Τάσος Λειβαδίτης

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Ποίηση (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Τάσος Λειβαδίτης

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: 1 [2] 3

Author

Topic: Τάσος Λειβαδίτης (Read 11366 times)

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #15 on: February 20, 2008, 23:20:39 pm »

Αυτό είναι τόπικ.... Wink


	Logged

aliakmwn

Guest

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #16 on: February 20, 2008, 23:22:29 pm »

http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/12.html
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/Mand37.htm

και

http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/6.html
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/NeaAriadn13-14.htm


	Logged

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #17 on: February 20, 2008, 23:30:53 pm »

Quote from: aliakmwn on February 20, 2008, 23:22:29 pm

respect

θεός

ειδικά η "επιστροφή".....

ποπώ....λειβαδίτης... ο δεύτερος λατρεμένος μου ποιητής μετά τον Ελύτη, με το Μονόγραμμα και τη Μαρίνα των βράχων......

ps πολύ κόκκινο έπεσε αλιάκμων στα ποιήματα που διάλεξες Cheesy


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #18 on: February 20, 2008, 23:51:49 pm »

Η δίκη του αιώνος

Σάς παρακαλώ αφήστε με να περάσω, είμαι ο μοναδικός μάρτυς σ' αύτη τη δίκη,
πρόκειται για το έγκλημα του αιώνος. Βέβαια, όλα αυτά είναι υπερβολές της φαντασίας μου-
πως αλλιώς να δικαιώσω την ύπαρξη μου σ' έναν ακατανόητο κόσμο;
Συνήθως τις περισσότερες ώρες μου τις περνώ στο ζωολογικό κήπο
και σκέφτομαι πράγματα τόσο θλιβερά, που τα ζώα γρυλίζουν φοβισμένα -
τέλος, βγάζω το περίστροφο μου, το ακουμπώ στο μέτωπο μου και πυροβολώ
αλλά μ' έχουν ξεχάσει κι οι σφαίρες μου φεύγουν προς τον ουρανό —
όπως θα φύγω κάποτε κι εγώ λυπημένος, χωρίς να μάθω ποτέ ποιος είμαι.


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #19 on: February 20, 2008, 23:59:21 pm »

Πολύτιμος στίχος

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

Δειλινό

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Τερέζα

Εκείνο το βράδυ γύρισα ανήσυχος
«Τερέζα», φώναξα, τίποτα, έψαξα τα δωμάτια, κατέβηκα στο υπόγειο
«που είναι η Τερέζα;» ρώτησα,
«πέθανε, είπε κάποιος – την κηδέψαμε χθες»,
«ηλίθιοι, φώναξα, σας ξεγέλασε, δεν ξέρετε τι μεγάλη πουτάνα ήταν »
κανείς δε μίλησε
«μα πως μπορεί ένας άγγελος να πεθάνει » είπα κλαίγοντας.

Άνοιξα το παράθυρο και πράγματι εκεί στο βάθος τ’ ουρανού έλαμπε η Τερέζα σαν άστρο.


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #20 on: June 22, 2008, 23:16:24 pm »

Ο τυφλός με τον λύχνο
του Τάσου Λειβαδίτη

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα,
και μάλιστα χωρίς νά' ναι κανείς στην άλλη μεριά
του τραπεζιού - κανείς; αστείοι που είμαστε -
αντίκρυ μου εκεί κάθε νύχτα, στέκεται ο
Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω
πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες
σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω
που δε μπορώ να βρώ μια υπεκφυγή,
μια διέξοδο...

Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει. Ανοίγω τότε το
παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ. Ο Θεός, για μια
ακόμα φορά, με κέρδιζε με την καινούργια μέρα του.


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #21 on: June 24, 2008, 15:36:17 pm »

Ανταμοιβή

Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει
καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα
το ξεσκέπαστο πόδι του


	Logged

promitheas

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 935

Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία ....ΤΩΡΑ!!!!!

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #22 on: August 01, 2008, 02:41:05 am »

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαιγια την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξειςτα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρεςμα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριάστα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναιγια να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,αύριο οι άνθρωποι θα χάνονταιστη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσειςγια μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειραθα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνειςγια να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαιένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςθα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!


	Logged

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΡΕΕΕΕ!!!!!!!

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #23 on: December 19, 2008, 12:46:23 pm »

Κι ύστερα,κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σα να σου παίρνει μια ακόμα βελόνα γραμμοφώνου,ωσπου τελικά
πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...

Τάσος Λειβαδίτης


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #24 on: December 19, 2008, 12:59:46 pm »

Mικρά γυμνάσματα λησμονιάς

μου είναι απαγορευμένο να πώ το τέλος μιάς ιστορίας
που δεν άρχισε ποτέ.
Mικρή πραγματεία

...κρύβω τα λίγα χρήματά μου, για να μπαίνει πιό άφοβα απ' το παράθυρο
το φώς του φεγγαριού.
Eφαρμοσμένος μαρξισμός

...δεν είχε πού να πάει,
ώσπου σηκώθηκε και με αργά, αβέβαια βήματα
ανέβηκε στον ουρανό.
Παράδοξα απογεύματα

Iσως να το 'βρα. Aλλά δεν θα σας το πώ. Γιατί τότε εσείς τί θα ψάχνετε;
Διαθήκη

"Mα πως περπατάς επί των κυμάτων;" ρώτησα.
"Eχασα τον δρόμο" μου λέει.
Aπάντηση Oι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο.
O ποιητής I

Λένε μάλιστα πως όταν πέθανε ακολούθησαν τη νεκρική πομπή
όλες οι λάμπες πετρελαίου των θλιμμένων προαστίων,
χαμηλωμένες βέβαια για την περίσταση.
Kι έτσι εξηγήθηκαν πολλές απ' τις παλιές υπερβολές του.
O ποιητής II

Oι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα συμβιβασμοί - πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.
Kαθ' ημέραν βίος

Kι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα, για να σκεπάζει
ίσως και εκείνον
που δε γίναμε.
Mητρικές προβλέψεις

Tόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα
που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του.
Aυτοπροσωπογραφία

Kι άξαφνα ανακαλύπτεις σ' ένα άγαλμα όλη τη λησμονιά
ή σ' ένα λόγο αστόχαστο την πιό αληθινή μαρτυρία.
Nύχτα

Yποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις -
και γίνονται πουλιά.
Ποιητές

Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Mην ξυπνάς:
θα μετανοιώσεις.
Πείρα αιώνων

Aς γράψουμε, λοιπόν, ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο, κι όπως περπατάμε ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη στο δρόμο. Aυριο, μεθαύριο θα το βρούν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του.
Παρελθόν

Kι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.
Eρωτας

...ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν εν' άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.
Eυλογία

...πάντα γίνεται ένα έγκλημα εκεί που δε συμβαίνει τίποτα.
Tο τέλειο έγκλημα

Tο παντελόνι του το άφησε στα δόντια των σκυλιών.
Mε το σακκάκι του σκέπασε ένα άγαλμα.
Δραπέτης

Oταν πεθάνουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε έρχονται και στέκουν κάπου εκεί στη κάμαρα. Kι άξαφνα όλοι σέβονται νεκρό
το χτεσινό "παλιόσκυλο".
Yστεροφημία

Tότε χτύπησαν την πόρτα. Eγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Kι έτσι μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο.
Eπιμύθιο

...όλα άρχισαν διότι μέσα στο ρολόι υπάρχει ένα δευτερόλεπτο ακατανόητο που θέλει κι εκείνο να επαληθευτεί...

...τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους ή στους δημόσιους κήπους - σ' αυτό έγκειται η ιδιοφυΐα μου.

...εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα - μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να 'ναι μια νύχτα...

...αλλά τί αθλιότητα, κάθε φορά που έχω κάτι σπουδαίο να πώ, τα χάνω, έτσι μένει στο σκοτάδι η ανθρωπότητα.

...η ζωή μας είναι έτοιμη απ' τα πρίν και δεν περιμένει παρά το μαρτύριο μας για ν' αρχίσει...

Kι, ώ αναμνήσεις, που συγκρατείτε κάτι πιό πολύ απ' αυτό που ζήσαμε...

...ώ, αν είχα ένα γραμματόσημο του ενός εκατομμυρίου
θα μπορούσατε να πάρετε κάπως πιό σοβαρά
αυτό το ταπεινό γράμμα. ...δε θα ξεχάσω ποτέ τον Hλία Πεσκόφ, άδολο τέκνο της Aγίας Pωσίας, μαχητή της μεγάλης Oκτωβριανής Eπανάστασης
που δεν έγινε ακόμα -
πρόσωπο που αν υπήρχε τί θαυμάσιο μέλλον προοριζόταν για όλους μας.

Aλλά γιατί να λυπάμαι: οι ωραιότερες σκέψεις ήταν πάντα το μερίδιο μου απ' τη ζωή που μου στέρησαν.

...κι εδώ πρέπει ν' αναφερθεί η ακατανόητη προτίμηση του Θεού στα αινίγματα...

...όπως κι οι πιό ωραίες επιθυμίες μου που μ' εμπόδισαν πάντα να ζήσω.

...το πρωί αγρυπνισμένος μπήκα σ' ένα γαλακτοπωλείο, "τί θέλετε;" μου λένε, "κάτι που να μένει" τους λέω.

...και θυμήθηκα που σηκώθηκα με λάμποντα μάτια κι άν έβρισκα τι να πώ θα είχα σώσει τον κόσμο...

Γι' αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια
μιάς και δεν ήταν ποτέ πραγματική...

Τάσος Λειβαδίτης


« Last Edit: December 19, 2008, 13:03:28 pm by Christine »	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #25 on: March 19, 2009, 01:57:03 am »

Δημοτικό α

Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους,
γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε.
Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί,
σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της.
Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε,
γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν.
Χώμα που γείραμε, άρπαξε την,
φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την.
Κι εσύ,ήλιε μου, που απ'το ανοιχτό παράθυρο
την έβλεπες στο κρεβάτι μας γυμνή,
πάρε,α,πάρε και τα δικά μου μάτια να της φέγγεις πιο πολύ.


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #26 on: March 24, 2009, 18:16:42 pm »

Ο Ζογκλέρ με τα πορτοκάλια

Σα να μην ακουμπάς στο χώμα,
μα σα νάσαι σε μια μεγάλη σκάλα πάνω,
που κι αυτή σε μια άλλη σκάλα στηρίζεται,
κι εκείνη το ίδιο σ άλλη, αναρίθμητες σκάλες,
που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις,
πες τες: φιλοδοξία,οίχτο, αλαζονεία,
ονόμασέ τες φόβο θανάτου,
κι άλλον φόβο ετούτον, πιο μεγάλο, της ζωής,
πες τες: οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες
εκείνων που δώσαν το αίμα και δεν γνώρισες ποτέ σου,
ονόμασέ τες: μέρες, πες τες νύχτες και πες τες και Θεό
και Τίποτα και χρόνο και δικαιοσύνη
όλα τα ονόματα,
η κάθε λέξη μια επικίνδυνη, μεγάλη σκάλα είναι,
κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες
που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα
ετούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία.


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #27 on: May 07, 2009, 21:24:07 pm »

Αλλά τα βράδια

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ το δέντρο που βρέχεται?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες?
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών?

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου..

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=E3wOncrlGp4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=E3wOncrlGp4</a>


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #28 on: May 24, 2009, 21:58:51 pm »

"...και να,που ενα καινουργιο ζευγαρι ανεβαινει κιολας την σκαλα, ετοιμο να ριψοκινδυνευσει την ψυχη του στην μεγαλη αβεβαιοτητα του ερωτα..."
Τάσος Λειβαδίτης


	Logged

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #29 on: November 13, 2009, 15:45:27 pm »

Ασφαλής Κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου …

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983


	Logged

Pages: 1 [2] 3

Jump to: