Σύγχρονο έντεχνο ελληνικό τραγούδι

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Καλλισθένης]

Πύλη της άμμου


Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Ερμηνευτές: Σωκράτης Μάλαμας, Νίκος Παπάζογλου


Θεσσαλονίκη Αθήνα μέσα στο ντεσεβό
ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο
στην άσφαλτο λακούβες τρύπες στον ουρανό
και πώς να συμβιβάσω το νου με το κενό

Συνάντησα το Νιόνιο μ' αρχαίο φορτηγό
όνειρα να φορτώνει από τον Όλυμπο
του Μπακιρτζή τ' αμμόνι άκουσα να χτυπά
της Νίκης τα σπασμένα να φτιάχνει τα φτερά

Φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν
είδα το Γκαϊφύλια σ' ατέλειωτη εκδρομή
να τρώει το κασέρι με το ξερό ψωμί

Το κόκκινο φουλάρι μ' ένα μπλουτζίν παλιό
να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό
κι ο ασημένιος άνδρας με τη βαριά φωνή
της μοναξιάς τη δόξα βρίζοντας να υμνεί

Ρασούλης ο ακροβάτης με τη λευκή στολή
έχει στα δυο του χέρια μοτό κι ανατολή
φυλάει ο Λεωνίδας μα όλοι προσπερνούν
στην πύλη με την άμμο βιάζονται να βρεθούν



http://www.stixoi.info/view_lyrics.php?song_id=932


Κ.Ι.Σ.

[aliakmwn]

"Χωρις αμορτισερ"
Νικος Πορτοκαλογλου

Το πρώτο βήμα δύσκολο το δεύτερο αλαφραίνει
στο τρίτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει
Ο ένας βιάζεται και όνειρα σκαρώνει
ο άλλος άγρυπνος κρατάει το τιμόνι
 
Βαλκανιζατέρ μ' αναμμένο μοτέρ, με τα φώτα και τα λάδια καμένα
Βαλκανιζατέρ χωρίς αμορτισέρ κι έχω βρει το μάστορά μου με σένα
 
Μα η φιλία είναι φιλία, θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία
Ναι, η φιλία είναι φιλία, θέλει ξενύχτι κι αμπελοσοφία
θέλει τέχνη και θυσία, καβγάδες, μπελάδες και παιδικά αστεία
 
Δεν είναι η δόξα  δεν είναι τα λεφτά,  είναι του δρόμου η χαρά
 
Με τούτο το σαράβαλο, με δανεική βενζίνα
ένας καρνάβαλος, η τέλεια κομπίνα
Ταπί και ψύχραιμοι γυρίζουμε στο σπίτι
πάλι τους έξυπνους τους πιάσαν απ' τη μύτη
 
Βαλκανιζατέρ με καμένο μοτέρ, τι με νοιάζει με τέτοια λιακάδα
Βαλκανιζατέρ χωρίς αμορτισέρ Ευρώπη, Βαλκάνια, Ελλάδα
 
Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι, είμαστε αθώοι, απατεώνες και γενναίοι
Είμαστε πρώτοι και τελευταίοι, αριστοκράτες και φριχτοί μικρομεσαίοι
ακροβάτες και λαθραίοι, προδότες, Σουλιώτες κι αδέσποτοι κι ωραίοι
 
Δεν είναι η δόξα  δεν είναι τα λεφτά,  είναι του δρόμου η χαρά


--------------

Οσοι δεν εχετε δει το "Βαλκανιζατερ" σπευσατε!   ^ok^

[voyager]

Όταν τραγουδάω
μουσική,στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
τραγούδι: Μελίνα Κανά


Με κλειστά τα μάτια πάντα τραγουδάω
γιατί στην καρδιά μου ο Ζέφυρος φυσά.
Έλα σκόρπισέ με Ζέφυρε σαν στάχτη
σ' ολονών τα βάθη τα επτασφράγιστα.

Αχ ζωή μάγισσα,να σε μάθω άργησα.

Κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε
τη χαρά του κόσμου, το παράπονο.
Κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου
και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ.

Αχ ζωή μάγισσα,να σε μάθω άργησα.

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ' την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σα θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς.

Αχ ζωή μάγισσα,να σε μάθω άργησα.

[Καλλισθένης]

Κάτω απ' το μαξιλάρι

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Θανάσης Παπακωνσταντίνου



Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.

Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουνε ψηλά
πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο,
να σε μπάζουνε σε κήπο
με Άι-Γιάννη και λωτούς
με χειμωνανθούς.

Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Χαϊμαλί από μετάξι,
που 'χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ' τη γη
που 'χει μείνει απάτητη.

Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν κι από μετά.

Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι, στο καρτέρι
στον ύπνο το βαθύ.
Είναι λίγοι, είναι πολλοί.

Μέσα στο πηγάδι
κάτω απ' το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές
Ήλιε μου τώρα βγες!

[guest@]

"Δεκέμβρης του 1903"

στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Κι αν για τον έρωτα μου δε μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες τη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου,
ημέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

[aliakmwn]

Θιασος
Σωκρατης Μαλαμας

Επενδύσεις, διαφημίσεις, ενοχές και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί
 
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
 
Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις
Αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή παιδιά
Με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα
Αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς
 
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
 
Εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι ? επενδυτές
Αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές
Μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες
Νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι
Στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους
Κράχτες στα σκυλάδικα
 
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
 
Τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές
Στο θίασο της ακροαματικότητας
Εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους
Οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
Στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
Με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
Με πάθος για την καθαρότητα του έθνους
και την δόξα της πατρίδος
 
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
 
Αυταπάτες ? μεγαλεία και μια θηριώδη ανία
Μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά
Με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα
Οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί
 
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
Άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα

[Netgull]

Πρώτη ώρα
Χρήστος Θηβαίος

Σαν λουλούδι η ανάσα μου ξυπόλητη αρχή
σ' ένα αρχαίο χορό έχει στη ρίζα μόνο νερό
Μέσα στη γλάστρα μου απλώνω κλαδιά
λες θ' αγγίξω του θεού τα μαλλιά
αν κάποιος ξοδέψει για μένα λίγο καιρό
Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζω
ν' αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά να με ποτίσει
με μια γουλιά το χωρισμό μήπως γεμίσει

Κάθε πρωί όταν ξυπνάω με σπασμένα σχοινιά
μόνο οι χαρακιές στο στόμα του πηγαδιού
δείχνουν πως ήπια νερό
Στα χνώτα του πρωινού βαφτισμένος
λέω πως ο καθένας μας γεννιέται ποιητής
ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος

Δεν θέλω ειδήσεις, όχι άλλα σκουπίδια
μόνο τη δύναμη του ανθρώπου που κάθε μέρα
σα να ευλογεί απ' την αρχή τα πάθη τα ίδια

Σ' ευχαριστώ ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες, πως μόνο ο εαυτός μου δεν μου αρκεί

Πριν με σπαράξει η δουλειά στο μαξιλάρι μου ψάχνω
του αστεριού μου το φως μια προσευχή να κρατηθώ ζωντανός
Στα χνώτα του πρωινού βαφτισμένος
λέω πως ο καθένας μας γεννιέται ποιητής
ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος

Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζω
ν' αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά να με ποτίσει
με μια γουλιά το χωρισμό μήπως γεμίσει

Σ' ευχαριστώ ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες, πως μόνο ο εαυτός μου δεν μου αρκεί

[Netgull]

Τα διόδια
Σωκράτης Μάλαμας

Στον κόσμο που γεννήθηκα τα βρήκα όλα γραμμένα
πάνω σε βλέφαρα κλειστά σε χείλη σφραγισμένα
γυναίκα τρυγεί τη ζωή με βυσσινιά πορφύρα
δεν έχει ο μόνος πέρασμα ήλιο δεν έχει η μοίρα

Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
αμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ' ένα;

Στον κόσμο που γεννήθηκα δε χάραξα πορεία
τσιγάρο μ' ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία
να δω τον ήλιο ανάστροφα και τ' άστρα ζαλισμένα
να σταματήσω τη στιγμή με τα φτερά ανοιγμένα

Πόσες φωτιές στα πέλαγα πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια κι όχι για την Ελένη
στης λησμονιάς το μαγαζί μάτια κεριά σβησμένα
άμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμ' ένα;
πως θες να γίνουμ' ένα;

ΥΓ. Αν αρχίσουμε με Μάλαμα θα γράψουμε πολλές σελίδες...
ΥΓ2. Αν έχει κάποιος το βιβλιαράκι με τους στίχους ας μου στείλει ένα πμ

[aliakmwn]

Οντως παιδια το χeσαμε με το Μαλαμα...


Μητερα, συγγνωμη που δεν παντρευτηκα εσενα!
Αδελφοι Κατσιμιχα

Δε προλαβαίνουνε να ʽρθουν και τους την πέφτουνε
Δε προλαβαίνουνε να πούνε τʼ όνομα τους
Και τους φορτώνουν ξαφνικά όλη την τρέλα τους
Και τους φορτώνουνε τα άγρια όνειρα τους
Και αγριεύουνε σιγά σιγά τα μάτια τους
Και αγριεύει λίγο λίγο η καρδιά τους
 
Και ο καιρός περνάει δύσκολα κι αργά
Και μεγαλώνουνε αργά με χίλια ζόρια
Κρυφοκοιτάζοντας με φόβο τον πατέρα
Που κάθε βράδυ τούς κλέβει τη μαμά
Ώσπου μια μέρα μεγαλώνουν ξαφνικά
Θέλουν δε θέλουν μεγαλώνουν τελικά
Τα φοβισμένα αγόρια, τα φοβισμένα αγόρια
 
Και μια ζωή χρωστάνε γενικά
Και σε θεούς και σε διαβόλους και στον κάθε κερατά
Και στα παιδιά και στη γυναίκα και στην πατρίδα προπαντός
Και φυσικά, και φυσικά στʼ αφεντικά
Χρωστάνε σʼ όλους, χρωστάνε σʼ όλους γενικά
 
Μητέρα, συγνώμη που δε παντρεύτηκα εσένα
Ήταν το μόνο που δε θʼ άντεχε ο μπαμπάς αυτό
Πατέρα, συγνώμη που δεν έγινα σπουδαίος
Κι ας μʼ ήθελες τουλάχιστον πρωθυπουργό
 
Πατρίδα συγνώμη που δε σκότωσα για σενα
Συγνώμη που δε πήγα στο στρατό
Πατρίδα συγνώμη που δε σκοτώθηκα για σενα
Με πρώτη ευκαιρία θα κάνω ό,τι μπορώ
Με πρώτη ευκαιρία
Θα κάνω ό,τι μπορώ

[aliakmwn]

Κοριτσια της συγγνωμης
Αδελφοι Κατσιμιχα

Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου
κάπου το ξέρω καλά από παλιά
Nα με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ' αγάπησαν
κάτι χλωμές κάτι χοντρούλες με γυαλιά
 
Αυτές που δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά
ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα
Που περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά
φεύγεις και σε κοιτάζουν λυπημένα
 
Το ξέρουν από την αρχή μα πάντα ελπίζουν
όταν σου δίνουν με αγωνία το φιλί τους
Το βλέπουν μες στα μάτια σου
το βλέπεις στα δικά τους
ένα σωρό "τελειώσαμε" η ζωή τους
 
Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου
 
Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι
 
Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό,τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει
 
Κι απʼ ότι μου ʽμεινε, ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τʼ απαλό που σας χρωστάω

[aliakmwn]

Και ενα τελευταιο απο Κατσιμιχες, εξαιρετικα αφιερωμενο σε κατι αραχνιασμενους(/ες) α(-)γων(ι)ες


Τρυπιες Σημαιες
Αδελφοι Κατσιμιχα


Σηκώσανε λοιπόν, τις τρύπιες τους σημαίες
και έτσι όπως έμπασε ένα κρύο ξαφνικά
οι θεωρίες πούντιασαν και πάθαν πνευμονία
και αρρωστήσανε βαριά, πολύ βαριά
 
Και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυκτώνει σβήνουνε στον θάλαμο το φως
 
Σκόρπισαν ξαφνικά στους πέντε ανέμους
με κείνα εκεί τα γκρίζα λυπημένα τους παλτά
με κείνα τα πολύχρωμα απλοϊκά όνειρά τους
το τι το πως και το γιατί αυτοί το ξέρουν πιο καλά
 
Και μοιάζουνε σαν πλάσματα μιας άγνωστης διάστασης
οι ματωμένοι ποιητές κι οι φωτεινές τους χίμαιρες
 
και οι αιτίες οι τρυφερές μια άγριας Επανάστασης
που δεν κατάλαβε ποτέ τον εαυτό της
 
Μιας άγριας Επανάστασης που θα ξανασυμβεί
που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους
 
όσο θα υπάρχουνε οι αιτίες οι παλιές
εκείνες που ανάψανε Οκτώβρη τις φωτιές
 
Κύριε Κάρολε μην τους παρεξηγείς
αν δεν κατάλαβαν ποτέ τι πήγαινε να πει η λέξη υπεραξία
δεν φταις εσύ, δεν φταιν αυτοί, δεν φταιει η θεωρία
ήτανε γράμματα ψιλά μπροστά στην λέξη ελευθερία

[voyager]

Κι όμως, δεν θα μπορούσα να αντισταθώ..
 
Παίρνω τους δρόμους
Σωκράτης Μάλαμας


Τρέμουν τα φώτα
κι ο ίσκιος με παραμονεύει στη στροφή
νύχτες περίεργες, δίχως αρχή, δίχως σκοπό
υπόσχεση για μια ζωή..
για μια ζωή να κουβαλώ στις πλάτες
τον έρωτα που έσκισα στα δυο

Παίρνω τους δρόμους μόνος μου, είναι αργά
περίπτερα κλειστά κι αμάξια μετρημένα
γλιστρώ αθόρυβα, βουβά,
πιάνω το χτύπο σου μες στο σκοτάδι
τα μάτια σου θυμάμαι και πονώ, τα μάτια σου
γυρνώ αθόρυβα μήπως σε δω
μα τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνεται
..στο μαγικό μας κόσμο πια

Πέρασαν τόσα χρόνια αργά..
νύχτα βαριά αγκάλιασέ με
αγκαλιασέ με, σκεπασέ με
περνάς χαράματα ψυχή, που υπνοβατεί
θυμησέ μου..
θυμησέ μου, μιλησέ μου

Τρεις αιώνες, τρεις, ακροβατείς
πάνω μου περνάς, δεν σταματάς
ας τη σκέψη εδώ να ζεσταθώ...

[guest@]

Εγώ όμως μπόρεσα να αντισταθώ και σταματάω το μαλαμολατρικό σερί με το κορυφαίο....

Η Σουλτάνα η Φωφώ

Στίχοι: Λίνα Νικολάκοπούλου (?)
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτές: Τάνια Τσανακλίδου


Και σιγά που θα ... που θα ... που θα ...
και ποιος θα ... μετά ... μετά ... μετά ...
Κι άμα δεν ... ποτέ του και μη σω ...
βάζω το καπέλο μου, το έτσι και το θέλω μου
ρεζέρβα στο καπό ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Και σιγά τ’ αβγά κι οι συγγενείς
π’ ούτε να ... τους έφτυνε κανείς
Κι οι μετά, κι οι τέως, και οι νυν
αρχηγοί και ράσα πλακωθήκανε στη μάσα
κι έχω έρθει στο Αμήν ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Και δεν πα να ... η κοινωνία, η ξεφτίλα
κι ούτε που να ... εγώ ... μεγάλη μου σκασίλα
σιγά που θα ... ξανά ... την ίδια την πιπίλα,
σιγά τα μούτρα, που θα βάλω χαβαλέ

Σιγά καλέ την κοινωνία, μάμα μία,
εσύ κι αυτή, με καταντήσατε Καμία
με μια κλωτσιά από τ’ αφτί και στα θρανία
παλιορεζίλω, και ομάδα κουρελέ ...

Και σιγά ... που θα ... που θα ... που θα ...
με το "Θα" ... του κάθε κερατά
Κι άμα δεν ... μη σώσω και σωθώ
κάποιον θα πλακώσω και μετά θα τον πληρώσω
και σιγά μην εκτεθώ ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Κοίτα ρε, που μου ’σκασε γαμπρός
σκανταλιάρης και πρωθυπουργός
κι άντε ρε που θα ... και θα ... και θα ...
μάζευ’ τη μαγκιά σου, τα μισά-μισά δικά σου
και τα ρέστα παγωτά ...
κι ας λένε:   

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

ΥΓ. Τελέιως άσχετο αλλα εδώ και καμιά ώρα καίγεται η ΧΑΝΘ ή καποιό κτήριο δίπλα της.

[voyager]

Υπόγειο
στίχοι: Ρίτα Παππά
μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
ερμηνευτές: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας, Αλκίνοος Ιωαννίδης


Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη, 
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο από τούτο

[KitKat]

2 αγαπημένα τραγούδια από ένα λατρεμένο δίσκο για ένα μελαγχολικό απόγευμα

Ένας σκύλος στο Κολωνάκι
Μουσική-στίχοι-ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς

Στο Κολωνάκι είν’ ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
Έξω απ’ το Everest ή στη Λουκιανού
Το μάτι του σ’ ακολουθεί, θέλεις δεν θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, για να ξεφύγεις από το βίο
του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφθάνουν από χίλιες γειτονιές
Ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη που θα τις λύνονται
οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος που τον ξέρουν
οι γκέι μόδιστροι κι οι σέξι φθισικές
Οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
Και λένε αγάπη μου, λένε αγάπη μου με ολόιδιες
φωνές

Κοιτάει τ’ αστέρια και πότε πότε τα δεντράκια
Κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
Κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το σιντριβάνι, τις καρδούλες στα παγκάκια,
τους καπουτσίνους στα φλιτζανάκια, στα φλιτζανάκια
τα παγωτά

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
Όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω: «τι θέλεις;»
μου λέει βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει όπως κοιτούσες
κάποτε εσύ



Χάλια (Invitation to the blues)
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς, Μουσική: Tom Waits
Ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς

Κοίταξέ την πώς σερβίρει
Πιο λευκή κι απ’ την ποδιά της
Πώς κρατάει ψηλά το δίσκο
Και την αξιοπρέπειά της
Ροδανθός μες στα ρεμάλια
Και θεά μες στους θνητούς
Ή παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια;

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϋ
Μπροστά στη Ρίτα Χαίηγουωρθ
Μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής
Διερωτάσαι αν είναι μόνη
Αν φοβάται, αν κρυώνει
Θα σου δώσει κάποιο σήμα
Μείνε κι άλλο και θα δεις.

Σε ρωτάει: «Θα πιείτε κάτι;»
Και το ακούς σα νά ‘ναι ποίημα
Λες: «Δεν ξέρω. Ό,τι νά ‘ναι
Όπως νά ‘ναι». Θά ‘ναι κρίμα
Να στην πάρει κάποιος άλλος
Ενώ εσύ πρώτος αισθάνθηκες
Του βυθού της τα κοράλλια
Μα ίσως πάλι όλ’ αυτά να είναι κόλπο
Για να γίνεις πάλι χάλια.

Μα κι αυτή έχει έναν τρόπο
Να σου αδειάζει το τασάκι σου
Γελώντας μ’ ένα αστείο
Που ποτέ δε θα της πεις
Και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα

Και στο σπίτι σου ειν’ ακόμα
Αυτό το πέλαγος συντρίμμια
Της χαμένης σου ζωής
Ένα πέλαγος μπουκάλια
Και βιβλία και καπνός
Κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χάλια.

Όμως κι αυτή θά ‘χει πονέσει
Κάποιος τύπος θαν’ στη μέση
Απ’ αυτούς στα γυμναστήρια
Στης Έβγας τα πρατήρια
Που θα την ήθελε πιο χάρτινη
Και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
Και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε: «Σ’ αγαπώ».
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη
Από μιαν άλλη γειτονιά
Και θα την άφησαν στα μαύρα της τα χάλια.

Απόψε φεύγει κάποιο τραίνο
Για έναν τόπο ωραίο και ξένο
Αλλά εσύ πρώτη φορά
Νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν
Χριστός γεννάται σ’ ένα μήνα
Κι ό,τι εύχεσαι ξεκίνα
Όλα θά ‘ναι πάντα μαύρα
Μα θα κρύβουν μια φωτιά.
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι
Μα επιτέλους θα της πεις
Ότι θες μόνο για κείνην
Νά ‘σαι χάλια