Show Posts
|
Pages: 1 ... 34 35 [36]
|
526
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Θρησκεία / Re: ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;
|
on: April 05, 2008, 19:05:24 pm
|
Κανενα παραδοξο. Παρατα τον Camus και τους μπερδεμενους υπαρξιστες στην ακρη, και διαβασε την "Καταγωγη του κρατους, της οικογενειας και της ατομικης ιδιοκτησιας" του Ενγκελς. Θα βρεις πολλες απαντησεις στα ερωτηματα σου - οπως για παραδειγμα οτι ολα αυτα τα ερωτηματα περι ηθικης και θεου ειναι περα για περα ατοπα.
Σε λιγες μερες θα ειναι διαθεσιμη προς δανεισμο και στην Αλεξανδρεια - στα ελληνικα φυσικα.
Σαφώς γνωρίζω τις απαντήσεις που δόθηκαν σ' αυτό το θέμα από πολλούς θεωρητικούς, αλλά δεν με ικανοποίησαν γι' αυτό εξακολουθό να το θεωρώ παράδοξο. Άλλωστε όπως λέει και ο Στίρνερ: "Η αδελφότητα είναι μόνο ο κυριακάτικος τρόπος σκέψης των κομμουνιστών. Στη διάρκεια της εβδομάδας τα αδέρφια γίνονται δούλοι. Άρα μόνο μια ελευθερία υπάρχει, η δύναμή μου, και μόνο μια αλήθεια, ο λαμπρός εγωισμός των άστρων " Σ'ευχαριστώ για τη παραπομπή στην βιβλιογραφία. (No hard feelings, o Στίρνερ το είπε άλλωστε)
|
|
|
528
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Θρησκεία / Re: ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;
|
on: April 05, 2008, 18:29:26 pm
|
Γιατί, η ανθρώπινη ηθική τι είναι; Αν πρόσεξες στο πρώτο μου post σ'αυτό το θέμα αναφέρομαι, πως δεν νοείται η έννοια της ηθικής: Η ηθική αγωγή, όπως την διατύπωσε ο Σωκράτης, ή όπως την παρουσιάζει ο χριστιανισμός είναι αυτή καθαυτή σημείο παρακμής. Θέλει να υποκαταστήσει τον άνθρωπο από σάρκα, καταδικάζει τον κόσμο των παθών για τη δημιουργία ενός κόσμου πέρα για πέρα φανταστικού. Συγκεκριμένα στο χριστιανισμό, από τον Ευαγγελισμό ως την Δευτέρα Παρουσία η ανθρωπότητα δεν έχει άλλο καθήκον παρά να προσαρμόζεται στους καθαρά ηθικούς σκοπούς μιας προφητικής γραπτής αφήγησης. Η μόνη διαφορά είναι πως τα πρόσωπα στον επίλογο μοιράζονται σε καλά και κακά. Η ηθική λοιπόν δεν πιστεύει στον κόσμο. Η αληθινή ηθική, για τον Νίτσε, δεν ξεχωρίζει από την διαύγεια. Την ίδια ώρα που σκοτώνουμε στο όνομα της ηθικής τον Θεό, καταργούμε την έννοια της. Λατρεύω τα παράδοξα!
|
|
|
529
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Θρησκεία / Re: ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;
|
on: April 05, 2008, 17:49:34 pm
|
Ηθική έχουν πολλά κοινωνικά ζώα. Μια αγέλη λύκων αν βρει ένα ξένο κουτάβι θα το υιοθετήσει (αλληλεγγύη). Ένας γορίλας (όπως διαπιστώθηκε σε ένα απάνθρωπο πείραμα) θα αρνηθεί την τροφή που του προσφέρεις εάν γνωρίζει ότι κάθε φορά που παίρνει τροφή κάποιος άλλος γορίλας βασανίζεται (αυτοθυσία). Οι νυχτερίδες-βαμπίρ που έχουν ρουφήξει παραπάνω αίμα θα δώσουν και σε αυτές που δε βρήκαν καθόλου, εκτός εάν κάποια από αυτές αρνήθηκε να της δώσει αίμα στο παρελθόν (εκδίκηση - αίσθημα της δικαιοσύνης).
Πρέπει να υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα πλάσματα έχουν και θρησκευτικό συναίσθημα;
Θεωρώ πως το να χαρακτηρίσει κανείς ότι ορισμένες λειτουργίες των ζώων διέπονται από ηθική είναι αβάσιμο, με την έννοια ότι αν κάποια εμφανίζουν συμπεριφορές που θυμίζουν ίσως αντίστοιχα ανθρώπινες, δεν μπορούν να εκλαμβάνονται ως τέτοιες. Τα ζώα δεν έχουν συναίσθηση των πράξεών τους. Ο λύκος δεν επιδεικνύει αλληλεγγύη, ο γορίλας δεν αυτοθυσιάζεται. Οι πράξεις τους δεν είναι παρά ένας μηχανισμός επιβίωσης της αγέλης που έχει αναπτυχθεί στο πέρασμα των χρόνων. Τα παραδείγματα που ανέφερες έτσι κι αλλιώς είναι μεμονωμένες περιπτώσεις και οι επιταγές των νόμων της φύσης θέλουν την επικράτηση του ισχυρότερου, αυτού που έχει αναπτύξει μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα, κτλ. Το κουτάβι δηλαδή θα έχει γίνει τροφή για κάποιο άλλο ζώο πολύ πριν το βρουν οι λύκοι, ή μάλλον στις μέρες μας θα το έχει πατήσει κάποιο αυτοκίνητο και η αγέλη των λύκων θα έχει μάλλον εξαφανιστεί.
|
|
|
530
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Θρησκεία / Re: ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;
|
on: April 05, 2008, 14:37:10 pm
|
Θα ήθελα να δώσω κάποιες εξηγήσεις όσων αφορά την σχέση Θεού-ηθικής.
Η ηθική ως ένα σύστημα αξιών και αρχών είναι ουσιαστικά δομημένη πάνω στις έννοιες του καλού και του κακού. Στις δυτικές κοινωνίες, όπως θέλω να θεωρώ και την δική μας, το τι είναι αποδεκτό και ορθό (άρα καλό) και τι ανάρμοστο και λανθασμένο (άρα κακό) μπορεί να προήλθε από πηγές μη σχετιζόμενες με την εκκλησιαστική ηθική, δηλαδή ανθρωπιστικές αξίες κ.τ.λ., αλλά ακόμη και οι διαφωτιστές δεν αρνούνταν την ύπαρξη Θεού. Αμφισβητούσαν δηλαδή τα βιβλικά θεμέλια του χριστιανισμού, υποβάλλοντας τη Βίβλο σε επιστημονική κριτική, αλλά παρόλα αυτά χρησιμοποιούσαν τις έννοιες του καλού και του κακού αποφεύγοντας να τις ορίσουν εκ νέου. Θεωρούσαν ότι ο Θεός και η φύση συμπίπτουν (η κεντρική ιδέα του διαφωτισμού), αλλά αυτό οδηγεί στην ερώτηση: Τι είναι καλό και τι είναι κακό, αυτό που ορίζουν οι νόμοι της φύσης; Η φύση δεν δίκαιη.
Επειδή δεν έχω σκοπό κι ούτε τις δυνατότητες (από άποψη γνώσεων) να προχωρήσω βήμα βήμα αυτό τον συλλογισμό για να φτάσω στο σήμερα, ελπίζω να μου επιτραπεί η γενίκευση ότι ακόμη και στις μέρες μας το σημείο αναφοράς της έννοιας του καλού θεωρείται ο Θεός. Ένας Θεός, με την ευρεία έννοια του όρου (κάποιο ανώτερο ον, ο δημιουργός), θεωρείται η πηγή του καλού, η πηγή της δικαιοσύνης. Λόγου χάρη στο δικαστήριο ορκιζόμαστε στο Ευαγγέλιο (σε ότι αυτό συμβολίζει, όχι απαραίτητα τις δοξασίες της συγκεκριμένης θρησκείας). (Έστω ότι εδώ υπάρχει λογικό χάσμα μπορεί κάποιος να ορίσει την έννοια του καλού και της δικαιοσύνης διαφορετικά;)
Όπως και να το δει κανείς, πρόκειται για αδιέξοδο. Καθώς αν προχωρήσουμε την σκέψη αποδεικνύουμε ότι κι αυτός ο Θεός είναι άδικος. Είναι αυτό που ανέφερα στο προηγούμενο post: Αφού το κακό είναι αναγκαίο στην θεϊκή δημιουργία, τότε αυτή η δημιουργία είναι απαράδεκτη.
|
|
|
531
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Θρησκεία / Re: ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;
|
on: April 04, 2008, 22:18:46 pm
|
Ο άθεος των καιρών μας αντιμετωπίζεται ως ο ορθολογιστής, αυτός που επιδιώκει την επιστημονική εξήγηση των πάντων, κάτι που δυστυχώς δεν είναι ακόμη εφικτό και πολύ πιθανόν να μη συμβεί ποτέ. Η αλήθεια είναι πως ο αθεϊσμός είναι μια πολυδιάστατη έννοια, μια Αποκάλυψη. Γιατί καταδεικνύει επιχειρώντας παράλληλα να διασπάσει τον συνεκτικό κρίκο ανθρώπου- θρησκείας, που κατά την γνώμη μου, είναι η έννοια της ηθικής, κι όχι η αγωνία του θανάτου όπως ο συγγραφέας υποστηρίζει με επιμονή στο άρθρο που παρατίθεται στην αρχή του topic.
Η πρώτη κρίση λοιπόν του Θεού είναι ηθική. Αφού το κακό είναι αναγκαίο στη θεϊκή δημιουργία, τότε η δημιουργία αυτή είναι απαράδεκτη. «Η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι ότι δεν υπάρχει», είχε πει ο Σταντάλ. Κι έτσι από την στιγμή που ο άνθρωπος υποβάλλει τον Θεό σε ηθική κρίση τον σκοτώνει μέσα του. Δεν αφοσιώνεται πια στο μυστήριο Θεό αλλά σε μια ανώτερη αρχή, τη δικαιοσύνη. Επιχειρεί την αντικατάσταση του βασιλείου της θείας χάρης με το βασίλειο της δικαιοσύνης. Τότε ποιο είναι τότε το θεμέλιο της ηθικής; Αρνούμαστε τον Θεό στο όνομα της δικαιοσύνης, νοείται όμως η ιδέα της δικαιοσύνης χωρίς την ύπαρξη του Θεού; Μήπως τότε βρισκόμαστε σε παραλογισμό;
Η ηθική αγωγή, όπως την διατύπωσε ο Σωκράτης, ή όπως την παρουσιάζει ο χριστιανισμός είναι αυτή καθαυτή σημείο παρακμής. Θέλει να υποκαταστήσει τον άνθρωπο από σάρκα, καταδικάζει τον κόσμο των παθών για τη δημιουργία ενός κόσμου πέρα για πέρα φανταστικού. Συγκεκριμένα στο χριστιανισμό, από τον Ευαγγελισμό ως την Δευτέρα Παρουσία η ανθρωπότητα δεν έχει άλλο καθήκον παρά να προσαρμόζεται στους καθαρά ηθικούς σκοπούς μιας προφητικής γραπτής αφήγησης. Η μόνη διαφορά είναι πως τα πρόσωπα στον επίλογο μοιράζονται σε καλά και κακά. Η ηθική λοιπόν δεν πιστεύει στον κόσμο. Η αληθινή ηθική, για τον Νίτσε, δεν ξεχωρίζει από την διαύγεια.
Σ’ αυτόν τον κόσμο που ξεφορτώθηκε το Θεό και τα ηθικά είδωλα, ο άνθρωπος είναι τώρα μοναχικός αφέντης. Αν ο κόσμος είναι δίχως κανόνα , τότε τίποτα δεν απαγορεύεται. Για ν’ απαγορευτεί μια πράξη χρειάζεται μια αξία κι ένας σκοπός. Αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει εξουσιοδότηση για τίποτα. Χρειάζεται επίσης μια αξία κι ένας σκοπός για να διαλέξει κανείς μια άλλη πράξη. Αν το πεπρωμένο δεν έχει προσανατολιστεί από μια ανώτερη αξία, τότε σημαίνει πορεία στα σκοτάδια, μια φριχτή ελευθερία του τυφλού. Το ν’ αρνηθείς ότι κάτι απαγορεύεται σ’ αυτόν τον κόσμο σημαίνει ότι απαρνείσαι κι αυτό που επιτρέπεται. Εκεί όπου δεν μπορεί πια να πει κανείς τι είναι μαύρο και τι είναι άσπρο το φως σβήνει και η ελευθερία γίνεται εκούσια φυλακή. (Κατά την άποψή μου, η αδυναμία σύλληψης ή διαχείρισης αυτής της επώδυνης ελευθερίας είναι που τρέπει τους ανθρώπους στην θρησκεία).
Ο άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Κι αν το νόημα της ζωής καταργηθεί, πάλι μένει η ζωή. «Ζω, λέει ο Ιβάν Καραμάζοβ, ενάντια σε κάθε λογική». Κι ακόμα «Αν δεν πίστευα πια στη ζωή, αν αμφέβαλλα για μια αγαπημένη γυναίκα, για την παγκόσμια τάξη, πιστεύοντας αντίθετα πως όλα είναι ένα κολασμένο, καταραμένο χάος-ακόμα και τότε, πάλι θα’ θελα να ζω».
(Χρησιμοποίησα στοιχεία από τον Επαναστατημένο Άνθρωπο του Καμύ)
|
|
|
532
|
Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα / Χιούμορ - Ανέκδοτα - Φωτογραφίες / Re: Ατάκες καθηγητών
|
on: March 20, 2008, 10:58:18 am
|
-Κι επειδή είμαστε μηχανικοί και πρέπει να γνωρίζουμε την τάξη των μεγεθών, υποθέτει κανείς πόση ισχύ δέχεται η γη από τον ήλιο ανά τετραγωνικό μέτρο; Μετά από λίγη ώρα, απαντάει κάποιος: - 1 ΤWatt - Παιδί μου εσύ δεν θα γίνεις μηχανικός. Πετάγεται κάποιος άλλος: -400 ΚWatt -Me 400ΚWatt θα είχαμε τσουρουφλιστεί! Σε φαντάζεσαι το καλοκαίρι στην παραλία με το τιραντάκι να ξαπλώνεις στην άμμο και να τρως στο κεφάλι 400ΚWatt; Μετά από λίγο πιο διστακτικά ένα άλλο παιδί: -Μήπως κύριε 1Watt; -Εσύ πήγες στο άλλο άκρο. Με 1Watt θα είχαμε παγώσει. Θα έιχαμε ακόμα τρίχες στα χέρια σαν της αρκούδας...
Ο πρωταγωνιστής του παραπάνω διαλόγου δεν είναι άλλος από τον Παπαγιάννη.
|
|
|
|