THMMY.gr

Ποιος Έλληνας θέλει ένα κράτος με το όνομα Μακεδονία στα βόρεια σύνορά του;Κανείς. Ποιος κατάφερε να έχουμε -εδώ και 26 χρόνια- ένα κράτος με το όνομα Μακεδονία στα βόρεια σύνορά μας; Οι πατριδοκάπηλοι, οι στρατόκαυλοι, οι Σαμαράδες που διαδήλωσαν χθες, μαζί βεβαίως με πλήθος ανυποψίαστων ή ρομαντικών που αγνοούν ότι αν δεν βρεθεί μία κάπως καλύτερη λύση τώρα, όλος ο κόσμος θα συνεχίσει να αποκαλεί τα Σκόπια Μακεδονία – σκέτο.

Ποιος προσφέρει υπηρεσία στην πατρίδα; Αυτός που γνωρίζει την αρνητική πραγματικότητα και προσπαθεί να την τροποποιήσει ή εκείνος που παριστάνει ότι η Μακεδονία τού ανήκει ενώ την έχασαν οι ακροδεξιοί Σαμαράδες που χειροκροτεί;

Όλοι οι παραπάνω πανηγυρίζουν γι’ αυτό που είναι για μένα εφιάλτης. Στην προκειμένη περίπτωση θα ήθελα να πω σε όσους χαμογελούν, όμως, ότι κλαίει καλύτερα όποιος κλαίει τελευταίος. Το χαμόγελο δεν θα κρατήσει για πολύ, και ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός.

Αν το συλλαλητήριο διέθετε ένα κεντρικό αίτημα, το αίτημα αυτό είναι παράλογο και ανεδαφικό. Ας γίνει το δημοψήφισμα, ας κερδίσει με ποσοστό 90% η επιδίωξη να μην περιέχεται ο όρος Μακεδονία στη σύνθετη ονομασία, θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Όσον αφορά τα «Η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική» καλύτερα να παραμείνουν ασχολίαστα. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίον το χαμόγελο των συμμετεχόντων θα παγώσει στα χείλη τους.

Μιλώντας για διεκδικήσεις, περνώ στο δεύτερο κομμάτι. Οι πιο προκλητικές φράσεις του Μίκη Θεοδωράκη ήταν προφανώς οι ανοησίες που ξεστόμισε για τον αριστερόστροφο φασισμό. Οι πιο θλιβερές ωστόσο φράσεις που είπε είχαν σχέση με την απόπειρα κολακείας αυτού του κατατσακισμένου λαού, τον οποίον προσπάθησε να εμφανίσει ως ήρωα, που τον εμπνέει για να είναι και εκείνος ασυμβίβαστος. Δεν είναι καθόλου ηρωικός αυτός ο λαός, αντιθέτως βγήκε στο δρόμο μόνο υπό τον όρο ότι δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα η διαμαρτυρία του. Μέχρι τότε, ζει ταπεινωμένος και λέει κι ευχαριστώ. Όσο για την κολακεία του λαού και όλα τα φληναφήματα για τα πώς του Έλληνα ο τράχηλος δεν υποφέρει ζυγό, αυτά είναι εθνικισμός για τα κοφίνια.

Συνεπώς αντί να συζητούμε για το μεγαλείο του Μίκη Θεοδωράκη, το αγωνιστικό του παρελθόν και τι ωραία τραγούδια έχει γράψει, προτείνω να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς επιτυγχάνει η στάση του αυτή τη στιγμή. Ο ταπεινωμένος άνθρωπος διψάει για κάτι που θα τον βγάλει από την ταπείνωση του. Μετά τη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει με το χειρότερο τρόπο ο εθνικισμός. Άνθρωποι που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν μία κουβέντα χάνοντας τα σπίτια τους, θα νιώθουν υπερήφανοι γιατί είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και κάθε φορά που θα το λένε αυτό, είτε φορούν στολές από το Jumbo είτε όχι, θα μου έρχεται στο μυαλό το ίδιο πράγμα μόνο: Ποιος Μεγαλέξανδρος, βρε κακομοίρη, που ρουφιανεύεις τον συνάδελφο για την αγάπη του αφεντικού και ονειρεύεσαι ασπίδες και πανοπλίες;