Λατινική Αμερική

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Cyberkat]

Η εντούρο πορεία του υποδιοικητή

Προεκλογικός και μοναχικός

Του FERNANDO MATAMOROS PONCE*

Αραγε το Μεξικό θα μετακινηθεί κι αυτό προς την κεντροαριστερά, με την προσδοκώμενη νίκη του Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ («AMLO»), του Κόμματος Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD), στις προεδρικές εκλογές της 2ας Ιουλίου;

Αυτή η πιθανότητα συντηρεί την ελπίδα σε εκατομμύρια πολίτες. Παραδόξως, δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τους Ζαπατίστας, οι οποίοι, αν και προβλήθηκαν ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης τη δεκαετία του '90, έχουν έκτοτε ξεχαστεί. Εχοντας οικοδομήσει σιωπηρά, στα προπύργιά τους, μια μορφή αυτονομίας, συμμετέχουν με τον δικό τους τρόπο στην προεκλογική εκστρατεία, για να βγουν από την απομόνωσή τους.

Και με νέο όνομα

Αοπλος αλλά φορώντας την κουκούλα του, ο υποδιοικητής Μάρκος, ο πιο διάσημος από τους επικεφαλής του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση (EZLN), αναχώρησε από το προπύργιό του στα βουνά της Τσιάπας, την 1η Ιανουαρίου 2006. Με το νέο όνομά του, «υποαντιπρόσωπος Μηδέν», έχει αρχίσει, με μοτοσικλέτα, μια περιοδεία που θα τον οδηγήσει, με τη συνοδεία μιας ιθαγενικής αντιπροσωπείας, στις 31 πολιτείες του Μεξικού, μέχρι την παραμονή των προεδρικών εκλογών, στις 2 Ιουλίου.

Κλείνοντας το μάτι στη θρυλική περιπλάνηση που πραγματοποίησε στη Νότιο Αμερική, το 1952, με τη θορυβώδη μηχανή του -την Ποδερόσα-, αυτός που στη συνέχεια θα γινόταν γνωστός με το όνομα Ερνέστο Τσε Γκεβάρα(1), ο «Σουμπ» αναλαμβάνει, μ' αυτόν τον τρόπο, μια νέα πολιτική πρωτοβουλία.

Βγαίνοντας από τη ζούγκλα για να «ακούσει τους ανθρώπους» και να διεξαγάγει μια «άλλη εκστρατεία», διατύπωσε με σαφήνεια, από τον πρώτο σταθμό του, στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, το νόημα που δίνει σ' αυτήν την κινητοποίηση:«Εχουμε χαράξει μια πολύ σαφή γραμμή: μια γραμμή αριστερή και αντικαπιταλιστική. Δεν έχει σχέση ούτε με το κέντρο, ούτε με τη μετριοπαθή δεξιά, ούτε με την ορθολογική και θεσμική αριστερά. Αλλά με την αριστερά, εκεί όπου βρίσκεται η καρδιά, εκεί όπου βρίσκεται το μέλλον».

Η «χρήσιμη» ψήφος στη δεξιά, το 2000, την οποία ακολούθησε η εκλογική πανωλεθρία του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI), έφερε στην προεδρία της δημοκρατίας τον Βισέντε Φοξ (Κόμμα Εθνικής Δράσης, ΡΑΝ). Η υπόσχεσή του ότι θα υποβάλει στο Κογκρέσο πρόταση «ιθαγενικού νόμου» για να ενσωματωθεί στο σύνταγμα δεν οδήγησε παρά σε μία ακόμη απογοήτευση των Ζαπατίστας.

Η υπογραφή των συμφωνιών του Σαν Αντρές «για τα δικαιώματα και την κουλτούρα των Ινδιάνων», το 1996, μετά τη λήξη του διαλόγου με την κυβέρνηση του Ερνέστο Ζεντίγιο, είχε αναπτερώσει τις ελπίδες τους, για κάποιο διάστημα. Ωστόσο, παρά τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει, ο Ζεντίγιο αντέταξε το βέτο του σ' αυτήν την πρόοδο.

Η άνοδος του ΡΑΝ στην εξουσία δεν άλλαξε τίποτα σε σχέση μ' αυτό το ζήτημα. Βέβαια, την άνοιξη του 2001, τα μεγαλύτερα κόμματα του Κογκρέσου, το ΡΑΝ, το PRI, αλλά και το -κεντροαριστερό- Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD), ψήφισαν έναν «ιθαγενικό νόμο», ο οποίος, όμως, απείχε πολύ από το πνεύμα των συμφωνιών του Σαν Αντρές. Για τον EZLN και το Ιθαγενικό Εθνικό Κογκρέσο δεν ήταν τίποτε άλλο από τη διαιώνιση της κηδεμονίας του κράτους απέναντι στους πληθυσμούς των αυτοχθόνων. Μετά την ολοκλήρωση μιας πορείας 3.000 χιλιομέτρων μέχρι την πρωτεύουσα, οι Ζαπατίστας διέκοψαν, μία ακόμη φορά, έναν άγονο διάλογο.


O άνεμος της εξέγερσης

Από τότε, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις και παραβλέποντας τις προκλήσεις, οι ζαπατιστικές κοινότητες αποφάσισαν να εφαρμόσουν μονομερώς στα εξεγερμένα εδάφη τις συμφωνίες του 1996. Μετά τον Αύγουστο του 2003, εμπνεόμενες από το συλλογικό φαντασιακό των Μάγια, συγκέντρωσαν τις προσπάθειές τους στην αναβίωση των αρχέγονων τεχνικών αντίστασης, οικοδομώντας την αυτονομία μέσα από τις ζώνες που ονόμασαν καρακόλες (σαλιγκάρια) και τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης (χούντας δε μπουέν γκομπιέρνο), τα οποία είναι συντονιστικά όργανα των αυτόνομων κοινοτήτων σε κάθε ζώνη(2).

Ο βιέντο δε αμπάχο («άνεμος από τα κάτω»), τον οποίο είχε αναφέρει το 1994 ο Μάρκος, έχει ενταθεί:

«Αυτός ο "άνεμος από τα κάτω", ο άνεμος της εξέγερσης, της αξιοπρέπειας, δεν είναι μόνο μια απάντηση στον "άνεμο από τα πάνω", που επιβάλλεται (...), δεν είναι μόνο η καταστροφή ενός άδικου και αυταρχικού συστήματος, είναι κυρίως μια ελπίδα να μετατραπεί η αξιοπρέπεια και η εξέγερση σε ελευθερία και αξιοπρέπεια. Αυτός ο άνεμος θα έρθει από τα βουνά, ήδη γεννιέται κάτω από τα δέντρα και προετοιμάζει τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, τόσο νέου ώστε μόλις που τον διαισθάνεται η συλλογική καρδιά που τον ενθαρρύνει... (3)».

Νέες μορφές οργάνωσης... Οι κοινότητες εφαρμόζουν τα δικά τους προγράμματα για την εκπαίδευση, την υγεία, το εμπόριο, δημιουργώντας μικρά παντοπωλεία και συνεταιρισμούς. Καθώς δεν δέχονται ούτε τα χρήματα ούτε τα προγράμματα της κυβέρνησης, ορίζουν με κριτικό τρόπο τον χρόνο τους, ενάντια στο χρόνο της εμπορευματοποίησης, και αντιπαραθέτουν τη μνήμη και τους ινδιάνικους μύθους στην παγκοσμιοποίηση.

Αυτόνομες κοινότητες

«Οι πρόγονοί μας διηγούνται ότι ο Γιακονιόι ήταν ένας μικρόσωμος αλλά θαρραλέος και τολμηρός πολεμιστής, ο οποίος δεν φοβόταν τίποτα, κι έτσι έμοιαζε ψηλός και δυνατός... Ο ήλιος γελούσε, έχοντας εμπιστοσύνη στην εξουσία και τη δύναμή του, και αγνόησε τον μικρόσωμο άντρα που τον προκαλούσε, από τη γη. Ο Γιακονιόι τον προκάλεσε ξανά, λέγοντάς του: "Η δύναμη του φωτός σου δεν με φοβίζει, όπλο μου είναι ο χρόνος που ωριμάζει στην καρδιά μου". Και τέντωσε το τόξο του, σημαδεύοντας μάλιστα με το βέλος στο κέντρο του αλαζονικού ήλιου. Ο ήλιος γέλασε ξανά και έσφιξε τον πύρινο ζωστήρα του γύρω από τον εξεγερμένο, για να τον κάνει ακόμη πιο μικρό. Ομως, ο Γιακονιόι προστατεύθηκε με την ασπίδα του και αντιστάθηκε, καθώς το πρωινό έδινε τη θέση του στο απομεσήμερο. Ο ήλιος, ανίσχυρος, έβλεπε τη δύναμή του να εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου, ενώ ο μικρόσωμος εξεγερμένος κρατούσε γερά, αντιστεκόταν προστατευμένος πίσω από την ασπίδα του, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για το τόξο και το βέλος (4)».

Οι Ζαπατίστας δεν επιθυμούν να κυριαρχήσουν. Θέλουν, όμως, τα κλαδιά της σκέψης να συναντήσουν τη μνήμη, όπως πιθανόν τη συναντούν οι ρίζες της σέιμπα, μυθικού δέντρου των Μάγια, το οποίο αποτελεί χώρο συγκέντρωσης και συζήτησης των κοινοτήτων (5). Βέβαια, η σιωπηρή ενδυνάμωση της τοπικής δύναμης δεν επιτυγχάνεται χωρίς δυσκολίες. Ετσι, η κυκλική εναλλαγή προσώπων την οποία φαντάζονται τα συμβούλια μερικές φορές προκαλεί προβλήματα:

«Δεν θέλουμε να έχει μια ομάδα την αποκλειστική ευθύνη της διακυβέρνησης, να υπάρχουν "επαγγελματίες" ηγέτες. Θέλουμε να μπορεί να εκπαιδευθεί στη διακυβέρνηση ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός ανθρώπων και να απαλλαγούμε από την αρχή σύμφωνα με την οποία η διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά να ανατίθεται σε ορισμένα άτομα... Αυτή η μέθοδος μερικές φορές περιπλέκει την πραγματοποίηση των προγραμμάτων, αν και, σε αντάλλαγμα, δημιουργεί μια σχολή σκέψης, η οποία, με τον καιρό, θα αποφέρει καρπούς, με τη μορφή ενός νέου τρόπου άσκησης πολιτικής (6)» εξηγεί ο Μάρκος.

Ομως, από τότε που οι Ζαπατίστας έκαναν την πρώτη δημόσια εμφάνισή τους, την 1η Ιανουαρίου 1994, οι καιροί έχουν αλλάξει. Αν και ο EZLN σημάδεψε τη σκέψη της «παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας των πολιτών», συσσώρευσε ένα μεγάλο ηθικό κεφάλαιο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεξικανική μετάβαση, δεν κατάφερε όμως να μετατραπεί σε εθνική δύναμη. Στην «4η Διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα», την 1η Ιανουαρίου 1996, ο Μάρκος προώθησε πράγματι την ιδέα για τη δημιουργία του Ζαπατιστικού Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση (FZLN), μιας αδελφής αλλά ξεχωριστής οργάνωσης, η οποία, μετά την ίδρυσή της στην Πόλη του Μεξικού, είκοσι μήνες αργότερα, προσπάθησε να γίνει η πολιτική πτέρυγα του αντάρτικου.<
br />
Η προσπάθεια κατέληξε σε αποτυχία. Σιγά σιγά, ο Μάρκος επισκιάστηκε από τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ («AMLO»), ο οποίος ήταν δήμαρχος και στη συνέχεια πρώην δήμαρχος της Πόλης του Μεξικού, μέλος του PRD και φαβορί για τη νίκη στις προσεχείς προεδρικές εκλογές. Η επικείμενη ψηφοφορία θα μπορούσε να φέρει στην εξουσία την αριστερά, πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας.

Παγκόσμιες αντιστάσεις

Σ' αυτό το πλαίσιο, έχοντας συνείδηση της αποδυνάμωσης του κινήματός τους, οι Ζαπατίστας επανεμφανίζονται ξαφνικά με την «6η Διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα», τον Ιούνιο του 2005: «Ο ιθαγενικός αγώνας δεν θα μπορέσει να κάνει ένα νέο βήμα, αν δεν ενωθεί με τον αγώνα των εργατών, των αγροτών, των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, των υπαλλήλων, των εργαζομένων, δηλαδή, της πόλης και της υπαίθρου (7)». Η διακήρυξη, αναζητώντας οξυγόνο μπροστά στην απομόνωση, αποτελεί μια έκκληση, μια θεωρητική και πρακτική πρόταση για να οργανωθεί η πολιτική δράση, μια σπίθα για τη φωτιά που αναζωπυρώνει ο «άνεμος από τα κάτω».

Ο EZLN, προτείνοντας τη συμμαχία με τις λαϊκές οργανώσεις και τη διαβούλευση για την επεξεργασία ενός «εθνικού προγράμματος αντικαπιταλιστικού και αριστερού αγώνα», ως αντίβαρο στα παραδοσιακά κόμματα, επιθυμεί να εγγραφεί στις αναγεννημένες παγκόσμιες αντιστάσεις τις οποίες εξέφρασαν οι διαδηλώσεις στο Σιάτλ, τη Ρώμη, το Παρίσι, το Χονγκ Κονγκ, την Αβάνα, το Καράκας, την Μπραζίλια, τη Λα Παζ.

Αλλά, ο EZLN εκπλήσσει με ορισμένες απόψεις του. Διότι ο Μάρκος δεν επιτίθεται με δριμύτητα μόνο στο PRI και το ΡΑΝ, αλλά και στο PRD, το «κόμμα των λαθών τακτικής», στο οποίο, μάλιστα, μοιάζει να επιφυλάσσει τα πιο σκληρά χτυπήματά του.

Στις 24 Απριλίου 2005, ένα τεράστιο πλήθος διαδήλωσε στην Πόλη του Μεξικού, για να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Λόπες Ομπραδόρ να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2006, καθώς η εξουσία προσπαθούσε να τον αποκλείσει. «Η διαδικασία του κοινοβουλευτικού αποκλεισμού του "AMLO" υπήρξε, εκτός από τραγελαφικό δράμα, σαφές δείγμα λαϊκής δυσαρέσκειας και, κυρίως, εξαιρετικό εκλογικό εφαλτήριο... γι' αυτόν που ήταν αποκλεισμένος », λέει ο Μάρκος ειρωνικά, πριν εξαπολύσει το βαρύ πυροβολικό: «Για να μάθει κανείς τα σχέδια του υποψήφιου προέδρου, δεν πρέπει να ακούει αυτά που δηλώνει στους ανθρώπους από τα κάτω, αλλά αυτά που λέει στους ανθρώπους από τα πάνω -στις συνεντεύξεις που παραχώρησε στις εφημερίδες Νιου Γιορκ Τάιμς και Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, για παράδειγμα (...). Η κεντρική πρόταση του προεδρικού προγράμματος του "AMLO" (...) είναι η οικονομική σταθερότητα, η οποία σημαίνει όλο και περισσότερα κέρδη για τους πλούσιους, αυξανόμενη εξαθλίωση και στερήσεις για τους φτωχούς, οι οποίοι καλούνται να καταπνίξουν τη δυσαρέσκειά τους».

Η «άλλη καμπάνια», η οικοδόμηση, δηλαδή, αυτόνομων πολιτικών χώρων, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πόλεμος ανάμεσα στον EZLN και το PRD για τις θέσεις εξουσίας.

Σύμφωνα με την άποψη των Ζαπατίστας, η ουσία για την κατανόηση αυτού που εκπροσωπεί ο Λόπες Ομπραδόρ δεν εξαρτάται από το αν ανήκει στη ριζοσπαστική αριστερά ή στη ρεφορμιστική κεντροαριστερά. Δεν πρόκειται για το άτομο και τις τάσεις του PRD, από τις οποίες ορισμένες εμφανίζονται ως δεξιές και αντιζαπατιστικές, αλλά για εκατομμύρια Μεξικανούς.

Με τον αγώνα τους ενάντια στον αποκλεισμό του «AMLO», οι άντρες και οι γυναίκες, Ζαπατίστας των πόλεων και υποστηρικτές του PRD (μέλη ή συμπαθούντες), κατέβηκαν στον δρόμο για να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους στην Πόλη του Μεξικού. Ο Λόπες Ομπραδόρ είναι σύμβολο της ιστορικής βούλησης για αλλαγή, όπως ο Μάρκος. Δεν εκπροσωπεί μόνο το παρελθόν των αγώνων αλλά και τον λόγο που ενθουσιάζει τους νεοζαπατίστας και τους τσιλάνγκος (9). Τα σύμβολα διαπλέκονται: στο λαϊκό φαντασιακό, ο «AMLO» συνδέεται με τον Μάρκος, συγκεντρώνει τα μόρια της θέλησης για αλλαγή.

Η «άλλη εκστρατεία» δεν έρχεται μόνο να ενισχύσει αυτές τις επιθυμίες, αλλά προσπαθεί να αποτελέσει εγγύηση ενάντια στην «προαναγγελθείσα απογοήτευση», τόσο από την πρακτική και τον λόγο ορισμένων τάσεων του PRD ενάντια στους Ζαπατίστας, όσο και από την πίεση των χρηματοοικονομικών οργανισμών του πλανήτη. Η ύπαρξή της δεν είναι αναγγελία μιας αντιεκστρατείας, ούτε συμπλήρωμα της υποψηφιότητας του Λόπες Ομπραδόρ, παρ' όλο που έτσι παρουσιάζεται στις εθνικές και θεσμικές συζητήσεις.

Χαμένες υποσχέσεις

Ο EZLN κατηγορήθηκε ότι ευθύνεται για την απώλεια ψήφων και υποστηρικτών του Λόπες Ομπραδόρ και του PRD. Οι Ζαπατίστας υπενθύμισαν ότι οι δικές τους μορφές οργάνωσης δεν επικεντρώνονται στις εκλογές. Σύμφωνα με την ινδιάνικη λογική για τον λόγο, η «άλλη εκστρατεία» αποτελεί ασπίδα σκέψης απέναντι στις πρακτικές των πολιτικών, με στόχο «την καρδιά του χρόνου, απ' όπου αναβλύζουν πηγές εξεγέρσεων οι οποίες εξαπλώνονται με τον "άνεμο από τα κάτω"».

Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται για επίθεση ενάντια στον «AMLO» ή το PRD, αλλά για σαφή τοποθέτηση στην πολιτική σκακιέρα, για απαίτηση από τους κυβερνώντες να λένε αυτό που έχουν κάνει, αυτό που κάνουν και αυτό που θέλουν να κάνουν. Στην πραγματικότητα, οι Ζαπατίστας θυμούνται ότι τον Απρίλιο του 2001 όλα τα κόμματα συμφώνησαν να καταψηφίσουν τις συμφωνίες του Σαν Αντρές. Δεν έχουν ξεχάσει ότι προδόθηκαν στις «μυστικές συνεδριάσεις», ότι οι Ινδιάνοι και οι ελπίδες τους για αναγνώριση χλευάστηκαν με την καταψήφιση του «ιθαγενικού νόμου». Σύμφωνα με τον EZLN, επρόκειτο για έναν «πολιτικό υπολογισμό» ορισμένων τάσεων του PRD, ο οποίος είχε στόχο να αποτρέψει τη δημόσια και εθνική παρουσία της οργάνωσής τους και να τους διατηρήσει «αιχμάλωτους» στα Γαλάζια Βουνά (Μόντες Ασούλες) της Τσιάπας.

Αν και πολλοί υποστηρικτές του PRD είναι αλληλέγγυοι με τους Ζαπατίστας, οι τελευταίοι δεν ξεχνούν ότι άλλοι τους έχουν εγκαταλείψει, καταδικάζοντάς τους σε έναν αργό πολιτικό θάνατο.

(1) Βλέπε Ernesto Che Guevara, «Voyage a motocyclette», «Mille et une nuits», Παρίσι, 2001.

(2) Καθένα από τα συμβούλια καλής διακυβέρνησης έχει την έδρα του σε ένα από τα πέντε «σαλιγκάρια».

(3) EZNL, «Dos vientos: una tempestad y una profecia», στο Documentos y comunicados, τ. Ι, «Era», Μεξικό, 1994, σ. 63.

(4) Marcos, «La Jornada», Μεξικό, 3 Φεβρουαρίου 2003.

(5) Σύμφωνα με τους μύθους των Μάγια, η «σέιμπα» συμβολίζει τις ρίζες της ιστορίας, τους νεκρούς, τις ελπίδες για απελευθέρωση. Βλέπε Jean-Marie Le Clezio, «Le reve mexicain», «Gallimard», Παρίσι, 1988.

(6) Envio, Μανάγκουα, Σεπτέμβριος 2004.

(7) «Sexta declaraciόn de la selva Lacandona», Ιούνιος 2005, www.ezln.org/documentos/2005/sexta.es.htm

 Sous-commandant Marcos, «La geometrie (?) impossible du pouvoir», montagnes du Sud-Est mexicain, 6ος μήνας του έτους 2005.

(9) Ετσι ονομάζονται οι κάτοικοι της Πόλης του Μεξικού.

* Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών, Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Πουέμπλα (Μεξικό). Εχει συμμετάσχει στη συγγραφή του «Mexique, vision de l' empire des dieux», «Herme», Παρίσι, 2005.


LE-MONDE - 05/03/2006

[abbis]

Το προσχέδιο για νέο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

H αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ άρχισε «επίσημα» στις 23 Φλεβάρη. Τότε που ο προεδρεύων της Γενικής Συνέλευσης Γιαν Ελιασον δημοσιοποίησε τα βασικά σημεία του προσχεδίου απόφασης του σώματος για την αντικατάστασή της από ένα προτεινόμενο 47μελές Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η πρόταση του Σουηδού πρέσβη Ελιασον, που συντάχθηκε μετά τις από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, τόσο του ίδιου όσο και των συμπροεδρευόντων πρέσβεων της Ν. Αφρικής Ντουμισάνι Κουμάλο και του Παναμά Ρικάρδο Αρίας, παρουσιάστηκε σαν ένα «συμβιβαστικό» προσχέδιο απόφασης που επιχειρεί να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ οικονομικών υπερδυνάμεων και αναπτυσσόμενων χωρών πάνω στον ευαίσθητο τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί σαν πρόσχημα και για τη διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων...

Το 29 παραγράφων προσχέδιο είναι βέβαιο πως δεν ικανοποιεί στο μέγιστο βαθμό ούτε τις προσδοκίες των αναπτυσσόμενων χωρών (που φοβούνται μία ενδεχόμενη αποδυνάμωση του προτεινόμενου οργανισμού από την επιρροή οικονομικά κραταιών χωρών) ούτε τα σχέδια οικονομικών υπερδυνάμεων (π.χ. ΗΠΑ που επιθυμούν τη «μεταρρυθμιστική αναδιοργάνωση» του ΟΗΕ στα δικά τους μέτρα και σταθμά)... Ωστόσο, από το ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, την Υπατη Αρμοστή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ Λουίζ Αρμπουρ και τον Σουηδό προεδρεύοντα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ παρουσιάστηκε ως «η καλύτερη δυνατή συμβιβαστική πρόταση» που κατά τη γνώμη τους δε χρήζει περαιτέρω αλλαγών. Επιπλέον, όλοι τους τάχθηκαν υπέρ της ψήφισης του προσχεδίου απόφασης από την πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης το αργότερο ως τις 13 του μήνα, με το επιχείρημα ότι «περαιτέρω καθυστερήσεις θα διακυβεύσουν το έργο του ΟΗΕ στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»...

Ωστόσο, οι αντιδράσεις του Αμερικανού πρέσβη στα Ηνωμένα Εθνη, Τζον Μπόλτον, έφεραν ήδη την πρώτη σιωπηλή αναβολή της (σχεδιαζόμενης εντός της παρελθούσης βδομάδας) ψηφοφορίας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η δήλωση Μπόλτον την περασμένη Δευτέρα, ότι οι ΗΠΑ θα καταψηφίσουν το προσχέδιο, επειδή «έχει σοβαρές ελλείψεις» εκτός και εάν γίνει αντικείμενο νέων «ίσως πολύμηνων» διαπραγματεύσεων, ανατάραξε τα νερά. Η Ουάσιγκτον που είχε επικριθεί και καταδικαστεί από την υπό διάλυση Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (στην οποία δε συμμετείχε και άρα δεν ήλεγχε...) για τις θλιβερές επιδόσεις της στον τομέα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, προκάλεσε εκνευρισμό ακόμη και στο ΓΓ του ΟΗΕ... Εντούτοις, από τις αντιδράσεις των άλλων χωρών και από το υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων θα κριθεί εάν θα ικανοποιηθούν και αυτές οι απαιτήσεις της Ουάσιγκτον (μεταξύ άλλων για ένα ολιγομελέστερο - άρα ευκολότερα ελεγχόμενο - 30 μελές Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που θα συμπορεύεται με τις κατά καιρούς υποκριτικές επικρίσεις των ΗΠΑ έναντι πολέμιων και «συμμάχων»)...

Το νέο Συμβούλιο σύμφωνα με το προσχέδιο
Σύμφωνα με το προσχέδιο, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προτείνεται να καταργηθεί στις 16 Ιούνη 2006, αφού προηγουμένως (ως τις 9 Μάη 2006) ξεκινήσει η διαδικασία επιλογής των μελών του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ) με μυστική ψηφοφορία για κάθε ένα από τα υποψήφια μέλη από την πλειοψηφία των 191 χωρών της Γενικής Συνέλευσης.

Το νέο συμβουλευτικό και επικουρικό ως προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα έχει την έδρα του στη Γενεύη. Μεταξύ άλλων, θα:

Απαρτίζεται από 47 μέλη (αντί των 53 της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) από ανάλογες γεωγραφικές περιφέρειες του πλανήτη. Για παράδειγμα, προτείνεται 13 χώρες να προέρχονται από την Αφρική, 13 από την Ασία, έξι από την Ανατολική Ευρώπη, 8 από τη Λατινική Αμερική κλπ.
Η παραμονή κάθε χώρας μέλους του ΣΑΔ να εξαρτάται από τις επιδόσεις της στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων! Σε περίπτωση που κριθεί «με αντικειμενικό και αξιόπιστο τρόπο» από την πλειοψηφία των 2/3 μελών της Γενικής Συνέλευσης πως παραβιάζει «κατάφωρα και συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα» θα αποπέμπεται...
Η θητεία των 47 χωρών - μελών θα είναι τριετής. Ωστόσο, δε θα επιτρέπεται σε μία χώρα - μέλος να εκτίσει άμεσα για τρίτη, συνεχόμενη, φορά θητεία πέραν δύο συναπτών θητειών.
Θα συγκαλείται τακτικά τρεις φορές το χρόνο και εκτάκτως μετά από αίτημα μόλις ενός μέλους του ΣΑΔ με την υποστήριξη του 1/3 των 47 μελών του Συμβουλίου.
Θα ασχολείται με καταστάσεις «κατάφωρης και συστηματικής» παραβίασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και θα υποβάλλει ετησίως εκτενείς εκθέσεις στη Γενική Συνέλευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κάθε χώρα - μέλος. Θα υποβάλλει παράλληλα προτάσεις για την «περαιτέρω ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ θα πρέπει να ζητήσει από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να ολοκληρώσει την αποστολή της ως την 62η Σύνοδό της και να καταργηθεί ως τις 16 Ιούνη 2006.
Η εκλογή των πρώτων μελών του ΣΑΔ προβλέπεται να αρχίσει στις 9 Μάη και να συνεδριάσει για πρώτη φορά στις 19 Ιούνη. Μετά από πέντε χρόνια (2011), θα επανεκτιμηθεί η λειτουργία του ΣΑΔ απ' τη Γενική Συνέλευση

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/3/2006&id=6381&pageNo=24&direction=1

[abbis]

ΚΟΥΒΑ

Κατηγορηματικό «Οχι» στις ρυθμίσεις ενάντια στους λαούς

Ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών της Κούβας σχετικά με το προσχέδιο απόφασης για τη συγκρότηση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ που αναμένεται να πάει στην Ολομέλεια στις 13 Μάρτη

«Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες ενός ακόμη πλήγματος ενάντια στην πολυπολικότητα και τα Ηνωμένα Εθνη», καταγγέλλει το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας, ως απάντηση στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και τις απειλητικές πιέσεις των ΗΠΑ, αναφορικά με το σχέδιο απόφασης για το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που θα αντικαταστήσει την Επιτροπή και θα τεθεί προς ψήφιση στη Γενική Συνέλευση.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά ότι η Κούβα «δε θα γίνει συνένοχος, ούτε θα παραμείνει σιωπηλός παρατηρητής της νέας ρύθμισης που επιχειρούν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ενάντια στα συμφέροντα των λαών του Νότου».

Αναφορικά με τις πιέσεις που ασκούν οι ΗΠΑ, για τη δημιουργία ελεγχόμενου Συμβουλίου, το ΥΠΕΞ της Κούβας σημειώνει:

«Αυτό που είναι παράδοξο σε όλες αυτές τις ενέργειες είναι ότι το σχέδιο, που επισήμως δόθηκε στα μέλη, επιμελώς σχεδιάστηκε και τέθηκε προς διαπραγμάτευση πίσω από κλειστές πόρτες, με τους εκπροσώπους της Ουάσιγκτον να καθορίζουν και να απαιτούν να γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις τους, που φυσικά θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους ως υπερδύναμη και γνωρίζοντας ότι αυτές δεν επρόκειτο να τύχουν της υποστήριξης της πλειοψηφίας των μελών των Ηνωμένων Εθνών», αναφέρεται στην ανακοίνωση που σημειώνει επίσης: «Υπάρχει κάποια πιθανότητα, το σχέδιο που κατατέθηκε από τον πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης ως κείμενο να λειτουργήσει προς όφελος των λαών και όχι προς υπεράσπιση των συμφερόντων της Ουάσιγκτον; Καμία! Καμία από τις 28 παραγράφους του σχεδίου, δεν έχει ως στόχο την προώθηση συγκεκριμένων ενεργειών, ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχει επιβάλει η παρούσα διεθνής τάξη πραγμάτων και σε αντίθεση του άρθρου 28 της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στη διάρκεια των μηνών που πέρασαν, όσον αφορά στην τρέχουσα διαδικασία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, άσκησαν ισχυρές πιέσεις σε πολυάριθμες κυβερνήσεις του τρίτου κόσμου με στόχο να κάμψουν την αντίστασή τους σε αυτό το νέο σχήμα». Η αποστολή της Κούβας στα Ηνωμένα Εθνη αποκήρυξε τον κίνδυνο της διάπραξης αυτής της συνωμοσίας σε δελτίο Τύπου που διανεμήθηκε την 20ή Φλεβάρη.

Μάλιστα τονίζεται στην ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών ότι «ο εκβιασμός είναι το μόνο "επιχείρημα" της κυβέρνησης Μπους» και αναρωτιέται «τι είδους Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προσπαθούν να επιβάλουν οι ΗΠΑ»;

Και διευκρινίζει:

«Ενα συμβούλιο στο οποίο τα μέλη υπόκεινται σε όρους και απαιτήσεις τέτοιας φύσης, που καθίσταται αδύνατον για τις χώρες που τοποθετούνται στην πρώτη γραμμή αντίστασης εναντίον των επιθετικών και ηγεμονικών ενεργειών της αυτοκρατορίας σε παγκόσμιο επίπεδο να συμμετάσχουν σε αυτό. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να παρουσιάσουν την πλαστή εικόνα ότι η απαξίωση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί συνέπεια της παρουσίας χωρών, όπως η Κούβα στην Επιτροπή, όταν είναι πολύ γνωστό, αντίθετα, ήταν οι ελιγμοί με πολιτικά κίνητρα που προώθησαν η Ουάσινγκτον και η ΕΕ, όπως η άδικη αντικουβανική στάση που έδωσαν στην Επιτροπή που μείωσαν την αξιοπιστία της Επιτροπής.
Συμβούλιο που υφίσταται μείωση των μελών του κάνοντας λόγο για πιο διαχειρίσιμο Σώμα.
Συμβούλιο όπου από τους όρους που τίθενται είναι να υπάρχει η υποστήριξη των δύο τρίτων των μελών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ώστε να μπορούν οι υποψήφιες χώρες να επιτυγχάνουν στην προσπάθειά τους να ενταχθούν σε αυτό. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζουν να εξασφαλίσουν στην πράξη - με τη συνωμοτική υποστήριξη μίας σαφούς μειοψηφίας συναποτελούμενη από τους στενούς συμμάχους τους και όσους είναι υποχείρια των διαταγών τους - τη δύναμη βέτο όσον αφορά στις υποψηφιότητες, κάτι που αποκαλύπτει τον έλεγχο που έχουν στόχο να αποκτήσουν όσον αφορά στον τρόπο λειτουργίας του Σώματος. Η επιβολή αυτού του όρου, που εφαρμόζεται μόνο στα κύρια όργανα του ΟΗΕ κάτι που δεν ισχύει για την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα επιτρέψει σε μία μειοψηφία 64 κρατών να εμποδίζουν την υποψηφιότητα οποιουδήποτε.
Συμβούλιο στο οποίο θα διαθέτουν μεγάλη δυνατότητα επιβολής κυρώσεων σε βάρος των χωρών του Νότου.
Συμβούλιο που θα έχει στενούς δεσμούς με το Συμβούλιο Ασφαλείας, ένα αντιδημοκρατικό Σώμα στο οποίο οι ΗΠΑ επιβάλλουν τους όρους τους ως η μόνη υπερδύναμη.
Συμβούλιο, τέλος, που δε θα έχει την εντολή να προωθήσει με προτεραιότητα την υλοποίηση του δικαιώματος στην Ανάπτυξη, κομβικού αιτήματος της μεγάλης πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Που δε θα μπορεί να υιοθετήσει αποτελεσματικές αποφάσεις εναντίον το ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας, και άλλων μορφών μη ανεκτικότητας.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας αναρωτιέται επίσης «μήπως είναι πιθανό ότι σχέδιο απόφασης μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον»; Το αντίθετο υποστηρίζει, διευκρινίζοντας ότι το σχέδιο απόφασης «υιοθετεί τη μείωση των μελών του κύριου Σώματος των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ από τα 53 στα 47 μέλη. Αυξάνει τις ελάχιστες ψήφους για την ένταξη μιας υποψήφιας χώρας σε 96. Διατηρεί τη δυνατότητα επιβολής αποφάσεων σε βάρος των χωρών του Νότου χωρίς σεβασμό οποιωνδήποτε κριτηρίων. Επίσης, καθιστά δυνατή τη θέση σε διαθεσιμότητα μελών του Συμβουλίου με την υποστήριξη των 2/3 των παρόντων μελών και να ψηφίζεται σε επίσημη συνάντηση της Γενικής Συνέλευσης, χωρίς να ορίζεται ένα ελάχιστο απαιτούμενο όριο. Ανοίγει την πιθανότητα στο μέλλον χώρες του Νότου να αντιμετωπίζουν μόνιμο κίνδυνο καταδίκης, διά μέσου μιας απόφασης και επίσης αποστέρησης των δικαιωμάτων τους στις λεγόμενες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όσον αφορά στα Ανθρώπινα Δικαιώματα που σύμφωνα με τους αυτοδιορισμένους άρχοντες του κόσμου συμβαίνουν μόνο στο Νότο. Ωστόσο, αυτοί οι όροι δεν ισχύουν στην κατάφωρη μαζική και συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη βάση κράτησης του Γκουαντάναμο, τα βάρβαρα βασανιστήρια στο Αμπού Γκράιμπ ή τη μεταφορά κρατουμένων, για να βασανιστούν, με μυστικές πτήσεις της CIA στην πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη».

Επισημαίνει τέλος χαρακτηριστικά πως το πρόβλημα για τις ΗΠΑ στο σχέδιο απόφασης δεν είναι ότι είναι αντιφατικό ή ανισομερές ή ότι απλώς δεν εξασφαλίζει τη σταθερότητα, την αξιοπιστία ή τη νομιμότητα των συμφερόντων που καθορίζονται από το σχέδιο που σχεδιάστηκε από τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους. Αλλά «στόχος αυτής της ανοιχτής επίθεσης είναι να διατρανώσουν τη θέληση και την ικανότητά τους να επιβάλουν, ακόμα και με τον πιο ωμό και βίαιο τρόπο, το σχέδιο για την παγκόσμια κυριαρχία όπως έχει καθοριστεί από το αποκαλούμενο σχέδιο για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα». Και η ανακοίνωση καταλήγει ότι η Κούβα ενεργότατα έχει συμμετάσχει στο παρελθόν σε όλες τις διαβουλεύσεις για την αναθεώρηση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την κατάθεση δεκάδων προτάσεων, πάντα με εποικοδομητικό πνεύμα και πάντα με διαφάνεια. Θα εξακολουθήσει να ενεργεί και να δρα «προκειμένου αυτά τα ζητήματα, τα άδικα και ενάντια στην πλειοψηφία των χωρών του Νότου να απαλειφθούν».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/3/2006&id=6381&pageNo=24&direction=1

[apostolos1986]

O Tσάβες, η αυτονομία και το πετρέλαιο

O νέος πονοκέφαλος του Oύγκο Tσάβες, του αριστερού προέδρου της Bενεζουέλας, ακούει στο όνομα «Aυτόνομη Πορεία». Πρόκειται για αυτονομιστικό κίνημα στο ανατολικό τμήμα της Bενεζουέλας, στην πολιτεία της Σούλια, το οποίο διεκδικεί αυτονόμηση της περιοχής με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Bενεζουέλας. Tις τελευταίες εβδομάδες, με κεντρικό σύνθημα «μια αυτόνομη πορεία για τη Σούλια», η οποία παράγει ένα εκατομμύριο βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα, το 40% της συνολικής παραγωγής της χώρας, οι εμπνευστές τους κινήματος έχουν αρχίσει σχετική εκστρατεία. O πρόεδρος Tσάβες έχει θορυβηθεί και έχει ήδη ζητήσει να διεξαχθεί έρευνα εις βάρος των οργανωτών της εκστρατείας. Aπό την πλευρά τους, οι ηγέτες του κινήματος δήλωσαν στην ισπανική εφημερίδα El Pais ότι διεκδικούν αυτονόμηση της Σούλια, «κατά τα ισπανικά πρότυπα». O εκπρόσωπός τους, Aλμπέρτο Mανσουέτι εξηγεί στην εφημερίδα ότι ο αγώνας τους είναι ιδεολογικός. «Eίμαστε εναντίον του σοσιαλισμού και υπέρ του φιλελεύθερου καπιταλισμού. H πρότασή μας είναι δελεαστική για όσους έχουν πλέον κουραστεί από τον σοσιαλισμό. Για όσους αμφιβάλλουν, είναι μια πρόταση που ίσως έχει ενδιαφέρον και ίσως αξίζει περισσότερης μελέτης. Kαι για όσους την απεχθάνονται, έχει τουλάχιστον την αξία ότι είναι μια ιδέα νεωτερική». Δεν αποκλείουν επίσης το ενδεχόμενο να ζητήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος που θα καθορίζει το μελλοντικό καθεστώς της πλούσιας πολιτείας. Tο ζήτημα έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την περασμένη Kυριακή, όταν ο πρόεδρος Tσάβες ασχολήθηκε με αυτό στην εβδομαδιαία εκπομπή του με τίτλο «Alo Presidente», η οποία μεταδίδεται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

O Tσάβες κατηγόρησε τον Λευκό Oίκο ότι προωθεί την πρωτοβουλία για την αυτονόμηση της Σούλια. Συνέκρινε μάλιστα τους χειρισμούς της Oυάσιγκτον με τους αντίστοιχους των Aμερικανών πριν από έναν αιώνα για νο διαχωριστεί ο Παναμάς από την Kολομβία. Eυθύνες όμως επέρριψε και στον κυβερνήτη της πολιτείας της Σούλια, Mανουέλ Pοσάλες, τον οποίο κατηγόρησε ότι στηρίζει το αυτονομιστικό κίνημα. O κυβερνήτης αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή, ενώ την αθωότητά του, προς το παρόν τουλάχιστον, βεβαιώνει και ο εισαγγελέας που ερευνά την υπόθεση. Ωστόσο, το κόμμα «Πατρίδα για Oλους», που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό του προέδρου Tσάβες, απαίτησε από τη γενική εισαγγελία να κρίνει ως προδότες της Bενεζουέλας όσους υποστηρίζουν την αυτονόμηση της πετρελαιοφόρου Σούλια.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

[auroraTM]

Εμδιαφέρον άρθρο απόστολε μπράβο
Από ότι φαίνεται οι διάφορες "πορτοκαλί" επαναστάσεις επεκτείνονται
Είναι μια νέα(μπορεί όχι και τόσο) μορφή ανατροπής αντιφρονούντων προς τις ΗΠΑ καθεστώτων πιο ήπια αλλά ..........και πιο ελεγχόμενη από επεμβάσεις τύπυ Ιράκ.....

[apostolos1986]

Πάντως η πορτοκαλί επανάσταση στη Ουκρανία δεν πέτυχε και πάρα πολύ ...
Μέσα σε ένα χρόνο έχει αλλάξει δυο-τρεις πρωθυπουργούς , οι σευνργάτες του Προέδρου έχουν κατηγορηθεί για διάφορα σκάνδαλα και άλλα ωραία.Το αποτέλεσμα θα φανεί κατά πάσα πιθανότητα στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές που θα απουτπωθεί η δυσαρέσκεια του ουκρανικού λαού προς το Γιούσενκο...Έτσι η πρώτη απόπειρα των Η.Π.Α. δε φαίνεται να έχει αίσιο τέλος αλλά μάλλον άδοξο και γρήγορο...
Αλλά και οι προκάτοχοι του στην Ουκρανία δεν ήταν και τα καλύτερα κουμάσια ...

[auroraTM]

όντως έχεις δίκαιο(σε τι ωραίο κόσμο που ζούμε γενικά

[apostolos1986]

Αγωγός χειραφέτησης

Λούλα, Κιρχνέρ και Τσάβες πρωταγωνιστούν στην επαναδραστηριοποίηση της «Μερκοσούρ», της Κοινής Αγοράς της Νοτίου Αμερικής.
Η συνάντηση, την περασμένη εβδομάδα στο Καράκας, 70 αντιπροσώπων από την Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα, για να συντονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες της ιστορικής συμφωνίας δημιουργίας ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα διασχίζει την ήπειρο, αποτελεί σημείο καμπής στις προσπάθειες των προοδευτικών πολιτικών ηγεσιών των μεγάλων δυνάμεων της Νότιας Αμερικής να δημιουργήσουν νέα μοντέλα περιφερειακής ολοκλήρωσης έξω από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ.

Ο Gasur, ένας αγωγός μήκους 8.000 χιλιομέτρων και κόστους 20 δισ. δολαρίων, που με την ολοκλήρωσή του το 2013 θα μπορεί να προμηθεύει επτά νοτιαμερικανικά κράτη έως και 150 εκατ. κυβικά μέτρα αέριο την ημέρα, θα διαχειρίζεται από κοινοπραξία κρατικών εταιρειών των συμμετεχόντων χωρών, στις οποίες συζητείται να προστεθεί και η Βολιβία, δεύτερη παραγωγός πετρελαίου και αερίου της περιοχής.

Μερκοσούρ και πάλι

Σηματοδοτεί όμως και τη δυναμική επαναδραστηριοποίηση της Μερκοσούρ, της Κοινής Αγοράς της Νότιας Αμερικής, στην οποία μετά την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη προστέθηκε στα τέλη του 2005 και η Βενεζουέλα.

Με άξονα τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και πρώτο βήμα τον αγωγό αερίου, το «μέτωπο των πέντε σωματοφυλάκων», όπως με το γλαφυρό του τρόπο περιγράφει ο πρόεδρος Ούγο Τσάβες, αρχίζει και διαμορφώνει πολιτικές που αντιστρατεύονται στην πράξη τα αμερικανικά νεοφιλελεύθερα σχέδια για δημιουργία της ALCA, μιας Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου των Αμερικών.

Το σχέδιο είναι πολύ φιλόδοξο και η πολιτική του πλευρά πολύ πιο σημαντική, καθώς Αργεντινή, Βενεζουέλα και Βραζιλία συμφωνούν ότι η περιφερειακή ολοκλήρωση δεν μπορεί να εξαρτάται μόνο από το εμπόριο και συντάσσονται στη δημιουργία ενός σώματος ικανού να αναπτύσσει κοινές πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως η φτώχεια, το χρέος, η εξάρτηση, η περιβαλλοντική υποβάθμιση. Ενα σώμα που από το 2011 θα μπορεί να απαρτίζεται από αιρετούς εκπροσώπους των κρατών-μελών κατά τα πρότυπα του Ευρωκοινοβουλίου.

Οι εξελίξεις αυτές σε μια ήπειρο που σηματοδοτείται από την αριστερή στροφή των ηγεσιών της, έχουν χτυπήσει συναγερμό στην Ουάσιγκτον, όπως αποκαλύπτουν οι δηλώσεις της υφυπουργού Ενέργειας των ΗΠΑ, Κάρεν Χάρμπερτ, που έσπευσε να προειδοποιήσει για το ανέφικτο του εγχειρήματος του Gasur, συνεπικουρούμενη από τον «Εκόνομιστ» που το καταδίκασε a priori σε οικονομική αποτυχία.

Κατανοητή η προσπάθεια, εξηγεί ο Νόαμ Τσόμσκι σε συνέντευξή του στο «Znet»: «Δρομολογείται κάτι απόλυτα καινούριο στην ιστορία της ηπείρου. Πρώτη φορά οι χώρες της περιοχής συνεργάζονται προωθώντας την περιφερειακή ολοκλήρωση σε πολλαπλά μέτωπα. Διεκδικούν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών.

Απομακρύνονται από τα αμερικανικά πλοκάμια, ενισχύοντας τους οικονομικούς τους δεσμούς με Κίνα και Ευρώπη. Κάνουν σημαντικά βήματα προς την ανεξαρτησία, υιοθετώντας σημαντικά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μέτρα. Αρχίζουν και αποτινάσσουν από πάνω τους το ζυγό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που για τις ΗΠΑ είναι ένα είδος υπουργείου Οικονομικών. Αυτές οι εξελίξεις είναι ένας εφιάλτης για τις ΗΠΑ, γιατί αποδυναμώνοντας τον αμερικανικό οικονομικό έλεγχο της περιοχής, διαβρώνουν την ίδια την κυριαρχία του παγκόσμιου συστήματος που προωθούν».

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

Οταν οι Ινδιάνοι τρέπουν σε φυγή το ιππικό

Αυτή τη φορά το ιππικό δεν διώχνει τους Ινδιάνους, όπως διδάσκουν οι χολιγουντιανές παραγωγές. Το πολιτικό «γουέστερν» που παίζεται στη Βολιβία, εδώ και δύο μήνες, εξελίσσεται με μια εντελώς διαφορετική πλοκή.

Με τελετουργικό των ινδιάνων Αϊμάρα υπέγραψε ο Εβο το νόμο για το σχηματισμό Συνταγματικού Συμβουλίου.

Σ' αυτό Ινδιάνοι είναι οι Βολιβιανοί, με επικεφαλής τον Εβο Μοράλες, και τρέπουν σε φυγή όχι μόνο το αμερικανικό «ιππικό», με την ορατή και παρασκηνιακή στρατιωτική παρουσία του στη φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, αλλά και τους τοποτηρητές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Και το κάνουν με έναν τρόπο μοναδικό στην πολιτική πραγματικότητα: συντάσσοντας το πρώτο στον κόσμο «αντιπαγκοσμιοποιημένο» εθνικό σύνταγμα, που στοχεύει «στη διαγραφή του νεοφιλελευθερισμού από την αξιοπρεπή μας χώρα, τη Βολιβία», κατά δήλωση του ίδιου του Μοράλες.

Συνεχίζοντας την πρακτική του να διεκπεραιώνει την πολιτική πράξη μέσα από ινδιάνικες παραδοσιακές τελετουργίες (όπως και στην ορκωμοσία του), ο Μοράλες περιεβλήθη το φαντασμαγορικό τελετουργικό των ιθαγενών Αϊμάρα και, ενώπιον δεκάδων υψηλών προσκεκλημένων, υπέγραψε την περασμένη εβδομάδα τον νόμο για τον σχηματισμό ενός συνταγματικού συμβουλίου, το οποίο θα αναλάβει την κατάρτιση του νέου συντάγματος της χώρας.

«Η μάχη δεν πήγε χαμένη, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που έβλαψε τη χώρα» δήλωσε ο βολιβιανός πρόεδρος, παραδίδοντας τον νόμο για το συνταγματικό συμβούλιο, τα 255 μέλη του οποίου (με πρόβλεψη για συμμετοχή και γυναικών) θα εκλεγούν τον Ιούλιο στη διάρκεια ενός ευρύτερου δημοψηφίσματος για διοικητική και πολιτιστική αυτονομία των περιοχών των ιθαγενών.

Το σύνταγμα θα προβλέπει αμεσότερο κρατικό έλεγχο στην οικονομία, υψηλότερη φορολογία για τις πολυεθνικές και αποκέντρωση της εξουσίας, με παροχή αρμοδιοτήτων αυτοδιαχείρισης στις κοινότητες των ιθαγενών.

Το παιχνίδι χοντραίνει για την Ουάσιγκτον, καθώς το νέο σύνταγμα προβλέπει και απεξάρτηση του στρατού από την αμερικανική κηδεμονία. Ηδη, η Βολιβία αρνείται να επιστρέψει στις ΗΠΑ τον εξελιγμένο οπλισμό που είχε δοθεί σε επίλεκτες βολιβιανές μονάδες, γεγονός που προκάλεσε διαβήματα της αμερικανικής πρεσβείας στη Λα Παζ.

Η επιστροφή του οπλισμού ζητήθηκε από τις ΗΠΑ όταν, μετά την εκλογή Μοράλες, έληξε και η κοινή «αντι-τρομοκρατική» συνεργασία των δύο χωρών. «Ο προσβλητικός και αλαζονικός εκβιασμός της Ουάσιγκτον απορρίπτεται» δήλωσε ο Μοράλες, αναγγέλλοντας ότι με νέο νόμο θα λήξει και η αμερικανική παρεμβατικότητα στα εσωτερικά της χώρας.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βλέπει κι αυτό τον δρόμο προς την έξοδο, καθώς ο Εβο Μοράλες ανήγγειλε «τέλος» και στα προγράμματα δανεισμού και υποδείξεων από τον διεθνή οργανισμό, τον οποίο χαρακτήρισε «άχρηστο πλέον».

Ετσι, η σάλπιγγα παιανίζει όχι μόνο υποχώρηση του ξένου παράγοντα αλλά και επέλαση μιας νέας εποχής ανεξαρτησίας στη Λατινική Αμερική.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[abbis]

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

Βουλευτικές εκλογές πρόκριμα...
Τη μάχη τους δίνουν με ενιαία εκλογική συμμαχία οι δυνάμεις της Αριστεράς

Η φετινή χρονιά είναι για πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής χρονιά εκλογών, που υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να συνεχίσουν μια θετική τάση η οποία διαμορφώνεται στην ήπειρο με την ανάδειξη κυβερνήσεων που αντιτίθενται με διαφορετικές διακυμάνσεις στα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Στην Κολομβία των 45 εκατομμυρίων και των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων, που η κυβέρνησή της αποτελεί ίσως τον πιο σημαντικό εταίρο των ΗΠΑ στην περιοχή, πραγματοποιούνται σήμερα βουλευτικές και στις 28 του Μάη προεδρικές εκλογές.

Οι διαδικασίες αυτές πραγματοποιούνται σε μια περίοδο όξυνσης όλων των κοινωνικών προβλημάτων σε μια υποτιθέμενη αστική δημοκρατία όπου το παρακράτος ρίχνει τη βαριά του σκιά παντού.

Οξυμένα κοινωνικά προβλήματα
Η αυταρχική κυβέρνηση του Αλβάρο Ουρίμπε, γνωστού «κομμουνιστοφάγου» και άμεσου συνεργάτη των παραστρατιωτικών οργανώσεων και των ναρκεμπόρων, έχει επιδεινώσει την οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα για τα λαϊκά στρώματα, ενώ στη χώρα μαίνεται με ένταση η ένοπλη σύγκρουση (ένας ουσιαστικά εμφύλιος πόλεμος) κυρίως μέσα από τη δράση των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας, μιας πολιτικο-στρατιωτικής οργάνωσης με ιστορία 40 χρόνων.

Η ανεργία χτυπάει κόκκινο, 25-30%, 64% των λαϊκών στρωμάτων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, σε 39.258 εκατομμύρια δολάρια ανέρχεται το εξωτερικό χρέος, ή στο 48% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι στην ημερήσια διάταξη και το καθεστώς ετοιμάζεται να συνάψει Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ σε όλους τους τομείς.

Πρόκειται για μια χώρα που η κυβέρνησή της επιχειρεί να δώσει ανάσα στα νεοαποικιοκρατικά σχέδια των ΗΠΑ και στη λεγόμενη Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA), η οποία αντιμετωπίζει δυσκολίες στην προώθησή της.

Το καθεστώς Ουρίμπε έχει καταφέρει να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη με πρόσχημα «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» (έτσι ονομάζει το αντάρτικο κίνημα, την ένοπλη αιχμή του λαϊκού κινήματος, που δίνει τη μάχη του στα βουνά και στις ζούγκλες της χώρας αντιστεκόμενο στο αυταρχικό κράτος και παρακράτος και στους χιλιάδες πράκτορες των ΗΠΑ). Θυμίζουμε ότι το βασικό «χαρτί» κατά την εκλογή του Ουρίμπε το 2002 ήταν ότι θα τσακίσει το αντάρτικο σε δυο χρόνια. Τότε η αποχή ήταν πάνω από 50%, και από τους ψηφίσαντες ο Ουρίμπε με το κόμμα «Πρώτα η Κολομβία», που συσπείρωσε τους Συντηρητικούς και την ακροδεξιά, παραστρατιωτικούς, ναρκέμπορους, μεγαλογαιοκτήμονες και πολλούς από τα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι κουρασμένοι από τα 40 και πλέον χρόνια του εμφύλιου πολέμου πίστεψαν στα ψέματά του, είχε πάρει 53%, ακολούθησε ο Φιλελεύθερος υποψήφιος με 31% και τρίτος ήταν ο υποψήφιος της Αριστεράς, με 6%, Λούσιο Γκαρσόν, που σήμερα είναι δήμαρχος της Μπογκοτά, αλλά έχει διαφοροποιηθεί από την ενωτική προσπάθεια της Αριστεράς.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η άκρως δημαγωγική πολιτική του καθεστώτος με ιδεολογήματα, όπως το «συμμετοχικό κράτος», η «δημοκρατική ασφάλεια» και η «εκπαιδευτική επανάσταση». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο Ουρίμπε (ο οποίος στηρίζεται από το Συντηρητικό Κόμμα και άλλα πέντε κόμματα, εκτός φυσικά από το παρακράτος, τα αστικά ΜΜΕ και τον υψηλό πάτρωνα, τις ΗΠΑ) φέρεται να εξασφαλίζει ποσοστό πάνω από 50%, ενώ στις βουλευτικές εκλογές η μάχη είναι αμφίρροπη με το άλλο μεγάλο αστικό κόμμα, τους Φιλελεύθερους.

Για μια άλλη προοπτική
Σε αυτό το σύνθετο σκηνικό αναπτύσσει την πάλη του το λαϊκό κίνημα της χώρας και σε αυτή πρωτοστατεί και το κόμμα της εργατικής τάξης, το Κολομβιάνικο ΚΚ. Βασικό στοιχείο της πάλης είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για τη δημοκρατική αλλαγή. Με το πρόσφατο 19ο Συνέδριό του, τον Ιούνη του 2005, το Κόμμα κατέληξε στην πολιτική συμμαχιών και στην πρότασή του για ενότητα πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα στην προσπάθεια να μην επανεκλεγεί ο Α. Ουρίμπε, ο οποίος τον Οκτώβρη του 2005 κατάφερε με ψηφοφορία στο Κογκρέσο (Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων) να υπερσκελίσει το Σύνταγμα που απαγορεύει την υποψηφιότητα για δύο συνεχείς θητείες.

Η διαδικασία της ενότητας αυτής προχώρησε και το Δεκέμβρη του 2005 καταλήχτηκε η ενωτική εκλογική τακτική με τη δημιουργία του «Δημοκρατικού Εναλλακτικού Πόλου». Αυτή η μορφή συνεργασίας, που εμπεριέχει δυνάμεις με σημαντικές ιδεολογικές διαφορές, προήλθε από τη σύγκλιση της «Δημοκρατικής Εναλλακτικής Πρότασης» και του «Δημοκρατικού Ανεξάρτητου Πόλου», μιας οργάνωσης κεντροαριστερής απόχρωσης. Το Κολομβιάνικο ΚΚ δραστηριοποιείται στο «Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο», μια οργάνωση όπου συμμετέχουν και άλλες δυνάμεις, το MOIR, το Εργατικό Επαναστατικό Ανεξάρτητο Κίνημα, η Εργατική Αξιοπρέπεια, μέτωπο που προέκυψε κυρίως μέσα από την κοινή πάλη των κομμουνιστών με αυτές τις δυνάμεις στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος. Επίσης, σε επίπεδο Κοινοβουλίου μέχρι πρόσφατα το συμμαχικό σχήμα ήταν η «Δημοκρατική Εναλλακτική Λύση» (Alternativa Democratica), όπου συμμετέχουν και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, όπως το Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης, το Κίνημα Πολιτών, το Συλλογικό Κόμμα, Οργανώσεις Ινδιάνων της Κολομβίας, και στην απερχόμενη Βουλή είχε 2 βουλευτές. Σήμερα, μετά τη συμφωνία για τη δημιουργία του «Δημοκρατικού Εναλλακτικού Πόλου», το Κολομβιάνικο ΚΚ συμμετέχει με υποψηφίους του μέσα από τις κοινές λίστες αυτής της πολιτικο-εκλογικής συμμαχίας.

Οι συνθήκες στις οποίες δρα το κόμμα εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα δύσκολες, ειδικά στην επαρχία, όπου με το σημερινό καθεστώς οι παραστρατιωτικοί έχουν μεγάλη παρουσία και δολοφονούν αγωνιστές. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διάρκεια των τελευταίων 10 χρόνων έχουν δολοφονηθεί πάνω από 6.000 στελέχη και μέλη του κόμματος και άλλοι δημοκράτες αγωνιστές.

Το ζήτημα, λοιπόν, της ενότητας για τη δημοκρατική αλλαγή, που θα εξασφαλίσει στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στα λαϊκά στρώματα και θα φέρει μια στοιχειώδη ομαλότητα, αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στην πολιτική του κόμματος στις φετινές βουλευτικές και προεδρικές εκλογές.

Η προγραμματική βάση της συμφωνίας
Τα κυρίαρχα ζητήματα, στα οποία έχει καταληχτεί η προγραμματική βάση της συμφωνίας της συμμαχίας που παίρνει μέρος στις φετινές εκλογικές αναμετρήσεις, έχουν τόσο άμεσο χαρακτήρα, στην προσπάθεια μη επανεκλογής του Ουρίμπε, όσο και μεσομακροπρόθεσμο, για την αλλαγή που έχει ανάγκη ο λαός της χώρας. Κωδικοποιώντας τα, τα ζητήματα αυτά είναι τα εξής:

1. Πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και ενότητα των λαών της Λατινικής Αμερικής. Ενάντια στις Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ, ενάντια στη Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής, στις επιταγές της Διεθνούς Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ενάντια στον λεγόμενο προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

2. Για μια κοινωνία με δικαιοσύνη και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών.

3. Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, για κρατικό έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με καθορισμένο το πεδίο δράσης για το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, για δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία και Πολιτισμό.

4. Για ειρήνη και ασφάλεια με δικαιοσύνη. Γίνεται επίσης αναφορά στην εσωτερική ένοπλη σύγκρουση και προκρίνεται ως μοναδική διέξοδος ο διάλογος, με διάλυση των παραστρατιωτικών άμεσα συνυφασμένων με το στρατό μηχανισμών. Αναγνωρίζεται στο αντάρτικο κίνημα ο πολιτικός του χαρακτήρας αλλά εκφράζεται διαφορετική προσέγγιση για την προτεραιότητα της μαζικής λαϊκής πάλης.

Σε αυτή τη βάση, παράλληλα με τις σημερινές εκλογές, οι δυνάμεις του «Πόλου» θα καθορίσουν και τον μοναδικό υποψήφιό τους γ
ια την Προεδρία. Με εσωτερικό δημοψήφισμα θα γίνει η εκλογή του ανάμεσα στον Κάρλος Γκαβίρια Ντίας, πανεπιστημιακό και βουλευτή σήμερα της «Δημοκρατικής Εναλλακτικής Πρότασης», που έχει τη στήριξη του Κολομβιάνικου ΚΚ, και στον Αντόνιο Ναβάρο Βολφ, βουλευτή σήμερα της άλλης συνιστώσας της συνεργασίας, του «Δημοκρατικού Ανεξάρτητου Πόλου», που σύμφωνα με δημοσκοπήσεις προηγείται στις προτιμήσεις των οπαδών του «Πόλου». Σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα της χώρας, σήμερα εκλέγονται οι βουλευτές των δύο Σωμάτων, 164 της Γερουσίας και 102 της Βουλής των Αντιπροσώπων. Βεβαίως, λόγω του προεδρικού συστήματος που ισχύει στη χώρα, καθοριστικές είναι οι εκλογές που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Μάη. Πάντως, και οι σημερινές εκλογές θα καταγράψουν συγκεκριμένες τάσεις.

Δ. Κ

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6383&publDate=12%2F3%2F2006&direction=&pageNo=27

[abbis]

ΕΚΟΥΑΔΟΡ
«Στο πόδι» ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις

Διευρύνεται το πλαίσιο αιτημάτων και απαιτείται η παραίτηση του Προέδρου, Α. Παλάσιο

ΚΙΤΟ.--

Για τέταρτη μέρα συνεχίζουν και εντείνουν τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι ιθαγενείς του Εκουαδόρ ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του Προέδρου, Αλφρέντο Παλάσιο, απαιτώντας τον οριστικό τερματισμό οιουδήποτε είδους διαπραγματεύσεων με τις ΗΠΑ για τη διμερή Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (TLC), την ακύρωση του συμβολαίου με την αμερικανική πετρελαϊκή εταιρία «Οξιντένταλ», αλλά και Συνταγματική Συνέλευση, και αντιδρώντας στο Σχέδιο Κολομβία και στη συμφωνία χρήσης της βάσης Μάντα από τις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά πρόκειται για τη δεύτερη βδομάδα των κινητοποιήσεων. Η προηγούμενη βδομάδα σημαδεύτηκε από τη γενική απεργία, προειδοποίηση και πρεμιέρα των κινητοποιήσεων που λαμβάνουν χώρα αυτές τις μέρες, αλλά και την απεργία στον πετρελαϊκό τομέα. Μέρα με τη μέρα ο αγώνας διευρύνεται και πλέον η σύγκρουση είναι ανοιχτή με την κυβέρνηση. Και θα συνεχιστεί και ενταθεί όσο πλησιάζει η 23η του Μάρτη, μέρα έναρξης του τελικού γύρου των διαπραγματεύσεων με τις ΗΠΑ για την TLC.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι πολίτες του Αμαζονίου -περιοχή που έχει κηρυχτεί από την προηγούμενη βδομάδα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο στρατός έχει βγει στους δρόμους και έχουν ανασταλεί όλα τα συνταγματικά δικαιώματα - αλλά και οι εργαζόμενοι στις περιοχές Ορεγιάνα, Σουκούμπιος και Νάπο δηλώνουν ότι παρά την καταστολή ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους εξεγερμένους και ετοιμάζονται να κατευθυνθούν προς την πρωτεύουσα Κίτο. Οι διαδηλώσεις είναι καθημερινές, ενώ χτες οι γυναίκες βρέθηκαν στην κεφαλή των διαδηλώσεων στο Κίτο αλλά και στις πόλεις Λατατσούνγκα, Αμπάτο και Εσμεράλδας.

Την ίδια στιγμή οι αποκλεισμοί των δρόμων και των κεντρικών οδικών αρτηριών πολλαπλασιάζονται. Η συνήθης αντιμετώπιση κυρίως από το στρατό είναι η κατάχρηση των χημικών αλλά και η χρήση πλαστικών σφαιρών, ακόμη και πραγματικών πυρών. Μέχρι στιγμής έχουν υπάρξει 6 συλλήψεις και 14 τραυματίες από τις οξύτατες πολλές φορές συγκρούσεις. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του κόμματος Πατσακουτίκ, οι 3 τραυματίες είναι σε σοβαρή κατάσταση.

Πάντως, η καταστολή εκ μέρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των αστυνομικών αρχών δεν κρίθηκε «ικανοποιητική» και ο υπουργός Εσωτερικών, Αλφρέντο Καστίγιο, παραιτήθηκε. Σύμφωνα με το βρετανικό ΒΒC, o Καστίγιο, που είναι ο τρίτος κατά σειρά υπουργός Εσωτερικών που έχει οδηγηθεί σε παραίτηση μέσα σε 11 μήνες, δήλωσε ότι προειδοποίησε την κυβέρνηση «για πιθανό πραξικόπημα».

Σε αυτό το μοτίβο κινήθηκε και ο Αλφρέντο Παλάσιο, που με τηλεοπτικό του διάγγελμα έκανε έκκληση για την «προστασία της δημοκρατίας και της ενότητας» και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να υποκύψει στους διαδηλωτές. Τους προσέδωσε δε δόλο δηλώνοντας ότι «οι κινήσεις τους είναι σχεδιασμένες ώστε να προκαλέσουν χάος και να οδηγήσουν στην ανατροπή της κυβέρνησης»...

Ουδείς δόλος... Τόσο ο ηγέτης της Συνομοσπονδίας Ιθαγένικων Εθνοτήτων (CONAIE), Λουίς Μάκας, που μάλιστα είχε καλέσει σε λαϊκή εξέγερση, όσο και οι ηγέτες του Πατσακουτίκ και ο Μεσίας Ταταμούες, επικεφαλής του Συντονιστικού Οργάνου των Ταξικών Ενωτικών Οργανώσεων των Εργαζομένων του Εκουαδόρ (Cedoc-Cut), είχαν προειδοποιήσει ότι εάν επιμείνει σε αυτή την πολιτική ο Παλάσιο θα έχει την τύχη του προκατόχου του, Λούσιο Γκουτιέρες. Ο Γκουτιέρες πρόδωσε τις λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες τον είχαν εκλέξει και ανατράπηκε από λαϊκή εξέγερση τον περασμένο Απρίλη.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/3/2006&id=6412&pageNo=18&direction=1

[apostolos1986]

Ασία και Λατινική Αμερική ξεφεύγουν από την αμερικανική «λαβή»

The Guardian

Το ενδεχόμενο η Ευρώπη και η Ασία να αποκτήσουν ευρύτερη ανεξαρτησία προβληματίζει τους Αμερικανούς πολιτικούς από την εποχή του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανησυχία τους εντεινόταν καθώς η «τριπολική» παγκόσμια τάξη -Ευρώπη, Βόρειος Αμερική και Ασία- συνέχιζε να αναπτύσσεται. Τα τελευταία χρόνια και η Λατινική Αμερική καθίσταται περισσότερο ανεξάρτητη και σήμερα ενισχύει τους δεσμούς της με την Aσία, ενώ η υπερδύναμη καταναλώνεται σε ατυχείς επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή.

Ενεργειακές συμμαχίες

Η περιφερειακή συνεργασία στην Ασία και στη Λατινική Αμερική είναι ένα κρίσιμο και αυξανόμενης σημασίας ζήτημα, το οποίο, από τη σκοπιά της Ουάσιγκτον, αποτελεί δείγμα της ανισορροπίας που επικρατεί στον κόσμο σήμερα. Ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών αποτελεί, φυσικά, καθοριστικό παράγοντα και αιτία διαμάχης. Η Κίνα, σε αντίθεση με την Ευρώπη, δεν δέχεται να χειραγωγείται από την Ουάσιγκτον, γι' αυτό άλλωστε και αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα ανησυχίας για τους Αμερικανούς πολιτικούς, που ωστόσο διστάζουν να κλιμακώσουν την αντιπαράθεση τόσο λόγω των αμερικανικών εξαγωγών στην Kίνα όσο και λόγω των τεράστιων συναλλαγματικών αποθεμάτων της.

Τον Ιανουάριο, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ της Σαουδικής Αραβίας επισκέφθηκε το Πεκίνο, ταξίδι που αναμένεται να οδηγήσει στην υπογραφή μνημονίου συνεργασίας με σκοπό «την αύξηση των επενδύσεων και της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών στους τομείς του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των επενδύσεων», όπως γράφει η Wall Street Journal. Ηδη, σημαντικές ποσότητες του ιρανικού πετρελαίου κατευθύνονται στην Κίνα, η οποία προμηθεύει την Τεχεράνη με οπλικά συστήματα. Oσον αφορά την Iνδία, αυτή μπορεί να επιλέξει να συνδεθεί με τις ΗΠΑ, μπορεί όμως να προτιμήσει να ενταχθεί στο πιο ανεξάρτητο ασιατικό μπλοκ που σχηματίζεται, και συνάπτει όλο και στενότερους δεσμούς με τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες της Μέσης Ανατολής. «Κλειδί» της υπόθεσης είναι η συνεργασία Κίνας - Ινδίας. Τον Ιανουάριο, με τη συμφωνία που υπογράφηκε στο Πεκίνο, «άνοιξε ο δρόμος για τη συνεργασία Κίνας - Ινδίας όχι μόνο στον τομέα της τεχνολογίας, αλλά και της ενέργειας· μια συνεργασία που τελικά μπορεί να αλλάξει βασικές ισορροπίες στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου και φυσικού αερίου», τονίζει ο κ. Σινταχάρθ Βαραντιγιάν, διευθυντής σύνταξης της ινδικής εφημερίδας Hindu. Γι' αυτό δεν αποτελεί έκπληξη το πρόσφατο ταξίδι του Αμερικανού προέδρου κ. Μπους στην Ινδία, κατά το οποίο προσπάθησε να τη δελεάσει προσφέροντας συνεργασία στην πυρηνική ενέργεια και άλλα ανταλλάγματα.

Εν τω μεταξύ, στη Λατινική Αμερική κυβερνούν κεντροαριστερές κυβερνήσεις, από τη Βενεζουέλα μέχρι την Αργεντινή. Οι ιθαγενείς πληθυσμοί έχουν ενεργοποιηθεί και έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή, ιδίως στη Βολιβία και το Εκουαδόρ, όπου πολλοί θέλουν να ελέγχουν οι ίδιοι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η Βενεζουέλα, η οποία αποτελεί τη σημαντικότερη πετρελαιοπαραγωγό χώρα του νοτίου ημισφαιρίου, έχει συνάψει τις στενότερες σχέσεις με την Κίνα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής και σκοπεύει να αυξήσει τις πωλήσεις προς το Πεκίνο με στόχο να μειώσει την εξάρτησή της από την απροκάλυπτα εχθρική κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η Βενεζουέλα, εκτός από την προμήθεια της Αργεντινής με πετρέλαιο, αγόρασε και σχεδόν το ένα τρίτο του χρέους που εξέδωσε η χώρα το 2005, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας να απελευθερωθούν οι χώρες της περιοχής από τα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η συνεργασία των χωρών της Νοτίου Αμερικής ενισχύθηκε περαιτέρω τον προηγούμενο Δεκέμβριο με την εκλογή του Εβο Μοράλες, του πρώτου ινδιάνου προέδρου της Βολιβίας. Ο κ. Μοράλες έσπευσε να συνάψει σειρά συμφωνιών με τη Βενεζουέλα. Σύμφωνα με τους Financial Times, «αυτές αναμένεται να στηρίξουν επερχόμενες, ριζικές, αλλαγές στην οικονομία και την ενεργειακή βιομηχανία της Βολιβίας», η οποία διαθέτει τα δεύτερα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στη Λατινική Αμερική, μετά τη Βενεζουέλα.

Κούβα - Βενεζουέλα

Παράλληλα, οι σχέσεις Βενεζουέλας - Κούβας γίνονται όλο και στενότερες. Η Βενεζουέλα παρέχει στην Κούβα πετρέλαιο σε χαμηλή τιμή και η δεύτερη χιλιάδες εκπαιδευτικούς και γιατρούς. Η Κούβα αποστέλλει σημαντική ιατρική βοήθεια και σε άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως για παράδειγμα στο Πακιστάν, όπου μετά τον καταστροφικό σεισμό του Οκτωβρίου έστειλε περισσότερους από χίλιους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό.

Αναπτυσσόμενα λαϊκά κινήματα, κυρίως στον Νότο, αλλά όλο και περισσότερο και στις πλούσιες βιομηχανικές χώρες, αποτελούν τη βάση για πολλές από αυτές τις εξελίξεις, που στόχο έχουν την κατάκτηση μεγαλύτερης ανεξαρτησίας και την παροχή βοήθειας για την πλειοψηφία του πληθυσμού.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περίληψη:Αναφέρεται σε μια πραγματικότητα , η οποία δεν ευχαριστεί την Ουάσινγκτον καθώς ολόενα και περίσσοτερα κράτη της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας αντιδρούν προς την πολιτική των Η.Π.Α..

[abbis]

ΕΚΟΥΑΔΟΡ

Το λαϊκό κίνημα έτοιμο για τη μεγάλη μάχη

ΚΙΤΟ.--

Ετοιμο να δώσει την τελική μάχη εμφανίζεται το λαϊκό κίνημα του Εκουαδόρ, παρά την ανείπωτη βία και καταστολή. Μετά από μια πολύ μικρή ανάπαυλα και καθώς η 23η Μάρτη πλησιάζει -ημερομηνία έναρξης του τελικού γύρου διαπραγματεύσεων για τη διμερή Συμφωνία Εμπορίου με τις ΗΠΑ - TLC - νέες διαδηλώσεις και αποκλεισμοί δρόμων λαμβάνουν χώρα από χτες, καθώς διανύεται η δεύτερη εβδομάδα απεργιών και πολύμορφων λαϊκών κινητοποιήσεων.

«Δε θα επιτρέψουμε η κυβέρνηση του Αλφρέντο Παλάσιο να υπογράψει στις πλάτες του λαού τη Συμφωνία για το Ελεύθερο Εμπόριο (TLC) με τις ΗΠΑ», αναφέρεται σε ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας Ιθαγενικών Εθνοτήτων του Εκουαδόρ (CONAIE). Επίσης, απαιτούν την ακύρωση του συμβολαίου με την αμερικανική πετρελαϊκή «Οξιντένταλ», αλλά και ενάντια στο Σχέδιο Κολομβία, τη συμφωνία χρήσης της βάσης Μάντα από τις Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και ζητούν Συνταγματική Συνέλευση! Παράλληλα, ζητούν την έναρξη διαδικασίας προσαγωγής στη Δικαιοσύνη του υπουργού Αμυνας και Προεδρίας για «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη βάρβαρη καταστολή ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό». Τέλος, «καθιστούμε υπεύθυνο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για ό,τι συμβεί σχετικά με την ασφάλεια και τη ζωή των ιθαγενών, αγροτών και φοιτητών ηγετών και όλων όσοι με αξιοπρέπεια παίρνουμε μέρος σ' αυτόν τον ιστορικό αγώνα», αναφέρεται τέλος στην ανακοίνωση που καλεί το λαό του Εκουαδόρ να ξεσηκωθεί.

Μεγάλες διαδηλώσεις προγραμματίζονταν για χτες το απόγευμα - τοπική ώρα - στο Κίτο και πολλές πόλεις στο Εκουαδόρ. Επίσης, αναμενόταν να καταφθάσει στην πρωτεύουσα Κίτο το μεγάλο καραβάνι των διαδηλωτών που ξεκίνησε μία εβδομάδα πριν από το Πούγιο, της επαρχίας του Αμαζονίου Παστάσα. Οι μαθητές, φοιτητές και οι σπουδαστές ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους αγρότες και τους ιθαγενείς όπως και εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε όλη τη χώρα. Παράλληλα, τα εργατικά Συνδικάτα βρίσκονται σε αναβρασμό, σχεδιάζοντας κινητοποιήσεις στο φαρμακευτικό και αγροτοβιομηχανικό τομέα.

Οπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο ηγέτης της CONAIE, Λουίς Μάκας, ο μόνος τρόπος για να αποτρέψουμε τα σχέδια της κυβέρνησης και της εγχώριας ολιγαρχίας είναι να ριζοσπαστικοποιήσουμε τον αγώνα μας, ενώ υπενθυμίζεται από την έναρξη των κινητοποιήσεων στις 13 Μάρτη το λαϊκό κίνημα έχει προειδοποιήσει ότι εάν ο πρόεδρος προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις για την TLC θα βρεθεί αντιμέτωπος με λαϊκή εξέγερση όπως και ο προκάτοχός του Λούσιο Γκουτιέρες. «Ενώπιον της ένοχης σιωπής και της καταστολής, η ριζοσπαστικοποίηση είναι μονόδρομος», θα τονίσει χαρακτηριστικά ο Μάκας, για να δώσει και την εικόνα της καταστολής: 30 διαδηλωτές έχουν τραυματιστεί, περισσότεροι από 300, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, έχουν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα εξαιτίας της κατάχρησης των χημικών, ενώ περισσότεροι από 100 έχουν συλληφθεί.

Τέλος, η Μπλάνκα Τσανσόσο, ηγετικό στέλεχος της CONAIE και ο Γκιλμπέρτο Ταλαχούα, επικεφαλής του κινήματος Πατσακουτίκ κατήγγειλαν ως μέρος του βρώμικου πολέμου προπαγάνδας ενάντια στο λαϊκό κίνημα τις κατηγορίες περί αποσταθεροποίησης και πρόκλησης χάους. Επίσης, ο Ταλαχούα ζήτησε την επίσημη απολογία της κυβέρνησης προς την «αδελφή» Βενεζουέλα για τα σχόλια του προέδρου του Κογκρέσου Βιλφρέντο Λουσέρο ότι «η Βενεζουέλα υποκινεί και χρηματοδοτεί το λαϊκό κίνημα για να αποσταθεροποιήσει τη χώρα»...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/3/2006&id=6415&pageNo=16&direction=1

[apostolos1986]

Κάλπες της εξέγερσης

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Γκράφιτι του FMLN και η υποψήφιά του Βιολέτα Μενχίβαρ (κάτω).
Ηταν η πιο πολωμένη από τις επτά εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν γίνει στο Ελ Σαλβαδόρ από το 1992, όταν το ακροδεξιό κόμμα ARENA (Εθνικιστική Ρεπουμπλικανική Συμμαχία ) και το FMLN (Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί για την Εθνική Απελευθέρωση) έδωσαν τέλος στον πολύχρονο εμφύλιο. Ανωμαλίες στην καταμέτρηση των ψήφων, διαδηλώσεις, συγκρούσεις και ένας θάνατος σημάδεψαν τις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές της περασμένης εβδομάδας, που -παρά τις απόπειρες νοθείας- έφεραν την υποψήφια του αριστερού Μετώπου, Βιολέτα Μενχίβαρ, στη δημαρχία της πρωτεύουσας και αύξησαν τις κοινοβουλευτικές έδρες του FMLN στις 32 σε σύνολο 84.

Η λαϊκή εξέγερση πυροδοτήθηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο της χώρας Τόνι Σάκα, του ARENA, όταν έσπευσε να ανακοινώσει τη νίκη του υποψήφιου του κόμματός του ενώ ακόμη γινόταν καταμέτρηση. Αμέσως, χιλιάδες οπαδοί του FMNL συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Σίβικα, όπου η Βιολέτα Μενχίβαρ έστησε «λαϊκό δικαστήριο» στο οποίο καταδίκασαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που απειλούν με χρεοκοπία τη χώρα και τις αλχημείες της δεξιάς προκειμένου να διαιωνιστεί στην εξουσία παρά την κλιμακούμενη βία, την εγκληματικότητα (10 φόνοι την ημέρα) και την κατακόρυφη αύξηση της φτώχειας.

Με τα πλήθη να διαδηλώνουν και να χορεύουν υπό τους ήχους των μουσικών του ραδιοφωνικού σταθμού του FMLN, που μετέδιδε συνέχεια και το άρθρο του συντάγματος που αναγνωρίζει το δικαίωμα στην εξέγερση, έπειτα από τρεις ημέρες συγκρούσεων με την αστυνομία, το Ανώτατο Δικαστήριο αναγκάστηκε να ανακοινώσει τελικά τη νίκη της Βιολέτα Μενχίβαρ.

Η 55χρονη πρώην αντάρτισσα -από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του ένοπλου κινήματος, που τη δεκαετία του '80 αντιτάχθηκε στη θεσμοθετημένη καταστολή και τα τάγματα θανάτου-, γόνος εύπορης αγροτικής οικογένειας, γιατρός, βουλευτής από το 1997 και έως σήμερα πρόεδρος της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος και Δημόσιας Υγείας, θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα αναλάβει τη δημαρχία της πόλης. Επίκεντρο των πολιτικών της: η κοινωνική ένταξη των νέων και των ηλικιωμένων, η προώθηση πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της ανεργίας και τα προβλήματα ύδρευσης και υγείας των πολιτών.

Ο πρόεδρος Τόνι Σάκα, το χαϊδεμένο παιδί των συμβούλων ασφαλείας του Μπους και του ιδρύματος Heritage, γνωστού για την προώθηση προγραμμάτων στρατιωτικής και οικονομικής κυριαρχίας στη Λατ. Αμερική, αναγκάστηκε να παραδεχτεί την ήττα του. Τώρα θα αντιμετωπίσει και σοβαρές δυσκολίες στη Βουλή, όπου κατέκτησε 34 έδρες. Το FMLN με τις 32 του έδρες γίνεται ρυθμιστής, καθώς μπορεί να μπλοκάρει όποια απόφαση απαιτεί πλειοψηφία δύο τρίτων.

«Ο λαός και μνήμη και κρίση έχει», δήλωσε η νέα δήμαρχος, επισημαίνοντας: «Οι καιροί αλλάζουν και κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν».

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

Η αγροτική επανάσταση του Τσάβες

«Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η αγροτική επανάσταση ξεκίνησε».

Ηταν ο ρεπόρτερ του λονδρέζικου τηλεοπτικού σταθμού Channel-4, που συνόψιζε με τα λόγια αυτά το ρεπορτάζ του για την υποχρεωτική ανακατανομή της γης στη Βενεζουέλα.

Η βρετανική κοινή γνώμη είχε λόγους να ενδιαφέρεται για την υπόθεση, καθώς ένας από τους πλουσιότερους Βρετανούς, με τεράστια περιουσία και οικονομικά συμφέροντα στη Βενεζουέλα, είχε καταλήξει σε διακανονισμό με την κυβέρνηση του Ούγο Τσάβες για την παράδοση 550.000 στρεμμάτων ιδιόκτητης γης στους ακτήμονες της επαρχίας Αράγουα.

Πρόκειται για τον λόρδο Βέστι, ιδιοκτήτη της ομώνυμης επιχείρησης τυποποίησης κρεάτων και μεγάλο γαιοκτήμονα με αγροκτήματα συνολικής επιφάνειας 3 εκατ. στρεμμάτων. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Τσάβες έβαζε χέρι στις περιουσίες των μεγαλοκτηματιών, εφαρμόζοντας την νομοθεσία περί ανακατανομής της γης του 2001 (αμέσως μετά την άνοδο του Τσάβες στην εξουσία), ήταν όμως η πρώτη φορά που αυτό γινόταν με συγκατάθεση ενός ιδιοκτήτη.

Ο λόρδος Βέστι συμφώνησε να παραχωρήσει ένα μέρος της γης του, εισπράττοντας ως αποζημίωση 4 εκατ. δολάρια, αντί των 11 εκατ. της πραγματικής αξίας της. Την τελευταία πενταετία, χωρίς τη συναίνεση των ιδιοκτητών έχουν απαλλοτριωθεί συνολικά 35 εκατ. στρέμματα, ανεκμετάλλευτης γης, που μέχρι τώρα απλώς συνέθετε τα αχανή άλση των μεγαλοκτηματιών.

Στη Βενεζουέλα, το πρόγραμμα ανακατανομής της γης είναι γνωστό ως «σχέδιο Ζαμόρα». Είναι το πακέτο 49 προεδρικών διατάξεων, που πήρε το όνομα του Εζεκιήλ Ζαμόρα, μιας ηγετικής μορφής των αγροτικών εξεγέρσεων του 19ου αιώνα.

Με το «σχέδιο Ζαμόρα», ο Ούγο Τσάβες σκοπεύει να λύσει ορισμένα από τα βασικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τη χώρα του από τον καιρό της εγκατάστασης των πολυεθνικών και των πετρελαϊκών εταιρειών, στις αρχές του 20ού αιώνα: τον οικονομικό μαρασμό και την εγκατάλειψη της επαρχίας, την πλήρη εξάρτηση από τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, τον αστικό υδροκεφαλισμό και τη ραγδαία αστικοποίηση.

Ετσι, οι ανεκμετάλλευτες εκτάσεις ή όσες ανήκουν σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς αντικείμενο στην αγροτική παραγωγή παραδίδονται στους φτωχούς και ακτήμονες κατοίκους επιτυγχάνοντας τον εποικισμό της επαρχίας και, μελλοντικά, την αγροτοβιομηχανική ανεξαρτησία της χώρας.

Αν για την οικονομική ελίτ το «σχέδιο Ζαμόρα» αποτελεί υλοποίηση της παραδοσιακής κομμουνιστικής απειλής περί επίθεσης στην ιδιοκτησία, για τον ίδιο τον Τσάβες όμως είναι μια σημαντική επαναστατική διαδικασία, για την οποία έχει ήδη δαπανήσει 2,9 δισ. δολάρια.

Χρήματα που πάνε είτε σε αποζημιώσεις απαλλοτριώσεων γης, είτε σε χρηματοδοτήσεις αγροτικών επιχειρήσεων που σχηματίζονται από τους «καμπεσίνος» (ακτήμονες).

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δεύτερο μέτωπο, ύστερα από εκείνο με τις πετρελαϊκές και τη βαριά φορολόγηση των πολυεθνικών, που ανοίγει ο Τσάβες, προκαλώντας μεγάλες πιέσεις εναντίον της κυβέρνησής του. Οι αντιπολιτευτικοί κύκλοι μιλούν για «κουβανοποίηση», κατάργηση της δημοκρατίας και για ανερμάτιστη μεταρρύθμιση της αγροτικής βιομηχανίας, καταγγέλλοντας μάλιστα και περιπτώσεις διαφθοράς αξιωματούχων των τριών κρατικών φορέων που επιβλέπουν την ανακατανομή της γης.

Ομως όσο εντείνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Τσάβες και στην οικονομική ελίτ, τόσο ενισχύεται η δημοτικότητά του στις τάξεις των φτωχών. Γι' αυτό, πολλοί χαρακτηρίζουν τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα «βαρόμετρο» του αριστερού ανέμου που πνέει στη Λατινική Αμερική.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ