Αδελφέ Αλντερμπαράν, δυστυχώς σε ορισμένα σημεία έχεις δίκιο. Η στενόκαρδη θεώρηση της αμαρτίας ως απλά μια ενοχική παράβαση ενός νόμου που με δικαιώνει ή μου επιφέρει αιώνια καταδίκη ακυρώνει το ανεπανάληπτο ταξίδι της ψυχής και επισκιάζει την ουσία της αμαρτίας, που δεν είναι άλλη από την αστοχία της υπαρξιακής μας ολοκλήρωσης. Της αδυναμίας μας να υπάρξουμε ώς μοναδικότητες αλλά και σε σχέση με το Θεό. Το νομικίστικο πνεύμα και ο επιδερμικός σχολαστικισμός πάνω σε κανόνες που ενδεχομένως όλοι μας να έχουμε συναντήσει, είναι απλά η ακύρωση της άπειρης Αγάπης και ο θάνατος της αληθινής σχέσης με Αυτόν. Αναντίρρητα, το τι γεύτηκε ο καθένας από θεολόγους και ανθρώπους της Εκκλήσίας διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην θεώρηση των πραγμάτων γύρω του. Και είναι πιθανό ορισμένες εμπειρίες να ήταν για κάποιους τραυματικές. Όταν προχωράς όμως με ειλικρινή καρδία και υπαρξιακή πείνα, ανοίγονται δρόμοι και βλέπεις παντού να ξεπροβάλλουν μονοπάτια. Και τότε οταν θα είσαι πλέον συντετριμμένος και θα λες μα καλά υπάρχει Θεός? που είναι αυτός ο Θεός? τι ζωή είναι αυτή που πρέπει πάντα να υπάρχει μια αόρατη δύναμη να με παρακολουθεί και να εξετάζει τις πράξεις μου για να με τιμωρεί ή να με ανταμοίβει?, τότε θα έρθει η αγάπη της άκτιστης Εκκλησίας να σε σκεπάσει και τότε<<νυν πάντα πεπλήρωται φωτός>>
Δεν μπορω να συμφωνησω περισσοτερο. Να συμπληρωσω οτι ο Κυριος τα εμποδια στα βαζει για την ολοκληρωση της ψυχης σου. Καθε φορα που περνας μια τραυματικη εμπειρια οπως δηλωνεις και παραπανω οταν την ξεπερνας φτανεις ολο και πιο κοντα σε Αυτον. Αυτα τα μονοπατια που αναφερεις ειναι οι λυσεις που πρεπει να βρεις για να ξεπερασεις τα προβληματα και να γινεις ένα με τον Πατερα μας. Αλλωστε ο σοφος λαος λεει δικαιως οτι καθε εμποδιο σε καλο ειναι.