Κομμουνιστές: Οι πρωτεργάτες της Χούντας του 67

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Johnny English]

Μέρος πρώτο)

Τα στοιχεία είναι ακλόνητα. Τη χούντα του 67-74 την έκαναν οι κομμουνιστες. Παραθέτω:

α) Τα αστυνομικά τμήματα, ήταν γεμάτα κομμουνιστές... είχαν κάνει κατάληψη.

--- Από κει βγήκε και το σήμα των αναρχικών καταληψιών με το Α κυκλωμένο. Σημαίνει κυκλωμένο Αστυνομικό τμήμα

β) Κάθε κομμουνιστής, επειδή το καθεστώς ήταν δικό τους, είχε από πίσω του ΠΑΝΤΑ έναν σωματοφύλακα για να μη πάθει τίποτα (για λόγους συνομωσίας και για να τα φορτώσουν όλα στους αγνούς φασίστες, αργότερα τους ονόμασαν χαφιέδες).

γ) Οι κομμουνιστές, είχαν πιάσει τις καλύτερες θέσεις στα τουριστικά θέρετρα... ενώ επειδή είχαν βάλει τους άλλους να δουλεύουν, εκείνοι έκαναν όλο το χρόνο διακοπές (Αγ. Ευστράτιος, Μακρόνησος κτλ).

δ) Οι κομμουνιστές, έστειλαν τους Έλληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό, ώστε να κάνουν διεθνή καριέρα. Μερικούς τους έστειλαν διακοπές... μήπως και έχουν καλύτερη έμπνευση (βλ Θεοδωράκη)

ε) Όπως είναι προφανές... τη χούντα την έκαναν οι κομμουνιστές... αφού είχαν στείλει εξορία τον Καραμανλή!. Αυτός όταν γύρισε όμως, φρόντισε να τους εξοντώσει (αντίθετα με τους χουντικούς... που ήταν η βιτρίνα της υπόθεσης κι αυτό ο πανμέγιστος το είχε καταλάβει).

στ) Ο Χριστόδουλος, εκείνη την περίοδο φοβόταν πολύ τους κομμουνιστές, γι' αυτό κρυβόταν και διάβαζε.

ζ) Αν δεν ήταν η χούντα έργο των κομμουνιστών, τότε η Ρωσία θα είχε στείλει τα ΚΝΑΤ και θα είχε λήξει πολύ γρήγορα.!

η) Το Τάνκς που μπήκε στο Πολυτεχνείο... ήταν made in Russia, ενώ τα παιδιά που ήταν μέσα, δεν οργανώνονταν στην ΚΝΕ γι'αυτό και τους εκδικήθηκαν!


χαχαχα

[penguin]

Η Δικτατορία βρήκε την Αριστερά γερασμένη και ηττημένη

Γραφει ο Aντωνης Kαρκαγιαννης/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr Γραφει ο Aντωνης

Με συνέλαβαν πολύ πρωί, ξημερώματα, την 21η Απριλίου 1967. Καθώς με οδηγούσαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου με υποδέχθηκε ένας πολύ άγριος υπολοχαγός επικεφαλής μιας διμοιρίας στρατού, αισθανόμουν μεγάλη στενοχώρια. Πρώτα γιατί δεν είχα ακόμη κλείσει χρόνο από τότε που είχα απολυθεί από τις φυλακές της Αίγινας, έπειτα από πολυετή κράτηση. Δεν είχα προλάβει να ζήσω ελεύθερος, γιατί αμέσως μετά την αποφυλάκισή μου από την Αίγινα, σε ηλικία 35 ετών, επιστρατεύθηκα με την υποχρέωση να υπηρετήσω έξι μήνες και να πληρώσω τους υπόλοιπους. Απολύθηκα από τον στρατό δύο μήνες πριν από το πραξικόπημα και την εκ νέου σύλληψή μου.

Δεν ήταν όμως αυτό που με στενοχωρούσε τόσο πολύ. Ηταν ότι αφέθηκα να συλληφθώ. Κυριολεκτικά στον ύπνο, με σήκωσαν από το κρεβάτι. Αισθανόμουν ένοχος απέναντι στο Κόμμα, αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Δεν έκανα το καθήκον μου. Αυτό ήταν που με στενοχωρούσε και με κατέθλιβε.

Λίγες ώρες αργότερα, αφού συγκέντρωσαν αρκετούς κρατούμενους στο αστυνομικό τμήμα, με πήγαν στον Ιππόδρομο. Με κατάπληξη βρήκα εκεί όλη την ηγεσία της τότε διφυούς Αριστεράς, της νόμιμης (ΕΔΑ) και της παράνομης (ΚΚΕ), αν και τα όρια μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης ήσαν ασαφή και συγκεχυμένα. Βρήκα εκεί τον Ηλιού, τον Φλωράκη, τον Λουλέ, τον Τρικαλινό, βουλευτές, δημάρχους, δημοσιογράφους της «Αυγής» και της «Δημοκρατικής Αλλαγής», τον Γιάννη Ρίτσο και πολλούς συγκρατουμένους από τις φυλακές. Ελειπαν μόνο τα δύο πιο προβεβλημένα στελέχη της Αριστεράς (της νόμιμης και ταυτόχρονα παράνομης!), ο Μανώλης Γλέζος και ο Λεωνίδας Κύρκος. Οπως μάθαμε αργότερα είχαν συλληφθεί τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου και κρατούνταν σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο Πικέρμι μαζί με τους ηγέτες των άλλων κομμάτων ή στου Γουδή μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου (δεν θυμάμαι καλά). Ηταν παράδοξο, αλλά αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση, σα να ξαναβρέθηκα στην «οικογένειά μου». Αργότερα συνειδητοποίησα ότι σχεδόν ολόκληρη η ηγεσία της Αριστεράς συνελήφθη στον ύπνο!

Τα όσα συνέβησαν στον Ιππόδρομο τις τέσσερις μέρες που μείναμε εκεί είναι λίγο - πολύ γνωστά. Ξυλοδαρμοί, τρομοκρατία με επιστέγασμα τη δολοφονία του Ελή μπροστά στα μάτια όλων μας. Σκοπός που γράφω αυτό το σημείωμα δεν είναι για να αφηγηθώ γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες εκείνης της εποχής. Μέσα από τα γεγονότα και τα πρόσωπα προσπαθώ ακόμη να καταλάβω τι ήταν και τι ήθελε τότε η οργανωμένη Αριστερά.

Στις 25 Απριλίου μάς μετέφεραν με αρματαγωγό στη Γυάρο και εγκατασταθήκαμε στα κτίρια των φυλακών που υπήρχαν εκεί από την περίοδο 1947-1949. Πολλοί από μας τα γνωρίζαμε καλά, γιατί είχαμε κρατηθεί εκεί σε προηγούμενες περιόδους. Τα κτίρια όμως χωρούσαν το πολύ 500-600 κρατούμενους και στη Γυάρο, μέσα σε μια βδομάδα, συγκεντρώθηκαν περίπου 8.000 κρατούμενοι. Από όλη την Ελλάδα. Πολλοί έρχονταν σε κακό χάλι, χτυπημένοι στα αστυνομικά τμήματα. Αλλά και πολλοί κατέφθαναν οργανωμένοι γύρω από τις νομαρχιακές επιτροπές της ΕΔΑ, με συνθήματα και τραγούδια του Θεοδωράκη, λες και πήγαιναν εκδρομή. Εκτός από την πρώτη αποστολή, τη δική μας, που εγκατασταθήκαμε στα κτίρια των φυλακών, όλοι οι άλλοι εγκαταστάθηκαν σε μεγάλες σκηνές που έστησαν οι ίδιοι σε τέσσερις σχετικά απάνεμους όρμους. (Για μένα, το μεγαλύτερο βασανιστήριο της Γυάρου, και στις δύο περιόδους που κρατήθηκα εκεί, ήταν ο αέρας).

Τότε, κυρίως για να οργανώσουμε τη σίτιση, αλλά και την υγειονομική περίθαλψη, κάναμε έναν κατάλογο όλων των κρατουμένων με ονοματεπώνυμο, ηλικία, τόπο διαμονής και ποια προβλήματα υγείας είχε ο καθένας. Δεν ξέρω αν κάποιος περιέσωσε εκείνον τον κατάλογο. Νομίζω ότι θα ήταν σοβαρό ιστορικό στοιχείο. Οι περισσότεροι κρατούμενοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας από προηγούμενες περιόδους κράτησης σε φυλακές και εξορίες. Λιγότεροι από τις οργανώσεις της πολιτικής δράσης.

Σύμφωνα με τον κατάλογο που είχαμε συντάξει, ο μέσος όρος ηλικίας των κρατουμένων ήταν τα 53 χρόνια. Μεγάλος μέσος όρος για ένα κόμμα που θα ήθελε να είναι και... επαναστατικό. Αυτό βέβαια, εν μέρει οφειλόταν στο ότι οι συλλήψεις έγιναν σύμφωνα με παλαιότερους καταλόγους που συνόδευαν το σχέδιο «Περικλής». Εύκολα όμως παρατηρούσες ότι οι κεντρικές και περιφερειακές οργανώσεις στελεχώνονταν από αγωνιστές παλαιοτέρων εποχών, της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, δοκιμασμένους ήδη στις εξορίες και στις φυλακές.

Η Αριστερά, η νόμιμη και η παράνομη, ήταν ήδη γερασμένη. Οχι μόνον στην ηλικία, αλλά και στις ιδέες και κυρίως στη διάθεση, στο φρόνημα. Μιλούσα με συντρόφους που είχα γνωρίσει σε προηγούμενες περιόδους, από το 1950 και μετά. Η διάθεση ήταν εντελώς διαφορετική. Πρώτα δεν έθεταν κανένα όριο στις προσωπικές θυσίες που απαιτεί η «επανάσταση». Με αυτό το φρόνημα, όσοι επέζησαν του Εμφυλίου Πολέμου, πέρασαν στις δοκιμασίες της μετέπειτα εποχής, πιστεύοντας ότι η ήττα ήταν απλώς ένα επεισόδιο. Ολοι τότε μιλούσαμε για την «επανάσταση» που θα ερχόταν και τελικά δεν ήρθε ποτέ.

Στη Γυάρο το φρόνημα ήταν εντελώς διαφορετικό. Κανείς πλέον δεν μιλούσε για «επανάσταση» και η ήττα επιβεβαιωμένη από το πραξικόπημα ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, είτε το ομολογούσαν είτε όχι. Η Αριστερά, όπως συγκροτήθηκε και διαμορφώθηκε στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, η Αριστερά της ανάτασης και των θυσιών, η Αριστερά της «επανάστασης» που δεν ήλθε ποτέ δεν ήταν μόνο γερασμένη, αλλά και οριστικά ηττημένη. Οι περισσότεροι κρατούμενοι της Γυάρου το 1967 είχαν ζήσει τουλάχιστον μια δεκαετία ελεύθερης ζωής (εκτός φυλακών και εξοριών) και νόμιμης ή μισονόμιμης πολιτικής δράσης. Στο διάστημα αυτό ερωτεύθηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και ασκούσαν κάποιο επάγγελμα. Οι υποχρεώσεις της ελεύθερης ζωής σε μια ώριμη πλέον ηλικία βάραιναν πολύ περισσότερο από τις υποχρεώσεις απέναντι στην «επανάσταση».

Θα έλεγα ότι η ζωή τούς είχε κερδίσει. Το ίδιο παρατηρήθηκε και αργότερα, μετά την πτώση της Δικτατορίας, όταν η Αριστερά, κυρίως το ΚΚΕ, άρχισε να ανασυγκροτείται ως οργάνωση και διόλου, κατά τη γνώμη μου, ως ιδέα και φρόνημα. Από αυτήν την ανασυγκροτούμενη Αριστερά πέρασαν με ενθουσιασμό μερικές γενιές νέων. Δεν της έμεινε σχεδόν τίποτα. Μόνο μερικές δεκάδες επαγγελματικών στελεχών. Τους υπόλοιπους τους κέρδισε αυτό που λέμε ζωή. Ο έρωτας, η οικογένεια, το επάγγελμα, η φιλοδοξία της επιτυχίας. Να υποθέσω ότι η Αριστερά είναι πλέον ένα αποστειρωμένο στεγανό έξω από τη ζωή;

Στη Γυάρο έμεινα λίγους μήνες μόνο. Επειτα μας πήραν περίπου 500 κρατούμενους και μας μετέφεραν, πάλι με αρματαγωγό, στο Παρθένι της Λέρου...

[penguin]

Το δημοκρατικό πολίτευμα πριν καταλυθεί το 1967 είχε υπονομευθεί πολιτικά

Γραφει ο Aντωνης Kαρκαγιαννης

Αναγνώστης, αφού διάβασε όσα έγραψε ο Τύπος και άκουσε όσα μετέδωσε η τηλεόραση για τα σαράντα χρόνια από το πραξικόπημα του 1967, μου τηλεφώνησε και μου είπε περίπου τα εξής:

«Γράφετε για το πραξικόπημα με κάποιο είδος κρυφής και ανομολόγητης νοσταλγίας για τη δυστυχία που μας βρήκε. Οι αναμνήσεις από διώξεις, βασανιστήρια, ξερονήσια, από δίκες και καταδίκες καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος από όσα γράφετε. Μετά έρχεται η ίντριγκα του πραξικοπήματος, τα στοιχεία που συνθέτουον τη συνωμοσία των συνταγματαρχών. Πώς πήραν την απόφαση, πώς κινήθηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ, πώς βραχυκύκλωσαν τους στρατηγούς, που και αυτοί ετοίμαζαν το δικό τους πραξικόπημα, και πώς, μέσα σε λίγες ώρες, εξουδετέρωσαν και αιχμαλώτισαν ολόκληρη τη νόμιμη ηγεσία της χώρας, τον βασιλιά, την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, όλους τους έπιασαν στον ύπνο! Φοβάμαι ότι ένας νεότερος (ίσως το 80% του πληθυσμού είναι “νεότεροι”) θα αισθανόταν θαυμασμό για τους συνταγματάρχες πραξικοπηματίες, για την οργανωτικότητα και την αποφασιστικότητά τους και περιφρόνηση για την τότε πολιτική ηγεσία, η οποία αφέθηκε να πιαστεί στον ύπνο και δεν επιχείρησε καν να υπερασπισθεί το δημοκρατικό πολίτευμα, στο οποίο και η ίδια όφειλε την ύπαρξή της.

Δεν αμφισβητώ τα όσα γράφετε. Ηταν τόσα και άλλα τόσα. Ελάχιστα, όμως, ασχοληθήκατε με τα πολιτικά αίτια του πραξικοπήματος. Τι ήταν εκείνο που επέτρεψε στους συνταγματάρχες να οργανωθούν τόσο καλά, να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους και μέσα σε λίγες ώρες να καταλύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα, πιάνοντας στον ύπνο ολόκληρη την πολιτική ηγεσία.»

Λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα έτυχε να πάρω μέρος σε μια σύσκεψη στελεχών στα γραφεία της τότε ΕΔΑ. Πλησίαζαν οι εκλογές και αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η οργάνωση του προεκλογικού αγώνα, ώστε η Αριστερά να βγει ενισχυμένη. Θυμάμαι τον εισηγητή (μέλος της ηγεσίας της ΕΔΑ και κρυφά της ηγεσίας του παράνομου ΚΚΕ) να λέει ότι η απειλή προέρχεται από την αριστερή δημαγωγία του Ανδρέα Παπανδρέου που προσπαθούσε να υπερφαλαγγίσει την Αριστερά (το κατόρθωσε αργότερα, μετά τη δικτατορία). Συνεπώς τα προεκλογικά συνθήματα της Αριστεράς θα πρέπει να υπερακοντίζουν εκείνα του Ανδρέα Παπανδρέου προς μια πιο ριζοσπαστική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.

Μετά την εισήγηση σηκώθηκε ο μακαρίτης Ανδρέας Λεντάκης (ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και μετά τη δικτατορία, δήμαρχος Υμηττού επί δύο τετραετίες και βουλευτής) και είπε ότι το ερώτημα δεν είναι ποιος θα βγει ενισχυμένος από τις εκλογές, το ερώτημα είναι αν θα φτάσουμε στις εκλογές. Αρκεί να φτάσουμε στις εκλογές και ας τις κερδίσει η ΕΡΕ. Είπε πολλά και κατέληξε: η κύρια απειλή δεν προέρχεται από τη δημαγωγία του Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία πρέπει η Αριστερά να αντιμετωπίσει με περισσότερη δημαγωγία. Η απειλή προέρχεται από την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη ματαίωση των εκλογών.

Ο Ανδρέας Λεντάκης, νέος τότε, περίπου τριαντάρης, είχε το δικό του τρόπο να σκέφτεται και να αναλύει τα γεγονότα και νομίζαμε ότι ήταν παράξενος. Δεν ήταν παράξενος. Απλώς σκεφτόταν πιο ελεύθερα και πιο αδογμάτιστα από την ηγεσία και από όλους εμάς.

Τον άμεσο κίνδυνο κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος φαίνεται ότι κατάλαβε και ο ηγέτης της Ενωσης Κέντρου ο Γεώργιος Παπανδρέου. Τον Δεκέμβριο του 1966 συμφώνησε στην πτώση της κυβέρνησης Παρασκευόπουλου και την αντικατάστασή της από αμιγή κυβέρνηση της μειοψηφίας της ΕΡΕ από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Πίστευε και είχε δίκαιο ότι μια κυβέρνηση της «Δεξιάς» με τα ερείσματα που είχε στο Παλάτι, στον Στρατό και στον «συμμαχικό» παράγοντα, ήταν καταλληλότερη για να αντιμετωπίσει την άμεση απειλή κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος και να οδηγήσει ομαλά τη χώρα σε εκλογές. Φαίνεται ότι ο γηραιός και πολύπειρος ηγέτης δεν γνώριζε τότε αυτό που αποκαλύφθηκε αργότερα: ότι το Παλάτι με τους στρατηγούς σχεδίαζε τη δική του εκτροπή και ότι σ’ ένα είδος εκτροπής είχε συμφωνήσει το σύνολο της ηγεσίας της ΕΡΕ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Αριστερά, παρ’ ότι είχαν ενημερωθεί από τον Γεώργιο Παπανδρέου για τους φόβους του, ότι «στον στρατό δεν έχουμε ούτε λοχία», και ότι η μόνη λύση που απέμενε ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης από τη μειοψηφία της ΕΡΕ αντιμετώπισαν τον ελιγμό ως... «προδοσία του δημοκρατικού αγώνα» και συνέχισαν τη μεταξύ τους πλειοδοσία ακραίων, λαϊκίστικων συνθημάτων. Διακήρυσσαν διάφορες «λεβέντικες» μπαρούφες, ότι δεν θα αποτολμήσουν πραξικόπημα, ότι «ο λαός δεν φοβάται το πραξικόπημα» και θα τιμωρήσει τους πραξικοπηματίες αν το αποτολμήσουν.

Ασφαλώς και δεν φοβούνταν και κανείς δεν αμφισβήτησε τον «ηρωισμό» και τη «λεβεντιά» τους. Αλλά η πολιτική είναι μια δύσκολη τέχνη, πέρα από ηρωισμούς και λεβεντιές. Εκείνο που αμφισβητήθηκε αργότερα ήταν η πολιτική τους οξυδέρκεια, ότι δεν επισήμαναν τον άμεσο και θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε το δημοκρατικό πολίτευμα, που μόνο με μια βασική συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων, με ένα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» μπορούσε να αντιμετωπισθεί. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο μακαρίτης Ανδρέας Λεντάκης με την «παραδοξότητα», ας γίνουν οι εκλογές και ας τις κερδίσει η ΕΡΕ!

Το 1967 το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, επειδή πριν καταλυθεί είχε υπονομευθεί πολιτικά, ιδιαίτερα μετά τα «ιουλιανά» του 1965. Ενα παράδοξο παιχνίδι μεταξύ ακραίων δυνάμεων, μια αλληλοτροφοδοσία σε ακραία συνθήματα θα έλεγα μια υπόγεια και άτυπη συμμαχία διέβρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδεολογικά το αχρήστευσε. Επεσε όχι σαν ώριμο φρούτο, αλλά σαν σαπισμένο.

Σήμερα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν πιστεύω ότι κινδυνεύει γιατί δεν υπάρχουν δυνάμεις να το απειλήσουν. Το παιχνίδι όμως των ακραίων δυνάμεων ανανεώθηκε και συνεχίζει να υπονομεύει το δημοκρατικό πολίτευμα και να το απαξιώνει…

[penguin]

Αυτοί που έζησαν την εποχή εκείνη μάλλον έχουν διαφορετική άποψη από τη δική σου...

penguin

[Johnny English]

Χαχα.. δεν έχεις χιούμορ εσύ..?

Συγνώμη... αλλά δε μπορώ να αντιμετωπίσω αλλιώς τις αστειότητες που γράφονται αλλού... οπότε παραθέτω τις δικιές μου, κι όποιος... γελάσει.

Αλλά να μου λένε οι εθνικιστές... που οδήγησαν την Κύπρο σε διχοτόμιση, ότι φταίνε οι κομμουνιστές... ομολογώ ότι δε το περίμενα!

[tedilisius]

Χαχα.. δεν έχεις χιούμορ εσύ..?

Συγνώμη... αλλά δε μπορώ να αντιμετωπίσω αλλιώς τις αστειότητες που γράφονται αλλού... οπότε παραθέτω τις δικιές μου, κι όποιος... γελάσει.

Αλλά να μου λένε οι εθνικιστές... που οδήγησαν την Κύπρο σε διχοτόμιση, ότι φταίνε οι κομμουνιστές... ομολογώ ότι δε το περίμενα!

Αν μπορείς και γελάς με τα όσα έχουν συμβεί γελά......
Από ότι βλέπεις ότι λέω για την Κύπρο δεν προσωπικά σοφίσματα και παραμύθια που μου ήρθε η έμπνευση να γράψω. Όλα αποδεικνύονται με στοιχεία

[gepeltek]

 
Juan είσαι κομμουνιστής;

[tedilisius]

Δηλαδή τι πιστεύεις πως οι κομουνιστές είναι αλάνθαστοι;;;;;;;;
Από τη στιγμή που ευθύνονται για κάτι αντικειμενικά θα πρέπει να το κρίνεις είτε συμμερίζεσαι την ιδεολογία τους είτε όχι.

[Johnny English]

Juan είσαι κομμουνιστής;

Όχι... ρεφόρμας είμαι εγώ 


@tedilisius: Δεν αμφιβάλλω ότι ήταν αντίθετοι με την ΕΟΚΑ...

...αμφιβάλλω για το κατά πόσο ευθύνεται για κάποιο κακό, κάποιος που δεν είχε την εξουσία, κάποιος που δεν είχε την πλειοψηφία.


Y.Γ.: Το γέλιο είναι πηγή ζωής!

[SolidSNK]

Χαχαχαχαχαχαχαχα!

[Johnny English]

Τώρα το διάβασα ολόκληρο! Φοβερό κείμενο!

Με λίγα λόγια... όλα τα δεινά της Κύπρου οφείλονται στο ότι οι Κομμουνιστές... πρόδωσαν ΈΝΑΝ άνθρωπο (αν το έκαναν κι αυτό)!

Φοβερή προδοσία! Κι εις ανώτερα!

Κατά τα άλλα... αλλά λόγια ν' αγαπιόμαστε, διαβάζω για δωδεκάνησα... για Ήπειρο... OMG και 3 lol που λένε!

Όπως λέει και ο penguin, τα γεγονότα μπορεί να είναι και αληθινά... άλλωστε τί να πρωτοπιστέψεις σ'αυτόν τον κόσμο. Το πολιτικό συμπέρασμα όμως είναι ανύπαρκτο.

Σε λίγο θα μας πουν... ότι επειδή κάναν κακό στη χούντα με το Πολυτεχνείο το 73, η χούντα τα ΄χασε και οδήγησε την Κύπρο στη διχοτόμιση. Άρα δε φταίει η χούντα. Οι κομμουνιστές που την πείραξαν φταίνε.

[Verminoz]

Έτσι ρε Χουάν. Πες τα έξω από τα δόντια. Καθίκια κομμουνιστές!

[Aurelius]

Αυτο το "δεν ειναι προσπωπικα σοφισματα, εχω στοιχεια" μου θυμιζει Λιακο.

Αυτο που δεν εχω καταλαβει γενικα, ειναι πως οι κομμουνιστες- σημειωτεον περαν 2-3 χωρων κομμουνισμος δεν υπαρχει - μπορουν να εχουν προκαλεσει ολα αυτα τα κακα. Δηλαδη, αν ειναι ολα αυτα να προκαλουνται απο λιγους, τοτε μπραβο δυναμη και μυαλο...

Για τα παντα σε αυτον τον κοσμο, απο το προβλημα της παιδκης παχυσαρκιας μεχρι και το φαινομενο του θερμοκηπιου φταινε οι κομμουνιστες.

[Turambar]

Πώς δεν υπάρχουν στοιχεία.

Εμένα μου το αποκάλυψε σε όραμα ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.


Ααααχ πάλι με χρόνια με καιρούς...

[Verminoz]

Πώς δεν υπάρχουν στοιχεία.

Εμένα μου το αποκάλυψε σε όραμα ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.


Ααααχ πάλι με χρόνια με καιρούς...

λ0λ λ0λ λ0λ