ασχολείστε ακόμα με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
είτε με το εταιρικό είτε με το εθνικό.
οπαδική ενότητα vs εθνική ενότητα.
τι να πρωτοδιαλέξω δεν ξέρω.
κ με τέτοιο κοινό, δεν μπορώ να ζητήσω κ τη βοήθειά του.


edit:
πάντα δεχόμενη τη σχετική ανάλυση/κριτική για
το προλεταριακό υποκείμενο του οπαδού -
δε νομίζω ότι έπεσε από τον ουρανό.

να δούμε τι άλλο από απλά ηλίθιο μέχρι ταξικά-επικίνδυνο θα πείτε.

κ ξεθυμάναμε, κ δεν είναι σοβαρό, κ να μην αντιδράμε υπερβολικά.
κ ο Ρόθος άνθρωπος είναι.
κάνει χιούμορ όταν μιλάει με τους φίλους του κ που ήξερε ότι τον ακούμε.

γενικά, το να είσαι άνθρωπος δεν είναι κ καμιά σπουδαία ιδιότητα.
χεστήκαμε αν κάνει κ καλά ανώριμο χιούμορ, αν νόμιζε ότι δεν ακούμε, αν είναι καλός επιστήμονας.

κ από αυτά φαίνονται οι ποιότητες των ατόμων κ η θέση τους.

εννοείται ότι θα βάζουμε φωτιά στα σπίτια τέτοιων καθηγητών.
ποιος είπε ότι το λέμε για πλάκα;

πιολαϊκιστηςσεδιωχνουναπτοκόμμα

Καλησπέρες σε όλους και όλες,

νομίζουμε ότι χρειάζεται να σχολιάσουμε λίγο το κάλεσμα των εαακ έστω και για ιστορικούς λόγους, γιατί είναι δύσκολη συγκυρία και καλό είναι να υπάρχουν από νωρίς ξεκαθαρίσματα.

Στο συγκεκριμένο κάλεσμα υπάρχουν τα εξής αφελώς (ή και επίτηδες) ανιστόρητα:

1. "οπότε για όλα αυτά κι αντιλαμβανόμενοι ότι έχουμε αργήσει (εννοεί "εμάς"τον σύλλογο) αρκετά σχετικά με το θέμα",
"Την πρωτοβουλία την καλούμε σαν αραγε_εαακ, αλλά είναι σαν μια - αργοπορημένη - προσπάθεια να κάνουμε πράξη, αυτό που έχουμε επανειλημμένα αποφασίσει συλλογικά"

Σε όλο το κείμενο, δηλαδή αφήνει να εννοηθεί ότι ο σύλλογος έχει αργήσει να κάνει κάτι για τη λέσχη, και πάλι καλά που υπάρχουν αυτοί να πάρουν την πρωτοβουλία.  Αυτό όταν, από τον οκτώβριο ακόμα, γινόταν χαμός στις συνελεύσεις από ανένταχτο κόσμο που τους επιτίθονταν γιατί ήθελαν να συζητήσουν για τη λέσχη και μάλιστα επί περιεχομένων δεκαετίες μπροστά από των εαακιτών, και φυσικά όταν σαν Αυτόνομη Παρέμβαση στους ηλ-μηχ φέτος κάνουμε εβδομαδιαία παρέμβαση με το λόγο μας και στη σχολή και στη λέσχη, ενώ από πέρσι καλούσαμε και σε δράσεις/συνελεύσεις της Συνέλευσης για το Κόστος Φοίτησης.

2. "να έρθουμε σε μια πρακτική συνεννόηση με υπόλοιπο κόσμο που δραστηριοποιείται σχετικά με το θέμα (πχ απ' όσο ξέρω τ' αυτόνομα σχήματα πηγαίνουν τακτικά κάθε Τετάρτη - αν δν κάνω λάθος)".

Εδώ προφανώς κάνει λάθος και δεν αναφέρει ότι παρεμβάσεις στη λέσχη γίνονται εβδομαδιαία απο τη σγκφ από πέρσι και ότι το τελευταίο δίμηνο υπήρχαν μπλοκαρίσματα καθημερινώς από όλα τα αυτόνομα σχήματα μεσημέρι και πολλές μέρες και απόγευμα.


Αυτά όχι για να χαλάσουμε τα σχέδια κανενός ή καμίας να πάει στο συντονισμό, αλλά για να ξέρετε και όλοι πως προέκυψε αυτό το κάλεσμα.


κάποιες

Με το άνοιγμα της λέσχης, ανοίγει και ένας μεγάλος κύκλος μάχης. Γιατί η λέσχη μπορεί να ανοίγει, αλλά οι πόρτες της κλείνουν. Κλείνουν για τις φοιτήτριες που είναι μεγαλύτερες από ν+2, τους μετανάστες, τις άνεργες, τους φοιτητές του ΠαΜακ και του ΤΕΙ. Για όλους και όλες που τόσο καιρό έτρωγαν στο διπλανό τραπέζι μαζί μας χωρίς “τη χαρά και τη χάρη” να διαθέτουν πάσο. Για κάποιους και κάποιες από εμάς που σου δίνουμε αυτό το κείμενο και ποιος ξέρει για πόσους ακόμα σε λίγο καιρό. Και ενώ για τους από πάνω όλα χωράνε σε νούμερα-μερίδες-μπάτζετ, για μας είναι αυτονόητο ότι δε χωράει κανένας αποκλεισμός.


Γιατί ο κοινωνικός χαρακτήρας της φοιτητικής λέσχης του ΑΠΘ κατακτήθηκε μέσα από αγώνες τα χρόνια που πέρασαν. Κι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό το χαρακτήρα ως μία φιλανθρωπία της πανεπιστημιακής κοινότητας προς τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, αλλά ως αποτέλεσμα ενός αγώνα των από τα κάτω που κατοχύρωσε την κρατική αυτή δομή πρόνοιας για όλους, φοιτητές ή μη. Στη μάχη που έρχεται, δεν μπορούμε παρά να συνταχθούμε με αυτούς με τους οποίους έχουμε κοινές ανάγκες και επιθυμίες, όχι γιατί είμαστε “καλοί” ή “γιατί περισσεύει ένα πιάτο φαΐ”, αλλά γιατί προτάσσουμε την αλληλεγγύη με όσους και όσες αγωνίζονται. Και φυσικά όχι με βάση τη φοιτητική ιδιότητα που για την επιβεβαίωση της κάποιοι βιαστικοί βγάζουν το πάσο από την τσέπη πριν καν τους το ζητήσουν, συνεισφέροντας με την πειθάρχησή τους στην εδραίωση του ελέγχου και που μπορεί να συγκαλύπτει διαφορετικά συμφέροντα.


Η διοίκηση του ΑΠΘ παραχώρησε τη λέσχη σε catering με πρόσχημα την ελλιπή χρηματοδότηση*, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που λειτουργούσε με εργολαβίες καθαρισμού και φύλαξης (σημαντικό για το μέλλον είναι να τονιστεί ότι ακόμα και με το καινούριο καθεστώς, υπεύθυνος για το πώς λειτουργεί η λέσχη είναι ο πρύτανης). Είναι φανερό ότι το κράτος στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης, περικόπτει έξοδα και ιδιωτικοποιεί με εντονότερους ρυθμούς. Με αφορμή αυτό το γεγονός καλλιεργείται ένας μύθος γύρω από το πόσο καλό είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο που είχαμε τόσα χρόνια. Με την εμπειρία των τελευταίων χρόνων, δε μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι και το δημόσιο απολύει και εντατικοποιεί εργαζομένους και αποκλείει ανθρώπους από τις δομές πρόνοιας (πχ 25ευρω στα νοσοκομεία) εξίσου καλά με κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Το δίπολο που μπαίνει, λοιπόν, ανάμεσα σε δημόσιο ή ιδιωτικό είναι παραπλανητικό, καθώς και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι ‘’δικό μας’’, δηλαδή δεν το διαχειριζόμαστε εμείς. Το διακύβευμα για εμάς είναι να αποτρέψουμε τη μετακύληση του κόστους ζωής μας στις πλάτες μας, η οποία τείνει να πραγματοποιηθεί μέσω αποκλεισμών και επιβολής αντίτιμου στη λέσχη, απολύσεων και εντατικοποίησης των εργαζομένων σε αυτή. Αυτό δεν εξασφαλίζεται με ένα δημόσιο καθεστώς, αλλά με την πίεση που θα ασκήσουν οι κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τις σχολές.
 

---

* το πανεπιστημιακό χρήμα όλο ρέει κι όλο χάνεται
Κάθε φορά που το πανεπιστήμιο προχωράει στην υποτίμηση των ζωών μας έχει ως πρόσχημα την ελλιπή χρηματοδότηση. Παρ’ όλα αυτά αν παρακολουθήσει κανείς τις άλλες  δραστηριότητές του, παρατηρεί ότι διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ τα οποία διοχετεύει ανάλογα με τους σκοπούς του. Δύο τέτοια παραδείγματα είναι η φύλαξη και η έρευνα. Όσον αφορά τη φύλαξη, αυτή που κάνει τις σχολές μας να γεμίζουν φαντάσματα, ας σκεφτούμε πόσα έχουν δαπανηθεί στο ολοένα και αυξανόμενο σύστημα περίφραξης - αστυνόμευσης. Και ως προς την έρευνα, ακόμη περισσότερα για την επέκταση του κέντρου ερευνών και σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα τα οποία συγχρηματοδοτούν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, υπουργεία και ιδιώτες. Άρα εμείς περιττά τ’ ακούμε τα “λεφτά δεν έχουμε”.

---

Για όλα αυτά και για τόσα άλλα, θα έπρεπε να συζητάμε και να αποφασίζουμε στις γενικές συνελεύσεις, όπως την προηγούμενη Τρίτη. Εκεί, ως συνήθως βρήκαμε τις μαγνητοφωνημένες τοποθετήσεις και τα προκατασκευασμένα πλαίσια στα οποία ανάλογα με τη θεματική προσθέτονται bullet points στα αιτήματα. Βρήκαμε όμως και για πρώτη φορά, πολλές τοποθετήσεις για την λέσχη και προβληματισμούς που μεταμόρφωσαν έστω και προσωρινά την διαδικασία σε κάτι ζωντανό και ελπιδοφόρο. Μας θύμισε την ανάγκη μας να βρεθούμε μαζί σε μια διαδικασία, στην οποία θα μπορούμε να μιλήσουμε για τις επιθυμίες μας, να αγωνιστούμε για τις ποιότητες εκείνες που μας επιτρέπουν να λέμε ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι ζωή κι όχι επιβίωση. Να βρεθούμε με όρους ισότιμους και αδιαμεσολάβητα, χωρίς ειδικούς, χωρίς έτοιμα πλάνα δράσης. Να πούμε συλλογικά “όχι”, να σπάσουμε την ανάθεση.

 




το κείμενο σε pdf εδώ.

Μετά από τόσα χρόνια στο σχολείο έχεις καταφέρει επιτέλους να μπεις στο πανεπιστήμιο “για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου” και να “μην καταλήξεις πωλητής/-τρια σε σούπερ μάρκετ”. Κατά τη δική μας άποψη, το πανεπιστήμιο παρουσιάζεται σαν αυτό το σκαλοπάτι που θα σε πάει ψηλότερα και θα σε μετατρέψει σε κάποιου είδους “ανώτερο” εργαζόμενο, γιατί ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε κατώτερους/ανώτερους συμφέρει αυτούς που τους πληρώνουν. Τους συμφέρει γιατί οι εργαζόμενοι που πιστεύουν σ’ αυτούς τους διαχωρισμούς δεν αγωνίζονται όλοι μαζί.

Εμείς αντίθετα, πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο πόλοι: οι εργαζόμενοι/ες και τα αφεντικά. Αυτοί δεν είναι διαχωρισμένοι, γιατί η καθεμία από εμάς μπορεί να λειτουργεί μια στιγμή ανταγωνιστικά προς το κεφάλαιο (για παράδειγμα να απεργεί), ενώ την άλλη στιγμή υπέρ της αναπαραγωγής του (για παράδειγμα να εργάζεται εντατικά για να πιάσει μια εταιρεία τους στόχους της), αλλά αλληλεπιδρούν και συγκροτούν μια σχέση. Για να εμποδίσουμε την υποβάθμιση των ζωών μας (την μείωση των μισθών, τις περικοπές συγγραμμάτων, την επιβολή φόρων κτλ) δεν χωράνε ατομικές ή συντεχνιακές λύσεις (καθώς το όνειρο μιας ζωής μηχανικού με καριέρα θρυμματίζεται μπροστά στην όλο και βαθύτερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση). Μόνος δρόμος είναι η καταστροφή αυτής της σχέσης, μέσα από συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες.

Και μπήκες στο πανεπιστήμιο μέσα στην κρίση. Οι περικοπές στους μισθούς των γονιών σου, ενδεχομένως η αδυναμία τους να συντηρήσουν τις σπουδές σου, συνοδεύονται από την μείωση των παροχών και μέσα στο πανεπιστήμιο. Παροχές όπως τα δωρεάν συγγράμματα τα οποία έχουν μειωθεί και πλέον δεν θα διατίθενται η στέγαση στις εστίες και  η απαγόρευση της πρόσβασης στο πανεπιστήμιο με κλειδωμένες σχολές τις ώρες που δε γίνονται μαθήματα. Ταυτόχρονα,η σίτιση στη λέσχη έχει παραχωρηθεί σε catering με ανοιχτό το ενδεχόμενο ύπαρξης αντιτίμου και συνέχισης των αποκλισμών σε όσους/ες δεν είναι φοιτητές/τριες μέχρι ν+2 χρόνια. Πράγματα μέχρι χθες αυτονόητα για τον καθένα και καθεμία από εμάς. Στις περικοπές όμως συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι του πανεπιστημίου. Πέρυσι, μετά από πολύμηνη απεργία απολύθηκαν οι εργολαβικοί εργαζόμενοι της καθαριότητας του ΑΠΘ και αργότερα 80 διοικητικοί υπάλληλοι. Φέτος σειρά έχει ένα μεγάλο κομμάτι των εναπομείναντων διοικητικών υπαλλήλων οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία. Όλα αυτά είναι επιταγές της ίδιας της καπιταλιστικής οργάνωσης της καθημερινής ζωής και εντός αυτής βρίσκεται και το πανεπιστήμιο. Σ” αυτές τις συνθήκες λοιπόν, κι ενώ προσπαθούν να επιβάλλουν μια εντατικοποίηση και μια πίεση στους φοιτητές (“να τελειώσεις γρήγορα και με βαθμούς”), δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να δράσουμε συλλογικά.

Όλα αυτά είναι ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να συζητιούνται από μηδενική βάση σε μια γενική συνέλευση. Τι συμβαίνει όμως στη πραγματικότητα;  Γιατί δεν συζητιέται τίποτα επί της ουσίας από τα παραπάνω; Αυτό κυρίως οφείλεται στην δομή που έχει η γενική συνέλευση και η οποία αναπαράγει την διαμόρφωση συγκεκριμένων ρόλων. Αφενός το ρόλο του παραταξιακού μέντορα που τα ξέρει όλα, μιλάει 15 λεπτά χωρίς σταματημό, και που πιστεύει ότι ο “σύλλογος” πρέπει να υιοθετήσει σταθερό και στιβαρό πολιτικό πρόγραμμα, ακόμη και αν αυτό δεν προκύπτει σαν ανάγκη των συμμετεχόντων, αλλά προέρχεται από οργανώσεις εξωτερικές της συνέλευσης. Και αφετέρου τον ρόλο του ακροατή φοιτητή/τριας ο οποίος δεν ξέρει πως να συμμετέχει σε όλο αυτό και τελικάεκπροσωπείται, χωρίς να συμμετέχει έμπρακτα. Όλοι αυτοί οι ξύλινοι λόγοι και οι μεγατόνοι βαρεμάρας δημιουργούν μια αποκρουστική, μη-οικειοποιήσιμη διαδικασία, η οποία δεν αφήνει περιθώρια συνδιαμόρφωσης και αποκλείει αυτούς και αυτές που θέλουν να μοιραστούν τα προβλήματα τους και να δημιουργήσουν πραγματικές σχέσεις με τους συμφοιτητές τους.

Εμάς αυτοί οι ρόλοι μας κάνουν και ασφυκτιούμε και αισθανόμαστε ότι δεν μας ταιριάζουν οι γενικές συνελεύσεις – όχι όπως είναι τώρα. Στοίχημα είναι οι αληθινές, διαπροσωπικές, σταθερές σχέσεις και οι κοινότητες αγώνα με συλλογική αδιαμεσολάβητη δράση. Η δημιουργία και η έμπρακτη και ουσιαστική συμμετοχή μας σε τέτοιες κοινότητες μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στη σύγκρουση με τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας. Τέτοιες κοινότητες ξεπηδούν παντού γύρω μας, στις συνελεύσεις γειτονιών, στην αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας, στα κατειλημμένα σχολεία και αμφιθέατρα, στα στέκια και στις καταλήψεις. Μόνο μέσα σε αυτές μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

μάντεψε...

δράση που έγινε σχετικά με τη λέσχη την Πέμπτη (κ η απάντησή σου στη 2η παράγραφο)

κάποιοι/κάποιες βρεθήκαμε αυθόρμητα στη Ροτόντα, όπου και αποφασίστηκαν:

1. συμμετοχή στην απεργιακή πορεία (και) με σχετικά με το περιστατικό περιεχόμενα - 10:30 Αγ. Σοφίας

2. 16:00 συνέλευση στη ΣΘΕ για το ζήτημα

3. 18:00 πορεία από Καμάρα

Οποιαδήποτε πληροφορία εμπεριέχεται στο κείμενο κ αφορά τις συνθήκες εργασίας έχει προκύψει από κουβέντες με εργαζόμενους και εργαζόμενες της λέσχης από διάφορα πόστα (κάποιες από τις οποίες έγιναν μετά από ανοιχτό κάλεσμα των εργαζόμενων προς όλους τους φοιτητές, κάποιες άλλες με -εννοείται ανοιχτό προς τους φοιτητές- κάλεσμα της ΣγΚΦ προς τους εργαζόμενους κ κάποιες σε τυχαίες στιγμές, λόγω των σχέσεων που σταδιακά αναπτύχθηκαν μαζί τους). Όλα ξανασυζητήθηκαν δημόσια στη συνέλευση που κάλεσε το σωματείο τους στις 17/06.

Κ διαφορετική μεταχείριση υπάρχει, κ εκβιασμοί υπάρχουν, κ ψέματα από τις εργολαβίες κ το πρυτανικό συμβούλιο.

Οπότε κ σε σκηνές έμειναν κάποιες εργαζόμενες, κ τα παιδιά τους πλήρωσαν για να φάνε το φαγητό που οι ίδιες μαγείρεψαν. Κ κάποιες πήγαν εκεί, ενώ με τόσο χαμηλούς μισθούς θα τους συνέφερε να βγουν ταμείο ανεργίας κ να γλιτώσουν μετακινήσεις δικές τους κ των οικογενειών τους, για να μην μπουν σε μαύρες λίστες.

Επίσης μάτια έχουμε κ εμείς, κ στα μαγειρεία έχουμε πάει, κ αρκετά "τι κάνετε" έχουμε ανταλλάξει.

Πολιτικά με καλύπτει το κείμενο (καθότι συμμετείχα στη συνδιαμόρφωση του), είναι αρκετά σαφές κ to_the_point, οπότε δε θέλω να επαναληφθώ.

Όταν παίρνεις τον δίσκο στη λέσχη, κοιτάς τον εργαζόμενο στα μάτια;

Τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν στη λέσχη του ΑΠΘ μια σειρά από στάσεις εργασίας, ενώ και νέες είναι πιθανόν να συμβούν το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς η αντίδραση μεγάλης μερίδας συμφοιτητών και συμφοιτητριών κινήθηκε στο φάσμα της αδιαφορίας που ενίοτε έγινε και ανοιχτή επιθετικότητα αναπαράγοντας κλισέ περί «βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων που δυσκολεύουν τη ζωή μας εν μέσω εξεταστικής κλπ». Πίσω όμως από τα παράθυρα των διανομών της λέσχης, υπάρχει μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από τα στερεότυπα που ελαφρά τη καρδία αναπαράγονται.

Οι περίπου 120 εργαζόμενοι της λέσχης είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία εργολαβικοί. Είναι χωρισμένοι σε δύο εργολαβίες και δουλεύουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Από τις αρχές του Ιουνίου οι μισοί από αυτούς (που ανήκουν στη μία από τις δύο εργολαβίες) ήταν στον αέρα χωρίς συμβάσεις με πρόφαση διάφορα νομικά κωλύματα κι ενώ τα κοντινά [1] και τα μακρινά [2] αφεντικά τους ήταν μόνο μισόλογα και υπονοούμενα, έμμεσες απειλές και καλά φιλικές συμβουλές. Έτσι αναγκάστηκαν να συνεχίσουν να δουλεύουν με εικονικές μηνιαίες συμβάσεις και αόριστες υποσχέσεις.

Τελικά, 2 εβδομάδες μετά, δεν ξέρουν αν τα δεδουλευμένα του Ιουνίου θα καταβληθούν ποτέ, ούτε και αν θα κολληθούν τα αντίστοιχα ένσημα (όπως είχε γίνει και τον Νοέμβρη του 2012). Επιπλέον, τους ανακοινώθηκε ότι έχει ακυρωθεί η ανανέωση και των μακροπρόθεσμων συμβάσεών τους και από την 1η Ιουλίου απολύονται.

Και αυτά τα γεγονότα είναι απλά η πιο πρόσφατη πινελιά στον καμβά. Οι επιλογές του κράτους και της διοίκησης του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση και εντατικοποίηση της εργασίας: οι μισθοί έχουν μειωθεί στα επίπεδα του βασικού μισθού των 480€ και συχνά καταβάλλονται καθυστερημένα. Επιπλέον, εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται και δεν γίνονται νέες προσλήψεις με αποτέλεσμα να πέφτει περισσότερη δουλειά στους εναπομείναντες ενώ και η ίδια η δουλειά έχει αυξηθεί καθώς νέες λειτουργίες έχουν ανατεθεί στην ήδη υποστελεχωμένη λέσχη [3]. Το καλοκαίρι για την εργασία στις πανεπιστημιακές κατασκηνώσεις δεν καταβάλλονται επιδόματα για εκτός έδρας εργασία ενώ οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξαιρετικά δυσχερείς καθώς δεν υπάρχουν ειδικές υποδομές μπάνιων, στέγασης κλπ για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Όλος αυτός ο φόρτος εργασίας σημαίνει τρέξιμο, κούραση, ένταση και καβγάδες κατά τη διάρκεια της δουλειάς, και άρα κινδύνους ατυχημάτων για τους εργαζόμενους. Το μπαλάκι των ευθυνών από τον ένα κατώτερο στον άλλον αντώτερο «αρμόδιο». Κανείς δε φταιει, αλλά με ένα μαγικό τρόπο τελικά όλα συγκλίνουν στο τρίπτυχο υποτίμηση-εντατικοποίηση-πειθάρχηση για όσους δουλεύουν και στον αποκλεισμό όσων περισσεύουν στους λογαριασμούς τους. Αλλά έτσι δεν είναι το μοτίβο της μισθωτής σκλαβιάς;

Για μας είναι ξεκάθαρο εδώ και καιρό ότι μέσα από τις φλυαρίες και τα νομικά τερτίπια συντελείται στο ΑΠΘ μια χωρίς προσχήματα λεηλασία των ζωών μας, των δικών μας και των εργαζομένων. Από τις απολύσεις εργολαβικών υπαλλήλων και τους εξευτελιστικούς μισθούς σε όσους παρέμειναν ως τις περικοπές συγγραμμάτων, το αβέβαιο μέλλον της λέσχης και τις αναμορφώσεις των προγραμμάτων σπουδών μας η μοίρα της επισφάλειας είναι κοινή για όλες. Δουλεύουμε και θα δουλεύουμε με τους ίδιους εξευτελιστικούς μισθούς και με τις ίδιες εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Η καθημερινότητά μας στις σχολές εντατικοποιείται εξίσου και βιώνουμε τους ίδιους αποκλεισμούς εκεί που τα αφεντικά λογαριάζουν ότι δε χωράμε και την ίδια τρομοκράτηση όποτε πάμε να σηκώσουμε κεφάλι.


Μέσα σ’ όλα αυτά, περισσότερο από οτιδήποτε μας είναι ξεκάθαρο ότι όσο δε μοιραζόμαστε τον αγώνα θα μοιραζόμαστε την ήττα. Όσο εμμένουμε σε μικροαστικές ονειρώξεις και ψευδαισθήσεις ατομικής διάσωσης, δε θα σταματήσουμε να κατρακυλάμε. Ως φοιτητές και φοιτήτριες που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, το λέμε ξανά ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από τα αφεντικά και τις υποσχέσεις τους αλλά πολλά από τις σχέσεις που ακόμα δεν χτίσαμε με άλλους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους. Έτσι, επιλέγουμε να στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της λέσχης, και επιθυμούμε να στέκονται και αυτοί δίπλα μας γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε κι όχι απλώς να επιβιώσουμε. Γιατί αν επιβίωση σημαίνει βόλεμα, βύσμα και καβάντζα, ζωή σημαίνει χειρονομίες συντροφικές. Αν επισφάλεια είναι το να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά αύριο, ασφάλεια είναι το αίσθημα ότι δεν είσαι μόνος/η.

Μέσα στη σκοτεινιά της εποχής, η οργισμένη τρυφερότητα και η αλληλεγγύη μας ανοίγουν περάσματα.

Ας μην φοβηθούμε να τα περπατήσουμε...

---

[1] διοίκηση του πανεπιστημίου και εργολάβους

[2] ανώτεροι κρατικοί θεσμοί: υπουργεία, ανώτατα δικαστήρια

[3] εκτός από τη καθημερινή λειτουργία της λέσχης της ίδιας, οι εργαζόμενοι έχουν επιβαρυνθεί επιπλέον με τους μπουφέδες των διαφόρων εκδηλώσεων του πανεπιστημίου, με εργασία το σαββατοκύριακο προκειμένου η λέσχη να είναι ανοιχτή και το Σ/Κ, που σημαίνει λειτουργία με ακόμη λιγότερο προσωπικό τις καθημερινές προκειμένου όσοι εργάστηκαν το Σ/Κ να πάρουν τα ρεπό τους

---

---

Η συνέλευση για το κόστος φοίτησης (ΣγΚΦ) αποτελείται από άτομα και συλλογικότητες από διάφορες σχολές, που δεν ανήκουν σε παρατάξεις και δεν κατεβαίνουν σε εκλογές, τα οποία συναντιούνται με αδιαμεσολάβητους όρους και με κοινό άξονα τα ζητήματα για το κόστος φοίτησης.

Σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας, αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός και της καθεμιάς από μας. Δεν περιμένουμε το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και να ικανοποιήσουμε άμεσα τις ανάγκες μας.

Βλέπω όλους κ όλες εσάς που γκρινιάζετε για τις παρατάξεις (στην πιο-στρεβλή-πεθαίνεις
λογική του "δε φροντίζουν σωστά για μένα" - ελπίζω να είναι σαφές σε ποιους/ες αναφέρομαι),
πως εμβαθύνετε πολιτικά κ πως διοχετεύετε δημιουργικά τις δυνάμεις σας σε χίλια πράγματα
γύρω από τις ανάγκες κ τις επιθυμίες σας κ σας χαίρομαι.


εμπειρίες αγώνα από τη ΣγΚΦ: εδώ (πατήστε το κ διαβάστε το, μη φοβάστε!)

κατάληψη Λογότυπου την Πέμπτη 18.04.2013, όπου εκτυπώσαμε ό,τι χρειαζόμασταν:




κ μην ξανακούσω ότι δεν έχει κανένας αισθητική στα πανεπιστήμια (δείγμα εξαιρετικής αισθητικής: εδώ).

ωωω, ναι! Δεν εννοούσα κθλ να είμαστε στατικοί. Ήθελα απλά να πω -αποτυχημένα- ότι και στις
κοινότητες αγώνα δεν συμμετέχουμε ωσάν να ξυπνήσαμε μια μέρα πριν ή ωσάν να είμαστε απολιτίκ.


ναι κ πάλι. Νόμιζα ότι αυτό ήταν σαφές. Και από ταξική συνείδηση θα διαπνέονται και πολιτικά
χαρακτηριστικά θα έχουν (με βάση τα οποία θέλουμε να συναντιόμαστε μέσα σ' αυτές τις κοινότητες
αγώνα κ ανοίγουν δρόμους προς τη βάθυνση των σχέσεων και των περιεχομένων ή με βάση τα οποία
επιλέγουμε αν θα συμμετέχουμε ή όχι σε αυτές). Δλδ όχι προς μία απροσδιόριστη ενωτική κατευθυνσή.

Η διαφορά που ανέδειξα δεν έγκειται σε αυτό, αλλά στο ότι μία συνέλευση γειτονιάς δεν ξεκινάει με
"ελάτε οι αναρχικοί και ελευθεριακοί κομμουνιστές του τάδε ρεύματος του Φαλήρου να φτιάξουμε μια
ομάδα", αλλά με κάτι περισσότερο του στυλ "ελάτε να μιλήσουμε και να πράξουμε συλλογικά,
αναζητώντας λύσεις στα κοινά μας προβλήματα, μακριά από κόμματα και διαμεσολαβήσεις" για λόγους
σχετικούς με τη λογική του Πασχάλη .

Από την άλλη μια πολιτική ομάδα που θα ήθελε να κινηθεί προς μία πιο συγκεκριμένη κατεύθυνση θα ήθελε
ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτή να έχει εξοικοιωθεί με πολύ περισσότερα πράγματα και να χρησιμοποιεί
τα ίδια εργαλεία ανάλυσης (χωρίς να υπονοώ στατικότητα κ εδώ κ ξανατονίζοντας ότι η "δουλειά" τέτοιων
ομάδων είναι δεόντος χρήσιμη, απλά σε άλλο επίπεδο).

σύντομα, απλοϊκά κ προσωπικά:

Υπάρχουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά που δίνουμε στα μορφώματα με τη συμμετοχή μας κ που απορρέουν από τις θέσεις μας (καθότι δε μεταλλασόμαστε όταν συμμετέχουμε σε αυτά) κ η ταξική συνείδηση. Υπάρχει κ η συγκρότηση λόγω ιδεολογικής ταύτισης (κοινής πολιτικής ταυτότητας, που λέμε) που προϋποθέτει κάποια κεκτημένα πολύ συγκεκριμένου χαρακτήρα κ βαθύτερα σε ανάλυση συμφωνημένα από τη στιγμή που ξεκινάς.

Με τα πρώτα, σε συνδυασμό με τη θέληση για συνάντηση και αγώνα ενάντια στην υποτίμηση και το κλέψιμο των ζωών μας (sic) και πάνω στις κοινές μας ανάγκες, στήνουμε κοινότητες αγώνα, με το δεύτερο πολιτικές ομάδες (χοντροκομμένα μιλώντας δεδομένου ότι δεν είναι δυνατή η απεμπλοκή του κοινωνικού από το πολιτικό). Ζήτω και για τα 2, απλά είναι διαφορετικά (με το δεύτερο -σα συλλογικότητα, όχι τα άτομα τα οποία εννοείται ότι συμμετέχουν και στις κοινότητες αγώνα κατά βούληση- να δρα πάντα και υποστηρικτικά προς το πρώτο, με τους διάφορους τρόπους που έχει).

Δεδομένου του πάντα με ταξική συνείδηση του κειμένου, δεν ενδιαφέρουν γενικώς κ αορίστως οι άμεσες σχέσεις στα διάφορα σύνολα (όπως δεν ενδιαφέρει κ μια δημοκρατική οπτική), οι αντιφάσεις είναι πάντα παρούσες γιατί δε γίνεται αλλιώς και τα περιεχόμενα βαθαίνουν σταδιακά.