Λοιπόν ας πω και γω τη γνώμη μου αν και με κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά παραπάνω.
Καταρχήν, για να είναι του οποιουδήποτε η άποψη 100% έγκυρη θα έπρεπε να έχει σπουδάσει και εδώ και στο Imperial, εμείς που σπουδάζουμε εδώ ξέρουμε καλά μόνο πως είναι στο ΑΠΘ και για την Αγγλία μόνο να φανταστούμε μπορούμε από πληροφορίες και ιστορίες άλλων. Οπότε μη βασιστείς αποκλειστικά σε όσα σου λέμε εμείς αλλά πάρε γνώμη και από κάποιον Έλληνα που να τελείωσε εκεί.
Όσον αφορά το τι μαθαίνεις, θα μιλήσω με μια παρομοίωση

Φαντάσου λοιπόν τις γνώσεις του ηλεκτρολόγου μηχανικού ως ένα δέντρο που έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια απο τη ρίζα, σε κλαδιά, μικρότερα κλαδιά και τελικά στα φύλλα, τα οποία συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Η ρίζα φύτρωσε το 18ο-19ο αιώνα (ή νωρίτερα) όταν ανακαλύφθηκαν τα ηλεκτρικα φορτία. Από τότε το δέντρο μεγαλώνει συνεχώς, οι διακλαδώσεις πολλαπλασιάζονται και σήμερα μπορείς να χαθείς μέσα σε αυτό το δέντρο (κοινώς το αντικείμενό μας είναι τεράστιο και υπάρχει μεγάλη εξειδίκευση).
Στην αγορά εργασίας του εξωτερικού ψάχνουν για άτομα που κατέχουν τα ψηλά κλαδιά. Αν όχι τα ψηλότερα, τουλάχιστον κάποια αρκετά ψηλά (για το τι ψάχνει η αγορά εργασίας στην Ελλάδα άστο!)
Τώρα στο ελληνικό πανεπιστήμιο μαθαίνεις πάρα πολλά για τη ρίζα, τα χαμηλά κλαδιά και τα βασικά τους παρακλάδια. Δε φτάνεις ίσως τόσο ψηλά όσο φτάνουν αλλού, αλλά 5 χρόνια σπουδών σε φτάνουν σε ένα επίπεδο από όπου μπορείς με λίγη ακόμα προσπάθεια να φτάσεις στην κορυφή. Και το κυριώτερο, στις ρίζες και τα χαμηλά κλαδιά στηρίζεται όλο το δέντρο.
Μπορεί να μην έχεις μάθει την κορυφή αλλά έχεις μάθει να στηρίζεσαι, έχεις μάθει τη φιλοσοφία, έχεις μάθει αυτά με τα οποία μπορείς να πας ψηλότερα. Ίσως να μην μπορείς να κάνεις τίποτα βγαίνοντας στην αγορά εργασίας (η μισή μας γκρίνια οφείλεται σε αυτό το γεγονός, η άλλη μισή στο ότι τα μαθήματα είναι επιεικώς παλούκια), αλλά μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα με 1-2-3 μήνες εντατικής πρακτικής εκπαίδευσης
Στο εξωτερικό (έτσι ακούγεται, μπορεί να μην είναι έτσι) περνάς γρήγορα-γρήγορα τη ρίζα, τα κλαδιά κτλ και τρέχουν να σε ανεβάσουν στα φύλλα. Ακολουθείς μια πιο στενή πορεία σε ένα-δυο βασικά κλαδιά (ενώ στην Ελλάδα παίρνεις λίγο απόλα) και τελικά φτάνεις στα φύλλα αλλά ξέρεις να κάνεις μόνο τα φύλλα. Είσαι ένας εξειδικευμένος εργαζόμενος, τέλειος στη δουλειά του και μόνο στη δουλειά του. Σίγουρα δεν έχεις σφαιρικές γνώσεις του αντικειμένου, και μπορεί αν δεις μερικούς παραπάνω μαθηματικούς τύπους να παλαβώσεις (ενώ εδώ παλαβώνεις από χαρά αν δε δεις τύπους!). Από την άλλη βρίσκεις δουλειά εύκολα και αποφεύγεις όλη τη θεωρία που θα μάθαινες εδώ. Αυτή η άποψη περί εξωτερικού είναι η στερεότυπη στο ελληνικό πανεπιστήμιο, σίγουρα όμως έχει μια δόση αλήθειας, καθώς οι ξένοι καθηγητές λένε ότι φοιτητές από Ελλάδα που πηγαίνουν εκεί για μεταπτυχιακά είναι πολύ καλά καταρτισμένοι (σε σχέση με φοιτητές από άλλες χώρες γίνεται προφανώς η σύγκριση).
Ένα αυτό.
Από κει και πέρα, το οτι θα πας σε μία ξένη χώρα, σε άγνωστο μέρος, χωρίς να ξέρεις καλά καλά τι πρόκειται να συναντήσεις οπωσδήποτε δημιουργεί κάποιο φόβο-άγχος στον καθένα μας (σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο), κάτι το οποίο συνειδητά ή ασυνείδητα δρα ανασταλτικά προς το να φύγεις έξω. Γνώμη μου είναι να μην δώσεις σημασία σε τυχόν τέτοια αισθήματα αλλά να προσπαθήσεις να κρίνεις από τα άλλα δεδομένα. Αν πας έξω, όλα αυτά θα έχουν εξαφανιστεί μετά τις πρώτες 2 βδομάδες. Επίσης, έχοντας εμπειρία από καλοκαιρινή πρακτική άσκηση στο εξωτερικό,
μπορώ να σε βεβαιώσω ότι βγαίνοντας στο εξωτερικό ανοίγουν οι ορίζοντές σου. Κάνεις φίλους από όλα τα μέρη του κόσμου, περνάς απίστευτες στιγμές, αυτό είναι σίγουρο. Ακόμα εκτιμάς περισσότερο τα καλά της Ελλάδας μετά, γιατί μπορεί να μην είμαστε τόσο εξελιγμένοι αλλά ούτε το εξωτερικό είναι ο παράδεισος και υστερούν εκεί σε άλλους τομείς.
Πάντως είναι σίγουρα δύσκολη η απόφαση. Οπότε ότι και αν κάνεις καλή τύχη!