ΤΗΜΜΥ: Wild stories

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[Wanderer]

Κανείς;;; Ξέρω, ξέρω, έχει μεγάλη ευθύνη ένα τέτοιο εγχείρημα...
Τέλοσπάντων, αρχίζω εγώ (δεν είναι τελικά ερωτική ιστορία,για Χ Ψ λόγους...αλλά ίσως να γίνει στην πορεία)

Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΡΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Ο ήλιος κόντευε να δύσει. Οι πρώτες φθινοπωρινές ψυχάλες άρχισαν να πέφτουν στο μικρό αγρόκτημα, λούζοντας το δάσος που το περίκλειε με μικρές σταγόνες βροχής. Μόνο ο μικρός βοσκός απόμεινε να κοιτάζει, καθισμένος σε ένα μικρό λοφάκι, την μεγαλειώδη απεραντοσύνη της ανεξερεύνητης γης, που δέσποζε στον ορίζοντα. Σκεφτόταν πόσα μυστικά μπορεί να κρύβει ο κόσμος έξω από τη ζεστή αλλά κάπως μονότονη γαλήνη που έβρισκε στο μικρό αγρόκτημα όπου ζούσε. Τα μόνα βιβλία που του άρεσε να διαβάζει, ήταν αυτά για ταξιδιώτες, που αναζητούσαν την περιπέτεια μακριά σε άγνωστα μέρη, που δεν είχαν μολυνθεί ακόμα από τις υποτιθέμενες "ωφέλιμες" παρεμβάσεις του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Και τότε σκέφτηκε:

[Wade]

Ετοίμαζα άλλη ιστορία όσο έγραφες το ποστ...  Τη βάζω κι αυτή και βλέπουμε...
(Αυτή μπορεί να γίνει και ερωτική, και γιατί όχι, να περάσει κοινωνικό μήνυμα.  Διαβάστε και θα καταλάβετε.)

Είναι μια ιστορία κοινωνκής φύσεως.
....................................
5 η ώρα το απόγευμα.  Μια φυσιολογική μέρα στο ΤΗΜΜΥ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  Σε μια σκοτεινή αίθουσα του ισογείου της πτέρυγας των ηλεκτρολόγων, γίνεται εργαστήριο φυσικής.
-Βάζω την τάση στα 160 Volt.  Εσύ μέτρα την ακτίνα της τροχιάς.
-Εντάξει Ορέστη...  Αλλά πάντα εγώ αυτή τη δουλειά θα κάνω;
-Καλά, την άλλη φορά εσύ θα βάλεις την τάση.
-Ναι καλά...  Πάντα αυτό λες.
-Ειρήνη, χαλάρωσε λίγο.  Αδερφή μου είσαι, θα σου έλεγα ψέματα;
-Καλά, εγώ θα πάω στον κύριο Παπαδάκη (σημ. Δεν πιστεύω να υπάρχει τέτοιος καθηγητής στο ΤΗΜΜΥ, σωστά;) να ρωτήσω γι' αυτό που λέγαμε κι έρχομαι.
Η Ειρήνη φεύγει λοιπόν από την αίθουσα.  "Ας βάλω εγώ την έντση, και όταν γυρίσει θα βάλει αυτή την τάση."  Πάει ο Ορέστης να πειράξει το αμπερόμετρο.  "Τώρα, ποιο διακόπτη πρέπει να γυρίσω;  Αλλά θα μου πεις, και λάθος διακόπτη να γυρίσω, δε θα γίνει και τίποτα."
Γυρίζει ένα διακόπτη, αλλά για κακή του τύχη, δεν ήταν ο σωστός...
...Η Ειρήνη, που είναι έξω από την αίθουσα, άκουσε έναν τρομερά θόρυβο από την αίθουσα.  Έτρεξε να δει τι γίνεται.  Ανοίγει την πόρτα και λέει, "Τι έγινε;"
Ο Ορέστης ήταν στο πάτωμα, κρατώντας το αριστερό του χέρι και σφαδάζοντας από τους πόνους.  "Το πόδι μου!  Δεν αισθάνομαι το πόδι μου!" φώναζε συνέχεια...
....................................

(Τελικά ποια να κάνουμε;)

[akis]

συνεχεια απο το προηγούμενο

...Μα γιατι ο ανθρωπος να σκέφτεται τόσο πολύπλοκα?...Γιατι να μην μπορεί να ευτυχήσει μέσα από τα τόσο απλά και καθημερινά θαύματα που συμβαίνουν γύρω του?...Είναι κρίμα όντως...
Τότε ο μικρός βοσκός πήρε την φλογέρα του και έπραξε ακόμη ένα απλό και καθημερινό θαύμα. Δημιούργησε μουσική μέσα από το φύσημα του ξύλινου αυτόυ κατασκευάσματος... έκανε τα προβατάκια γύρω του να τον ακολουθήσουν με χαρά...μια χαρά που μόνο αυτός μπορούσε να καταλάβει, επειδή είχε καταλάβει το νόημα της πράξης του...
Μέσα από το υγρό μονοπάτι έκανε το ταξίδι της επιστροφής για να πάει στη ζεστασιά του σπιτιού του...

[Wanderer]

Ποιά από τις δύο ΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!!!
Ορίστε πως:

"Αυτή όμως τη φορά κάτι σαν να είχε αλλάξει μέσα του. Ότι είχε απλώσει το χέρι του να σηκώσει από το κομοδίνο του δωματίου του ένα βιβλίο, όταν ένα δάκρυ κύλησε ασυναίσθητα από τα σκούρα καστανά του μάτια. Γύρισε και κοίταξε τις φωτογραφίες των γονιών του. Είχε πολύ καιρό να αναπολήσει τις ωραίες στιγμές που πέρασε μαζί τους, σε τούτην τη μικρή φάρμα, σε αυτόν το μικρόκοσμο που για αυτόν ήταν ολόκληρο το σύμπαν. Κοίταξε κατάματα αυτές τις φωτογραφίες, ακούγοντας παράλληλα να του λέει κάτι μέσα του πως μπορούσε να δει πέρα από το ψυχρό χαρτί με τα λίγα χρώματα σε αποχρώσεις του γκρίζου, να νιώσει την παρουσία των γονιών του μέσα στο σπίτι και να τον νιώσουν και αυτοί. "Πατέρα, μητέρα" , ψυθίρισε, σας υπόσχομαι πως δε θα φύγω από αυτή τη ζωή αισθανόμενος πως μάταια ήρθα σε τούτον τον κόσμο. Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι του. Εφτά η ώρα. Άφησε έναν μικρό νοσταλγικό αναστεναγμό και κίνησε πάλι κατα το μικρό στάβλο που βρισκόταν δίπλα από το σπίτι του.
Την ίδια στιγμή, χιλιόμετρα μακριά από αυτό το σαν ξεχασμένο από το χρόνο και τον "ανθρώπινο πολιτισμό" μέρος, σε μια πόλη όχι και τόσο άγνωστη, τρία παιδιά προσπαθούσαν να μετριάσουν τον εκνευρισμό που ένιωθαν ύστερα από την αποτυχία σε ένα πολλών ημερών σχεδιασμένο επιστημονικό πείραμα... κανείς από αυτά τα τέσσερα πρόσωπα της ιστορίας δε μπορούσε να φανταστεί με πιον απρόβλεπτο και συναρπαστικό τρόπο θα εμπλέκονταν οι ζωές του σε μια απίστευτη περιπέτεια, που έμελλε να τους αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
"Θέλω να πάω νοσοκομείο!" Ούρλιαζε ο Ορέστης "έχω τέτανο, σίγουρα"
"Αν ήξερα πως το μυαλό σου δε διαφέρει και πολύ από εκείνο ενός μικρού παιδιού, θα σε εμπόδιζα να μπεις σε αυτήν τη σχολή"
"Σταματήστε τώρα" φώναξε ξαφνικά ο Μενέλαος. "Δε βλέπετε ότι έχουμε μπλέξει άσχημα; Πρέπει να καθαρήσουμε το μέρος όσο πιο γρήγορα γίνεται... και να σκεφτούμε τί εργασία θα παρουσιάσουμε αύριο στο κύριο Παπαδάκη"
"Ωχ" η Ειρήνη έπιασε το κεφάλι της με απελπισία "δε μας βλέπω καθόλου καλά!"

[Wade]

Συνεχίζω...
(Σίγουρα να μην τις κάνουμε ξεχωριστά;  Δε φαίνεται να ταιριάζουν και πάρα πολύ...)

-Ποια εργασία λέτε τώρα!  Πρέπει να πάω στο νοσοκομείο!
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, και χωρίς να ειδοποιήσουν κανέναν, πήραν τον Ορέστη και άρχισαν να τον μεταφέρουν στο ΑΧΕΠΑ...  Δεν μπορούσαν να σκεφτούν καθαρά για να φωνάξουν ασθενοφόρο.
Η χειρουργική επέμβαση κράτησε πολλές ώρες.  Η Ειρήνη και ο Μενέλαος περίμεναν υπομονετικά, έξω από το χειρουργείο.  Κάποια στιγμή βγήκε ο γιατρός.
-Θα ζήσει.  Αλλά υπέστη πολύ σοβαρή ζημιά.
-Δηλαδή, τι εννοείτε γιατρέ;
-Το αριστερό του χέρι...  Τα νεύρα του καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα.  Δε θα το ξανακινήσει ποτέ.
-Τι λέτε γιατρέ;  Είστε σίγουρος;
-Έχω και κάτι ακόμα.  Το δεξί του πόδι...  Αναπτύχθηκε πολύ επικίνδυνη μόλυνση και αναγκαστήκαμε να το ακρωτηριάσουμε.
Βουβάθηκαν.  Και όλα αυτά από μια απερισκεψία της στιγμής, σε ένα εργαστήριο Φυσικής...
-Από δω και πέρα, θα μετακινείται μόνο με αναπηρικό καροτσάκι.

[Wanderer]

(Αν πραγματικά πιστεύεις πως δεν μπορούν να ταιριάξουν τότε να τις κάνουμε. Όμως, ας δοκιμάσουμε λίγο. Ειδικά με την εξέλιξη που εισήγαγες τώρα, μπορούν κάπως να δέσουν οι ιστορίες. Δώσε μου μια ευκαιρία να δοκιμάσω!)
Λοιπόν, σειρά μου (wait please):

Ήταν σαν να δέχθηκαν ένα χτύπημα από τον ίδια την Μοίρα. Μέσα στη ζαλάδα που τους έφερε το άκουσμα αυτής της φρικιαστικής κατάληξης του άτυχου φίλου τους, παραμόνευε μια σκοτεινή υποψία: Ο γιατρός σίγουρα τους κορόϊδευε! Η Ειρήνη εκδήλωσε αυτή τη σκέψη με ένα ουρλιαχτό απέχθειας προς το γιατρό, που είχε το τερατώδες θράσσος να τους αραδιάζει τόσα απάνθρωπα ψέμματα για τον Ορέστη. Όρμησε μέσα στο αναρωτήριο, ψάχνοντας με τα μάτια της τον Ορέστη, ικετεύοντας Θεούς και δαίμονες όλα να είναι ένα κακόγουστο αστείο...ένας απαίσιος εφιάλτης. Και στη θέα αυτού που είδε δεν άντεξε και λιποθύμησε.
   Ο Ορέστης κοιμόταν, έχοντας ένα θλιμμένο ύφος, αλλά τίποτα που να δείχνει σημάδια σωματικού πόνου. Παρατηρώντας τον όμως κάποιος προσεχτικά, θα διαπίστωνε μια μακάβρια λεπτομέρεια: Ενώ στο πάπλωμα διαγραφόταν φυσιολογικά το περίγραμμα του αριστερού του ποδιού, εκεί που κανονικά έπρεπε να διαφαίνεται το δεξί του πόδι, ένα ανατριχιαστικό κενό βρισκόταν στη θέση του. Και το αριστερό χέρι του Ορέστη, ακόμα και τυλιγμένο σε νάρθηκα, έδειχνε ξεκάθαρα πως είχε αποκτήσει μια μή φυσιολοφική κλίση.
  Και ο Μενέλαος; Δεν κινήθηκε. Δεν είπε τίποτα. Άκουσε τη σπαραχτική κραυγή απελπισίας της Ειρήνης, χωρίς να αντιδράσει. Όμως, το βλέμα του και τα υγρά του μάτια, φανέρωναν πως αναζητούσε απεγνωσμένα την απάντηση σε ένα στενάχωρο ερώτημα: Γιατί;
  Ο μικρός βοσκός, καθισμένος στον αγαπημένο του λόφο, έπιασε τον εαυτό του να παίζει μια μελαγχολική μελωδία.

[Wade]

Επί τη ευκαιρία, πώς δικαιολογείται ο τίτλος που έδωσες στην ιστορία;

[Wanderer]

Θα σου πω αμέσως:

"Δεν ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόταν σοβαρά να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Να πάει σε μέρη όπου είχαν σχεδόν λησμονηθεί ή απαξιωθεί από τον άνθρωπο. Ο μικρός βοσκός είχε μια ιδέα στο μυαλό του. Κάτι που φάνταζε τρελό, αλλά για εκείνον είχε πολύ μεγάλο νόημα: Να γυρίσει όλο αυτό το παρθενο φυσικο περιβάλλον που απλονώταν μπροστά του, για να ψάξει να βρει... "τί τρελή ιδέα" μονολογούσε κάθε φορά που αυτή η σκέψη ερχόταν στο μυαλό του. Παρόλαυτα δε μπορούσε να αμφισβτήσει ότι είχε μια κρυφή ελπίδα πως οι κόσμοι της μαγείας και της περιπλάνησης στους οποίους ταξίδευε νοερά κάθε φορά που διάβαζε κάποιο από τα αγαπημένα του βιβλία, μπορούσαν να βρεθούν και στον κόσμο που ζούσε τώρα.
  Δεν ντρεπόταν να το παραδεχθεί. Ήθελε να βρει το μάγο του παραμυθιού. Κάποιον που θα του έδινε την ευκαιρία να ζήσει απίστευτες περιπέτειες, ανάλογες με αυτές των ηρωών που θαύμαζε. "Όταν τακτοποιήσω κάποιες υποθέσεις εδώ στη φάρμα" σκέφτηκε "τότε θα αρχίσω αυτό το μεγάλο ταξίδι. Κάπου εκεί ψηλά σε απάτητες βουνοκορφές, μέσα στα δάση της γης και του ουρανού, θα βρίσκεται αυτός ο μάγος, περιμένοντας υπομονετικά το μαθητή του. Εκείνο το ον απίστευτης σοφίας, που μπορεί να μου δώσει τις απαντήσει που τόσο καιρό ψάχνω να βρω"

[Wanderer]

"Εκείνη περίπου την περίοδο ο Ορέστης αυτοκτόνησε. Και ο βοσκός πήγε στην κηδεία, παίζοντας ένα λυπητερό σκοπό με τον αυλό του. Συλλογίστηκε έτσι πως ανα πάσα στιγμή η ζωή μπορεί να τελειώσει έτσι άδοξα. Για αυτό λοιπόν αποφάσισε να χαίρεται κάθε λεπτό που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να παραφιλοσοφεί την έννοια της ύπαρξης... έτσι και αλλιώς κάποια μέρα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα έλυνε την απορία του για το τί υπάρχει στον άλλο κόσμο... μετά από 70 χρόνια ζωής ίσως. Ή και περισσότερα. Με την υιγεινή ζωή που έκανε, ήξερε ότι μπορούσε να ζήσει πολύ περισσότερο από το μέσο άνθρωπο της πόλεως. Και δεν ήθελε να φανεί αχάριστος σε αυτό το δώρο που του είχε δωθεί..."

ΤΕΛΟΣ.

Άντε, για να κλείνει και αυτή η ιστορία, να τελειώνουμε...

Ακόμα να καταλάβω πάντως τί είδους πειράματα έκαναν τα παιδιά στο εργαστήριο και κατέληξε ο ένας μισός, κουτσός και ανάποδος...
Μελετούσαν το φαινόμενο της πυρινικής σχάσης;

[Wade]

Δεν περίμενα να έχει τέτοια κατάληξη ο χαρακτήρας μου

Όχι, το πείραμα με τους καθρέφτες και τους φακούς έκαναν

Πλάκα κάνω.  Μάλλον το πείραμα με το e/m του ηλεκτρονίου.

[Wanderer]

Δεν περίμενα να έχει τέτοια κατάληξη ο χαρακτήρας μου

Ουπς... :'(
Καλά, αν θες μπορούμε να πούμε στη συνέχεια ότι ο Ορέστης στην πραγματικότητα δεν αυτοκτόνησε, αλλά σκηνοθέτησε το όλο πράγμα γιατί δεν άντεχε τον οίκτο, και έφυγε μακριά..
Τώρα θα μου πεις "και το πτώμα που έθαψαν;". Ε, χωρίς βλάβη της γενικότητας μπορούμε να υποθέσουμε ότι βρήκε κατα τύχη μια μέρα που πήγαινε για ψώνια ένα πτώμα στον δρόμο και αποφάσισε να το κάψει και να το βάλει στο δωμάτιό του. Έτσι όλοι θα νόμιζαν ότι αυτοπυρπολήθηκε...