μάγκα μου, υπάρχουν 100 χιλιάδες δικαιολογίες για να μας πείσεις οτι δικαίως δεν ασχολείσαι με τίποτα. Κι ορισμένες ψιλιοισχύουν.
δεν υπάρχει άνθρωπος που να λέει "δεν ασχολούμαι γιατί είμαι ένα ατομιστικό κάθαρμα". Ο καθένας το κεντάει όμορφα. Και το χειρότερο αφεντικό θα σου πει οτι στα νιάτα του ήταν αγωνιστής κι απλά "συνειδητοποίησε οτι δεν αλλάζει τίποτα οπότε παραιτήθηκε"..
η αλήθεια είναι οτι εσύ επιλέγεις να αδιαφορήσεις για δικούς σου λόγους κι απλά βρίσκεις επιφανειακές αιτιάσεις για να ρήξεις την ευθύνη στους "κακούς που σου ισοπέδωσαν όλη την αγωνιστική διάθεση που είχες"
μην το ψάχνεις, δεν φταίει κανείς, δικιά σου είναι η ευθύνη
δεν υπάρχει άνθρωπος που να λέει "δεν ασχολούμαι γιατί είμαι ένα ατομιστικό κάθαρμα". Ο καθένας το κεντάει όμορφα. Και το χειρότερο αφεντικό θα σου πει οτι στα νιάτα του ήταν αγωνιστής κι απλά "συνειδητοποίησε οτι δεν αλλάζει τίποτα οπότε παραιτήθηκε"..
η αλήθεια είναι οτι εσύ επιλέγεις να αδιαφορήσεις για δικούς σου λόγους κι απλά βρίσκεις επιφανειακές αιτιάσεις για να ρήξεις την ευθύνη στους "κακούς που σου ισοπέδωσαν όλη την αγωνιστική διάθεση που είχες"
μην το ψάχνεις, δεν φταίει κανείς, δικιά σου είναι η ευθύνη
Κατά βάση και η μία και η άλλη πλευρά είναι επιφανειακή.
Όλα είναι θέμα ψυχοσεξουαλικών ορμών.
Τίποτα παραπάνω. ΟΛΟΙ έχουμε ένα ενστικτο που λέγεται "φοβος του (δικού μας) <<θανατου>>".
Απλά άλλος νομίζει ότι θα <<επιβιώσει>> καλύτερα/ευκολότερα/πιο σίγουρα αν δράσει συλλογικά, άλλος αν δράσει ατομικά.
Πολλές φορές κάποιος "ατομιστής" δρα πιο συλλογικά από τον "μη ατομιστή" και το ανάποδο. Το χουμε δει όλοι.
Γιατί λοιπόν οι νευρώσεις μας πάνε από τη μία ή από την άλλη πλευρά, είναι άλλο ενδιαφέρον θεμα.