Εξέγερση στην Γαλλία

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[abbis]

...Συνέχεια...

Αυτό φυσικά που δεν κάνει ο Σαρκοζί είναι να αγγίξει τα γιατί και πώς της διαμορφωθείσας κατάστασης. Και δε θα μπορούσε να το πράξει, αφού ο ίδιος όχι μόνο δεν αμφισβητεί το σύστημα που παρήγαγε αυτές τις διακρίσεις, αλλά ίσα ίσα, όπως εκτιμούν πολιτικοί παρατηρητές, προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ο πρώτος εκπρόσωπος ενός νέου ρεύματος της γαλλικής δεξιάς. Ενός ρεύματος ακραία νεοφιλελεύθερου με σαφείς αποστάσεις από την κλασική γκολική δεξιά, που μιλούσε για ισχυρό κρατικό και δημόσιο τομέα.

Η ρήξη τακτικής στο στρατόπεδο της κυβερνητικής δεξιάς έγινε εμφανής όταν ο πρωθυπουργός ντε Βιλπέν καλούσε, εν μέσω πυρπολήσεων, τους τοπικούς άρχοντες και τις ενώσεις που δρουν στα γκέτο για να συνδιαλλαγεί μαζί τους, ενώ ο Σαρκοζί ζητούσε συλλήψεις και καταδίκες. Μετά από μέρες σιωπής, ο Πρόεδρος Σιράκ πήρε θέση, όχι τόσο απέναντι στην ουσία του προβλήματος βέβαια, αλλά στην κρίση της δεξιάς παράταξης.

Επέμεινε γκολικά, παρουσιάζοντας για άλλη μια φορά τον εαυτό του ως «Πρόεδρο όλων των Γάλλων». Προχώρησε σε ένα ακόμη ευχολόγιο, καλύπτοντας παραλλήλως τη στυγνή καταστολή του Σαρκοζί. Μίλησε με εκπροσώπους του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, με τα συνδικάτα, για να τους νουθετήσει ως προς την ανάγκη «να δίνονται ευκαιρίες σε όλους, ασχέτως καταγωγής ή χρώματος».

Ο ψίθυρος της αριστεράς
«Και τι έγινε;» απαντούν τα παιδιά των γκέτο. «Για τη Γαλλία δε μετρά τίποτε. Ο,τι και αν κάνω, στο μυαλό της θα είμαι πάντα ένα παιδί από τα προάστια» απαντά με στίχους ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα της ραπ στα γαλλικά προάστια, ο 27χρονος Ντισίζ λα Πεστ (κατά κόσμον Σερίν Μ' Μπάι).

Για πολλούς ανθρώπους που ζουν ή εργάζονται στα γκέτο, η στάση της γαλλικής δεξιάς ήταν αναμενόμενη, όπως τόνισαν επανειλημμένως στο «Ρ». Αυτό που δεν έκρυψαν ήταν η πικρία για την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης, της γαλλικής αριστεράς. Γι' αυτό, ίσως, πολλοί από τους συνομιλητές, μας τόνισαν ότι η στάση Σαρκοζί ήταν το πρόσχημα, αλλά όχι η αιτία, προφανώς για να απαντήσουν εμμέσως στις αλλεπάλληλες επιθέσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ΚΚ Γαλλίας κατά του υπουργού Εσωτερικών, μέσα από τις οποίες πιθανώς κάποιος που δε γνωρίζει την πραγματικότητα να συμπέραινε ότι αν εξαλειφθεί ο Σαρκοζί από προσώπου Γης, το ζήτημα θα αρχίσει να λύνεται.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, απορροφημένο από τις διαδικασίες του συνεδρίου του, που ολοκληρώθηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αρκέστηκε σε δηλώσεις και ανακοινώσεις. Ανάλογη στάση κράτησε και το ΚΚ Γαλλίας, που καταδίκασε την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το κενό παρουσίας των άλλων αριστερών δυνάμεων στα προάστια με μηδαμινά αποτελέσματα.

Ολοι παραδέχονται ότι η έκρηξη στα γκέτο ήταν προδιαγεγραμμένη, ότι τα προβλήματα χρονίζουν. Ολοι αναφέρονται στην ανάγκη καταπολέμησης της ανεργίας, βελτίωσης των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, επικέντρωσης της προσοχής στη βελτίωση των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και παραγόντων έτσι ώστε να πάψει να υφίσταται «ζήτημα ενσωμάτωσης».

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, βέβαια, ενίοτε, είναι και πιο καίριοι στις παρατηρήσεις τους. Ο κομμουνιστής δήμαρχος του Σεβράν, στο Σεν Σαν Ντενί, όπου σημειώθηκαν σφοδρά επεισόδια, παραδεχόταν ότι όπως όλα τα άλλα κόμματα και το ΚΚ Γαλλίας δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Αντίθετα με τις δεκαετίες του '60 και του '70, που η πολιτική απέναντι στα γκέτο διαχώριζε τη δεξιά από την αριστερά, δηλώνει στον «Ομπζερβατέρ» ο Στεφάν Γκατινιόν, σήμερα δε γίνεται αυτό.

Ειλικρινής και ο, επί 23 χρόνια, δήμαρχος του προαστίου Ρονί σου Μπουά, ανεξάρτητος της δεξιάς, Κλοντ Περνέ. Μιλώντας στο ίδιο περιοδικό, παραδεχόταν ότι «τα παιδιά που είδα στους δρόμους κατά τα επεισόδια, δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, αν και γνωρίζω την πλειοψηφία των δημοτών μου με το μικρό τους όνομα».

Επί της ουσίας ...τα ίδια
Η κυβέρνηση υπόσχεται κονδύλια, τα κόμματα ζητούν περισσότερα χρήματα για τα προάστια, οι ενδιαφερόμενοι δήμαρχοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν με τα τρέχοντα προγράμματα στις υπάρχουσες ανάγκες. Υποσχέσεις και δεσμεύσεις ξαναμοιράστηκαν για άλλη μια φορά. Το θέμα παύει να αποτελεί πρωτοσέλιδο. Για τους περισσότερους Γάλλους, η καθημερινότητα δεν άλλαξε. Ούτε φυσικά για τα γκέτο, όπου απλώς η αστυνομική παρουσία έγινε ασφυκτικότερη και οι πιθανότητες πρόκλησης έντασης πολύ μεγαλύτερες.

Οταν πρωτοδημιουργήθηκαν οι εργατικές συνοικίες των προαστίων τα προβλήματα δεν ήταν τόσα πολλά, είπαν στο «Ρ» κάτοικοι, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, παλιοί συνδικαλιστές. Γιατί υπήρχε δουλιά, έστω και κακοπληρωμένη. Η παροχή φτηνών καταλυμάτων, η οικονομική βοήθεια στις φτωχότερες οικογένειες, η αυτόματη παροχή υπηκοότητας σε όσα παιδιά γεννιούνται στη Γαλλία, η φοίτησή τους στα ίδια σχολεία με όλα τα άλλα παιδιά ήταν αρχικώς επαρκή μέτρα.

«Σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μία από τις πλέον βάρβαρες φάσεις του. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί και καταλύονται, στο όνομα της ελεύθερης αγοράς και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ακόμη και οι στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές. Αυτοί που θα πεταχτούν πρώτοι στο δρόμο θα είναι οι πλέον αδύναμοι και αυτοί είναι η μεγάλη μάζα των ανειδίκευτων εργατών που στήριξε τη Γαλλία στην ανάπτυξή της. Μεταξύ αυτών, αναμενόμενο είναι ότι υπερτερούν τα παιδιά των μεταναστών, που αν και Γάλλοι πολίτες μεγάλωσαν σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες από τα παιδιά της υπόλοιπης εργατικής τάξης. Οι φτωχότεροι περιθωριοποιούνται κοινωνικά και οικονομικά, συνθλίβονται...» σχολιάζει στο «Μαριάν» ο Ζαν Φρανσουά Καν.

Και αντιδρούν... Κατ' αρχάς τυφλά, όπως έγινε πριν από μερικές ημέρες, γιατί αυτό που νιώθουν είναι, όπως λέει ένας άλλος τραγουδιστής γαλλικής ραπ, ο Φόνκι Φάμιλι, ότι «το κράτος μας π..., για αυτό μάθετε ότι και εμείς θα αμυνθούμε»...

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3124532&textCriteriaClause=&publDate=29/12/2005

[abbis]

«Οι δήμοι δεν αντέχουν τα βάρη»

Στο 6ο μέρος του οδοιπορικού ο «Ρ» επισκέπτεται το προάστιο Λα Κουρνέβ και μιλά με τη δημοτική σύμβολο, Σοφί Ζιστ για το πώς η σταδιακή μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οδήγησε σε χρεοκοπία και αδιέξοδα τους δήμους
   
Είναι ένα από τα γνωστότερα και κοντινότερα, από άποψη απόστασης, προάστια της γαλλικής πρωτεύουσας. Τα οικοδομικά τετράγωνα με τις εργατικές κατοικίες που φιλοξενεί είναι ιδιαιτέρως φημισμένα καθώς θεωρούνταν από τα χειρότερα, τουλάχιστον όσον αφορά στην εμφάνιση και την κατάστασή τους, στην ευρύτερη περιοχή του Παρισιού.

Αν και δε λείπουν τα βίαια περιστατικά, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων επεισοδίων, δεν έγινε τίποτε το ιδιαίτερο. Οπως και η ίδια η δημαρχία ανακοίνωσε λιτά «κάηκαν μερικά αυτοκίνητα, κυρίως εγκαταλειμμένα, πυρπολήθηκαν λίγοι κάδοι απορριμμάτων, και έπεσαν 2 σφαίρες κατά αστυνομικών χωρίς να προκληθεί καμία σοβαρή ζημιά».

Το προάστιο La Courneuve (Λα Κουρνέβ) έχει συνηθίσει στην ένταση. Γι' αυτό και κανένας, ούτε οι τοπικές αρχές ούτε οι κάτοικοι φάνηκε να αναστατώνονται ιδιαιτέρως από τα πρόσφατα επεισόδια. Πόσο μάλλον που δεν πήραν έκταση και οι κάτοικοι, τα μέλη των διαφόρων κοινωνικών και συμβουλευτικών ενώσεων, ο δήμαρχος βρέθηκαν αμέσως στους δρόμους, μίλησαν με όσους πυρπόλησαν αυτοκίνητα, και έληξαν το θέμα εκεί. Η La Courneuve είναι ένα προάστιο με παράδοση δεκαετιών στην αριστερά, γεγονός που έχει αφήσει, σαφώς, το στίγμα του στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των κατοίκων ενώ, μέχρι και σήμερα, η δημαρχία είθισται να διαφοροποιείται ακόμη και από τις κεντρικές θέσεις της επίσημης γαλλικής αριστεράς.

Συγκεκριμένα, ο προερχόμενος από το ΚΚ Γαλλίας δήμαρχος, Ζιλ Που, δε συμμερίστηκε τις εκκλήσεις για επιβολή της τάξης και επέμεινε στη θέση που έχει, επανειλημμένως, διατυπώσει περί αναγκαιότητας αντιμετώπισης της ουσίας των αιτίων που προκαλούν την οργή. Επίσης, δε σταμάτησε να επικρίνει τις γαλλικές δυνάμεις ασφαλείας και την αστυνομία για τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν απέναντι στη νεολαία των γκέτο, αρνήθηκε να επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας και διέψευσε κατηγορηματικά τις εκτιμήσεις του υπουργού Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί ότι η αύξηση του αριθμού των αστυνομικών στους δρόμους του προαστίου ήταν ο παράγοντας που επανέφερε, γρήγορα, τα πράγματα στη σειρά τους.

Η γειτονιά των 4.000
Φθάνω στην La Courneuve, πρωί Σαββάτου. Το κρύο ήταν τσουχτερό και η βροχή δε σταματούσε να πέφτει. Στο σταθμό του τρένου με περιμένει η Σοφί Ζιστ, εκπαιδευτικός αλλά και δημοτική σύμβουλος, βοηθός σε θέματα Παιδείας του δημάρχου. Φυσικά, η συζήτησή μας έγινε υπό την ιδιότητα της δημοτικής συμβούλου, λόγω της γνωστής εγκυκλίου περί μη επαφής των εκπαιδευτικών με δημοσιογράφους.

Γόνος, η ίδια, μεταναστών από την Ισπανία, που έφθασαν στη Γαλλία μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου, η Σοφί ασχολείται χρόνια με τα κοινά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στις τελευταίες εκλογές συμμετείχε και εκλέχτηκε με το κοινό ψηφοδέλτιο της αριστεράς, στο οποίο συμμετείχαν το ΚΚ Γαλλίας, οι τροτσκιστές, οι πράσινοι, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε, φυσικά, δεν είναι άλλο από την cit των 4.000 ατόμων, ένα οικοδομικό τετράγωνο που αποτελείται από 2 πολυώροφες και τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες. Ενα τετράγωνο που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της La Courneuve αλλά και το πλέον γνωστό εργατικό σύμπλεγμα, τουλάχιστον στο Παρίσι. Η εικόνα είναι πραγματικά εντυπωσιακά θλιβερή. Φυσικά, δεν είναι η μοναδική εργατική γειτονιά στο προάστιο. Υπάρχουν και άλλες, μόνο που είναι λιγότερο αποκρουστικές.

Η Σοφί μάς δείχνει το σημείο όπου στις 19 του περασμένου Ιούνη έπεσε νεκρός από διασταυρούμενα πυρά αντίπαλων οικογενειών ο 11χρονος Σίντι - Αχμαντ Χαμάσε. «Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι τέτοιου είδους περιστατικά έχουν μειωθεί σημαντικά», λέει. Το περιστατικό αξιοποίησε δεόντως ο υπουργός Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος επισκέφθηκε την La Courneuve, λίγες μέρες αργότερα, στις αρχές Ιούλη. Οι δηλώσεις του εξόργισαν την τοπική κοινωνία.

«Ο Σαρκοζί υποστήριξε ότι η περιοχή θα ...απολυμανθεί», επισημαίνει η Σοφί. «Εκτός από την εντατικοποίηση της αστυνομοκρατίας, μίλησε επίσης και για θέσεις εργασίας, που κανείς μέχρι σήμερα δεν είδε. Ακόμη, όμως, και σε αυτό το θέμα, η τοποθέτησή του ήταν εξοργιστική. Προανήγγειλε, αρχικώς, 46 θέσεις εργασίας, απευθυνόμενος στους περίπου 3.000 άνεργους της περιοχής. Και συμπλήρωσε ότι "θα κριθεί ποιος θα πάρει τη δουλιά από το πόσο θα μπορεί να ξυπνά νωρίς το πρωί". Αν αυτό δεν ήταν εξευτελισμός και κοροϊδία στα μούτρα των ανθρώπων που υποφέρουν, τότε τι να πει κανείς».
Τότε, η αντίδραση του δημάρχου και της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου ήταν άμεση. Επιτέθηκαν στον Σαρκοζί για το ύφος και τη συμπεριφορά του. Επισήμαναν ότι η «αντίληψη του υπουργού Εσωτερικών για την εργασία, ο ανηλεής ανταγωνισμός και η φιλελευθεροποίηση της αγοράς, είναι αντιλήψεις που ο πληθυσμός της La Courneuve έχουν απορρίψει με την ψήφο τους στο δημοψήφισμα για την ευρωπαϊκή συνθήκη, οπότε ψήφισαν "όχι" με ποσοστό μεγαλύτερο του 70%».

...Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3129497&textCriteriaClause=&publDate=30/12/2005

[abbis]

...Συνέχεια...

«Παραδοσιακά εργατικό προάστιο»

«Η La Courneuve έγινε πραγματικά εργατικό προάστιο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξηγεί η Σοφί. Οι εργάτες τότε ζούσαν πραγματικά σε παραπήγματα. Οταν στη δεκαετία του '60 χτίστηκαν αυτές οι εργατικές πολυκατοικίες ήταν πρόοδος. Τότε, ήταν στη δικαιοδοσία της δημαρχίας του Παρισιού. Σταδιακά πέρασαν στην εδώ δημαρχία, καθώς το προάστιο διογκώθηκε με εκπληκτικούς ρυθμούς. Ολοι οι εργάτες, οι μετανάστες, μεταφέρθηκαν εδώ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Ενδεικτικό είναι ότι ανάμεσα στα 1962 με 1968, ο πληθυσμός έφθασε από τις 25.322 τις 43.318. Οι υποδομές φυσικά δεν ήταν επαρκείς αλλά τότε υπήρχε δουλιά. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ άσχημα και το '90 έφθασαν εδώ που είναι σήμερα. Τώρα, η ανεργία συνθλίβει τα πάντα. Ορισμένοι έχουν εγκαταλείψει το προάστιο. Ο πληθυσμός, πια, δεν ξεπερνά τις 36.000».

Προσπάθειες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, τουλάχιστον από την άποψη της στέγασης, έχουν ήδη αρχίσει. Τρεις μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες έχουν γκρεμιστεί και έχουν αντικατασταθεί από καινούριες. «Βέβαια, τα ενοίκια είναι κάπως υψηλότερα, παραδέχεται η Σοφί, συμπληρώνοντας, όμως, ότι για ένα διαμέρισμα περίπου 70 τετραγωνικών μέτρων, σε μια τέτοια πολυκατοικία, πληρώνει κανείς, κατά μέσο όρο, 550 ευρώ. Είναι πολύ χαμηλότερο από ό,τι στο Παρίσι, όπου για ένα, ανάλογων διαστάσεων, διαμέρισμα, και σε παλαιά κτίρια, το ενοίκιο ξεκινά από τα 1.000 ευρώ. Και εδώ υπάρχουν και τα κρατικά βοηθήματα».

Εχοντας πλέον καθίσει σε ένα ζεστό καφέ για να συνέλθουμε από το κρύο, η Σοφί συνεχίζει την «περιήγηση». Μας μιλά για την αστυνομική βία, την απαράδεκτα περιφρονητική συμπεριφορά της αστυνομίας, την αυξημένη εγκληματικότητα, για τα ναρκωτικά, για «όλες εκείνες τις παραμέτρους, όπως λέει, που είναι συνυφασμένες με ό,τι σημαίνει γκέτο. Ομως, το ζήτημα, υπογραμμίζει, δεν είναι ρατσιστικό. Η έκφρασή του μπορεί αλλά η ουσία του είναι ταξική. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες εδώ που το ετήσιο εισόδημά τους δεν ξεπερνά τα 5.000 ευρώ. Νομίζω ότι είναι σαφές ότι επιβιώνουν, αν το καταφέρνουν, μόνο με τη βοήθεια των διαφόρων επιδομάτων. Δουλιά δεν υπάρχει και αυτό ζητούν».

Γονατίζει η Τοπική Αυτοδιοίκηση
Μας εξηγεί πώς το βάρος της όλης κατάστασης πέρασε σταδιακά στους ώμους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, χωρίς να της δοθούν οι πόροι για να αντεπεξέλθει. «Την ευθύνη για τις εργατικές κατοικίες, όπως και για όλα σχεδόν τα πράγματα στην περιοχή, την έχει ο δήμος. Το υπουργείο Εσωτερικών επιχορηγεί τους δήμους, ετησίως, με συγκεκριμένα κονδύλια. Αυτά, όμως, διαμορφώνονται ανάλογα με τα έσοδα των δήμων. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πρακτικά ότι οι δήμοι όπου ο πληθυσμός είναι φτωχός, άρα έχουν ανάγκη μεγαλύτερης κρατικής βοήθειας, παίρνουν μικρότερα κονδύλια από ό,τι οι δήμοι που είναι σε καλή κατάσταση. Παραδείγματος χάριν, στην La Courneuve, μόνο το 25% των κατοίκων είναι σε θέση να πληρώνει, με βάση το εισόδημά του, δημοτικά τέλη. Υπάρχουν οικογένειες ολόκληρες που ζουν σε ένα αυτοκίνητο, ή που δεν έχουν ρεύμα. Αρα, τα έσοδα του δήμου δεν είναι πολλά και κατά συνέπεια, μικρά είναι και τα κονδύλια του υπουργείου Εσωτερικών. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν μπορεί να σταματήσει παρά μόνο με ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος».

Η Σοφί αναγνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα ταυτότητας στη νεολαία των γκέτο, εκτιμώντας ότι αυτό οφείλεται ακριβώς στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που μεγάλωσαν. «Εδώ, στο δήμο μας, συμβιώνουν άνθρωποι από 44 διαφορετικές χώρες καταγωγής: άνθρωποι από αραβικές ή αφρικανικές χώρες, Κινέζοι, άνθρωποι από την Ινδονησία και τη Σρι Λάνκα. Τα παιδιά τους είναι Γάλλοι. Λόγω, όμως, της οικονομικής κατάστασης πολλών από αυτών, η κοινωνικοποίηση των παιδιών περιορίζεται στα όρια της εργατικής πολυκατοικίας ή του γκέτο. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά αυτά, εκτός όλων των άλλων, έχουν και σύγχυση ταυτότητας».

Μας τονίζει ότι σε καμία περίπτωση τα επεισόδια που έγιναν δεν έχουν κάποια θρησκευτική χροιά. Συμπληρώνει, όμως, ότι ιδιαίτερα μετά το 2001, τα ΜΜΕ, το κράτος, η αστυνομία ακόμη και οι απλοί πολίτες έχουν αρχίσει να κοιτούν «με μισό μάτι» τους μουσουλμάνους, ακόμη και όσους δεν ασχολούνται ιδιαιτέρως με τη θρησκεία, με αποτέλεσμα να τους ωθούν σε περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό. «Φοβάμαι ότι θα φθάσουμε να έχουμε πρόβλημα θρησκείας και θα δημιουργηθεί εκ του μηδενός», λέει σκεφτική.

Κάνουμε μια τελευταία βόλτα στις cits. Περιμένοντας το τρένο της αναχώρησης, η Σοφί κλείνει τη συνάντησή μας. «Κοίτα, εδώ πραγματικά έγιναν πολύ λίγα πράγματα. Ο ίδιος ο κόσμος των γκέτο φρόντισε γι' αυτό. Και όλες αυτές οι εκδοχές που βγήκαν στα ΜΜΕ και τις αξιοποίησε και ο Σαρκοζί, περί ταραχών από τα κυκλώματα των ναρκωτικών είναι ψέματα.

Με βάση τις επαφές που έχουμε με πολλούς άλλους δήμους, σε διαβεβαιώ, και θα στο πουν και άλλοι, ότι σε όποιο προάστιο το δίκτυο της εμπορίας ναρκωτικών πραγματικά ελέγχει τα γκέτο, δεν κουνήθηκε φύλλο. Και ήταν αναμενόμενο, κανένας έμπορος δεν ήθελε να του χαλάσουν τη δουλιά. Αυτό δε σημαίνει ότι τα ναρκωτικά δεν υπάρχουν άφθονα σε όλα τα γκέτο. Αλλά πρέπει να βάζουμε και τα πράγματα στη θέση τους.

Η νεολαία των γκέτο είναι βίαιη. Είναι παιδιά με σωρεία προβλημάτων. Δεν είναι όμως απόβλητα, ούτε μόνο υπόκοσμος. Είναι παιδιά που έγιναν έτσι λόγω του διαρκούς και εντεινόμενου κοινωνικού αποκλεισμού, λόγω της συνεχούς ανεργίας, της απόρριψης, της απελπισίας, της εναγώνιας προσπάθειάς τους να επιβιώσουν σε μια χώρα που είναι η πατρίδα τους και τους φέρεται σαν σε σκουπίδια. Είναι τα παιδιά των κατώτερων στρωμάτων της γαλλικής εργατικής τάξης. Και ξέρεις, ακόμη δεν αντέδρασαν, ούτε ως σύνολο, ούτε ως ένταση, σε αναλογία με το αδιέξοδο που βιώνουν».


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3129497&textCriteriaClause=&publDate=30/12/2005

[Nessa NetMonster]

Καλά ρε abbis, ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά; Υπάρχει λόγος να ποστάρεις όλο το Ριζοσπάστη; Πες τα λίγο περιληπτικά. Αλλιώς θα πόσταρα κι εγώ όλη την Εργατική Αριστερά (να κάνουμε διαγωνισμό ποιος έχει πει τα περισσότερα για τη γαλλική εξέγερση )

[abbis]

«Λειτουργούμε ως παυσίπονο: δεν είμαστε η λύση»

Το οδοιπορικό του «Ρ» συνεχίζεται συζητώντας με ανθρώπους που ασχολούνται με τους νέους των γκέτο σε κοινωνικά προγράμματα αρωγής

Είναι μεσημέρι και ψάχνω απεγνωσμένα τα κουδούνια στη διεύθυνση που μου έχουν δώσει. Είμαι στο κέντρο του προαστίου Επινέ σουρ Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού. Είναι η ώρα που σχολά το δημοτικό σχολείο. Μαμάδες, όλων των χρωμάτων, κρατούν από το χέρι τα πιτσιρίκια τους, που δε φαίνονται διατεθειμένα να πάνε σπίτι αμαχητί. Αναγκάζομαι να ρωτήσω τελικά μία μαμά. «Πού είναι το τοπικό παράρτημα της Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Jeunesse Feu Vert (Νεολαία «Πράσινο Φως») - εξειδικευμένη πρόληψη;». Μου επιβεβαιώνει ότι βρίσκομαι στο σωστό σημείο, αλλά στα κουδούνια δεν αναγράφεται τίποτε.

Ενας πιτσιρικάς μαύρος αποδεικνύεται το τυχερό μου αστέρι. Μένει στην εν λόγω πολυκατοικία, οπότε εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και μπαίνω στο κτίριο. Τον ρωτώ αν γνωρίζει κάτι σχετικά με την οργάνωση. Με ενημερώνει για τον όροφο, αλλά δεν ξέρει σε ποιο ακριβώς διαμέρισμα στεγάζονται τα γραφεία.

Μετά από σειρά περιπετειών (γνωρίστηκα με όλους τους γείτονες του ορόφου που μοιάζει περισσότερο να στεγάζει γραφεία επιχειρήσεων παρά σπίτια), τελικά πετυχαίνω το σωστό κουδούνι. Με υποδέχονται θερμά και δεν κρατιέμαι να μην ρωτήσω προς τι τόση μυστικότητα. «Για λόγους ασφαλείας» μου απαντούν σαν να είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

Οργανώσεις βοηθείας
Μετά από λίγα λεπτά, κάθομαι απέναντι στη διευθύντρια του προγράμματος, την Μισέλ λε Ρεστ. «Η Jeunesse Feu Vert είναι μια οργάνωση που έχει, ήδη, συμπληρώσει τα 45 της χρόνια. Στόχος της ήταν και είναι - όσο και αν έχουν αλλάξει οι μέθοδοι - η παρέμβαση, προληπτική ή βοηθητική, προς τον πληθυσμό εκείνο που αντιμετωπίζει τις χειρότερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Και ιδιαίτερα προς τους νέους που περιθωριοποιούνται από την κοινωνία: είτε πρόκειται για παιδιά, είτε για εφήβους, είτε για νέους γονείς, είτε για παιδιά που μόλις βγήκαν από τη φυλακή».

Η Jeunesse Feu Vert, όπως και αναρίθμητες άλλες κοινωνικές οργανώσεις πρόληψης και παροχής βοήθειας, είναι ιδιωτικού δικαίου και χρηματοδοτούνται σε αρκετά μεγάλο βαθμό από το κράτος. «Βέβαια, λέει η Μισέλ, τα τελευταία χρόνια τα κονδύλια γι' αυτού του είδους τις οργανώσεις έχουν περικοπεί σημαντικά». Τα παιδιά στα οποία απευθύνεται η οργάνωση είναι μεταξύ 10-25 ετών και κατοικούν «σε δύσκολες συνοικίες», δηλαδή σε γκέτο. Η συγκεκριμένη οργάνωση δραστηριοποιείται κυρίως στην ευρύτερη περιφέρεια του Παρισιού, δηλαδή την περιφέρεια Ile de France, η οποία αριθμεί περίπου όσους κατοίκους έχει το Βέλγιο.

Τα μέλη της, που ονομάζονται «παιδαγωγοί», και, εκτός από μια επιπλέον εκπαίδευση, είθισται να είναι είτε εκπαιδευτικοί, είτε κοινωνικοί λειτουργοί, είτε ψυχολόγοι, δεν περιμένουν να χτυπήσει κάποιος την πόρτα της οργάνωσης. Πάνε μέσα στο γκέτο, σε όλα εκείνα τα σημεία που συγκεντρώνεται η νεολαία. Μιλούν μαζί τους, εγκαθιστούν σχέσεις και επαφές. Προσπαθούν να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών που βρίσκονται ακόμη στο σχολείο με αθλητικές, καλλιτεχνικές, περιβαλλοντικές ενασχολήσεις, τέτοιες που και να αναδείξει το ενδεχόμενο ταλέντο τους, αλλά και να τα ...τραβήξει από το πεζοδρόμιο.

«Ασχολούμαστε με όσους έχουν φτάσει στην κόκκινη γραμμή»
«Παράλληλα, γίνεται μια σταθερή δουλιά ψυχολογικής υποστήριξης. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε πολύ σκληρές συνθήκες. Η εικόνα του εαυτού τους, της οικογένειας, οι σχέσεις με τους γονείς είναι συχνά πολύ διαταραγμένες. Προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε να κλείσουν αυτές τις ψυχολογικές πληγές, να αποκαταστήσουν μια στοιχειώδη εσωτερική ισορροπία, μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ενήλικο, να τα απομακρύνουμε από τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό, δύο εξαιρετικά διαδεδομένα φαινόμενα στα γκέτο».

Η Μισέλ υποστηρίζει ότι η πιο δύσκολη ομάδα είναι αυτή των νέων μεταξύ 16 και 25 ετών. Στην πλειοψηφία τους έχουν τελειώσει, όπως όπως, το σχολείο και με τη μηδαμινή τεχνική κατάρτιση που απέκτησαν δεν εισπράττουν παρά μόνο αλλεπάλληλες ματαιώσεις και απογοητεύσεις. «Και το χειρότερο είναι ότι υπό αυτές τις συνθήκες έχουν άπειρο ελεύθερο χρόνο, που ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τον γεμίσουμε».

Με δεδομένο ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν βιώσει τις συνέπειες της ανεργίας ως μέλη μιας οικογένειας που οι γονείς σπάνια εργάζονται, συνήθως δεν έχουν καμία επαφή με τις έννοιες ωράριο, ολοκλήρωση μιας εργασίας, συνέπεια. «Επιπλέον, η αυτοπεποίθησή τους είναι κάτι περισσότερο από χαμηλή. Μέσα από ειδικά προγράμματα, που ονομάζονται "εκπαιδευτικοί δρόμοι", προσπαθούμε να τα φέρουμε σε επαφή με επαγγελματίες, παραδείγματος χάριν τεχνίτες, και στο πλευρό τους να μάθουν μια τέχνη, αλλά το κυριότερο να μάθουν τη διαδικασία της εργασίας.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο που ουδέποτε είχε το παραμικρό πρόγραμμα στην καθημερινότητά του, να μπει σε μια τέτοια λογική, να επιμείνει μπροστά στις δυσκολίες, να μην τα παρατήσει, να είναι συνεπής. Προσπαθούμε, μάλιστα, όλες αυτές οι ενασχολήσεις να έχουν έναν αντίκτυπο και στη γειτονιά: δηλαδή να φτιάξουν στο πλαίσιο του προγράμματος κάτι που θα μείνει στη γειτονιά τους, που θα το βλέπουν και οι ίδιοι για να μένουν ικανοποιημένοι, αλλά θα το δουν και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι και θα αναγνωρίσουν την αξία τους».

Ετσι όπως διαρθρώνεται η οργάνωση σε διάφορες «ευαίσθητες γειτονιές» των προαστίων γύρω από το Παρίσι έχει τουλάχιστον 5 κεντρικά παραρτήματα και πολλά άλλα μικρότερα τμήματα, στο εσωτερικό των γκέτο. Οπου δραστηριοποιείται, όπως μας ενημερώνει η Μισέλ, αντιστοιχούν περίπου 3 «παιδαγωγοί» σε κάθε 2 γειτονιές, δηλαδή ανά 8.000 κατοίκους συνολικά.

Αυτό σημαίνει ότι, κατά μέσο όρο, ο κάθε «παιδαγωγός» ασχολείται με τουλάχιστον 200 νέους. «Μεγάλο φορτίο», παραδέχεται η Μισέλ. «Η απασχόληση είναι πλήρης, για την ακρίβεια είναι από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωί. Γιατί συχνά τα παιδιά με τα οποία μιλάμε, μας αναζητούν τις πιο απίθανες ώρες για να μας ζητήσουν βοήθεια. Δεν έχουν πού αλλού να πάνε ή σε ποιον να μιλήσουν. Είμαστε στη διάθεσή τους 24 ώρες το 24ωρο».

Δεν υπάρχουν αρνητικές πλευρές, προβλήματα, ρωτάω. Η Μισέλ δε διστάζει καθόλου να απαντήσει. «Φυσικά και υπάρχουν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των παιδιών αυτών που έχουν απογοητευτεί και απορριφθεί από σχεδόν όλους τους θεσμούς, τις υπηρεσίες, τους ανθρώπους του γαλλικού κράτους και φυσικά από όλους τους ενηλίκους, δηλαδή γονείς ανέργους άρα αποτυχημένους, δασκάλους που τα απέρριψαν, αστυνομικούς που τους φέρονται σαν σε σκουπίδια. Είναι επίσης δύσκολο να μπορέσει κανείς να αντέξει και να αντιμετωπίσει τα συμπλέγματα προβλημάτων που βιώνουν».

...Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3131946&textCriteriaClause=&publDate=31/12/2005

[abbis]

...Συνέχεια...

«Η βία, εκατέρωθεν, είναι βασικός τρόπος έκφρασης»

«Τέλος, υπάρχει και η βία. Είναι βασικό συστατικό, όπως είναι αναμενόμενο, της συμπεριφοράς τους. Ιδιαίτερα των αγοριών. Και εκφράζεται σε όλους τους τομείς της προσωπικότητάς τους, αρχής γενομένης από τον εαυτό τους. Ακολουθεί ο στενός περίγυρος και κυρίως οι γυναίκες. Οι κοπέλες στις γειτονιές αυτές περνούν πολύ δύσκολες ώρες. Η λεκτική και η σωματική βία εναντίον τους αυξάνεται μέρα με την ημέρα».

Με τη βία, όμως, προσθέτει, προσπαθούν να τους αντιμετωπίσουν και οι αρχές τώρα. «Η αστυνομία φέρεται στα παιδιά των γκέτο με επιεικώς απαράδεκτο τρόπο», λέει η Μισέλ. «Είναι δύσκολο ακόμη και να στο περιγράψω. Γεγονός είναι ότι οι προκλήσεις είναι καθημερινές. Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα την τελευταία διετία, από τότε δηλαδή που ουσιαστικά καταργήθηκε το σώμα Police de Proximite, και αντικαταστάθηκε από δύο σώματα καταστολής: τα CRES (που είναι σαν τα ελληνικά ΜΕΑ) και τις ειδικές δυνάμεις αντιμετώπισης εγκλήματος BAC.

H police de proximite ήταν ένα σώμα που συστάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '90. Αποτελούνταν από αστυνομικούς που είχαν περάσει από ειδική εκπαίδευση και ως καθημερινή ενασχόληση είχαν να συζητούν με αυτά τα παιδιά. Κάποιοι φορούσαν πολιτικά, κάποιοι όχι. Εμπαιναν στο γκέτο, συζητούσαν, διοργάνωναν αθλητικούς αγώνες και εκδηλώσεις. Χωρίς να σημαίνει ότι έγιναν θαύματα, είναι αλήθεια ότι όπου το συγκεκριμένο πρόγραμμα εφαρμόστηκε, υπήρξε σημαντική μείωση των βίαιων επεισοδίων, των συγκρούσεων και των συλλήψεων.

Ομως, η τωρινή κυβέρνηση έκρινε ότι δε χρειάζεται μια τέτοιου είδους προσέγγιση. Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν από μερικούς μήνες, ο Σαρκοζί επισκέφτηκε την Τουλούζη, όπου ο εκεί διοικητής της αστυνομίας έχει δώσει ιδιαίτερο βάρος στην τακτική της προσέγγισης. Μιλώντας σε ανοιχτή εκδήλωση μπροστά σε όλους τους τοπικούς αξιωματούχους, ούτε λίγο ούτε πολύ τον εξευτέλισε, λέγοντας ότι δεν είναι δουλιά της αστυνομίας να συζητά αλλά να συλλαμβάνει. Σήμερα, λοιπόν, η αστυνομία είναι αυτή που ήθελε ο Σαρκοζί: σαν Ράμπο που κακοποιούν, προσβάλλουν, συλλαμβάνουν. Κάνουν, δηλαδή, τα πράγματα ακόμη χειρότερα».

Σημαντικό ρόλο στο να διατηρήσουν οι οργανώσεις βοήθειας, όπως η Jeunesse Feu Vert, τους δεσμούς τους με τη νεολαία των γκέτο, έχει διαδραματίσει και η σταδιακή είσοδος στις οργανώσεις παιδιών που προέρχονται ακριβώς από αυτές τις «ευαίσθητες ζώνες». Ενας από αυτούς, ο Μαχμούντ, που είναι «παιδαγωγός» την τελευταία διετία έχοντας σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός, αναλαμβάνει και τη λεπτομερέστερη περιήγηση στο γκέτο του Επινέ σουρ Σεν.

«Αν και αρχικά υπάρχει μια κάποια αντίδραση, σε βλέπουν λίγο σαν προδότη, σταδιακά τα παιδιά εμάς μας εμπιστεύονται ευκολότερα από ό,τι αν προερχόμαστε από κάποια... φυσιολογική γειτονιά. Στην τελική, καταλαβαίνουμε τι ακριβώς τους συμβαίνει, τι νιώθουν, χωρίς να χρειαστεί να μας εξηγήσουν με λεπτομέρειες. Το έχουμε ζήσει και εμείς.

Για σένα είναι δύσκολο να καταλάβεις, ας πούμε, τι σημαίνει "μάτσο" συμπεριφορά για τους άνδρες και πώς σε αντιμετωπίζουν σε μια κλειστή κοινωνία σαν του γκέτο, αν δεν την υιοθετήσεις. Εγώ μπορώ να το αντιληφθώ ευκολότερα και μπορώ, πιο άνετα, να μιλήσω με ένα αγόρι από το γκέτο γι' αυτό».

Ρωτάω την καταγωγή των παιδιών με τα οποία ασχολείται το συγκεκριμένο παράρτημα της Jeunesse Feu Vert, για να εισπράξω την έντονη αντίδραση της Μισέλ: «Πρέπει να τελειώνει πλέον αυτό το θέμα. Είναι όλοι Γάλλοι. Δεν έχει καμία σημασία από πού ήρθαν οι γονείς τους. Εχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω τη φράση περί 2ης και 3ης γενιάς μεταναστών. Και μόνο το γεγονός ότι διατυπώνεται, δημιουργεί μια κατάσταση και βάζει σε ένα ρόλο τα παιδιά, ο οποίος είναι επικίνδυνος».

Πώς φθάσαμε στα επεισόδια; «Λόγω της ολοένα αυξανόμενης μιζέριας», απαντά ο Μαχμούντ. «Γιατί τα παιδιά αυτά νιώθουν αδικημένα, γιατί βρίσκονται στο περιθώριο, γιατί είναι κοινωνικά αποκλεισμένα, γιατί δε βρίσκουν δουλιά, γιατί δεν έχουν κανένα μέλλον. Ο Σαρκοζί όταν τους χαρακτήριζε "απόβλητα", ήξερε τι έκανε: έτσι τους αποκαλεί η πλειοψηφία».

«Περιθάλπουμε, δε λύνουμε»
«Μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου τους αθλίους, όπως τους περιγράφει ο Εμίλ Ζολά;» παίρνει το λόγο η Μισέλ. «Σήμερα, δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά δεν απέχει πολύ. Συνειδητοποιείς ότι γίνονται συσσίτια, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να καλυφθούν οι ανάγκες. Εμείς μπορούμε να προσφέρουμε υποστήριξη, βοήθεια, αλλά δεν μπορούμε ούτε να τους βρούμε φαγητό, ούτε να τους βρούμε δουλιά, ούτε να τους εγκαταστήσουμε σε ένα σπίτι όταν τους πετούν στο δρόμο γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο, ούτε να τους εξασφαλίσουμε θέση σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης όταν τους την αρνούνται.

Βασικά, λειτουργούμε ως παυσίπονο σε μια αρρώστια που χρειάζεται ριζική επέμβαση για να αντιμετωπιστεί. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να προσπαθήσουμε να ακουστούν τα αιτήματά τους, να γίνουν κατανοητά τα προβλήματά τους, να προσπαθήσουμε να τους πάρουμε από το χέρι και να τους πείσουμε ότι με τις πυρπολήσεις δε θα βγάλουν άκρη. Μπορεί, όμως, να κερδίσουν κάτι αν αγωνιστούν, αν παλέψουν, αν ασχοληθούν με την πολιτική, αν οργανωθούν».

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3131946&textCriteriaClause=&publDate=31/12/2005

[Καλλισθένης]

Καλά ρε abbis, ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά; Υπάρχει λόγος να ποστάρεις όλο το Ριζοσπάστη; Πες τα λίγο περιληπτικά.

Κ.Ι.Σ.

[Vulcan]

Καλά ρε abbis, ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά;

Βάζε ρε Άρη, διαβάζει ένας, εγώ. Κι ένας που ξέρω ακόμη, δύο.     Το κείμενο είναι συγκλονιστικό και έχει περισσότερα στοιχεία για το φαινόμενο απ' όσα όλες μαζί οι άλλες εφημερίδες, κωλοφυλλάδες ή μη. Άσε που κάνει την δική μας συζήτηση να μοιάζει με συζήτηση χαζοχαρούμενων κολεγιόπαιδων.    Το ότι είναι του Ριζοσπάστη ή του όποιου φούφουτου, λίγο ενδιαφέρει. Όποιος άλλος θέλει και μπορεί να κρεμάσει, ας κρεμάσει και την ιστορία της μάνας του, ουσία να έχει το πράγμα κι εμείς διαβάζουμε. Σιχαίνομαι τις περιλήψεις και τα τηλεγραφήματα, μ' αρέσουν τα κείμενα που έχουν κάτι να πουν και ξέρουν πως να το πουν.

Κείμενα ρεεεεεε!!! Κείμενα κι ανάγνωση, όχι συνθήματα και περιλήψεις και αποδελτιώσεις. Όχι άλλο φροντιστήριο, σημειώσεις, κρετινισμός, ανεπάρκεια  και  συναισθηματική αναπηρία! 
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Καλή χρονιά!

[Turambar]

Χρόνια υπάρχουνε, χρόνος δεν υπάρχει....


Λινκ για τους γρήγορους αναγνώστες και τους έχοντες λίγα να κάνουνε...

Εξειδίκευση είναι να ξέρεις όσο περισσότερα πράγματα για όσο μικρότερο γνωστικό αντικείμενο. Η απόλυτη εξειδίκευση είναι να ξέρεις τα πάντα για το τίποτα...

απο το νόμο του Μέρφυ

[Vulcan]

Χρόνια υπάρχουνε, χρόνος δεν υπάρχει....

Ο χρόνος υπάρχει και είναι άπειρος. Μας έπεισαν ότι είναι λίγος για να μας βάλουν στο παιχνίδι τους. Βολεύει να τον ξοδεύουμε σε μαλακίτσες και όχι σε ουσία. Το διαδίκτυο είναι το μέσο ανάγνωσης και γραφής που αντικαθιστά το βιβλίο. Αν μας πείσουν ότι είναι fast-foodάδικο, την βάψαμε. Όποιος κατάλαβε, τον Κύριον οίδε. 

[apostolos1986]

Αίρονται την Τετάρτη τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας στη Γαλλία

Με απόφαση του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ αίρονται την Τετάρτη 4 Ιανουαρίου τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας, τα οποία βρίσκονται σε ισχύ από το Νοέμβριο μετά το κύμα αστικής βίας που έπληξε για τρεις εβδομάδες τις γαλλικές μεγαλουπόλεις.

Η γαλλική κυβέρνηση αναμένεται να λάβει και επίσημα τη συγκεκριμένη απόφαση κατά το υπουργικό συμβούλιο της Τρίτης και την Τετάρτη αναμένεται να αρθούν τα περιοριστικά μέτρα, ανακοινώθηκε από το γραφείο του Σιράκ.

Υπενθυμίζεται ότι η χρονική διάρκεια του έκτακτου αυτού μέτρου είχε προβλεφθεί από τους βουλευτές, που είχαν υπερψηφίσει τη σχετική διάταξη, έως την 21η Φεβρουαρίου του 2006.

Η απόφαση για την επίσπευση της κατάργησης του μέτρου ελήφθη, καθώς οι εορτασμοί για την έλευση του νέου έτους πραγματοποιήθηκαν σε ήρεμο κλίμα. Αξιωματούχοι εξέφραζαν φόβους ότι η αστική βία μπορεί να αναζωπυρωνόταν με αφορμή τις γιορτές για την Πρωτοχρονιά.

Τα περιοριστικά μέτρα έδιναν τη δυνατότητα στους δημάρχους των «προβληματικών» προαστίων να επιβάλουν απαγόρευση της κυκλοφορίας και να διεξάγουν έρευνες κατά τη διάρκεια της ημέρας χωρίς να υπάρχει δικαστική εντολή.

Η εξέγερση των νέων αφρικανικής καταγωγής στα γαλλικά προάστια τον περασμένο Οκτώβριο είχε ως απολογισμό περισσότερα από 6.000 καμένα αυτοκίνητα σε 300 πόλεις, 1.500 συλλήψεις και ένα νεκρό.

ΠΗΓΗ:news.in.gr

Περίληψη:Ο γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ αποφάσισε να άρει πρόωρα τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας που τέθηκαν σε  ισχύ για να αντιμετωπιστεί η εξέγερση των νέων αφρικανικής καταγωγής.Πρόωρα γιατί αρχικά είχε αποφασισθεί να διατηρηθούν μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου!!Την αποφαση θα τη λάβει το υπουργικό συμβούλιο και θα αρθούν από την Τετάρτη 4 Ιανουαρίου.

[abbis]

«Συνδικάτα και Αριστερά: οι μεγάλες απουσίες»

Συνδικαλιστές μιλούν στο «Ρ» για το πώς το συνδικαλιστικό κίνημα και το ΚΚ Γαλλίας αποκόπηκε σταδιακά από την εργατική τάξη των προαστίων και σήμερα δεν έχουν καμία επιρροή

Εχει, ήδη, σκοτεινιάσει για τα καλά όταν φθάνω στο σημείο που έχουμε ραντεβού με τον Φιλίπ και τον Μαρσέλ. Τα φώτα έχουν ανάψει και η κίνηση στο δρόμο δεν είναι τόσο μεγάλη, αφού τα καταστήματα είναι κλειστά. Επιπλέον, όπως εξηγεί ο Φιλίπ, τις τελευταίες μέρες, λόγω των επεισοδίων, με τη δύση του ηλίου οι περισσότεροι κάτοικοι κλείνονται στα σπίτια τους.

Βρισκόμαστε στο προάστιο Αρζεντέιγ, βορειοδυτικά του Παρισιού. Η εντύπωση που μου δίνει, μέσα στο πρώτο σκοτάδι της νύχτας, είναι μιας αρκετά μεγάλης πόλης και δεν πέφτω έξω. Με βάση τα τελευταία επίσημα στοιχεία, αριθμεί περίπου 1.000.000 κατοίκους. Οι γειτονιές του έχουν η κάθε μία το δικό της χρώμα, κλίμα και ύφος: άλλες εμφανώς πιο πλούσιες, άλλες εντυπωσιακές με καινούριους ουρανοξύστες και σύγχρονα κτίρια, άλλες πιο φτωχές. Το Αρζεντέιγ, μία από τις αγαπημένες πόλεις του ζωγράφου Κλοντ Μονέ που έμεινε εδώ 6 χρόνια και του συγγραφέα Γκι ντε Μοπασάν, εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά και εργατικά προάστια της γαλλικής πρωτεύουσας.

Μαζί με αυτήν την εξέλιξη ήρθαν και τα γκέτο. Το σημαντικότερο γκέτο της πόλης βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της. Είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Πρόκειται για εργατικές πολυκατοικίες που εκτείνονται κατά μήκος ενός πεζόδρομου με τη μορφή ανυψωμένης γέφυρας. Ακριβώς από κάτω από τη γέφυρα περνά ένας από τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους της πόλης που οδηγούν εκτός των ορίων της. Με τον Μαρσέλ και τον Φιλίπ αρχίζουμε να περιδιαβαίνουμε τον, ομολογουμένως, μεγάλο πεζόδρομο με τα διαφορετικά επίπεδα.

Ο Μαρσέλ είναι πρώην συνδικαλιστής και νυν συνταξιούχος. Εζησε περισσότερα από 25 χρόνια στο Αρζεντέιγ και ακόμη και σήμερα, που έχει μετακομίσει στην επαρχία, έρχεται συχνά για να δει τους φίλους του που παραμένουν εδώ. Ο Φιλίπ είναι γέννημα θρέμμα του προαστίου. Εργάζεται στα ταχυδρομεία και τα τελευταία χρόνια είναι εκπρόσωπος, στον κλάδο του, στη συνδικαλιστική οργάνωση της CGT, που επηρεάζει το ΚΚ Γαλλίας, ολόκληρης της περιφέρειας του Παρισιού, δηλαδή του Ile de France (Ιλ ντε Φρανς), μια περιοχή όπου κατοικούν πάνω από 13 εκατομμύρια κάτοικοι.

Πρόκληση Σαρκοζί και.. σκιές πίσω από τις φωτιές
Σταματάμε μπροστά σε ένα μικρό δρομάκι που χωρίζει δύο ογκώδεις εργατικές πολυκατοικίες. «Εδώ, λέει ο Φιλίπ, πριν από μία βδομάδα περίπου ήρθε ο Σαρκοζί, περικυκλωμένος από ένα στρατό σωματοφυλάκων, για να εκφράσει δήθεν τη συμπαράστασή του στους κατοίκους και να αποκαλέσει τους νέους που συμμετείχαν στα επεισόδια απόβλητα. Εφυγε άρον άρον, όπως καταλαβαίνεις, γιατί το κλίμα δεν τον σήκωνε ιδιαιτέρως».

Στο Αρζεντέιγ, κυρίως στο σημείο που τώρα περιδιαβαίνουμε και σε όλους τους γύρω δρόμους, σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια. Πυρπολήθηκαν πολλά αυτοκίνητα και έγιναν αρκετές συλλήψεις. Οι συνομιλητές μου, πάντως, επιμένουν ότι τα επεισόδια σίγουρα δεν είχαν την έκταση που τους δόθηκε από τα ΜΜΕ και από την κυβέρνηση. Μου αναφέρουν ότι στο Αρζεντέιγ, υπήρξαν στιγμές που οι ίδιοι είδαν ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τα γκέτο, να καίνε αυτοκίνητα. Ανθρωποι με εμφάνιση που θύμιζε μάλλον μέλη ακροδεξιών οργανώσεων παρά το στιλ ράπερ που κυριαρχεί στις εργατικές γειτονιές. Είναι μια παρατήρηση που άκουσα και σε άλλα προάστια.
«Δε λέμε ότι δεν έγιναν επεισόδια, ούτε ότι δεν ενεπλάκησαν παιδιά από τα γκέτο. Λέμε απλώς ότι υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς το ενδεχόμενο η διόγκωση που έλαβαν τα επεισόδια να ήταν και λίγο τεχνητή, από όλες τις απόψεις. Αλλωστε, μετά το "όχι" στο δημοψήφισμα για το "ευρωσύνταγμα", έπρεπε να γίνει σαφές ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, και πώς θα αντιμετωπιστεί ο οποιοσδήποτε διαφωνεί με τις επιλογές αυτές. Ε, τώρα, έγινε σαφές. Τρεις μήνες θα έχουμε κατάσταση έκτακτης ανάγκης».

Παρατηρώ ότι η παρουσία των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας είναι κάτι παραπάνω από έντονη. Κάτω από τη γέφυρα όπου βρίσκεται το γκέτο, έχουν σταθμεύσει περίπου 10 κλούβες της γαλλικής αστυνομίας με περισσότερους από 90 ράμπο. Δεν έχει επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας αλλά λίγο ρόλο παίζει, αφού είναι εμφανές ότι παντού βασιλεύει η καταστολή και ο φόβος.

Αφού μου δείχνουν τις 2 - 3 πολυκατοικίες του γκέτο που έχουν προσφάτως ανακαινιστεί και όντως έχουν τεράστια αισθητική, τουλάχιστον, διαφορά από τις υπόλοιπες, καθόμαστε στο μοναδικό καφέ που είναι ανοιχτό στο πεζόδρομο. Το σκηνικό είναι βγαλμένο από ταινία. Είναι γεμάτο από ηλεκτρονικά παιχνίδια ενώ σε μία οθόνη προβάλλονται τα αποτελέσματα τυχερών παιχνιδιών. Οι λιγοστοί θαμώνες του, διαφόρων χρωμάτων, καθώς και η όλη ατμόσφαιρα, δε θυμίζουν σε τίποτε ότι βρισκόμαστε λίγα χιλιόμετρα από το Παρίσι, την πόλη του φωτός. Αντίθετα, ο αέρας είναι πνιγηρός από τα τσιγάρα και βαρύς από την παρακμή.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3133894&textCriteriaClause=&publDate=3/1/2006

[abbis]

...συνέχεια...

Δύο πελάτες διαπληκτίζονται εντόνως μεταξύ τους, με τον έναν να κατηγορεί τον άλλο ότι είναι μεθυσμένος. Παρεμβαίνουν οι υπόλοιποι και πετούν έξω το... μεθυσμένο. Το δάπεδο είναι γεμάτο αποτσίγαρα καθώς δεν υπάρχουν τασάκια. Ενας τεράστιος σκύλος περιφέρεται ανάμεσα στα πλαστικά τραπέζια ενώ το αφεντικό του και ιδιοκτήτης του μαγαζιού τού φωνάζει διαρκώς να απομακρυνθεί. Συνειδητοποιώ ότι είμαι η μοναδική γυναίκα στο χώρο, εκτός από την κοπέλα που σερβίρει και έχει αμφίεση καμπαρέ.

«Είναι το μοναδικό μέρος στη γειτονιά που μαζεύονται όλοι για έναν καφέ, για μια μπίρα. Βέβαια, λόγω της κατάστασης, υπάρχει ένα γενικό μούδιασμα» εξηγεί ο Φιλίπ. Αρχίζει να μου περιγράφει την κατάσταση και το πώς τα πράγματα έφθασαν στα επεισόδια: ανεργία, μιζέρια, οργή, έκρηξη. Η γνωστή οδός που έχω ακούσει από όλους τους άλλους συνομιλητές μου αυτές τις μέρες. Η ανεργία και η αγανάκτηση στο γκέτο χτυπούν «κόκκινο».

«Τεράστιο το πολιτικό κενό»
Και τα συνδικάτα τι έκαναν ή τι κάνουν, ρωτώ. «Βασικά, τίποτε» απαντά ο Φιλίπ. «Τα συνδικάτα, και ιδιαίτερα η CGT είχαν πολύ μεγάλη δράση σε όλα τα προάστια και ιδιαίτερα στα γκέτο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90. Στα τοπικά παραρτήματά τους συμμετείχαν πολλοί από τους γονείς των παιδιών που σήμερα βρέθηκαν στο δρόμο. Ηταν εντυπωσιακό και μόνο να παρακολουθήσεις μια συνεδρίαση: υπήρχαν όλων των ειδών τα χρώματα, οι διάλεκτοι, οι καταγωγές».

«Δυστυχώς όμως, συνεχίζει, τα συνδικάτα δεν ακολούθησαν τις εξελίξεις, δεν προσαρμόστηκαν στη νέα πραγματικότητα. Οταν άρχισαν σωρηδόν οι απολύσεις, πολλά από τα μέλη τους βρέθηκαν στην ανεργία. Και πρώτοι από όλους, οι πιο αδύναμοι, δηλαδή οι πρώην μετανάστες ή τα παιδιά τους. Τα συνδικάτα, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της CGT, δεν αντέδρασαν αποτελεσματικά. Επέμειναν στις παραδοσιακές μεθόδους οργάνωσης και πάλης. Δε συνειδητοποίησαν ότι με εργασιακές επιτροπές και με τον κύριο όγκο των αιτημάτων τους να ασχολείται με τα εργασιακά, άφηναν σταδιακά εκτός, όλους εκείνους που, φυσικά, δεν τους ενδιέφεραν πλέον οι εργασιακές συνθήκες και οι μισθοί γιατί δεν είχαν καν μεροκάματο.

Ετσι, σταδιακά οι επαφές με αυτή τη μάζα των ανθρώπων χάθηκαν. Οταν τα συνδικάτα αποφάσισαν να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με τους ανέργους, ήταν ήδη αργά. Οι δεσμοί είχαν χαθεί, κανείς δεν τους είχε εμπιστοσύνη. Οι πρώην συνάδελφοί μας είχαν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, στην απελπισία, στην απόγνωση και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται: αλκοολισμός, βία, καταθλίψεις, οικογενειακά προβλήματα, εξώσεις... Ακόμη και τώρα, με τα επεισόδια, τα συνδικάτα αντέδρασαν με γενικόλογες ανακοινώσεις. Δεν ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, δεν προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την επαφή με τα γκέτο».

«Το πρόβλημα, παρεμβαίνει ο Μαρσέλ, δεν περιορίζεται στα συνδικάτα. Είναι γενικό, πολιτικό, και συνδέεται με τη στάση και την τακτική που έχουν επιλέξει να κρατήσουν σχεδόν όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Εγώ ήμουν επί δεκαετίες χρόνια μέλος του ΚΚ. Εδώ, στο Αρζεντέιγ που έμενα, ένας από τους βασικούς άξονες δράσης μας ήταν η πολιτική δουλιά μέσα στις εργατικές συνοικίες, στα γκέτο. Γνωρίζαμε τους κατοίκους με το μικρό τους όνομα. Οι κομματικές οργανώσεις λειτουργούσαν ως δίαυλος επικοινωνίας και συγχώνευσης των διαφορετικοτήτων, καλλιεργούσαν μια άλλη οπτική και συμπεριφορά μεταξύ μας, τη συνείδηση ότι όλοι είμαστε Γάλλοι και εργάτες, άρα δε μας χωρίζει κάτι.

Η προσπάθεια για να σπάσει η ξενοφοβία και ο σοβινισμός, δύο χαρακτηριστικά που η αστική τάξη τροφοδοτεί μεθοδικά για να μας διασπά, ήταν διαρκής και αποτελεσματική σε μεγάλο βαθμό. Σήμερα, το ΚΚ Γαλλίας δεν έχει ούτε μία οργάνωση στα γκέτο, όπως δεν έχει και αλλού. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη δυνατή δομή, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερη από την παντελή απουσία».

«Και η απουσία αυτή φάνηκε στα τωρινά επεισόδια, συμπληρώνει ο Φιλίπ. Ηταν απλώς ξέσπασμα τυφλής βίας και μάλιστα από κάποιους λίγους. Οι περισσότεροι, νέοι και μεγαλύτεροι, είναι απλώς κλεισμένοι στα σπίτια τους, εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα και στην απόγνωση. Καμία προοπτική, καμία πρόταση, καμία ελπίδα. Η γαλλική Αριστερά έχει τεράστια ευθύνη για αυτό το τέλμα».

Σηκωνόμαστε να φύγουμε. Το κρύο είναι τσουχτερό και οι δρόμοι αρχίζουν πραγματικά να ερημώνουν. Το μοναδικό μαγαζί που φαίνεται να έχει κίνηση είναι ένα αραβικό σουβλατζίδικο που δίνει φαγητό για το σπίτι. Ο Μαρσέλ ψάχνει κάτι στις πινακίδες με τα ονόματα των δρόμων. «Α, ωραία!» μονολογεί κάποια στιγμή. «Τώρα, λύθηκαν όλα».

Τον ρωτώ τι ακριβώς συμβαίνει. Μου εξηγεί ότι ο κεντρικός δρόμος του γκέτο λεγόταν «οδός Λένιν», ενώ τώρα έχει μετονομαστεί σε οδό «ευρωπαϊκής ενοποίησης». «Αλλωστε, τη βιώνουμε όλη αυτήν την ισότητα και την ενοποίηση» σχολιάζει ειρωνικά, ενώ μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Καθώς κατευθυνόμαστε προς το σταθμό του τρένου, οι κλούβες έχουν ανάψει τους φάρους, και τα αστυνομικά αυτοκίνητα μαρσάρουν κάτω από τη γέφυρα του γκέτο. Ετσι ...από συνήθεια.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3133894&textCriteriaClause=&publDate=3/1/2006

[abbis]

ΓΑΛΛΙΑ - ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΑ ΓΚΕΤΟ
Ενα χρόνο μετά, τα πάντα είναι ίδια και χειρότερα

Εντολή στις τοπικές αρχές να απομακρύνουν όλα τα εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα από τους δρόμους, να παραμένουν άδειοι οι κάδοι απορριμμάτων και να κλειδωθούν ερμητικά όλοι οι ηλεκτρικοί υποσταθμοί έδωσε, τα τελευταία 24ωρα, ο υπουργός Εσωτερικών. Επιπλέον, ο Νικολά Σαρκοζί ζήτησε αυξημένα μέτρα ασφαλείας, περιπολίες και μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών ανά ομάδες στους δρόμους γύρω από τα «γκέτο» των προαστίων, καλώντας τους αστυνομικούς να «μη μιλούν, ιδιαίτερα σε δημοσιογράφους, για τις επιχειρήσεις - σκούπα που πραγματοποιούνται εκεί, προκειμένου να μη ...δημιουργηθεί κλίμα».

Ενας χρόνος συμπληρώθηκε στις 27 Οκτώβρη από το θάνατο 2 νεαρών, στο προάστιο Κλισύ σου Μπουά, βορειοανατολικά του Παρισιού, από ηλεκτροπληξία σε υποσταθμό ηλεκτρικού ρεύματος, όπου κατέφυγαν προσπαθώντας να διαφύγουν τη σύλληψη. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά. Επί βδομάδες, νεαροί Γάλλοι, κάτοικοι των γκέτο και πολίτες β' κατηγορίας πυρπολούσαν αυτοκίνητα και καταστήματα, στα προάστια, και συγκρούονταν με την αστυνομία. Τα «απόβλητα», όπως τους χαρακτήρισε ο Σαρκοζί, αντιμετωπίστηκαν με περισσή αστυνομική καταστολή, αθρόες συλλήψεις και καταδίκες. Μετά από λίγες βδομάδες, η ηρεμία επανήλθε και τα ευχολόγια από την πολιτική ηγεσία «έπεσαν βροχή».

Τίποτε δεν άλλαξε..

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες έρχονται, με έκθεσή τους, να επιβεβαιώσουν το αναμενόμενο: Τίποτε δεν έχει αλλάξει στα γκέτο. Καμία από τις αιτίες που οδήγησαν στις αναταραχές δεν έχει αντιμετωπιστεί. Οι αφορμές, λόγω και της σκληρότερης καταστολής, πολλαπλασιάστηκαν. Καμία υπόσχεση δεν υλοποιήθηκε. «Τα γκέτο είναι ωρολογιακές βόμβες», καταλήγει η έκθεση, χρησιμοποιώντας την ίδια φράση που 2 μόλις μέρες πριν από το τραγικό περιστατικό στο Κλισύ σου Μπουά, είχε χρησιμοποιήσει στην ετήσια έκθεσή του και το Παρατηρητήριο «Ευαίσθητων Ζωνών» (όπως ονομάζονται κομψά τα γκέτο).

Σε εκείνη την έκθεση, αναφερόταν χαρακτηριστικά ότι στις 751 «ευαίσθητες ζώνες» της χώρας, η πλειοψηφία των οποίων βρίσκεται πέριξ των μεγάλων βιομηχανικών πόλεων, η κατάσταση είναι «δραματική». Από τα περίπου 4,5 εκατομμύρια των κατοίκων τους, μόνο το 1,7% έχει ή αναζητά εργασία, ενώ η ανεργία μεταξύ των νέων κυμαίνεται από το 20,7% έως και το 40%! Οι εργατικές πολυκατοικίες - μεγαθήρια, που στέγασαν στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70 το φτηνότερο ανειδίκευτο κομμάτι της γαλλικής εργατικής τάξης, έχουν μετατραπεί σε ανοιχτές φυλακές, σε έναν άλλο κόσμο βυθισμένο στη φτώχεια, στη μιζέρια, και, κατά λογική συνέπεια, στην περιθωριοποίηση, στο έγκλημα και τη βία.

Το περίπου 58% των Γάλλων, που πέρυσι, μπροστά στις φλόγες των γκέτο, δήλωνε «έκπληκτο» από το ξέσπασμα οργής, προφανώς αγνοούσε ή επέμενε να υποκρίνεται ότι αγνοεί, μια κατάσταση που σιγοβράζει εδώ και δεκαετίες και έχει καταγραφεί σε εκθέσεις, σε αστυνομικά συμβάντα, σε αναλύσεις και σε λογοτεχνικά έργα. Γάλλοι πολίτες β' κατηγορίας οι κάτοικοι των γκέτο ζουν στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας χωρίς καμία απολύτως ευκαιρία διεξόδου. Και παρά την καλά «δουλεμένη» αντίληψη ότι πρόκειται μόνο για παιδιά πρώην μεταναστών (νυν Γάλλων πολιτών) από τις γαλλικές αποικίες (που όντως αποτελούν την πλειοψηφία), τα στοιχεία δείχνουν ότι στις περυσινές αναταραχές το 20% των συμμετεχόντων είχαν «κατάλευκο χρώμα»: Ηταν αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν «gaulois», δηλαδή «αυθεντικοί Γάλλοι», γεγονός που καταρρίπτει τους μύθους περί «θρησκείας, ξένων, βρωμο-αράβων» και άλλα συναφή.

Αντίθετα, αναδεικνύει σαφώς την ουσία που όλοι σχεδόν οι πολιτικοί ιθύνοντες (συμπεριλαμβανομένων των ηγεσιών των κομμάτων της αριστεράς, όπως το Γαλλικό ΚΚ που ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη με παρέμβαση στα γκέτο, τα οποία, όμως, εγκατέλειψε διαλύοντας τις εκεί οργανώσεις στις αρχές του '90, στο πλαίσιο της «μεταρρύθμισής» του) μεθοδικά προσπάθησαν να αποκρύψουν: Το ταξικό διακύβευμα των αναταραχών, καθώς πρόκειται για το πλέον περιφρονημένο κομμάτι της γαλλικής εργατικής τάξης. Τα φτηνά εργατικά ανειδίκευτα χέρια τους απομυζήθηκαν για να στηθεί η ισχυρή βιομηχανικά και οικονομικά Γαλλία. Σήμερα, υπό συνθήκες περαιτέρω σκλήρυνσης του καπιταλισμού και με τα μέτρα λιτότητας να πλήττουν ολοένα και ευρύτερα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας, τα χέρια αυτά πετάγονται στα σκουπίδια, προκαλώντας αλυσιδωτές τυφλές αντιδράσεις.

Αχρηστα και ανεφάρμοστα «παυσίπονα»

Οι δεσμεύσεις Σιράκ για «μια νέα πολιτική και μέτρα ίσων ευκαιριών», φυσικά, και δε θα έλυναν το πρόβλημα, πόσο μάλλον που έμειναν στα χαρτιά. Τον περασμένο Απρίλη υιοθετήθηκε σχετικός νόμος που προβλέπει «φορολογικές απαλλαγές» σε όσες επιχειρήσεις προσλάβουν παιδιά από γκέτο, «διευκολύνσεις» στα παιδιά αυτά να εγκαταλείψουν το σχολείο (άρα να είναι περισσότερο ευάλωτα) και να εισέλθουν σε προγράμματα κατάρτισης, και περαιτέρω χρηματοδότηση στις «υπηρεσίες αρωγής» που δραστηριοποιούνται στα γκέτο, με στόχο «να παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη και δημιουργική απασχόληση στον άπειρο ελεύθερο χρόνο των νεαρών κατοίκων». Τα «παυσίπονα» αυτά, που ούτως ή άλλως δεν αντιμετώπιζαν τα αίτια της κατάστασης, ούτε καν εφαρμόστηκαν πλήρως.

«Το πρόβλημα είναι η ανεργία και δεν το έχουμε αντιμετωπίσει», παραδέχεται ο υπουργός Εργασίας Ζαν Λουί Μπορλού. «Είναι τρομερό, αλλά όντως η γαλλική κοινωνία είναι ερμητικά κλειστή απέναντι σε αυτές τις περιοχές. Είναι φυλακές. Τα λάθη είναι δεκαετιών δε θα μπορούσαν να διορθωθούν σε ένα χρόνο, δεν μπορείς να αλλάξεις τη στάση των πολιτών μέσα σε λίγους μήνες», καταλήγει ψελλίζοντας ο Μπορλού, επιβεβαιώνοντας τα στοιχεία της αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας HALDE, σύμφωνα με τα οποία παραμένει εξαιρετικά δύσκολο για έναν νεαρό με διεύθυνση κατοικίας σε γκέτο, ακόμη και αν έχει την κατάρτιση, να βρει δουλιά. Πόσο μάλλον, αν είναι και ελαφρά σκουρόχρωμος: Τότε οι πόρτες δεν ανοίγουν καν.

Το «παιχνίδι» του Σαρκοζί

Πίσω από τους κλαυθμυρισμούς, ο μόνος που περιέγραψε την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις ήταν ο Νικολά Σαρκοζί: «Η Γαλλία δεν είναι χώρα ίσων ευκαιριών. Δεν ήταν και δεν καταφέραμε να είναι», διακήρυττε για να ξεκινήσει από την αληθινή αυτή διαπίστωση και να φτάσει, όχι φυσικά στην αμφισβήτηση του συστήματος, αλλά στο σημείο που ο ίδιος επιθυμούσε: «Χρειάζεται πολιτική θετικών διακρίσεων». Ο Σαρκοζί, αξιοποιώντας τα κατώτερα ένστικτα της πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας που νιώθει, επίσης, την εργασιακά ανασφάλεια πλέον, κατάφερε όντως να πετύχει το σκοπό του: Το 77% των Γάλλων θεωρεί ότι η επιδεινούμενη κατάσταση στα γκέτο οφείλεται στην «ατιμωρησία των ταραξιών» και στην «πολύ ελαστική αστυνομική και δικαστική αντιμετώπισή τους».

Από την άλλη, η οργή πολλών νεαρών πολιτών β' κατηγορίας στρέφεται αποκλειστικά στο πρόσωπο του Σαρκοζί και των ομοίων του. Εκδηλώνεται τυφλά και αποσπασματικά στο μοναδικό μηχανισμό που βλέπουν μπροστά τους ως εκπρόσωπο της πολιτικής αυτής, στους αστυνομικούς, και δε θίγει τα θεμέλια του γενεσιουργού συστήματος της όλης κατάστασης.

Ο υπουργός Εσωτερικών και διεκδικητής της Προεδρίας αξιοποιεί τις τυφλές αυτές αντιδράσεις για να ενισχύσει την αντίληψη της καταστολής και της αστυνομοκρατίας ως μοναδικής επιλογής, κάτι που αναδεικνύει και τη δική του χρησιμότητα. Ετσι, αίφνης, τις τελευταίες μέρες, η καθημερινότητα των γκέτο (συγκρούσεις με αστυνομικές περιπόλους, πυρπολήσεις αυτοκινήτων κλπ.) έγινε πάλι θέμα στα ΜΜΕ και «εκφράστηκαν φόβοι αναζωπύρωσης των ταραχών».

Και μπορεί ορισμένοι, όπως ο Σαρκοζί, να αξιοποιούν αυτό το «κλίμα» για τους δικούς τους σκοπούς, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι η κατάσταση δεν είναι εκρηκτική. Οπως καταγγέλλουν οι δήμαρχοι «ευαίσθητων ζωνών», η ενίσχυση της αστυνομικής
 παρουσίας, τον τελευταίο χρόνο, έχει προκαλέσει αύξηση της βίας.

«Οι κάτοικοι των γκέτο έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους», διαπιστώνει ο δήμαρχος του Κλισύ σου Μπουά, Κλοντ Ντινέλ, που χαίρει εκτίμησης από τα παιδιά του γκέτο. «Η γαλλική κοινωνία θέλει τα σημερινά άχρηστα εργατικά χέρια, τους φτωχούς, στοιβαγμένους στα γκέτο, και την αστυνομία να περιπολεί για να τηρείται η τάξη, για να μη διασαλεύεται η ψευδής εικόνα κοινωνικής αρμονίας που καλλιεργείται. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, ούτε αυτές είναι οι λύσεις. Η βία φέρνει βία και όλα δείχνουν ότι μια νέα έκρηξη έρχεται».

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=28/10/2006&id=7006&pageNo=24&direction=1