Ρε πότε γίναμε υπερασπιστές της γραφειοκρατίας?
 Άλλο ευέλικτος άλλο πρωτοπόρος.

Δεν γίνεται να πηγαίνετε όπου ναναι μέσα στη πόλη επειδή κρατάς το πανό και την ντουντούκα και ο κόσμος από πίσω να μην ξέρει τίποτα. Είναι προβληματικό(και πόσο μάλλον όταν επικαλείστε αποφάσεις συλλόγων με τόσο πάθος). Μείνε συντριβάνι και συζήτησέ το.

Δεν τα θεωρώ σχέδια συνωμοσίας αυτά που λες, τα έχουμε δει και ζήσει, αλλά είναι ευθύνη του ίδιου του κινήματος να πράξει και όχι των αυτόκλητων σωτήρων του.

Οσο για την πολιτική ανυπαρξία της αυτονομίας δεν το σχολιάζω

Γενικά δεν έκραζε ο κόσμος που δεν πήγε αρχικά στο πολυτεχνείο. Εκραζε γιατί κανένας δεν ήξερε που πάνε και κάνουν ότι ναναι.
Μπορούσε να διαλυθεί Καμάρα Συντριβάνι, όπως έκανε η ΑΚ.

Επίσης όπως αποδείχθηκε χθες ήταν πολύ σωστή απόφαση να προσπαθήσεις να κόψεις το Π των μπάτσων. Αφού οι μπάτσοι δεν φεύγαν, κόσμος από την περιφρούρηση ανέβηκε στο πεζοδρόμιο για να τους ανακόψει. Και τελικά υπήρξε αρκετός κόσμος που κατάφερε να σηκώσει, κάτι που έχει να γίνει πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή υπήρχε αρκετός κόσμος με παλούκια, η πορεία δεν έσπασε με τις κρότους λάμψης, κόσμος αντιδρούσε και πετούσε αντικείμενα φωτοβολίδες, όπου πήραν απόφαση τελικά οι μπάτσοι να φύγουν. Και ότι πάρθηκε αυτή η απόφαση δεν έγινε ούτε με τους διακανονισμούς των Συριζαίων, ούτε γιατί ο αξιωματικός των μπάτσων ήθελε να γίνει η πορεία.

Έγινε γιατί πίεσες με μια δυναμική που πρέπει να χτίσεις για να μπορέσεις να υπάρξεις στο δρόμο. Να υπάρξεις με πραγματικούς όρους και όχι με όρους "απλά υπάρχω" όπου κάνει η αριστερά τόσα χρόνια.

Εγώ δεν λέω ότι έχει νόημα να γυρίσεις πολυτεχνείο, αλλά υπήρχε απόφαση. Δεν γίνεται τώρα αυτοί που έχουν το πανό και τις ντουντούκες να αποφασίσουν όπως θέλουν, ότι θέλουν, ότι ώρα θέλουν.

Επίσης φάνηκε πόσο ηλίθιο ήταν αυτό, όταν ο μισός και βάλε κόσμος δεν τους ακολούθησε και αναγκάστηκαν να γυρίσουν από αγγελάκη.

Απλά ξακαθαρίζουν κάποια πράγματα..
Είτε με τους αδιαμεσολάβητους αγώνες και τις πραγματικά αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.. είτε με τους ατελειωτους κύκλους (που θα χάνεις και θα ξαναρχίζεις) μέχρι η αναδιάρθρωση να περάσει από πάνω μας.

επίσης αυτή η γελοιότητα σήμερα που οι "σύλλογοι" "αποφάσισαν" (αυτοί που είχαν το πανό και τις ντουντούκες) τελικά να μην πάνε πολυτεχνείο και να καταλήξει λευκό πύργο τι φάση?
Ευτυχώς τους κράξαν και δεν τους ακολουθησε αρκετός κόσμος με τραγικό αποτέλεσμα να κατέβουν εθν.αμύνης και να ξανανέβουν από Αγγελάκη για να πανε πολυτεχνείο.

Κάθε φορά μας "διασκεδάζετε".

ένα κείμενο σχετικά με τα γεγονότα στην Αθήνα από ΕΠΦ (ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής)

Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας

Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.

Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…

Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».

Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.

Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.

Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Antifa Sounds vol.2

https://www.youtube.com/watch?v=HYByd6aYrCA

Eκλογοαπολογιστική Συνέλευση??

μαμάκα μου

Ιωάννα από ΑΠΗΜ

λάθος λογαριασμός στο πισί μου

Αυτονόητο το να κάνουμε συντονισμό με τα εαακ δεν κατάλαβα από πότε είναι όταν 100 φορές έχουμε τοποθετηθεί για το πόσο κάθετα διαφωνούμε για το πως πράττετε και εντός και εκτός συνέλευσης.

 Γιατί ακριβώς σ' εκείνη την συνέλευση που λέγαμε για τη λέσχη και θέλαμε να προχωρήσουμε συλλογικά σε δράσεις, φάνηκαν όλα τα προβλήματα της διαδικασίας με τα φιξ πλαίσια τις τοποθετησάρες κλπ, κι εσείς δεν κάνατε ούτε βήμα πίσω και τελικά ούτε αφήσατε να κατέβει ψήφισμα για κάλεσμα καινούριας μονοθεματικής συνέλευσης. Τα επιχειρήματα ήταν επιπέδου καταστατικού-και μην το αναλύσεις για μένα αυτό με το καταστατικό μόνο αν θεωρείς ότι υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που θα υπερασπιστεί μαζί σου την γραφειοκρατία.

Και γενικά το ζήτημα δεν είναι "η εργολαβία της παρέμβασης" προφανώς, γιατί όταν βγαίνεις δημόσια και λες "ε κάνατε κάθε τετάρτη" και εδώ και δύο μήνες στη λέσχη είχε οργανωθεί ολόκληρη καμπάνια ε θέλει διόρθωση τι να κάνουμε. Και ούτε λέμε να μην κάνετε παρέμβαση, προφανώς καλώς να ορίσετε όπως έκανε και η κνε και η σσπ αν θυμάμαι καλά. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με το να λέτε ό.τι να ναι;


ενδεικτικά και γιατί προφανώς το ζήτημα δεν είναι η κατινιά αλλά η αναβάθμιση και η κυκλοφορία των αγώνων, κάποια από τα κείμενα που μοιράζονταν αυτό το διάστημα:

1. Απόδραση αυτόνομο Νομικής ΑΠΘ

2. Αυτόνομο σχήμα Πολιτικών Μηχανικών

3. Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού

4. Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας

5. Αυτόνομο Σχήμα Βιολογικού

6. Αυτόνομη Παρέμβαση Χημικών Μηχανικών(Από κοινού)

7. Αυτόνομο σχήμα Αγγλικού
 
Παρεμβάσεις έγιναν επίσης από την αντιφασιστική συνέλευση στα τεφαα, το αυτόνομο σχήμα μαθηματικού, το νεοσύστατο αυτόνομο σχήμα ψυχολογίας και συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποιο σχήμα.

αυτά και σιωπώ γιατί ήδη με έφθειρε πολύ να κάνω τόση προσπάθεια για τα "αυτονόητα"