ΜΜΘ-FAQ

Τι να φορέσω;

Οι χώροι συναυλιών συμφωνικής μουσικής και όπερας έχουν πάψει από καιρό να είναι πεδίο επίδειξης πλούτου και ενδυματολογικών υπερβολών. Ότι και να φορέσετε είναι καλό. Μερικοί βρίσκουν την ευκαιρία να βάλουν τα καλά τους, άλλοι βάζουν κάτι πρόχειρο και καλά κάνουν. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να αισθάνεστε άνετα. Αν μη τι άλλο έρχεστε για να διασκεδάσετε. ñ

Τι γίνεται αν αργήσω;

Φυσικά, κανείς δεν σκοπεύει να φτάσει αργοπορημένος σε ένα κοντσέρτο. Όλοι ξέρουμε ότι ένα κοντσέρτο, μια συναυλία, είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός με τους μουσικούς και τους οργανωτές να έχουν ξοδέψει αμέτρητες ώρες για την προετοιμασία του. Ξέρουμε ακόμη ότι συνήθως ένα κοντσέρτο ξεκινάει με ένα κομμάτι που θα βοηθήσει το κοινό να μεταβεί από τη φασαρία και το άγχος της πόλης στη γαλήνη και την ηρεμία μιας αίθουσας συναυλιών. Γι’ αυτό το λόγο όλοι θέλουμε να είμαστε εκεί στην ώρα μας, για να μη χάσουμε την αρχή αλλά και για να μην ενοχλήσουμε τους υπόλοιπους θεατές. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι φτάνουν αργοπορημένοι και λαχανιασμένοι στην αίθουσα. Γι’ αυτό το λόγο οι οργανωτές έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα. Πριν αρχίσει το κοντσέρτο κάποιος στα παρασκήνια ρωτάει τον μαέστρο ή τον σολίστα –αν πρόκειται για ρεσιτάλ- πότε θα ήθελε να διακόψει για λίγο για να μπουν στην αίθουσα οι αργοπορημένοι θεατές. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ταξιθέτριες κρατούν τους αργοπορημένους έξω από την αίθουσα, μέχρι να ακουστεί από μέσα το πρώτο χειροκρότημα, το οποίο συνήθως έρχεται στο τέλος του πρώτου κομματιού. Τότε ανοίγουν για λίγο οι πόρτες και μπαίνουν μέσα αυτοί που περίμεναν έξω. Αν το πρώτο κομμάτι είναι αρκετά μεγάλο, ο μαέστρος έχει ορίσει από πριν κάποιο σημείο που τον βολεύει να ανοίξουν οι πόρτες. Εκείνη τη στιγμή κατεβάζει τα χέρια του έχοντας πάντα γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, ενώ ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μέσα ο κόσμος. Μόλις καθίσουν όλοι, ο προεξάρχων της ορχήστρας που έχει πλήρη εικόνα της αίθουσας, κάνει νόημα στον μαέστρο να συνεχίσει την εκτέλεση του έργου. ñ

Πότε μπορώ να βήξω μέσα στην αίθουσα;

Παρ’ όλο που δεν έχει βρεθεί ακόμα μουσική θεραπεία για το κοινό κρυολόγημα, θα σας δώσουμε μερικές ιδέες για να ελαχιστοποιήσετε τα δυσάρεστα επακόλουθα ενός βηξίματος κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας.
Η καλύτερη λύση: αν έχετε κρυολογήσει, φέρτε μαζί σας χαρτομάντιλα. Ξετυλίξτε τα, πριν αρχίσει η συναυλία και έχετε πρόχειρο ένα πάνω στα γόνατά σας. Εάν έχετε καθίσει ποτέ κοντά σε κάποιον που ξετυλίγει ένα πακέτο χαρτομάντιλα στη μέση ενός κοντσέρτου, ξέρετε τι εννοούμε!!!

Αν δεν έχετε χαρτομάντιλα και πρέπει οπωσδήποτε να βήξετε μια-δυο φορές, προσπαθήστε τουλάχιστον να περιμένετε μέχρι να τελειώσει το μέρος του έργου που ακούγεται. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, προσπαθήστε να βήξετε σε κάποιο από τα δυνατά περάσματα της μουσικής και όχι στη μέση του πιο αισθαντικού pianissimo. Χρησιμοποιείστε το χαρτομάντιλο ή ένα μαντήλι για να πνίξετε όσο είναι δυνατόν το θόρυβο. Να είστε σίγουροι ότι οι διπλανοί σας θα το εκτιμήσουν δεόντως. Αν πρέπει να βήξετε περισσότερο για να ανακουφιστείτε, σηκωθείτε και βγείτε από την αίθουσα για λίγα λεπτά μέχρι να σας περάσει.

Αν νομίζετε ότι οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή δεν ακούν το βήχα σας, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Ακούν τα πάντα. Η ακουστική της αίθουσας λειτουργεί και προς τις 2 κατευθύνσεις, αυτό μην το ξεχνάτε!!! Γι’ αυτό προσπαθήστε να είστε διακριτικοί. ñ

Τι είναι αυτό το κουδούνισμα που ακούω;

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια μας προέκυψαν και τα κινητά στις αίθουσες συναυλιών. Αν ακούσετε κάτι να κουδουνίζει μέσα στην αίθουσα κατά τη διάρκεια ενός κοντσέρτου, δεν προέρχεται κατ’ ανάγκη από την ορχήστρα. Κατά πάσα πιθανότητα είναι το κινητό τηλέφωνο του καλοντυμένου λάτρη της σοβαρής μουσικής που κάθεται μερικές θέσεις μακριά από σας.
Φανταστείτε το εξής σενάριο: Είναι η πρεμιέρα της περιόδου λίγο πριν από την παράσταση, σε μια κατάμεστη αίθουσα και ο διευθυντής ορχήστρας λέει κάτι στο διψασμένο για μουσική ακροατήριο. Ξαφνικά, την ώρα που μιλάει, χτυπάει ένα κινητό κάτω στην πλατεία. Και ο μαέστρος με χιούμορ: "Σου έχω πει εκατό φορές, ποτέ να μην με παίρνεις εδώ στο τηλέφωνο". Το ακροατήριο ξεσπά σε γέλια με τον ετοιμόλογο μαέστρο που έσωσε την κατάσταση στην κρίσιμη στιγμή. Συνέβη ένα βράδυ στην πρεμιέρα της Συμφωνικής του Σαν Φραντσίσκο με τον Michael Tilson Thomas στο πόντιουμ.

Αλλά πάλι, πρέπει κάθε φορά ο μαέστρος να κάνει τον κονφερανσιέ και να απαντά στον κάθε ασυνείδητο που αδιαφορεί για την απόλαυση των άλλων και δεν κλείνει το κινητό του πριν αρχίσει το κοντσέρτο; Δεν νομίζουμε. Και μην έχετε την εντύπωση ότι διογκώνουμε τα πράγματα. Συνέχεια ακούγονται κινητά τηλέφωνα και κάθε είδους άλλα gadgets μέσα στην αίθουσα.
Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης εγκαταστάθηκε πρόσφατα σύστημα απενεργοποίησης των κινητών τηλεφώνων. Έτσι κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης δεν είναι δυνατό να ακουστούν κουδουνίσματα που θα ενοχλήσουν το κοινό και τους καλλιτέχνες.

Αν παρ΄όλα αυτά θέλετε οπωσδήποτε να ξέρετε αν δεχθήκατε κάποια κλήση κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την υπηρεσία εξυπηρετήσεων του Μεγάρου Μουσικής. Μπορείτε να αφήσετε ανοιχτή τη συσκευή σας σε υπεύθυνο άτομο για τη υπηρεσία αυτή, που βρίσκεται στα βεστιάρια. Στο διάλειμμα ή μετά την εκδήλωση μπορείτε να ελέγξετε εάν έχετε δεχθεί κάποια κλήση. Αν ωστόσο περιμένετε κάποια επείγουσα κλήση μπορείτε να δηλώσετε τη θέση σας και σε περίπτωση που χρειαστεί θα ενημερωθείτε διακριτικά από μία ταξιθέτρια της αίθουσας. ñ

Εξυπηρέτηση θεατών, χώροι υγιεινής και άλλα συναφή...

Μπορείτε να αφήνετε παλτά, μπουφάν, ομπρέλες και τσάντες στα βεστιάρια που βρίσκονται δίπλα από τα εκδοτήρια, στο ισόγειο του Μεγάρου Μουσικής. Θυμίζουμε ότι δεν επιτρέπεται το φιλοδώρημα για την υπηρεσία αυτή.
Χώροι υγιεινής βρίσκονται και στα τρία επίπεδα:
- Στο ισόγειο και πίσω ακριβώς από τα εκδοτήρια για 12 άτομα για την εξυπηρέτηση των προσερχόμενων θεατών ώστε να παρακολουθήσουν την συναυλία απερίσπαστοι.
- Στο φουαγιέ της πλατείας για 4 άτομα.
- Στο φουαγιέ του κεντρικού θεωρείου για 4 άτομα.
Υπάρχουν παντού κατατοπιστικές πινακίδες που σας οδηγούν στους αντίστοιχους χώρους. ñ

Πότε χειροκροτάμε;

Το ερώτημα αυτό φαίνεται να βασανίζει πολλούς νεοεισερχόμενους στον κόσμο της κλασσικής μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι το χειροκρότημα ήταν πάντα ευπρόσδεκτο από τους καλλιτέχνες και τα παλιά τα χρόνια το ακροατήριο χειροκροτούσε στο τέλος κάθε μουσικού μέρους που το συγκινούσε. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα είθισται να χειροκροτάμε στο τέλος κάθε ολοκληρωμένου έργου. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή, θεωρείται ότι διασπά την προσοχή και την αυτοσυγκέντρωση των μουσικών. Πιστέψτε μας, είναι πολύ άσχημο να ξεκινήσετε να χειροκροτάτε ενθουσιασμένοι και μετά από 2-3 δευτερόλεπτα να ακούσετε τις αποδοκιμασίες των διπλανών σας και να αντικρίσετε τα γεμάτα αποδοκιμασία βλέμματα των μουσικών.

Τότε λοιπόν, πότε χειροκροτάμε; Θα σας δώσουμε μερικές συμβουλές για να ξέρετε τι πρέπει και κυρίως τι δεν πρέπει να κάνετε.
Ένας τρόπος είναι να μετράτε τα μέρη που αποτελούν ένα έργο. Ρίξτε μια ματιά πριν στο πρόγραμμα της παράστασης και θα προσέξετε ότι εκεί αναφέρονται τα μέρη που αποτελούν κάθε έργο, καθένα σε διαφορετικό ρυθμό. Ας πούμε ότι ένα έργο αποτελείται από 4 μέρη. Οι μουσικοί συνήθως κάνουν μια μικρή παύση ανάμεσα στα μέρη, οπότε αν έχετε μετρήσει 3 παύσεις, είναι σίγουρο ότι ακούτε το τέταρτο και τελευταίο μέρος.

Μικρή συμβουλή: συνήθως – όχι πάντα όμως - στα κοντσέρτα, τις σονάτες και τις συμφωνίες το τελευταίο μέρος είναι ένα γρήγορο και ζωηρό μέρος που ακολουθεί ένα άλλο πολύ πιο αργό. Βέβαια, ο καλύτερος τρόπος είναι να περιμένετε τους άλλους να χειροκροτήσουν πρώτοι. Δεν είναι ανάγκη να αρχίσετε εσείς πρώτοι. Υπάρχουν πάντα κάποιοι ανάμεσα στο ακροατήριο που ξέρουν καλύτερα από εσάς πότε πρέπει να χειροκροτήσει το κοινό. Αφήστε τους να κάνουν την αρχή και μετά ακολουθήστε κι εσείς. Χειροκροτήστε με πάθος, φωνάξτε μπράβο, ζητήστε από τους μουσικούς να κάνουν encore, δείξτε τους τον ενθουσιασμό σας. Πάνω απ’ όλα διασκεδάστε και ευχαριστηθείτε τη μουσική!!! ñ

Τι είναι ο προεξάρχων της ορχήστρας;

Ποιος είναι ο μουσικός που φτάνει στη σκηνή αφού έχουν καθίσει όλοι οι μουσικοί στις θέσεις τους και λίγο πριν έρθει ο μαέστρος;

Παρ’ ότι φαίνεται να έχει αργήσει, ο μουσικός αυτός μπαίνει λίγο πριν από τον μαέστρο στην αίθουσα για να δείξει ότι σε λίγο πρόκειται να αρχίσει το κοντσέρτο. Γνωστός ως προεξάρχων (ή προεξάρχουσα αν είναι γυναίκα) της ορχήστρας, ο μουσικός αυτός είναι ο επικεφαλής των πρώτων βιολιών και θεωρείται πρώτος μεταξύ ίσων από τους μουσικούς της ορχήστρας. Έχει ποικίλα καθήκοντα, ειδικά κατά τη διάρκεια του κοντσέρτου, αλλά φαίνεται και από το τελετουργικό του καθήκον να συντονίσει τον ήχο της ορχήστρας λίγο πριν αυτή αρχίσει να παίζει. Δίνει το σήμα στον μουσικό που παίζει όμποε, να παίξει τη νότα λα, κάθε μουσικός τότε κουρντίζει το όργανό του στον τόνο του όμποε. Μόλις η ορχήστρα συντονιστεί, ο προεξάρχων παίρνει τη θέση του μπροστά και ακριβώς αριστερά από το πόντιουμ του διευθυντή ορχήστρας. Τότε ο μαέστρος μπαίνει μέσα και δίνει το χέρι του στον προεξάρχοντα σαν ένδειξη σεβασμού προς τον ίδιο αλλά και ολόκληρη την ορχήστρα. Έπειτα ο μαέστρος υποκλίνεται στο κοινό, γυρίζει ξανά προς την ορχήστρα και το κοντσέρτο αρχίζει!!! ñ

Τι είναι αυτός ο μοναχικός ήχος που ακούγεται λίγο πριν αρχίσει ένα κοντσέρτο;

Λίγο πριν αρχίσει το κοντσέρτο κι ενώ ακούγεται ένα συνονθύλευμα ήχων από τους μουσικούς που κουρντίζουν τα όργανά τους, ξαφνικά ο προεξάρχων της ορχήστρας σηκώνεται και προχωράει προς το κέντρο της σκηνής. Τα μέλη της ορχήστρας κάνουν ησυχία καθώς αυτός δείχνει με το δοξάρι του κάπου στη μέση. Ένας μοναχικός ήχος –η νότα λα– ακούγεται και οι μουσικοί ξαναρχίζουν να κουρντίζουν και να δοκιμάζουν τα όργανά τους. Από που ήρθε αυτό το λα; Εκεί που ψάχνετε μάταια για τον ένοχο, η νότα εξαφανίζεται τόσο γρήγορα όσο ξαφνικά ακούστηκε. Λοιπόν, ήρθε από τον μουσικό που παίζει όμποε, ο οποίος κάθεται κάπου στο κέντρο της σκηνής. Το που ακριβώς κάθεται, εξαρτάται –όπως και πάρα πολλά πράγματα στην κλασσική μουσική– από ένα μίγμα παράδοσης, προτιμήσεων και κοινής λογικής. ñ

Γιατί οι μουσικοί κάθονται εκεί όπου κάθονται;

Στις περισσότερες ορχήστρες τον 18ο αιώνα, δεν υπήρχε διευθυντής ορχήστρας. Αντίθετα, τις διηύθυνε ο συνθέτης ο οποίος καθόταν στο πιάνο. Γι’ αυτό στις πρώτες εκείνες διατάξεις των οργάνων στο κέντρο της σκηνής βρισκόταν το πιάνο (συνήθως harpsichord). Η διάταξη των άλλων οργάνων ποίκιλλε, με πολλές ορχήστρες να τοποθετούν τα έγχορδα στη μία μεριά του πιάνου και τα πνευστά στην άλλη. Ο πατέρας της συμφωνίας, ο Franz Joseph Haydn (1732-1809), βρήκε ένα τρόπο να τοποθετεί τα όργανα ο οποίος ακολουθήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα. Στη διάταξη αυτή τα βιολιά χωρίζονταν, με τα πρώτα βιολιά να βρίσκονται στην αριστερή πλευρά της σκηνής και τα δεύτερα στη δεξιά μαζί με τις βιόλες. Τα τσέλλα χωρίζονταν επίσης, με μερικά απ’ αυτά πίσω από τα πρώτα βιολιά και τα άλλα πίσω από τα δεύτερα. Τα ξύλινα πνευστά και τα χάλκινα γέμιζαν τον χώρο ανάμεσα σ’ αυτά. Τα τυμπάνια βρίσκονταν στην πίσω σειρά στο κέντρο περιστοιχιζόμενα από τις τρομπέτες και το όργανο.
Όταν εμφανίστηκαν οι διευθυντές ορχήστρας δεν υπήρχε πια ανάγκη να είναι το πιάνο στη μέση και μπροστά και έτσι το πλάνο άλλαξε. Η συνηθισμένη διάταξη –η λεγόμενη και "αμερικανική"- θέλει τα πρώτα και τα δεύτερα βιολιά αριστερά από τον μαέστρο (όπως αυτός βλέπει την ορχήστρα), μπροστά του τις βιόλες και δεξιά του τα τσέλλα και τα κοντραμπάσα. Τα φλάουτα και τα όμποε βρίσκονται πίσω από τις βιόλες στη μέση της σκηνής, τα κλαρινέτα και τα μπασούν ακριβώς από πίσω τους, πιό πίσω τα κόρνα και οι τρομπέτες και ακόμα πιο πίσω τα κρουστά, τα τρομπόνια και οι τούμπες. Η άρπα βρίσκεται συνήθως ανάμεσα στα δεύτερα βιολιά και στα πνευστά. Παρ’ ότι ευρέως διαδεδομένη, η διάταξη αυτή δεν αποτελεί θέσφατο, αλλά αντίθετα μπορεί να αλλάξει ανάλογα με την ορχήστρα, το μαέστρο, το χώρο συναυλιών και φυσικά το έργο. Σε κάθε περίπτωση ο διευθυντής ορχήστρας κρίνει ποιά είναι η καλύτερη διάταξη των οργάνων ώστε να πετύχει στον ήχο το αποτέλεσμα που θέλει. ñ

Μερικές φορές, μόλις σταματήσει να παίζει κάποιος σολίστας κι ενώ ο κόσμος τον χειροκροτεί, βλέπουμε τους μουσικούς των εγχόρδων να χτυπούν ρυθμικά με τα δοξάρια τους τα μουσικά αναλόγια που έχουν μπροστά τους. Τι είναι αυτό;

Η ασυνήθιστη αυτή κίνηση είναι απλώς ο τρόπος που έχουν οι μουσικοί της ορχήστρας να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για το παίξιμο ενός άλλου μουσικού, συναδέλφου τους. Δεν συμβαίνει κάθε φορά που εμφανίζεται κάποιος μουσικός με μια ορχήστρα, πρέπει να το κερδίσει. Έτσι, άλλες φορές θα δείτε τους μουσικούς να χειροκροτούν μ’ αυτόν τον τρόπο με τα δοξάρια τους και άλλες να κάθονται ήσυχα. Η χειρονομία αυτή προφανώς ξεκίνησε από την διάθεση κάποιων μουσικών να αποτίσουν φόρο τιμής στην εξαιρετική απόδοση κάποιου σολίστα. Έτσι προέκυψαν τα χτυπήματα με τα δοξάρια πάνω στα αναλόγια. ñ

Τα μεγάλα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής ήταν πάντα αγαπητά στα ακροατήρια ή έγιναν αποδεκτά με καθυστέρηση;

Πολλά από τα πιο διάσημα έργα της συμφωνικής μουσικής έπεσαν στην αρχή πάνω σε εχθρικά αυτιά. "Η Παθητική Συμφωνία", έγραφε ένας κριτικός της Βοστώνης το 1898 για την περίφημη Συμφωνία No. 6 του Τσαϊκόφσκυ, "διαπερνά όλα τα βρωμερά σοκάκια και τους ρυπαρούς οχετούς της ανθρώπινης απόγνωσης. Πιο διεφθαρμένη μουσική απ’ αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει". Η Γαλάζια Ραψωδία του George Gershwin είναι σήμερα τόσο βαθιά ριζωμένη στη λαϊκή κουλτούρα της Αμερικής που τα πασίγνωστα θέματά της αποτελούν πηγή έμπνευσης για διαφημιστικά τραγουδάκια. Όμως η πρεμιέρα της Ραψωδίας το 1924 δεν ευχαρίστησε τον μουσικοκριτικό των New York Times, Lawrence Gilman, που έγραψε: "Πόσο ανιαροί, ανεπαρκείς και συμβατικοί είναι οι ρυθμοί της!". Σήμερα, τα έργα του Σοπέν είναι δημοφιλή και αγαπητά σε όλο τον κόσμο. Η μουσική του για πιάνο έχει διασκευαστεί ακόμα και από μουσικούς της σύγχρονης ποπ. Αλλά το 1841, ένας Λονδρέζος κριτικός έγραφε: "τα έργα του Σοπέν αποτελούν ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα πομπώδους υπερβολής και επώδυνης κακοφωνίας" Το απίστευτο μουσικό ανάστημα του Μπετόβεν και η διαρκής αποδοχή του τους τελευταίους δύο αιώνες θα προκαλούσαν τρομερή έκπληξη και σύγχυση στον Βιεννέζο κριτικό που έγραφε στα 1805, ότι: "αν ο Μπετόβεν συνεχίσει στο δρόμο που έχει χαράξει ως τώρα, θα φτάσει σε ένα σημείο που κανένας δεν θα βρίσκει ευχαρίστηση στη μουσική του". ñ

Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια Συμφωνική και μια Φιλαρμονική Ορχήστρα;

Το πιο αρμόδιο, συνήθως εξαντλητικό λεξικό New Grove Dictionary διαλέγει την εύκολη λύση, ορίζοντας την λέξη "Φιλαρμονική" σαν "όρο που χρησιμοποιείται ευρέως για να περιγράψει μουσικούς οργανισμούς". (Καμμιά φορά τα δημοφιλή λεξικά έχουν ένα εξαιρετικό ταλέντο να εξηγούν το αυτονόητο). Το πιό αναλυτικό Oxford English Dictionary ψάχνει την ελληνική ρίζα της λέξης και την ορίζει σαν "αυτόν που αγαπάει την αρμονία, πρόσωπο ή οργανισμό αφιερωμένο στη μουσική".

Όμοια, η λέξη "συμφωνία" παράγεται από τις ελληνικές λέξεις συν (μαζί) και φωνή (phonae=ήχος), λέξη που άρχισε να χρησιμοποιείται από τον 17ο αιώνα για να περιγράψει γενικά την μουσική που παιζόταν από ένα σύνολο μουσικών οργάνων. (Όμως, για να γίνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα, συχνά την χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν επίσης φωνητική μουσική). Έτσι, μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι κάποια στιγμή ένα σύνολο που έπαιζε οργανική μουσική έγινε η πρώτη "συμφωνική" ορχήστρα.

Όλα αυτά όμως δεν εξηγούν γιατί πολλές μοντέρνες ορχήστρες προτιμούν τη μία ονομασία από την άλλη. Προσθέστε σε αυτά και την μακρόχρονη ιδιαίτερη παράδοση σε μερικές περιπτώσεις. Ανάμεσα στις μεγαλύτερες Αμερικανικές ορχήστρες, αυτές της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες είναι Φιλαρμονικές ενώ αυτές του Σικάγου και της Βοστώνης είναι συμφωνικές. Άλλοι αποφεύγουν εντελώς το πρόβλημα χρησιμοποιώντας το όνομα της πόλης που τους φιλοξενεί πριν από τη λέξη "ορχήστρα" π.χ. Cleveland Orchestra και Philadelphia Orchestra.

Με άλλα λόγια δεν υπάρχει μια καθαρή απάντηση. ñ