ΠΟΛΕΜΟΣ

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[Turambar]

ΠΟΛΕΜΟΣ


(ένα βιντεάκι από ταινία του Γούντι Άλλεν, λέει πολλά..)

[Turambar]

ΠΟΛΕΜΟΣ

Η οικογένεια του ήταν πολύ ευυπόληπτη. Όλοι είχαν χάσει ανθρώπους τους στον Πόλεμο αλλά ειδικά στην οικογένεια του όμως κανείς δεν γύρισε ποτέ από το Μέτωπο. Όλοι στον τόπο τους  καμάρωναν για αυτήν την οικογένεια και τον τελευταίο καιρό οι γέροντες συζητούσαν ανοιχτά να μετονομάσουν το χωριό, από το όνομα του τελευταίου ήρωα της περιοχής στο όνομα της οικογένειας του.
Αυτή η άσχημη μοίρα της οικογένειας έκανε την μητέρα του να αγανακτεί με τον Πόλεμο. Ήταν μεγάλη τιμή να έχεις νεκρούς στο Μέτωπο αλλά η μητέρα του ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τον χαμό του άντρα της. Φόρεσε τα γαλάζια της νίκης για μια ημέρα και από τότε δεν έβγαλε από πάνω της τα μαύρα του πένθους, κάτι ανήκουστο για πεσόντα στον Πόλεμο. Ο σεβασμός όμως που ενέπνεε η μοίρα της οικογένειας άφησε τα κακόβουλα σχόλια να παραμείνουν ψίθυροι.
Το έθιμο λέει ότι πρέπει να έχεις αφήσει απόγονο πριν φύγεις για τον Πόλεμο. Για αυτό, άργησε να παντρευτεί. Η μητέρα του, του είχε δώσει ευχή και κατάρα, πότε να μην παντρευτεί και πάει στον Πόλεμο. Περίμενε λοιπόν να φύγει από την ζωή και μετά παντρεύτηκε την αγαπημένη του. Παρά τις ελπίδες του να κάνει μόνο κορίτσια, το πρώτο του παιδί ήταν αγόρι.
Δεν φοβόταν τον θάνατο. Ο λαός του ήταν μαθημένος στον Πόλεμο και στον θάνατο. Σιχαινόταν όμως να παίρνει εντολές. Μπορούσε να κάνει την πιο ανόητη τρέλα αν τον έπειθες, μα αν του έδινες διαταγή, δεν θα σου έφερνε ούτε νερό ακόμα και αν πνιγόσουν. Αποχαιρέτησε την οικογένεια του όταν ο γιος του έκλεισε τον πρώτο του μήνα και έφυγε για τα νότια φυλάκια.

Σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου», το σημαντικότερο και πιο σοφό βιβλίο από όλα, η θητεία διαρκεί 9 μήνες εκτός και αν συμμετάσχεις σε μάχη οπότε την ολοκληρώνεις. Επαναλαμβάνεις  την θητεία κάθε 2 χρόνια στην τρίτη δεκαετία της ζωής σου, κάθε τρία στην τέταρτη κ.ο.κ.. Κάθε αρσενικό παιδί που γεννιέται παίρνει ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου και από εκεί μαθαίνει όσα χρειάζεται να μάθει για τον Πόλεμο. Εκεί αναφέρει πολλά από τα εγκλήματα πολέμου που έκαναν μέσα στους αιώνες οι Εχθροί και εκεί υπάρχει επίσης και η θεωρητική του Σπαθιού. Κατά πολλούς Περίεργους η μεγάλη παράληψη του Βιβλίου είναι η αναφορά στην αιτία του Πολέμου. Αλλά γιατί να την αναφέρει;
Οι σοφοί γέροντες του χωριού λένε, όπως έλεγαν και οι σοφοί γέροντες πριν από αυτούς, ότι και αν η αρχαία αιτία ξεχάσθηκε, δε μπορείς να σταματάς να πολεμάς. Οι Εχθροί, αυτοί οι άτιμοι ανατολίτες, όταν σε δουν να παρατάς τα όπλα, δεν θα γυρίσουν απλά στο σπίτι του. Θα έρθουν στο δικά σου σπίτι. Όχι σαν φίλοι βέβαια. Όχι! Θα έρθουν για να το κάψουν και να πάρουν το βιος και την γυναίκα σου. Δε μπορούμε να αφήσουμε ατιμώρητους τέτοιους ανθρωπόμορφους κρετίνους και αν θα έχουμε την ευκαιρία θα τους κάνουμε εμείς ότι εγκλήματα θέλουν να διαπράξουν σε εμάς. Θα εκδικηθούμε την πρόθεση τους!

Έφτανε να κλείσει τους εννιά μήνες στο Μέτωπο χωρίς το φυλάκιο του να εμπλακεί σε κάποια μάχη. Το Μέτωπο σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου» είναι πάνω από δύο χιλιόμετρα αλλά μόνο τα φυλάκια που έχουν στρατηγική σημασία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή συμμετέχουν στην μάχη. Προσπαθούσε να μην ελπίζει ότι θα καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του χωρίς μάχη και ότι θα γύριζε στο σπίτι του και στην οικογένεια του. Δε μπορούσε να πιστέψει ότι η δικιά του μοίρα ήταν διαφορετική. Ούτε αυτός, ούτε πιθανόν και ο γιος του θα προλάβαιναν να γεράσουν.
Τέτοια σκεφτόταν την προτελευταία ημέρα της θητείας του όταν ήρθε η διαταγή για επίθεση στο απέναντι εχθρικό φυλάκιο. Στόχος της επίθεσης, η εξολόθρευση όλων των φρουρών της και η εξασφάλιση των προμηθειών τους σε τρόφιμα και πολεμοφόδια. Η είδηση τον καταρράκωσε και τον έφερε σε απελπισία. Πολύ ευκολότερα υποτιμάται η όποια ελπίδα παρά αντέχετε η απώλεια της.
Ο Καπετάνιος του, τίμιος και γενναίος άνδρας, ενήμερος για το ιστορικό του, προσπάθησε να τον βοηθήσει και να τον προστατεύσει. Υπέθεσε ότι αν θα τον έβαζε στην πρώτη γραμμή θα έπεφτε αμέσως και η επίθεση θα αποδυναμώνονταν. Έτσι τον τοποθέτησε στην τελευταία γραμμή και εφόρμησε με την κλασσική τακτική του αλλάλαζων μπουλουκιού.

[Turambar]

Όταν το σώμα των αμυνομένων βγήκε από το φυλάκιο αποδεκάτισε τις πρώτες  τους γραμμές με τόση ευκολία που ο δεισιδαίμονας Καπετάνιος θεώρησε τραγικό του λάθους να τον τοποθετήσει εκεί. Η μοίρα του ήταν να τον πάρει ο θάνατος, και αν χρειαζόταν να πεθάνουν όλοι όσοι ήταν ανάμεσα σε αυτόν και τον Εχθρό, η μοίρα θα το φρόντιζε.
Παρόμοιες ήταν η σκέψη και του κακότυχου αυτού πολεμιστή, που κανείς στην οικογένεια του δεν ολοκλήρωσε τη θητεία του. Μέσα στην απελπισία και στην βεβαιότητα του τέλους που ερχόταν, όρμησε προσπερνώντας τις γραμμές της παράταξης του και ρίχτηκε στους ανατολίτες. Ήταν τέτοια η δύναμη που του πρόσφερε η απελπισία που κανείς δεν άντεξε στην ορμή του. Ενώ το ηθικό των συμπολεμιστών του ήταν καταρρακωμένο και με δυσκολία όρθωναν τις ασπίδες στα εχθρικά χτυπήματα, αυτός σκότωνε τους Εχθρούς με μανία και απίστευτη ευκολία ακόμα και με την ασπίδα του. Ακόμα και οι σπαθιές των αντιπάλων ήταν φονικές για τους ίδιους αφού με την ικανότητα του στη μάχη τις απέκρουε και τις έστελνε σε άλλους Εχθρούς.
Η αδυναμία των συμπολεμιστών του ήταν τέτοια που στο τέλος έμεινε μόνος στη μάχη με τριάντα εχθρούς. Όμως όχι μόνο αρνήθηκε να παραδοθεί, κάτι που ακόμα και η «Ιστορία του Πολέμου» το επιτρέπει σε τέτοιες αδιέξοδες αναλογίες, αλλά συνεχίζοντας να πολεμάει με το θάρρος της απελπισίας, τους σκότωσε όλους.
Στη συνέχεια αφού περιποιήθηκε τους λιγοστούς τραυματίες συντρόφους του, σκότωσε τους τραυματίες των ανατολιτών και ανέλαβε μόνος του την μεταφορά των πολεμοφοδίων από το φυλάκιο κάτι που τον ανάγκασε να κάνει πολλά δρομολόγια μεταξύ των φυλακίων.
 Ήταν στο τελευταίο δρομολόγιο όταν μπήκε στον πειρασμό να ψάξει στα προσωπικά αντικείμενα των πολεμιστών του Εχθρού. Παραβιάζοντας έναν σοβαρό κανόνα της «Ιστορίας του Πολέμου», και διακινδυνεύοντας μετά από τόσα κατορθώματα να θεωρηθεί Εγκληματίας Πολέμου, άνοιξε το σεντούκι ενός πολεμιστή. Με μεγάλη φρίκη βρήκε ένα αντίτυπο της ιστορίας του Πολέμου, απόδειξη ότι ο στρατιώτης στον οποίο ανήκε το σεντούκι ήταν Εγκληματίας αφού θα είχε κλέψει από έναν νεκρό συμπατριώτη του, το ιερό αυτό βιβλίο. Θα τον έθαψαν χωρίς το Βιβλίο του εκείνον τον φουκαρά. Έπρεπε να το πάρει μαζί του για να το βάλει στην θέση του.
Μόλις που πρόλαβε να γυρίσει στο φυλάκιο μαζί με τους τραυματίες όταν έφτασαν οι εφεδρείες των εχθρών. Σύμφωνα με το Δίκαιο του Πολέμου, δε μπορούσαν να του επιτεθούν στο φυλάκιο πριν έρθουν και οι δικές του εφεδρείες αλλά αν τον έβρισκα έξω από αυτό θα μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν.
Λίγες ώρες αργότερα ήρθαν και οι δικές του εφεδρείες. Μόλις πληροφορήθηκαν από τους τραυματίες τα ανδραγαθήματα του, τον στεφάνωσαν και τον έστειλαν στην πρωτεύουσα μαζί με τα λάφυρα που μάζεψε για να τιμηθεί σαν αληθινός ήρωας.

Στο δρόμο το μυαλό του τριγύριζε στο βιβλίο που βρήκε. Βρώμικες σκέψεις είχαν μπει στο κεφάλι του. Μήπως το βιβλίο ήταν του ίδιου του Εχθρού; Δεν ήταν όμως δυνατόν.. Ήταν γραμμένο στη γλώσσα που ήταν γραμμένη και η δικιά του «Ιστορία του Πολέμου». Τι γλώσσα όμως μιλούσε ο Εχθρός; Γύριζε τις σελίδες στις στάσεις που έκαναν στον δρόμο. Ολόιδιο τελείως. Ορίστε… Σε κάποια σελίδα έγραφε για τους μισητούς που ζουν στην άλλη πλευρά της Ηπείρου. Προφανώς εννοούσε τους ανατολίτες. Η Δύση είναι από την εδώ μεριά. Και πάλι όμως…
Όταν έφθασε εκεί, οι Άρχοντες είχαν πληροφορηθεί όλο το ιστορικό του. Θεωρήθηκε λοιπόν ότι είχε μέσα του την ψυχή εκατό αντρών, όσων συγγενών του χάθηκαν στην πρώτη τους θητεία, και ότι ίσως ήταν ο Εκλεκτός που θα έφερνε την τελική νίκη και την πανωλεθρία του εχθρού όπως έλεγαν οι προφητείες στην «Ιστορία του Πολέμου».
Τα πανηγύρια για τη νίκη έγιναν με πρωτοφανή λαμπρότητα, ενώ του δόθηκε και Καθήκον στα Χηρεία. Παλιότερα, πριν αποφασιστεί το έθιμο της απόκτησης διαδόχου πριν την πρώτη θητεία, έμεναν πολλές χήρες χωρίς αγόρια. Αυτές έρχονταν στην πρωτεύουσα και έμπαιναν στα τάγματα των Χηρειών. Οι έχοντες το καλύτερο σπέρμα, οι Άρχοντες δηλαδή και σπάνιοι εξαίρετοι Ήρωες, είχαν το καθήκον να γονιμοποιήσουν αυτές τις χήρες, ώστε να αποκτούν απογόνους οι εκλιπόντες. Μπορεί το νέο έθιμο του απογόνου να μείωνε τις ανάγκες για τις χήρες αλλά παρέμενε ως παράδοση για να γεννιούνται περισσότερα παιδιά.
Μεθυσμένος ο Ήρωας από τις τιμές, γλέντησε με την καρδιά του στις γιορτές προς τιμήν του και επιτέλεσε το καθήκον του στα Χηρεία. Στο τέλος του δόθηκε η τιμητική ισόβια αποστράτευση και ανακήρυξη σε πρωτοσοφό του χωριού του, κάτι που άρμοζε στους μεγαλύτερους Ήρωες και που πρώτη φορά δινόταν σε κάποιον για την πρώτη του θητεία. Πριν εκατό χρόνια μπορεί να είχε συμβεί, πιο πρόσφατα αποκλείεται.
Εκείνος όμως προς έκπληξη όλων αρνήθηκε αυτές τις τιμές. Κανείς ποτέ δεν αρνήθηκε τιμές από τους Άρχοντες, ούτε πριν εκατό χρόνια ούτε ποτέ. Αυτός όμως είπε ότι αν ήταν όντως ο Εκλεκτός, θα φαινόταν στην μάχη ενάντια στον Εχθρό, όχι στο χωριό του. Το πλήθος παρέλυσε από ενθουσιασμό στα λόγια αυτά, βλέποντας όμως την αγανάκτηση των αρχόντων παρέλυσε από φόβο. Όπως και να έχει ούτε Ήρωας, ούτε ο πιθανός Εκλεκτός δε θα μπορούσε να αρνηθεί κάτι στους Άρχοντες ατιμωρητί.
Σηκώθηκε ο πέμπτος στην ιεραρχία Άρχοντας και είπε στον Ήρωα μετρώντας τις κουβέντες του λόγο της δημοφιλίας του Αλαζόνα νεαρού.
«Αρνείσαι τις τιμές μας για τον Πόλεμο και την πανωλεθρία των Εχθρών. Είσαι Ήρωας και μπορεί να συγχωρήσουμε την αλαζονεία σου. Τι ζητάς όμως στην θέση των τιμών που αρνήθηκες;»
«Αγαπώ τον Πόλεμο. Μισώ τους Εχθρούς. Εγκληματούν στον Πόλεμο, πως θα μπορούσα να μην τους μισώ; Θέλω όμως να ξέρω το γιατί πολεμούσαν οι παππούδες μου.»
«Μα οι παππούδες σου πολεμούσαν για ότι πολεμά και εσύ.»
«Και οι παππούδες τους; Οι παππούδες των παππούδων τους; Ποια είναι η αρχή; Πως ξεκίνησαν όλα; Θέλω την πρώτη γνώση. Αυτό που μόνο ο πρώτος Άρχοντας και ο διάδοχος του ξέρουν.», απάντησε προκαλώντας τον Τρίτο Άρχοντα.
«Ιεροσυλία! Ιεροσυλία! Βλασφημία! Είσαι Ήρωας, ναι! Άλλα Άρχοντας; Πόσο μάλλον πρώτος ή δεύτερος! Σφετεριστής! Αυτό είσαι, σφετεριστής, και θάνατος σου αξίζει, όχι τιμές!»
Ο όχλος ακούγοντας τον Τρίτο Άρχοντα άρχιζε να γιουχάρει. «Στην κρεμάλα! Στην κρεμάλα!»
«Άρχοντας δεν είμαι, ούτε σφετεριστής. Ούτε θέλω να γίνω. Θέλω την Γνώση, όχι την εξουσία της.:
«Μα όποιος την Γνώση αποκτήσει χωρίς εξουσία, θανατώνεται!»
«Πείτε μου την γνώση και θανατώστε με αν αυτό ορίζει ο νόμος. Μόνο μη με κρεμάσετε. Ήρωας γεννήθηκα, όχι προδότης. Στείλτε με στο πιο επικίνδυνο, ψηλά στον βορρά, και εκεί θάνατο αντάξιο μου ίσως να βρω. Αφήστε με μόνο, μη πάρω άλλον στο λαιμό μου αν θέλετε. Αν είμαι ο Εκλεκτός και έχοντας την Γνώση μπορεί να είμαι εγώ αυτός που τον τελευταίο Εχθρό σκοτώσει ουρλιάζοντας ότι η Γνώση ολοκληρώθηκε.»
Η ιδέα του τελευταίου Εχθρού να πεθαίνει προκάλεσε τέτοιο παραλήρημα που τίποτα δεν ησύχαζε τον όχλο. Φοβούμενοι επανάσταση, δέχθηκαν το αίτημα και έστειλαν τον Ήρωα στον Πρώτο Άρχοντα που σπάνια έφευγε πια από το παλάτι του, ειδικά τώρα που δε μπορούσε λόγο ηλικία να εκτελέσει το Χήρειο καθήκον του

[Turambar]

Μόλις τον συνάντησε, γονάτισε μπροστά του και φίλησε τα πόδια του Άρχοντα.
«Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που αποκαλεί ο όχλος Εκλεκτό και οι Άρχοντες μου Αλαζόνα; Εγώ θα σε λέω Ήρωα γιατί τουλάχιστον αυτό το απέδειξες πως είσαι.»
«Άρχοντα μου, αυτό θα έπρεπε να είναι το όνομα μου. Αλαζονεία δεν είναι να επιθυμείς τον λόγο που πολεμάς. Όσο για το Εκλεκτός… η ιστορία θα το δείξει.»
«Δεν είσαι ο Εκλεκτός, γιατί Εκλεκτός δεν θα υπάρξει. Αλαζόνας όμως είσαι που θαρρείς ότι πρέπει να έχεις την Γνώση για να πολεμάς. Οι πρόγονοί σου την είχαν όταν θυσιάζονταν; Εσύ τι παραπάνω έχεις;»
«Την ψυχή εκατό ανδρών! Εσείς το είπατε αυτό για μένα.»
«Αυτό ήταν σοφό εκ μέρος μας. Χαϊδέψαμε τα αυτιά του όχλου που θέλει να ακούει τέτοια που και που. Δε περιμέναμε να το πιστέψεις και εσύ. Σοφό δεν ήταν επίσης να σε πούμε πιθανό Εκλεκτό. Αυτό σε έφερε εδώ παρά τίποτα άλλο. Φύγε όμως τώρα. Πάρε αυτά που σου δόθηκαν και πες τους ότι έχεις την Γνώση. Μην την περιμένεις από το στόμα μου.»
«Δεν τα θέλω. Θέλω την Γνώση.»
«Γίνε άρχοντας και με την σειρά σου στην ιεραρχία θα μάθεις την Γνώση. Ίσως νέος και ίσως προλάβεις να φθάσεις στην θέση μου. Δίκαια και σωστά. Θα έχεις και το καθήκον των Χηρειών.»
«Θέλω την Γνώση ως Ήρωας. Άρχοντας δεν ήθελα ποτέ να γίνω και αν γίνω τα χέρια μου δεν θα δουλεύουν το σπαθί τόσο καλά. Πως θα γίνω τότε ο Εκλεκτός;»
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΛΕΚΤΟΣ»
«Μα η Ιστορία του Πολέμου;»
«Σου αξίζει να πάρεις την Γνώση τόσο ηλίθιος που είσαι. Σου αξίζει να βρεις ένα θάνατο σε ένα παγωμένο φυλάκιο με συντρόφους ανίκανα παιδιά και δολοφόνους εγκληματίες. Να έχεις και τις τύψεις που εξαιτίας σου θα πεθάνουν, γιατί θα στείλω και παιδιά μαζί σου να πεθάνουν.»
Και του είπε όσα ήξερε.
Η Ήπειρος είναι μεγάλη αλλά παλιότερα οι άνθρωποι πλήθαιναν πολύ γρήγορα και γέμισαν τους τόπους και πλήθαιναν και άλλο. Οι πηγές των αγαθών δεν έφθαναν για όλους και γρήγορα ξεκίνησαν μάχες και πόλεμος. Οι φυλές συμμαχούσαν με άλλες φυλές μέχρι που σχηματίστηκαν δύο μεγάλες αυτοκρατορίες. Η Βόρεια και η Νότια. Οι δυνάμεις τους ήταν τόσο μεγάλες που καμιά δε τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση φοβούμενη χτύπημα στα μετόπισθεν. Παράξενος καιρός αλλά όλοι ζούσαν ειρηνικά και σχετικά ευημερούσαν. Η ειρήνη αυτή κράτησε πολύ και οι άνθρωποι έγιναν πάλι πολλοί. Για να μπορέσουν να μείνουν αυτάρκεις οι Αυτοκρατορίες έπρεπε να ελαττώσουν τους πληθυσμούς τους.
Είχαν παρατηρήσει ότι όσο πολεμούσαν οι φυλές, όλα πήγαιναν καλά. Άρα θα έπρεπε να συμφωνήσουν σε έναν πόλεμο που θα διατηρούσε τους αριθμούς σε αρκετά χαμηλά επίπεδα, ενώ το κλίμα του πολέμου θα ευνοούσε την συντήρηση στα καταναλωμένα αγαθά. Μήνες και χρόνια έψαχναν την κατάλληλη φόρμουλα και τελικά την βρήκαν. Η Ήπειρος χωρίστηκε σε Δύση και Ανατολή για να εκμεταλλευθούν την οροσειρά με τις κοιλάδες στην μέση της Ηπείρου για τις απαραίτητες μάχες. Δημιουργήθηκαν οι ολιγαρχικές ιεραρχικές επιτροπές που θα κυβερνούσαν και με μυστικότητα θα συνεργάζονταν ώστε να υπάρχει τάξη στον Πόλεμο τους και στις απαραίτητες απώλειες. Τέλος γράφτηκε και ένα εγχειρίδιο του Πολέμου, την «Ιστορία του Πολέμου» που θα γίνονταν θρησκεία και θα εξασφάλιζε την διατήρηση της μυστικότητας των όσων συμφωνήθηκαν τροφοδοτώντας ένα ασίγαστο μίσος ανάμεσα στους λαούς και κρατώντας τον έναν μακριά από τον άλλο.
Έτσι σε όλη αυτή τη σειρά των φρουρίων στην ραχοκοκαλιά της Ηπείρου δίνουν σποραδικές εντολές για μάχη ώστε να διατηρούν την ψευδαίσθηση μια γενικευμένης σύρραξης που δεν μπορεί να κατανοήσει ο απλός νου, και να επιτυχαίνετε και ο πρωταρχικός στόχος.
Αυτά ήταν όσα κατάλαβε ο Ήρωας που για πολύ ώρα άκουγε αμίλητος τον γεμάτο συγκίνηση και δέος Άρχοντα να του διηγείται το μακρινό παρελθόν. Με το που τελείωσε ο Άρχοντας τον διώξανε από την πόλη και μαζί με έναν λόχο που αποτελούνταν από πρωτάρηδες και εγκληματίες στάλθηκε στο βορειότερο φυλάκιο.
Ο λόχος ξεκίνησε με ενθουσιασμό και τραγούδια. Είχαν μαζί του το Μεγάλο Ήρωα και τίποτα δεν τους τρόμαζε. Εκεί στέλνονταν οι πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές και οι Περίεργοι, οι πρώτοι για να αντέξουν και οι δεύτεροι για το αντίθετο.
Οι μέρες περνούσαν καθώς πλησίαζαν στο δύσβατο και χιονισμένο βουνό αλλά δεν τρόμαζαν αφού είχαν μαζί τους τον Ήρωα, κάποια στρατηγική έμπνευση τους έστελνε εκεί και σίγουρα θα γίνονταν και αυτοί ήρωες. Στους περισσότερους φαινόταν βέβαια περίεργο ότι όλοι σχεδόν ήταν άπειροι, πρωτάρηδες, μόλις βγαλμένοι από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης, όση πείρα όμως τους έλειπα θα την κάλυπτε η παρουσία του Καπετάνιου τους.
Αυτό που τους ανησυχούσε κάπως ήταν η σιωπή του Ήρωα. Φαινόταν λογικό που όλες σχεδόν τις διαταγές τις έδινε ο υπασπιστής του Καπετάνιου, ένας Περίεργος μάλλον τύπος που στρατολογήθηκε χωρίς απόγονο, γιατί έτσι γινόταν πάντα. Δεν ήξεραν ότι ο Ήρωας είχε παρατήσει τα πάντα και προχωρούσε χωρίς σκοπό ή κίνητρο και είχε αφήσει τα πάντα στον υπασπιστή του. Τους ανησυχούσε όμως που δεν μιλούσε για να τους έμπνευση για ανδραγαθήματα ή δεν τους μιλούσε για το μίσος του για τους ανατολίτες. Ίσως ήταν τόσο μεγάλα τα συναισθήματα του που δε μπορούσε να τα μοιραστεί.
Την παραμονή όμως της άφιξης τους στο φρούριο ένας ψίθυρος ξεγλίστρησε από αυτί σε αυτί. Ο τίτλος του Ήρωα δεν ανήκε στον Καπετάνιο πια. Τον είχε αποποιηθεί για κάποιον μυστήριο λόγο όταν ήταν στην πρωτεύουσα. Τώρα είχε τον τίτλο του Αλαζόνα και πολλοί πίστευαν ότι ήταν και Περίεργος. Από αυτούς με τις αιρετικές ιδέες.
Τα δάκρια χαράς με τα οποία τους υποδέχτηκε η παλιά φρουρά ήταν απολύτως αποκαρδιωτικά. Έβλεπαν ταλαιπωρημένους άνδρες οι οποίοι αποκαλούνται πολεμιστές να κλαίνε για την λήθη της θητεία τους, βρίζοντας την μοίρα που τους έφερε εκεί. Κάποιοι ήταν ακρωτηριασμένοι από κρυοπαγήματα. Πόσο ανέντιμα κουσούρια από ένα έντιμο καθήκον. Και όσο σκεφτόντουσαν ότι αυτοί ήταν από τους πιο δυνατούς σε αντοχή πολεμιστής της χώρας καταλάβαιναν ότι η αποστολή τους δεν θα ήταν καθόλου ένδοξη.

[Turambar]

Το πρώτο βράδυ όλοι στάθηκαν στο ΄ύψος των περιστάσεων και οι βάρδιες διατηρήθηκαν σωστά κυρίως χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του υπασπιστή. Την δεύτερη μέρα όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ανακάλυψαν ότι τα τρόφιμα δεν αρκούσαν ούτε για δυο βδομάδες και αυτό μάλλον κάτι έλεγε για τις προθέσεις της διοίκησης. Ο υπασπιστής ήταν ο μόνος που έκανε σκοπιά κανονικά ενώ πολλοί έκλαιγαν βουβοί τη νύχτα.
Την τρίτη μέρα ήρθε διαταγή για επίθεση στο απέναντι φυλάκιο. Δεν είχαν χρόνο ούτε να ξεκουραστούν για το ταξίδι, η επίθεση έπρεπε να γίνει το επόμενο ξημέρωμα. Το βράδυ εκείνο τα βουβά κλάματα έγινα ηχηρά ενώ δυο φίλοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν. Ο υπασπιστής δε πρόλαβε να πάει στη σκοπιά.
Ο Ήρωας καταλάβαινε ότι όλοι πια τον κατηγορούσαν ότι γίνονταν θύματα για να τιμωρηθεί αυτός και πως τον μισούσαν πάρα πολύ. Οι τύψεις του τον βύθιζαν όλο και πιο πολύ σε μια κατάσταση θλίψης και επιθυμίας θανάτου. Δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει τη μοίρα του, τον ξεπεσμό του και την ίδια την πικρή αλήθεια για αυτόν τον Πόλεμο. Ο μόνος που φαινόταν να θέλει ακόμα να τον υπηρετεί ως Καπετάνιο ήταν ο υπασπιστής του. Τον παρότρυνε να ανασυνταχθεί και να ετοιμαστεί για μάχη. Ό Ήρωας  τον κοίταζε χαμένα και αρνήθηκε ακόμα και να φάει. Ο Υπασπιστής τότε ξέσπασε.
«Δε μπορείτε να το κάνετε αυτό. Δεν πρέπει να αφεθούμε στη μοίρα που επέλεξαν οι διεφθαρμένοι άρχοντες για μας. Πόσο μάλλον για τους αθώους πρωτάρηδες που είναι μαζί μας.»
Στα μάτια του Ήρωα φάνηκε κάτι πέρα από απελπισία. Περιέργεια.
«Ω! Ναι! Δεν είσαι μόνο εσύ εδώ εξαιτίας των πράξεων σου. Και εμένα θέλουν να με τιμωρήσουν, ή καλύτερα να με εξαφανίσουν. Κάποιος από αυτούς αποκάλυψε τα ατιμωτικά για σένα γεγονότα στην υπόλοιπη φρουρά και όλοι σε μισούν για την τύχη τους και ας είναι έτοιμοι να σε υπακούσουν σε οτιδήποτε. Δεν θλίβονται όμως και οδύρονται για την τιμωρία αλλά για την στάση σου που τους οδηγεί σε μια σίγουρη ήττα μέσα στην απελπισία.»
«Για μένα ο Πόλεμος έχει τελειώσει. Όσους ήταν να σκοτώσω τους σκότωσα.»
«Ναι αλλά είσαι ο Καπετάνιος και δε μπορείς να αποποιηθείς τον τίτλο σου. Εμένα δε θα με ακούνε καθόλου από τότε που κατάλαβαν ότι δεν μου δίνεις εσύ τις διαταγές τους. Για μένα το μόνο που ξέρουν είναι πως είμαι Περίεργος, κάποιος που ενοχλείτε με την εξουσία ή θέλω να κάνω επανάσταση. Να πολεμήσω δε θέλω, το μισώ αλλά αυτήν την στιγμή είναι μόνο θέμα επιβίωσης. Οι άλλοι απέναντι θα παραταχθούν με τους πιο βίαιους εγκληματίες τους, τους πιο σκληροτράχηλους Καπετάνιους, έτοιμους να ξεπαστρέψουν για χάρη της χώρας μας τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες τους. Αυτούς που έχουν την Γνώση.»
«Έχεις την Γνώση;»
«Την κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Την είχε, δε ξέρω πως, και για αυτό τον έστειλαν σε αυτό εδώ το φυλάκιο. Ήμουν μικρός και για να με προστατεύσει δε μου είπε ποτέ τίποτα, πριν λίγο καιρό όμως βρήκα το ημερολόγιο του. Πάντα με αγανακτούσε ο Πόλεμος και για αυτό δεν παντρεύτηκα ποτέ. Όταν όμως το διάβασα ξέσπασα και μιλούσα ανοιχτά ενάντια στον Πόλεμο. Ο αδελφός μου προσπάθησε να με κάνει να σταματήσω να προκαλώ. Ήμουν ήδη πολύ Περίεργος. Του εξήγησα τι με έκανε να ξεσπάσω και με πρόδωσε μέσα σε μια ώρα. Να’μαι λοιπόν εδώ που είχαν φέρει τον πατέρα μου. Αλλά με σένα πιστεύω ότι θα επιβιώσω. Θα ξαναγίνεις Ήρωας και εγώ θα είμαι μαζί σου. Και αυτή τη φορά θα το χειριστούμε καλύτερα.
«Χαίρομαι που βρήκα κάποιον με τη Γνώση. Με καίει που δε μπορώ να μιλήσω για αυτήν. Μήπως να την πούμε σε όλους;»
«Μόνο κακό έφερε σε μας. Γιατί να τους μπλέξουμε. Ας βγούμε νικητές από εδώ και μόνοι μας θα το οργανώσουμε καλύτερα. Δεν είναι όλοι έμπιστοι.»
«Μα… μα ο Πόλεμος είναι τόσο μάταιος που δεν το αντέχω.»
«Όσο μάταιη και αυτή η συζήτηση. Ας μιλήσουμε για την αυριανή μάχη.»
«Μα μπορείς να πολεμήσεις μετά την Γνώση;»
«Πρέπει να ζήσουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε εμείς ίσως οι διάδοχοί μας. Δε μπορούμε να μείνουμε εδώ για να πεθάνουμε. Αν επαναλάβεις τα κατορθώματα σου μπορούμε να επιβιώσουμε.»
« Οργάνωση… Διαδόχους… Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος πιο απλός τρόπος να λυθεί αυτή η πλάνη, να σταματήσει ο Πόλεμος.»
«Δεν θα μάθουμε ποτέ αν πεθάνουμε. Η απελπισία και η σιγουριά του θανάτου σε οδήγησε στην πελώρια νίκη σου. Αφού ο θάνατος μας φαντάζει τώρα ακόμα πιο σίγουρος δε χρειάζεται να φοβόμαστε.»
«Το αποφάσισα. Ετοίμασε την επίθεση και θα φροντίσω να νικήσουμε.»
Την άλλη μέρα το μπουλούκι του Ήρωα όρμησε στην παγωμένη κοιλάδα προς το απέναντι φυλάκιο. Σταμάτησαν στη μέση προκαλώντας τον αντίπαλο κάτι τέλειος ανάρμοστο για τις μάχες αυτού του τύπου όπου δεν σταματάς ακόμα και αν δεν βγει ο αντίπαλος αν δεν φτάσεις στα τείχη. Ο αντίπαλος όμως με περίσσεια σιγουριά άφησε το πλεονέκτημα των τειχών και βγήκε να επιτεθούν στα ανοιχτά.
Μόλις οι φρουρές συναντήθηκαν ο Ήρωας ανέβηκε σε έναν βράχο και άρχιζε να τους μιλάει κάνοντας το δεύτερο έγκλημα πολέμου, αφού σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου» το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ουρλιάζεις. Στην αρχή, οι φρουρές νόμιζαν ότι αυτό ήταν το σύνθημα και ενεπλάκησαν αλλά γρήγορα τα πράγματα ηρέμησαν κάπως και όλοι άρχισαν να τον ακούνε. Ο Ήρωας τους φώναζε να σταματήσουν και άρχισε να λέει την ιστορία του και το πώς απέκτησε την Γνώση. Τους την αποκάλυψε αναφέροντας τα ευρήματα του στο εχθρικό φυλάκιο.
Αν και αραιά έπεφταν κάποιες σπαθιές, οι περισσότεροι έμεναν ακίνητοι να τον ακούν. Οι δικοί του γιατί ήξεραν ότι κατείχε την Γνώση, ενώ οι ανατολίτες γιατί τον άκουγαν να μιλάει την δική τους γλώσσα και να περιγράφει την χώρα του σαν να άκουγαν για την δική τους και έκπληκτοι αδυνατούσαν να μην τον προσέξουν. Οι περισσότεροι πάντως πίστευαν απόλυτα τα λόγια του γιατί αυτά που έλεγε τα ένιωθαν καιρό τώρα βαθιά μέσα τους. Παιδιά, Περίεργοι και Αντιδραστικοί, όλοι τους καταδικασμένοι να πολεμούν στον αφιλόξενο βορρά, είχαν την Γνώση μέσα τους αλλά δε μπορούσαν να την εκφράσουν. Δε μπορούσαν να την πιστέψουν.
Απορροφημένος ο Ήρωας από την διήγησή του, τους προέτρεπε να απαρνηθούν τον Πόλεμο και να δώσουν τα χέρια. Εχθρός ήταν μόνο αυτός που τους έλεγε να πολεμάν. Δεν είχαν κάτι να χωρίσουν ο ένας από τον άλλο. Ότι και να έλεγαν οι μεγάλοι και οι Άρχοντες, πέρα από τα ψέματα που τους δηλητηρίαζαν τις ψυχές, δεν ήθελαν ο ένας το κακό του άλλου, ούτε να ρισκάρουν τις ζωές του για έναν ομιχλώδες και στην ουσία βρώμικο σκοπό.
Οι περισσότεροι πέταξαν τα σπαθιά τους και άρχισαν να τον επευφημούν. Οι άλλοι όμως, αδυνατώντας να απαρνηθούν τις αλήθειες στις οποίες είχαν συμπεριλάβει ολόκληρη ζωή λύσσαξαν πολύ περισσότερο και επιθυμούσαν τον θάνατο του Ήρωα πάνω από όλα. Αδυνατώντας όμως να του κάνουν κακό, είχε μεγάλη επιδεξιότητα στο να αμύνεται όσο και στο να σκοτώνει και απέφευγε με άνεση τις επιθέσεις τους, ρίχτηκαν ο ένας εναντίον στον άλλο.
Οι ειρηνόφιλοι δε πρόλαβαν να συγκεντρωθούν και να δώσουν τα χέρια και οι φιλοπόλεμοι ανατολίτες είχαν νικήσει τους αντίστοιχους της δύσης. Βλέποντας εχθρούς και συντρόφους να συμφιλιώνονται όρμησαν αδιαφορώντας που ήταν άοπλοι και χωρίς διάθεση να αντισταθούν.
Οι πιστοί στον Ήρωα φοβούμενοι για την ζωή τους πήγαν να πάρουν πίσω τα σπαθιά τους και να αμυνθούν αλλά Εκείνος πετάχτηκε ανάμεσα τους και είπε.
«Δε γίνετε με τον πόλεμο να επιτίθεσαι στον Πόλεμο. Ας αφήσουμε τα όπλα πίσω μας και ας φύγουμε ειρηνικά για τα βουνά, ή όπου μπορούμε να ζήσουμε ελεύθερα όπως επιθυμούμε.»
«Δε μπορούμε να φύγουμε! Θα μας σκοτώσουν.», του γύρισε ο Υπασπιστής απελπισμένα.
«Φύγετε και εγώ θα τους κρατήσω. Ορίστε φίλε μου. Να η οργάνωση να και οι διάδοχοί σου. Οδήγησε τους στα βουνά και κάνε την Γνώση να φθάσει σε όλους. Μα μη σκοτώνεται και μη σκοτώνεστε. Με την ειρήνη φθάστε εκεί που πρέπει όλα είναι μάταια.»
Και έφυγαν οι φίλοι της Ειρήνης και ο Ήρωας με την Ελπίδα σύμμαχο σταμάτησε του πολεμόχαρους, και κανείς δε μπόρεσε να τους ακολουθήσει. Και όσες σπαθιές έπεφταν στον Ήρωα καμιά δεν τον βρήκε αλλά και καμιά δε γύρισε στους εχθρούς του. Μόνο όταν πια ο Υπασπιστής του ήταν πολύ μακριά, τον είδε να τον χαιρετά, να αγκαλιάζει το σπαθί του
και να γίνετε φωτιά ο ίδιος, ώστε κανείς ποτέ να μην του κάνει κακό.

ΤΕΛΟΣ

[Turambar]

Ευχαριστώ σε όσους μπήκαν στον κόπο και διάβασαν αυτό το διήγημα μου.
Ελπίζω να είναι στο σωστό χώρο του φόρουμ.

[fugiFOX]

όταν λες το διήγημά σου, εννοείς δικό σου δικό σου;

[Turambar]

Ναι δικό μου δικό μου

[4Dcube]

Πολύ νοσταλγικό το ύφος, επειδή είναι λιτό.
Μου άρεσε αρκετά.
Δεν έχεις γράψει αν δεν κάνω λάθος για κανόνια ή πυροβόλα (ούτε καν βέλη!), οπότε υποθέτω ότι επικεντρώνεσαι στη "λεβέντικη" χροιά του πολέμου σώμα με σώμα.
Αυτό και μόνο τοποθετεί το διήγημα σε μια περίεργη διάσταση όπου απομυθοποιούνται τιμή και δόξα στον πόλεμο.
Τελικά, ο άνθρωπος αναζητά και βρίσκει την αιτία και, όπως γράφεις, αντιδρά σε αυτή αν και υπάρχουν κάποιοι που τη δέχονται.
Χμ, τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι νοσταλγικό, εφόσον δεν αναφέρεσαι σε συγκεκριμένη εποχή, απλά είναι μια περιγραφή της εσωτερικής πάλης του στρατιώτη κυρίως και κατόπιν του πολεμιστή.
Ταίριαξε που το διάβασα σήμερα, καθώς χθες έδειξε στη ΝΕΤ το "Magnificent Seven".
Μάλιστα.
Καλή φάση!

[fugiFOX]

@4dcube: Νομίζω είχες γράψει και εσύ κάποτε ένα ποιήμα;
Ανέρτησε το λινκ εδώ, να τα συγκεντρώσω

[4Dcube]

??
Δε νομίζω να άφησα να εννοηθεί ότι ήταν για τον πόλεμο...
Και ούτως ή άλλως, δε νομίζω γενικά ότι πρέπει να δημιουργηθεί τέτοιο θρεντ για λογοτεχνικές ανησυχίες.
Ό τι έχω γράψει προσωπικά αναφερόταν σε συγκεκριμένη εποχή.
Εκτός αν θες να μαζέψεις όλα τα λογοτεχνοειδή κείμενα του φόρουμ (που δεν πιστεύω να ήταν μόνο τα δικά μου και του Τουραμπαρ) και να τα μοστράρεις "κοιτάξτε, ξέρουμε από ρεύμα, ξέρουμε κι από πνεύμα" (προς θεού, δεν κάνω πνεύμα!)!
Γενικά δλδ, μου φαίνεται λίγο άκομψο.

[KorkoLyk]

Θαυμάσιο, κατά τη γνώμη μου...στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για Σιλμαρίλλιον, δεν ξέρω αν αυτό σε θίγει ή σε φτιάχνει... 
Αν ενδιαφέρεσαι για τέτοιου είδους λογοτεχνία, κάνε μια βόλτα από την Άγνωστη Καντάθ, Το κάτω από τη Στυλιανού Γονατά στενό στην πλ. Ναυαρίνου...

[fugiFOX]

Συνεχίζω προσωρινά τη συζήτηση.
ΓΙατί είναι άκομψο να συγκεντρωθούν τα δημιουργήματά σας σε ένα κοινό θρεντ;

[4Dcube]

Fugi, δε σε υποχρεώνει κανείς να συνεχίσεις τη συζήτηση. Πιστέυω το έχεις καταλάβει ότι είσαι Θεός του φόρουμ, δλδ ό τι θέλεις κάνεις (βέβαια δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε να ελέγξεις τη μοίρα, τουτέστιν ο server down ).

Επανέρχομαι.

Να δημιουργηθεί ένα θρεντ όπου "δημοσιεύονται τα δημιουργήματά μας";
->Δε βλέπεις την ιεροσυλία όπως το γράφω;

[ρομαντισμός]
Η τέχνη είναι για την τέχνη. Εξαρτάται και αποδίδει τη ζωή αυτών που την εκφράζουν. Αν αποφασίσεις να αγγίξεις την τέχνη, λοιπόν, θα πρέπει να το κάνεις με προσοχή γιατί δεν πρέπει σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να την αγγίξεις, για ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο λόγο παρά μόνο για την τέχνη. Δηλαδή, αν θέλεις να εκφραστείς με τεχνότροπο λόγο, το κάνεις μόνο για την τέχνη.
[/ρομαντισμός]

Τεσπα, θέλω να πω με αυτά περί τέχνης ότι ξεχνάς έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στη λειτουργία ενός φόρουμ, όταν εκδίδονται σε αυτό (στο φόρουμ δλδ) κομμάτια από την ψυχή του ατόμου εκφρασμένα με γράμματα:
τα γνωστά και μη εξαιρετέα τρολλ των φόρουμ. Με αρκετά μη εποικοδομητικά σχόλια περί του θέματος, που αδιαμφισβήτητα είναι άκομψα.
[ρομαντισμός]Και θέλεις να μπάσεις και την τέχνη σε αυτόν το φαύλο κύκλο. [/ρομαντισμός]

Το φοβάμαι γιατί και εγώ μπορώ να γίνω (και έχω γίνει και θα συνεχίζω μάλλον να γίνομαι) τρολλ σε ένα τόπικ. Και το ερώτημα είναι: γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;
Θα σου πω πως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Τα πράγματα δεν τα αντιλαμβάνονται όλοι το ίδιο. Βλέπε παρεξηγήσεις. Πόσο μάλλον σε ένα φόρουμ που οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τίποτε από τον άλλο εκτός από αυτά που γράφει.

Και φοβάμαι τη στάμπα: "ου, αυτός γράφει στο -λογοτεχνία-:είναι ψαγμένος <γέλια, -μάλλον καμένος>".
Την φοβάμαι περισσότερο από τη στάμπα "αυτός γράφει στο -φιλόσοφοι μηχανικοί- ή στο -πολιτική-".
Όχι γιατί παίρνω τοις μετρητοίς τι λένε οι άλλοι ή γιατί με νοιάζει υπερβολικά.
Αλλά γιατί φοβάμαι ότι κάπως θα με επηρεάσουν με αυτά που θα πουν. Είτε προς πλευρά ψώνιου είτε προς πλευρά αχρηστίας.
Γιατί είναι διαφορετικά με την τέχνη από την πολιτική ή τη φιλοσοφία.
Είναι κάπως σαν την επιστήμη. Όταν ασχολείσαι, την αγγίζεις, πρέπει να είσαι καθαρός, γι' αυτό και σου δίνει τόση χαρά.

Προτιμώ τα μικρά, ανεξάρτητα θρεντ με προσωπικό χαρακτήρα όπου μπαίνουν λιγότερα τρολλ και περισσότεροι καλοπροαίρετοι.

Πες μου σε τι κάνω λάθος με το να λεώ αυτά. Όχι τπτ άλλο, να ξέρω μια άλλη "διαχειριστική" άποψη.

[aliakmwn]

Fugi δε νομιζω πως υπαρχει λογος να αποκτησει το forum "λογοτεχνικο manager". Όποιος θελει, μπορει να χρησιμοποιησει τα κειμενα του οπως αυτος επιθυμει.

Οσο εγραφα δημοσιευσε το μηνυμα του ο τετραδιαστατος κυβος. Περιττο να πω οτι συμφωνω απολυτα! (Αν και στο "ρομαντικο" κομματι μαλλον εισαι λιγο υπερβολικος, αλλά αυτα ειναι ψιλα γραμματα )