Κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της Συγκλήτου και μετά από παρέμβαση από την πλευρά των φοιτητών και των αντιπροσώπων της Πανσπουδαστικής στην Σύγκλητο το θέμα αποσύρθηκε από την ημερήσια διάταξη και η συνεδρίαση διακόπηκε. Ενώ είχε τελειώσει η Συνεδρίαση στελέχη των ΕΑΑΚ, συνεπικουρούμενα από δυνάμεις της ΑΡ.ΕΝ. (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), προκάλεσαν επεισόδια με μέλη ΔΕΠ και τις πρυτανικές αρχές. Τέτοιου είδους ενέργειες αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων υποστηρικτών της επιχειρηματικότητας στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Τους τροφοδοτούν με επιχειρήματα συκοφάντησης των φοιτητικών αγώνων και αποκοπής του φοιτητικού κινήματος από τους φυσικούς του συμμάχους τους εργαζόμενους, τους γονείς μας. Είναι ενέργειες που απομονώνουν τους φοιτητές, την ώρα που ο αγώνας ενάντια στην πολιτική των ΕΕ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Βιομηχάνων στην παιδεία χρειάζεται την απάντηση όλου του λαού, όλων των εργαζομένων. Οι απαιτήσεις του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας έρχονται σε σύγκρουση με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Οι δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για άλλη μια φορά απουσίαζαν από την Σύγκλητο. Αποδεικνύουν ότι αποτελούν το μακρύ χέρι των κομμάτων του κεφαλαίου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μέσα στο Πανεπιστήμιο. Είναι αυτοί που κάνουν το παν για να υλοποιείται ανεμπόδιστα η πολιτική ΕΕ – Βιομηχάνων στην παιδεία.
Καταδικάζουμε τέτοιου είδους ενέργειες και καλούμε τους φοιτητές, καθηγητές, τους εργαζόμενους να απομονώσουν τέτοιου είδους δυνάμεις που εμποδίζουν την αποτελεσματικότητα και μαζικότητα των αγώνων μας.
Απέναντι σε όλα αυτά χρειάζεται:
Να διεκδικήσουμε 15% για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό κι αυτός να είναι η αποκλειστική πηγή χρηματοδότησης των πανεπιστημίων!
Να διεκδικήσουμε τα πανεπιστήμια να συνεργάζονται για τη λαϊκή ευημερία και ανάπτυξη, κι όχι πανεπιστήμια που θα ανταγωνίζονται για το ποιο εξυπηρετεί καλύτερα την κερδοφορία του κεφαλαίου!
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΤΕΙ ΚΑΝΕΝΑ 4-ΕΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ – ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Εγώ έβαλα τα δικά μου κόκκινα.
Αυτά στα οποία πιστεύω ότι "κολάει" η ΠΚΣ από τότε που τη γνώρισα στο πανεπιστήμιο μέχρι σήμερα.
Αυτοπροσδιορίζεται όχι ως
αριστερά, ούτε ως το φοιτητικό κομμάτι της ΚΝΕ, αλλά ως
η μόνη αριστερά κάτι σαν ορθόδοξη αριστερά ας πούμε.
Διάβασα πολλά για αγωνιστές της δεκάρας και στο αντίστοιχο topic και για την ανάγκη εξεύρεσης λύσεων και για τον επαναπροσδιορισμό.
Πριν 2 χρόνια έφαγα πολύ στη μάπα το "απολιτίκ" όταν θέλησα κι εγώ να συμμετέχω στις δράσεις και τις αποφάσεις του συλλόγου,
αλλά ως μέλος του συλλόγου και μόνο, κι όχι ως μέλος παράταξης.
Άκουσα τα τραγικά επιχειρήματα της ΠΚΣ στις πρώτες συνελεύσεις, (
και αγώνας (πορεία με το ΠΑΜΕ) και μαθήματα κτλ)
την φοβερή επίθεση στην ΠΑΣΠ που τότε συνυπέγραφε το κοινό πλαίσιο
(γιατί μόνο η ΠΚΣ ξέρει τον πραγματικό σου εαυτό, μόνο η ΠΚΣ βλέπει πίσω από τις δολοπλοκίες και τους τυχοδιωκτισμούς
και κανείς νοήμων συνάδελφος δεν κατάλαβε τί ήθελε η ΠΑΣΠ συναινώντας στο κοινό πλαίσιο)
είδα μία ΔΑΠ ανίκανη να επιχειρηματολογήσει απέναντι ακόμη και στις πιο απλές ερωτήσεις συναδέλφων για το μέλλον της παιδείας.
Η καραμέλα που πιπίλιζαν συνεχώς ήταν
είμαστε τριτοκοσμικοί γιατί δεν έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια-και πριν τελειώσει η πρόταση-
ας ανοίξουμε να δώσουμε εξεταστική, θέλω να πάρω πτυχίοΠρος το τέλος των καταλήψεων (1 ή 2 εβδομάδες πριν τη λήξη) μπήκε και η ΠΚΣ στο κοινό πλαίσιο κι αποφάσισε να συμμετέχει και στην πορεία.
Μέχρι τότε, πίστευα ότι το μόνο καπέλωμα που είχαμε φάει, ήταν η αδιάλλακτη στάση των ΕΑΑΚ στα συντονιστικά, ο αρνητισμός τους απέναντι στις ιδέες "απολιτίκ" φοιτητών,
και οι φοβερές βλακείες που άκουσα στο συντνιστικό Θεσσαλονίκης που κράτησε εκείνο το ηρωικό 18ωρο που είπε κι ο ngine.
Στην πορεία λοιπόν η ΠΚΣ μπήκε πρώτη με τα πανό της, οι ντουντούκες φωνάζανε τα κλασσικά συνθήματα που εκφράζουν μόνο την ΠΚΣ
(εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, μαζί με το ΠΑΜΕ, αντίσταση και πάλι)
και γενικά, κατάφεραν να δώσουν την
κόκκινη χροιά που θα λεγε κι ο αλιάκμων στην πορεία.
Φτάνουμε στο υπουργείο μακεδονίας, και κάποιες σχολές έχουν να παραδώσουν ένα ψήφισμα στον υπουργό με σφραγίδες από σχεδόν όλους τους συλλόγους νομίζω.
Την ώρα που μιλάνε λοιπόν με τον φρουρό, και του λένε αν μπορεί να κατέβει κάποιος έστω γραμματέας να το παραλάβει,
κλασσικά κάποιοι θερμοκέφαλοι, ή μπάχαλοι, ή βαλτοί από την ασφάλεια, δεν έχω ιδέα γιατί δεν ήταν σίγουρα μεσα στην πορεία,
μαζεύονται στα γρήγορα κι αρχίζουν να πετάνε πέτρες και να προσπαθούν να ρίξουν την πόρτα.
Τα μέλη της ΠΚΣ απ' όλη την πορεία, μαζεύονται σαν συννενοημένοι μπροστά κι αποχωρούν γρήγορα-γρήγορα.
Σημειωτέον ότι οι ΠΚΣίτες είχαν αναλάβει προσωπικά την περιφρούρηση της πορείας.
Μέχρι να πέσουν επάνω συνάδελφοι να μαζέψουν τους μαλάκες, έχουν φτάσει τα ΜΑΤ και το δακρυγόνο πάει σύννεφο.
Τέλεια χορογραφία, έρχονται οι μπάχαλοι, αποχωρεί η ΠΚΣ, έρχονται τα ΜΑΤ, όλα μέσα σε 3 λεπτά.
Τελειώνουν οι καταλήψεις, δίνουμε εξεταστική, γίνεται συνέλευση για τη 17η Νοέμβρη και τις εκδηλώσεις.
Η ΠΚΣ φυσικά έχει αυτο-οριστεί ως ο μοναδικός προστάτης της μνήμης των παιδιών του Πολυτεχνείου.
Εντάξει όμως, καμιά φορά χρειάζεται και μια μικρή σύμπλευση με τη ΔΑΠ για να πάρει την συνέλευση η ΠΚΣ
και να βγεί με τα δικά της πανό στην πορεία, εξάλλου όσοι συμμετέχουν στην πορεία δεν θέλουν απλά να τιμήσουν την μνήμη των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Θέλουν να εκφράσουν και την αντίθεσή τους με τη αντι-λαική πολιτική αλλά και τη σύμπραξη με το ΠΑΜΕ σε νέους αγώνες.
Καπέλο και στην πορεία του πολυτεχνείου, κλασσικά μισή ώρα κάτω από την αμερικάνικη πρεσβεία οι ντουντούκες να φωνάζουν
"ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", "φονιάδες των λαών αμερικάνοι" μπλα μπλα.
Τελικά δεν είναι πορεία μνήμης, αλλά αντι-αμερικανική πορεία (κόντρα στον ιμπεριαλισμό που θα λεγε κι ο promitheas).
Η περιφρούρηση του πανεπιστημίου τελικά από ποιούς έγινε, θυμάται κανείς?
Τέσπα, φτάνουμε και στις ανεκδιήγητες τελευταίες συνελεύσεις μας.
Για όσους συναδέλφους σνομπάρουν την συνέλευση, να σημειώσω ότι είναι πολύ καλή ευκαιρία για ξεκούραση από το διάβασμα.
Υπάρχουν καμιά 10αριά παραταξιακοί που θα μιλήσουν σίγουρα, και πιθανότατα θα βρεις τουλάχιστον για 1 λεπτό κάτι ενδιαφέρον σ'αυτά που λένε.
Βέβαια δεν φτάσαν εκεί τόσο εύκολα.
Τα νέα μέλη πρέπει να "ψήνονται στη φωτιά της μάχης", ετοιμάζουν τα σκονάκια τους και βγαίνουν να μιλήσουν.
Πως είναι καμιά φορά στη βουλή που ακούς κάποιον μαλάκα να μιλάει 10 λεπτά χωρίς να λέει τίποτα,
περνάει η ώρα (κοιτάει αυτός φάτσες γύρω-γύρω) και μόλις δει ότι χασμουρήθηκαν όλοι, πετάει ένα "... γι αυτόν λοιπόν τον λόγο, πιστεύω ότι..."
και λέει αυτό που παίδευε τόοοοοοση ώρα.Πίσω στα δικά μας, ίδια πράγματα κι εδώ. Βγαίνει ο νέουλας, πετάει τις μαλακίες που του γράψαν στο σκονάκι οι συμπαραταξιακοί του,
χαμός μετά, 20 λεπτά ερωτήσεις (από άτομα της ίδιας συνήθως παράταξης) και πάμε παρακάτω σε άλλον έναν βαρετό ομιλητή.
Τελευταία το έργο αυτό παίζει με ΠΚΣ και ΕΑΑΚ, κι ανάλογα με τον ομιλητή αλλάζουν και οι ρόλοι κυκλικά.
Έχω βαρεθεί να ακούω θεωρία για το πως θα πέσει ο νόμος, ιστορίες για αγρίους με ευθεία σύγκρουση με το κατεστημένο,
άμεση συμπαράταξη με το εργατικό κίνημα (για όποιον δεν το ξέρει αυτό είναι το ΠΑΜΕ)
15% για την παιδεία, κατάληψη και πανελλαδικό συλλαλητήριο, κατάληψη και πορεία με το ΠΑΜΕ,
κατάληψη σκέτη, κατάληψη με τζατζίκι, κατάληψη σε κυπριακή.
Πάει ο πρόλογος, το φαγατε το γαιδούρι, η ουρά έμεινε..Κι έρχομαι στα λόγια του Τάσου.
Έργα. Δράση. Αφύπνιση του κόσμου. Εξορμήσεις. Εκδηλώσεις (δεν εννοώ ομιλίες μελών του ΠΑΜΕ).
Όποιος στ' αλήθεια θέλει να κάνει κάτι για την Παιδεία, δοκιμάζει την τύχη του εκεί.
Όποιος στ' αλήθεια ενδιαφέρεται, αφήνει τα παραταξιακά στην άκρη και κάνει αυτός το πρώτο βήμα για Συναίνεση και Κοινό Αγώνα.
Όποιος στ' αλήθεια ενδιαφέρεται, δεν
παίρνει την κατάσταση στα χέρια του (και μόνο).
Δεν γίνεται έτσι όμως.
Αναλωνόμαστε στις μικρο-παραταξιακές διαφωνίες, δλδ αυτοί αναλώνονται, κι εμείς παρακολουθούμε αμέτοχοι,
ούτε φωνή υψώνουμε, ούτε ανάστημα να σταματήσει αυτή η βλακεία.
Όπως στρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους φοιτητές που λέει ο Τάσος, αλλά και για τον πρύτανη και για όλους.
Πριν παρεξηγηθώ:
Οι "μεγάλοι" αυτής της μικρογραφίας της κοινωνίας που λέγεται πανεπιστήμιο ΑΠΘ πιστεύουν αυτό που πιστεύουν κι όλοι οι "μεγάλοι" του κόσμου
ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Ότι κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν είτε γιατί εμείς οι φοιτητές οι μικροί δεν ξέρουμε, είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν μας αφορά.
Και κυρίως γιατί πιστεύουν ότι εμείς οι φοιτητές είμαστε οι "περαστικοί" από δω, ότι μετά το πτυχίο θα πούμε τα αλησμόνητα λόγια του alexzlat
"τώρα που έφυγα κάψτε το, το μπουρδέλο"Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ίσως ότι δεν παλεύουμε συγκεκριμένα για ένα καλύτερο ΑΠΘ, αλλά για μια καλύτερη Παιδεία στην ελλάδα.
Όποια λοιπόν κι αν είναι η πραγματική ιστορία για το επεισόδιο με τον πρύτανη, είναι σε μεγάλο ποσοστό η θλιβερή συνέπεια ενός ηλίθιου παραταξιακού κατεστημένου.
Από τη μία πλευρά, αποτύχαμε να έχουμε μαζί μας τους καθηγητές και γενικά τα μέλη ΔΕΠ της πανεπιστημιακής κοινότητας,
από την άλλη, οι καθηγητές μάς αρνήθηκαν την (όποια έστω) "συμβουλευτική καθοδήγηση σε κλίμα σύμπνοιας".
και τώρα βλέπουμε (
αμέτοχοι) και καταδικάζουμε (
πάλι αμέτοχοι) τραγικά επεισόδια στον πανεπιστημιακό χώρο.
Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους μ'αυτό που έγινε, άλλοι βρίσκουν ευκαιρία να μαχαιρώσουν πισώπλατα, άλλοι "προφήτες" φωνάζουν
δείτε που φτάσαμε, θέλουμε πανεπιστημιακή αστυνομία.
Όταν οι παρατάξεις, είτε εκούσια, είτε ακούσια φτάνουν να εξυπηρετούν σχεδόν στο ακέραιο τα συμφέροντα των "μεγάλων",
μάλλον έχουμε χάσει, όχι μόνο το νόημα των παρατάξεων, αλλά συνολικά, ως μέλη της κοινότητας.
Όμως αυτό δεν αλλάζει από μόνο του, και συνήθως με τίποτα αν εμφανιστεί ένας deus ex machina και
πάρει την κατάσταση στα χέρια του