Βρήκα αυτό το αριστούργημα: http://www.positiveatheism.org/hist/russell0.htm
Πολύ ενδιαφέρον, και θέτει πολλά ζητήματα που χτυπάνε...
Να σημειώσω τα εξής δύο: το περιστατικό του Ιησού με τη συκιά, και την ύπαρξη της Κόλασης.

Όσο για το
δεν υπάρχει διαχωρισμός (ούτε υπονοείται). Μια καλύτερη επαναδιατύπωση είναι "σε συναισθηματική αναταραχή"...

Επίσης...
Καταρχάς δεν βλέπω πού είναι η λογική επαγωγή σε αυτήν την πρόταση. Και κατά δεύτερον η λογικότητα και η ελευθερία (βούλησης να υποθέσω) είναι τμήμα των νοητικών μας λειτουργιών, δεν λειτουργούμε αναγκαστικά ντετερμινιστικά ("αν ανάψουν τα λαμπάκια σε εκείνη την περιοχή θα αντιδράσουμε έτσι), μιας και υπάρχουν κάποια μιλισεκόντ όπου επιδρούν οι ανώτερες λειτουργίες και μπορούμε να παρεμποδίσουμε την ενστικτώδη αντίδραση.
(και επειδή δεν μπορεί να παρατηρήσει ακόμα η επιστήμη κάτι δεν σημαίνει και τίποτα...πριν το μικροσκόπιο του Λέβενχουκ, ο κακός αέρας προκαλούσε τις ασθένειες (εξ'ου και το malaise))

Προς kaprask: μου θυμίζει λίγο την επιλογή ατόμων σε τηλεοπτικό πάνελ..."και τώρα μαζί μας ένας ειδικός σε θέματα πίστης, ο πατέρας Τάδε Δείνας"...γιατί ένας καθολικός/μουσουλμάνος/βουδιστής/άθεος που όμως έχει διαβάσει συγκριτική θεολογία να μην μπορεί να απαντήσει καλύτερα από τον και καλά ειδικό ιερέα; (δεν μιλάμε για ανθρώπους επιπέδου π. Μεταλληνού, αυτή είναι μια εξαίρεση, τόσο όσον αφορά τη γνώση όσο κυρίως το χαρακτήρα του).

Το καλύτερο που έχω να πω επί του θέματος είναι αυτό που παρουσίασαν οι Μόντυ Πάιθον σε επεισόδιο της σειράς τους: "σήμερα έχουμε μαζί μας δύο ειδικούς που θα αναμετρηθούν πάνω στην ύπαρξη του θεού...το ματς θα γίνει σε 3 γύρους, όχι χτυπήματα κάτω από τη μέση παρακαλώ". 

Βεβαίως και έχουμε συνειδητοποιήσει τι διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία...δεν είμαστε τα παιδάκια που έβαλαν το μπλουζάκι Iron Maiden και το παίζουν επαναστάτες, το επίπεδό μας το υποδεικνύει αυτό. Άλλωστε βρισκόμαστε σε μια διαδικασία συνεχούς αναζήτησης, μπορεί πράγματι μια ωραία πρωία να βρούμε κανένα άλλο κείμενο που να φωτίζει μια άλλη πλευρά, να καθίσουμε να το σκεφτούμε, να το κατανοήσουμε, την επομένη να βρούμε κάτι άλλο κλπ. κλπ. Όσο για τη βιωματική εμπειρία της θρησκείας, υποθέτω ότι δεν είσαι από την Ελλάδα για να έχεις περάσει ένα μεγάλο μέρος της καριέρας σου σε αυτόν τον πλανήτη ως Χριστιανός Ορθόδοξος - και ειδικά εφόσον σαν παιδί είσαι υπό διαμόρφωση σε μεγαλύτερο βαθμό, η θρησκεία έχει μεγαλύτερη επίδραση επάνω σου (έστω και στο εθιμοτυπικό μέρος).

Το ότι μαρτύρησαν τόσοι άνθρωποι για την πίστη τους στο Χριστό δεν μου λέει τίποτα, γιατί υπάρχει αντίστοιχα το αντίβαρο των ανθρώπων που μαρτύρησαν από την πίστη κάποιων άλλων στον Χριστό (και μην ακούσω εξυπνάδες ότι αυτά τα έκαναν μόνο οι άλλοι οι κακοί, η εικονομαχία και η εκδίωξη των Κοπτών είναι αρκετά ως αντεπιχειρήματα.) Άλλωστε κάθε θρησκεία θέλει να έχει και τους ήρωές της, κάθε ιδεολογία το ίδιο...βέβαια θα μου πείτε αυτοί δεν ζούνε με τον "αυθεντικό τρόπο", αλλά αν είναι ο αυθεντικός τρόπος να κατακτηθεί μέσα από μια πορεία θανάτου, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Και το ξαναείπα νομίζω, αλλά ΠΡΟΦΑΝΩΣ θα είναι τρόπος ζωής, όπως και οτιδήποτε είναι στο μυαλό μας αποτελεί μέρος του τρόπου ζωής μας...και για τον Μωαμεθανό δεν είναι τρόπος ζωής η θρησκεία του; Δεν του υπαγορεύει τη συμπεριφορά του (ακόμα και παραβλέποντας ένα μεγάλο μέρος από τις οδηγίες χρήσεως που του προσφέρονται). Όσο για το αν θα μου πει κάποιος "ε φίλε θα ζήσεις για πάντα", θα τον πάω μια βόλτα στο νοσοκομείο να δει τους ανθρώπους που πεθαίνουν και πονούν, για να καταλάβει ότι δυστυχώς έχουμε μια ευκαιρία μόνο εδώ επάνω...

Εγώ θα πάω στην εκδήλωση (καλώς εχόντων των πραγμάτων). Αλλά θα μου απαντήσει κανείς στο ερώτημά μου για το αν τελικά αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει ψυχή, δεν θα καταρρεύσει ένα μεγάλο μέρος του Χριστιανικού οικοδομήματος;

Ο δικός σου αγώνας είναι προς τη θέωση, γνωρίζοντας εξαρχής τον τρόπο που θα το φτάσεις αυτό, έχοντας ως εφόδια κάποιες αλήθειες, έχοντας υπόψη τις παλινωδίες προς την πορεία αυτή κλπ. κλπ. Έχουμε δηλαδή το Απόλυτο, το οποίο ακριβώς επειδή αποτελεί μια αυτοτελή οντότητα (αυτό που ονομάζουμε ουσία) είναι έξω από τις λειτουργίες του κόσμου αυτού. Μπορεί μεν να ζεις σε αυτόν τον κόσμο, αλλά είσαι ταυτόχρονα και σε ένα άλλο...
Αντίθετα, για μένα το μόνο απόλυτο είναι ότι δεν υπάρχουν Απόλυτα, τίποτα "έξωθεν" επιβαλλόμενο - όπως τον Μάη του 68 που έλεγαν "απαγορεύονται οι απαγορεύσεις", άρα τείνω προς το να προσδιοριστώ από τις παραστάσεις του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Αποκτώντας ολοένα και περισσότερες παραστάσεις και κυρίως εμβαθύνοντας σε αυτές, προσδιορίζω με περισσότερη διαύγεια τον εαυτό μου - άρα είναι μια σχετικοποίηση του είναι μου (σχετικοποίηση όχι με την μεταμοντέρνα έννοια, αλλά ως προς την αντίθεση με το Απόλυτο).
Αυτά σε φιλοσοφικό επίπεδο.

Εφόσον ο δικός σου στόχος είναι γνωστός, προγραμματίζεις τον εαυτό σου προς εκείνη την κατεύθυνση, απαγορεύοντας προφανώς παρεκκλίσεις - γι'αυτό και η θρησκεία, η οποιαδήποτε θρησκεία, περιέχει de facto ένα βαθμό ανελευθερίας, ο οποίος μετά καθορίζεται από τη φύση του δόγματος. Για αυτό και μίλησα και για την ασφάλεια της θρησκείας, ανταλάσσοντας την αβεβαιότητα της ελευθερίας με τη βεβαιότητα του Απολύτου - η ελευθερία είναι κάτι το τρομερό, και δεν ξέρουμε κατά πόσον μπορεί να επιτευχθεί σε απόλυτο βαθμό (ο Ρουσσώ έλεγε πως όχι).

Άρα ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους - μιας και ο κόσμος μας είναι συνήθως η προβολή της νόησής μας...

(ωραία τα λινκ, και από όσο είδα πολλοί τύποι καταζητούνται για τα από θρησκεία ορμώμενα εγκλήματά τους...ψάξε στο Terrorism)

Εφόσον δεν απευθύνεσαι σε αυτόν συγκεκριμένα, που από όσο βλέπω είναι αυτός που σου απαντά σθεναρά (και καλά κάνει, δεν έχω τόσο χρόνο για να διαβάσω - απαντήσω, και χάνω την μπάλα μετά από μερικές σελίδες), απαντάω εγώ για αυτόν. Χρησιμοποιώ βλέπεις το 3ο αφηρημένο πρόσωπο για να μην θίξουμε κάποιον που όλοι ξέρουμε ποιος είναι αλλά ας κρυφτούμε πίσω από την ομπρέλα των λέξεων για να προστατευτούμε από τον ήλιο της αλήθειας.

ΝΑΙ, δεν έχω τη βεβαιότητα για τίποτα. Ομολογώ ότι είμαι σαν καρυδότσουφλο που μάχεται με τα κύματα, που συνέχεια προσπαθεί να βρει συνέχεια καινούργιους τρόπους για να σταθεί στην επιφάνεια των μανιασμένων κυμάτων, ενώ εσύ είσαι καλυμμένος πίσω από το λιμάνι και τον κυματοθραύστη, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που σου προσφέρει. Όμως ξέρω ότι προσπαθώ, ότι είμαι μέρος της ζωής και ότι θα συνεχίσω να μάχομαι μέχρι ο θάνατος να με βουλιάξει - διότι όλοι κάποτε πεθαίνουμε, είναι κάτι τόσο σίγουρο όσο και το ότι η Αναγέννηση Καρδίτσας δεν θα πάρει το Καμπιονάτο.

Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να είμαστε έτσι όλοι, να κρυβόμαστε πίσω από την πίστη για να κρύψουμε την αδυναμία μας να τα βάλουμε μόνοι μας...Σκέψου το fugitive, είναι η αντίστροφη της δικιάς σου πρότασης 

(α, και βρήκα το εξής ενδιαφέρον στο Αλφαβητάρι του Διαβόλου του Άμπροουζ Μπηρς, στην αγγλική του έκδοση:
Catechism, n. A form of theological riddles in which universal and eternal doubts are resolved by local and fugitive answers.
Ρε Μπαγάσα (συγνώμη για τον προσδιορισμό, κανονικά θα σου τραβούσα το αυτί α-λα-Δον-Κορλεόνε, διαβάζουμε και τέτοια;  )

Δε διαφωνώ CounterSpell στη παρατήρησή σου, απλά θεωρώ ότι η τακτική αυτή εφαρμόστηκε περισσότερο στους παγανιστικούς πληθυσμούς του Νέου Κόσμου κατά τον προσηλυτισμό τους, παρά στους μονοθεϊστικούς πληθυσμούς της Ευρώπης, που "υπενθυμίζονταν" περιοδικά - π.χ. κατά την Βικτωριανή εποχή, έσφιξαν τα ζωνάρια...όπως και να το κάνουμε, ο ερωτισμός είναι μια ένδειξη και της ελευθεριότητας που υπάρχει σε μια πολιτεία σε δεδομένη χρονική στιγμή.

Όσο για το ερώτημά σου, εδώ πληρώνουμε το προπατορικό αμάρτημα...(και δεν γίνεται και διακανονισμός πανάθεμά μας).

Συγνώμη για την ειρωνεία που θα ακολουθήσει, αλλά δεν μπορώ όταν οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους (ακόμα χειρότερα, όταν κρύβονται πίσω από το δάχτυλο κάποιου περαστικού βροντόσαυρου):

ΑΝ ΕΙΣΤΕ ΑΝΗΛΙΚΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ. ΚΟΨΤΕ ΤΗΝ. ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ Χ ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΚΑΙ ΜΠΕΙΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΣΑΪΤ ΜΕ ΤΣΟΝΤΕΣ, ΟΧΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΤΑΓΟΝΤΑΙ ΒΩΜΟΛΟΧΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ. ΑΜΗΝ.

Όσο για την ανωνυμία και την απροσωπία του φόρουμ σε μια τέτοια συζήτηση, α) τα στοιχεία μου είναι προς διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου (αν είστε αστυνομικός, τα έχετε ήδη, μην μου ανησυχείτε) β) δεν θα γίνονταν ποτέ συζητήσεις διά αλληλογραφίας, μιας και δεν θα είχαν την ευκαιρία λαμπροί συνάνθρωποί μας να πλακώσουν ο ένας τον άλλο στις μπάτσες και γ) και σημαντικότερο: κάθε φορά που συζητάω με κάποιο πιστό τετ-α-τετ αυτά τα ζητήματα, η αντίδρασή του μετά από μερικά λεπτά είναι να γυρίσει τα μάτια του προς τον ουρανό και να με χτυπήσει στοργικά στον ώμο, αποδεικνύοντας την άγνοιά μου (και φυσικά την αδυναμία του να συνεχίσει τη συζήτηση σε λογικά πλαίσια).

Δυστυχώς δεν μπορώ να ακολουθήσω τη σειρά πολλών από τα παραπάνω ποστ, που ομολογουμένως μου κίνησαν την περιέργεια (είναι δύσκολο να διαβάζεις 20 σελίδες, ακόμα και ο πιο αποφασισμένος θα χαθεί με αυτά που διαβάζει). Άρα οι σκέψεις μου θα είναι ατάκτως εριμμένες, και πιθανότατα οφφ-τόπικ, αλλά πρέπει να υπάρχει μια περίοδος εισαγωγής στο κλίμα του φόρουμ (και να δείξω πώς μπορώ να χωρέσω 125 καρπούζια σε μια μασχάλη).

Το πλέον επίμαχο ζήτημα (που από όσο κατάλαβα είχε ως έμμεσο επακόλουθο τη δημιουργία ενός μικρού πανικού) είναι αυτό της ευτελούς ηδονής...Καταρχάς οι περισσότερες οργανωμένες θρησκείες απορρίπτουν τη διαδικασία του σεξ, που παραμένει κυρίως στις πρωτόγονες θρησκείες με τη μορφή παγανιστικών τελετών. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι με τη σεξουαλική επαφή, έστω και προσωρινά και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, υπάρχει υπέρβαση της μοναξιάς του ατόμου, μιας μοναξιάς που δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της σύγχρονης κοινωνίας (αλλά φαίνεται εντονότερα σε αυτή). Εφόσον οι θρησκείες έχουν ως "στόχο" (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) την μόνιμη υπέρβαση της μοναξιάς με τη μορφή της αγάπης προς τον θεό και τον συνάνθρωπο (σε θεολογικό επίπεδο) και με τη μορφή του ανήκειν στο θρήσκευμα (σε κοινωνικό επίπεδο), παρατηρούν στο σεξ έναν εχθρό, που μπορεί να απειλήσει ένα εσωτερικό status quo, και για αυτό αποτρέπουν την απόλαυση αυτής της λειτουργίας. Δεν περνάω στο αντίθετο άκρο, του καταναγκαστικού σεξουαλισμού (άλλο μεγάλο ζήτημα και θα έβγαινα πολύ εκτός) - αλλά είναι μια από τις συνέπειες της θρησκείας, η απάρνηση των σωματικών απολαύσεων, με ακραία έκφραση τον ασκητισμό.

Παρατηρούμε λοιπόν μια ευνοϊκότερη μεταχείρηση της (άφθαρτης) ψυχής σε σχέση με το (φθαρτό) σώμα - μιας και είναι αυτό που θα παραμείνει μετά από το θάνατό μας, το κομμάτι μας που θα παραμείνει στη μεταθανάτια ζωή. Όμως η σύγχρονη έρευνα στις νευροεπιστήμες υποδεικνύει ότι αυτή η δυαλιστική θεώρηση του ανθρώπινου σώματος (ψυχή  - σώμα) είναι εσφαλμένη, και ότι η ορθότερη άποψη τείνει στη θέση του Σπινόζα, ότι δηλαδή η ψυχή είναι μέρος του σώματος, με όλες τις εκφράσεις της (π.χ. συναισθήματα, σκέψεις, καταστάσεις κλπ.). Άρα εφόσον δεν υπάρχει άφθαρτη ψυχή και αυτή η υπόσταση εξαφανίζεται με το θάνατό μας, καταργείται ένα μεγάλο μέρος της χριστιανικής θεολογίας...Φυσικά, τίποτα δεν είναι τελικό, μπορεί να βρεθεί κάτι που υπερβαίνει ΚΑΙ αυτό το συλλογισμό, κάτι αντίστοιχο με το  κωνάριο της υπόφυσης  που θεωρούσε ο Καρτέσιος ότι είναι ο σύνδεσμος μεταξύ ψυχής και σώματος.

Δεν είναι όμως ο κύριος λόγος που είμαι πολύ σκεπτικιστής απέναντι στη θρησκεία (δηλώνω άθεος, και θα το δήλωνα και στην ταυτότητά μου , αλλά φοβάμαι μην αρχίσουν οι 612 άθεοι της Ελλάδας συλλαλητήριο). Με ενοχλεί η ιεραρχία που υπάρχει στις οργανωμένες θρησκείες (γιατί ο επίσκοπος τάδε να είναι ανώτερος από τον κατά πολύ ενάρετό του διάκονο της τελευταίας ενορίας πριν από τα σύνορα; Ο καθένας ας αξιολογείται - εδώ ή μεταθανατίως - ανάλογα με τις πράξεις του και με τη προσφορά του), με ενοχλεί η πλύση εγκεφάλου στο ποίμνιο και η θρησκευτική προπαγάνδα (για όσους έχουν ζήσει στο εξωτερικό, θα έχουν ήδη παρατηρήσει την πολύ διαθλασμένη εικόνα που προσφέρεται στους δικούς μας 10χρονους σε σχέση με τους 10χρονους του εξωτερικού), αλλά αυτά σχετίζονται κυρίως με τη δομή του σώματος των πιστών, και είναι εσωτερική τους υπόθεση - άλλο ας μας επηρεάζει άμεσα.

Αυτό που συγκρούεται άμεσα με τη φύση μου σαν άνθρωπο είναι η απόρριψη της λογικής ως λογισμού και κακών σκέψεων. Θυμάμαι πάντοτε ότι οποιαδήποτε λογική σκέψη μου αντιμετωπιζόταν με αφορισμούς τύπου "αυτοί είναι λογισμοί, άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου", με αποτέλεσμα να μένει ένα τεράστιο κενό που η φιλομαθής φύση μου (και κάθε άνθρωπος είναι φιλομαθής, αφού τη φύση του ιδέναι ορέγεται) δεν μπορούσε να ανεχθεί. Καταργείται έτσι με αυτό τον τρόπο η λογική ως το μόνο εργαλείο που έχει προχωρήσει τον πολιτισμό μας, την σκέψη μας, τη γνώση μας για εμάς, και απλώς ψάχνουμε τις απαντήσεις είτε στο μεγάλο βιβλίο είτε σε αυτούς που το ερμήνευσαν. Έτσι βέβαια δεν μπορούν να απαντηθούν βασικά ερωτήματα, όπως το "γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο", το οποίο, δεν μπορεί να απαντηθεί με υπευθυνότητα από κανένα θεολόγο, και όπως δήλωσε και ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας μετά από το πρόσφατο τσουνάμι, ότι αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, μένοντας βουβοί στην καταστροφή αυτή καθ'αυτή.

Τέλος, όπως είπε και ο Ιερός Αυγουστίνος,"φοβάμαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου"...
Σε οποιοδήποτε λοιπόν από τα παραπάνω ζητήματα που έθιξα έχω μια μικρή βιβλιογραφία, αλλά υπάρχουν μερικές κατευθύνσεις για όποιον ενδιαφέρεται:
a) http://www.ndimou.gr/articles_gr.asp - και πηγαίνετε στο δοκίμια, υπάρχει εκεί ένα πολύ καλό για τη φύση του καλού και του κακού.
b) Ψάξτε στο wikipedia.org για τον Σπινόζα, τον Καρτέσιο, τον Μαξ Βέμπερ και τον Έριχ Φρομ
c) Πλύντε τα δόντια σας το βράδυ πριν προσευχηθείτε (ΑΥΤΟ είναι για να διαγραφεί το ποστ, μιας και πολύ πιθανόν να προσβάλλει τη δημόσια αιδώ και την κυρα Μήτραινα από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας μου).