Τι είναι η "Αλεξάνδρεια";

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Turambar]

Τρία ζήτω.....


ΖΗΤΩ!
             ΖΗΤΩ!
                               ΖΗΤΩ!

[Aurelius]

Παρα πολυ καλη....
Παρα πολυ πολυ καλη.....
Βασικα, αν δεν θελετε να την κοψουν σκεφτηκατε να τις δωσετε καταληξη μιας ασχετης χωρας, οπως το kithara.vu που εχεις στοιχους τραγουδιων που ειναι παρανομο.
Η επειδη ειναι ξενογλωσσα βιβλια και παλι θα υπαρχει προβλημα;;;

[electroSOK]

Τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη βιβλιοθήκη! Η βασική της ιδέα, απ'ότι κατάλαβα, είναι η ακόλουθη :
[quote author=dimakis 
Έχω επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν πιστεύω πως το πνευματικό δημιούργημα, μπορεί να ανήκει στον δημιουργό.
Εντάξει, έχουν τυπικά δίκιο οι 'πολιτικά ορθοί' , εγώ δεν είμαι, ας μη με ζαλίσουν με τους νόμους τους.
Στα πλαίσια του 'ακαδημαϊκού' και της ... 'χρηστής ελεύθερης διακίνησης'  ( θα δείτε τι εννοώ) ας προσπαθήσουμε κάτι λίγο.
[/quote]

κάτι το οποίο είναι και κάποιες από τις πολλές σημασίες του Χ.Ε.Δ. , όπως Χρήστες Ελεύθερης Διακίνησης  (τα βιβλία είναι ελεύθερα προς διακίνηση, όχι τζάμπα, αλλά ελεύθερα).

Οπότε, απ'όσο κατάλαβα, προφανώς η βιβλιοθήκη, με βάση την παραπάνω λογική, είναι ανοικτή προς όλους και όχι μόνο προς φοιτητές του ΤΗΜΜΥ. Βέβαια, επειδή τριγυρνούν και οι διάφοροι εχθροί της, θα πρέπει να λάβει και τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης..

[Vulcan]

http://filosofia.gr/thematafilosofias.php?subaction=showfull&id=1131124068&archive=&start_from=&ucat=1&


Ελεύθερο Λογισμικό
Ζητήματα Επιχειρησιακής Ηθικής. Μια εισαγωγή στη φιλοσοφία του Ελευθέρου Λογισμικού.
 
 
 
Συγγραφή άρθρου: Παναγιώτης Πέρρος - Μ.Δ.Ε. Ηθικής Φιλοσοφίας Παν/μίου Αθηνών


Προσεγγίζοντας την έννοια του Ελευθέρου Λογισμικού

Η σχέση μεταξύ της τεχνολογίας και του ανθρώπου θα είναι ελεύθερη μόνο όταν ανοίξουμε διάπλατα την ανθρώπινη ύπαρξή μας ώστε να συναντηθούμε με το βαθύτερο νόημα της τεχνολογίας, όταν προβάλλουμε δηλαδή την ύπαρξή μας στην ουσία της1. Ποιος αλήθεια θα φανταζόταν, όταν ο Heidegger διατύπωνε ένα τέτοιο σκεπτικό, ότι σε μερικές δεκαετίες ο άνθρωπος θα έβλεπε την τεχνολογία όχι μόνο ως εργαλείο που βγάζει τον άνθρωπο από δύσκολες καταστάσεις, αλλά και ως κύριο φορέα γνώσης ο οποίος ταυτόχρονα εγγυάται την ελευθερία πρόσβασης στη γνώση αυτή από οποιονδήποτε το επιθυμεί, με πλήρως ανιδιοτελή κριτήρια.


Το 1984 λοιπόν, επισημοποιείται ένα νέο ιδεολογικό ρεύμα μέσα από τον ίδιο τον κλάδο των παραγωγών λογισμικού, των προγραμματιστών. Ο Richard Stallman, πτυχιούχος φυσικής του Harvard, εργαζόμενος στο εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης του πανεπιστημίου ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης), αποφασίζει μετά από δέκα περίπου χρόνια εργασίας να εγκαταλείψει τη θέση του για να αφιερωθεί στην πρακτική αλλά και ιδεολογική/θεωρητική ανάπτυξη του ελευθέρου λογισμικού2. Ο νέος αυτός όρος εισάγει μια επανάσταση ιδιάζουσας μορφής ανάμεσα στις τόσες και τόσες τεχνολογικές -και όχι μόνο- επαναστάσεις του τελευταίου αιώνα. Και αυτό συμβαίνει διότι ενώ ξεκινά από το χώρο της τεχνολογίας και μάλιστα από ανθρώπους που προέρχονται από κλάδους θετικών και τεχνολογικών επιστημών, έρχεται να αλλάξει το τοπίο τόσο στον τομέα των επιχειρήσεων όσο και της οικονομίας γενικότερα. Επιπλέον δίνει άλλο νόημα στον τρόπο με τον οποίο όλοι μέχρι πρότινος αντιλαμβάνονταν τους όρους της προστασίας και εκμετάλλευσης της πνευματικής ιδιοκτησίας και της τεχνογνωσίας κατασκευής ενός προϊόντος ή εν προκειμένω ενός λογισμικού, ενός προγράμματος που απευθύνεται σε υπολογιστικά συστήματα. Ας δούμε εν συντομία τις βασικές αρχές στις οποίες συνίσταται η νέα αυτή ιδεολογία, κάνοντας μια αναφορά στο τι ακριβώς επιτάσσει στον άνθρωπο και τις επιχειρήσεις η φιλοσοφία του Ελευθέρου Λογισμικού:


Α. Ελευθερία στη χρήση του λογισμικού ανεξαρτήτως σκοπού. Εδώ είναι σαφές ότι δε γίνεται διάκριση ούτε σχετικά με τα άτομα που θα το χρησιμοποιήσουν αλλά ούτε και για ποιο λόγο πρόκειται να το χρησιμοποιήσουν.

Β. Ελευθερία στην τροποποίηση του πηγαίου κώδικα του λογισμικού, ώστε να μετατραπεί στην κατάλληλη μορφή και να ανταποκριθεί στις εκάστοτε ανάγκες του κάθε χρήστη. Αυτό φυσικά συνεπάγεται ότι κάθε ελεύθερο λογισμικό πρέπει να διανέμεται σε προσβάσιμη/ανοιχτή μορφή (μαζί με τον πηγαίο του κώδικα, την τεχνογνωσία κατασκευής του δηλαδή).

Γ. Ελευθερία στην διανομή αλλά και την αναδιανομή τροποποιημένων και μη εκδόσεων. Αυτό σημαίνει πως οποιοσδήποτε έννομος επαγγελματίας μπορεί να προωθεί εμπορικά τη δική του διανομή λογισμικού ακόμα και με χρηματικό όφελος -το οποίο φυσικά απευθύνεται στη διανομή και όχι στο καθαυτό λογισμικό-3.


Πιο παραστατικά, θα λέγαμε πως σηματοδοτείται μια νέα εποχή κατά την οποία οι επιχειρήσεις και οι απλοί άνθρωποι, οι απλοί χρήστες ενός προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή, καλούνται να ξεχάσουν τη μέχρι σήμερα ισχύουσα επιχειρησιακή νοοτροπία του «καθεδρικού» μοντέλου και να υιοθετήσουν την πιο ανθρώπινη και πιο ελεύθερη νοοτροπία του «παζαριού»4. Αυτό τι σημαίνει πρακτικά; Για να κατανοηθεί ας πάρουμε δύο περιπτώσεις ανάπτυξης λογισμικού. Στην πρώτη περίπτωση συμμετέχει μια ομάδα επαγγελματιών οι οποίοι εργάζονται για μια επιχείρηση που εμπορεύεται ιδιόκτητο λογισμικό, ενώ στη δεύτερη μια ομάδα προγραμματιστών που ασπάζονται και προωθούν τη νοοτροπία του Ελευθέρου Λογισμικού. Οι πρώτοι θα ακολουθήσουν μια διαδικασία ανάπτυξης και υλοποίησης που ταιριάζει στο μοντέλο και τη λειτουργία ενός καθεδρικού ναού: Θα κινηθούν με απόλυτη μυστικότητα και προσήλωση ώστε να μην αποκλίνουν από τις αρχές της εταιρείας τους. Η μυστικότητα αυτή έγκειται κατά κύριο λόγο στο να μη διαρρεύσουν οι αρχές και η τεχνογνωσία που αφορούν την υλοποίηση του συγκεκριμένου λογισμικού. Στη δεύτερη περίπτωση γίνεται σχεδόν το αντίθετο. Ανάμεσα στους προγραμματιστές Ελευθέρου Λογισμικού κυριαρχεί μια έκδηλη εξωστρέφεια: Από τις πρώτες κιόλας συντεταγμένες γραμμές κώδικα που θα αποτελέσουν τον πυρήνα του προγράμματος, είναι πρόθυμοι να κοινοποιήσουν τα κατορθώματα και τα προβλήματά τους με σκοπό την ίδρυση μιας άτυπης, αλλά συνάμα ουσιαστικής, κοινότητας η οποία θα συμβάλλει στο σύνολό της στην τελειοποίηση του επικείμενου προϊόντος λογισμικού. Αυτό κοντολογίς σημαίνει ότι οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται, είτε είναι προγραμματιστής είτε όχι, μπορεί να συμβάλλει προωθώντας ιδέες και ενέργειες οι οποίες θα είναι χρήσιμες στην κοινότητα ώστε αφενός να βελτιστοποιηθεί και τελειοποιηθεί το τελικό προϊόν, αφετέρου δε, να κυκλοφορήσει ελεύθερα η τεχνογνωσία που απορρέει από την κατασκευή του.

....to be continued....

[Vulcan]

Η ΗΘΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Δεοντολογικά και Συνεπειοκρατικά επιχειρήματα.


Είναι κακό ο προγραμματιστής να αμείβεται χρηματικά σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Ελεύθερου Λογισμικού; Φυσικά δεν είναι κακό, εφόσον βέβαια η δραστηριότητά του αυτή δε συνεπάγεται κάποια καταστροφική συνέπεια για την κοινωνία και την επιστημονική κοινότητα γενικότερα. Η ιδιοκτησία όμως του λογισμικού οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες. Εδώ γίνεται εξαρχής εμφανής ο Καντιανός χαρακτήρας του επιχειρήματος του ελεύθερου λογισμικού, καθώς ακόμα και ο ίδιος ο επίσημος ιδρυτής της νοοτροπίας αυτής Richard Stallman κάνει ευθεία αναφορά στην ηθική θεωρία του Kant (κατηγορική προσταγή) αναφέροντάς την κιόλας ως Χρυσό Κανόνα:


"Ο λόγος για τον οποίο ένας πολίτης δε χρησιμοποιεί τέτοια καταστροφικά μέσα για να γίνει πλουσιότερος είναι γιατί, αν όλοι το έκαναν αυτό, θα είμαστε όλοι φτωχότεροι εξαιτίας της αλληλοκαταστροφής μας." 5


Η ρυθμιστική αρχή της βούλησης του Stallman εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί αυτή να εφαρμοστεί με τη μορφή του καθολικού νόμου, γεγονός που αποτελεί και τον ορισμό της Καντιανής Κατηγορικής Προσταγής 6. Το παραπάνω σκεπτικό στηρίζεται στο δεδομένο πως το ιδιόκτητο λογισμικό (proprietary software) εκ των πραγμάτων παράγει φθόνο και κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό τόσο μεταξύ εκείνων που το παράγουν (προγραμματιστές) όσο και μεταξύ εκείνων που το εμπορεύονται (επιχειρήσεις) και το χρησιμοποιούν (τελικοί χρήστες). Όταν κάποιος θέτει εκ των προτέρων περιοριστικές δικλείδες στον τρόπο χρήσης και διάδοσης ενός λογισμικού, συμβάλλει καθοριστικά στη δραστική μείωση των πλεονεκτημάτων που θα μπορούσε να αποκομίσει η κοινωνία ολόκληρη εάν το πρόγραμμα κυκλοφορούσε υπό ελεύθερη μορφή, ώστε ο καθένας να έχει πρόσβαση στη συγκεκριμένη τεχνολογική γνώση που πηγάζει από αυτό (πρόσβαση στον πηγαίο κώδικά του). Η νοοτροπία του «καθεδρικού» μοντέλου ανάπτυξης ιδιόκτητου λογισμικού παραβαίνει εξίσου την ηθική αρχή του Καντ ότι ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να αντιμετωπίζεται ως σκοπός και όχι ως μέσον. Η εμπορική βιομηχανία έχει ως σκοπό τη διάδοση του προγράμματος αποβλέποντας στο οικονομικό όφελος και την αύξηση της φήμης της, ενώ η κοινότητα ελεύθερου λογισμικού έχει ως σκοπό απευθείας τον άνθρωπο και την ωφέλεια που μπορεί να αποκομίσει από ένα λογισμικό. Ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι η σύγχρονή του βιομηχανία παραγωγής λογισμικού βασίζεται σε θεμέλια που προκαλούν καταστροφή, πράγμα που βρίσκεται σαφέστατα στους αντίποδες της γνώσης και της επιστημονικής προόδου.


Η αξία της γνώσης αλλά μόνο υπό την ελεύθερη μορφή της προβάλλεται μέσα από τη φιλοσοφία του Ελευθέρου Λογισμικού. Αυτό σημαίνει πως τίθεται εκ των προτέρων κάποιος απαράβατος ηθικός κανόνας απέναντι στον οποίο οφείλουν να είναι συνεπείς εκείνοι που τον ακολουθούν ώστε να καθίστανται συγκροτημένα ηθικά πρόσωπα. Οτιδήποτε αντίκειται τη βασική αυτή αρχή αναγνωρίζεται αυτόματα ως απαράδεκτο. Για να τεθεί ο κανόνας αυτός, ακολουθείται συγκεκριμένη επιχειρηματολογία. Καταρχάς τονίζεται ότι δεν υπάρχει εγγενές ή φυσικό δικαίωμα στην πνευματική ιδιοκτησία. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν αναπτύξει σχετικούς νόμους για την πνευματική ιδιοκτησία κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους στόχους. Για παράδειγμα το σύστημα κατοχύρωσης των ευρεσιτεχνιών αναπτύχθηκε περισσότερο για να βοηθήσει την κοινωνία και όχι τόσο τους εφευρέτες. Η ευρεσιτεχνία αφορά κυρίως τις βιομηχανίες οι οποίες είναι σε θέση να πληρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα σε σχετικά μικρό κόστος αν λάβουμε υπόψη και το συνολικό κόστος της υποδομής μιας βιομηχανικής παραγωγής. Επομένως οι ευρεσιτεχνίες από μόνες τους δεν βλάπτουν τον πολίτη. Η ιδέα του copyright, δεν υπήρχε στην αρχαιότητα όταν συγγραφείς συχνά αντέγραφαν άλλους συγγραφείς σε θέματα επιστημονικής πραγματικότητας. Αυτή η δραστηριότητα αποδείχτηκε τελικά πολύ χρήσιμη καθώς ήταν ο μόνος τρόπος διάσωσης σημαντικών έργων αρχαίων συγγραφέων ακόμα και αποσπασματικά. Η ιδέα του copyright (όρος ο οποίος αντικαθίσταται στα έργα του που υπόκεινται στις αρχές του Ελευθέρου Λογισμικού ως "copyleft") αναπτύχθηκε από την ανάγκη να καθιερωθεί το επάγγελμα του συγγραφέως. Στα πλαίσια στα οποία αναπτύχθηκε αυτό δεν προξένησε ιδιαίτερο κακό αφού τα βιβλία μπορούσαν να αντιγραφούν με οικονομικό τρόπο σε τυπογραφείο, οπότε το γεγονός αυτό δεν είσαι σε θέση να εμποδίσει τον άνθρωπο από το να εκμεταλλευτεί τη γνώση ενός βιβλίου. Η σύγχρονη όμως επιχειρηματική και εμπορική «καθεδρική» νοοτροπία επιτάσσει την παραγωγή κέρδους από το κλείδωμα των ιδεών μέσα σε ανθρώπους, χώρους ή καταστάσεις. Για παράδειγμα ο δικηγόρος μπορεί να αποκομίζει αρκετά χρήματα χωρίς να είναι δημιουργικός. Απλά διατυπώνει λόγια ρουτίνας όπως όταν συντάσσει κάποια διαθήκη ή κάποιο συμβόλαιο. Με τον ίδιο τρόπο, κάποιο μουσείο επιβάλλει στον επισκέπτη να πληρώσει εκ νέου κάποιο αντίτιμο εισόδου ώστε να δει κάποιο ζωγραφικό πίνακα αφού έχει απαγορευθεί εκ των προτέρων η απαθανάτιση του πίνακα σε κάποιο αποθηκευτικό μέσο καταγραφής (πχ. Φωτογραφία, video)7. Η παραδοσιακή αυτή μορφή σκέψης καθώς φαίνεται είναι ασύμβατη με την ιδεολογία του ελευθέρου λογισμικού.


Μία επιπλέον κύρια ηθική αρχή την οποία ακολουθούν και από την οποία εμπνέονται οι συμμετέχοντες σε μια εργασία ανάπτυξης ενός λογισμικού ανοιχτού κώδικα είναι η ανιδιοτέλεια και το εξαιρετικό ενδιαφέρον που πηγάζει από την εργασία καθαυτή. Ο προγραμματιστής ενός λογισμικού που είναι ελεύθερο κατά κανόνα δεν αισθάνεται καταπιεσμένος από το αντικείμενο της δουλειάς του, καθώς τις περισσότερες φορές επιλέγει ο ίδιος τον θεματικό τομέα με τον οποίο θα καταπιαστεί8. Η πλειοψηφία των προγραμματιστών ελεύθερου λογισμικού εργάζονται εθελοντικά και έχουν σαν κύριο μέλημα να μετατρέψουν τη δυσκολία της δουλειάς τους από βάσανο σε ευχάριστη ενασχόληση, καθώς και ευκαιρία για διεύρυνση των γνωστικών τους οριζόντων. Αυτό είναι διάχυτο σε κάθε κοινότητα που αναπτύσσεται στα πλαίσια υλοποίησης και υποστήριξης ενός προϊόντος Ελευθέρου Λογισμικού.


Περνώντας στα καθαυτό συνεπειοκρατικά επιχειρήματα, ο (αντ)αγωνιστής που αγωνίζεται για την καθεδρική νοοτροπία του ιδιόκτητου λογισμικού πολλές φορές ξεχνά τελείως το βραβείο και εθίζεται στο σκεπτικό να ξεπεράσει τον αντίπαλο που πλέον αρχίζει να τον βλέπει υπό το οπτικό πρίσμα του εχθρού. Έτσι, ολόκληρη η κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους που αντιπαλεύονται σε διαφορετικά στρατόπεδα ο καθένας. Η έκπτωση του ανταγωνισμού σε αυτό το επίπεδο σίγουρα δεν προωθεί την πρόοδο και την εξέλιξη τόσο της επιστημονικής όσο και τον απλούστερων μορφών γνώσης. Η προώθηση της γνώσης είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Η σκοποθεσία και η εν γένει νοοτροπία του ελευθέρου λογισμικού συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση ενός παγκόσμιου πληροφοριακού οικοσυστήματος, γεγονός το οποίο στο παρελθόν φάνταζε τελείως ανέφικτο9. Σήμερα πλέον μπορεί κάποιος να κάνει την αρχή και να φυτέψει το σπόρο μιας ιδέας, χωρίς να φαντάζεται σε τι διαστάσεις μπορεί να αναπτυχθεί η καλλιέργεια αυτής της ιδέας. Αυτό βέβαια ως συνέπεια δεν απευθύνεται μόνο σε εκείνους που συμμετέχουν στην ανάπτυξη ενός τέτοιου προγράμματος αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη. Έτσι υλοποιείται το βασικό ρητό-λογότυπο των συνεπειοκρατών που είναι «μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχίας για μεγαλύτερο αριθμό ατόμων». Σαν απόδειξη αυτού έρχεται το γεγονός ότι οι ευχαριστημένοι τελικοί χρήστες (οι απλοί άνθρωποι κοντολογίς που χρησιμοποιούν ένα τέτοιο πρόγραμμα) εκδηλώνουν έμπρακτα ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον τους τόσο για το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, όσο και για τη φιλοσοφία που το περιβάλλει. Ο Stallman, ως ο κύριος διαχειριστής της φήμης του ελεύθερου λογισμικού, καλείται συνεχώς σε συνέδρια και συναντήσεις σε όλο τον κόσμο10. Το ευρύτατο πρόγραμμα ομιλιών του κατά το διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 2000 και Δεκεμβρίου 2001 περιελάμβανε σταθμούς σε έξι ηπείρους με ενθουσιώδη υποδοχή ακόμα και σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία.


....to be continued....

[Vulcan]

Προς το μέλλον


Η συνεχής εξέλιξη των τεχνολογικών και επιχειρηματικών δεδομένων έχει αποκαλύψει πως είναι αρκετά ριψοκίνδυνο, ειδικά στον επιχειρησιακό και τεχνολογικό τομέα, να θεωρούμε κάτι ως δεδομένο και αδιαμφισβήτητο. Αρκετοί έχουν υποστηρίξει ειδικότερα πως η τεχνολογία κατέχει μια αυτόνομη ηθική αξία11 και περιέχει ιδιότητες που από μόνες τους αρκούν για να αλλάξουν το πρόσωπο μιας κοινωνίας. Η ένταση της διαμάχης μεταξύ εκείνων που από τη μια πλευρά υποστηρίζουν το «καθεδρικό» μοντέλο και όσων από την άλλη προωθούν το μοντέλο του «παζαριού» είναι ένα στάδιο που διαφαίνεται ως μετεξέλιξη από μια εποχή αυστηρής επιχειρησιακής εσωστρέφειας, σε μία περίοδο κατά την οποία η γνώση θα είναι ελεύθερη και το λογισμικό καρπός συνεργασίας και όχι κακώς εννοούμενου ανταγωνισμού.
--------------------------------------------------------------------------------

Βιβλιογραφικές παραπομπές


[1] Heidegger, M. (1977) in "The Question Concerning Technology and Other Essays", trans. William

Lovitt, New York: Harper and Row, 1977

[2] Stallman, R. (2002) "Free Software, Free Society: Selected Essays of Richard M. Stallman", Free Software Foundation, Boston USA

[3] Laurent, A. (2004) "Understanding Open Source and Free Software Licensing", O'Reilly UK

[4] Raymond, E. (2001) "The Cathedral & the Bazaar", O'Reilly UK

[5] Stallman, R. (2002) "Free Software, Free Society: Selected Essays of Richard M. Stallman", Free Software Foundation, Boston USA

[6] Πελεγρίνης, Θ. (1997) "Ηθική Φιλοσοφία" - Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα

[7] Sitaker, K. (2005) “People, places, things and ideas”, στο Gnu.org http://www.gnu.org/philosophy/kragen-software.html

[8] Weber, S. (2004) "The Success of Open Source", Harvard University Press

[9] Adler, S. (1998) “Preserving the Information Ecosystem - A Discussion of Open Source Software” http://ssadler.phy.bnl.gov/~adler/OSS/OSS.html

[10] Williams, S. (2002) "Free as in Freedom", O'Reilly UK

[11] Rowe, S. J. (1990) "Technology and Ecology" - Home Place, Essays in Ecology, NeWest Books, Edmonton 1990 pp. 63-70



http://filosofia.gr/thematafilosofias.php?subaction=showfull&id=1131124068&archive=&start_from=&ucat=1&

[Vulcan]

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14682&m=B57&aa=2

Πρωτοτυπία και αντιγραφή

* Σήμερα ζούμε στην εποχή της διάδρασης και της υβριδικότητας και όχι της μοναδικότητας

Δ. ΤΖΙΟΒΑΣ
 
Αν ανοίξουμε λεξικά της τέχνης ή της θεωρίας της λογοτεχνίας θα παρατηρήσουμε ότι δεν υπάρχει λήμμα για την έννοια της πρωτοτυπίας. Και όμως η έννοια είναι σχετικά πρόσφατη όπως και αυτή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Μας το θυμίζει άλλωστε και ο Σταύρος Κρητιώτης στο πρόσφατο μυθιστόρημά του Το Μηνολόγιο ενός απόντος (εκδόσεις Πόλις 2005): «H πνευματική ιδιοκτησία είναι ούτως ή άλλως έννοια σύγχρονη. Τον καιρό του Μολιέρου ο "δανεισμός" εθεωρείτο απολύτως φυσιολογικός, ενώ σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Συχνά βιβλία γράφονται με τρόπο αρκετά γενικό ώστε να αρέσουν σε όλους με αποτέλεσμα να μοιάζουν μεταξύ τους, και να δημιουργούνται κατόπιν κατηγορίες λογοκλοπής, όπου ψάχνει κανείς απεγνωσμένα να δει ποιος αντέγραψε ποιον».

Αν σε προηγούμενες εποχές η τέχνη βασιζόταν στην επανάληψη, η οποία στην περίπτωση της προφορικής ποίησης διευκόλυνε την απομνημόνευση αλλά και τη συλλογική απόλαυση, από την εποχή του Ρομαντισμού φαίνεται να κυριαρχεί η μοναδικότητα, η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία της ατομικής έκφρασης. Η έννοια μάλιστα της πρωτοτυπίας φαίνεται να έχει σχέση με την ιδιοκτησία, γιατί η ιδέα της πνευματικής ιδιοκτησίας εμφανίζεται, σύμφωνα με τον Φουκό, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, την ίδια δηλαδή εποχή με την έννοια της πρωτοτυπίας. Ηταν όμως έκτοτε η έννοια της πρωτοτυπίας αδιαφιλονίκητη;

Αν οι πεζογράφοι θεωρούνται πιο επιρρεπείς σε αυτόν τον δανεισμό δεν σημαίνει ότι οι ποιητές είναι ανεπιφύλακτοι υποστηρικτές της κειμενικής αγνότητας. Ο Παλαμάς, για παράδειγμα, γράφει στον πρόλογο του Δωδεκάλογου του Γύφτου: «Για τον τεχνίτη και το δάνεισμα είν' έν' από τα όργανα της πρωτοτυπίας του. Από την ώρα που θα μπορούσε κριτής να μου πη πως το ποίημά μου είναι κάτι πρωτάκουστο που δε θυμίζει τίποτε παρόμοιο, θα υποψιαζόμουν ή πως δεν αξίζω εγώ ή πως δεν αξίζει ο κριτής μου». Αλλά και ο Σεφέρης έλεγε ότι «δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη» ή ότι «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».

Στον 19ο αιώνα κάποιοι συγγραφείς δεν δίσταζαν να ομολογήσουν τα δάνειά τους, όπως ο Γρηγόριος Παλαιολόγος μιλώντας για τον Πολυπαθή του: «Τινές εκ των χαρακτήρων της μυθιστορίας μου ευρίσκονται ίσως και εις άλλα ξένα συγγράμματα. Αλλος αντ' εμού ήθελεν ίσως ειπεί, ότι των αγχινόων αι ιδέαι συναπαντώνται, ή ότι δεν είναι σφάλμα του εάν άλλοι τον επρόλαβαν· αλλ' εγώ γινώσκω εμαυτόν, εάν δεν έχω άλλο προτέρημα δια να σας αποδείξω δε προς τούτοις ότι είμαι και ειλικρινής, ομολογώ ότι εδανείσθην τινάς ιδέας από αρχαιοτέρους ηθογράφους· αλλ' ουδένα αντέγραψα». Αλλά και ο Εμμανουήλ Ροΐδης δεν διεκδικεί την πρωτοτυπία όταν γράφει: «Εκάστη εν τη "Παπίσση Ιωάννα" φράσις, πάσα σχεδόν λέξις, στηρίζεται επί τη μαρτυρία συγχρόνου συγγραφέως». Το ίδιο και ο Στέφανος Κουμανούδης σε επισημείωση στην πρώτη έκδοση του Στράτη Καλοπίχειρου (1851), αφού αναφερθεί στις οφειλές στον Βύρωνα, στον Σαίξπηρ και σε "δημοτικά τινα διηγημάτια", πρόθυμα δηλώνει ότι «και άλλο δε τι αν καταδειχθή εις ημάς ως ξένον, προθύμως και χωρίς διαμάχης το δεχόμεθα και υπεύθυνοι γινόμεθα δια τον τρόπον της μετοχετεύσεως». Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το γεγονός ότι ο Παπαδιαμάντης δήλωνε αντιγραφέας κάποιων διηγημάτων του βάζοντας σε παρένθεση στο τέλος τους τη φράση (διά την αντιγραφήν), προσπαθώντας έτσι να ακυρώσει κάπως τον αυτοβιογραφικό τους χαρακτήρα, συνειδητοποιούμε ότι ο ελληνικός 19ος αιώνας δεν είχε ιδιαίτερες εμμονές με την πρωτοτυπία.

Από την άλλη πλευρά περισσότεροι του ενός διεκδικούν την πρωτοτυπία της εισαγωγής του μυθιστορήματος ως νέου είδους στην Ελλάδα ή χαρακτηρίζουν αφηγηματικά τους κείμενα ως "συγγράμματα πρωτοφανή". Δεν λείπουν μάλιστα και οι πεζογράφοι που προειδοποιούν ήδη από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ότι θα καταδιώξουν νομικά όσους δεν σέβονται τα πνευματικά τους δικαιώματα και κυκλοφορούν αντίτυπα δίχως την ιδιόχειρη υπογραφή του συγγραφέα. Ας σημειωθεί ότι οι πρώτες διατάξεις για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα εισάγονται με άρθρα του Ποινικού Νόμου του 1835 ενώ οι κλεψίτυπες εκδόσεις εκείνη την εποχή φαίνεται να είναι αρκετές. Ο 19ος αιώνας εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα. Αφενός οι συγγραφείς δεν διστάζουν να ομολογήσουν δάνεια και οφειλές σε άλλους, νομιμοποιώντας έτσι έμμεσα την πρακτική της αντιγραφής, και αφετέρου διεκδικούν την πρωτοτυπία και την πνευματική τους ιδιοκτησία.

Τα ίδια όμως αντιφατικά μηνύματα παρατηρούμε και σήμερα, ενώ συγγραφείς και κριτικοί μιλούν για διακειμενικές σχέσεις, ποιητικές του παραθέματος, επανεμφάνιση των κεντρώνων ή μυθιστορήματα κουρελούδες, αρκετά αγγλόφωνα πανεπιστήμια προσπαθούν να επινοήσουν μεθόδους, χρησιμοποιώντας ακόμη και υπολογιστές, για να ανιχνεύσουν όσους φοιτητές υποπίπτουν στο παράπτωμα της λογοκλοπής, ενώ πολλοί συγγραφείς καταφεύγουν στα δικαστήρια για να κατοχυρώσουν τη μοναδικότητα του έργου τους.

Παρά την έμφαση στην έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας ζούμε σήμερα στην εποχή της διάδρασης και της υβριδικότητας και όχι της μοναδικότητας ή της καθαρότητας, με το πρόθεμα "δια" να την εκφράζει μέσω των λέξεων που ήρθαν στο προσκήνιο τις τελευταίες δεκαετίες: διαπολιτισμικότητα, διακειμενικότητα και διεπιστημονικότητα. Υπάρχει πια η επίγνωση ότι όλα βρίσκονται σε διαρκή αλληλεξάρτηση και διάλογο και τίποτε δεν είναι αυθύπαρκτο, μοναδικό, μεμονωμένο και πρωτότυπο. Η επίδραση ως έννοια προϋπέθετε ιεραρχικές και μονοδρομικές σχέσεις, ενώ σήμερα είναι οι αμφίδρομες σχέσεις που δίνουν τον τόνο. Μήπως όμως μέσω της διακειμενικότητας ως παιχνιδιού ή σταυρόλεξου επιστρέφουμε και σε μια αντίληψη της λογοτεχνίας ως κρυπτογραφήματος;


Ο κ. Δημήτρης Τζιόβας είναι καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Birmingham στην Αγγλία.

Το ΒΗΜΑ, 05/02/2006 , Σελ.: B57
Κωδικός άρθρου: B14682B572
ID: 275364

[Χειρων]

Μπράβο ρε Vulkan,

εστιάζω στο "είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας". Μεγάλη αλήθεια. Όλων όσων μας επηρέασαν θετικά. Αλλά και όσων μας επηρέασαν αρνητικά. Καμιά φορά εντονότερα ερεθίσματα προκαλεί η αρνητική επιρροή. Συμφωνείς;

Πρέπει, λέει, να αναφερόμαστε στις πηγές μας. Σωστό. Όμως, πως να αναφερθείς στα λόγια του δασκάλου σου της 17/03/1965, ώρα 8:36. Βρες μου τον τρόπο. Ή στη μουσική που σε ενέπνευσε στις 11:30 της 22/04/67? Όλα αυτά σ' έχουν μπολιάσει και έχουν γίνει ένα μαζί σου και πολλές φορές δεν ξεχωρίζεις αν είναι δικά σου ή ξένα.

Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν διεκδικούν δικαιώματα (πνευματικά)! Χαρίζουν τα πάντα.

Χείρων

[Cyberkat]

How Owners Justify Their Power

Those who benefit from the current system where programs are property offer two arguments in support of their claims to own programs: the emotional argument and the economic argument.

The emotional argument goes like this: ``I put my sweat, my heart, my soul into this program. It comes from me, it's mine!''

This argument does not require serious refutation. The feeling of attachment is one that programmers can cultivate when it suits them; it is not inevitable. Consider, for example, how willingly the same programmers usually sign over all rights to a large corporation for a salary; the emotional attachment mysteriously vanishes. By contrast, consider the great artists and artisans of medieval times, who didn't even sign their names to their work. To them, the name of the artist was not important. What mattered was that the work was done--and the purpose it would serve. This view prevailed for hundreds of years.

The economic argument goes like this: ``I want to get rich (usually described inaccurately as `making a living'), and if you don't allow me to get rich by programming, then I won't program. Everyone else is like me, so nobody will ever program. And then you'll be stuck with no programs at all!'' This threat is usually veiled as friendly advice from the wise.

I'll explain later why this threat is a bluff. First I want to address an implicit assumption that is more visible in another formulation of the argument.

This formulation starts by comparing the social utility of a proprietary program with that of no program, and then concludes that proprietary software development is, on the whole, beneficial, and should be encouraged. The fallacy here is in comparing only two outcomes--proprietary software vs. no software--and assuming there are no other possibilities.

Given a system of software copyright, software development is usually linked with the existence of an owner who controls the software's use. As long as this linkage exists, we are often faced with the choice of proprietary software or none. However, this linkage is not inherent or inevitable; it is a consequence of the specific social/legal policy decision that we are questioning: the decision to have owners. To formulate the choice as between proprietary software vs. no software is begging the question.

The Argument against Having Owners

The question at hand is, ``Should development of software be linked with having owners to restrict the use of it?''

In order to decide this, we have to judge the effect on society of each of those two activities independently: the effect of developing the software (regardless of its terms of distribution), and the effect of restricting its use (assuming the software has been developed). If one of these activities is helpful and the other is harmful, we would be better off dropping the linkage and doing only the helpful one.

To put it another way, if restricting the distribution of a program already developed is harmful to society overall, then an ethical software developer will reject the option of doing so.

To determine the effect of restricting sharing, we need to compare the value to society of a restricted (i.e., proprietary) program with that of the same program, available to everyone. This means comparing two possible worlds.

This analysis also addresses the simple counterargument sometimes made that ``the benefit to the neighbor of giving him or her a copy of a program is cancelled by the harm done to the owner.'' This counterargument assumes that the harm and the benefit are equal in magnitude. The analysis involves comparing these magnitudes, and shows that the benefit is much greater.

To elucidate this argument, let's apply it in another area: road construction.

It would be possible to fund the construction of all roads with tolls. This would entail having toll booths at all street corners. Such a system would provide a great incentive to improve roads. It would also have the virtue of causing the users of any given road to pay for that road. However, a toll booth is an artificial obstruction to smooth driving--artificial, because it is not a consequence of how roads or cars work.

Comparing free roads and toll roads by their usefulness, we find that (all else being equal) roads without toll booths are cheaper to construct, cheaper to run, safer, and more efficient to use.(2) In a poor country, tolls may make the roads unavailable to many citizens. The roads without toll booths thus offer more benefit to society at less cost; they are preferable for society. Therefore, society should choose to fund roads in another way, not by means of toll booths. Use of roads, once built, should be free.

When the advocates of toll booths propose them as merely a way of raising funds, they distort the choice that is available. Toll booths do raise funds, but they do something else as well: in effect, they degrade the road. The toll road is not as good as the free road; giving us more or technically superior roads may not be an improvement if this means substituting toll roads for free roads.

Of course, the construction of a free road does cost money, which the public must somehow pay. However, this does not imply the inevitability of toll booths. We who must in either case pay will get more value for our money by buying a free road.

I am not saying that a toll road is worse than no road at all. That would be true if the toll were so great that hardly anyone used the road--but this is an unlikely policy for a toll collector. However, as long as the toll booths cause significant waste and inconvenience, it is better to raise the funds in a less obstructive fashion.

To apply the same argument to software development, I will now show that having ``toll booths'' for useful software programs costs society dearly: it makes the programs more expensive to construct, more expensive to distribute, and less satisfying and efficient to use. It will follow that program construction should be encouraged in some other way. Then I will go on to explain other methods of encouraging and (to the extent actually necessary) funding software development.

The Harm Done by Obstructing Software

Consider for a moment that a program has been developed, and any necessary payments for its development have been made; now society must choose either to make it proprietary or allow free sharing and use. Assume that the existence of the program and its availability is a desirable thing.(3)

Restrictions on the distribution and modification of the program cannot facilitate its use. They can only interfere. So the effect can only be negative. But how much? And what kind?

Three different levels of material harm come from such obstruction:

    * Fewer people use the program.
    * None of the users can adapt or fix the program.
    * Other developers cannot learn from the program, or base new work on it.

Each level of material harm has a concomitant form of psychosocial harm. This refers to the effect that people's decisions have on their subsequent feelings, attitudes, and predispositions. These changes in people's ways of thinking will then have a further effect on their relationships with their fellow citizens, and can have material consequences.

The three levels of material harm waste part of the value that the program could contribute, but they cannot reduce it to zero. If they waste nearly all the value of the program, then writing the program harms society by at most the effort that went into writing the program. Arguably a
program that is profitable to sell must provide some net direct material benefit.

However, taking account of the concomitant psychosocial harm, there is no limit to the harm that proprietary software development can do.

Richard Stallman

ΥΓ: Ζήτω η ελευθερία της γνώσης! Ζήτω η ελεθερία στην γνώση!

[Turambar]

Πρώτων... δρόμοι μόνο για τα λεωφορεία και τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

(επειδή χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα και επειδή είμαι ταγμένος σε αυτήν την άποψη)

Δεύτερον (χωρίς ωμέγα τώρα)
Αυτά ισχύουν θαρρώ για προγράμματα από τα οποία κάποιος δεν βγάζει χρήματα έτσι;
Θα είναι παράλογο κάποιος να βγάζει λεφτά από την μπέχο εργασία ενός άλλου... σωστά;

[dimakis]

Mεταφέρω από την electroauth>


Παρακαλώ όλους όσους ενδιαφέρονται για την Αλεξάνδρεια:  http://faedrion.ee.auth.gr/alexandreia/
 
α) αν ενδιαφέρονται να ανεβάσουν βιβλία και έχουν γρήγορη σύνδεση να το κάνουν μόνοι τους (μέχρι 35 Μb),
β) αν δεν έχουν ή αν κάποια βιβλία ξεπερνούν τα 35 Mb, ας τα αντιγράψουν και ας τα αφήσουν στο γραφείο μου,
γ) αν θέλουν με διάφορους άλλους τρόπους να βοηθήσουν ας μου στείλουν προσωπικό μήνυμα, ετοιμάζω μια συνάντηση με την επιτροπή διαχείρισης για την άλλη βδομάδα,
δ) δεν θέλω να απασχολώ την electroauth με τέτοια ζητήματα, οπότε τα 340 μέλη της Αλεξάνδρειας θα αποκτήσουν δικό τους τόπο συζήτησης και ενημέρωσης.
 
Χρήστος Ε. Δημάκης ¨


----- Original Message -----
From: Afonic
To: Electroauth
Sent: Wednesday, April 05, 2006 2:27 AM
Subject: Re: [Electroauth] peri alexandreias/eponymws


Ανέβασα ότι e-book είχα και ανεβάζω ότι βρίσκω! :-)

Αν χρειάζεστε οποιαδήποτε βοήθεια (είμαι αρκετά έμπειρος με servers, PHP, Linux κτλ) ή αν απλώς θέλετε κάποιον να τσεκάρει τα βιβλία πριν γίνουν post, στείλτε μου ένα email.

Σίφης


On 4/3/06, Christos E. Dimakis <dimakis@vergina.eng.auth.gr> wrote:
Έχει πλάκα.
Λειτουργεί ήδη τρεις μήνες!
Κοιτάζω τι 'κατεβαίνει' σήμερα και με πιάνουν τα γέλια.
 
Δεν μπορώ παρά να είμαι προσβλητικός για μια άλλη φορά!
Κουνιέστε όταν σας κουνούν.
Και παίρνετε όταν σας δίνουν.
 
Κανένα βιβλίο θα ανεβάσει κανείς;
Καμιά γνώμη, καλή ή κακή;
Να βοηθήσει κανείς;
 
Κai gamo tin (akadimaiki) koinonia mas, pou eipe kai o Giannaras....
Πίκρα.
 
Χρήστος Ε. Δημάκης
 
υγ. Δημάκη γέρασες και μυαλό δεν έβαλες....

Electroauth mailing list
Electroauth@genesis.ee.auth.gr
http://genesis.ee.auth.gr/mailman/listinfo/electroauth

[dimakis]

Παρακαλώ όσους ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος στην ανάπτυξη της 'Αλεξάνδρειας' να περάσουν από το γραφείο μου αύριο Πέμπτη 13 Απριλίου στις 13.00 το μεσημέρι.
http://faedrion.ee.auth.gr/alexandreia/

[dimakis]

Η "Αλεξάνδρεια"!!

http://faedrion.ee.auth.gr/alexandreia/alexandreia.php
 
1000 (και) βιβλία
400 (σχεδόν) μέλη
Τώρα και με δική της, αυτόνομη επικοινωνία,
λίστα:
alexandreia@genesis.ee.auth.gr
 
 
Καλό Πάσχα
 
Από την ομάδα Χ.Ε.Δ.
 --------------------------------------------------------------------------------

[Alexkasgr]

Η Αλεξάνδρεια 2.0 είναι γεγονός!!

Ακριβώς 2 χρόνια μετά τη λειτουργία της, με 965 χρήστες και 3334 βιβλία... τώρα και με νέο look by Maurogypas!!

Οι νέες δυνατότητες, καθώς και αυτές που έπονται, περιγράφονται στο Newsletter του μήνα Δεκεμβρίου, το οποίο μπορείτε να βρείτε στο site.

Αν έχετε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με το νέο look, στείλτε ένα ευχαριστήριο email στον σχεδιαστή!

[Turambar]

Είχατε πει ότι μέσα στο 2007 θα έρθει βρε μπαγάσηδες αλλά ποιος να το περίμενε ότι θα το καταφέρετε...



(My eyes! my eyes! κάτι πιο ξεκούραστο από το έκτυφλωτικό άσπρο και τα λεπτά μαύρα γράμματα δεν υπάρχει? ίσως με γυαλιά ηλίου) 8)