THMMY.gr

«Ενας μεγάλος ποιητής έγραψε για όλον τον κόσμο./ Ενας μεγάλος άνθρωπος ανήκει στην ανθρώπινη πλειοψηφία./ Ενας μεγάλος πατριώτης βασανισμένος απ' την πατρίδα του./ Ο Ναζίμ Χικμέτ δεν έχει όμοιό του στην ποίηση του αιώνα του./ Ηταν για μένα η ενσάρκωση του ηρωισμού και της τρυφεράδας»  (Πάμπλο Νερούντα)


Στις 3 Ιούνη του 1963 έφευγε απ' τη ζωή ο Ναζίμ Χικμέτ. Ο Τούρκος ποιητής έγραφε στη «διαθήκη του»: «Θάψτε με στην Ανατολία./ Σ' ένα κοιμητήρι χωριού./ Κι αν γίνεται ένα πλατάνι/ νά 'ναι πάνω απ' το κεφάλι μου./ Αυτό μου φτάνει». Η ζωή και η δράση ενός διεθνιστή κομμουνιστή. Γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο κολέγιο Νισαντάχ της Ισταμπούλ. Δημοσιεύει ποιήματα στη «Νέα Επιθεώρηση». Το 1919 συμμετέχει στις διαδηλώσεις ενάντια στην ξένη κατοχή. Συμμετέχει στην ίδρυση του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος - συναντιέται με τους «Σπαρτακιστές» της Γερμανίας. Πηγαίνει στη Μόσχα (1921) για σπουδές - δημοσιεύονται ποιήματά του στα ρώσικα. Το 1923 ήταν τιμητική φρουρά στην κηδεία του Λένιν. Επιστρέφει στην Τουρκία. Φυλακίζεται στην Αγκυρα.

(http://www.thmmy.gr/smf/index.php?action=dlattach;topic=5653.0;attach=6338)

Το 1931 δημοσιεύει την ποιητική συλλογή «Η πόλη που έχασε τη φωνή της». Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Δημοσιεύει τον «Τηλέμαχο που έρχεται από τη νύχτα», «Γιατί σκοτώθηκε ο Μπενερτζή» (1932). Το τουρκικό κατεστημένο τον καταδικάζει σε 5ετή κάθειρξη. Δημοσιεύει τη συλλογή «Γράμματα στην Ταράντα Μπάμπου». Θέμα εμπνευσμένο απ' τη δράση του ιταλικού φασισμού κατά της Αιθιοπίας (1935). Για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο που προκάλεσε ο ευρωπαϊκός φασισμός γράφει το ποίημα «Χιονίζει μέσα στη νύχτα»: «Χιονίζει μέσα στη νύχτα./ Και είσαι μπροστά στις πύλες της Μαδρίτης./ Εχεις μπροστά σου ολάκερη στρατιά από πολιτείες./ Μια στρατιά που σκοτώνει ό,τι πιο ωραίο στον κόσμο ετούτο/ τη νοσταλγία, την ελπίδα, τα παιδιά, τη λευτεριά». Στα 1938 καταδικάζεται σε 30 χρόνια φυλακή γιατί «εισάγει επαναστατικά δαιμόνια» στους φοιτητές, μαθητές και τα παιδιά. Στα 1941 γράφει τα «Ανθρώπινα τοπία». Κάνει απεργία πείνας (1950). Η παγκόσμια φιλειρηνική κοινή γνώμη συμπαραστέκεται. Αποφυλακίζεται. Εγκαταλείπει παράνομα την Τουρκία. Πηγαίνει στη Μόσχα, για το Διεθνές Συνέδριο Ειρήνης. Υστερα στο Πεκίνο (1951).

Συναντιέται με τον ποιητή Πάμπλο Νερούντα. Τιμάται για την προσφορά του στην παγκόσμια ειρήνη. Το 1963 πεθαίνει στη Μόσχα. Γράφει στο ποίημα Αυτοβιογραφία (Στο Βερολίνο της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας): «Τα έργα μου σε τριάντα σαράντα γλώσσες τυπωθήκανε/ στην Τουρκία μου στα τουρκικά μου είναι απαγορευμένα./ Ακόμα δεν επλάγιασα από καρκίνο/, μα μη με πιάσει δεν είναι στη συμφωνία./ Πρωθυπουργός κλπ. δεν έχω για να γίνω,/ και μερακλής δεν είμαι αυτής της δουλιάς/ και μια σε μάχη δεν μπήκα/ και σ' ένα καταφύγιο δεν κατέβηκα τα μεσάνυχτα,/ και δεν έπεσα σε δρόμους σε βομβαρδισμούς αεροπλάνων/ μα ερωτεύθηκα κοντά στα εξήντα μου/ κοντολογίς σύντροφοι: Σήμερα στο Βερολίνο είμαι να ψοφήσω από λύπη/ σαν άνθρωπος μπορώ να πω πως έζησα./ Κι ακόμα πόσο καιρό θα ζήσω/ απ' το κεφάλι μου τι άλλα θα περάσουν/ ποιος ξέρει!». Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε για τον Ναζίμ Χικμέτ: «Ναζίμ πολύ μας αγάπησες, πολύ σ' αγαπήσαμε./ Πόσες πόλεις σου μιλούν με το μικρό όνομά σου,/ όλοι στον ενικό,/ Γαλλία Ρωσία Ελλάδα/... Κι εγώ Ναζίμ και πιο πολύ η ελευθερία/ με το μικρότερο όνομά σου/ το πιο μεγάλο»...

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=3/6/2006&id=6688&pageNo=40&direction=1

   Χιονίζει μες τη νύχτα
     κι εσύ σκοπός φυλάς
         στις πύλες της Μαδρίτης.
   Μια στρατιά μπροστά σου οι πολιτείες
     μια στρατιά που θέλει να τσακίσει
          την ομορφιά
            τη νοσταλγία
              και τα παιδιά

    Χιονίζει μες τη νύχτα
      μπορεί και να κρυώνουν
        τα πόδια σου, βρεμένα
    χιονίζει και ως σε σκέφτομαι
       μπορεί σε μια στιγμή
         μολύβι να σε βρει
         να σε σκοτώσει
       και τότε πια δε θάναι
         δε θάναι ούτε χιόνι
            δε θάναι ούτε άνεμοι

     Χιονίζει αυτού
        κι εσύ που λες 'No passaran'
          στις πύλες της Μαδρίτης
            ζούσες και χτες..........


(Χιονίζει μες τη νύχτα)


Αφιερωμένο στα παιδιά της κατάληψης

Γρηγόρης Παπαγιάννης

Να σημειώσω ότι ο Ναζίμ Χικμέτ ήταν και πεζογράφος. Ένα μυθιστόρημά του που έχω διαβάσει και σας το προτείνω είναι το "Το αίμα δε μιλάει".

Θέλω απαγγελία από gpap στη βραδιά ποίησης της Κατάληψης!! :P :P

Η ποίηση δεν είναι το ...φόρτε μου (τελείως ερασιτέχνης..)
Εξάλλου υπάρχει ο ...επαγγελματίας Δημάκης (που πρέπει να μας διαβάσει ΕΝΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δικό του έργο...)

Τον Ν.Χ. τον γνώρισα και τον αγάπησα από τα 'Πολιτικά' και την αριστερίστικη περίοδο του Θ. Μικρούτσικου (μαζί με τον άλλο αιρετικό τον Β. Μπίρμαν...)

ΓΠ

ΥΓ Τι πάει και θυμάται...τώρα το ..άτομο...
παλιά ξινά σταφύλια...

ΥΓ2 Ναι ρε αυτός, ο αδελφός του άλλου του γνωστού...που μετά πήγε ΚΝΕ, ΠΑΣΟΚ έκανε Υπουργός πολιτισμού, γράφει τα τραγούδια με το Μητροπάνο και ...μπορεί να τον δούμε ακόμη ..δεξιότερα..(έχει χώρο!)

ΥΓ3 Μόλις το πρόσεξα....και το αφιερώνω στο φίλο aliakmwn..
Οι παραπάνω στίχοι είναι από το βιβλίο 'Ποιήματα' του Ν. Χικμέτ..Εκδοτικό 'Νέα Ελλάδα' που έγινε στις Λαικές Δημοκρατίες.....έ ρε τι κρύβουν ..οι βιβλιοθήκες...

(Απoσπάσματα από το Έπος του Σεϊχη Μπεντρεττίν του γιού του καδή της Σιμαβνέ)

Ψηχαλίζει
        φοβισμένα
                 σιγανά
                        σα μιλιά προδοσίας.
Ψηχαλίζει
Σαν πιλαλητό των λευκών γυμνών ποδιών
κάποιου αρνησίθρησκου πάνω στο υγρό και σκοτεινό το
                                                                                 χώμα.
Ψηχαλίζει.
Στις Σέρες, μεσ’ στην αγορά των εσνάφηδων
σίμα σ’ ένα χαλοκαματάδικο
κρεμάσανε σ’ ένα δέντρο τον Μπεντρεττίν μου.
Ψηχαλίζει.
Είνε μια περασμένη κι ανάστερη ώρα της νύχτας.
Κι αυτό
που μουσκέβει στη βροχή και τραμπαλίζει
κάτω απ’ τ’ άφυλλο κλωνάρι
είνε του σεϊχη μου τ’ ολόγυμνο κορμί.
Ψηχαλίζει.
Η αγορά των Σερών είνε βουβή.
Η αγορά των Σερών είνε τυφλή.
Μεσ’ την ατμόσφαιρα είνε η καταραμένη μελαγχολία
          της βουβαμάρας, της τυφλωσιάς.
Κι αγορά των Σερών εσκέπασε την όψη της
                                     με τα χέρια της.
Ψηχαλίζει.



Είτανε πιο πριν απ’τους βαλκανικους πολέμους. Είμουνα ενιά χρονώ. Μια φορά μαζί με τον παπού μου μείναμε μουσαφίρηδες σε κάποιο χωριό της Ρούμελης.
Ο χωρικός είχε γαλανά μάτια και μπακιρένια γένια. Φάγαμε τραχανά με μπόλικο κόκκινο πιπέρι. Είτανε χειμώνας. Είτανε ένας χειμώνας από εκείνους τους ξερούς, τους αψείς χειμώνες σαν τα πολυακονισμένα μαχαίρια.
Δε θυμάμαι πως λέγανε το χωριό. Όμως ο τζανταρμάς που είρθε μαζί μας ίσαμε τη δημοσιά μας ιστόρησε πως οι άνθρωποι στο χωριό αυτό είσανε οι πιο πεισματάρηδες του κόσμου, οι μεγαλύτεροι φοροαρνητές, οι πιο σκληροτράχηλοι.
Σύμφωνα με τη γνώμη του τζανταρμά αυτοί δεν είσανε μήτε μουσουλμάνοι, μήτε γκιαούρηδες. Ίσως είσανε κιζιλμπάσηδες, όμως και σωστοι κιζιλμπάσηδες δεν είσανε.
Είνε ακόμα μεσ’ τη μνήμη μου το έμπα μας στο χωριό. Ο ήλιος είτανε να βασιλέψει. Ο δρόμος είχε πιάσει πάγο. Τα ολολάγαρα μαζώματα του νερού που γιαλίζανε στο δρόμο σαν κομμάτια τζαμιών φεγγίζανε κοκκινωπά.
Στους πρώτους φράχτες του χωριού όπου αρχινούσε να σμίγει με το σκοτάδι, μας απάντησε ένα σκυλί. Είτανε ένα μεγάλο σκυλί που μεσ’ το μισοσκόταδο φαινότανε ακόμα πιο μεγάλο απότι είτανε. Μας αλυχτούσε. Ο αραμπατζής μας έσφιξε τα γκέμια. Το σκυλί χυμούσε και πετιότανε πάνω στα στήθεια του αλόγου.
Εγώ έβγαλα το κεφάλι μου όξω, πίσω απ’ την πλάτη του αμαξά για να δω τι τρέχει. Το χέρι του αραμπατζή που κράταγε το καμουτσίκι υψώθηκε τσαρπίζοντας με τον αγκώνα του το πρόσωπόμου και σα σφύριγμα φιδιού έπεσε πάνω στο κεφάλι του σκυλιού μ’ενα αψύ πλατάγισμα. Ακριβώς κείνη τη στιγμή άκουσα μια χοντρή φωνή:
- « Μωρέ συ, πέρασες το σκύλο για χωρικό και τον ατό σου για καϊμακάμη και το βαράς;»
Ο παπούς μου κατέβηκε από τον αραμπά. Είπε «γειασου» στο χοντρομίλητο νοικοκύρη του σκύλου. Κουβεντιάσανε. Ύστερα ο νοικοκύρης του σκύλου που είχε γαλανά μάτια και μπακιρένια γένια μας φίλεψε στο σπίτι του.
Ακόμα στ’ αυτιά  μου, απ’ τα παιδικάτα μου παραμένουνε πολλά απ’ τα λόγια που ειπωθήκανε. Πολλά απ’ τα νοήματά τα κατάλαβα όταν μεγάλωσα. Για άλλα απόρησα, για άλλα γέλασα, για άλλα οργίστηκα. Όμως καμιά άλλη συζήτηση απ’ εκείνες που κάμανε οι μεγάλοι κοντά μου σ’ ‘ολο το μάκρος της ζωής μου όσο, κείνη τη νύχτα η κουβέντα του παπού μου μ’ εκείνο το χωρικό με τα μαβιά τα μάτια και τα μπακιρένια γένια.
Ο παπούς μου είχε μια γλυκειά, απαλή κι ευγενικιά φωνή. Ο άλλος μιλούσε με χοντρή σκληρή φωνή που την πίστεψα.
Αυτουνού η χοντρή φωνή έλεγε:
- « Με προσταγή του βασιλιά και με φετβά του Μολλά Χαϊντέρ τ’ ολόγυμνο νεκρό κορμί του Μπεντρεττίν κρεμασμένο σ’ έμα γυμνό κλωνάρι τραμπάλιζε αργά αργά δώθε πέρα μεσ’ την αγορά των Σερών. Είτανε νύχτα. Απ’ την άκρα της αγοράς προβάλανε τρεις άντρες.
Ο ένας τους έσερνε από το κατόπι του ένα ψαρί άλογο, ένα άλογο δίχως σέλλα. Είρθανε κάτω από το δέντρο όπου έιτανε κρεμασμένος ο Μπεντρεττίν. Εκείνος που είτανε στα ζερβά έβγαλε τα παπούτσια του. Σκαρφάλωσε στο δέντρο. Αυτοί που μείνανε από κάτω ανοίξανε τα χέρια τους και καρτερήσανε. Εκείνος που ανέβηκε στο δέντρο άρχισε να κόβει το περασμένο με σαπούνι υγρό σκοινί που με σβελτάδα φιδιού είχε τυλιχτείκάτω απ’ τα μακρυά κι άσπρα γένια του Μπεντρεττίν, ανάγυρα στον αδύναμο λαιμό του. Η άκρη του μαχαιριού ξέφυγε με μιας κι έμπηξε στο μακρουλεμένο λαιμό του νεκρού. Δε βγήκε αίμα. Το παλικάρι που έκοβε το σκοινί, γένηκε κατακίτρινο. Έπειτα έσκυψε, φίλησε την πληγή κι ορθώθηκε. Πέταξε το μαχαίρι του και με το χέρι του έλυσε τον κομμένο απ’τη μισή και παραπάνω κόμπο και σαν τον πατέρα που απιθώνει το κοιμισμένο παιδί του στην αγκαλιά της μάνας του, παρέδωσε το σώμα του Μπεντρεττίν στα χέρια εκείνων που καρτερούσαν από κάτω. Εκείνοι τοποθετήσανε το γυμνό νεκρό πάνω στο γυμνό άλογο. Εκείνος που είχε ανέβει στο δέντρο κατέβηκε. Κι ο πιο νέος τους άλλωστε είτανε αυτός. Σέρνοντας από το κατόπι του το γυμνό το άτι που κουβαλούσε το γυμνό σώμα, το έφερε στο χωριό μας.
Το νεκρό το έθαψε στην κορφή της ράχης, κάτω απ’ τη φτελιά. Όμως έπειτα οι καβαλλάρηδες του βασιλιά, πατήσανε το χωριό. Όταν φύγανε οι σουβαρήδες, το παλληκάρι ξέθαωε το νεκρό απ’ τη ρίζα της φτελιάς. Ίσως να ξαναπατούσανε πάλι το χωριό και να βρήσκανε το νεκρό. Και δε ματαγύρισε πιά.»
Ο παπού μου του ρωτάει:
- « Είσαι σίγουρος πως αυτά γενήκανε έτσι;»
- « Και φυσικά. Αυτά μου τ’ ανιστόρησε σε μένα ο πατέρας της μάνας μου. Και σ’ εκείνονε τα είπε ο παπούς του. Και στον παπού του, ο παπούς του. Αυτά έτσι γίνονται...»
Εξό απο μας μεσ’ την κάμαρη είνε κι άλλοι οχτώ δέκα χωριάτες. Κάθονται στην άκρη του παρδαλού φωτεινού κύκλου που η φωτιά του τζακιού τον χρωματίζει στο κόκκινο. Που και που ένας δυό σαλεύουνε και τα χέρια τους, ένα κομμάτι της όψης τους, καμιά ωμοπλάτη τους που μπάινουνε μέσα στον παρδαλό φωτεινό κύκλο, κοκκινίζουνε.
Γρικάω τη φωνή του γέρου με τα μπακιρένια γένια:
- « Εκείνος θα έρθει και πάλι, Εκείνονε που τον κρεμάσαν στ’ ολόγυμνο κλωνάρι, ολόγυμνος θε νάρθει πάλι...»
Ο παπούς μου γελάει.
- « Ετούτη η πίστη σας μοιάζει με την πίστη του χριστιανού. Κι εκείνοι λένε πως ο Ισά Πεγαμπέρ (ο προφήτης  Ιησούς) θε νάρθει πάλι στον κόσμο. Ακόμα ανάμεσα και στους Μουσουλμάνους υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουνε πως μια μέρα ο Ιησούς θ’ αναφανεί στην Ιερή Δαμασκό.»
Στα λόγια τούτα του παπού μου, εκείνος, δε δίνει απάντηση αμέσως. Πιάνοντας σιγά σιγά τα γόνατά του με τα χοντροδάκτυλά χέρια του, ορθώνεται. Τώρα μαζί με το κορμί του ολάκερος είνε μέσα στον κόκκινο κύκλο. Την όψη του τη βλέπω λοξά. Έχει μια μεγάλη ίσια μύτη. Μιλάει σα να γκαβγαδίζει:
- « Ο νεκρός του Ιησού με τη σάρκα του, με τα οστά του, με τα γένια του θ’ αναστηθεί. Αυτό είνε ψέμμα. Ο νεκρός του Μπεντρεττίν δίχως σάρκα, δίχως οστά, δίχως γένια, δίχως μουστάκια, σα θωριά της ματιάς, σα μιλιά της γλώσσας, σαν ανάσα των πνευμόνων, θ’ αναστηθεί. Αυτό να, το ξαίρω... Εμείς είμαστε οπαδοί του Μπεντρεττίν.
Δε πιστεύουμε μήτε στην κόλαση, μήτε στη δεύτερη παρουσία για να πιστέψουμε πως το κορμί που διαλύθηκε κι αποσυντέθηκε θα μαζωχθεί σ’ ένα μέρος και θ΄αναστηθεί. Όταν λέμε πως ο Μπεντρεττίν θα ξανάρθει, λέμε πως η μιλιά, η ματιά του, η ανάσα του θα βγεί από ανάμεσά μας και θαρθεί...»
Σώπασε. Κάθησε στη θέση του. Δε ξαίρω αν πίστεψε η δε πίστεψε ο παπού
μου σχετικά με τον ερχομό του Μπεντρεττίν. Εγώ πίστεψα σ’ αυτό στα εννιά μου χρόνια, τώρα στα τριάντα μου και τόσα πάλι πιστεύω σ’ αυτό.

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ ΡΑΝ
Μετάφραση: ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 1959

Το ζητημα δεν ειναι να εισαι αιχμαλωτος.
Το να μην παραδινεσαι.
Αυτο ειναι!



ΥΓ: Gpap πού θα βρουμε Biermann απ' το πρωτοτυπο? Κατι μου λεει πως ο Κουρτοβικ ποιητική αδεία τα ψιλο-αλλαξε κατα τη μεταφραση, για να βολεψει το μετρο...

Γερμανικά ξέρεις? Αν έχεις και πικάπ βινυλίου θα σου δανείσω κάτι εξαιρετικό...
που είχα την ευακιρία να αποκτήσω από μια επίσκεψη του Biermann κάπου γύρω στο 1984-85 στη
Θεσσαλονίκη...

ΓΠ

offtopic: Καποια στιγμη εχω σκοπο να αγορασω, για να μετατρεψω ολα τα βινυλια μου σε mp3 (εχω εξαιρετικες συλλογες Λοϊζου, Νταλαρα και των συν αυτοις, αλλα δυστυχως καθονται στο ραφι :( )

Μεχρι να παρω πτυχιο (ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) θα εχει γινει!

Άντε λοιπόν, ποιητή
Κάτι έχουμε και μεις να πούμε για τον έρωτα
Κάτι γνωρίζουμε και μεις για δαύτον.

Το καλοκαίρι πέρασε μπροστά στη μύτη μας
Βγάζοντας τρελλές κραυγές μεγαλόφωνες
 σαν ένα κίτρινο τραίνο
  με ξύλινα βαγόνια
   μυρίζοντας ιδρώτα, σάρκα και ταμπάκο.

Και τι να πεις που εγώ
 ήθελα να το δω να φτάνει
  όπως εκείνη που μου φέρνει ζεστό γάλα
   σ' ένα κάδο από κόκκινο μπακίρι.

Εχ, τόσο το χειρότερο,
 το καλοκαίρι που δεν έφτασε έτσι
  Δεν είναι έτσι που φτάνει δα το καλοκαίρι
   Όχι, όχι έτσι, που να πάρει ο διάβολος.

Ω, εσύ, κόρη, μητέρα μου, γυναίκα μου, αδερφή μου
Ω, εσύ, πόχεις το μέτωπο στον ήλιο,
 ωραίο παιδί μου εσύ με τα χρυσά μάτια
  παιδί μου εσύ με τα χρυσά μάτια,

Το καλοκαίρι πέρασε μπροστά στη μύτη μου
 βγάζοντας τρελλές κραυγές μεγαλόφωνες
  χωρίς να καταφέρω να σου φέρω
   ένα μπουκέτο μωβ βιολέτες.

Μα τι τα θες
 είταν οι φίλοι πεινασμένοι
  κ' έφαγαν τα λεφτά που είταν για τις βιολέτες

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι

Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.

Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή
την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.

Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου.






Ε ρε τι ξεφτίλες ειναι αυτοί στο ΚΚΚ...

Κι είναι, γιατρέ, απ' αφορμή όλα τούτα
που μες στα στήθεια μου έχω τούτη την αρρώστια.
Όμως, γιατρέ, και μ' όλα τα ντουβάρια που μου κάθονται στα στήθεια
κοιτάω τη νύχτα ανάμεσα απ' τα κάγκελα
κι όλη η καρδιά μου αντιχτυπά και στο πιο μακρινό αστέρι.

σωστός ο παιχτης

ενα του μου αρεσε που ελεγε κατι για θαλασσες..
ξερει κανεις σε ποιο αναφερομαι? οεο,ναι.

[και μια διορθωση : :P
λεει "η πιο ομορφη θαλασσα.....οχι η πιο ωραια" :P ]

απο την Μαρια :) :)

https://www.youtube.com/watch?v=2_rJHbZLnr0

μπραβο ρε παιδια, αμεσως το βρηκατε, ευγε ευγε

Το ποίημα "Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ" μελοποιήθηκε αρχικά από το Θάνο Μικρούτσικο, σε μετάφραση Γιώργου Παπαλεονάρδου, στο δίσκο "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ" με τη Μαρία Δημητριάδη.
Το μελοποίησε στη συνέχεια κι ο Μάνος Λοϊζος και συμπεριλήφθηκε μαζί με άλλα ποιήματα του Χικμέτ, σε απόδοση στα Ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου, στο δίσκο " ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ".
http://athanassios-juke-box.blogspot.com/2007/07/blog-post_19.html