Νεοφασιστες και αντιφασιστες στα γηπεδα!

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

κι εγω προσφατα αλιευσα εναν ναζι εργατη απο το Σκαραμαγκα
 
εχουμε γινει πολυ καχυποπτοι τελευταια νομιζω

[Viktor]

Δεν είναι καχυποψία. Ο ποδοσφαιρίστης της ΑΕΛ μιμείται τον χαιρετισμό του Paolo Di Canio όταν έπαιζε για τη Lazio.



https://www.youtube.com/watch?v=qw0kgk2qkDc

[ForestBlack]

Η Lazio είναι η αγαπημένη ομάδα όλων των φασιστόποδοσφαιρόφιλων..

[Μπυρομανής]

http://www.aek365.com/a-227520/stop-ths-original-sthn-xrush-augh.htm

[banis]

[Μπυρομανής]

http://www.sport24.gr/football/omades/Aek/h_thesh_ths_original_21_gia_thn_epithesh_ston_stratoulh.2053393.html

[banis]

Ανακοίνωση Antifa League
Στην εποχή της απόλυτης εμπορευματοποίησης και εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου, των ομάδων-εταιριών και των υπέρογκων και προκλητικών μισθών, των στημένων αγώνων και της ντόπας, της συνεχούς καταστολής και ελέγχου εντός και εκτός γηπέδων, της απαγόρευσης μετακίνησης των “φιλοξενουμένων” οπαδών και της έξαρσης του φασισμού στα γήπεδα…, αποφασίσαμε μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν τον αθλητισμό γενικά, να διοργανώσουμε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα που να εξυπηρετεί την ανάγκη όλων μας για άθληση και όχι το οικονομικό όφελος, για συναγωνισμό και όχι ανταγωνισμό, που να διοργανώνεται από όλους μας – για όλους μας. Μια εναλλακτική λίγκα ποδοσφαίρου στις γειτονιές της Αθήνας που θα ανατρέπει το σημερινό ποδοσφαιρικό μοντέλο, μια λίγκα  αντιφασιστικού χαρακτήρα χωρίς διακρίσεις, μακριά από διαιτητές, από υποχρεωτικό αντίτιμο, κόντρα στην νοοτροπία των επάθλων, με στόχο εκτός από την καθαρή άθληση και την ευχαρίστησή μας, την προώθηση του αντιφασιστικού αγώνα.

Πιστεύουμε ότι έφτασε η ώρα να κάνουμε πράξεις τα πιστεύω μας, χωρίς να στεκόμαστε μόνο στα λόγια και να περάσουμε στην αντεπίθεση, χτίζοντας τα θεμέλια για το ποδόσφαιρο που οραματιζόμαστε. Δε θεωρούμε ότι με τον τρόπο αυτό θα αλλάξουμε τον κόσμο, πιστεύουμε όμως και αισιοδοξούμε ότι δημιουργώντας τις αυτοoργανωμένες εναλλακτικές δομές, κάνουμε ένα βήμα ενεργό στο να ευαισθητοποιήσουμε και να δραστηριοποιήσουμε την κοινωνία.

Γι’αυτό και καλούμε όλους/ες όσους/ες αγαπάνε το πραγματικό ποδόσφαιρο, το θεαματικό ποδόσφαιρο του δρόμου, μακριά από σκοπιμότητες, και θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια μας, να έρθουν σε επαφή μαζί μας δηλώνοντας την ομάδα τους στο antifaleague@espiv.net ούτως ώστε να γίνει πραγματικότητα το 1ο ANTIFA πρωτάθλημα 5×5 στην Αθήνα από τις αρχές του νέου έτους. Φιλοδοξία μας είναι να πάρουν μέρος όσες περισσότερες ομάδες, από όσο δυνατόν περισσότερες περιοχές της Αθήνας, έτσι ώστε εκτός από το μεγαλύτερο αγωνιστικό ενδιαφέρον, να υπάρχει χρώμα και πολυμορφία στο τουρνουά.

http://antifaleague.espivblogs.net/

[Μπυρομανής]

[banis]

St. Pauli Thessaloniki Club



Μας ένωσε η κοινή μας αγάπη για το ποδόσφαιρο, αλλά και η ανησυχία μας για το μέλλον, γι’ αυτό που βιώνει η Ελλάδα το 2013. Αυτή η μικρή γωνιά του κόσμου, που τα τελευταία χρόνια, μαστίζεται από την οικομική κρίση, η οποία προέρχεται από τα σπλάχνα της καπιταλιστικής κοινωνίας που θέλησαν να δημιουργήσουν ένα μάτσο τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα αυτή που μαστίζεται από μνημόνια, ανεργία, από αλόγιστη χρήση χημικών και δακρυγόνων από τις δυνάμεις καταστολής, από εταιρείες καταστροφής του πλανήτη και παράνομες προσαγωγές εκατοντάδων αθώων ανθρώπων.

Η χώρα αυτή που μαστίζεται πλέον από φασιστικές οργανώσεις που βγήκαν από τις τρύπες τους, προκειμένου να παίξουν τον ρόλο του υπηρέτη του συστήματος, να καλλιεργήσουν το μίσος και την ξενοφοβία, να επαναφέρουν ναζιστικά σύμβολα και να χωρίσουν ξανά τον κόσμο σε φυλές, ανάλογα με το αίμα που κυλά στις φλέβες του και το χρώμα του δέρματός του. Απέναντι, σε όλα αυτά θα σταθούμε εμείς.

Μας ενώνει βλέπετε, το κοινό ενδιαφέρον και η αγάπη για μια ομάδα που είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος. Για μια ομάδα που αποτελεί ακόμη και σήμερα, μια όαση στα λουτρά των εκατομμυρίων που ζητά και εξασφαλίζει η ΟΥΕΦΑ. Για μια ομάδα, που λανθασμένα κάποιοι θεωρούν μόδα. Μακριά από εμάς αυτά. Η Πάουλι δεν μπορεί να ειναι μόδα. Δεν λέμε, ωραίο και γοητευτικό το μπλουζάκι με την “νεκροκεφαλή”, άκρως επαναστατικό και αντί, αλλά το ζήτημα δεν ειναι αυτό. Το ζήτημα ειναι να γνωρίζεις τα ιδανικά και τις αξίες που πρεσβεύει. Γι’ αυτό και η δημιουργία του κλαμπ στην Θεσσαλονίκη, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την απόλυτη στήριξη στην αγαπημένη μας ομάδα. Αυτή είναι μόνο η μία όψη…

Η δεύτερη, είναι η ανάγκη που μας ενώνει, ώστε να βοηθήσουμε και εμείς από τον δικό μας μετερίζι στον αντιφασιστικό αγώνα. Με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε και περνάει από το χέρι μας. Να αναπτύξουμε δράσεις αλληλεγγύης που θα έχουν ως στόχο την βοήθεια στον διπλανό μας, σ’ αυτόν που μας έχει ανάγκη, σ’ αυτόν που θέλει να βρει ένα ακόμη στήριγμα, να συζητήσει γι’ αυτά που τον απασχολούν και φυσικά να δηλώσουμε την έμπρακτη συμπαράστασή μας σε  αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, εντός και εκτός Θεσσαλονίκης. Το ποδόσφαιρο πλέον, αποτελεί προέκταση της πολιτικής, γι’ αυτό όσο κι αν θέλουν κάποιοι να το διαχωρίσουν στις μέρες μας, μάλλον δεν γνωρίζουν τον χώρο.

Εν’ ολίγοις δεν ήρθαμε να σπείρουμε τον τρόμο και τον φόβο, δεν ήρθαμε να βγάλουμε τα οπαδικά μας απωθημένα. Ήρθαμε όμως να δημιουργήσουμε και γιατί όχι να μπορέσουμε να φωνάξουμε γι’ αυτά που μας έχουν στερήσει. Και κυρίως για την χαμένη μας ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα. Ξέχωρα λοιπόν από τις εκδρομές και την στήριξη στην αγαπημένη μας ομάδα, έχουμε κι άλλα όνειρα. Για δράσεις, που θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε βήμα βήμα, που θα συζητάμε μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και που θα αποφασίζουμε από κοινού. Και φυσικά πάντα σε συνεργασία με τους συντρόφους του Athens Club που διαθέτουν την ανάλογη εμπειρία με δεδομένο ότι έχουν δημιουργήσει τον δικό τους πυρήνα από το 2007.

Σε συνεργασία φυσικά και με όλους εσάς που θα αγκαλιάσετε το εγχείρημα. Πάνω στο πλαίσιο αυτό να θυμήσουμε ότι ο τρόπος που μπορούμε να επικοινωνήσουμε είναι το e-mail (stpaulithess@outlook.com), αλλά και η ιστοσελίδα μας στο facebook, την οποία και μπορείτε να βρείτε εδώ. Επιπλέον στην παρούσα ιστοσελίδα, μπορείτε να διαβάζετε τα νέα της ομάδας και του κλαμπ και φυσικά τις ανακοινώσεις μας.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλα τα αδέλφια που μας στήριξαν από την πρώτη μέρα, όπως τα κλαμπ από το Αμβούργο, την Αθήνα, την Κύπρο, την Καταλωνία, τη Φιρένζε, καθώς επίσης και όλους τους μεμονωμένους οπαδούς της ομάδας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που θέλουμε να τους έχουμε δίπλα μας και στη δύσκολη συνέχεια.

Viva St. Pauli!





http://stpaulithess.wordpress.com/st-pauli-thessaloniki-club/

[banis]

από το σημερινό αγώνα στη Βέροια ...

[banis]

Ο ΠΑΟΚ, το μεγαλύτερο αντιφασιστικό κίνημα
του Άκη Γαβριηλίδη

Το Σεπτέμβριο του 2013 έλαβε χώρα μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους συνδέσμους οπαδών του ΠΑΟΚ και τη Χρυσή Αυγή, με αφορμή τη φωτογράφηση ποδοσφαιριστή αλβανικής καταγωγής με ένα μπλουζάκι με το σήμα τού UCK. Αρχικά υπήρξε ένας πόλεμος ανακοινώσεων, ενώ λίγες μέρες μετά περίπου 80 οπαδοί της ομάδας έκαναν και ένα είδος «πορείας» προς τα γραφεία της ΧΑ και τα πολιόρκησαν. Κάποιοι από αυτούς συνελήφθησαν για «διατάραξη κοινής ειρήνης» και ένα-δυο άλλα πλημμελήματα αλλά αθωώθηκαν στο δικαστήριο.

Το γεγονός δεν πέρασε ακριβώς απαρατήρητο· αρκετοί σχολιαστές στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα το κάλυψαν τότε και ανέδειξαν τη σημασία του. Ωστόσο, σύντομα μετά ήρθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι συλλήψεις των δολοφόνων και άλλων ναζιστών, και το επισκίασαν. Θα ήταν χρήσιμο να ξαναγυρίσουμε στο
περιστατικό αυτό, διότι νομίζω ότι αποτελεί την πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα στιγμή στην πορεία του αντιφασιστικού κινήματος των τελευταίων τριών χρόνων και
συνιστά ένα παράδειγμα από το οποίο έχουμε πολλά να διδαχθούμε.

Τα διδάγματα αυτά θεωρώ ότι αφορούν και τα δύο επίπεδα στα οποία εκτυλίχθηκε η αντιπαράθεση: τόσο το επίπεδο του λόγου, όσο και αυτό της έμπρακτης αντιμετώπισης των ναζιστών στο δημόσιο χώρο. Το ένα εξαιτίας του άλλου. Ή μάλλον, το συνδυασμό τους, το αρμολόγημα [agancement] που συνιστούν οι ανακοινώσεις των συνδέσμων οπαδών από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και εκτός αυτής, τα πανώ και τα συνθήματα στο γήπεδο και –last but not least- η επίθεση των οπαδών στα γραφεία της ΧΑ στο Βαρδάρη.


Α) Σε μια από τις ανακοινώσεις τους, οι σύνδεσμοι οπαδών υπενθυμίζουν μεταξύ άλλων ότι ο ΠΑΟΚ «είναι ένας σύλλογος περήφανων μεταναστών  από αυτών που ήρθαν σφαγμένοι και κυνηγημένοι σαν Έλληνες από την Τουρκία και όταν ήρθαν στην Ελλάδα τους φέρθηκαν σαν σκουπίδια επειδή ήταν Τούρκοι». Η αυτοπεριγραφή αυτή, και ειδικά η χρήση του όρου «μετανάστες» (και όχι «πρόσφυγες»), είναι φανερό ότι αιφνιδίασε και εξόργισε τους Χρυσαυγίτες, εφόσον ακυρώνει το δυιστικό σχήμα Έλληνες vs μετανάστες με το οποίο αυτοί προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξη και τη δράση τους –εφόσον επαναφέρει στην εικόνα τη δυνατότητα, ή μάλλον την πραγματικότητα, του να είσαι ταυτόχρονα και Έλληνας και μετανάστης, όντας στην Ελλάδα.

Β) Η έμπρακτη –και επιτυχής- διεκδίκηση του χώρου της πόλης από τη ΧΑ αποτελεί εξίσου ανεπανόρθωτο πλήγμα για το γόητρο των ναζιστών. Διότι τους αντιμετωπίζει –και τους νικά- στο «δικό τους γήπεδο», στο χώρο της συγκρότησης μιας μαχητικής και αμφισβητησιακής νεανικής αρρενωπότητας.


Το επεισόδιο λοιπόν αυτό κομίζει ένα διαφορετικό παράδειγμα αντιπαράθεσης με το ναζισμό, το οποίο βασίζεται σε μία διαθετική (affective) προσέγγιση και όχι σε μια ηθικολογική επίκληση αφηρημένων αρχών (του κράτους δικαίου, της ευρωπαϊκότητας, των συμφερόντων της εργατικής τάξης …) στην οποία συνήθως εξαντλούνταν ως τώρα το οπλοστάσιο του αντιφασισμού.

Για τον ίδιο λόγο, κομίζει μια διαφορετική αντίληψη υποκειμενοποίησης.

Στις κλασικές μοντερνιστικές εκδοχές του αντιφασιστικού λόγου ή/ και δράσης, το υποκείμενο που εγκαλείται ως αντιφασιστικό είναι πάντοτε δεδομένο, και μένει ίδιο με τον εαυτό του πριν και μετά τη δράση. Είναι άλλοτε η «δημοκρατική/ ορθολογικά διαφωτισμένη κοινή γνώμη» που «απεχθάνεται τα άκρα», άλλοτε η «εργατική τάξη» που «δεν έχει να μοιράσει τίποτε με τους ξένους εργάτες», αλλά κυρίως –και πάντοτε- είναι «ο λαός μας», που είναι εξ ορισμού δημοκρατικός, αντιστάθηκε στους Γερμανούς, είχε χιλιάδες θύματα κ.λπ.

Αντιγράφω παρακάτω ένα από πολλές απόψεις εντυπωσιακό απόσπασμα από μία άλλη κοινή ανακοίνωση πολλών συνδέσμων σχετικά με το θέμα, για την οποία το σάιτ που την δημοσιεύει σχολιάζει εύστοχα –αν και μάλλον ενοχλημένο- ότι περιέχει «12 λέξεις για τον UCKάτσε, 499 για τη Χρυσή Αυγή!».


Ο Π.Α.Ο.Κ. το μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που γνώρισε τούτος εδώ ο τόπος, δεν είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, πολλώ δε μάλλον, δεν είναι φασίστας. Υπηρετείται με πάθος από ετερόκλητους ανθρώπους διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων, που χαλασμένα από την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό μυαλά είναι αδύνατον να αντιληφθούν. (…) ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, πάνω από οικογένειες σπίτια ιδεολογήματα και λοιπές διχαστικές πίπες με τις οποίες επί δεκαετίες ποτίζανε πολιτικάντηδες παντός τύπου το πόπολο, με αποτέλεσμα την σημερινή σήψη της κοινωνίας. Πατρίδα μας και Θρησκεία μας ο ασπρόμαυρος Δικέφαλος Αετός.


Διατυπώσεις όπως η παραπάνω, στις οποίες η απόρριψη της φασιστικής τοποθέτησης, αν και εντονότερη, πάντως συμβαδίζει με την άρνηση των συντακτών να αυτοτοποθετηθούν σε οποιοσδήποτε άλλο σημείο του πολιτικού φάσματος, περιλαμβανομένης και της αριστεράς, πιθανόν να σκανδαλίζουν κάποιους παραδοσιακούς αντιφασίστες. Ωστόσο, αυτοί θα πρέπει να συγκρατήσουν τον εκνευρισμό και την απογοήτευσή τους, να αναστείλουν την ακατάσχετη επιθυμία που νιώθουν να παρατήσουν την ανάγνωση του κειμένου, και να δείξουν λίγη περισσότερη υπομονή και εμπιστοσύνη στον λόγο αυτόν, αφήνοντάς τον να εξελιχθεί. Όσα έχουν να κερδίσουν με αυτό είναι απείρως χρησιμότερα από δέκα ντοκυμανταίρ τύπου «Φασισμός ΑΕ» και από εκατό προκηρύξεις οργανώσεων της αριστεράς. Συμβολικά, είναι ανυπολόγιστης σημασίας γεγονός το ότι εμφανίζονται κάποιοι που δεν δηλώνουν αριστεροί, αλλά δηλώνουν αντιφασίστες. Και όχι μόνο δηλώνουν, αλλά και πράττουν αναλόγως κατά τρόπο που ελάχιστοι αριστεροί έχουν πράξει.

Πράγματι, όπως υποστήριξα πρόσφατα στο σημείωμά μου με τίτλο «Οικονομισμός ΑΕ», η συγκεκριμένη ταινία, και οι συναφείς τύποι λόγου, καταβάλλουν όλη τους την ενέργεια για να βροντοφωνάξουν ότι «το φασισμό τον φέρνει ο καπιταλισμός». Ποιο είναι το πολιτικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου ισχυρισμού, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τον τεκμηριώνουν 100%; Η προβολή του δεν προσθέτει απολύτως τίποτε στον αντιφασιστικό αγώνα, εφόσον πείθει μόνο τους ήδη πεισμένους. Και μάλιστα ούτε καν όλους. Το σύνολο των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι ότι ο καπιταλισμός είναι κάτι κακό είναι μικρότερο  από το σύνολο των ανθρώπων που είναι κατά του φασισμού. Όχι απλώς είναι μικρότερο, αλλά είναι και γνήσιο υποσύνολό του: δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να είναι κατά του καπιταλισμού αλλά όχι κατά του φασισμού και να χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια ώστε να πειστεί και γι’ αυτό.

Η τακτική αυτή επιλογή προφανώς βασίζεται σε μία υπερ-ιδεολογικοποιημένη και υπερμοντερνιστική αντίληψη για τη σχέση του φασισμού με τις μάζες: στο σενάριο ότι οι άνθρωποι πλήττονται από την καπιταλιστική κρίση και στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή επειδή φαντάζονται ότι αυτή είναι αντικαπιταλιστική δύναμη. Αν όμως εμείς τους αποκαλύψουμε ότι κατά βάθος είναι καπιταλιστική, τότε θα την εγκαταλείψουν και θα στραφούν στην γνησίως αντικαπιταλιστική αριστερά.

Το σχήμα αυτό φαίνεται να στέκει επί χάρτου, αλλά τα αποτελέσματά του φαίνονται μάλλον πενιχρά μέχρι τώρα. Τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντα τόσο μηχανιστικά.

Αλλά και, ασχέτως του ποσοτικού ζητήματος, υπάρχει ένα ενδογενές πρόβλημα σε μια επιχειρηματολογία που λέει ότι ο φασισμός είναι κακός όχι καθαυτός, όχι επειδή έφερε πάντοτε μόνο μίσος, μαυρίλα και θάνατο, αλλά μόνο στο βαθμό που είναι καπιταλιστικός και τον στηρίζουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές (ενώ π.χ. αν δεν τον στήριζαν ίσως να μην ήταν και τόσο κακός).

Οπότε, τόσο από λογική όσο και από εμπειρική άποψη, μία καμπάνια που βασίζεται στην ανάδειξη της σύνδεσης μεταξύ φασισμού και καπιταλισμού δεν είναι αντιφασιστική, αλλά αντικαπιταλιστική: το πρώτο είναι απλώς μέσο, ενώ ο ιεραρχικά υπέρτερος σκοπός είναι το δεύτερο. Μια τέτοια καμπάνια δεν γίνεται για να αυξήσει το ποσοστό των αντιφασιστών μέσα στην κοινωνία ως σύνολο, αλλά για να αυξήσει το ποσοστό των αντικαπιταλιστών μέσα στο σύνολο των αντιφασιστών –το οποίο αποδέχεται ως ήδη δεδομένο.


Η σημασία όμως ενός λόγου –και μιας δράσης- όπως αυτός των οπαδών, δεν είναι μόνο αρνητική· δεν έγκειται δηλαδή μόνο στο ότι δεν θέτει ως προαπαιτούμενο να είναι κανείς ήδη αντικαπιταλιστής. Θεωρώ ότι το αρμολόγημα αυτό αποτελεί με τον τρόπο του μία άλλη «Εισαγωγή στη μη φασιστική ζωή». Επιτελεί έναν αντιφασισμό που να είναι ο ίδιος μη ουσιοκρατικός, που να αφήνει έμπρακτα χώρο στις ταυτότητες –και τις ετερότητες- να αναπνεύσουν, να μην τις στριμώχνει κάτω από ένα ηγεμονικό σημαίνον, να μην τις πνίγει κάτω από μία καθολική και κοινή ιδιότητα όσων μετέχουν σε αυτόν που να υποτίθεται ότι σηματοδοτεί μια μοναδική καταγωγή και υπαγορεύει έναν μοναδικό προορισμό.

Φυσικά, εδώ θα αντιτείνει κανείς: στο λόγο αυτό ασφαλώς είναι παρόν ένα ηγεμονικό σημαίνον. Αυτό είναι ο ΠΑΟΚ.

Πράγματι, Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανοικτότητα και την λογική του «μη Όλου» που διέπει τη συγκεκριμένη επιτέλεση. Και αυτό διότι το σημαίνον «ΠΑΟΚ» λειτουργεί εμφανώς, και ομολογημένα, ως ένα κενό σημαίνον, όχι ως ένα τελειωτικό και μοιρολατρικό κλείδωμα των σημασιών. Μέχρι τώρα δεν υπήρχε καμία εδραιωμένη θεωρία που να λέει ότι όποιος είναι ΠΑΟΚ πρέπει να είναι ντετερμινιστικά κατά του φασισμού επειδή εκεί τον οδηγούν τα «αντικειμενικά του συμφέροντα». Η κοινότητα που συγκροτεί αυτός ο λόγος δεν είναι μία κοινότητα του «κόσμου της εργασίας», αλλά μία κοινότητα του κόσμου της μη εργασίας –όπως και της μη πατρίδας, της μη θρησκείας, ακόμα και της μη οικογένειας. Η οποία οικογένεια, με μία τόλμη αδιανόητη για τα δεδομένα της παραδοσιακής αριστεράς που δεν κουράζεται να εξυμνεί την «εργατική οικογένεια» και τις ανάγκες της, απορρίπτεται ως ακόμη μία «διχαστική πίπα».

Με βάση λοιπόν το (κενό) ηγεμονικό σημαίνον «ΠΑΟΚ» συγκροτείται μία κοινότητα ά-εργη, ή ανενεργός: une communauté désœuvrée, κατά την έννοια του Ζαν-Λυκ Νανσύ. Η κοινότητα αυτή δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο μελών που στο καθένα από αυτά είναι παρούσα μία κοινή ιδιότητα· αυτό που τους συνδέει είναι μια διαφορά, μια έλλειψη, και όχι ένα κοινό κτήμα. Ανάμεσα στο κενό/ ηγεμονικό σημαίνον και τον αντιφασισμό δεν υπάρχει, ούτε επιδιώκεται να δημιουργηθεί, κάποια αμφιμονοσήμαντη και αυτόματη σύνδεση, όπως κατά κόρον συμβαίνει στην περίπτωση του αντικαπιταλιστικού αντιφασισμού/ αντιφασιστικού αντικαπιταλισμού. Ο λόγος της ανακοίνωσης αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη της ενδεχομενικότητάς του· δεν αποκρύπτει ότι η σύνδεση που εγκαθιδρύει είναι μία παραγωγή, ένα κατασκεύασμα, μία σύνδεση η οποία πρέπει να παραχθεί, όχι ένα ήδη δεδομένο αντανακλαστικό στο οποίο καλούνται τα υποκείμενα να ανταποκριθούν.

Η σύνδεση αυτή μάλιστα διατυπώνεται για πρώτη ουσιαστικά φορά στον δημόσιο χώρο. Για να στηρίξει τον αντιφασισμό της, η ανακοίνωση όχι μόνο δεν επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά μία αρχαία σοφία, αλλά και ανατρέπει/ μετασχηματίζει μία εδραιωμένη σημασία. Μιλώντας ως ΠΑΟΚτζήδες, οι συνδεσμίτες παίρνουν την ιδιότητα του Κωνσταντινουπολίτη, που υπάρχει στο αρκτικόλεξο της ομάδας τους, ή την ιδιότητα του Πόντιου ή Μικρασιάτη που δεν υπάρχει αλλά αφορά πολλούς απ' αυτούς, και την αποσπούν από το παραδοσιακό κλισέ του «βασανισμένου πρόσφυγα από τις χαμένες πατρίδες», με όλο το παραδοσιολατρικό-μεγαλοϊδεατικό πακέτο που το συνοδεύει, (και που περίπου ταυτόχρονα γνώρισε αντιδραστικές χρήσεις στα όρια της γραφικότητας εκ μέρους γνωστών λαθρεμπόρων και λοιπών κουροπαλατών –βλ. σχετικά: Πώς γαμάει η Αγια Σοφιά;), μετατρέποντάς την σε εργαλείο αντιφασισμού. Διενεργούν λοιπόν έτσι μία βεβήλωση, ή μία απενεργοποίηση-désœuvrement, όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν· απαλλάσσουν μία έννοια από το φορτίο που τη συνόδευε μέχρι τώρα και ανοίγουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί με νέους τρόπους.


Πολλές από μας μέχρι τώρα νομίζαμε ότι το έθνος ή η φυλή ήταν το «λάθος» κριτήριο, και ότι ο φασισμός ήταν ακριβώς αυτό το λάθος. Εμείς, για να είμαστε γνήσιοι αντιφασίστες, θα πρέπει να επιλέξουμε το «ορθό» κριτήριο χάραξης της διαχωριστικής γραμμής, που είναι η τάξη, δηλαδή ένα στοιχείο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό και όχι φυσικό ή βιολογικό.

Όμως, πολλά πράγματα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια –και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη γενικά, είναι ένα απ' αυτά- πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα (του ρατσισμού) δεν έγκειται στο κριτήριο με το οποίο εγκαθιδρύουμε διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στον τρόπο χειρισμού αυτής της διαφοράς. Και, αν είναι έτσι, η επιλογή της «τάξης» αντί του έθνους ή της φυλής δεν μας απαλλάσσει αυτόματα από την ουσιο/αιτιοκρατία. Όταν η «ταξική ανάλυση» περιορίζεται σε μία ταξινόμηση των ανθρώπων σε στρατόπεδα και σε μία αυτόματη συναγωγή κάποιων ήδη γνωστών αναγκών και συμφερόντων που χαρακτηρίζουν το καθένα απ' αυτά, όπως συνέβαινε π.χ. στη σχετική πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ που καλούσε σε «αιμοδοσία μόνο για εργάτες», τότε δεν βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη λογική του ρατσισμού την ίδια στιγμή που φανταζόμαστε ότι τον καταπολεμάμε. Διότι η δράση μας εντάσσεται στην αστυνομική λειτουργία, κατά τη διάκριση του Ζακ Ρανσιέρ, στη λειτουργία που αποδίδει σε κάθε πράγμα μια προκαθορισμένη θέση, και όχι στην πολιτική, στη λειτουργία που μετασχηματίζει και ανατρέπει τις θέσεις.

Εξάλλου, αναπτύξεις που μας είναι διαθέσιμες εδώ και αρκετές δεκαετίες ήδη (Μπαλιμπάρ, Ουώλλερστιν, Άντερσον κ.ά.) έχουν δείξει ότι το έθνος ή η φυλή δεν είναι φυσικές οντότητες, αλλά είναι εξίσου κοινωνικές και πολιτικές κατασκευές όσο και η έννοια της τάξης. Αυτό όμως λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις: από τη μία σχετικοποιεί τον ουσιοκρατικό χαρακτήρα της φυλής και του έθνους, αλλά από την άλλη σχετικοποιεί και τον αντι- ουσιοκρατικό χαρακτήρα της τάξης.

Το πρόβλημα λοιπόν του ρατσισμού δεν είναι ότι συνάγει πολιτικές συνέπειες από μία φυσική/ κληρονομική ιδιότητα, την εθνική καταγωγή, αλλά ότι πρώτα απ' όλα εμφανίζει ως «φυσική ιδιότητα» [τη συγγένεια και άρα] την εθνική καταγωγή. Μια ιδιότητα που ωστόσο αποτελεί παράγωγο εξαιρετικά πολυσύνθετων και ιστορικά καθορισμένων τεχνικών βιοπολιτικού χαρακτήρα.


Εάν έγραφα το κείμενο αυτό πριν 10 χρόνια, πιθανότατα θα έκλεινα με μία έκκληση του τύπου «το οπαδικό φαινόμενο είναι σημαντικό και γι' αυτό θα πρέπει η αριστερά να σκύψει πάνω του, να ασχοληθεί, να αναπτύξει σχετικές θέσεις και να επιχειρήσει να παρέμβει ώστε να διεκδικήσει την ηγεμονία». Εδώ και καιρό, όμως, έχω πειστεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, αλλά ούτε και επιθυμητό. Καλύτερα να μην επιχειρήσει η αριστερά –ούτε και οποιοσδήποτε άλλος φυσικά- να ηγεμονεύσει στους οπαδούς του ποδοσφαίρου και να τους καθοδηγήσει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τα καταφέρει. Αλλά και αν τα καταφέρει, απλώς θα κάνει και αυτόν το χώρο σαν τα μούτρα της και δεν θα κερδίσει τίποτε ούτε αυτή, ούτε εκείνος. Όπως ήδη συνέβη με το χώρο του Κοινωνικού Φόρουμ και των Αγανακτισμένων. Καλύτερα από μακριά κι αγαπημένοι. Ο καθένας σε αυτό που κάνει καλύτερα.


http://koinoniko-ergastirio.blogspot.be/2014/04/blog-post.html

[banis]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=cvsrpkxckXI" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=cvsrpkxckXI</a>