρηκε την ευκαιρία και στο πήρε πίσω. Που θέλω να καταλήξω. Οι ελευθερίες που έχει η καταπιεζόμενη τάξη σε ένα οποιοδήποτε καθεστώς εξαρτάται από το επίπεδο της πάλης των τάξεων. Όταν οι αστοί κινδύνεψαν από τον ''κομμουνιστικόν κίνδυνον'' έφτιαξαν χούντες. Συνεπώς δεν μπορείς να λες ότι ο καπιταλισμός σου δίνει ελευθερίες. Όταν οι αστοί λένε ότι ο σοσιαλισμός τους στερεί την ελευθερία, εννοούν ότι τους στερεί την ελευθερία να μας εκμεταλεύονται. Στο σοσιαλισμό δεν έχεις την ελευθερία να πλουτίζεις από τη δουλειά των άλλων. Ο όρος ''φιλελεύθερος'' που ανέφερες σημαίνει πάλι, όση ελευθερία θέλουν να μας εκμεταλεύονται. Εσύ, που φαντάζομαι οι γονείς σου δεν είναι ούτε βιομήχανοι, ούτε τραπεζίτες, ανήκεις στο εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας(αν πάλι είναι βιομήχανοι οι τραπεζίτες πάσο). Και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ελευθερίες: Την ελευθερία των βιομηχάνων να πλουτίζουν από τη δική σου εργασία όταν θα δουλεύεις(αν δε δουλεύεις ήδη) ή τη δική σου ελευθερία να απολαμβάνεις τον πλούτο που παράγεις, με κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Μου είπες και για ελευθερία στην παιδεία. Σ αυτό θα απαντήσω με ένα ακόμη άρθρο, για να μη φεύγουμε κι απ το χαρακτήρα του τόπικ

[Niels]

Διπλά θύματα των ταξικών φραγμών
ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Για το ΚΚΕ το δικαίωμα στη μόρφωση πρέπει να είναι καθολικό και ενιαίο για όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ιθαγένειας, θρησκείας ή χρώματος. Το ζήτημα της εκπαίδευσης ωστόσο δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την οικονομία και το χαρακτήρα του κυρίαρχου συστήματος. Στον καπιταλισμό η μόρφωση είναι ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα προσαρμοσμένο στην “αλήθεια” (δηλαδή τα ψέματα) της αστικής τάξης. Οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση που χτυπάνε τα παιδιά της εργατικής τάξης, χτυπάνε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τα παιδιά των μεταναστών. Με το θέμα αυτό ασχολούμαστε στο φύλλο αυτό του “Οδηγητή”.
 
Χιλιάδες χωρίς δικαίωμα
στη μόρφωση
 

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της γης, οι πόλεμοι, η εξαθλίωση και η φτώχεια, οδήγησαν και οδηγούν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες στη χώρα μας. Τα παιδιά των μεταναστών, πρώτης ή δεύτερης γενιάς, βιώνουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τους ταξικούς φραγμούς και τα προβλήματα που βιώνουν τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών. Χιλιάδες μεταναστόπουλα που ζουν στην Ελλάδα στερούνται βασικά δικαιώματα, όπως η πρόσβαση στη μόρφωση ενώ ακόμη περισσότερα, εξαιτίας των συνθηκών που ζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, δεν έχουν τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν το σχολείο.Το χτύπημα του δικαιώματος των παιδιών των μεταναστών στη μόρφωση οφείλεται στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οι οποίες εναρμονίζονται με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι ενταγμένη στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που αφορούν πρώτα και κύρια τον τομέα της εργασίας αλλά και την παιδεία με αφετηρία τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και του διεθνούς γραφείου εργασίας.

Ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών αγγίζει το 10% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού. Ενδεικτικό του χαρακτήρα της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό είναι ο αριθμός και ο προσανατολισμός τους στα ΕΠΑΛ και στις ΕΠΑΣ σε σχέση με το σύνολο των μαθητών. Ενώ λοιπόν οι αλλοδαποί αποτελούν το 10% των μαθητών του Δημοτικού και του Γυμνασίου, στο Λύκειο αποτελούν περίπου το 6% ενώ στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ το 11%. Σε πολλές λαϊκές περιοχές η συγκέντρωση μεταναστών μαθητών στα ΕΠΑΛ ξεπερνά το 60%. Οι αριθμοί αποτυπώνουν την εκμετάλλευση και τα εμπόδια που βάζει το κεφάλαιο γενικά στα παιδιά της εργατικής τάξης, πόσο μάλλον στους μετανάστες που είναι από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα τμήματά της.
 

Βαθιά αντιδραστική η πολιτική για τους μετανάστες μαθητές
 

«Είναι τα παιδιά αυτά που η πατρίδα μας είναι και πατρίδα τους». Αυτό έλεγε πλήρως υποκριτικά η υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, Α. Διαμαντοπούλου, τον περασμένο Δεκέμβρη μετά τη συνάντησή της με μαθητές, παιδιά μεταναστών. Στην πραγματικότητα οι δηλώσεις αυτές ηχούν ως πρόκληση στα αυτιά των μαθητών-μεταναστών: ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άλλωστε που ψηφίζοντας τους αντιμεταναστευτικούς νόμους 2910/2001 και 3202/2003, αλλά και με την εγκύκλιο 63574/15337/2003 απαγόρευε στα παιδιά αυτά να γραφτούν στα σχολεία χωρίς άδεια παραμονής! Το ίδιο έργο συνέχισε αργότερα και η κυβέρνηση της ΝΔ με ανάλογη εγκύκλιο. Μάλιστα πολλοί διευθυντές (πχ 1ο ΕΠΑΛ Αθηνών, Πειραιάς κτλ) έσπευσαν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις αυτές, αποκλείοντας τα παιδιά αυτά από το σχολείο. Παράλληλα σε μια σειρά σχολεία, ειδικά σε ΕΠΑΛ, το δηλητήριο του ρατσισμού και του εθνικισμού χύνεται άπλετο στις συνειδήσεις των μαθητών.

Το ίδιο και περισσότερο επικίνδυνη όμως είναι και η πολιτική που κάτω από το ψεύτικο σύνθημα της “πολυπολιτισμικότητας” προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου για τα παιδιά των μεταναστών. Κάτω από το σύνθημα αυτό κρύβουν τα κοινωνικά αίτια της μετανάστευσης, της εκμετάλλευσης των μεταναστών και των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, αλλά και την αντιδραστική πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ, μεταθέτοντας το πρόβλημα στη… νοοτροπία των ατόμων που μπορούν τάχα να αλλάξουν μέσα από την αγωγή και την εκπαίδευση μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Στην προσπάθεια αυτή πρωτοστατούν σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, πλάι με πλήθος ΜΚΟ και φυσικά διάφορες επιτροπές και επιτροπάτα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί μαζί εκφράζουν τον αστικό κοσμοπολιτισμό αθωώνοντας το καπιταλιστικό σύστημα για τη στέρηση των δικαιωμάτων στη δουλιά, τη μόρφωση και τη ζωή. 
 

Η σημασία της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας
 

Βασικό στοιχείο που δείχνει την πρόθεση της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας είναι η ανυπαρξία κάθε σχεδιασμού για την εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας για να ενσωματώσει και να κρατήσει τους μετανάστες στην εκμετάλλευση και στην απομόνωση, λεία στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης.Αν και το 1994 με υπουργική απόφαση δόθηκε η δυνατότητα να διδάσκονται η γλώσσα και ο πολιτισμός των χωρών προέλευσης των μαθητών με την πρόσληψη ωρομισθίων δασκάλων, το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ξεκίνησε ποτέ με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως και ακόμα και η ευέλικτη ζώνη που χτύπησε τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα του σχολείου ξεκίνησε το 1999 με πρόσχημα την “ομαλότερη” ένταξη των αλλοδαπών μαθητών στη σχολική ζωή. Αργότερα η ευθύνη για τα “ειδικά σχολεία” και τις “τάξεις υποδοχής” που δημιουργήθηκαν για να μαθαίνουν τα μεταναστόπουλα τη μητρική τους γλώσσα, μετατέθηκε στις Νομαρχίες με αποτέλεσμα σήμερα όσα από αυτά τα προγράμματα υλοποιήθηκαν έστω και για λίγο, να φθίνουν ή να έχουν σταματήσει εντελώς.

Η πολιτική αυτή οδήγησε πολλές κοινότητες μεταναστών στη δημιουργία ειδικών σχολείων για την εκμάθηση της γλώσσας και του πολιτισμού της πατρίδας τους. Ωστόσο η δημιουργία αυτών των σχολείων (πολωνικό, φιλιππινέζικο κτλ) οδήγησε στην παραπέρα περιθωριοποίηση και γκετοποίηση των μεταναστόπουλων που φοιτούν εκεί.
 
Δικαίωμα στη μόρφωση
για όλα τα παιδιά
 

Για το ΚΚΕ οι μετανάστες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας. Και για το ζήτημα της μόρφωσης, το ΚΚΕ μιλάει για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών με την ίδια λογική που μιλάει για την εκπαίδευση όλων των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ διεκδικεί:

-Δίχρονη δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή και ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις.

-Δημόσιες δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το 12χρονο σχολείο. Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. Εξασφάλιση δωρεάν όλων των προϋποθέσεων για την ανεμπόδιστη φοίτησή τους, όπως σίτιση, παροχή βιβλίων και άλλων εκπαιδευτικών μέσων.

-Άρση όλων των στοιχείων που στέκονται εμπόδιο πχ ένσημα και πράσινη κάρτα, καταγραφή τους στα μητρώα των Δήμων για όσα παιδιά γεννιούνται στην χώρα μας και για όσα παιδιά το επιθυμούν μετά την ενηλικίωσή τους.

-Ένταξη όλων των αλλοδαπών στα κανονικά σχολεία. Να παρθούν ειδικά μέτρα για την ομαλή, χωρίς διακρίσεις και μειονεκτήματα ένταξή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα.

-Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου για τα διαπολιτισμικά σχολεία, τις λεγόμενες τάξεις υποδοχής και των φροντιστηριακών τμημάτων, της εναπόθεσης της ευθύνης για την εκμάθηση της μητρικής γλώσσας στις Νομαρχίες. Είναι ένα θεσμικό πλαίσιο που φτιάχτηκε για να συγκαλύπτει το πρόβλημα εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

-Να καθιερωθεί στα σχολεία που φοιτούν αλλοδαποί μαθητές, το μάθημα της μητρικής τους γλώσσας, που θα διεξάγεται σε όλες τις βαθμίδες.
 
Καθολικό δικαίωμα στην ΕΣΣΔ η μόρφωση
 

Η παιδεία στην ΕΣΣΔ ήταν αγαθό στο οποίο είχαν πρόσβαση όλοι οι νέοι άνθρωποι ανεξαρτήτως εθνικότητας. Η ΕΣΣΔ -το πρώτο εργατικό κράτος- έλυσε το πρόβλημα της εκπαίδευσης των προσφύγων και των άλλων εθνοτήτων στη βάση της ισότητας των εθνοτήτων στα πλαίσια του προλεταριακού κράτους. Ανάμεσα στα μέτρα για τη διευκόλυνση στην εκπαίδευση αυτών των πληθυσμών ήταν και η καταγραφή και δημιουργία αλφαβήτου για γλώσσες που μέχρι τότε υπήρχαν μόνο προφορικά. Επίσης υπήρχε ειδική φροντίδα ώστε αυτά τα παιδιά να διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό του λαού τους, διαρκής στήριξη σε όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζαν με τα μαθήματά τους ενώ ένα συμπληρωματικό μέτρο ήταν η χαμηλότερη βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια για πολλές εθνότητες.
 
Η μέριμνα για τα παιδιά
των μαχητών του ΔΣΕ
 

Ξεχωριστό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβανόταν η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης το δικαίωμα των νέων ανθρώπων στη μόρφωση είναι η μεταχείριση και η φροντίδα που επέδειξαν απέναντι στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και τα παιδιά τους που κατέφυγαν μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ. Σύμφωνα με στοιχεία, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που όταν πέρασαν στις σοσιαλιστικές χώρες ήταν κάτω από 18 χρονών (υπολογίζονται 20.000) ολοκλήρωσαν εκεί την Ανώτατη Εκπαίδευση ή το Λύκειο ή Τεχνικές και επαγγελματικές σχολές. Ο ακριβής τους αριθμός είναι 19.414 στους 20.000!

Τα ελληνόπουλα που κατέφτασαν στην Τασκένδη, το Βουκουρέστι και σε δεκάδες άλλες πόλεις πήγαν άμεσα σε ελληνικά σχολεία (ιδιαίτερα γνωστό ήταν το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου), ενώ έμεναν σε άνετα σπίτια, αγροικίες και πύργους. Όπως σημειώνει ο Δ. Σέρβος «σ’ αυτά τα παλάτια, που ανήκαν πρώτα σε βασιλιάδες και φεουδάρχες, φιλοξενήθηκαν τα Ελληνόπουλα στα χρόνια εκείνα».

Για τη διαφώτιση και την ουσιαστική μόρφωση των προσφυγόπουλων συγκροτήθηκε το 1948 στη Βουδαπέστη η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με πρόεδρο τον Πέτρο Κόκκαλη, στέλεχος του ΚΚΕ. Το έργο της ΕΒΟΠ ήταν τιτάνιο καθώς μέσω της Συντονιστικής Εκπαιδευτικής Επιτροπής (ΣΕΕ) εξέδωσε βιβλία στα ελληνικά μεσκοπό να καλλιεργήσει τον πατριωτισμό στα ελληνόπουλα που είχαν προσφύγει στις σοσιαλιστικές χώρες. Η ΣΕΕ σε κοινή συμφωνία με τα Υπουργεία Παιδείας των σοσιαλιστικών χωρών καθόρισαν τα τέσσερα ελληνικά μαθήματα που θα διδάσκονταν σε όποιο σχολείο υπήρχε το ελληνικό στοιχείο: Ελληνική Γλώσσα, Ελληνική Λογοτεχνία, Ελληνική Ιστορία και Γεωγραφία της Ελλάδας. Επίσης με ευθύνη της ΣΕΕ εκδόθηκαν έργα μεγάλης πολιτιστικής αξίας από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι και την εποχή εκείνη. Από τον Όμηρο και τους αρχαίους Έλληνες ποιητές (Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη) μέχρι το Σολωμό, τον Παλαμά, το Βάρναλη, το Ρίτσο και τον Ελύτη. Συνολικά εκδόθηκαν 332.000 αντίτυπα ελληνόγλωσσων βιβλίων. Μόνο στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν 115 τίτλοι ελληνικών βιβλίων. Όπως σημειώνει ο Μιχάλης Ράπτης, μέλος της ΣΕΕ «μείναμε Έλληνες και γυρίσαμε Έλληνες, γιατί από την πρώτη στιγμή οι Λαϊκές Δημοκρατίες και στη συνέχεια οι σοσιαλιστικές αυτές χώρες παρείχαν στα παιδιά αυτά όλα τα μέσα για τη μόρφωση τους: Έλληνες δασκάλους, ελληνόγλωσσα σχολικά, διδακτικά και εξωσχολικά βιβλία».
 

Για λύση του προβλήματος, πάλη για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό
 

Είναι ξεκάθαρο πώς η εργατική εξουσία στις σοσιαλιστικές χώρες καθόριζε και την εκπαιδευτική πολιτική με βάση τις ανάγκες του λαού. Στον καπιταλισμό ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο και ποτέ δεν θα γίνει. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας είναι διατεθειμένη να κάνει εκείνα μόνο τα απαραίτητα έξοδα, για την παιδεία και τις πολιτιστικές ανάγκες των εργαζομένων, που είναι εντελώς απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης για τη μεγαλύτερη κερδοφορία της. Είναι ολοφάνερο ότι για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των παιδιών των φτωχών λαϊκών οικογενειών, Ελλήνων και μεταναστών, στη μόρφωση επιβάλλονται συνολικότερες ριζικές κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προϋποθέτουν αλλαγή στην τάξη που εξουσιάζει. Το πρόβλημα της Παιδείας συνδέεται με το πολιτικό πρόβλημα και η επίλυσή του μόνο με πολιτική ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία μπορεί να επέλθει. Μέσα από την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης (Ελλήνων και μεταναστών) και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων με στόχο τη λαϊκή εξουσία για την οργάνωση της λαϊκής οικονομίας, όπου και η Παιδεία θα υπηρετεί το λαό και όχι τα μονοπώλια.
 

[Niels]

65 χρόνια από το Δεκέμβρη του ‘44

Ο αθάνατος Δεκέμβρης κορυφαία στιγμή της πάλης του λαού μας

Συμπληρώνονται 65 χρόνια φέτος από το Δεκέμβρη του ’44. Τότε ύστερα από τέσσερα χρόνια ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά κράτησε ξανά τα ίδια όπλα τα οποία με ηρωισμό είχε κερδίσει από τους Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες. Αυτή τη φορά απέναντι στους Αγγλους ιμπεριαλιστές και στη ντόπια αστική τάξη. Η γνώση της αλήθειας και η πείρα της κορυφαίας ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη είναι πολύτιμη για τους νέους κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα.
 
Πώς φτάσαμε στο Δεκέμβρη

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται. Η σκληρή και ηρωική αντίσταση του λαού μας, μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) και της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ) είχε αποδώσει καρπούς. Στις 18 του ίδιου μήνα, έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” (στην οποία συμμετείχαν στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ) συνοδευόμενη από το Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Η κυβέρνηση αυτή, ήταν προϊόν των υποχωρήσεων του ΕΑΜ στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στο όνομα της “εθνικής ενότητας”.

Οι Εγγλέζοι, βέβαια, ήδη από το 1943, δύο ολόκληρα χρόνια πριν τελειώσει ο πόλεμος “ενδιαφέρονταν” για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται από μια σειρά ντοκουμέντα¹. Η ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη δεν ήταν μια “αιφνίδια” εξέλιξη αλλά μια επιλογή των Αγγλων ιμπεριαλιστών, ώστε να αποτρέψουν το ενδεχόμενο της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη. Ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του είναι αποκαλυπτικός, αποδεικνύοντας ποιος και γιατί επεδίωκε τη σύγκρουση: «Η μάχη που διήρκεσε έξι εβδομάδες… έγινε για να καταλάβωμε την Αθήνα και, όπως θα δείξη η συνέχεια των γεγονότων, να απαλλάξωμε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό ζυγό».²

Αλλωστε, όπως αποκαλύφθηκε χρόνια αργότερα από τον Αλμπερτ Σπέερ, υπουργό της πολεμικής και βιομηχανικής παραγωγής του Χίτλερ, τον Αύγουστο του ’44, Τσόρτσιλ και Χίτλερ είχαν έρθει σε συμφωνία που προέβλεπε «να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις που κατείχαν τον ελληνικό χώρο.»³

Το ζήτημα της εξουσίας

Η απελευθέρωση της χώρας έθετε επιτακτικά το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Η αστική τάξη που είχε τη στήριξη του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού ή η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της που οργανωμένοι στο ΕΑΜ απελευθέρωσαν την Ελλάδα;

Την εποχή εκείνη, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικά υπέρ της εργατικής τάξης. Η πλειοψηφία του λαού ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ και την Εθνική Αλληλεγγύη. Το ΚΚΕ, ως καθοδηγητής της τιτάνιας απελευθερωτικής πάλης του λαού, είχε χιλιάδες μέλη και πλατιά αποδοχή στην κοινωνία. Οι ίδιοι, οι απλοί άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πόσο πετυχημένα έθετε το ΚΚΕ το ζήτημα της εξουσίας, δεν πάλευαν για να “επιστρέψουν” στα χρόνια της 4ης Αυγούστου, ούτε στα χρόνια πριν απ’ αυτή. Η αστική τάξη άλλωστε και στα χρόνια της κατοχής έδειξε “δείγματα γραφής” είτε συνεργαζόμενη με τους Ναζί είτε εγκαταλείποντας τη χώρα.

Ακριβώς επειδή το ΕΑΜ καλούσε σε δράση για καλύτερες μέρες, μπορούσε και η πάλη του κατά των κατακτητών να είναι πιο αποφασιστική, πιο μαζική, πιο ουσιαστική, να συνεπαίρνει χιλιάδες εργάτες, αγρότες και τη νεολαία.

Το ίδιο το έργο του ΕΑΜ, τα φύτρα της λαϊκής εξουσίας με τη λαϊκή αυτοδιοίκηση, τα λαϊκά δικαστήρια, το λαϊκό στρατό, την ανάπτυξη της εκπαίδευσης κτλ. έδειχναν στο λαό τον άλλο δρόμο.

Ουσιαστικά σ’ όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αντικειμενικά κρινόταν και το “ποιος – ποιον”. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, όλος ο λαός της δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τον ξένο ιμπεριαλιστή κατακτητή, αλλά και την ντόπια άρχουσα τάξη. Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα.
 
Η πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη

Με την άφιξή τους στην Ελλάδα, οι Αγγλοι έθεσαν επίμονα το ζήτημα του μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής και τη διατήρηση των πραιτοριανών σωμάτων της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου.

Την 1η Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ τελεσίγραφο που καθόριζε τη 10η Δεκέμβρη ως ημερομηνία αποστράτευσης των αντάρτικων οργανώσεων. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκάλεσε την κυβέρνηση, εν αγνοία των υπουργών του ΕΑΜ, του ΚΚΕ και της ΠΕΕΑ, αποφάσιζοντας τη διάλυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας.

Το ΕΑΜ αποχώρησε από την κυβέρνηση και κάλεσε το λαό σε συλλαλητήριο. Τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 2 Δεκέμβρη, ο Γ. Παπανδρέου απαγόρευσε το συλλαλητήριο με την πρόφαση πως ήταν η απαρχή «σειράς επαναστατικών πράξεων αι οποίαι απέβλεπαν εις κατάλυσιν του κράτους»⁴.

“Ματωμένη Κυριακή” 3 Δεκέμβρη, η Αθήνα πλημμύριζει από χιλιάδες λαού. Λαϊκοί χείμαρροι κατακλύζουν το Σύνταγμα βροντοφωνάζοντας “Οχι άλλη κατοχή”, “Λαοκρατία”, “Κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας”. Τη στιγμή που οι μάζες συγκεντρώνονται μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ο Αγγελος Εβερτ, διευθυντής της αστυνομίας Αθηνών (θέση που είχε και στην κατοχή) δίνει εντολή να ματοκυλιστεί το άοπλο πλήθος. Οι δολοφονικές επιθέσεις δεν κατάφερνουν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου.

21 νεκροί και 140 τραυματίες ο ματοβαμμένος απολογισμός του λαού μας. Το βράδυ της ίδιας μέρας σκοτώνουν άλλους 7 αγωνιστές που τοιχοκολλούσαν έντυπα του ΕΑΜ, ενώ εγγλέζικα τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.

Την επομένη, ο “Ριζοσπάστης” στην προμετωπίδα του γράφει: «Ολοι σήμερα στην κηδεία των θυμάτων στις 11 το πρωί στη Μητρόπολη. Εμπρός για παλλαϊκή απεργία! Κανένας να μη πιάση δουλειά!». Και πράγματι παρά το δολοφονικό χτύπημα της 3ης Δεκέμβρη, κανείς δεν πιάνει δουλιά, η Αθήνα και ο Πειραιάς σηκώνονται στο πόδι για να κηδέψουν τα θύματά τους. Η Αθήνα ζει συγκλονιστικές στιγμές. Οταν η πένθιμη πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στη μνήμη των νεκρών, τραγουδώντας το “πένθιμο εμβατήριο”. Το σύνθημα στο πανό είναι ξεκάθαρο «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η αντίδραση χτυπά ξανά το λαό, καθώς γυρνά από το νεκροταφείο. 40 νεκροί και 70 τραυματίες προστίθενται στον αιματηρό απολογισμό.

Ο λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα δίκια του, να μη δεχτεί άλλη κατοχή και οι ιμπεριαλιστές μαζί με τη ντόπια αστική τάξη αποφασισμένοι να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, με όλα τα μέσα. Η ένοπλη σύγκρουση στην Αθήνα ξεκινά.
 
Η μάχη της Αθήνας

Στις 5 Δεκέμβρη, ο Σκόμπι πήρε διαταγή από τον Τσόρτσιλ να συμπεριφέρεται σα να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη, οι Αγγλοι προχωρούν σε ανοιχτές εχθροπραξίες, φρουρούν τα δημοσία κτήρια και εισβάλουν στο Πολυτεχνείο που περιφρουρούσε ο “Λόχος Μπάιρον” των σπουδαστών του ΕΛΑΣ.

Η διαταγή του Τσόρτσιλ προς το Σκόμπι ήταν σαφής: «…πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, που θα πλησιάσουν προς την πόλη… Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση»⁵.

Συνολικά 60.000 Εγγλέζοι στρατιώτες, 80 αεροπλάνα, και 200 τανκς επιστρατεύονται για να λυγίσουν την αντίσταση του αδούλωτου αθηναϊκού λαού. Στο πλάι των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών, πολέμησαν η 3η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος, η Χωροφυλακή και άλλοι σχηματισμοί δωσίλογων, συνολικά πάνω από 6.000 άντρες. Η αστική τάξη δεν δίστασε να ρίξει στη μάχη ακόμα και τους “Γερμανοτσολιάδες”, τα Τάγματα Ασφαλείας. «Χρησιμοποιήσαμε 12.000 [άντρες από τα τάγματα ασφαλείας]… Τους ντύσαμε και τους εξοπλίσαμε αφού τους πήραμε από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως»⁶, θα ομολογήσει αρκετά χρόνια μετά ο Λέων Σπαής, υπουργός τότε των Στρατιωτικών.

Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις με το σύγχρονο οπλισμό, ο ΕΛΑΣ παρέταξε 10.000 έως 16.000 άντρες με ελαφρά όπλα. Πλάι τους όμως είχαν όλο το λαό της Αθήνας. Οι κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρίσκονταν στην Ηπειρο σε επιχειρήσεις ενάντια στον προδοτικό ΕΔΕΣ, καθώς δεν είχε προβλεφθεί η περίπτωση μιας σύγκρουσης μέσα στην Αθήνα.

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ έδιναν τη μάχη σκληρά, τετράγωνο το τετράγωνο. Ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε στις συνοικίες και οι Εγγλέζοι είχαν περιχαρακωθεί στο κέντρο της Αθήνας, στη “Σκόμπια” όπως την ονόμασε ο λαός μας. Οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ έφεραν σε δύσκολη θέση τους Αγγλους, που στις 11 Δεκέμβρη σκέφτονταν να αποχωρήσουν από το κέντρο. Ο ΕΛΑΣ συνεχίζει με αυταπάρνηση και στις 17-20 Δεκέμβρη προχώρησε σε γενικευμένη αντεπίθεση. Στην Κηφισιά απέναντι σε δυνάμεις τεθωρακισμένων καταφέρνει καίριο χτύπημα στους Αγγλους.
 
Η υποχώρηση του ΕΛΑΣ

Τα Χριστούγεννα, ο Τσορτσιλ φτάνει αιφνίδια στην Αθήνα μαζί με τον υπουργό εξωτερικών της Βρετανίας Ηντεν. Οι Αγγλοι, λόγω και της διεθνούς κατακραυγής για την επέμβαση στην Ελλάδα, θεώρησαν καλό να προσπαθήσουν να λύσουν το θέμα με “πολιτικά μέσα”, πριν εξαπολύσουν γενική επίθεση. Αλλωστε ο στρατάρχης Αλεξάντερ είχε ήδη ενημερώσει τον Τσόρτσιλ πως σε περίπτωση που ο ΕΛΑΣ εξακολουθούσε τον αγώνα μετά την απώθησή του από την Αθήνα, δεν μπορούσε να επιτευχθεί στρατιωτική νίκη.

Ετσι, οι Αγγλοι καλούν σε σύσκεψη αντιπροσώπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η σύσκεψη δεν καταλήγει πουθενά και οι Εγγλέζοι στις 27 Δεκέμβρη, οι εξαπολύουν γενική επίθεση. Δίνονται σκληρές μάχες όμως παρά το μαχητικό φρόνημα του λαού και των μαχητών του ΕΛΑΣ, οι Αγγλοι έχουν συντριπτική υπεροχή. Ο ΕΛΑΣ με σοβαρές απώλειες και χωρίς εφεδρείες υποχωρεί από την Αθήνα και συγκεντρώνει τις δυνάμεις του στη Θεσσαλία. Στις 31 Δεκέμβρη, οι Αγγλοι βρίσκουν στο πρόσωπο του Αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού, τον αντικαταστάτη του Γ. Παπανδρέου, που είχε παίξει ήδη το βρώμικο ρόλο του. Η συμβουλή που τηλεγράφησε στις 22 Σεπτέμβρη στον Τσόρτσιλ είχε υλοποιηθεί: «Μόνον η άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών ημπορεί να μεταβάλει την κατάστασιν»⁷.
 
Στις 11 Γενάρη υπογράφεται ανακωχή.
Συμπεράσματα και διδάγματα

Η μάχη του Δεκέμβρη, όπως και κάθε ήττα και νίκη του λαϊκού κινήματος αξιοποιείται ως πηγή διδαγμάτων για τη σημερινή πάλη του λαού. Κόντρα στη λαθολογία αστών και οπορτουνιστών το Κόμμα βγάζει πολύτιμα συμπεράσματα από την τιτάνια μάχη που δόθηκε το Δεκέμβρη του ’44 και στη συνέχεια στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τις κορυφαίες ταξικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τα λάθη που έγιναν κατά την προετοιμασία και τη διεξαγωγή τους.

Το κυριότερο συμπέρασμα που αντλούμε από τη μάχη του λαού της Αθήνας, είναι πως «ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία δεν μεσολαβεί άλλη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1941-44 έπρεπε να συνδυαστεί και να μετεξελιχθεί σε πάλη για την εργατική εξουσία. Μόνο με αυτή τη γραμμή θα διαμορφωνόταν μεγάλη πιθανότητα να νικήσει ο λαός. Η πολιτική της “ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης” και της “εθνικής ενότητας” αποδείχθηκε καταστροφική.

Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης ήταν μια “κομμουνιστική στάση” και μια επιλογή “εθνικού διχασμού”! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης ήταν ένας ακατανόητος τυχοδιωκτισμός!

Ο Δεκέμβρης κατατάσσεται αμετάκλητα στις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στις κορυφαίες της πορείας του λαϊκού μας κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα.

Oσα κι αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, κατευθυνόμενα ή ανιστόρητα, θα μένει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας:

Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες η τα όπλα.»⁸
 
Υποσημειώσεις

1. Τον Αύγουστο του 1943, για παράδειγμα, ο στρατάρχης Σματς προειδοποιούσε τον Τσόρτσιλ ότι «θα επακολουθήσει χάος μετά από τη συμμαχική κατοχή, εκτός εάν μια δυνατή πυγμή συγκρατήσει επί τόπου τα πράγματα. Εάν αφεθή απεριόριστος ελευθερία στους λαούς αυτούς [τους Βαλκανικούς] ενδέχεται να έχουμε ένα κύμα ταραχών και ευρείας κλίμακος επιβολήν του κομμουνισμού, επί όλων των περιοχών αυτών της Ευρώπης» βλ. Κ. Πυρομάγλου, Ο Δούρειος Ιππος, Δωδώνη, σ. 143-144
2. Ουίνστον Τσόρτσιλ, 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, Ελληνική μορφωτική εστία, τ. Στ΄, σ. 352.

3. Βάσος Π. Μαθιόπουλος, Ο Δεκέμβρης του 1944, ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, σ. 33

4. Γ. Παπανδρέου, Κείμενα, τ. Β΄, «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος», Μπίρης, σ. 211
5. Γ. Ανδρικόπουλος, 1944 Κρίσιμη Χρονιά, Διογένης, σ. 201
6. Αρθρο του Λ. Σπάη στα Πολιτικά Θέματα, 4.12.74
7. Γ. Παπανδρέου, ο.π., σ. 147

8. Ανακοίνωση της ΚΟΑ του ΚΚΕ για τα 65 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ‘44

[Niels]

Νίκος Μπελογιάννης

«Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε
όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαµόγελο έλαµψε
τον κόσµο για να µη νυχτώσει»
Γιάννης Ρίτσος
 

Ξημέρωμα Κυριακής, 30 Μάρτη 1952. Η αστική τάξη και οι ξένοι ιμπεριαλιστές λογάριαζαν με μερικές ριπές να “ξεμπερδεύουν” με το Μπελογιάννη και το Κόμμα του, να τρομοκρατήσουν την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές. Μα, τα βόλια που πέσαν στα κορμιά του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δεν βρήκαν στόχο: ο Μπελογιάννης δεν έπεσε ποτέ, το ΚΚΕ συνέχισε αλύγιστο, συνεχίζει 92 χρόνια τώρα, την πρωτοπόρα δράση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ΄ τα καπιταλιστικά δεσμά, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Για να τιμήσει τα 58 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, η ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργάνωσε στις 31 Μάρτη μεγάλη εκδήλωση στον τόπο εκτέλεσής τους (στρατόπεδο Γουδή), όπου μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
 
Ο “άνθρωπος με το γαρύφαλλο”

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και από τα μαθητικά του χρόνια, οργανώθηκε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), πρωτοστάτησε σε δυο μαθητικές απεργίες ενώ διώχθηκε και για τη συμμετοχή του σε αγροτική κινητοποίηση. Στα 1932, φοιτητής στη Νομική της Αθήνας, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Για την πολιτική του δράση και την ιδεολογία, διώχνεται από το Πανεπιστήμιο. Ακολουθεί μακρύς κατάλογος διώξεων: φυλακίζεται και εξορίζεται σε Ιο, Αίγινα και Ακροναυπλία.

Στα 1941-1943 μεταφέρεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανοϊταλών Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, καταφέρνει και φεύγει για την Πάτρα όπου από το 1943 ως το 1945 είναι καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και αργότερα πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ μέχρι το τέλος του Εμφυλίου.

Μετά τον εμφύλιο, καταφεύγει, όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνη του ’50, γυρίζει παράνομα στην Ελλάδα, για να δουλέψει στην ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και για την ανάπτυξη της παράνομης δουλιάς του Κόμματος. Στις 20 του Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται.
 
Αντιμέτωπος με τα αστικά δικαστήρια

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δικάστηκαν δυο φορές, πριν την εκτέλεσή τους. Με την απολογία του, ο Μπελογιάννης γκρέμισε όλες τις ελπίδες των αστών, να σπιλώσουν το ΚΚΕ. Κάθε λέξη του Μπελογιάννη, μπροστά στο στημένο δικαστήριο, σμπαράλιαζε κάθε στημένη κατηγορία.

«Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας». Με αυτά τα λόγια, ο Μπελογιάννης, ξεκαθάριζε στους δικαστές τους, πως στο πρόσωπο του, δικαζόταν η κομμουνιστική ιδεολογία και το ΚΚΕ που «έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα».

Απέναντι στις κατηγορίες για προδοσία των κομμουνιστών, ο Νίκος Μπελογιάννης προέταξε το γνήσιο πατριωτισμό της εργατικής τάξης και τους Κόμματός της: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

Παρά την κατακραυγή του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, η κυβέρνηση Πλαστήρα, έβαλε στην άκρη τις “δημοκρατικές” επιφάσεις και φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο της αστικής τάξης, εκτελώντας το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση. Αγέρωχος και την ύστατη ώρα, ο Μπελογιάννης είπε στους συντρόφους του: «Πάμε για καθαρό αέρα!»
 
Παντοτινό παράδειγμα, γέννημα του ΚΚΕ

Ο λαϊκός ήρωας, Νίκος Μπελογιάννης, ήταν γέννημα του κόμματος της εργατικής τάξης, παιδί του ΚΚΕ. «Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του» έγραψε και ο ίδιος.

Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του ως το τέλος, ανυποχώρητος, αλύγιστος, συνδύασε την πρακτική με τη θεωρητική δουλιά. «Έδειξε με έργα και με το λόγο ότι ο κομμουνιστής πρέπει να είναι πολύπλευρος, να συνδέει την επαναστατική θεωρία με την επαναστατική δράση. Δηλαδή, να κατακτά τη γνώση βάζοντάς την σε δοκιμασία στα βαθιά νερά της πράξης και να βελτιώνει την ποιότητα της επαναστατικής πράξης αφομοιώνοντας συνεχώς νέες γνώσεις.»

Η θυσία του Νίκου Μπελογιάννη όπως και των χιλιάδων ακόμα “ανώνυμων” και “επώνυμων” ηρώων του Κόμματός μας, δεν πήγαζε από κάποιες υπερφυσικές δυνατότητες ή ιδιαιτερότητες. «Οι Μπελογιάννηδες έφτασαν μέχρι την υπέρτατη θυσία, γιατί είχαν ανεξάντλητη αγάπη για την εργατική τάξη, το λαό, γιατί είχαν ακλόνητη πίστη στο Κόμμα τους και στο ρεαλισμό της πάλης για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας.», όπως υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση της ΚΟΑ.

Η ζωοδότρα πηγή της θυσίας, του ηρωισμού είναι η πίστη και η αγάπη στην εργατική τάξη, αυτή μπορεί να “μεταμορφώσει” κάθε εργάτη και εργάτρια σε ήρωα, σε παλικάρι: «Αντλείς όμως απέραντες δυνάμεις από την πίστη σου στο Κόμμα και τη νίκη» ήταν τα λόγια του Μπελογιάννη.

Το παράδειγμα του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ήρωα Νίκου Μπελογιάννη, μένει παντοτινό. Στο δρόμο του, συνεχίζουμε ακούραστα, αταλάντευτα.

[Social_waste]

[Niels]

A, κάποιος πόσταρε στο τόπικ μου! Τι ωραία! Ακολουθεί άρθρο για τα ναρκωτικά. Όχι τώρα όμως γιατί βιάζομαι, πάω για μπύρα