Σαν Σήμερα...

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[nasia!!]

Σαν σημερα στην Γερμανια το 1989 έπεσε το τειχος του βερολινου και το 1938 έγινε η επονομαζόμενη νύχτα των κρυστάλλων που εδωσε σημάδια για το μελλον των Εβραιων στην χωρα αυτή. Τέλος, σαν σημερα το 1919 ανακηρύχθηκε η Γερμανια δημοκρατια.

[Marco]

Σαν σημερα στην Γερμανια το 1989 έπεσε το τειχος του βερολινου και το 1938 έγινε η επονομαζόμενη νύχτα των κρυστάλλων που εδωσε σημάδια για το μελλον των Εβραιων στην χωρα αυτή. Τέλος, σαν σημερα το 1919 ανακηρύχθηκε η Γερμανια δημοκρατια.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=n4RjJKxsamQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=n4RjJKxsamQ</a>

[il capitano]

Σχετικό-άσχετο. Η Εγγλέζικη οπτική στον ψυχρό πόλεμο...

http://www.dailymail.co.uk/debate/debatesearch/article-2493811/Most-assume-threat-war-Russia-vanished-But-really-quite-sure.html

[Marco]

Ανακωχή της Κομπιέν 1918

Η ανακωχή των Συμμάχων με τη Γερμανία το 1918 έγινε με υπογραφή συνθήκης στην Κομπιέν (Compiègne) της Γαλλίας, την 11η Νοεμβρίου 1918 σε σιδηροδρομικό βαγόνι, στο οποίο είχε εγκαταστήσει ο Στρατάρχης Φερντινάν Φος το στρατηγείο του, σε δάσος κοντά στην Κομπιέν.

Υπογράφηκε από τον στρατάρχη των συμμαχικών δυνάμεων Φερντινάν Φος (Ferinand Foch) και τον εκπρόσωπο της Γερμανίας Ματίας Ερτζμπέργκερ (Matthias Erzberger).

Η συνθήκη ήταν στην ουσία «άνευ όρων» συνθηκολόγηση της Γερμανίας και αποτέλεσε τη βάση των συνθηκών ειρήνης, που συντάχθηκαν από την Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης, η οποία συνήλθε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1919.

Η συνθήκη προέβλεπε:

• παύση των εχθροπραξιών σε έξι ώρες από την υπογραφή της
• άμεση αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αλσατία-Λωρραίνη και το Λουξεμβούργο συν αποχώρηση όλων των Γερμανικών στρατευμάτων σε ακτίνα 30 km από τη δεξιά όχθη του Ρήνου.
• μετακίνηση όλων των Γερμανικών δυνάμεων στο Ανατολικό μέτωπο στη Γερμανική περιοχή όπως αυτή ήταν καθορισμένη την 1η Αυγούστου 1914.
• αποκήρυξη της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτοφσκ με τη Ρωσία και της συνθήκης του Βουκουρεστίου με τη Ρουμανία.
• εγκλεισμό του Γερμανικού Στόλου
• παράδοση εξοπλισμού και μεταφορικών μέσω

Η συνθήκη είχε διάρκεια ισχύος τριάντα ημερών με δυνατότητα επέκτασης.

Wikipedia

Dropkick Murphys - The Green Fields of France

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=KDaQfLFHYjI" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=KDaQfLFHYjI</a>

[banis]

Δόξα και θάνατος του Τζο Στράμερ ... the future is unwritten ...



Death or glory ήταν ο τίτλος ενός από τα πολλά τραγούδια με τα οποία το συγκρότημα των Clash συντρόφεψε για αρκετά χρόνια έναν κόσμο ο οποίος, στην άχαρη δεκαετία του '80, συνέχισε να "επιμένει ριζοσπαστικά" και ταυτόχρονα να έχει ανοιχτά τα αυτιά του στην αγγλοσαξονική ποπ -πράγμα όχι τόσο συχνό στην Ελλάδα της "αλλαγής", της "εθνικής/λαϊκής ενότητας" και της "επιστροφής στις ρίζες".
Η δόξα όντως συνόδευσε για κάποιο διάστημα τους Clash, αλλά όταν, τη νύχτα της Κυριακής 22 Δεκεμβρίου 2002 ήρθε και ο θάνατος να συναντήσει πρόωρα τον τραγουδιστή τους, είχε μάλλον ξεφτίσει. Έτσι, ο Τζο Στράμερ πέθανε σχεδόν απαρατήρητος στο σπίτι του στην Αγγλία από ανακοπή καρδιάς, στα πενήντα του ( Γεννημένος στην Άγκυρα το 1952 ). Στην Ελλάδα, αρκετοί άκουσαν το νέο σμίγοντας τα φρύδια τους και λέγοντας: "α, ναι, οι Clash ... Should I stay or should I go ... ναι, το θυμάμαι ... σε ποια διαφήμιση το έπαιζε;;;".
Μα σε ποια άλλη ... στα 501... ποιος δεν φόρεσε 501 τη δεκαετία του 90;;;

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=5tBop3IKBdQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=5tBop3IKBdQ</a>

Ταυτόχρονα, βέβαια, όλοι σχεδόν ξέρουν τον Μάνου Τσάο, του οποίου ο Στράμερ είναι αναμφίβoλα το άφθαστο πρότυπο -νομίζω ότι και ο ίδιος θα συμφωνούσε σ' αυτό άμα τον ρωτούσαμε.
Γιατί θα έπρεπε όμως να θυμόμαστε τον Στράμερ; Απλούστατα διότι υπήρξε τραγουδιστής και συνδημιουργός των περισσότερων τραγουδιών ενός συγκροτήματος που, όσο περνάει ο καιρός, βλέπουμε καθαρότερα πως υπήρξε το σημαντικότερο όχι μόνο από όσα ξεπήδησαν μέσα από το κίνημα του πανκ, αλλά συνολικά από όσα εμφανίστηκαν στη βρετανική ποπ/νιου γουέιβ σκηνή των τελών της δεκαετίας του '70/αρχών του '80. Πράγματι, αν οι Σεξ Πίστολς τράβηξαν περισσότερο την προσοχή στην αρχή λόγω της προκλητικότητάς τους, ο μουσικός τους πρωτογονισμός δεν άντεξε να τους οδηγήσει σε κάτι πιο μόνιμο και δημιουργικό, έτσι έμειναν ουσιαστικά συγκρότημα του ενός δίσκου. Αντίθετα, οι Clash, μετά τα πρώτα ένα-δύο καθαρόαιμα πανκ-ροκ άλμπουμ τους, (όπου όμως υπήρχε ήδη μια διασκευή ενός ρέγκε κομματιού, με το χαρακτηριστικό τίτλο Police and Thieves), μπόρεσαν να ανοιχτούν και σε άλλους μουσικούς ορίζοντες, και ειδικότερα στη μαύρη μουσική (σκα, ραπ κ.λπ.), να τραγουδήσουν τραγούδια και στα ισπανικά, να συνεργαστούν, στον τελευταίο τους δίσκο, με τον μπήτνικ αμερικανό ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ (ο οποίος απαγγέλλει στίχους του στο κομμάτι Ghetto defendant), και με μια λέξη να επιβληθούν όχι μόνο για το ριζοσπαστισμό τους, αλλά και για τα καθαρά μουσικά τους επιτεύγματα. Δεν είναι τυχαίο, π.χ., ότι το "London calling" έχει κατ' επανάληψη ψηφιστεί ως "το καλύτερο ροκ άλμπουμ της δεκαετίας του '80".

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=4Tp1WUj7QDo" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=4Tp1WUj7QDo</a>

Το συγκρότημα το οποίο, στο αποκορύφωμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην Αγγλία της Θάτσερ, είχε το θράσος να βγάλει έναν τριπλό δίσκο με τίτλο "Sandinista!" και, μάλιστα, να επιβάλει στην εταιρεία να το διαθέσει σε τιμή μονού, το οποίο περιόδευσε στις ΗΠΑ -χώρα παραδοσιακά αδιάφορη στο αγγλικό ροκ- και τράβηξε το ενδιαφέρον του κόσμου, (περιλαμβανομένου και του Μπομπ Ντύλαν, ο οποίος όταν τους άκουσε ενθουσιάστηκε και δήλωσε ότι "του ξαναήρθε η επιθυμία να κάνει ροκ"), αλλά επίσης και την έχθρα διάφορων υπερσυντηρητικών ομάδων που συγκεντρώνονταν έξω από τις αίθουσες συναυλιών με το σύνθημα "να φύγουν από δω οι κομμουνιστές", οι Κλας λοιπόν μπόρεσαν να αντέξουν την clash (σύγκρουση) για οκτώ χρόνια: μετά από διαφωνίες κυρίως του Στράμερ με το βασικό συνεργάτη του στη σύνθεση των τραγουδιών, τον Μικ Τζόουνς, και μετά από μια όχι τόσο πετυχημένη απόπειρα χωρίς τον Τζόουνς, τελικά διαλύθηκαν το '84...

Ο Στράμερ στη συνέχεια έπαιξε κάποιους ρόλους στον κινηματογράφο και πρόσφατα είχε φτιάξει ένα άλλο συγκρότημα, τους "Μεσκαλέρος", με το οποίο εμφανιζόταν παίζοντας ένα είδος λάτιν-ροκ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

"You name every jail in Germany, I've been there"

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=jv5UZf9emwk" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=jv5UZf9emwk</a>

Τα τελευταία χρόνια, γίνονταν διαρκώς προτάσεις και δελεαστικές προσφορές προς τους Clash να ξαναφτιαχτούν για νέες εμφανίσεις, αλλά αυτοί αρνιόντουσαν πεισματικά, σε αντίθεση με τόσα και τόσα γκρουπ -μεταξύ των οποίων και οι ίδιοι οι Σεξ Πίστολς. Έτσι, έχασαν την ευκαιρία να βελτιώσουν την μάλλον όχι πολύ ανθηρή οικονομική τους κατάσταση, αλλά διατήρησαν την καλλιτεχνική και προσωπική αξιοπρέπειά τους.
Υπάρχει ένα τραγούδι των Clash, το οποίο κατ' εξαίρεση έγραψε ο μπασίστας τους Πωλ Σίμονον και όχι οι Στράμερ/ Τζόουνς, που λέγεται The Guns of Brixton - εμπνευσμένο από την εξέγερση της άγριας αγγλικής νεολαίας και τις πολυήμερες συγκρούσεις της με την αστυνομία όταν η τελευταία είχε δολοφονήσει έναν μαύρο μετανάστη στη συγκεκριμένη πόλη. Το κομμάτι αρχίζει με τους στίχους:

When they kick at your front door
how are you gonna come?
With your hands on your head
or on the trigger of your gun?

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=y1F9MV4I1mg" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=y1F9MV4I1mg</a>

O φίλος μας Τζο Στράμερ, όταν κλώτσησαν την πόρτα του, βγήκε με το κεφάλι ψηλά και με το χέρι στη σκανδάλη του "όπλου" του -δηλαδή της κιθάρας του. Εμείς που μείναμε πίσω, μπορούμε να τον θυμόμαστε. Και, ενόσω αναμένουμε (ή προσπαθούμε να αποτρέψουμε) ακόμα έναν επικείμενο μεσανατολικό πόλεμο, μπορούμε τουλάχιστον να ακούσουμε ακόμα μια φορά τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του στο σαρκαστικό/ σουρεαλιστικό Rock the Casbah ...

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=bJ9r8LMU9bQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=bJ9r8LMU9bQ</a>


Το 2007 κυκλοφήρησε ένα μουσικό ντοκιμαντέρ με θέμα τη βιογραφία του ...



http://www.imdb.com/title/tt0800099/?ref_=nv_sr_2

*Πηγές: wiki / Άκης Γαβριηλίδης

[banis]

Μπαρμπα – Γιάννης Ταμτάκος (1908-4/01/2008)




Ο Γιάννης Ταμτάκος γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες. Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1914, επέστρεψε το 1914 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Από 6 ετών άρχισε να εργάζεται πουλώντας κουλούρια και ως λούστρος. Το 1918 – 1919, σε ηλικία 11 ετών, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια εργατική συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη συνοικία της Eυαγγελίστριας της Θεσσαλονίκης. Πλησιάστηκε από τους υποστηρικτές του αρχειομαρξισμού το 1924.

Πήρε μέρος σ’ όλους τους εργατικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης, ως τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου (1926-1927) και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης (1928-1929), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε μέσα από το σωματείο των ανέργων. Το 1931, όντας στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης ανέργων στην πλατεία Συντριβανίου της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε την επίθεση μιας ομάδας χωροφυλάκων με επικεφαλής τον ανιψιό του Αστυνομικού Διευθυντή, που τον πυροβόλησε στο μάγουλο και του έκοψε τη γλώσσα. Χάρη στις επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχασε τη φωνή του.

Το 1936, μετά τη βίαιη κατάπνιξη της εργατικής εξέγερσης, καταδικάστηκε ερήμην από το Κακουργιοδικείο Έδεσσας μαζί με 52 εργάτες ως ένας από τους υποκινητές της απεργίας στην Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936. Έμεινε στην εξορία και στη φυλακή, βάσει του ιδιώνυμου, από το 1937 έως το 1942. Φεύγοντας, η κυβέρνηση Τσουδερού τους άφησε εξόριστους στην Γαύδο και τους παρέδωσε στους Γερμανούς. Πολλοί από τους συνεξόριστους και συγκρατούμενούς του στη Γαύδο εκτελέστηκαν στην Καισαριανή και στο Νεζερό της Λαμίας – ανάμεσά τους και ο πρώην γραμματέας του ΚΚΕ και μετέπειτα επικεφαλής της τροτσκιστικής τάσης Παντελής Πουλιόπουλος. Ο Ταμτάκος γλύτωσε την εκτέλεση, μετά από απόδραση από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά ενώ στη συνέχεια βγήκε στην παρανομία.

Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν επαναστάτη σοσιαλιστή, δεν πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί θεωρούσε το κίνημα του ΕΑΜ σαν εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής, για την απελευθέρωση της ελληνικής αστικής τάξης. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Με βάση τις θέσεις αυτές, το 1947 απομακρύνεται οριστικά από τον τροτσκισμό. Μαζί με τους συντρόφους του Άγι Στίνα, Δημοσθένη Βουρσούκη, Μακρή, Κρόκο, Καστοριάδη και άλλους, πίστευε στις αρχές του ντεφαιτισμού και του επαναστατικού διεθνισμού προτάσσοντας μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία και διακηρύσσοντας την συναδέλφωση των εμπόλεμων στρατιωτών. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν από τους Γερμανούς, τους Χίτες και τους σταλινικούς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δολοφονική δράση της Ο.Π.Λ.Α ενώ την περίοδο των εκκαθαρίσεων κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.

Το 1951 φεύγει με πρόσκληση να εργαστεί ως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου δούλεψε στο εργοστάσιο της General Motors. Στη Θεσσαλονίκη επέστρεψε το 1966 όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του.

Από τη δεκαετία του 1980 συνδέθηκε ιδεολογικά και πολιτικά με τον αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε, παρά την προχωρημένη ηλικία του, σε όλες τις εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος της πόλης.

Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2008, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 του χρόνια και κηδεύτηκε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο της Μαλακοπής.

Δημοσιευμένο έργο

Το βιβλίο του “Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα” που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2003, περιέχει απομαγνητοφωνημένες αυτοβιογραφικές αφηγήσεις με αναφορές σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του έχει δημοσιευτεί το 1995 στην Εφημερίδα “Άλφα”.



Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν ένα από τα δυο βασικά πρόσωπα στην ταινία “Κούρσαλ” του Νίκου Θεοδοσίου.

Πηγή: http://eagainst.com/articles/%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%C2%AB%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%8E/

και κάποιες πληροφορίες παραπάνω από wiki ...

Ο Γιάννης Ταμτάκος (1908-2008) ήταν πολιτικός αγωνιστής του αρχειομαρξισμού και του τροτσκισμού που έζησε στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Για την πολιτική του δράση του διώχτηκε τόσο από το κράτος όσο και από τo EAM. Ήταν ο τελευταίος επιζών ηγέτης της μεγάλης απεργίας του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος της ζωής του δήλωνε αναρχικός.

Νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες από πατέρα εργάτη στην αλατοποιεία. Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1914, επέστρεψε το 1914 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Από 6 ετών άρχισε να εργάζεται πουλώντας κουλούρια και ως λούστρος. Το 1918 – 1919, σε ηλικία 11 ετών, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια εργατική συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη συνοικία της Eυαγγελίστριας της Θεσσαλονίκης. Πλησιάστηκε από τους υποστηρικτές του αρχειομαρξισμού το 1924 και προσχώρησε στον αρχειομαρξισμό. Ως πρόσφυγας βίωσε τον ρατσισμό. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο 50ο σύνταγμα στη Θεσσαλονίκη το 1933 για ένα χρόνο.
Συνδικαλιστική δράση

Πήρε μέρος στους εργατικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης, ως τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου (1926-1927) και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης (1928-1929), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε μέσα από το σωματείο των ανέργων. Το 1931, όντας στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης ανέργων στην Πλατεία Σιντριβανίου της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε την επίθεση μιας ομάδας χωροφυλάκων με επικεφαλής τον ανιψιό του Αστυνομικού Διευθυντή, που τον πυροβόλησε στο μάγουλο και του έκοψε τη γλώσσα. Χάρη στις επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχασε τη φωνή του. Το 1936, μετά τη βίαιη κατάπνιξη των εργατικών διαδηλώσεων, καταδικάστηκε ερήμην από το Κακουργιοδικείο Έδεσσας μαζί με 52 εργάτες ως ένας από τους υποκινητές της απεργίας στην Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936. Έμεινε στην εξορία και στη φυλακή, βάσει του ιδιώνυμου, από το 1937 έως το 1942. Φεύγοντας, η κυβέρνηση Τσουδερού τον άφησε εξόριστο στην Γαύδο και τον παρέδωσε στους Γερμανούς. Μετά από απόδραση από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά το 1942 βγήκε στην παρανομία.
Δράση στην παρανομία της Κατοχής

Στην Κατοχή συμμετέχει στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ) με εφημερίδες το Εργατικό Μέτωπο και τον Ο Αγώνας μας. Στο ΚΔΚΕ ανήκει στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μαζί με τον Στίνα και τον Βουρσούκη. Το κόμμα είχε περίπου 20 μέλη και άλλους τόσους συμπαθούντες. Τον Δεκέμβρη του 1943 το ΚΔΚΕ μετονομάζεται σε Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΚΚΕ) και τον Οκτώβρη του 1944 μετονομάζεται ξανά σε Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΕΚΕ). Η τελευταία αλλαγή του ονόματος έγινε γιατί : η λέξη κομμουνιστής στην εποχή μας είναι ο πιο λυσσαλέος σωβινιστής,...,ο προδότης της εργατικής τάξης .Η δράση επί Κατοχής του ήταν κυρίως απαλλοτριώσεις καταστημάτων και μοίρασμα των αγαθών στο κόσμο που περνούσε, καθώς και μοίρασμα προκηρύξεων συναδέλφωσης στους στρατιώτες των Κατοχικών δυνάμεων. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν ντεφαταιστή, δεν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση γιατί θεωρούσε την εθνικοαπελευθερωτική δράση ως εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής και ως σωβινισμό. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν λιγότερο από τους Γερμανούς ή τους συνεργάτες τους και περισσότερο από το ΕΑΜ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δράση του ΕΛΑΣ ενώ την περίοδο των Δεκεμβριανών κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.
Δεκεμβριανά και εμφύλιος πόλεμος

Στα Δεκεμβριανά η πολιτική ομάδα του Γιάννη Ταμτάκου, καταγγέλει τη δράση του ΕΛΑΣ ως σταλινικό πραξικόπημα για τη κατάληψη της εξουσίας ενώ βιώνουν τη καταστολή από τις δυνάμεις του. Συμμετέχει στο Ενοποιητικό συνέδριο των τροτσκιστικών κομμάτων το 1946 από το οποίο παράχθηκε το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΚΕ) αλλά δε συμμετέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς το 1947 αποχωρεί από τον τροτσκισμό και από την 4ή Διεθνή. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κρύβεται μαζί με τον Άγι Στίνα σε σπίτι στην Αθήνα.
Μετανάστης στο εξωτερικό

Μετά το τέλος του εμφυλίου προσπαθεί να συμμετάσχει στην ανασυγκρότηση της ομάδας του χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Το 1951 φεύγει με πρόσκληση να εργαστεί ως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου δούλεψε σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και στο εργοστάσιο της General Motors. Στην Αυστραλία δεν είχε κάποια συνδικαλιστική δραστηριότητα και ούτε στο σωματείο του εργοστασίου είχε γραφτεί, ενώ με τον σύντροφο του Στίνα είχε απλή επικοινωνία με αλληλογραφία.
Ο Γιάννης Ταμτάκος τη δεκαετία του 1950
Επιστροφή στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1966 μένοντας μόνιμα στην Θεσσαλονίκη μέχρι το θάνατο του χωρίς ενεργή συμμετοχή στη πολιτική δράση. Από τη δεκαετία του 1980 συνδέθηκε ιδεολογικά με τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, συμμετείχε σε εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος της πόλης. Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2008, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 του χρόνια και κηδεύτηκε με πολιτική κηδεία την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο της Μαλακοπής.
Δημοσιευμένο έργο

Το βιβλίο Ταμτάκος Γιάννης, Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα, Κύκλοι Αντιεξουσίας, Θεσσαλονίκη Μάρτιος 2003, περιέχει απομαγνητοφωνημένες αυτοβιογραφικές αφηγήσεις με αναφορές σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του έχει δημοσιευτεί το 1995 στην Εφημερίδα "Άλφα". Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν ένα από τα δυο βασικά πρόσωπα στην ταινία "Κούρσαλ" του Νίκου Θεοδοσίου. Τέλος υπάρχουν πολλές δημοσιευμένες συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Εκδήλωση μνήμης και συναυλία για τον Γιάννη Ταμτάκο
Υστεροφημία

Ο Γιάννης Ταμτάκος έδρασε πολιτικά κυρίως ως αρχειομαρξιστής και τροτσκιστής, αλλά έγινε γνωστός ως αναρχικός στο τέλος της ζωής του όταν διηγιόταν τις προγενέστερες δράσεις του και συμμετείχε σε εκδηλώσεις του αναρχικού χώρου. Ο αναρχικός χώρος τα τελευταία χρόνια εξυμνεί τη δράση του, βγάζει αφίσες και κάνει εκδηλώσεις προς τιμή της μνήμης του και διαδίδει δωρεάν τα βιβλία του ενώ το συγκρότημα Active Member κυκλοφόρησε τραγούδι στη μνήμη του καθώς και το συγκρότημα Ωχρά Σπειροχαίτη μελοποιήσε την απαγγελία του ύμνου της Κομμουνιστικής Διεθνής όπου ο Γ.Ταμτάκος απαγγέλει στα Ποντιακά.

http://vimeo.com/19929074


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lyLknMItlic" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=lyLknMItlic</a>

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=dhFxvzmowbA" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=dhFxvzmowbA</a>

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=JNd59ung8iU" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=JNd59ung8iU</a>


Πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82

[banis]

Οι θάνατοι δύο μεγάλων τραγουδιστών έχουν σημαδέψει την 11η Μαϊου ...

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Bob ... (6 February 1945 – 11 May 1981) ...

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=on9TXY8kYyk" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=on9TXY8kYyk</a>

και ο δικός μας Στράτος Διονυσίου ...

Μεταφέρω τα παρακάτω από τη σελίδα του Πανελλήνιου Συνδέσμου Φίλων Π.Α.Ο.Κ.

Σαν σήμερα

11/5/1990

Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών ο ΕΝΑΣ του ελληνικού τραγουδιού, ο πρώτος των πρώτων, ο μεγάλος μάγκας Στράτος Διονυσίου.

Το πάθος του Στράτου για τη ζωή και τις χαρές της ήταν τόσο απέραντο, που δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι οπαδός άλλης ομάδας. Τη λατρεία του για τον ΠΑΟΚ τη διαλαλούσε όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως είχε πάρει αμέτρητες φορές το αυτοκίνητο Κυριακή ξημερώματα αμέσως μετά τη δουλειά στο κέντρο για να πάει στη Θεσσαλονίκη ή όπου αλλού στην επαρχία αγωνιζόταν ο ΠΑΟΚ, να δει την ομάδα και να επιστρέψει αυθημερόν (προσφιλής συνήθεια των Αθηναίων ΠΑΟΚτσήδων) για να ξανατραγουδήσει το ίδιο βράδυ.

Από συνέντευξη όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτάει για τα ελαττώματά του:
-Για τα σπορ γνωρίζω ότι αγαπάς τον ΠΑΟΚ και έχω τη γυναίκα σου να μου λέει ότι το μόνο της παράπονο είναι ότι φεύγεις, πηγαίνεις στην Πάτρα, στο Αγρίνιο.
-Όπου πάει ο ΠΑΟΚ, από πίσω. Παντού, από πίσω.

Γιος προσφύγων και πάμφτωχος, εγκαταστάθηκε σε μικρή ηλικία στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης (στην Επτάλοφο) από τη γενέτειρά του Νιγρίτα Σερρών και λίγα χρόνια αργότερα φόρεσε και ο ίδιος τα ασπρόμαυρα στις εφηβικές ομάδες του ΠΑΟΚ.

Ο Στράτος έζησε και μεσουράνησε στο τραγούδι σε μια εποχή που ο ΠΑΟΚ ήταν τεράστιος παντού: σε παίκτες, σε προπονητές, σε διοικήσεις, σε λαό. Για αυτό και ως γίγαντας και ο ίδιος, ταίριαξε απόλυτα σε εκείνη την εποχή και σε εκείνον τον ΠΑΟΚ.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lwocVBZy64U" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=lwocVBZy64U</a>

[princess_of_the_dawn]

Κάρλο Τζουλιάνι: Γράφοντας με αίμα τη σύγχρονη ιστορία

Σαν σήμερα ο Carlo Guiliani κειτόταν νεκρός στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα. Η σφαίρα του αστυνομικού Mario Placanica ήταν η αιτία που ο τότε 23χρονος Ιταλός έχασε τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.


Εκείνη την Παρασκευή του 2001, ο Carlo Guiliani βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο στη Γένοβα για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά των ηγετών της G8. Χιλιάδες όμως ήταν και οι αστυνομικοί που σκοπός τους ήταν να προφυλάξουν την «ομαλή διεξαγωγή» της συνάντησης των ισχυρών του πλανήτη.

Οι διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών. Η σύγχυση που ακολούθησε ήταν μεγάλη και η δραστηριοποίηση των δυνάμεων καταστολής ακόμη μεγαλύτερη απαντώντας δυναμικά στους διαδηλωτές.

Δακρυγόνα και χημικά απ'τη μια, ρίψη αντικειμένων και πέτρες, απ’ την άλλη. Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας, ο Carlo κρατούσε έναν πυροσβεστήρα τον οποίο είχε σκοπό να εκτοξεύσει κατά ενός αστυνομικού οχήματος. Σε αυτό το όχημα ήταν επιβιβασμένος και ο αστυνομικός Mario Placanica που, βλέποντας τον νεαρό να πλησιάζει το αυτοκίνητο, σήκωσε το όπλο του και τον πυροβόλησε στο κεφάλι, αφήνοντάς τον νεκρό.

Αυτό, όμως που ακολούθησε θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα είτε από την τηλεόρασή τους είτε ζωντανά. Ενώ ο Carlo ήταν ξαπλωμένος στην άσφαλτο, ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος, μετά τον πυροβολισμό, έκανε όπισθεν περνώντας πάνω από το σώμα του νεαρού ακτιβιστή, ξανακινήθηκε προς τα εμπρός περνώντας για δεύτερη φορά από πάνω του και τελικά σταμάτησε λίγα μέτρα πιο κάτω.

Φρίκη και φόβος ήταν τα δύο συναισθήματα που έκαναν όλους όσοι βρίσκονταν στην πλατεία να παγώσουν. Ορισμένοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον Carlo, αλλά το αίμα που έρεε στο πρόσωπό του δήλωνε ότι ήταν πια νεκρός. Ο αστυνομικός που πάτησε τη σκανδάλη τέθηκε υπό κράτηση, για να αθωωθεί στη δίκη που ακολούθησε, καθώς ο δικαστής απεφάνθη πως η σφαίρα χτύπησε τον Carlo μετά από εξοστρακισμό.

Όσο για τον οδηγό που πάτησε το κορμί του, το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη εις βάρος του, γιατί ο Carlo Guiliani ήταν ήδη νεκρός όταν πέρασε με το αυτοκίνητο από πάνω του. Ωστόσο, οι γιατροί που εξέτασαν τη σορό του 23χρονου μετά το θάνατό του, διέγνωσαν ότι η καρδιά του Carlo Giuliani χτυπούσε ακόμα και αφού τον πάτησε το όχημα, κάτι που επιβεβαίωσε και ο ιατροδικαστής Marco Salvi. Ο ίδιος ιατροδικαστής κατέθεσε σε μια άλλη δίκη διαδηλωτών της Γένοβα ότι η σφαίρα που χτύπησε τον Giuliani κινήθηκε σε ευθεία γραμμή.

Μετά από 8 χρόνια, στις 25 Αυγούστου 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ότι ο Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα τη στιγμή που πυροβόλησε, συνεπώς δεν έκανε κατάχρηση εξουσίας χρησιμοποιώντας υπερβολική βία.

Ο Αμερικανός καταδικασμένος σε θάνατο Mumia Abu-Jamal, σχολιάζοντας την υπόθεση, έγραψε λίγο μετά το θάνατο του Giuliani: «Με αυτήν τη βάρβαρη σφαγή, το μήνυμα που μας στέλνουν είναι ότι η αντι-παγκοσμιοποίηση αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το προτεταμένο όπλο εμπρός στο πρόσωπο ενός Ιταλού αναρχικού που έχει καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, απεικονίζει την κλιμάκωση των επιχειρήσεων των ενόπλων δυνάμεων του κεφαλαίου».

Το αμερικανικό περιοδικό «Time», είχε σχολιάσει ειρωνικά τη δολοφονία του Carlo Giuliani τον Ιούλιο του 2001, γράφοντας: «Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις ». Ο θάνατος του 23χρονου ακτιβιστή πυροδότησε την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο ενώ αποτέλεσε παράλληλα έμπνευση για πολλούς νέους και καλλιτέχνες. Συνθήματα στους τοίχους υπενθυμίζουν ότι «ο Carlo ζει» ενώ τραγούδια στη μνήμη του από νεανικά πανκ-ροκ και χιπ χοπ συγκροτήματα αποτυπώνουν τον αγώνα ενός ασυμβίβαστου νέου χαράζοντάς τον ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

πηγή

[banis]

Date :13 August 2008...  all'Olimpico...

[Karaμazoβ]

4 Οκτωβρίου 1957 - Σαν σήμερα ξεκίνησε η Διαστημική Εποχή, το πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα μπήκε σε τροχιά γυρω απο τη Γη.





<a href="https://www.youtube.com/watch?v=DppVSI61hHU" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=DppVSI61hHU</a>

[Karaμazoβ]

Μπαρμπα – Γιάννης Ταμτάκος (1908-4/01/2008)

[...]

Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν επαναστάτη σοσιαλιστή, δεν πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί θεωρούσε το κίνημα του ΕΑΜ σαν εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής, για την απελευθέρωση της ελληνικής αστικής τάξης. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Με βάση τις θέσεις αυτές, το 1947 απομακρύνεται οριστικά από τον τροτσκισμό. Μαζί με τους συντρόφους του Άγι Στίνα, Δημοσθένη Βουρσούκη, Μακρή, Κρόκο, Καστοριάδη και άλλους, πίστευε στις αρχές του ντεφαιτισμού και του επαναστατικού διεθνισμού προτάσσοντας μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία και διακηρύσσοντας την συναδέλφωση των εμπόλεμων στρατιωτών. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν από τους Γερμανούς, τους Χίτες και τους σταλινικούς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δολοφονική δράση της Ο.Π.Λ.Α ενώ την περίοδο των εκκαθαρίσεων κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.


[...] [...] [...]



Στην Κατοχή συμμετέχει στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ) με εφημερίδες το Εργατικό Μέτωπο και τον Ο Αγώνας μας. Στο ΚΔΚΕ ανήκει στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μαζί με τον Στίνα και τον Βουρσούκη. Το κόμμα είχε περίπου 20 μέλη και άλλους τόσους συμπαθούντες. Τον Δεκέμβρη του 1943 το ΚΔΚΕ μετονομάζεται σε Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΚΚΕ) και τον Οκτώβρη του 1944 μετονομάζεται ξανά σε Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΕΚΕ). Η τελευταία αλλαγή του ονόματος έγινε γιατί : η λέξη κομμουνιστής στην εποχή μας είναι ο πιο λυσσαλέος σωβινιστής,...,ο προδότης της εργατικής τάξης .Η δράση επί Κατοχής του ήταν κυρίως απαλλοτριώσεις καταστημάτων και μοίρασμα των αγαθών στο κόσμο που περνούσε, καθώς και μοίρασμα προκηρύξεων συναδέλφωσης στους στρατιώτες των Κατοχικών δυνάμεων. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν ντεφαταιστή, δεν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση γιατί θεωρούσε την εθνικοαπελευθερωτική δράση ως εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής και ως σωβινισμό. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν λιγότερο από τους Γερμανούς ή τους συνεργάτες τους και περισσότερο από το ΕΑΜ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δράση του ΕΛΑΣ ενώ την περίοδο των Δεκεμβριανών κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.

Στα Δεκεμβριανά η πολιτική ομάδα του Γιάννη Ταμτάκου, καταγγέλει τη δράση του ΕΛΑΣ ως σταλινικό πραξικόπημα για τη κατάληψη της εξουσίας ενώ βιώνουν τη καταστολή από τις δυνάμεις του. Συμμετέχει στο Ενοποιητικό συνέδριο των τροτσκιστικών κομμάτων το 1946 από το οποίο παράχθηκε το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΚΕ) αλλά δε συμμετέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς το 1947 αποχωρεί από τον τροτσκισμό και από την 4ή Διεθνή. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κρύβεται μαζί με τον Άγι Στίνα σε σπίτι στην Αθήνα.

[...]

Ο Γιάννης Ταμτάκος έδρασε πολιτικά κυρίως ως αρχειομαρξιστής και τροτσκιστής, αλλά έγινε γνωστός ως αναρχικός στο τέλος της ζωής του όταν διηγιόταν τις προγενέστερες δράσεις του και συμμετείχε σε εκδηλώσεις του αναρχικού χώρου. Ο αναρχικός χώρος τα τελευταία χρόνια εξυμνεί τη δράση του, βγάζει αφίσες και κάνει εκδηλώσεις προς τιμή της μνήμης του και διαδίδει δωρεάν τα βιβλία του ενώ το συγκρότημα Active Member κυκλοφόρησε τραγούδι στη μνήμη του καθώς και το συγκρότημα Ωχρά Σπειροχαίτη μελοποιήσε την απαγγελία του ύμνου της Κομμουνιστικής Διεθνής όπου ο Γ.Ταμτάκος απαγγέλει στα Ποντιακά.

Για κάτι τέτοιους δεν αντέχω τους Τροτσκιστες. Το "ΕΑΜ εξαρτημα του Στρατηγείου της Μεσ. Ανατολής" ??!! Κι όταν αποδείχθηκε οτι το ΕΑΜ δεν ηταν εξαρτημα, στα Δεκεμβριανά, τοτε ηταν "ενα σταλινικο πραξικόπημα". Δηλαδή πρακτικά συμφώνησε με την version  του αστικου κρατους, του Γεωργίου Παπανδρεου και του Βασιλιά Γεωργίου. Μιλάμε τέτοιο μισος για τους κομμουνιστές που καθε φορά αλλαζε στο μυαλό του τα γεγονότα για να ειναι παντα εναντια στο ΚΚΕ.

Εγώ ξερω οτι "ντεφετισμος" ηταν οταν στον Α' Παγκοσμιο Πόλεμο ο Λενιν εκανε ο,τι μπορουσε για να ηττηθει η Ρωσικη Αυτοκρατορια σε ενα ιμπεριαλιστικο πολεμο. Βεβαια, η λεπτομερεια ειναι οτι η Ελλαδα ειχε δεχθει επίθεση απο τη Ναζιστικη Γερμανια και την Φασιστικη Ιταλια, και δεν ειχε ξεκινησει το πολεμο αυτη. Η Ελλαδα είχε δεχθεί ιμπεριαλιστική επιθεση καραμπινάτη. Και η εμπνευση καλεσματος σε συμφιλιωση στους κατοχικούς στρατιώτες μαλλον δεν θα χε και μεγάλη επιτυχία στην μεραρχία SS Polizei πχ που ισοπέδωσε τα Καλάβρυτα.

[banis]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=DbOYQLPx1H0" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=DbOYQLPx1H0</a>

[Αλντεμπαράν]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=CxL4AZAUIQ4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=CxL4AZAUIQ4</a>

[Αλντεμπαράν]

72 χρόνια από τη Nίκη στο Στάλινγκραντ (+βίντεο από το μέτωπο)

http://www.902.gr/eidisi/istoriaideologia/8346/70-hronia-apo-ti-niki-sto-stalingkrant-vinteo-foto-keimeno#/0

[Αλντεμπαράν]

Σαν σήμερα, 35 χρόνια πριν, πεθαίνει ο λεβέντης Ψαρονίκος. Το ημερολόγιο έγραφε 8 Φεβρουαρίου 1980.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=NaGj5eKcZGI" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=NaGj5eKcZGI</a><a href="https://www.youtube.com/watch?v=iCtb3Odp3Bs" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=iCtb3Odp3Bs</a>

Πότε θα κάνει ξαστεριά κυρ Νίκο ?