THMMY.gr

Αυτό με τις εικόνες και το έτοιμο χιούμορ του ίντερνετ είναι ότι πιο ανησυχητικό έχει υπάρξει στην γενιά του nintendo νομίζω .Ειδικά τον τελευταίο χρόνο λόγω του 9gag (που πραγματικά πλέον μου προκαλεί θλίψη και το σιχαίνομαι) τα πράματα έχουν γίνει τραγικά...σιγά σιγά γινόμαστε όλοι bots που απλά φιτλτράρουν και επαναποστάρουν εικόνες και στερεότυπα .Οσον αφορά την ευαισθησία και όπως καταλαβαίνω ότι την εννοείς ... δεν ήταν ποτέ ευαισθησία ,μάλλον ανάγκη ήταν, για το ίντερνετ μιλώντας πάντα(κατανοώ ότι δεν υπάρχει ανάγκη να τα ξεχωρίζουμε πολλές φορές).





Δεν πιστεύω ότι η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη ατομικά αλλά αναστρέψιμη, αναγκαστικά .Σε κάποια ζωή με παραπάνω χρόνο και ελέυθερο χρόνο, αυτή η μαζικότατη μόδα θα μπορούσε να αφομοιωθεί και να γίνει κάτι. Δηλαδή η ατελείωτη εισροή παραστάσεων - σημείων να δημιουργήσει σε όλους ένα παγκόσμιο στάνταρντ αισθητικής και αλληλοκατανόησης ,οπότε να αφήσει πλέον, σε τελείως καινούργιους, μη ελεγχόμενους απο την ΕΞΟΥΣΙΑ μηχανισμούς, την επικοινωνία / τέχνη.Η διαφοροποίηση των ατομικοτήτων πλέον θα τελείται οχι με βάση τα προυπάρχοντα κριτήρια  (εθνικά/ εθνοτικά,φυλετικά,έμφυλα) ( αλλά με ??)  ...Στην πραγματική κατάστασηΣτον πραγματικό κόσμο όμως ,ελπιδοφόρα εξέλιξη θα είναι να προκαλέσει (συν)αισθήματα που θα ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά επιβίωσης του ανθρώπου ατομικά.

Το ακόμα χειρότερο ,είναι όχι οτι βαριόμαστε να πούμε το οτιδήποτε μαζί με την εικόνα - ήχο αλλά ότι δεν έχουμε πραγματικά τίποτα να πούμε.Η το πολύ να αναφερθούμε σε αυτό σαν να ήταν φαγητό η ένα ωραίο ποτό που ίπιαμε.Ποστάρουμε ένα έργο ασπούμε που μας έχει πραγματικά συγκλονίσει (είτε μουσικής είτε ζωγραφικής είτε ποίησης κτλπ)  και το μόνο που έχουμε να εκφράσουμε είναι κάτι του στύλ : "τα σπασε". Φυσικά δεν μπορούμε πάντα να λέμε κάτι ,το θέμα είναι έστω και μία φορα αν καταφέρουμε να το κάνουμε.Αρχίσαμε να καταναλώνουμε ΚΑΙ την τέχνη που μας αρέσει βαθειά, η αυτήν που δεν ήταν ποτέ σχεδιασμένη να καταναλωθεί .


Ναι ξέρω, καλωσήρθα στο 1970 ...


Καλημέρα :)

(http://cdn.memegenerator.net/instances/400x/23039097.jpg)

Στην περίπτωση που βλέπεις τέχνη.

Έστω το αυστηρό αξίωμα "αν δεν το λες, δεν το σκέφτεσαι".
Και δοσμένου ότι η σκέψη δεν είναι μόνο λόγια, δηλαδή, δε σκέφτεσαι λόγια μόνο.

Από αυτά προκύπτουν ότι εφόσον δε λες κάτι
1) δεν προκαλείται κανένα ερέθισμα για σκέψη. Δηλαδή, δε σκέφτεσαι. Δεν "πιάνεις" τίποτα από ερεθίσματα, από τους σένσορές σου, αναισθησία.
2) δεν μπορείς να εκφράσεις τα ερεθίσματα που παίρνεις με λόγια, οπότε τα αγνοείς κι ας υπάρχουν.

Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις. Αλλά κυρίως μεταβατικές ή όχι τόσο προβληματικές όπως οι πάνω.

Π.χ. να "πιάνεις" κάτι, να μην μπορείς να μιλήσεις γι'αυτό σε πρώτη, ακατέργαστη, φάση οπότε να χρησιμοποιείς τη μνήμη σου και να λες αναλύσεις με τι μοιάζει, κυκλώνοντας το περιεχόμενο με παρατηρήσεις αλλά χάνοντας έτσι την ευκαιρία για τον εαυτό σου της διατύπωσης της πρώτης εντύπωσης.

Άλλο παράδειγμα, άρνηση. Δυνατή άρνηση προς την έκφραση. Για διάφορους λόγους όπως "μπούκωμα", κοινωνική πίεση.



Ευτυχώς βέβαια ο κόσμος σα σύνολο δεν είναι έτσι. Όταν φτάνεις σε θέματα παιδείας, πάντα μπορείς να βρεις ανθρώπους με την κατάλληλη παιδεία.

αντιλαμβάνεσαι πως η τέχνη που ονειρεύεσαι δεν έχει υπάρξει? Και γενικά η τεχνη δεν είναι πανω και έξω απο το κοινωνικό σύνολο, ειναι αυτό που χε πει καποτε ενας γαμάτος τύπος "οι ταξεις παλεύουν στην κοινωνία και οι σπίθες και οι κλαυγές απο το χτύπημα των σπαθιών είναι οι τέχνες, η φιλοσοφία και οι επιστήμες".

Κοινώς αυτή την κοινωνία έχουμε, αυτή την αισθητική παράγουμε. Αλλα και αλλη κοινωνία να χαμε, η τεχνη δε θα ταν με τίποτα αποκομένη απο τα όποια στερεότυπα υπαρχουν ή την οποια εξουσία. Ακόμα κι αν η τεχνη όμως μπορεί να επηρεασει τους ανθρώπους προς μια κοινωνική αλλαγή ως υπερδομή, αυτό και παλι εχει αμεση σχεση με τον συσχετισμό δυνάμεων και νοοτροπιών μεσα σε μια κοινωνια: μια απολιτικ και αδιάφορη κοινωνία σε συντριπτικό βαθμό, δεν μπορεί να δημιουργήσει καλλιτεχνες με επιρροη.



Η κρίση σίγουρα θα δημιουργήσει νεα τεχνη, το περιμένω

Λοιπόν το ποστ μου καταρχήν ήταν απλά μια σκέψη ,φαντασία (τσέκαρε τα μπόλντ)...Αλλά παρόλαυτα θα υπερασπιστώ την φαντάσία μου.


Καλά τα λες γενικά ( εκτός απο το ότι δεν ονειρεύομαι τίποτα).Σε αυτό το επίπεδο δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στον πλανήτη που μπορεί να διαφωνήσει.

Το μόνο στο οποίο θέλω να διαφωνήσω με αυτό που λες, είναι : H σιγουριά σου και η ευκολία υπεραπλούστευσης των πραγμάτων,μέσα σε έναν κατά τα άλλα εχθρικό πλέον κόσμο απέναντι στον διαλεκτικό υλισμό ως λύση αλλά και γενικά απέναντι στην σνομπίστικη αιτιοκρατιομανία(εκεί που δεν μπορεί να υποστηριχθεί φυσικά).Και η τουλάχιστον επιφανειακή αδιαφορία σου, απέναντι σε εναν παράλληλο σχεδόν κόσμο, που πλέον λειτουργεί σαν συγκεντρωμένος σε ενα σημείο ασπούμε(λόγω της ταχύτητας διάδοσης πληροφοριών) ,χωρίς όμως αυτό να απλοποιεί καμία πράξη και μοντέλο σχετικά με την περιγραφή - μελέτη του, αλλά ίσα ίσα, μπλέκοντας ακόμα περισσότερο την ανάλυση των διάφορων πραγματικών τοπολογιών που έχει ποτέ νόημα να μελετάμε και ξεπερνώντας οποιαδήποτε θεωρία και ακριβή πρόβλεψη μπορεί να κάνει η κλασική πολιτική θεωρία για τον πραγματικό κόσμο συναρτήσει αυτού του παράλληλου (ιντερνετ).Οσο ο κόσμος περνάει όλο και περισσότερη ώρα μπροστά απο τα πισί αυτό θα ισχύει ακόμα περισσότερο, καθώς η εννοια της κοινωνίας θα περιορίζεται στην έννοια του χωρου δουλειάς (έλλειψη ελέυθερου χρόνου) και στις σχέσεις εργασίας και μόνο ( σύμφωνα με την υπάρχουσα ροπή) , άρα η σύνδεση κοινωνίας - διαδικτυακής κοινωνίας θα γίνεται όλο και πιο αδύναμη ( ο ελεύθερος χρόνος φυσικά εξαρτάται απο το μοντέλο που κάπως μου εξέφρασες αδίκως αντιπαραθετικά και απο τις διεκδικήσεις (μείωση ωραρίου,αύξηση μισθών πχ) που απαιτεί αυτό ,στο οποίο συμφωνώ απόλυτα.  ).Τελοσπάντων δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βλέπεις εχθρό σε μια  τέτοια κάπως λογοτεχνική θέαση των πραγματων .Μπορείς καλύτερα να κρατάς και τα 2 "μοντέλα", αρκεί να μην χρησιμοποιείς το πιο "σύνθετο" εκεί που δεν χρειάζεται - εφαρμόζεται (πουθενά δεν εφαρμόζεται βέβαια γενικά ,αν και αυτό που εκφράζω προφανώς είναι επηρεασμένο ανώριμα απο διάφορους μεταμοντέρνους ,ως νοοτροπία σκέψης).
Σε ενα υπερβολικά πιο σύνθετο επίπεδο αλληλεπιδράσεων (κόσμος του 2012 με ιντερνετ)  τέλος, το "μείγμα" κουλτούρας που μεταβιβάζεται απο το έναν στον άλλον και όλοι κάπως έχουν συμβάλει σε αυτό ,θα αποτελεί ενα κοινό παρονομαστή πάνω στον οποιό μπορεί να ενσωματωθεί οτιδήποτε χαοτικά θα δημιουργηθέι ακριβώς απο αυτήν την ίδια κουλτούρα του κολλάζ την κοινή και ΟΧΙ απο την πραγματική κουλτούρα της κοινωνίας που προφανώς θα μετέφερε και όλα τα αθέμιτα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ - ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ η όποια στερεότυπα. Οπότε ενδέχεται να φτιαχτεί αισθητική που ΝΑΙ ,όντως δεν θα έχουμε κανένα λόγο να πούμε ότι παράγεται απο την IRL κοινωνία  και απρόβλετα και αναπάντεχα μπορεί να είναι και επαναστατικότατη πιστεύω (η αισθητική αυτή) ,κάτω απο την έννοια ότι θα είναι αδύνατον απο την εξουσία - καπιταλισμό - κεφάλαιο να την ελέγξει .Αυτά κάπως ακραιοποιητικά.



Πάω να βάλω το κεφάλι μου κάτω απο τη βρύση να συνέλθω λίγο. :D :D :D :D :D

you know nothing,Karaμazoβ 
:P

δηλαδη δεν ειναι τεχνη ο παντελιδης;;;  :o

νομιζω πως το θεμα δεν ειναι το "τί ειναι τεχνη/αισθητική?", αλλα προς ποιά κατευθυνση μας οδηγεί η συγχρονη τεχνη/αισθητικη.

θα σκεφτω λιγο, και θα απαντησω g/Κυβε, αλλα μηπως να κανουμε κανα σπλίτ και να παμε καπου πιο επίσημα? :P

Με βρίσκεις απελπιστικά σύμφωνο με αυτό επίσης. :)


εδιτ: επίσης για να το πάμε κάπου πρέπει να ξέρουμε πιο είναι το θέμα  ::)

that's my point
Δεν βλέπω γενικά να κινείται τίποτα προς την κατευθυνση που θα πρεπε. Ακομα κι αυτοί που έχουν ζοριστεί πολύ και απότομα αμφιβάλλω αν έχουν αρχίσει να το ψάχνουν σε κάποιο έστω βάθος. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και πολύ μεγάλο.

κανε το σπλιτ και στειλτο σε πινακα σου αμα είναι

Να πω ότι η ΤΕΧΝΗ και  ο πόνος - πίεση -φρίκη έχουν πάντα διαφορά φάσης.Γιαυτό ακριβώς ο παντελίδης δεν μπορεί να είναι .Και ούτε οποισδήποτε λαικός - παραδοσιακός απλά βγάζει καινούργιους στίχους.

 Περι παντελιδη.

 Ο ορισμος της τεχνης αν δεν κανω λαθος ειναι να δημιουργεις ενα εργο το οποιο απεικονιζει τον εσωτερικο σου κοσμο και αυτο που θες να πεις στους εξω. Ετσι μπορεις να πεις οτι σχεδον τα παντα ειναι τεχνη. Καλα βεβαια μερικοι παραγουν "τεχνη" για τα φραγκα και δεν θελουν να δωσουν τπτ εξω, αλλη μεγαλη ιστορια.

Ας υποθεσουμε οτι ολα ειναι αγνα.

 Το θεμα ειναι αν μπορεις να ταυτιστεις με εναν ο οποιος το μονο που χει μεσα του ειναι η καψουρα για μια γκομενα που τον αφησε. Ακομα πιο σημαντικο ειναι το πως το εκφραζει που ο συγκεκριμενος τυπος το εκφραζει γλειωδεστατα και εγωιστικα. Ε να παει να γαμηθει και αυτος και οσοι ταυτιζονται με τον βοθρο που βγαζει.

ηθελα να ξερα πως μπορειτε και σκεφτεστε πρωινιατικα για να γραψετε κατεβατα :P

Εγω πάντως ακόμα μισοκοιμόμουν ακόμα όταν έγραφα τα πρώτα ...Ντάξει δεν είναι και παράδειγμα καθαρού νου ,αλλά το βράδυ είναι σαφώς χειρότερα. :)

Εμένα το βράδυ είναι που μου έρχονται εμπνεύσεις :P

Πάντως, παιδιά, με απογοητεύει που σας απασχολεί προς ποια κατεύθυνση μας οδηγεί η τέχνη, περισσότερο δε που αναφέρετε την αισθητική.

Δεν είναι κάτι ξένο η τέχνη. Που θα σε οδηγήσει (καραμαζόφ, θα σε λέω παπά, είσαι τελείως δογματόφρων). Για να μάθεις ότι δεν είναι ξένο κάτι πρέπει να καταπιαστείς με αυτό. Αν κάθεσαι πίσω και το βλέπεις, θα είναι πάντα ξένο με σένα.

H ανθρώπινη διαδικασία της γνώσης περνάει μέσα σε κάποιες φόρμες. Ο καθορισμός αυτών των διαδικασιών (ρασιοναλιστική-αναγωγική, εμπειριοκρατική-επαγωγική, αλλο), αλλα και των εργαλείων (αισθήσεις, γλωσσα, αλλο) ειναι βασική προϋπόθεση για κάθε αναλυτικη και ερευνητική προσπαθεια. Η προσπαθεια επεκτεινεται και πρεπει να επεκτείνεται σε καθε πτυχη της ανθρωπινης δραστηριότητας. Αυτά αρχικά.


Η τεχνη είναι ενα φαινόμενο της ανθρώπινης κοινωνίας. Οπως φαινεται, σχεδον όλοι οι ανθρωποι μπορούν να την αισθανθούν, λιγοι όμως μπορούν να την δημιουργήσουν. Δεν εξεταζουμε εδω γιατί αυτό συμβαίνει. Ουτε ΤΙ αντιλαμβάνονται οι ανθρωποι ως τέχνη (εδω πραγματικα θα χαθουμε, δες μονο το αβαταρ μου).
Εδω εξετάζουμε τις κοινωνικές προεκτάσεις της τέχνης, τι σκοπούς συνειδητά, αλλα και ασυνείδητα εξυπηρετεί μέσα στην κοινωνία. Ποιοί ενθαρρύνουν αυτους τους σκοπούς και σε ποιους απεθύνεται. Και φυσικά την υλιστική αντιληψη για την τεχνη: οτι είναι ένα προτσεςς, μια παραλληλη διαδικασία στις κοινωνικές διεργασίες, η "ψυχη" των κοινωνικών ομάδων.





@g


Η αληθεια ειναι οτι πασχω απο Χεγκελιανή αισιοδοξία στα κοινωνικά ζητηματα και αυτό πρεπει να το διορθώσω.
Ο κοσμος δεν μπορεί να είναι αρνητικός απεναντι στον διαλεκτικό υλισμό γιατι απλούστατα δεν έχει ιδεα τι είναι διαλεκτικος υλισμός. Αζ α μάττερ οβ φάκτ, κυριαρχεί η αντίληψη ενός μονοδιάστατου ανθρώπου, που ακόμα και η σκεψη του θα είναι εντος συγκεκριμένων πλαισίων. Απο αυτό ίσως ουτε οι συμμετέχοντες στο τοπικ -κι εγω μαζι τους- να μην μπορούν να ξεφύγουν.

Ωστόσο, επειδή υπάρχουν συνθήκες αντικειμενικές, καποια αλλαγη είναι επόμενο να προκύψει. "Στις Φαμπρικες της Γερμανιας και στου Βελγίου τις στοες" ελεγε ενας βάρδος καποτε, οταν φευγαν μετανάστες. Τωρα ενας άλλος λεει "δεν ταιριαζετε σου λεω, τοσο αντικειμενικα στο λεω". Οκ, ενταξει. Οταν η ανεργία παει στο 50%, θα αλλαξουν τα τραγούδια: ή θα ναι Καζαντζιδης και Μπιθικώτσης ή θα ναι ο ύμνος της 21ης Απριλιου ή και τα δύο...
 

τα λεει καλυτερα

https://www.youtube.com/watch?v=kwtjUTx8mto



ακομα καλυτερα

https://www.youtube.com/watch?v=O9u2I1kzck4







ΥΓ Βασικα, η καλύτερη ταινία του Σμαραγδή  :D

Θα το συνέχισα αν δεν έκανες την ανέντιμη κίνηση να μου θυμίσεις αυτό. :D

https://www.youtube.com/watch?v=SOHIe1zBeo8


πραγματικά δαιμονικά τρισάθλιο βίντεο


γελάνε και οι γέρικες μούμιες απο την άλλη .. ^seestars^

δικιο εχεις αλλα μην κολλας εκει  :P

Πολλές φορές (για να μην πω τις περισσότερες) γεύομαι, βλέπω, ακούω κάτι (γενικά αισθάνομαι κάτι) το οποίο δεν μπορώ να περισγράψω πολύ απλά γιατί οι γλώσσες είναι τόσο "φτωχές" μπροστά στα αισθήματα. Ίσως καποια από αυτά να μπορώ να τα περιγράψω λέγοντας-γράφοντας χιλιάδες λέξεις ενώ κάποια άλλα να μην μπορέσω να τα περιγράψω ποτέ. Για το λόγο αυτό μου αρκεί να θέλω να στα μεταφερω απλά ποστάροντας κάτι που είδα ή κάτι που άκουσα και να αφήσω σε εσένα να φτιάξεις όλες αυτές τις εικόνες και τα αισθήματα μέσα σου (ίσως άλλα αισθήματα, διαφορετικά από τα δικά μου). Το ότι κάποιος θα γράψει "τα σπασε", ίσως να είναι ένας τρόπος για να σου κινήσει το ενδιαφέρον ή γιατί αυτό όντως τον εκφράζει ή γιατί μόνο αυτό μπορεί να εκφράσει από αυτά που αισθάνεται ή γιατί μόνο αυτό επιλέγει να εκφράσει λεκτικά από αυτά που αισθάνεται!

Nah ολοι λενε τα ιδια γιατι ειναι ανικανοι να σκεφτουν κατι καινουριο. Play it safe act like everyone else.

Eμπαινα 9gag για μια βδομαδα. Εμαθα ολα τα αστεια και μετα ειχε γινει μια λουπα απο τα ιδια αστεια ελαφρως τροποποιημενα. Νταξει στην 1η for ηταν αστεια στην 2η κατι γινοταν στην 3η ειχα πεθανει απο βαρεμαρα.

Ναι ενταξει καταλαβαινω οτι το νοκια 3310 ειναι ανθεκτικο σταματα να μου το δειχνεις με 100000000000000 φωτογραφιες δεν ειναι αστειο μετα την 3η φοτο.

@NXSnow


Το θέμα δεν είναι ,για μένα τουλάχιστον, να περιγράψεις αυτό που αισθάνεσαι η τελοσπάντων δεν είναι το μόνο θέμα αυτό  όταν παίρνεις ένα ερέθισμα - έργο με τα αισθητήρια σου .Κάτι τέτοιο  σκέψου, ότι στον τέλειο βαθμό του θα μπορούσε να είναι ενα εγκεφαλογράφημα.Το ζητούμενο (προσωπικά) βρίσκεται ,στην προσπάθεια έστω και ελάχιστα μέσω της έκφρασης σου να τροποποιήσεις αυτό το έργο ,να συνθέσεις ελάχιστα με αυτό και να το κάνεις κάτι νέο,κάτι που εκφράζει ΚΑΙ εσένα πιο ειδικευμένα πλέον, καθώς και πηγαίνει τα πράγματα σε μια κατεύθυνση που θέλεις κάπως(αυτό επίσης γενικά θέλει προσοχή γιατί μπορεί να καταλήξει σε ενοχλητική χυδαιότητα και άγαρμπη στράτευση) . Αυτό το νέο έργο ασπούμε , φυσικά δεν θα έχει  περισσότερη "καλλιτεχνική αξία" (ξέρω ότι ακούγεται γελοίο αυτό) και δύναμη, αλλά δεν θα είναι και απλά μια μεταφορά ,μια διαφήμιση ,μια εκδήλωση συναισθημάτων. Θα αποτελεί στοιχείο επικοινωνίας αρκετά υψηλου βαθμού με προυπόθεση το βάθος χρόνου και το μέγεθος εύρους αρχικών πηγών.

Στην ουσία δεν αντιπαρατίθεμαι ,απλά συμπληρώνω.

(επίσης ενδέχεται να λεω τρελές μαλακίες γιατί δεν μπορώ να καταλάβω που βασίζω αυτά που λέω .Δεν φρόντισα οι επιρροές στο μυαλό μου να είναι ξεκάθαρες ούτε η σκέψη μου να προέλθει απο μια επίμονα ενσυνείδητη - λογική διαδικασία.

εδιτ ψιλοάσχετο : Εχω σκαλώσει πάρα πολύ με τα embedded video τοπικς τελευταία .Δεν ξέρω ,μου δημιουργούν μια fast food αίσθηση η μια αίσθηση δώρου στύλ σοκολάτας.Το κακό στην ουσία είναι ότι ποστάρονται πάρα πολλά και ακριβώς γι'αυτό, βρίσκεις στα γρήγορα ένα κριτήριο για να επιλέγεις ποιανών θα ακούσεις ...E με κάποια λόγια παραπάνω απο τον καθένα μας αυτό θα άλλαζε πιστευω ,δεν θα υπηρχε στάνταρντ δηλαδή και καλά θα έκανε....θα μου πείς τώρα ,τι θα γινόταν αν ΟΛΟΙ άρχιζαν να γράφουν κατεβατά μαζί με τα λινκς ?? Ε φαντάζομαι το ίντερνετ θα ήταν πιο ενδιαφέρον για αρχή και θα συμπλήρωνε απλά τις γνωριμίες και φιλίες της πραγματικής ζωής και δεν θα τις "έβλεπε εχθρικά"  .

εδιτ2:α και φυσικά τα παραπάνω δεν τα εκφράζω καθολικά...μερικά πράματα όντως δεν σηκώνουν λόγια
 :)

Δεν υπάρχουν αυτοί οι διαχωρισμοί. Τέχνη παράγουν όλοι και κανένας ταυτόχρονα. Γενικά η προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι τέχνη και τι όχι μόνο κακό και σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Οι συγκρίσεις και οι αναφορές ενός σκύλα έχουν την ίδια αξία με το να συγκρίνεις τον Βαμβακάρη με τους Pan Sonic. Μιλάμε για άλλα πράγματα. Για μένα "τέχνη" μπορεί να παράγει οποιοσδήποτε είτε παίζει δυο συγχορδίες είτε γράφει μουσική για 15 όργανα, είτε γράφει ένα δίστιχο είτε 8 ποιητικές ανθολογίες, είτε πετάει ένα κουβά μπογιά είτε είναι ο Μικελάντζελο. Την ίδια αισθητική αξία μπορεί να έχει και ο ένας τόνος και η συμφωνική ορχήστρα. Δεν υπάρχει περισσότερο και λιγότερο τέχνη.

Στερεότυποι ορισμοί της τέχνης(και ειδικά της μουσικής) όπως αυτοί μόνο γέλια προκαλούν http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7

Μια ακριβώς αντίθετη αντίληψη του τι είναι μουσική/τέχνη/θόρυβος εδώ http://www.youtube.com/watch?v=pcHnL7aS64Y

Κατά την άποψη μου "τέχνη" παράγεται μόνο όταν σπάνε οι συνηθισμένες δομές και φόρμες. Όταν σταματάει ο μιμητισμός, η αντιγραφή και η αστεία αντίληψη για αρμονία,κλίμακες,μετρονόμους και ένα μάτσο (αυθαίρετους) κανόνες. Εκεί έγκειται και η "επαναστατική" διαδικασία. Αυτό ξεχωρίζει τους διάφορους απόφοιτους ωδείων που μπορεί να είναι τεχνικά άρτιοι αλλά δεν έχουν ίχνος νεύρου και φαντασίας, σε σχέση με την άμπαλη πανκ μπάντα. Αυτό ξεχωρίζει το έντεχνο από τα ρεμπέτικα. Αυτό μπορεί να ξεχωρίζει τον "καλαίσθητο" πίνακα του σαλονιού από ένα γρήγορο bombing. Οι δεύτεροι έχουν να πουν κάτι, οι πρώτοι όχι.

δηλαδή για εσενα η τεχνη είναι κατι το απροσδιόριστο, κατι που δεν μπορεί να κανεις να μιλήσει για αυτό, να το περιγράψει;

ο πανος γαβαλας η ο ακης πανου που δεν αλλαξαν το λαικο τραγουδι
αλλα κινηθηκαν μεσα σε αυτο ειναι αξιολογοι?

@Kaραμαζόφ
Αν κρίνεις την τέχνη με παραμέτρους/μεθόδους που έχεις για την γνώση, έχεις ήδη πέσει έξω. Βέβαια, εκεί που έπεσες, έχουν πέσει και πέφτουν κι άλλοι οπότε είναι δόκιμο να φτιάξετε κόμμα και να υποστηρίζετε τις απόψεις σας.
Μάλιστα, αυτή η ταξονομία δεν έχει περάσει απαρατήρητη στην τέχνη.
Για τον απλό λόγο ότι στη φάση της δημιουργίας βρίσκεσαι συνεχώς μπροστά σε αυτό το δίλημμα (μεταξύ άλλων). Δηλαδή, όσο, να το πούμε σφιχτοκώλης, ψυχαναγκαστικός, είναι ο καλλιτέχνης, τόσο μεγαλύτερη θυσία είναι για αυτόν να "ασπαστεί το χάος της έμπνευσης" και να απορρίψει την εύκολη λύση του ντετερμινισμού π.χ. μνήμης κάποιων άλλων έργων, ταίριασμα κάποιου μοτίβου, αναγνώριση του σχηματισμού κάποιου φυσικού φαινομένου που το ξέρει.
Να τονιστεί ότι το παραπάνω που έγραψα φαίνεται στα έργα. Και αποτελεί ένα από τα σημαντικά πράματα που θα σου μείνουν χωρίς εσύ να το καταλάβεις, όταν δεις το έργο.
Ανάλογα με τη δική σου διαμορφωμένη προσωπικότητα, θα κρατήσεις αυτά που θα σου αρέσουν και απλά θα θυμάσαι την ύπαρξη αυτών που δε σου άρεσαν.
Όλα αυτά χωρίς να το συνειδητοποιείς.
Αν το συνειδητοποιήσεις, αυτά που θα πάρεις, δε θα περιέχουν μόνο το αθώο της μοναδικά προσωπικής σου αλληλεπίδρασης αλλά και ξένα πράγματα που θα εισάγει η λογική επεξεργασία και εξωτερικοί παράγοντες.

Θα πεις βέβαια.
Ε και τότε γιατί να μιλάω όταν βλέπω τέχνη;
Είναι προφανές ότι ζημιώνεσαι όταν το κάνεις αυτό.
Το κόλπο είναι ένας διακόπτης που κλείνει τη δίοδο της λογικής σκέψης όταν πρόκειται για αλληλεπίδραση με τέχνη. Τον ανοίγεις μετά.
Τα συναισθήματα δε δουλεύουν παράλληλα με τη λογική.
Ή τουλάχιστον θέλει εξάσκηση, πού να ξέρω εγώ :D είναι αξεπέραστο πρόβλημα για μένα.




Επίσης να πω κάτι για αυτό
Αν και καταλαβαίνω τι εννοείς, να τολμήσω να επισημάνω ότι η σχέση κοινωνίας-τέχνης είναι έμμεση. Αυτό γιατί η τέχνη είναι καθαρά προσωπικό δημιούργημα του κάθε ανθρώπου. Είναι προσβολή για τον δημιουργό ή τους δημιουργούς αν δεν τους δίνεται η κυριότητα του έργου τους. Δε νομίζω να διαφωνεί κάποιος με αυτό.

Ο πολιτισμός είναι ουσιαστικά η τιθάσευση των ενστίκτων του ανθρώπου, των άγριών του τάσεων.
Ένα από τα προϊόντα αυτού του πολιτισμού είναι η τέχνη.

Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί χωρίς να κάνει τέχνη. Η ζωή ευθύνεται γι'αυτό.
Σήμερα με τον καταιγισμό δεδομένων, την πληθώρα πληροφοριών, υπάρχει πολύ εύκολη πρόσβαση στην τέχνη.
Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει τόση ανάγκη να φτιάξει πράγματα μόνος του.
Αλλιώς, λόγω ανάγκης θα έφτιαχνε και εκεί θα έμπαινε το μεράκι που έχει ο κάθε άνθρωπος, το πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει από το μεράκι.
Όπως με το μαγείρεμα.
Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να μαγειρέψουν. Αλλά το κάνουν λίγοι. Στο τελευταίο πρόκειται ξεκάθαρα για θέμα παιδείας, π.χ. οι γυναίκες στην ελλάδα του σήμερα θεωρούν υποχρέωσή τους να ξέρουν να φτιάχνουν κάτι.

Αν συνδέσεις την τέχνη με τις ανάγκες του ανθρώπου, θεωρώ πράγματι δόκιμο να τη δεις όπως λες, υλιστικά, σαν ένα προτσές.
Από αυτή την άποψη, όσο ανάγκη είναι, τόσο πιο σαφής είναι η διαχείρισή της. Και κατεπέκταση εξυπηρετεί, την εκμεταλλεύονται κάποιοι, κλπ.
Αλλά πόσο ισχυρή είναι αυτή η ανάλυση, πόσα πράγματα έχει να δώσει;
Πόσο ανάγκη είναι η τέχνη στην κοινωνία την ελληνική; Τι πολιτισμό έχουμε;
Τον πολιτισμό μας τον βρίζουμε. Τους καλλιτέχνες μας τους απαξιώνουμε. Διαφθορά στον κόσμο της τέχνης, αν και νομίζω παντού έτσι είναι. Και αυτό έχει να δώσει ένδειξη, πόσο σημαντική είναι για τους ανθρώπους η προσφορά στην τέχνη όταν οι μουσικοί πρέπει να μπουν στη νύχτα ή να έχουν γνωριμίες για να κάνουν κάτι, όταν οι ζωγράφοι πρέπει να πεθάνουν για να αναφερθούν.
Ο κινηματογράφος πάει εκεί που πάνε τα λεφτά.


Ουφ αισθάνομαι απαισιόδοξος ξαφνικά.

το αγαπημενο σου πραγμα στον κοσμο, ενα τσιτατο απο μαρξ.

http://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/theses/theses.htm

Δεν ξερω αν πρεπει να απαντήσω βασικα, εχουν αντιπαρατεθεί οι κύριες θέσεις.

Κύβε, απ ό,τι καταλαβαίνω αντιδράς στην ιδέα να τοποθετηθεί η τέχνη στον πάγκο του εργαστηρίου, κατω απο το μικροσκόπιο, να ερευνηθούν οι μηχανισμοί της, και ουτω καθεξης.

ε καλα τα λεει

https://www.youtube.com/watch?v=4eeuPMqPMwM

Κάποιες συνειρμικές σκέψεις που έγιναν λόγω του quote.






Και να το κάνεις αυτό, έτσι όπως το εκφράζεις ,δεν έχεις τους μηχανισμους -δυνατότητα, εσύ μετά να χρησιμοποιήσεις τα συμπεράσματα που θα βγάλεις για οποιοδήποτε "θέλω".Πρέπει αυτά τα συμπεράσματα να έχουν κάποια δύναμη επεξήγηματική δηλαδή για κάποια ομάδα η για την ανθρωπότητα ασπούμε πιο γενικά) Αν επίσης όντως καταφέρεις να  "πιάσεις" την τέχνη ,αυτό που θα έχεις στον πάγκο σου πλέον θα είναι ενα μάλλον ενα πτώμα ,ενα κειμήλιο... οχι η ζωντανή τέχνη .Αυτή   ποτέ δεν θα κάτσει να την γραπώσεις και να εξετάσεις τους μηχανισμούς της στατικά (η διαλεκτική στη μελέτη της διαδικασίας εδώ πάει περίπατο μάλλον, με την δικαιολογία ότι το αντικείμενο είναι πολύ θολό και περίπλοκο και κανείς δεν θα το καταλάβει ...μιλώντας πάντα για την τέχνη μετά την εξάπλωση του διαδικτύου).Μια πιθανότητα απο την άλλη ,είναι να μελετήσεις με τέτοιον τρόπο το σώμα της ,ώστε να προλάβεις μελλοντικά την εξέλιξη της... αλλά και πάλι, το ζήτημα τελικά δεν είναι στην τέχνη αυτή καθεαυτή όπως  δεν είναι και στην μελέτη του εγκεφάλου (το ανάλογο του νεκρού σώματος της τέχνης ) πχ όταν μιλαμε για κοινωνικά φαινόμενα και πολιτική η όταν αναζητάμε την ίδια μας την φύση.
Επιπροσθέτως το όραμα που προτάσσεις (ως κομμουνιστόφιλος  :) ), δύσκολα ενδιαφέρεται για την  επιστημονική μελέτη της καλλιτεχνικής δημιουργίας καθεαυτής (είπαμε και να ήθελε δηλαδή χλωμό ...) αλλά μάλλον στο συγκεκριμένο επίπεδο και λίγο χιουμοριστικά συνδέοντας το παραπάνω,  είναι πιο λογικό να ενδιαφέρεται ΟΝΤΩΣ για τη  μελέτη του εγκεφάλου και πως να εξασφαλίσει ασφαλή - ελεγχόμενα αποτελέσματα για οποιαδήποτε εισροή (τέχνη - παράσταση) ως προς την κατευθυνση που θέλει .
Μου φαίνεται οτι αν το βήμα που έκανες παραπέρα απο τις κλασικές μαρξιστικές ιδέες είναι το "να βάλουμε στον πάγκο του εργαστηρίου την τέχνη" ,είσαι μάλλον μόνος σου σε αυτό. :D

Απο κει και πέρα προχωράμε διαλέγοντας δρόμους, αυτού που λέμε "στράτευσης"*  (ΚΟΚΚΙΝΗΣ ::)) και πολέμου απέναντι σε αυτούς που θέλουν να κάνουν την τέχνη καταναλωτικό αντικείμενο εξολοκλήρου , καθολικά(απλοποίηση φυσικά) .Δεν ξέρουμε τι είναι τελικά αυτή αλλά ξέρουμε τι δεν θέλουμε να γίνει και τι δεν θέλουμε εμείς να γίνουμε μέσω αυτής.

* Η στράτευση δεν έχει να κάνει με κόκκινα η μάυρα φόντα αλλά με την επιθυμία ενάντια στην ρομποτοποίηση/προγραμματισμό του ανθρώπου απο το ευφυές κεφάλαιο.Εδώ είναι αναγκάια η εισαγωγή μιας ακόμα διάστασης και της κίνησης (επειδή τίθεται ερώτημα χωρίων ..πχ η σύγχρονη κλασική μουσική, πού ανήκει περισσότερο και με ποιόν τρόπο αυτή επηρεάζει τελικά, και αν το κάνει , την διαιώνιση της εξαθλίωσης και εμποδίζει την πρόοδο προς τον παγκόσμιο ανθρωπισμό ,αν και ακόμα επιφανειακά αφοσιωμένη στο πνέυμα και τις παλιές αρχές που επιτάσει η ηθική του μουσικού.Κάτι δηλαδή που δεν απαντιέται με σκέψη αλλά με παρατήρηση - εμπειρία, στο παρόν  των ανθρώπων που την ασκούν ,την δέχονται και την προωθούν .Τα ίδια ερωτήματα τίθενται και για την σύγχρονη ζωγραφικη - γραφιστική ασπούμε και φωρογραφία κτλπ) .

εδιτ: Συμπεραίνεται, ότι τα μέσα της τέχνης παίζουν σημαντικό ρόλο ,με αποτέλεσμα η καινοτομία και ο πειραματισμός να είναι απαραίτητα στοιχεία ,χωρίς βέβαια να μετατραπούν σε εμμονή και να χαθεί η οποιαδήποτε συγκινησιακή αξία λόγω απουσίας : ριζών - ιστορiκότητας (τελικά συνέχειας) - παράδοσης - βιωμάτων .Εδώ κάπου νομίζω ότι δεν φτάνει ο "ντετερμινισμός " της διαλεκτικής παράδοσης για να περιγράψει κάποια φαινόμενα... δεν μπορεί να δεχτεί ασπούμε ότι 100 φρικιά η νέρντς μπορούν να παράγουν κάτι που το κεφάλαιο δεν θα μπορεί να αφομοιώσει ,να παράγουν μια δικιά τους γλώσσα που αυτόματα θα είναι επαναστατική γιατί είναι πολύ μπροστά για να δεχτεί το υπάρχων και εκφράζει την θέληση για επιτάχυνση των διαδικασιών (αυτό για κάποιον λόγo το βλέπω στην σύγχρονη ηλεκτρονική και στο industrial των 80's πχ κάπως διαστρεβλομένα).Οτι μπορεί να φτιάξεις κάτι που δεν υπάρχει πρόβλημα να το αντιμετωπίσεις σαν νοήμον οντότητα δηλαδή.

 ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^ ^boil^


Θα κάνω ενα (αν)ησυχαστήριο και γώ να μην γεμίζει τα τόπικ με ασυναρτησίες   :)

Διαβάζω καλά, "religious essence"; Πες μου σε παρακαλώ ότι δεν κάνεις αναλογία με την τέχνη...


Ρε συ, αν μπορείς να το κάνεις, κάντο ;D
Και αυτό γιατί δεν είναι κάτι συγκεκριμένο η "τέχνη". Πες μου κάτι συγκεκριμένο, π.χ. ένα τραγούδι, έναν πίνακα, το ποσό του φανατισμού που εκφράζουν μερικά έργα και μαζί σου.
Αυτό που προτείνω είναι πιο πρακτικό. Να μην πιάσεις την τέχνη στον πάγκο αλλά να φτιάξεις την τέχνη στον πάγκο!


@g
ρε συ όντως γράφεις πιο στρωτά το πρωί :P






Πάντως παιδιά, έχω απογοητευτεί από τις αναλύσεις οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών συστημάτων που δεν είναι... συστημικές!
Τι να μου πουν αναλύσεις που επιλέγουν να μην πάρουν υπόψη το σφαιρικό γίγνεσθαι αλλά μια κουτσουρεμένη αφαίρεσή του; Δεν πάμε πουθενά με τα "έστω ανοιχτήρι"... Θέλουμε να την ανοίξουμε την κονσέρβα.

Βασικά, αφήστε τις κονσέρβες και φτιάξτε φρέσκα πράματα.

Αρχικά ομολογώ ότι σας χάνω λίγο στα θέματα της τέχνης.
Ίσως γιατί σκάλωσα στην ιδέα ότι υπάρχει μια απογοήτευση, στην τέχνη που μπορεί να παραχθεί μέσω ίντερνετ, και πώς αυτό εκδηλώνεται στο  9gag και τα συναφή.

Αν είμαι εκτός θέματος συγχωρήστε με.

Εγώ θέλω να δηλώσω γοητευμένος και περίεργος για αυτό που παράγεται μέσω αυτών των κοινωνικών δικτύων (ας τα χαρακτηρίσω) έκφρασης.
Στα μάτια μου είναι μία προσπάθεια που μπορεί να συγκριθεί με τις ζωγραφιές των σπηλαίων, όπου αναπαρηστούσαν το κυνήγι.

Το βλέπω σαν τα δειλά και άστοχα (ίσως) βήματα μιας φυλής που βρίσκει τον δρόμο της σε κάτι που τώρα γεννιέται. Αυτό που δημιουργείται είναι μια διαφορετική, καινούρια παγκόσμια συνείδηση, και είναι γεννημένη από τα κάτω προς τα πάνω όμως αυτή τη φορά.

Τα rage comics μάλιστα, που είναι από τις λίγες κατηγορίες που εμφανίζονται στο 9gag (που κυρίως παρακολουθώ) στα οποία υπάρχει και η πιο στοιχειώδης παρουσία αυτού που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τέχνη (καθώς απαιτούν όπως και να το κάνουμε μια δημιουργικότητα) , με ενθουσιάζουν! Είναι η μετουσίωση του παραλληλισμού μου με τις ζωγραφιές των σπηλαίων. Η ποταπή χυδαία και αηδιαστικά κενή βαθιών νοημάτων καθημερινότητα, απεικονίζεται σε αισχρά γελοίες καρικατούρες των 6-7 εναλλαγών, δημιουργώντας όμως ένα νέο κώδικα επικοινωνίας, που όμως γεννήθηκε και απέκτησε ουσία μέσα σε αυτό το μέσο που λέμε ίντερνετ. Και τώρα ξεπηδάει από  εκεί.

Για μένα είναι η πρώτη μορφή τέχνης που δημιουργείται αποκλειστικά και μόνο γιατί υπάρχει το ίντερνετ. Γιατί έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που μόνο το ίντερνετ μπορεί να προσφέρει: Το πλήρες αμφίδρομο, από όλους προς όλους.


Ας γίνουμε με τη φαντασία μας απάνθρωποι επιστήμονες που στο βωμό της επιστήμης θυσιάζουμε ψυχές και ανθρώπους. Ας πάρουμε δυο φανταστικούς λοιπόν ανθρώπους, μόλις γεννήθηκαν και τους αμολήσουμε μαζί, χωρίς καμία επαφή με τον πολιτισμό μας, τους παρακολουθούμε όμως και φροντίζουμε να μη τους φάνε τα θηρία, και να μπορέσουν να αναπτυχθούν έτσι από μόνοι τους. Προφανώς δεν θα φτιάξουν μια πολύπλοκη γλώσσα όπως αυτές που μιλάμε σήμερα, αλλά θα σχηματίσουν ένα κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους, για τους καθαρά πρακτικά λόγους. Νοήματα, χειρονομίες, αγγίγματα και ότι άλλο μπορούν.
Δεν θα μπορούν να συζητήσουν για φιλοσοφία, φυσικές επιστήμες, ή για τις επιρροές που έχει δεχθεί το υποσυνειδητό τους από την έλλειψη ισχυρής πατρικής φιγούρας. Παίρνει χρόνο για να φτάσεις εκεί.


Όσο χαριτωμένα και παιδικά ήταν τα σχέδια στις σπηλιές, τόσο πιο επαναστατικά ήταν για την ανθρώπινη διανόηση.

Το τι μπορεί να προσφέρει το ίντερνετ στην τέχνη, μένει να το δούμε στο μέλλον. Αλλά μια νέα ενδιαφέρουσα προοπτική εμφανίζεται επιτέλους μπροστά μας, όπου το ίντερνετ μπορεί να παράγει τέχνη με τον τρόπο του, αντί να αναπαράγει την τέχνη όπως την φανταστήκαμε πριν από αυτό.



(δεν επεκτάθηκα στο κομμάτι της παγκόσμιας ηλεκτρονικής κουλτούρας, για την οποία και πάλι αυτού του είδους οι χυδαιότητες με κάνουν να ενθουσιάζομαι, αλλά ήδη έγραψα πάρα πολλά)