Παραμύθι

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[Nessa NetMonster]

Για μένα το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο κύκνος και το βασιλόπουλο απελευθερώθηκαν μόλις το βασιλόπουλο αποφάσισε να μισήσει και να σφάξει τον κύκνο... ο κύκνος δεν βλάπτεται, γιατί η ίδια η απόφαση της σφαγής λύνει τα μάγια, οπότε ουσιαστικά δε χρειάζεται να πάθει τίποτα.

[xenia]

My favorite myth story:

The legend of the salt

There once lived a king in a faraway kingdom, who had three daughters. They were his pride and joy.

One day the king woke from a terrible dream and in his head, a troubling question: he needed to know how much his daughters loved him.

As he sat in his throne, wrapped in a purple velvet cape, his golden scepter in his hand, he called upon his eldest. He asked her, “Daughter, daughter, how much do you love me?” She thought for a moment, and said, “I love you like gold.” The king was so happy with her answer, he thanked her for her love and built her a palace, made of 24-karate gold.

He called upon his second daughter. “Daughter, daughter,” he said. “How much do you love me?” She thought for a moment and said, “I love you like diamonds.” The king was so happy with her answer, he thanked her for her love and built her an even bigger palace all made of diamonds.

Then came the turn of his youngest daughter, his favorite daughter, the one he loved the most.“Daughter, daughter,“ the king said. “How much do you love me? Without a moments thought she answered, “I love you like salt.” The king was angry. He couldn’t believe it. “Is this how you repay my love? How dare you love me like salt?” And with that, he banished her from the kingdom, never to return.

That day, the king gave out two orders: never to utter his young daughter’s name in his presence; and to never use salt anywhere in his kingdom. Possession of it would punishable by death.

And so the country was cleaned of all its salt. Reservoirs were emptied and burnt and soon there was none of it to be found, not one grain.

From that moment on, food was without savor, bland and unappealing. People would spit out their dinner, unable to swallow. Their mood as foul as the food, for they could not enjoy a single meal. Even the king was frustrated, turning away his plate with a look of disgust on his face.

It was then he realized how much his youngest daughter really loved him. He understood that no amount of gold or diamonds or rubies or sapphires could ever compare to the savory taste of salt.

And so the king sent for his daughter, begging her forgiveness, and built her the biggest and most beautiful castle of all.

[CyberCaesar]

Αυτο το χα δει μικρος στην τηλ.

[xenia]

Και γω
το ειχα δει στην τηλεοραση
το ειχα διαβασει
μου το ελεγε η γιαγια μου
κτλ

[CyberCaesar]

Είχε μια εκπομπη στην ΕΤ1 νομίζω που έδειχνει πολλες τέτοιες ιστορίες. Αλλα δεν τη θυμαμαι τωρα. 

[Wanderer]

Α ναι, και εγώ την έβλεπα! Που η εικόνα έμοιαζε σαν κινούμενες φωτογραφίες από παραμύθι, έτσι δεν είναι; Νομίζω μικρές ιστορίες την έλεγαν, ή μικρά παραμύθια, κάτι τέτοιο.

[CyberCaesar]

  Ναι αυτο εννοουσα. Καλο ηταν.

[Wanderer]

Ναι, πραγματικά πολύ καλό. Ήταν μετά το μικρό σπίτι στο λιβάδι, έτσι;

[CyberCaesar]

Μικρο σπίτι στο λιβάδι..... Αξέχαστες εποχές.

[pandora]

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

 

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα
τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη...
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την
τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο
σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από
αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η
Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη'.

Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί'

[pandora]

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ - Τα μαγικά μαξιλάρια

Μια μέρα ο Αρπατίλαος κάλεσε στην αίθουσα του θρόνου τρείς έμπιστους αυλικούς. Τον Τύλιο Ξεφτύλιο τον υπασπιστή του, τον Βουλιμιο Βλίμα τον αρχηγό της φρουράς και τον Σαυρίλιο Βρισελιέ, τον αρχιμάγο του παλατιού.

- Μπορείτε να μου εξηγήσετε - τους ρώτησε - γιατί δεν με αγαπάνε οι υπηκόοι μου; Έχω βγάλει πάνω από πενήντα νόμους που ορίζουν ότι πρέπει να με αγαπάνε μέχρι σκασμού, αλλά αποτέλεσμα δε βλέπω.
Ο Σαυρίλιος Βρισελιέ χαμογέλασε σκοτεινά και καταχθόνια.
- Δεν σας αγαπάνε επειδή τα βράδυα ονειρεύονται ! είπε
Ο Αρπατίλαος σούφρωσε τα φρύδια.
- Τί σχέση έχει αυτό; ρώτησε
- Έχει και παραέχει μεγαλειότατε, - εξήγησε ο Σαυρίλιος - Βλέπουν στον ύπνο τους τις τούρτες, πυροτεχνήματα και λούνα πάρκ, τα συγκρίνουνε με τα συρματοπλέγματα και τα λουκέτα που βλέπουνε και δεν είναι να απορεί κανείς που τα βάζουνε μαζί σας!
- Μεγάλος μπελάς τα όνειρα - συμφώνησε ο Βουλίμιος Βλήμας - Κάτι ονειράκια τόσο δά, που δε σου γεμίζουνε το μάτι - συνέχισε - φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπας γίνονται και κάνουν τον κόσμο άνω - κάτω!
Ο Αρπατίλαος άλλαξε χρώμα και ξεροκατάπιε.
- Τί έχετε να προτείνετε; ρώτησε πιπιλώντας την άκρη του σκήπτρου του ανήσυχος.
-Μόνο αν τους στερήσετε τα όνειρα, τότε μόνο θα ησυχάσετε - τον συμβούλεψε ο Βουλίμιος Βλήμας με τη βροντερή φωνή του.

Ένα πρωί, ο Σαυρίλιος Βρισελιέ εμφανίστηκε στην αίθουσα του θρόνου. Κρατούσε ένα μαξιλάρι.
-Ιδού μεγαλειότατε! είπε με μια φωνή τόσο ύπουλη και σφυριχτή που σου πάγωνε το αίμα. Ορίστε η εφεύρεσή μου. Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω το εφιαλτικό μαξιλάρι!
ο Αρπατίλαος πήρε στα χέρια του με δυσπιστία το μαξιλάρι και το κοίταξε καλά - καλά.
- Αυτό είναι ένα συνηθισμένο μαξιλάρι, είπε τέλος. Με κοροϊδεύεις Σαυρίλιε;
-Ποτέ δε θα τολμούσα να κοροϊδέψω έναν άρχοντα σαν κι εσάς, Μεγαλειότατε. Δεν είναι συνηθισμένο μαξιλάρι! Τα συνηθισμένα μαξιλάρια έχουν μέσα πούπουλα.
- Αυτό τί έχει;
- Έχει τρίχες από ουρά καλικάντζαρου, - είπε - έχει φύκια από την θάλασσα της θλίψης, σκόνη από τύψεις και ιστό αράχνης του σβησμένου φάρου. Έχει λουρίδες από σεντόνια φαντασμάτων, μαντήλια δακρυσμένα και στεναγμούς μελλοθανάτων. Έχει σκιά προδότη, πουκάμισα οχιάς φαρμακερής κι ανάσα καταδότη! Έχει τσουκνίδες και σκουριά από αλυσίδες! Έχει στάχτη από κουκλόσπιτο καμένο, σφήκας κεντρί από μαστίγιο λουρί και πανί ταυρομάχου ματωμένο. Όσο για την μαξιλαροθήκη, είναι ραμμένη με τρίχες από τη χαίτη αφηνιασμένου αλόγου. Όποιος κοιμάται σ' αυτό το μαξιλάρι- συνέχισε ο Σαυρήλιος - θα βλέπει μόνο εφιάλτες. Φριχτούς, αποτρόπαιους, απαίσιους εφιάλτες. Καταλάβατε μεγαλειότατε;
Αν αναγκάσουμε τους Ουρανοπολίτες να κοιμούνται σε τέτοια μαξιλάρια, η καθημερινή τους ζωή θα τους φαίνεται παράδεισος σε σύγκριση με τους εφιάλτες που θα τους τυρρανούν τα βράδυα! Έτσι, με αυτό τον τρόπο, με αυτήν τη μέθοδο, θα πάψουν να σας ενοχλούν!
Ο Αρπατίλαος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του.
- Περίφημα! φώναξε. Βάλτε αμέσως μπροστά την μαζική παραγωγή εφιαλτικών μαξιλαριών! Ένα για τον κάθε Ουρανουπολίτη, θα τους δείξω εγώ!

[nasia!!]

Αχχχ,το έχω διαβάσει αυτό,τί μου θύμισες τώρα! Η κατάλληλη εποχή για να το θυμίσεις!

- Μεγάλος μπελάς τα όνειρα - συμφώνησε ο Βουλίμιος Βλήμας - Κάτι ονειράκια τόσο δά, που δε σου γεμίζουνε το μάτι - συνέχισε - φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπας γίνονται και κάνουν τον κόσμο άνω - κάτω!

 

[pandora]

δεν έχω διαβάσει και πολύ Τριβιζά (κάτι ψιλά θυμάμαι από τη "Φρουτοπία" αλλά θα πρέπει να μουν πολύ μικρή)

είναι καλός....

[nasia!!]

Είναι γενικά πολύ καλός-για μένα-έχω διαβάσει πολλά από αυτά που έχει γράψει,και ακόμα διαβάζω πολλά που πέφτουν στα χέρια μου από αυτόν.

Πάντα με ιντρίγκαρε το "επάγγελμα" που έγραφε στο πίσω μέρος των βιβλίων του!


υ.γ.Το παραμύθι της Νέσσας πολύ πολύ ωραίο!

[pandora]

Η τηλεόραση που ήθελε να ξεκουραστεί

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μία τηλεόραση που έπαιζε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έβλεπε η μαμά από νωρίς το πρωί, έβλεπε και η μικρή Τίνα μέχρι αργά το βράδυ. Όταν γύριζε αργά από τις δουλείες του ο μπαμπάς, φώναζε καμιά φορά, μόλις άνοιγε την πόρτα: «Πάλι παίζει αυτό το χαζοκούτι; Θα πάρω ένα τσεκούρι και θα το σπάσω! Δεν μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία;»
Βλέπετε, ο μπαμπάς ήταν πολύ κουρασμένος και εύκολα νευρίαζε.
«Μη, μπαμπά, μη!», κλαψούριζε τότε η Τίνα που αγαπούσε πολύ την τηλεόραση.
Η τηλεόραση βέβαια δεν φοβόταν μήπως τη σπάσουν, γιατί ήξερε πως είναι πολύ ακριβή. Μα και η ίδια ήταν πια τόσο κουρασμένη από το πολύ παίξιμο, που ήθελε να ξεκουραστεί έστω και λίγο. Ήθελε να πάει διακοπές!
«Πού θα πάμε φέτος για διακοπές; Βουνό ή θάλασσα;», ρώτησε μία μέρα ο μπαμπάς. Πλησίαζε το καλοκαίρι. Αποφάσισαν να πάνε στη θάλασσα και ο μπαμπάς να πάει έπειτα μόνος του να κάνει και ορειβασία στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου, γιατί ο μπαμπάς ήταν ορειβάτης…
Ήρθε η μέρα να φτιάξουν τις βαλίτσες.
Η τηλεόραση δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να πάει διακοπές και η ίδια και γι’ αυτό πήγε τη νύχτα στα κρυφά στο διπλανό δωμάτιο και χώθηκε στο σακίδιο της Τίνας. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η τηλεόραση δεν ήταν μεγάλη. Ήταν μία μικρή τηλεορασούλα, γιατί ως γνωστόν, ο μπαμπάς δεν ενέκρινε να βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση και έτσι πήραν μόνο μία μικρή.
Μα παρόλο που η τηλεόραση δεν ήταν μεγάλη, δεν χωρούσε στο παιδικό σακίδιο. Γι’ αυτό και το σακίδιο σκίστηκε σε μία γωνιά. Έτσι η τηλεόραση εξείχε από το σακίδιο. Το πρωί την είδε η μαμά και μάλωσε την Τίνα: «Ώστε ήθελες να πάρεις στα κρυφά και την τηλεόραση!»
Η τηλεόραση στενοχωρήθηκε που μαλώνουν την Τίνα, αλλά δεν είπε τίποτα. Αυτό έλειπε, να μάθουν όλοι ότι ξέρει και να μιλάει και να περπατάει!
Τελικά έφυγε η οικογένεια της Τίνας όλο χαρά για διακοπές. Φυσικά, άφησαν την τηλεόραση στο σπίτι.
Η τηλεόραση ξεκουραζόταν, επιτέλους, μα άρχισε να βαριέται. Γι’ αυτό έκανε βόλτες στο άδειο σπίτι. Έτσι, μία μέρα ανακάλυψε ένα άλλο σακίδιο, πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό της Τίνας. Και επειδή δεν είχε τι να κάνει, έβγαλε από μέσα μία βιντεοκάμερα και μία φωτογραφική μηχανή και χώθηκε εκείνη. Εκεί έριξε ένα γλυκό-γλυκό υπνάκο. Και για να μην τη δουν, σκεπάστηκε με ένα χνουδωτό κασκόλ και ένα μάλλινο σκούφο που βρήκε στο σακίδιο.
«Σε τι τα χρησιμοποιούν όλα αυτά μες στο καλοκαίρι;», αναρωτήθηκε πριν την πάρει ο ύπνος για τα καλά.
Επιτέλους επέστρεψαν η μαμά, ο μπαμπάς και η Τίνα από τις διακοπές. Τι έκπληξη τους περίμενε όμως όταν δεν είδαν την τηλεόραση στη θέση της.
«Πού μπορεί να είναι η τηλεόραση;», αναρωτιόταν η μαμά.
«Επιτέλους ησυχία!», χαιρόταν ο μπαμπάς. «Τουλάχιστον τώρα μπορούμε να διαβάσουμε και κανένα βιβλίο!»
«Μα οι ειδήσεις; Πώς θα βλέπουμε τις ειδήσεις;», έλεγε και ξανάλεγε με απορία η μαμά.
«Και οι σειρές μου! Θέλω τις σειρές μου! Την έκρυψες επίτηδες, έτσι μπαμπά;», ξέσπασε σε κλάματα η Τίνα. «Πώς θα μάθω τώρα πώς τελείωσε η σειρά για τη βασίλισσα Χρυσομάλλα; Και θα αρχίσουν και νέες σειρές! Δεν θέλω να τις χάσω!», κλαψούριζε η Τίνα.
Επειδή όμως εκείνη τη χρονιά η Τίνα άρχισε να πηγαίνει σχολείο, τα απογεύματα είχε άλλες ασχολίες και έτσι ξέχασε λίγο πολύ την τηλεόραση.
Στο μεταξύ ο μπαμπάς ξεκίνησε μαζί με ένα φίλο του για τη μεγάλη αναρρίχηση στο ψηλότερο βουνό του κόσμου. Μαζί του πήρε μόνο τα απαραίτητα, γιατί θέλει πολύ κόπο για να ανέβει κανείς τόσο ψηλά, και γι’ αυτό ο μπαμπάς δεν έπρεπε να έχει μαζί του βαριά πράγματα.
Εκεί, στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, όπως σε όλα τα πολύ ψηλά βουνά, είναι όλα πολύ παγωμένα. Τριγύρω υπάρχει πολύ χιόνι και πάγος και παντού υπάρχουν άγρια βράχια.
Στο μεταξύ η Τίνα, που άρχισε να πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, γράφτηκε σε μαθήματα ρυθμικής γυμναστικής, ζωγραφικής και σε μία ομάδα θεάτρου. Η δασκάλα της ζωγραφικής τούς είπε ότι στο τέλος της χρονιάς θα στείλουν τις καλύτερες ζωγραφιές τους σε ένα διαγωνισμό, του οποίου τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν από την τηλεόραση.
«Αχ, πιστεύω να βρούμε την τηλεόρασή μας μέχρι τότε ή να πάρουμε μία καινούργια!», σκέφτηκε λυπημένα η Τίνα.
Η δασκάλα του θεάτρου τούς είπε επίσης ότι αν κάνουν μία καλή παράσταση, θα έρθουν από την κρατική τηλεόραση για να τους γυρίσουν.
Αμάν με αυτή την τηλεόραση!
Κανείς ακόμα δεν είχε ανακαλύψει πού βρισκόταν η τηλεόραση.
Στο μεταξύ ο μπαμπάς ανέβηκε παλεύοντας με τους παγωμένους ανέμους και τις θύελλες στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού. Πάλι καλά που είχε το ζεστό κασκόλ και το σκούφο μαζί του. Όταν λοιπόν ανέβηκαν, ο φίλος του μπαμπά έβγαλε από το σακίδιό του την εθνική σημαία και ο μπαμπάς της Τίνας άρχισε να ψάχνει τη βιντεοκάμερά του για να γυρίσει το θρίαμβό τους. Τι έκπληξη όμως - αντί για τη βιντεοκάμερα βρήκε στο σακίδιό του …την τηλεόραση!
«Μη νευριάζεις!», είπε στον μπαμπά ο φίλος. «Είμαστε οι πρώτοι που ανεβάσαμε μία τηλεόραση τόσο ψηλά. Θα τραβήξω τη φάση με τη δική μου φωτογραφική μηχανή και θα μας γράψουν στο βιβλίο Γκίνες. Κάναμε νέο ρεκόρ, το καταλαβαίνεις! Η πιο ψηλά ανεβασμένη τηλεόραση στο κόσμο!», φώναξε χαρούμενα ο φίλος. «Θα μας βγάλουν και στην τηλεόραση!»
Αμάν πια με αυτή την τηλεόραση!
Όταν επέστρεψε στο σπίτι ο μπαμπάς μαζί με την τηλεόραση, η Τίνα χάρηκε πολύ. Όχι και τόσο γατί τώρα θα μπορούσε και πάλι να βλέπει τις σειρές της, αλλά επειδή η μαμά τράβηξε με τη βιντεοκάμερα, που ξέχασε ο μπαμπάς, το νέο χορευτικό της ρυθμικής. Η μαμά ήθελε να το δείξουν σε όλη την οικογένεια, στους θείους, τις θείες και όλα τα ξαδέρφια. Και η Τίνα ανυπομονούσε να την παινέψουν όλοι.
«Αχ πάλι θα κουράζομαι μέρα-νύχτα», αναστέναξε η τηλεόραση. Η Τίνα όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Μη νομίζεις, έχω τώρα πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω. Σχολείο, διάβασμα, γυμναστική, ζωγραφική, θέατρο… και θα γραφτώ και σε κομπιούτερ!», είπε η Τίνα.
«Την πατήσαμε», σκέφτηκε το κομπιούτερ. Και μίλησε δυνατά για να τον ακούσουν: «Εγώ πότε θα πάω διακοπές;»
«Ποτέ! Αυτό μας έλειπε!», είπε αυστηρά ο μπαμπάς, χωρίς να παραξενευτεί που το κομπιούτερ μιλάει. Ήταν κάπως αφηρημένος..
Τα Χριστούγεννα οι γονείς πήραν στην Τίνα ένα καινούργιο ποδήλατο και δυο-τρία ωραία βιβλία, αφού πλέον η Τίνα ήξερε να διαβάζει. Η Τίνα πήγε αμέσως στη φίλη της τη Μαρία που έμενε δίπλα, και την κάλεσε να πάνε μαζί να κάνουν ποδήλατο. Η Μαρία την υποδέχτηκε με ένα σακουλάκι γαριδάκια στο χέρι και της απάντησε ότι δεν μπορεί, γιατί θέλει να δει τηλεόραση.
Η Τίνα πήγε λοιπόν στην αυλή να κάνει ποδήλατο μόνη της. Της άρεσε πολύ που ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά της. Ένιωθε ελεύθερη σαν τα πουλιά που πετούσαν ψηλά στον ουρανό. Και σκέφτηκε το ωραίο βιβλίο που θα διαβάσει μετά
Τώρα πια μπορεί και η καημένη η τηλεόραση να ξεκουράζεται πότε-πότε. Και πιστέψτε με, χαίρεται πολύ γι’ αυτό.

http://silviaokaliova.blogspot.com/