Σαν Σήμερα...

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Karaμazoβ]

25/04/1974


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=gaLWqy4e7ls" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=gaLWqy4e7ls</a>

[Αλντεμπαράν]

Αρης Βελουχιώτης, 70 χρόνια μετά...

Ενα αναδρομικό ρεπορτάζ

Τρίκαλα, 16 Ιούνη του 1945. Μια Δευτέρα, ξεχωριστή μέρα για την Εθνική Αντίσταση, για το αριστερό κίνημα, μέρα ιστορική. Ήταν η μέρα που έφεραν, στα Τρίκαλα, τα κομμένα κεφάλια του Αρη Βελουχιώτη και του καπετάν Τζαβέλα και τα κρέμασαν στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας.

Ημουν, μόλις, 15 χρονών μαθητής στο Γυμνάσιο. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει. Εκείνη τη μέρα πήγα με τον πατέρα μου στην πόλη για τη βδομαδιάτικη αγορά, το παζάρι όπως το λέμε. Το χωριό μου, 5 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα, προς την πλευρά των Χασίων. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός που βρέθηκα εκείνη τη μέρα στην πόλη, μα δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και άτυχος...

Ηταν περίπου 10 η ώρα το πρωί, όταν φθάσαμε στα Τρίκαλα. Μόλις μπήκαμε στα πρώτα σπίτια, από το λιγοστό κόσμο που κυκλοφορούσε, φαινόταν ότι το κλίμα δεν ήταν το ίδιο όπως τις άλλες φορές. Και όσο πλησιάζαμε στην αγορά, φάνηκε ακόμα πιο καθαρά. Ελειπε εκείνη η ζωντάνια, η κινητικότητα. Ελειπε εκείνο το βουητό της πολυκοσμίας, που δημιουργούνταν με τις συναλλαγές των ανθρώπων. Μια παγωμάρα στην πόλη, μια βουβαμάρα, ένα μούδιασμα. Αλλοι περπατούσαν με σκυμμένα τα κεφάλια και άλλοι συζητούσαν, κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα σε μικρές μικρές παρέες (πηγαδάκια).

- Σκότωσαν τον Αρη!

-Οχι, έλεγαν μερικοί. Λένε ψέματα. Δεν είναι ο Αρης!.. Ηταν απίστευτο.


-Σκότωσαν τον Αρη; Πού... Πώς... Πότε; Σκότωσαν τον Αρη έλεγαν και όχι σκοτώθηκε ο Αρης. Ηθελαν να δείξουν έτσι, αυθόρμητα, ότι τον σκότωσαν, ότι τον δολοφόνησαν, ότι τον «έφαγαν», ότι ήταν άδικο... Ολος ο κόσμος, ύστερα από το πρώτο ξάφνιασμα, για πολλούς σοκ, προσπαθούσε να βρει τρόπο αντίδρασης μπροστά στην καινούρια τρομερή πραγματικότητα.

Αφησα τον πατέρα μου με την πραμάτεια που είχαμε για πούλημα και έκανα μια βόλτα μέσα στο παζάρι. Ηθελα να ξεσπάσω, να πάρω λίγον αέρα. Και δεν ήμουν μόνον εγώ σ' αυτήν την κατάσταση, έτσι ένιωθαν όλοι, νομίζω. Περπάτησα λίγο και τυχαία συναντήθηκα με δυο φίλους συμμαθητές από γειτονικά χωριά. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Κουνήσαμε σιγά, με θλίψη, τα κεφάλια μας. Ο ένας μίλησε στην ψυχή του άλλου. Ετσι, σιωπηλά. Κάποιος από τους τρεις είπε:

-Πάμε να δούμε;

-Πάμε.
Σιωπηλή ...απότιση φόρου τιμής

Κεντρική πλατεία. Δίπλα στο ποτάμι, μπροστά στο Πανελλήνιο, εκεί που λίγα μέτρα πιο πάνω, στην ίδια πλατεία, οι χιτλερικοί είχαν κρεμάσει πριν από δύο χρόνια «πέντε» ΕΠΟΝίτες. Πέντε παλικάρια, που αρνήθηκαν να υποκύψουν και να συμβιβαστούν με τον καταχτητή. Στην ίδια πλατεία, ήταν τώρα κρεμασμένα τα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα! Ενα χρόνο περίπου μετά την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Γερμανούς και λίγους μήνες μετά τη συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό. Φτάσαμε στην πλατεία. Κόσμος κάθε ηλικίας. Κάτοικοι της πόλης και από τα γύρω χωριά. Περνούσαν από το σημείο εκείνο σε μικρή απόσταση. Εκαναν πως ήταν περαστικοί, κόντυναν το βήμα τους, κοιτούσαν τα κεφάλια και έφευγαν. Το κλίμα ήταν βαρύ. Αλλοι σταματούσαν σε κάποια απόσταση, έμεναν για λίγο ακίνητοι και σιωπηλοί σαν σε «ενός λεπτού σιγή». Και ύστερα έφευγαν συγκινημένοι και δακρυσμένοι για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους. Το κλίμα δε σήκωνε να μείνει κανείς περισσότερο. Ο χώρος επιβλεπόταν από διάφορα φασιστοειδή και συνεργάτες των Γερμανών, που είχαν κάνει προκλητικά την εμφάνισή τους αμέσως μετά τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Συναισθήματα ανάκατα σε όλους. Μούδιασμα, πόνος, αγανάκτηση. Η απόπειρα της αντιδραστικής Δεξιάς να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να παροτρύνει το λαό σε εκδηλώσεις χαράς και σε πανηγυρισμούς απέτυχε παταγωδώς. Αργότερα μάθαμε ότι στο χώρο της πλατείας έγινε αντικομμουνιστική ομιλία από κάποιο φανατικό γερμανόφιλο αντικομμουνιστή καθηγητή. Αλλά η ομιλία δεν έφερε το προσδοκώμενο γι' αυτούς αποτέλεσμα. Δεν τον πρόσεχε κανένας. Ο λαός τούς γύρισε την πλάτη. Και όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε, αλλά έγινε το αντίθετο. Εδειξε με κάθε τρόπο την αντίθεσή του στο έγκλημα. Εδειξε τη λύπη και την αγανάκτησή του. Μάλιστα, κάποιο στέλεχος της ΕΠΟΝ αντιτάχθηκε ανοιχτά και αντιμίλησε στον καθηγητή. Και θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα ο ΕΠΟΝίτης, αν κάποιοι δικοί του δεν τον έπαιρναν από εκεί να τον φυγαδεύσουν.

Εκεί, σε αυτό το χώρο, σε αυτήν την πλατεία, βρεθήκαμε και εμείς. Σταματήσαμε 15 με 20 μέτρα μπροστά από τους φανοστάτες. Χωρίς να καταλάβω, βρέθηκα σε στάση προσοχής. Ενα δύο δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου, καθώς κοίταξα το πρόσωπο του Αρη. Ενα ελαφρύ σφίξιμο και ένα κόμπιασμα ένιωσα στο στήθος και στο λαιμό. Αλλά δεν κινήθηκα. Δεν ξέρω για πόσο, ίσως για ένα λεπτό, ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο. Κοίταξα το πρόσωπο του Αρη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Περνούσαν από μπροστά μου εικόνες, όπως τον είχα ξαναδεί ζωντανό, καπετάνιο στα χρόνια του αγώνα.

Ναι, τον είχα ξαναδεί τον Αρη. Μια φορά που πέρασε από το χωριό μας, με άλλους μαυροσκούφηδες καβαλάρηδες και σταμάτησαν για λίγο στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο για να ποτίσουν τα άλογα. Ετυχε να βρίσκομαι εκεί εκείνη την ώρα, γιατί σε λίγο θα πήγαινα αποστολή συνδέσμου. (Εμείς τα αϊτόπουλα τότε μεταφέραμε έγγραφα των οργανώσεων του ΕΑΜ από το ένα χωριό στο άλλο). Και μια δεύτερη φορά, τον είδα στο γειτονικό χωριό Σωτήρα, την πρώτη μέρα της συνθηκολόγησης των Ιταλών.
«Μην απογοητεύεστε μωρέ!»

Φύγαμε από το μέρος εκείνο. Περάσαμε την κεντρική γέφυρα, μπήκαμε στην άλλη πλατεία. Εκεί που είναι τώρα ο ανδριάντας του στρατηγού Στ. Σαράφη, και γυρίσαμε πάλι στο χώρο της αγοράς. Εδώ το κλίμα ήταν διαφορετικό από εκείνο της άλλης πλατείας. Εκεί ο κόσμος σταματούσε για λίγο σιωπηλός με τα κεφάλια σκυμμένα. Ενιωθε να τον παρακολουθούν αόρατα μάτια. Ενώ εδώ στην αγορά, ο κόσμος κινούνταν, μιλούσε χαμηλόφωνα και σοβαρά, συζητούσε. Κόλλησα σε μια παρέα από μεγάλους που συζητούσαν για το γεγονός. Ηταν άγνωστοι, δεν τους ήξερα, αλλά ήθελα να ακούσω κάτι. Το είχα ανάγκη. Ηθελα να μάθω πώς.. και γιατί... προσπάθησα να ακούσω τι λέγανε, μα δεν τα κατάφερνα. Ο νους μου έτρεχε μακριά. Εναλλασσόμενες εικόνες περνούσαν από μπροστά μου. Μια του Αρη καβάλα στο άλογο, μια το κεφάλι του κρεμασμένο στο φανοστάτη και μια οι σκηνές με τους Ιταλούς και τον Αγγλο στη Σωτήρα. Τότε άκουσα μια φωνή. Μια γυναικεία φωνή. «Μην απογοητεύεστε μωρέ! Ψηλά τα κεφάλια! Ενας πεθαίνει, χίλιοι γεννιούνται...».

Η φωνή με ξάφνιασε. Συνήλθα, προσπάθησα να δω τη γυναίκα που φώναξε. Γύρισα δεξιά - αριστερά, δεν την είδα. Δεν πρόσεξα να δω τι εντύπωση ή τι αντίδραση προκάλεσε στους άλλους αυτή η φωνή.

Το απόγευμα είχαμε τελειώσει πια τις δουλιές μας και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το χωριό. Καθώς πηγαίναμε στο πανδοχείο που είχε σταύλο για τα υποζύγια, να πάρουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε, κάποιος καλοντυμένος κύριος, γνωστός του πατέρα μου, μας πλησίασε και μίλησε στον πατέρα μου.

«Μη νομίζεις, κυρ Θόδωρε, ότι χαίρομαι. Λυπάμαι κι εγώ γι' αυτό που έγινε. Ισως όχι τόσο, όσο εσύ, αλλά ανησυχώ, όμως, πολύ. Δεν είναι καλά σημάδια αυτά. Δεν πάμε καθόλου καλά. Ο τόπος χρειάζεται ησυχία. Οι ξένοι, όπως πάντα, θέλουν να μας βάλουν να μαλώσουμε μεταξύ μας. Η τύχη μας θα είναι η ίδια. Να γιατί στεναχωριέμαι κι εγώ. Κι ύστερα, γιατί να μην το πούμε; Ο Αρης αγωνίστηκε, πρόσφερε πάρα πολλά και για την απελευθέρωση της χώρας μας και στο συμμαχικό αγώνα».

Ο πατέρας τον κοίταξε, κούνησε το κεφάλι του χωρίς νόημα και δεν απάντησε. Εκείνος στράφηκε σε μένα, άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά μου, λέγοντάς μου: «Μη στεναχωριέσαι μικρέ, υπάρχουν και άλλοι σαν τον Αρη. Ο Αρης θα γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα». Τα είπε αυτά για παρηγοριά ή γιατί τα πίστευε; Μάλλον και τα δύο. Είπε όμως κάτι, είπε μια αλήθεια.

Πέρασαν 70 χρόνια από τότε. Αυτή η μέρα δε θα ξεχαστεί ποτέ. Θυμάμαι αυτές και άλλες σκηνές, που είναι αδύνατο να χωρέσουν σε λίγες κόλλες χαρτί. Ανάμεσα σε αυτά που δεν μπορούν να ξεχαστούν είναι και τα λόγια του ανθρώπου. Οι φόβοι και οι αγωνίες επαληθεύτηκαν. Οι Αγγλοι μάς έριξαν στον Εμφύλιο. Νέοι αγώνες, νέες θυσίες. Και άλλοι καπεταναίοι και άλλοι ήρωες, ζωντανοί και νεκροί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Μα, ο Αρης ήταν ένας. Ηταν ο πρώτος του αγώνα.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=f5BHTJzN7b4" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=f5BHTJzN7b4</a><a href="https://www.youtube.com/watch?v=FJZEwsMsWBM" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=FJZEwsMsWBM</a>

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Άρης Βελουχιώτης
ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΚΕΔΡΟΣ"

 
 
Ο Άρης, παραμύθι-αλήθεια

Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι
το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα
μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει
πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο»
που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα
στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκού-
φο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται
μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερ-
μανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα
άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παι-
διών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα
παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ.

συνέχεια...

αρχικό

[Karaμazoβ]

16/6/1963

[Karaμazoβ]

Ἀντίσταση

Στὸ παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οἱ στεριές.
Πρώτη σου ἀγάπη τὰ λιμάνια σβυοῦν καὶ ἐκεῖνα.
Θάλασσα τρώει τὸ βράχο ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριές.
Μάτια λοξὰ καὶ τ᾿ ἀγαπᾶς: Κόκκινη Κίνα.

Γιομάτα πᾶν τὰ ἰταλικὰ στὴν Ἐρυθρά.
Πουλιὰ σὲ ἀντικατοπτρισμὸ -Μαύρη Μανία.
Δόρατα μέσα στὴ νυχτιὰ παίζουν νωθρά.
Λάμπει ἀρραβώνα στὸ δεξί σου: Ἀβησσυνία.

Σὲ κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ἰβηρική.
Ἀνάβουνε τοῦ Barriochino τὰ φανάρια.
Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες καὶ Γραικοί.
Γκρέκο καὶ Λόρκα -Ἱσπανία καὶ Πασιονάρια.

Κύμα θανάτου ξαπολιοῦνται οἱ Γερμανοί.
Τ᾿ ἄρματα ζώνεσαι μ᾿ ἀρχαία κραυγὴ πολέμου.
Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι καὶ σκοινί,
Οἱ κρεμασμένοι στὰ δέντρα, μπαίγνιο τοῦ ἀνέμου.

Κι ἀπὲ Δεκέμβρη, στὴν Ἀθήνα καὶ Φωτιά.
Τοῦτο τῆς Γῆς τὸ θαλασσόδαρτο ἀγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου ἀπὸ τὸ Δρῦ καὶ τὴν Ἰτιὰ
τὸ Διάκο, τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Ἄρη.

* Δημοσιεύτηκε στὰ «Ἐλεύθερα Γράμματα» στὶς 10 Αὐγούστου 1945
στὸ φύλλο ὑπ᾿ ἀριθμὸν 14.


Νίκος Καββαδίας

[Schro]

Sacco και Vanzetti οι αναρχικοί αγωνιστές που εκτελέστηκαν σαν σήμερα, 23 Αυγούστου το 1927

http://www.hitandrun.gr/sacco-ke-vanzetti-i-anarchiki-agonistes-pou-ektelestikan-san-simera-23-avgoustou-to-1927/

[Αλντεμπαράν]

11/09/2001

[Katarameno]

1951
Ο Στάλιν ανακοινώνει ότι η Ρωσία διαθέτει ατομική βόμβα.

1945
Η Κατάρα του Τράγου.  

Έτσι θα μείνει στην ιστορία του μπειζ-μπολ ένα περιστατικό που λαμβάνει χώρα στο Σικάγο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα των Σικάγο Καμπς με τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς για τα πλέι-οφ, ο ιδιοκτήτης των Καμπς δίνει εντολή στην ασφάλεια να βγάλουν έξω από το γήπεδο τον ελληνικής καταγωγής διακεκριμένο εστιάτορα της πόλης Βασίλη Σιάνη και τον τράγο του (Ο Σιάνης με τον τράγο του συνήθιζαν να παρακολουθούν μαζί τους αγώνες των Καμπς). Ο Σιάνης καταριέται την ομάδα και από τότε ως σήμερα οι Καμπς δεν έχουν κατακτήσει τον τίτλο.






Έχει και λήμμα στη Wikipedia (η κατάρα ντε)

https://en.wikipedia.org/wiki/Curse_of_the_Billy_Goat

The Curse of the Billy Goat is a sports-related curse that was placed on the Chicago Cubs in 1945 when Billy Goat Tavern owner Billy Sianis was asked to leave a World Series game against the Detroit Tigers at the Cubs' home ballpark of Wrigley Field because his pet goat's odor was bothering other fans.[1][2] He was outraged and declared, "Them Cubs, they ain't gonna win no more," which has been interpreted to mean that there would never be another World Series game won at Wrigley Field. The Cubs have not won a National League pennant since this incident and have not won a World Series since 1908.[3]

Attempts to break the curse[edit]
Sam Sianis, nephew of Billy Sianis, has been brought out onto Wrigley Field with a goat multiple times in attempts to break the curse

In another bizarre twist, it was reported that a butchered goat was hung from the Harry Caray statue on October 3, 2007, to which The Chicago Sun-Times noted: "If the prankster intended to reverse the supposed billy goat curse with the stunt, it doesn't appear to have worked."


[από το http://www.sansimera.gr/ ]

[Αλντεμπαράν]

12/10/1944. Η Αθήνα απελευθερώνεται από τους Γερμανούς

Η ελληνική σημαία κυματίζει ξανά στην ακρόπολη.



Η απελευθέρωση της Αθήνας.


ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΗΣ ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1944 (Τα επίκαιρα που ποτέ δεν προβλήθηκαν ποτέ.)

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yuEoUUaKVXk" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=yuEoUUaKVXk</a>


Λαέ θυμήσου το χώμα που πατάς,
λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ ΕΛΑΣ.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=fnAFaIM-s8M" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=fnAFaIM-s8M</a>

[Αλντεμπαράν]

11 Νοεμβρίου 1990. Φεύγει από τη ζωή ο Γιάννης Ρίτσος.

Ρίτσος - Ρωμιοσύνη
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=4ODFtVqIzTo" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=4ODFtVqIzTo</a>

Και ένα κομμάτι του ποιήματος με την αξεπέραστη ερμηνεία του Μπιθικώτση

Μίκης Θεοδωράκης - Όταν σφίγγουν το χέρι
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=hpdlGHnQLzQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=hpdlGHnQLzQ</a>




Το σπίτι του Ρίτσου στη Μονεμβασιά

[Αλντεμπαράν]

21/11/1998 πεθαίνει ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.

wiki

Μιχάλης Κατσαρός: Ο «σκοτεινός συνωμότης» toperiodiko


ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ - Μιχάλης Κατσαρός [1983]
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=95aJ3fiU00w" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=95aJ3fiU00w</a>

[Αλντεμπαράν]

Μεγάλες μέρες μεγάλοι άνθρωποι.

3 Δεκέμβρη 1944



Μία αναφορά από την ελληνοφρένεια όπου μιλάει ένας χίτης που συμμετείχε στην δολοφονική επίθεση. https://www.youtube.com/watch?v=v_IQ6RGK6v4

[Αλντεμπαράν]

Κώστας Βάρναλης (14 Φεβρουαρίου 1884 – 16 Δεκεμβρίου 1974)

Κώστας Βάρναλης, "ο ποιητής της εργατιάς"

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=NalCeHWVYJw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=NalCeHWVYJw</a>


Και ένα εκτενέστερο αφιέρωμα

Η Ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=8mizOQksivw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=8mizOQksivw</a>

[Αλντεμπαράν]

18 Μαρτίου 2016

20 χρόνια από τον θάνατο του Οδυσσέα Ελύτη.

Και επειδή από ποίηση δεν κατέχω, βάζω τον Θεοδωράκη να της γράψει μουσική και τον Μπιθικώτση να μου την τραγουδήσει.

✣ TΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - 1977

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=TrXeUIeShYk" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=TrXeUIeShYk</a>

[Mathematica]

March 18

37 – The Roman Senate annuls Tiberius's will and proclaims Caligula emperor.

1940 – World War II: Adolf Hitler and Benito Mussolini meet at the Brenner Pass in the Alps and agree to form an alliance against France and the United Kingdom.

2015 – The Bardo National Museum in Tunisia is attacked by gunmen. 23 people, almost all tourists, are killed, and at least 50 other people are wounded.

[Apostolof]

+ 1844 Η Α΄ Συνέλευση ψηφίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας
+ 1913 Ο Κωνσταντίνος Α΄ ορκίζεται βασιλιάς
+ 1936 Θάνατος του Ελευθερίου Βενιζέλου