Διήγημα - τάσεις φυγής?

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Πεζογραφία (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Διήγημα - τάσεις φυγής?

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: [1]

Author

Topic: Διήγημα - τάσεις φυγής? (Read 3471 times)

Turambar

Veteran
Διεστραμμένος

Gender:

Posts: 20652

μη νοιάζεσαι

Διήγημα - τάσεις φυγής?

« on: May 07, 2006, 19:53:33 pm »

Το παρακάτω διήγημα το είχα διαβάσει τα παλιά εκείνα χρόνια που πήγαινα γερμανικά. Ποτέ μου δεν το ξέχασα και σήμερα το βρήκα μετά από καιρό. Η μετάφραση είναι δική μου, οπότε συγχωρέστε με αν έχει λάθη. Πιστεύω ότι έχω κρατήσει τα σημαντικότερα στοιχεία ανέπαφα από αλλοιώσεις.

„San Salvador“

von

Peter Bichsel

Είχε αγοράσει μια πένα.
Αφού έκανε την υπογραφή του αρκετές φορές σε ένα χαρτί, έγραψε τα αρχικά του, την διεύθυνση του, μερικά κυματάκια, την διεύθυνση των γονιών του, πήρε μια νέα κόλα και έγραψε προσεχτικά. «Εδώ είναι πολύ κρύα για μένα», και μετά «Πάω στη Νότια Αμερική», μετά σταμάτησε, έκλεισε την πένα και χάζεψε το χαρτί καθώς η μελάνι στέγνωνε (υπήρχε εγγύηση ότι η μελάνη γίνεται μαύρη), μετά πήρε την πένα και έγραψε από κάτω το όνομα του, Πωλ.
Μετά κάθισε εκεί.
Αργότερα πήρε την εφημερίδα από το τραπέζι, έριξε μια ματιά στους κινηματογράφους, το σκέφτηκε λίγο, έσπρωξε το τασάκι μακριά, έσκισε το σημείωμα με τα κυματάκια και άδειασε τη μελάνι από την πένα και την ξαναγέμισε. Για να πάει κινηματογράφο ήταν πια αργά. Η συγκέντρωση της χορωδίας τελείωνε στις 9, γύρω στις δέκα και μισή η Χιλντεγκαρντ θα είχε γυρίσει. Θα την περίμενε. Άνοιξε το ραδιόφωνο να ακούσει μουσική. Τώρα το έκλεισε. Στο τραπέζι, στο κέντρο του τραπεζιού, ήταν μία κόλα χαρτί όπου φαινόταν το όνομα του με μαύρα γράμματα.
«Εδώ είναι πολύ κρύα για μένα.», έγραφε επίσης από πάνω.
Η Χιλντεγκαρντ θα ερχόταν σπίτι γύρω στις δέκα και μισή. Τώρα ήταν εννιά η ώρα. Θα διάβαζε το σημείωμα του, θα φοβόταν για λίγο, δεν θα πίστευε για τη Νότια Αμερική, παρόλα αυτά πιθανότατα θα μετρούσε τα πο
65;κάμισα του στη ντουλάπα, κάτι θα είχε συμβεί.
Θα τηλεφωνούσε στο «Λάιονς»/
Το «Λάιονς» είναι κλειστό τις Τετάρτες.
Θα χαμογελούσε και θα απελπιζόταν και θα παραιτούνταν, μάλλον.
Θα έσπρωχνε τα μαλλιά της μπροστά από το πρόσωπο της αρκετές φορές, με το παράμεσο του αριστερού χεριού της κατά μήκος του μετώπου της, και θα έβγαζε το παλτό της.
Κάθισε εκεί, σκέφτηκε, που θα μπορούσε να γράψει ένα γράμμα, διάβασε τις οδηγίες της πένας ξανά, τις διάβασε στα γαλλικά, σύγκρινε τα αγγλικά με τα γερμανικά, είδε ξανά το σημείωμα του, σκέφτηκε φοίνικες, σκέφτηκε την Χιλντεγκαρντ.
Κάθισε εκεί.
Γύρω στις δέκα και μισή η Χιλντεγκαρντ ήρθε και ρώτησε: «τα παιδιά κοιμούνται;»
Έσπρωξε τα μαλλιά της μπροστά από το πρόσωπο της.


« Last Edit: May 07, 2006, 19:56:48 pm by Turambar »	Logged

byeeee

Turambar

Veteran
Διεστραμμένος

Gender:

Posts: 20652

μη νοιάζεσαι

Re: Διήγημα - τάσεις φυγής?

« Reply #1 on: May 07, 2006, 19:59:08 pm »

και για τους hard core γερμανόφωνους... (διορθώσεις δεκτές, μπας και έχω χάσει κάτι)

Er hatte sich eine Füllfeder gekauft.
Nachdem er mehrmals seine Unterschrift, dann seine Initialen, seine Adresse, einige Wellenlinien, dann die Adresse seiner Eltern auf ein Blatt gezeichnet hatte, nahm er einen neuen Bogen, faltete ihn sorgfältig und schrieb: „Mir ist es hier zu kalt", dann „ich gehe nach Südamerika", dann hielt er inne, schraubte die Kappe auf die Feder, betrachtete den Bogen und sah, wie die Tinte eintrocknete und dunkel wurde (in der Papeterie* garantierte man, daß sie schwarz werde), dann nahm er seine Feder erneut zur Hand und setzte noch großzügig seinen Namen Paul darunter.
Dann saß er da.
Später räumte er die Zeitungen vom Tisch, überflog dabei die Kinoinserate, dachte an irgendetwas, schob den Aschenbecher beiseite, zerriß den Zettel mit den Wellenlinien, entleerte seine Feder und füllte sie wieder. Für die Kinovorstellung war es jetzt zu spät.
Die Probe des Kirchenchores dauert bis neun Uhr, um halb zehn würde Hildegard zurück sein. Er wartete auf Hildegard. Zu all dem Musik aus dem Radio. Jetzt drehte er das Radio ab.
Auf dem Tisch, mitten auf dem Tisch, lag nun der gefaltete Bogen, darauf stand in blauschwarzer Schrift sein Name Paul.
„Mir ist es hier zu kalt", stand auch darauf.
Nun würde also Hildegard heimkommen, um halb zehn. Es war jetzt neun Uhr. Sie läse seine Mitteilung, erschräke dabei, glaubte wohl das mit Südamerika nicht, würde dennoch die Hemden im Kasten zählen, etwas müßte ja geschehen sein.
Sie würde in den „Löwen" telefonieren.
Der „Löwen" ist mittwochs geschlossen.
Sie würde lächeln und verzweifeln und sich damit abfinden, vielleicht.
Sie würde sich mehrmals die Haare aus dem Gesicht streichen, mit dem Ringfinger der linken Hand beidseitig der Schläfe entlangfahren, dann den Mantel aufknöpfen.
Dann saß er da, überlegte, wem er einen Brief schreiben könnte, las die Gebrauchsanweisung für den Füller noch einmal leicht nach rechts drehen las auch den französischen Text, verglich den englischen mit dem deutschen, sah wieder seinen Zettel, dachte an Palmen, dachte an Hildegard.
Saß da.
Um halb zehn kam Hildegard und fragte: „Schlafen die Kinder?“
Sie strich die Haare aus dem Gesicht.