Και όσο για τα μοντέλα Σοβιετικής Ένωσης, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Μάλλον υπάρχει λόγος που άνθρωποι που ζούνε σε μη καπιταλιστικά κράτη κάνουν τα πάντα για βρεθούν στα καπιταλιστικά. Είμαι υπέρ των ίσων ευκαιριών αλλά τελείως κατά των ίσως ανταμοιβών. Οι καλύτεροι πρέπει να ξεχωρίζουν. Το mediocracy είναι (προσωπική άποψη) ό,τι χειρότερο μπορεί να χαρακτηρίζει μια κοινωνία.
Θα ήθελα πολύ να μάθω σε τι ακριβώς πιστεύεις ότι απέτυχαν. Γιατί η παραπάνω φράση είναι η καραμέλα του δυτικού που με την αναφορά της πιστεύει πως ξεμπερδεύει μια και καλή με το ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Είναι ο θάνατος της σκέψης και δεν τιμάει κανένα άνθρωπο που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται επιστήμονας. Ομοίως ιδεολογική μπούρδα αποτελεί και το "γεγονός" ότι όλοι τρέχουν να βρεθούν στα καπιταλιστικά κράτη. Για αρχή δεν υπάρχουν πλέον μη-καπιταλιστικά κράτη, υπ' αυτήν την έννοια ο καπιταλισμός είναι ότι πιο ολοκληρωτικό έχει δει στην ιστορία του ο ανθρώπινος πολιτισμός. Αλλά ακόμα και όταν υπήρχαν, αυτοί που επέλεγαν να φύγουν από αυτά παρά να προσπαθήσουν για την οικοδόμηση (για αισχρά ιδιοτελείς λόγους συνήθως), δεν νομίζω ότι αποτελούν και την αντικειμενικότερη πηγή πληροφορήσης (για το τι γινόταν, ποιός επέλεγε να κάτσει και ποιός να φύγει), έτσι;
Παρεμπιπτόντως το επονομαζόμενο "mediocracy" πήγε μια χώρα (συνομοσπονδία) σε διάστημα 44 χρόνων από το backwards rural με 90% αναλφαβητισμό age στο space faring age. Στο οποίο διάστημα δεν βγήκε ποτέ από την φάση επιβίωσης (πολεμικός κομμουνισμός) γιατί στην αρχή στείλαν στρατό για την κατάπνιξη της επανάστασης σχεδόν όλες οι μεγάλες αστικές δημοκρατίες (μεταξύ τους και η Ελλάδα), μετά ήρθαν οι ναζί και χάσαν κάτι άπειρα τις εκατό του έμψυχου και άψυχου δυναμικού τους και στο τέλος είχαν "ψυχρό" πόλεμο. Αυτό για σένα και τον δυτικό άνθρωπο αποτελεί κράτος των μετρίων απ' ότι φαίνεται.
Το γιατί συμβαίνει αυτό εξηγείται από μια σειρά από παραδοχές που παρουσιάζουν ως λογικοφανή την ιδεολογία που ο δυτικός έχει εσωτερικεύσει. Η πρώτη παραδοχή είναι ότι η μόνη ανταμοιβή που μπορεί να υπάρχει σε ένα κοινωνικό σύστημα είναι υλική/χρηματική. Και προφανώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεχωρίσεις ή να αναγνωριστείς πέραν από το συγκριτικό σου πλεονέκτημα στην ιδιοκτησία. Η δεύτερη παραδοχή είναι ότι όλοι οι μισθοί θα πρέπει να είναι βιαίως εξομοιωμένοι χωρίς περαιτέρω κριτήρια της εργασίας (επικινδυνότητας, απόδοσης, κτλ). Η τρίτη παραδοχή είναι ότι με παραπλήσιους μισθούς οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα κίνητρο να είναι αποδοτικοί και επιμελείς στην εργασία τους. Ίσα ίσα που η συνθήκη για να είναι κανείς εξαιρετικός στην εργασία του είναι να μην αισθάνεται την απειλή της επιβίωσης ή το άγχος της "ανέλιξης". Η τέταρτη παραδοχή είναι ότι μπορεί να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες σε ένα σύστημα στο οποίο η ανθρώπινη εργασία αποτελεί εμπόρευμα. Σκέψου το έτσι, αν αύριο κάναμε αναδιανομή όλου του πλούτου ισότιμα σε όλους, σε σχετικά μικρό διάστημα θα είχε ξανασυγκεντρωθεί στα χέρια λίγων. Γιατί? Γιατί απλά μπορούν με τα λεφτά τους να παράξουν "αξία" και άρα να την συγκεντρώσουν. Αν δεν γίνει κατανοητό και αποδεκτό από όλους ότι το μόνο που παράγει αξία είναι η ανθρώπινη εργασία και όχι το κεφάλαιο, όσες παραχώρησεις και να γίνουν στους εργαζόμενους πρακτικά δεν αλλάζει τίποτα και δεν πάμε βήμα παρακάτω.
Ξαναδιάβασε τώρα το κομμάτι που κουοτάρω. Σου δίνει την εντύπωση ότι αποτελεί προσωπική άποψη, μετά από επεξεργασία πραγματικών στοιχείων και με λογικά στέρεα συμπεράσματα? Δεν σας εξοργίζει και εσάς όταν "πιστεύετε" κάτι ή έχετε άποψη για κάτι και μετέπειτα να συνειδητοποιείτε ότι δεν ξέρετε πως ακριβώς φτάσατε εκεί? Δεν θέλω να πατρονάρω αλλά η μάστιγα του πρωτοκοσμικού που εμφατικά ξέρει ότι "δοκιμάστηκε και απέτυχε", "έτσι είναι η ανθρώπινη φύση", "αυτό που ήταν δεν ήταν αυτό που έλεγε πως ήταν" και ποτέ δεν ακολουθεί το παραμικρό επιχείρημα που να τα υποστηρίζει, πρέπει να αποδομείται άμα τη εμφανίσει.