Σύγχρονο έντεχνο ελληνικό τραγούδι

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[corina]

Στυλίτης
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μελίνα Κανά

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ, την αγάπη μου είδες..

Είδες το γέλιου τ' ουρανού,
του γερακιού το ράμφος,
είδες το πρώτο πέταγμα,
της αφορμής το άνθος...

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά
αχ, την αγάπη μου είδες...
...

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει..

Φέρνει τα πέντε δάχτυλα,
φέρνει τα δέκα χάδια,
φέρνει και σώμα δύστροπο
που ζει μες στα σκοτάδια..

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι.
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει..
...

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος.
Πάνω στα ματόκλαδα
εσύ είσαι ανεβασμένος..

Παίζεις λαούτο με φτερό
κι εγώ τα μάτια κλείνω
Πέφτεις από το βλέφαρο
και στην καρδιά σ' αφήνω...

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος...

[anonymous-root]

Απόψε γίνε

Ερμηνεία:

Νίκος Νομικός
Κώστας Μάντζιος


Στα δυο σου μάτια η επαρχία
μέσα στο πείσμα της βροχής
τα ερημωμένα καφενεία
κι η μοναξιά της Κυριακής

Κι εγώ κορμί φυλακισμένο
μες τούς στρατώνες τους παλιούς
ένα φεγγάρι πεταμένο
μέσα σε ξένους ουρανούς

Μα,απόψε γίνε
άνεμος κύμα και πανί
η πιό τρελλή μου επιμονή
απόψε γίνε
μα,απόψε γίνε
ο μόνος δρόμος μου ξανά
η πρώτη κι η στερνή φορά
απόψε γίνε...

Το πληγωμένο καλοκαίρι
νύχτα στούς δρόμους ξεψυχά
κι η μέρα πάλι θα με φέρει
μες στο στρατόπεδο ξανά

Απόψε πάρε τ' όνειρό μου
που μ' είχε βγάλει στ' ανοιχτά
και γίνε πάλι το μικρό μου
καλοκαιράκι του νοτιά


Μα,απόψε γίνε
άνεμος κύμα και πανί
η πιό τρελλή μου επιμονή
απόψε γίνε
μα,απόψε γίνε
ο μόνος δρόμος μου ξανά
η πρώτη κι η στερνή φορά
απόψε γίνε...

[anonymous-root]

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Το κουτί της Πανδώρας


Διπλό κονιάκ και μουσική
οι αναμνήσεις χορευτές
δίνουν παράσταση βουβή
με στέλνουν σ' άλλες εποχές.

Το παρελθόν μου ένα κουτί
που άνοιξε η Πανδώρα
όμως τι το 'θελες κι εσύ
να φτάσεις τέτοιαν ώρα.

Το δίκιο μου μ' αφήνει αδιάφορο
μετράνε αλλιώτικα όλα αυτά.
Οι νύχτες γέμισαν παράπονο
και με βουλιάζουν στα ρηχά.

Το τζάμι μου είχε ρωγμή
μου το 'δειξε μια αχτίδα.
Ο εργάτης φταίει ή το γυαλί,
ή μήπως που το είδα.

Και βγαίνει ένας στεναγμός
βρε τι μυστήρια ζωή,
τώρα που πέρασε καιρός
πες μου μετάνιωσες κι εσύ;

Το δίκιο μου μ' αφήνει αδιάφορο
μετράνε αλλιώτικα όλα αυτά.
Οι νύχτες γέμισαν παράπονο
και με βουλιάζουν στα ρηχά.

[poly1]

Πλάνα ξενιτιά

Κανά Μελίνα
Μουσική/Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Κόβω τη θάλασσα στα δυο κι ανοίγω μονοπάτι
στην αγκαλιά μου να 'ρθεις ξανά απ' το βυθό του χάρτη
 
Να σταματήσεις τις ψευτιές, πως θέλεις να γυρίσεις
Μα δήθεν πως ο Κύκλωπας, προβάλλει αντιρρήσεις
 
Στρέφω το πρόσωπο ψηλά στου ουρανού το θόλο
να δεις τη θλίψη των ματιών μέσα από δορυφόρο
 
Να περιμένω άδικα, ξεθώριασε η μνήμη
Αυτή η πλάνα ξενιτιά πόσους δεν καταπίνει

 :'( :'( :'(

[poly1]

Φάλτσος χρησμός   
Σωκράτης Μάλαμας


Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί, κι ανάμεσα στα φλάς
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Eνα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε: "Φτωχέ μου βλάκα,
μες στα βαθιά νερά τι θες και κολυμπάς;
Oτι φάμε, ότι πιούμε, κι ότι αρπάξει ο κώλος μας."

Mα πριν προλάβω καν να την ρωτήσω
το γρίφο που έκρυβε ο χρησμός της να λύσω,
του νόμου οι φύλακες μας κύκλωσαν γιαβρούμ
στα χέρια βραχιολάκια της περνούν,
ντρούμ ντρούμ λέει, ντρούμ ντρούμ.

Kι ενώ μες στη στενή με βία την οδηγούνε
γυρνάν σ' εμένανε και μ' εξηγούνε,
μέσα σε κούφιο δόντι είχε κρυμμένο
μιά δαχτυλίθρα μαύρο κατεργασμένο.

Στα πρωτοσέλιδα την άλλη μέρα
είδα τα μάτια της ξενυχτισμένα,
"EΠITYXIA" με μεγάλα γράμματα
θα ξέρετε θαρρώ πως πάνε αυτά τα πράγματα.

Mε τα πολλά αναγκάστηκε να ομολογήσει
αντί για δάφνη έπερνε λέει χασίσι,
κι αν ξέφευγε για αιώνες τούτη η κυρία
πάντα νικά στο τέλος η αστυνομία.

[poly1]

Σεβάχ ο Θαλασσινός

Ιωαννίδης Αλκίνοος

Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
Γαλέρες έρχονται και πάνε
Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
Κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
Στο καπηλειό το λιμανίσιο
 

Θάλασσα, πικροθάλασσα

Γιατί να σʼ αγαπήσω, ω, ω, ω

 
Σαρακηνοί και Βενετσάνοι
Πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
Ελόγου μου τον Καπτα-Γιάννη
Το παλικάρι, τον αντάρτη
Τον άντρακλα τον πελαΐσιο

Θάλασσα, πικροθάλασσα

Γιατί να σʼ αγαπήσω, ω, ω, ω
 
 
Και κει στου μακελειού την άψη
Δαγκώνω τα σκοινιά τα λύνω
Και μα τον Άγιο Κωνσταντίνο
Όλους τους ρίχνω μες την χάψη
Δεμένους με τα χέρια πίσω
 

Θάλασσα, πικροθάλασσα

Πως να μη σʼ αγαπήσω, ω, ω, ω,  ω,  ω,  ω, ω

 

[poly1]

ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΙΚΡΟΘΑΛΑΣΣΑ
Χαΐνηδες



Εγώ στα φύλλα της καρδιάς
κρύβω βαθιά τον πόνο
στρέφω το βλέμμα μη με δουν
και σαν παιδί βουρκώνω

Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμένα τα τραγούδια μας
και γελαστοί οι αθρώποι

Κλείσε τα μάτια κι άσε με
θάλασσα να σε λέω
τούτο το βράδυ που μπορεί
νά 'ναι το τελευταίο

Θάλασσα πικροθάλασσα
μιά νύχτα θα γυρίσω
κι ένα κορμί και μιά καρδιά
στο κύμα σου θ' αφήσω

 

[corina]

ΦΩΤΙΑ ΜΟΥ
Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Με χάδια τρομαγμένα,
με διψασμένα χάδια,
του νου μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι...

Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει,
σου παραδίνομαι...

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας...

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου
το πέρας...

...

Μονάχη μες στους ξένους
και μες στους φίλους μόνη,
να 'ξερα τι σε σώνει
στον πόνο, στη χαρά...

Γυαλί που δε ραγίζει
θα βρισκα να σου τάξω
Πες μου πώς να πετάξω
με δανεικά φτερά...

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας...

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου
το πέρας...

...

Της φυλακής μου πόρτα,
εσύ και αντικλέιδι
και γω μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό...

Θα πώ ένα τραγούδι,
σήκω να το χορέψεις,
τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ...

Θα πω ένα τραγούδι,
σήκω να το χορέψεις,
τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ..

Θα πω ένα τραγούδι,
σήκω να το χορέψεις
τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ...

[Netgull]

Μια διόρθωση μόνο, ο Σεβάχ είναι του Μάνου Λοΐζου. Και όσο κι αν μ αρέσει ο Αλκίνοος η ερμηνεία του Μάνου μ' αρέσει πιο πολύ.

[poly1]

Μια διόρθωση μόνο, ο Σεβάχ είναι του Μάνου Λοΐζου. Και όσο κι αν μ αρέσει ο Αλκίνοος η ερμηνεία του Μάνου μ' αρέσει πιο πολύ.

ok

[Καλλισθένης]

Ένα σύντομο αφιέρωμα στη Βροχή από κάτω με μερικά σχόλια του Θανάση Παπακωνσταντίνου:

Ό,τι δεν μπόρεσε

Σαν αστραπή από μακρυά,
ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει,
σκίζει τη νύχτα βιαστικά,
άηχα κι ύστερα σβήνει.
Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει.

Βάλια Κάλντα 

Το νερό στη Βάλια Κάλντα το φυλάγουν οι αγγέλοι
Μόνο τ' αγριμάκια πίνουν κι όποιος άτυχος δεν ξέρει
Το νερό στη Βάλια Κάλντα άμα θα το πιεις σε πίνει
Σ' αγκυλώνει και σ' αφήνει να παραμιλάς

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη

Το νερό στη Βάλια Κάλντα είναι πιο ζεστό απ' το αίμα
Έτσι εκεί τα μανιτάρια κάνουν την αλήθεια ψέμα
Το νέρό στη Βάλια Κάλντα μόνο με νερό δε μοιάζει
Απ' το πουθενά πηγάζει κι απ' την άβυσσο

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη

Των άστρων ο σκύλος
(Ποίηση: Ν. Καρούζος)

Και λοιπά και λοιπά...
Είμαι των άστρων ο Σκύλος.
Με τα μάτια κοιτάζω ψηλά,
με τα χέρια γιορτάζω τη λάσπη.
Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη...

Άυπνη πόλη 

Όνειρο η ζωή δεν είναι
κι όποιος πόνεσε στον πόνο
πάντοτε θε να πονάει
κι όποιος θάνατο φοβάται
θα τον κουβαλάει στους ώμους.
Ψέμμα είναι πως κοιμούνται
στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια.
Ούτε ένας δε σταλιάζει.
Μ' αν κανείς τα μάτια κλείσει
μαστιγώστε τον αδέρφια,
μαστιγώστε τον για να 'χει,
να 'χει ορθάνοιχτα τα μάτια
και φλεγόμενες πληγές.
Κανείς στο κόσμο δεν κοιμάται
ούτε ένας δεν κοιμάται.

(Ελεύθερη-δικιά μου απόδοση-σε ένα απόσπασμα του ομώνυμου ποιήματος του Lorca,από τη συλλογή "Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη",όπως αυτό μεταφράστηκε από τη Μαρία Ευσταθιάδη στα πλαίσια της μετάφρασης-από τα γαλλικά-του θεατρικού "Η μοιρασιά του διαβόλου")

Sara

Κι όμως εσύ Sara
Δε φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
Κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου,Sara
Κι όπου να 'ναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά.
Ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη,Sara
Δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς
Με τέσσερα φεγγάρια στην πλάτη σου,Sara
Τέσσερα γαλήνια ξέφωτα.
Το σκουλήκι της γνώσης ζήλεψε,Sara
Γόνιμη ομορφιά, ζιζάνιο
Φωλιάζει στη χλόη του στέρνου μου, Sara
Και περιμένει τα δώρα απ' το κυάνιο.
Μπορεί στα φεγγάρια των Σιου,Sara
Μπορεί και στον Σμόλικα,
Κάνει τις πέτρες να σκιρτάνε,Sara
Σπάζοντας τον άγνωστο κώδικα.

(Έγραψα τα λόγια,όταν διάβασα σε εφημερίδα για την περίπτωση της πεταλούδας Heliconius Sara,η οποία είναι το μοναδικό ζωντανό που τρώει τα φύλλα του δέντρου του πάθους,τα οποία περιέχουν το δηλητήριο κυάνιο,και από προνύμφη μετατρέπεται σε μιά όμορφη,μαύρη πεταλούδα με δύο άσπρες φολίδες σε κάθε φτερό).

Τα μολύβια

Τα κίτρινα μολύβια των μαραγκών,
Τη νύχτα δεν κοιμούνται
Σαλτάρουν απ' τον πάγκο στα βυζιά των γυναικών
Που προκαλούν απ' τα παλιά εξώφυλλα των τοίχων.

Από την καύλα τρελαμένα
Ξεχνάνε την αρχή
Πως η βαρύτητα τα παίρνει όλα κάτω
Πέφτουν στο δάπεδο, σφαδάζουν στη σιωπή
Μες στο ξυλάλευρο αφήνονται στο κλάμα.

Κι όταν γυρίσει το κλειδί
Και μπει στο μαγαζί
Πρώτα ο ήλιος κι ο άνθρωπος κατόπι
Θα σκύψει ο δεύτερος μηχανικά
Για να μαζέψει απ' το τσιμέντο τα μολύβια.
Λες και σηκώνει μια τυχαία
Πέτρα της αυλής
Να κυνηγήσει τα σκυλιά που αρχίσανε και σέρνουν.
Ανύποπτος για το αύριο
Θλιμένος για το χθες
ανίδεος για τα θαύματα που γίνονται τις νύχτες.

Ορυχεία

Σε ορυχεία σκοτεινά
πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή
μα όσα κι εγώ της πήγα

Εκείνα που δε λέγονται
δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος
να κάνει κομποσκοίνι

Πολλές φορές προσπάθησα
μα αυτά τα γαμημένα
αντί να βγούν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα

Γι'αυτό άμα δείτε μάγκες μου
έτσι όπως τραγουδάω
ρίχνω το σώμα μου μπροστά
σα να σας προσκυνάω

Κ.Ι.Σ.

[corina]

Βροχή μου
Χρήστος Θηβαίος - Γιώργος Ανδρέου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά,
στα σκουριασμένα σύννεφα, στα φύλλα,
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά...

Ας ήτανε να πνιγώ
σα μια σταγόνα μέσα στα χείλη σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά...

...

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά.
Στάζει ο Θεός στις προσευχές, στο ντέφι,
στις καρδιές, στα πόδια τα γυμνά...

Ας ήτανε να πνιγώ
σα μια σταγόνα μέσα στα χείλη σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά...

...

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου, ποτάμι,
κι άθελά μου με τραβάς αλλού...

Ας ήτανε να πνιγώ
σα μια σταγόνα μέσα στα χείλη σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά...

...

Ας ήτανε να πνιγώ
σα μια σταγόνα μέσα στα χείλη σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά...

[trapped]

Ελισσώ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική:Μάνος Λοΐζος
Ερμηνευτές:Παντελής Θαλασσινός


Απ' την παλιά Αλικαρνασσό
αχ Ελισσάκι Ελισσώ
κι από τη Σαντορίνη
αχ γλυκό μου μανταρίνι
αχ γλυκό μου αχ

Σού 'στειλα γράμμα και γραφή
κι απόκριση δεν πήρα
μαύρη δίκοπη μου μοίρα
μαύρη δίκοπη μου μοίρα
Ελισσώ

Απ' την παλιά Αλικαρνασσό
αχ Ελισσάκι Ελισσώ
ετράβηξα μια σκόλη
στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη
στην Αγιά Σοφιά

Κι άναψα ντήλι και κερί
να 'σαι καλά κυρά μου
κι ας μη θέλεις τη χαρά μου
κι ας μη θέλεις τη χαρά μου
Ελισσώ

Απ' την παλιά Αλικαρνασσό
αχ Ελισσάκι Ελισσώ
σου στέλνω την καρδιά μου
τα Βενέτικα φλουριά μου
τα Βενέτικα

Κι αν δε με θέλεις μην το πεις
κι είναι πικρά τα ξένα
δίχως τη δική σου έννοια
δίχως τη δική σου έννοια
Ελισσώ

[trapped]

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας-Πρόστυχο

Με κομμένη αναπνοή σε κοιτάζω ένα πρωί
σαν γυμνή νεράιδα να κινείσαι
απ' τ' απέναντι στενό μας χωρίζει ένα κενό
μα νομίζω πως κοντά μου είσαι
 
Για καλό και για κακό ένα απλό τηλεφακό
έχω στήσει για να σε προσέχω
να σε βλέπω να μιλάς, να δακρύζεις, να γελάς
να νομίζω πως κοντά μου σ' έχω
 
Άσε τα λόγια και μην γίνεσαι γελοίος
αυτό που κάνεις είναι πρόστυχο τελείως
 
Καρφωμένος εδώ περιμένω να δω
το κορμί σου σαν τον ήλιο να βγαίνει
στων ματιών σου το ναό μ' ένα βλέμμα να καώ
κι η ψυχή μου τη φωτιά να μην χορταίνει
 
Οι φίλοι τα 'χουν χάσει και με λένε τρελό
οι γείτονες με πήρανε χαμπάρι
ρωτάνε ποιος μου πήρε ξαφνικά το μυαλό
κι εγώ τους δείχνω το φεγγάρι
 
Πες την αλήθεια κι άσε κάτω το φεγγάρι
πολύ αέρα το μυαλό σου έχει πάρει
Θεέ μου τι λέω κι όλο γίνομαι γελοίος
αυτό που κάνω είναι πρόστυχο τελείως
 
Με κομμένη αναπνοή στον καθρέφτη ένα πρωί
το μακό σου το λευκό κοιτάζεις
η καρδιά μου προσπαθεί στον ρυθμό ν' αντισταθεί
τη στιγμή που κάνεις πως το βγάζεις
 
Άσε τα λόγια και μην γίνεσαι γελοίος
αυτό που κάνεις είναι πρόστυχο τελείως
 
Η αλήθεια γυμνή κι εγώ δίχως φωνή
κοιτάζω το ταβάνι να γυρίζει
στον ορίζοντα του νου το φεγγάρι τ' ουρανού
πέφτει και το πρόσωπό μου κοκκινίζει
 
Οι φίλοι τα 'χουν χάσει και με λένε τρελό
οι γείτονες με πήρανε χαμπάρι
ρωτάνε ποιος μου πήρε ξαφνικά το μυαλό
κι εγώ τους δείχνω το φεγγάρι
 
Πες την αλήθεια κι άσε κάτω το φεγγάρι
πολύ αέρα το μυαλό σου έχει πάρει
Θεέ μου τι λέω κι όλο γίνομαι γελοίος
αυτό που κάνω είναι πρόστυχο τελείως

[Karaμazoβ]

Αυτό ειναι epic έντεχνο! 


Χειμερινοί Κολυμβητές - Το αίμα του Ροδιού

Στου Καραμπάχ τα υψίπεδα καλπάζει
ένας ασίκης της Ανατολής
που άφησε το ροκάνι για το σάζι,
Σαγιάτ Νοβά, ο αιώνιος σεβνταλής.

Και λέει και τις χορδές γλυκά χτυπάει:
- Τι μου ?κανες αγάπη μου, ξανά;
Το αίμα του ροδιού με κυνηγάει
κι όταν πονώ, στενάζουν τα βουνά!

Κι ο Καύκασος τα? ακούει και ρωτάει:
- Από πού είν? ο ασίκης που περνά
και που σε τόσες γλώσσες τραγουδάει,
πέρσικα, αρμένικα, τατάρικα, γεωργιανά;

- Από τον πύργο της Βαβέλ κρατάει,
είπε το όρος Αραράτ, τον είδα,
χωριό του ο έρωτας και τραγουδάει
πως η αγάπη δεν έχει πατρίδα!

Λιώσανε πια στον Καύκασο τα χιόνια
κι είπανε στο Σαγιάτ το μυστικό τους
και τώρα, πάνω από διακόσια χρόνια,
όλες οι φάρες της Ανατολής το λεν δικό τους!