49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[pandora]

Bjork, η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά όταν άρχισα να βλέπω αυτό που λέμε "ποιοτικό" κινηματογράφο είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για σκηνοθέτες - κομπλεξικούς τύπους απέναντι στην αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος που έχει τα μέσα και το χρήμα να κάνει τις μεγαλύτερες παραγωγές, τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες, δλδ αριστουργήματα ή τερατουργήματα - αλλά όπως και να χει, μεγάλα πράγματα.

Γενικά πίστευα ότι στην πλειοψηφία τους οι ταινίες αυτές είναι ταινίες που προσπαθούν να πούν κάτι ασαφές για να πούνε "κάτι" το οποίο τελικά χάνεται κάπου στο βάθος, σαν κάτι έργα τέχνης με άσπρο καμβά και δύο μάυρα τετράγωνα επάνω 

Τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέποντας πχ την ταινία των αδερφών Νταρντέν, ανακάλυψα πόσο όμορφος είναι ο ρεαλισμός μιας μικρής εργατικής κωμόπολης, πράγμα που δεν μπορείς να δείς στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Ανακάλυψα πόση ομορφιά μπορείς να δείς στο πρόσωπο μιας γυναίκας άβαφης, χωρίς ντεκαπάζ στις ρίζες των μαλλιών (που λέει και η Χριστίνα), με ρούχα που θα φορούσαμε και εμείς αγορασμένα με το χαρτζηλίκι μας, πόση ομορφιά μπορεί να έχει ένα φτωχόσπιτο στο οποίο ζεί μια οικογένεια με απλά στοιχεία, πόσο όμορφα μπορεί να είναι τα πρόσωπα φυσιολογικών ανθρώπων, όχι ιδιαίτερα όμορφων, όχι ιδιαίτερα χτενισμένων, όχι βαμμένων, όχι καλοντυμένων.

Νομίζω ότι σε μια καθημερινότητα που βγαίνεις έξω και βλέπεις ένα κάρο κοπέλες στην ηλικία μας να είναι ντυμένες και φτιαγμένες αντιγράφοντας το χόλλυγουντ, δλδ σαν βγαλμένες από το ίδιο εργοστάσιο (μέχρι 60 κιλά το πολύ, σιδερωμένο μαλλί, καλοβαμμένο, στοκαρισμένη μούρη πρωί πρωί μην τυχόν και φανεί το σπυράκι, στενό τζηνάκι ντήζελ - μόνο 150 Ε - και μπότες ιππασίας, πουκάμισο maxmara, τσάντα το λιγότερο benetton κτλ), εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να δώ μια κοπέλα με τις φόρμες του γυμναστηρίου να κυκλοφορεί ακομπλεξάριστη και χαμογελαστή, ή μια κοπέλα που φοράει γυαλάκια και μώβ μπερέ και μοιάζει σαν να βγήκε από ατελιέ ζωγραφικής 

Το άλλο για τα σκηνικά και τη φωτογραφία : προσπάθησε πραγματικά να θυμηθείς έστω και 1 σπίτι στις ταινίες του Χόλυγουντ που  να μην είναι το λιγότερο πλουσιόσπιτο για τα μέτρα και τα σταθμά της δικής μας καθημερινότητας, προσπάθησε να θυμηθείς έστω και μία ταινία στην οποία η φωτογραφία δεν περιλαμβάνει καλογυαλισμένα αυτοκίνητα cabrio και γραμμωμένους κοιλιακούς του πρωταγωνιστή σε κοντινό πλάνο ή σαφείς αναφορές στο σέξ για να τραβάει το θεατή. Στην τελική, οφείλει να παίζει ο ίδιος ο ηθοποιός το ρόλο, και όχι οι γραμμωμένοι κοιλιακοί του, η φήμη του και η σούπερ εξωτερική του εμφάνιση. Και κάτι ακόμα : σκέψου πόσα εισιτήρια στις αμερικάνικες ταινίες κόβονται επειδή μόνο και μόνο ο πρωταγωνιστής είναι διάσημος, ή έχει χωρίσει πρόσφατα και το γράφουν τα κουτσομπολοπεριοδικά κτλ.


Από τότε που είδα Κισλόφσκι, Αγγελόπουλο, Παζολίνι, Τρυφό κ.ο.κ. άρχισα να βρίσκω όμορφες τις φτωχές γιαγιάδες, τις εργαζόμενες αφρόντιστες μητέρες, τα φτωχά σπίτια, ένα εργοστάσιο, ένα απλό τοπίο, ένα παρατημένο σκουριασμένο ποδήλατο στο πεζοδρόμιο, ένα παιδάκι που κρατάει ένα μπαλόνι κ.ο.κ. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες εικόνες, αν όχι να μας αρέσουν απαραίτητα, αλλά κάποιος να μας θυμίζει ότι αυτές οι εικόνες είναι μπροστά στα μάτια μας. Αυτό κυρίως είναι η προσφορά του εναλλακτικού σινεμά, πέρα φυσικά από τον κοινωνικό προβληματισμό που προσφέρουν κάποιες ταινίες τόσο απλά φτιαγμένες με τέτοιο όμως μεγαλειώδες σκηνοθετικό αποτέλεσμα.


Κλείνοντας, να πώ ότι με εξαίρεση τον Αγγελόπουλο, τις μεγαλύτερες συγκινήσεις εξακολουθεί να μου έχει δώσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος - και όχι ο ανεξάρτητος. Το Falling in Love, το Awakenings, το Pretty Woman (σοβαρά μιλάω), το Dead Poets Society, το Good Will Hunting, το The Sound of Music (και γι'αυτό σοβαρά μιλάω) και πολλά άλλα. Οπότε δεν υποτιμούμε τίποτα, απλά δοκιμάζουμε και το διαφορετικό 
Και μέσα στο διαφορετικό θα υπάρξουν πράγματα που θα λατρέψεις (πχ Αγγελόπουλος, αδερφοί Νταρντέν, Ακίν κτλ για μένα), πράγματα που θα μισήσεις (Παζολίνι - επειδή αυτός είναι άρρωστος εγώ τι φταίω να μου διαταράσσει την ψυχική μου υγεία ? ), άλλα που θα σου είναι σχετικά αδιάφορα (Κισλόφσκι) και άλλα που θα σου αρέσουν σχετικά (πχ Αρονόφσκι)
όλα είναι σχετικά, και υποκειμενικά, και τίποτα δεν είναι απόλυτο.
Ο καθένας έχει το δικό του γούστο, τη δική του αισθητική, και τίποτα δεν κάνει τον φάν του εναλλακτικού καλύτερο από σένα 

[bjork]

pandora συμφωνώ όπως το θέτεις αλλά θα σου εξηγήσω σύντομα πώς το βλέπω εγώ 

[Appelsinpiken]

όταν άρχισα να βλέπω αυτό που λέμε "κάλτ" κινηματογράφο είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για σκηνοθέτες - κομπλεξικούς τύπους απέναντι στην αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος που έχει τα μέσα και το χρήμα να κάνει τις μεγαλύτερες παραγωγές, τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες, δλδ αριστουργήματα ή τερατουργήματα - αλλά όπως και να χει, μεγάλα πράγματα.

βασικά όταν λέω καλτ εγώ καταλαβαίνω το Νίκο Νικολαϊδη.
οι σκηνοθέτες πυο αναφέρεις είναι οι Ευρωπαίοι κουλτουριάρηδες.

ευρωπαϊκή-χολυγουντιανή (?) πρωτοτυπία [ανεπαίσθητη ειρωνία]

όσο γι αυτή την πρωτοτυπία (?) αναφέρομαι για παράδειγμα στο φιλμάρισμα που γίνεται στη Ροζέττα (μια και μιλήσαμε για τους αδερφούς Νταρντέν). Όταν η λήψη είναι σκόπιμα ασταθής και κουνημένη, θέλει (ή τουλάχιστον προσωπικά καταλαβαίνω ότι θέλει) να δείξει την αβεβαιότητα, την αστάθεια του μέλλοντος της Ροζέττα. Αυτό που σε μένα και κάποιους άλλους φαίνεται πρωτότυπο, σε κάποιον άλλο μπορεί να φανεί ιδιαίτερα εκνευριστικό όμως... Όλα είναι υποκειμενικά επομένως.

[pandora]

 ναι η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εξοικειωμένη με τους όρους
τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εμένα σε κάτι "Κουρέλια" μου φέρνει....

οπότε περιγράφω πάνω κάτω τον ανεξάρτητο ή ευρωπαϊκό κινηματογράφο....

[Appelsinpiken]

Είχα την ευτυχία σήμερα να δω ΤΗΝ ταινία, το Φθινόπωρο ή όπως είναι κ ο τίτλος στα τούρκικα, Sonbahar.

Κρίμα που σήμερα ήταν η τελευταία προβολή, ειλικρινά θα πήγαινα να την ξαναδώ.
Κάτι τέτοιες ταινίες με κάνουν να σκέφτομαι πιο έντονα αυτό που έλεγα μερικά ποστ παραπάνω...

Ο Γιουσούφ, έχοντας φυλακιστεί ως φοιτητής στα 22 του χρόνια, αποφυλακίζεται δέκα χρόνια αργότερα για λόγους υγείας. Επιστρέφει στο χωριό του στη Μαύρη Θάλασσα, όπου τον υποδέχεται μόνον η ηλικιωμένη και άρρωστη μητέρα του. Ο πατέρας του πέθανε όσο εκείνος ήταν στη φυλακή και η αδελφή του παντρεύτηκε και πήγε να ζήσει στην πόλη. Λόγω της γενικότερης οικονομικής κατάστασης, στο χωριό ζουν αποκλειστικά ηλικιωμένοι κι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο συναντιέται ο Γιουσούφ είναι ο παιδικός του φίλος Μιχαήλ. Καθώς ο χειμώνας σιγά σιγά διαδέχεται το φθινόπωρο, ο Γιουσούφ γνωρίζει την Έκα, μια όμορφη Γεωργιανή πόρνη. Ούτε η χρονική στιγμή, ούτε οι συνθήκες ευνοούν αυτούς τους δύο ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, η αγάπη γίνεται μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια για ν’αδράξουν τη ζωή και να ξεφύγουν απ’τη μοναξιά.

Εύχομαι πραγματικά να διακριθεί εδώ, για να μπορέσουμε να την ξαναδούμε και στις αίθουσες. Ο Εζκάν Αλπέρ βάζει τη φύση να συμπρωταγωνιστεί με τους υπέροχους ηθοποιούς του. Το χιόνι, η βροχή, ο αέρας, η καταπράσινη φύση, η φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και η μουσική απλή και τόσο ταιριαστή... Τα βίντεο που παρεμβάλλει ως μνημες του πρωταγωνιστή απ τις πορείες, το ξύλο με τα ΜΑΤ και τη φυλακή μ εκαναν ν ανατριχιάσω και να θυμηθώ γνώριμες στιγμές...

Κύριε Αλπέρ,

[SolidSNK]

χμμ ενδιαφέρουσα συζήτηση...

Bjork, η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά όταν άρχισα να βλέπω αυτό που λέμε "κάλτ" κινηματογράφο είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για σκηνοθέτες - κομπλεξικούς τύπους απέναντι στην αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος που έχει τα μέσα και το χρήμα να κάνει τις μεγαλύτερες παραγωγές, τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες, δλδ αριστουργήματα ή τερατουργήματα - αλλά όπως και να χει, μεγάλα πράγματα.

Γενικά πίστευα ότι στην πλειοψηφία τους οι κάλτ ταινίες είναι ταινίες που προσπαθούν να πούν κάτι ασαφές για να πούνε "κάτι" το οποίο τελικά χάνεται κάπου στο βάθος, σαν κάτι έργα τέχνης με άσπρο καμβά και δύο μάυρα τετράγωνα επάνω 

Τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέποντας πχ την ταινία των αδερφών Νταρντέν, ανακάλυψα πόσο όμορφος είναι ο ρεαλισμός μιας μικρής εργατικής κωμόπολης, πράγμα που δεν μπορείς να δείς στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Ανακάλυψα πόση ομορφιά μπορείς να δείς στο πρόσωπο μιας γυναίκας άβαφης, χωρίς ντεκαπάζ στις ρίζες των μαλλιών (που λέει και η Χριστίνα), με ρούχα που θα φορούσαμε και εμείς αγορασμένα με το χαρτζηλίκι μας, πόση ομορφιά μπορεί να έχει ένα φτωχόσπιτο στο οποίο ζεί μια οικογένεια με απλά στοιχεία, πόσο όμορφα μπορεί να είναι τα πρόσωπα φυσιολογικών ανθρώπων, όχι ιδιαίτερα όμορφων, όχι ιδιαίτερα χτενισμένων, όχι βαμμένων, όχι καλοντυμένων.

Νομίζω ότι σε μια καθημερινότητα που βγαίνεις έξω και βλέπεις ένα κάρο κοπέλες στην ηλικία μας να είναι ντυμένες και φτιαγμένες αντιγράφοντας το χόλλυγουντ, δλδ σαν βγαλμένες από το ίδιο εργοστάσιο (μέχρι 60 κιλά το πολύ, σιδερωμένο μαλλί, καλοβαμμένο, στοκαρισμένη μούρη πρωί πρωί μην τυχόν και φανεί το σπυράκι, στενό τζηνάκι ντήζελ - μόνο 150 Ε - και μπότες ιππασίας, πουκάμισο maxmara, τσάντα το λιγότερο benetton κτλ), εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να δώ μια κοπέλα με τις φόρμες του γυμναστηρίου να κυκλοφορεί ακομπλεξάριστη και χαμογελαστή, ή μια κοπέλα που φοράει γυαλάκια και μώβ μπερέ και μοιάζει σαν να βγήκε από ατελιέ ζωγραφικής 

Το άλλο για τα σκηνικά και τη φωτογραφία : προσπάθησε πραγματικά να θυμηθείς έστω και 1 σπίτι στις ταινίες του Χόλυγουντ που  να μην είναι το λιγότερο πλουσιόσπιτο για τα μέτρα και τα σταθμά της δικής μας καθημερινότητας, προσπάθησε να θυμηθείς έστω και μία ταινία στην οποία η φωτογραφία δεν περιλαμβάνει καλογυαλισμένα αυτοκίνητα cabrio και γραμμωμένους κοιλιακούς του πρωταγωνιστή σε κοντινό πλάνο ή σαφείς αναφορές στο σέξ για να τραβάει το θεατή. Στην τελική, οφείλει να παίζει ο ίδιος ο ηθοποιός το ρόλο, και όχι οι γραμμωμένοι κοιλιακοί του, η φήμη του και η σούπερ εξωτερική του εμφάνιση. Και κάτι ακόμα : σκέψου πόσα εισιτήρια στις αμερικάνικες ταινίες κόβονται επειδή μόνο και μόνο ο πρωταγωνιστής είναι διάσημος, ή έχει χωρίσει πρόσφατα και το γράφουν τα κουτσομπολοπεριοδικά κτλ.


Από τότε που είδα Κισλόφσκι, Αγγελόπουλο, Παζολίνι, Τρυφό κ.ο.κ. άρχισα να βρίσκω όμορφες τις φτωχές γιαγιάδες, τις εργαζόμενες αφρόντιστες μητέρες, τα φτωχά σπίτια, ένα εργοστάσιο, ένα απλό τοπίο, ένα παρατημένο σκουριασμένο ποδήλατο στο πεζοδρόμιο, ένα παιδάκι που κρατάει ένα μπαλόνι κ.ο.κ. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες εικόνες, αν όχι να μας αρέσουν απαραίτητα, αλλά κάποιος να μας θυμίζει ότι αυτές οι εικόνες είναι μπροστά στα μάτια μας. Αυτό κυρίως είναι η προσφορά του εναλλακτικού σινεμά, πέρα φυσικά από τον κοινωνικό προβληματισμό που προσφέρουν κάποιες ταινίες τόσο απλά φτιαγμένες με τέτοιο όμως μεγαλειώδες σκηνοθετικό αποτέλεσμα.


Κλείνοντας, να πώ ότι με εξαίρεση τον Αγγελόπουλο, τις μεγαλύτερες συγκινήσεις εξακολουθεί να μου έχει δώσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος - και όχι ο ανεξάρτητος. Το Falling in Love, το Awakenings, το Pretty Woman (σοβαρά μιλάω), το Dead Poets Society, το Good Will Hunting, το The Sound of Music (και γι'αυτό σοβαρά μιλάω) και πολλά άλλα. Οπότε δεν υποτιμούμε τίποτα, απλά δοκιμάζουμε και το διαφορετικό 
Και μέσα στο διαφορετικό θα υπάρξουν πράγματα που θα λατρέψεις (πχ Αγγελόπουλος, αδερφοί Νταρντέν, Ακίν κτλ για μένα), πράγματα που θα μισήσεις (Παζολίνι - επειδή αυτός είναι άρρωστος εγώ τι φταίω να μου διαταράσσει την ψυχική μου υγεία ? ), άλλα που θα σου είναι σχετικά αδιάφορα (Κισλόφσκι) και άλλα που θα σου αρέσουν σχετικά (πχ Αρονόφσκι)
όλα είναι σχετικά, και υποκειμενικά, και τίποτα δεν είναι απόλυτο.
Ο καθένας έχει το δικό του γούστο, τη δική του αισθητική, και τίποτα δεν κάνει τον φάν του εναλλακτικού καλύτερο από σένα 

παρένθεση: Θεωρείται κάτι καλτ όταν έχει μεν πολέμιους αλλά και φανατικούς υποστηρικτές. Νομίζω απλά το έχεις συνδέσει τον όρο με κάτι άλλο στο μυαλό σου απ' όσο καταλαβαίνω.

Αυτό που βλέπω σε σένα πανδώρα είναι μια κοπέλα που ανακαλύπτει το δικό της "διαφορετικό" - "εναλλακτικό" στο κινηματογράφό. Αυτοί οι δύο συνώνυμοι όροι είναι φυσικά σχετικοί. Το σχετικό της υπόθεσης φαντάζομαι είναι ο βομβαρδισμός mainstream και χολυγοντιανών ταινιών με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα , στερεότυπα , εμπορευματοποίηση μπλα μπλα μπλα. Φυσικά μετά από πολλές βόμβες καθιερωθήκε αυτό ως το μη-εναλλακτικό.

Θα μου πεις , τι κάθομαι και γράφω αυτά , λες και είμαι κάτι διαφορετικό ή βγήκα από σπηλιά που έβλεπα μόνο "εναλλακτικές" ταινίες. Η αλήθεια είναι έχω την τύχη (λέμε τώρα) ο αδερφός μου να είναι σκηνοθέτης και πολύ ανήσυχο πνεύμα. Ως αποτέλεσμα , το σπίτι είναι γεμάτο με φασμπίντερ, μπουνιουέλ, ταρκόφσκυ, παζολίνι, ταβιάνηδες και λοιπούς κουλτουριάρηδες. Εμπλουτίστηκα με ενέσεις κουλτούρας

Έχοντας δει πολλές από αυτές τις ταινίες θεωρώ πως οι έννοιες "διαφορετικό" - "εναλλακτικό" είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι. Μπορούν να μπερδέψουν την κρίση σου ρε παιδί μου. Καλύτερα να μη βλέπεις τπτ ως εναλλακτικό ή κοινό , αλλά την τέχνη στο σύνολο της. Ότι ο κινηματογράφος είναι ένας. Ως έννοια το εναλλακτικό σινεμά ίσως δε στέκει.  Δεν λέω ότι το έχω καταφέρει, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ , ούτε και κατά πόσο μπορείς εσύ, αλλά είναι ξεκάθαρο νομίζω ποια είναι η σωστή οπτική των πραγμάτων.

[pandora]

Ναι έτσι είναι....
γενικά οι όροι είναι λίγο αδόκιμοι....

Και εκτός από το γεγονός ότι πιθανόν να είναι αδόκιμοι, εγώ δεν ξέρω να τους τοποθετώ και σωστά μέσα στο κείμενό μου, καθότι δεν είμαι και ιδιαίτερα σχετική με το σινεμά (αν μιλούσαμε για μουσική θα ήταν καλύτερα  )

Αυτός ο μπουνιουέλ και ο ταρκόφσκι, δεν ξέρω... αλλά κάτι μου κάνουν στο νόημα που χάνεται στο βάθος... 

Ας πουμε βλέποντας αυτή την "Διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας" ένιωσα λίγο ηλίθια μη μπορώντας να καταλάβω τί ήθελε να πεί
(και τώρα λέει σκάνε μύτη 2-3 τύποι με μακριά κασκόλ και κοκκάλινα γυαλιά και αρχίζουν να διαφωνούν για το τί ακριβώς νόημα είχαν τα δείπνα των αστών που παρουσίαζε ο μπουνιουέλ  )

[SolidSNK]

Νομίζω ό,τι πάρεις ο ίδιος από μια ταινία, αυτό είναι το σωστό. Δλδ ακολούθα την καρδιά σου

Oh εμένα μου λες για περισπούδαστο υφάκι 100 καρδιναλίων και ακαταλαβίστικες βλακείες. Τα έχω φάει στη μάπα!  Μακάρι να ήταν πιο αστείο απ 'ότι εκνευριστικό!

[bjork]

νικολαιδης τα σπάει. δεν είναι καλτ. τον κάνανε καλτ. λέω εγώ τώρα

[SolidSNK]

νικολαιδης τα σπάει. δεν είναι καλτ. τον κάνανε καλτ. λέω εγώ τώρα

Από το λίγο που έχω δει, έχω να πω πως δεν ειναι καλτ, αλλά cool  8)



(και από τον αυστηρό ορισμό του καλτ ούτε στο ελάχιστο φυσικά φυσικά )

[Appelsinpiken]

ο Νικολαϊδης είναι cult και σύμφωνα με τη wiki

Βασικά κι εγώ μια τέτοια εντύπωση είχα πανω κάτω για τον ορισμό.

αρκετά ασχοληθήκαμε με την ταμπελοποίηση. μενω σ αυτο που ειπες παραπανω SolidSNK, ότι καλό να βλέπουμε τον κινηματογράφο ως ενιαία τέχνη.
Έτσι είναι καλύτερα



εδιτ:
πρέπει να κάνω ενα σπλιτ κάποια στιγμηηη

[Appelsinpiken]

Η μουσική των προσώπων

χωρίς πολλά λόγια...
εξάλλου τα λέει όλα η "μουσική" των πρωταγωνιστών

μπράβο

παίζεται αύριο στην αίθουσα Αλέξανδρος, στις 17:00

[dim]

Είχα την ευτυχία σήμερα να δω ΤΗΝ ταινία, το Φθινόπωρο ή όπως είναι κ ο τίτλος στα τούρκικα, Sonbahar.

Κρίμα που σήμερα ήταν η τελευταία προβολή, ειλικρινά θα πήγαινα να την ξαναδώ.
Κάτι τέτοιες ταινίες με κάνουν να σκέφτομαι πιο έντονα αυτό που έλεγα μερικά ποστ παραπάνω...

Ο Γιουσούφ, έχοντας φυλακιστεί ως φοιτητής στα 22 του χρόνια, αποφυλακίζεται δέκα χρόνια αργότερα για λόγους υγείας. Επιστρέφει στο χωριό του στη Μαύρη Θάλασσα, όπου τον υποδέχεται μόνον η ηλικιωμένη και άρρωστη μητέρα του. Ο πατέρας του πέθανε όσο εκείνος ήταν στη φυλακή και η αδελφή του παντρεύτηκε και πήγε να ζήσει στην πόλη. Λόγω της γενικότερης οικονομικής κατάστασης, στο χωριό ζουν αποκλειστικά ηλικιωμένοι κι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο συναντιέται ο Γιουσούφ είναι ο παιδικός του φίλος Μιχαήλ. Καθώς ο χειμώνας σιγά σιγά διαδέχεται το φθινόπωρο, ο Γιουσούφ γνωρίζει την Έκα, μια όμορφη Γεωργιανή πόρνη. Ούτε η χρονική στιγμή, ούτε οι συνθήκες ευνοούν αυτούς τους δύο ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, η αγάπη γίνεται μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια για ν’αδράξουν τη ζωή και να ξεφύγουν απ’τη μοναξιά.

Εύχομαι πραγματικά να διακριθεί εδώ, για να μπορέσουμε να την ξαναδούμε και στις αίθουσες. Ο Εζκάν Αλπέρ βάζει τη φύση να συμπρωταγωνιστεί με τους υπέροχους ηθοποιούς του. Το χιόνι, η βροχή, ο αέρας, η καταπράσινη φύση, η φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και η μουσική απλή και τόσο ταιριαστή... Τα βίντεο που παρεμβάλλει ως μνημες του πρωταγωνιστή απ τις πορείες, το ξύλο με τα ΜΑΤ και τη φυλακή μ εκαναν ν ανατριχιάσω και να θυμηθώ γνώριμες στιγμές...

Κύριε Αλπέρ,

Πολύ καλή ταινία όντως..

Δυστυχώς εγώ δεν ψήφισα γιατί βαρέθηκα κ η εκλεκτή παρέα μου ψήφισε μέτρια (!!!)

Αλλά να πάρει στις 17 που την είδαμε έκανε SUPER κρύο μέσα στην αίθουσα..

[Appelsinpiken]

είδα κ το "Χιόνι" σήμερα...

Ενώ γενικά έγινε ντόρος μ' αυτή την ταινία, μου φανηκε κουραστική λόγω αργών ρυθμών, καλή παρόλ' αυτά...

Η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ καλή...  κ τα παιδάκια εδιναν μια φυσικότητα

[anonymous-root]

Richard Jobson’s Masterclass: Digital Punk Cinema Now: Change the World or Die Trying

Saturday, 22.11, 13:00, “Pavlos Zannas”theatre, Olympion Complex

Ένα ανατρεπτικό masterclass από τον σκηνοθέτη του digital punk cinema Richard Jobson που χρησιμοποιεί τη λογική των video games για να ανατρέψει τα στεγανά της κινηματογραφικής αφήγησης.

Να είστε όλοι εκεί το Σάββατο, 22/11, στις 13:00 στο 'Ζάννας'!



Θα δοθούν βεβαιώσεις ειδικά στους φοιτητές πολυτεχνικών σχολών που θα το παρακολουθήσουν

p.s Είσοδος Ελεύθερη.