THMMY.gr

Με το σύνθημα αυτό, η Λεσβιακή, Γκέι, Αμφισεξουαλική και Τρανσεξουαλική κοινότητα γιορτάζει τη διαφορετικότητα μαζί με όλη την Αθήνα!

Με ιδιαίτερη χαρά και περηφάνια σας καλούμε στην Πλατεία Κλαυθμώνος, το Σάββατο 7 Ιουνίου, για το 4ο μεγάλο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Athens Pride 2008!

Φέτος, το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας έρχεται ανανεωμένο – πιο δυναμικό, πιο ενθουσιώδες, με πολλές εκπλήξεις! Έχουμε ετοιμάσει μία σειρά από προ-φεστιβαλικές παράλληλες εκδηλώσεις και πάρτι. Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας ξανά για τα τελευταία νέα για τις εκδηλώσεις μας.

Με το καινούργιο λογότυπό μας γιορτάζουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας, αλλά και επιβάλλουμε την απαίτησή μας για όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες και πολίτισες. Το σλόγκαν μας άλλωστε αυτό εκφράζει.

Για την Παρέλαση και το Πάρτι έχουμε προσκαλέσει μεγάλα ταλέντα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Με ζωντανή μουσική, χορευτικά, ντραγκ σόου, δημοφιλείς DJ και πολλά άλλα, η φετινή διοργάνωση υπόσχεται να μείνει αξέχαστη.

Ελάτε από νωρίς να επισκεφτείτε τα περίπτερα για ενημέρωση με τα τελευταία νέα της λεσβιακής, γκέι, τρανς, αμφί κοινότητας και για σουβενίρ. Περάστε από το περίπτερο του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας για τα επίσημα αναμνηστικά σας.

Παρελάσετε στο ιστορικό κέντρο και μπροστά από την Βουλή - κάτω από την πολυχρωμία της σημαίας του ουράνιου τόξου. Ελάτε με μεταμφίεση ή μάσκα ή όχι – όπως θέλετε. Όλα είναι χαλαρά.

Και μετά - μείνετε μέχρι αργά για χορό και εκπλήξεις στο πιο φαντασμαγορικό πάρτι της χρονιάς!

Όλοι και όλες είναι ευπρόσδεκτοι / ες, άσχετα από σεξουαλικό προσανατολισμό, ηλικία, εθνικότητα, θρησκεία ή πολιτικές πεποιθήσεις.

Φέρτε φίλες, φίλους και συγγενείς. Ελάτε μαζί μας και γράψτε ιστορία!

Να είστε εκεί!!!

Tι συνέβη στο Stonewall το 1969

Οι ρίζες του Pride

Γνωρίζουμε το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Pride Festival) σήμερα ως μια γιορτή με παρελάσεις, άρματα, show και πάρτι, με τα οποία γιορτάζουμε ανοιχτά τη διαφορετικότητα και την κουλτούρα μας. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι και η επέτειος μιας πραγματικής επανάστασης – το Κίνημα για την Γκέι Απελευθέρωση - και φόρος τιμής σε εκείνους που έστρωσαν το δρόμο πριν από μας.

Να πώς ξεκίνησε. Τις πρώτες πρωινές ώρες τhς 28 Ιουνίου 1969, το Stonewall Inn, ένα δημοφιλές γκέι κλαμπ στην οδό Christopher στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, δέχτηκε εισβολή από βαριά οπλισμένους άνδρες των ΜΑΤ της πόλης. Η κατηγορία ήταν η παράνομη πώληση οινοπνεύματος. Για δεύτερη φορά την ίδια εβδομάδα το μπαρ γινόταν στόχος. Οι επιδρομές στα γκέι μπαρ και η γενική παρενόχληση των γκέι και των τρανσέξουαλ είχαν καταντήσει ρουτίνα. Αλλά αυτή τη φορά, τα πράγματα δεν κύλησαν όπως νόμιζε η Αστυνομία.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τι υποκίνησε τη βία και ποιοι συμμετείχαν σε αυτήν, αλλά μερικά γεγονότα είναι βέβαια: Η αστυνομία παρέταξε τους 200 θαμώνες για έλεγχο στοιχείων. Επέτρέψε στους περισσότερους να φύγουν, ενώ έθεσαν υπό κράτηση το προσωπικό, καθώς και τρεις drag queen και δύο τρανσέξουαλ.

Στην αρχή, η κατάσταση έξω από το μπαρ ήταν γιορτινή. Όμως όταν έφτασε η κλούβα και η αστυνομία φόρτωσε το προσωπικό του μπαρ και τις τρεις drag queen μέσα, το πλήθος στο δρόμο εξαγριώθηκε. Κάποιος πέταξε μια πέτρα στο παράθυρο και έπειτα δοχεία απορριμμάτων, μπουκάλια κτλ.

Όλη τη νύχτα μέχρι και την Κυριακή πρωί, μαζεύτηκε πολύ πλήθος μπροστά στο κατεστραμμένο μπαρ. Πολλοί γκέι νέοι εμφανίστηκαν για να διαμαρτυρηθούν, αλλά το έκαναν φιλώντας και χλευάζοντας την Αστυνομία. Τις επόμενες νύχτες συνέχισαν τα επεισόδια και οι συγκρούσεις με την Αστυνομία.

Ωστόσο, ακόμα σημαντικότερο ήταν αυτό που συνέβη αργότερα το καλοκαίρι. Στα τέλη του Ιουλίου, οι γκέι ακτιβιστές κυκλοφόρησαν φυλλάδια, απαιτώντας μια μαζική «συγκέντρωση για την ομοφυλοφιλική απελευθέρωση». Η συμμαχία που σχηματίστηκε από τη συνεδρίαση, που έγινε στις 24 Ιουλίου, υιοθέτησε την ονομασία «Γκέι Απελευθερωτικό Μέτωπο» (GLF: Gay Liberation Front). Ανάμεσα στις διεκδικήσεις της ήταν να σταματήσει η παρενόχληση από την αστυνομία, η προστασία στον εργασιακό χώρο, η ανάκληση των νόμων περί σοδομισμού και η θέσπιση νομοθεσίας κατά των διακρίσεων. Ακολουθούσαν και άλλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και δημιουργήθηκαν οργανώσεις για τα δικαιώματα των γκέι και λεσβίων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η «Πορεία για στο Stonewall» πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο σε ανάμνηση του γεγονότος και συγχρόνως ως διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των διακρίσεων και της βίας που ασκήθηκαν στους γκέι, λεσβίες και τρανσέξουαλ της Νέας Υόρκης.

Με τα χρόνια, η επέτειος απέκτησε εορταστικό χαρακτήρα, απλώθηκε σε πολλές χώρες του πλανήτη και έγινε γνωστή ως Pride - Περηφάνια. Τον Ιούνιο του 1999, το Stonewall μπαρ ανακηρύχτηκε Μνημείο Εθνικής Κληρονομιάς και τμήμα της οδού Christopher μετονομάστηκε Stonewall Place.

Ο Ιούνιος είναι πια διεθνώς γνωστός ως μήνας του Pride. Κάθε χρόνο διοργανώνονται εκδηλώσεις, πάρτι και παρελάσεις σε πόλεις παντού στον κόσμο για να υπενθυμίζουν πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα και πρέπει να είναι ελεύθεροι να επιλέξουν τον τρόπο που θέλουν να αγαπήσουν και να ζήσουν, χωρίς επικρίσεις και μίσος.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΡΘΩ;       

Για να γιορτάσω τη διαφορετικότητα στο φως του ήλιου, μαζί με τους συμπολίτες μου

Για να θυμίσω και να θυμηθώ τα γεγονότα του 1969 στο μπαρ Στόουνγουολ στη Νέα Υόρκη

Για να υποστηρίξω την ανοιχτή συνύπαρξη γκέι, λεσβιών στρέιτ, χωρίς κοινωνική αμηχανία

Για να κάνω παρέα/συζήτηση με άτομα που έχουν παρόμοιες πεποιθήσεις

Για να δείξω ότι είμαστε πολλές και πολλοί που συμμεριζόμαστε τις ιδέες αυτές

Για να διασκεδάσω και να χορέψω στο υπαίθριο πάρτυ

Για να διεκδικήσω την κατάργηση των διακρίσεων με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό

Για να ενημερωθώ από τα περίπτερα των οργανώσεων που συμμετέχουν και να τις υποστηρίξω

Για να δώσω κουράγιο και σε άλλες/άλλους να έρθουν

Για να βγω από το καβούκι μου

Για να απαιτήσω ίσα δικαιώματα τόσο για ζευγάρια διαφορετικού όσο και ζευγάρια ίδιου φύλου

Για να παρελάσω περήφανα μπροστά από τη Βουλή

 Για να γνωρίσω/δείξω την πραγματική εικόνα των γκέι/λεσβιών/τρανς

Για να δηλώσω ότι κάθε συναινετική σεξουαλική συμπεριφορά μεταξύ ενηλίκων αξίζει σεβασμό

Για να δηλώσω ότι αποδέχομαι τον εαυτό μου, τους άλλους και τις άλλες

Σκοπός

Κύριος σκοπός του Athens Pride είναι η προβολή των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και των τρανσεξουαλικών ατόμων στην κοινωνία καθώς και των διεκδικήσεών τους στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα, μέσα από τη διοργάνωση και διεξαγωγή δημόσιου ετήσιου φεστιβάλ υπερηφάνειας. To ετήσιο αυτό φεστιβάλ διεξάγεται σε ανάμνηση των γεγονότων του «Στόουνγουολ» (Stonewall), το οποίο αποτελεί την αφορμή για εκδηλώσεις περηφάνιας (pride) σε όλο τον κόσμο.

Σκοπός του Athens Pride είναι επίσης η ενίσχυση της κοινότητας των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και των τρανσεξουαλικών ατόμων με κάθε νόμιμο μέσον, όπως η συλλογή ικανού χρηματικού ποσού για την ενοικίαση χώρων για διάφορες ανάγκες της κοινότητας (χώρος τέχνης, αναψυχής, δημιουργία κέντρου υποστήριξης, στέγαση ομάδων της κοινότητας, χώρου για την δημιουργία και τη φιλοξενία αρχείου της κοινότητας), αλλά και για τη συντήρηση τέτοιων χώρων.

Για την υποστήριξη του σκοπού, το Athens Pride μπορεί να διοργανώνει καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου κάθε είδους προ-φεστιβαλικές εκδηλώσεις ή άλλου τύπου δράσεις και φιλανθρωπίες και να συνεργάζεται με φορείς που έχουν ως σκοπό την προβολή και προάσπιση των δικαιωμάτων των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και των τρανσεξουαλικών ατόμων.

(http://www.athenspride.eu/images/stories/2008/bannerethelontismos/ap_eth_468x60.jpg) (http://www.athenspride.eu)

Eθελοντισμός

Φίλη, Φίλε.

Σ’ ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σου να μας βοηθήσεις εθελοντικά. Μπορείς να ξεκινήσεις από τώρα ή να βοηθήσεις μόνο την ημέρα της διοργάνωσης. Δεν θα σου ζητηθεί να κάνεις κάτι που δεν επιθυμείς, ούτε χρειάζεται να αφιερώσεις πολλές ώρες. Θα συμμετάσχεις στην κοινή προσπάθεια ανάλογα με τις δυνατότητες και τις επιθυμίες σου (προϋπόθεση να είσαι άνω 18 ετών).


Η συμμετοχή σου είναι πολύτιμη!


Μπορείς να συμπληρώσεις την αίτηση εθελοντισμού online εδώ

Αν έχεις απορίες, κάλεσέ μας στο 6972361073  καθημερινά μετά τις 14.00, ή στείλε μας μήνυμα στο ethelontismos@athenspride.eu

Γκέι, λεσβίες, τρανσέξουαλ στην πλατεία Κλαυθμώνος

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σάββατο απόγευμα μπροστά από το Κοινοβούλιο. Αντρες αγκαλιάζουν άντρες και γυναίκες αγκαλιάζουν γυναίκες. Τραβεστί, τρανσέξουαλ και αμφισεξουαλικοί αγκαλιάζουν όποιον βρουν. Μερικά φιλιά, αρκετή συγκίνηση και η απορία των περαστικών: Τι συμβαίνει;


Αρκετοί σπεύδουν να απαθανατίσουν το γεγονός με τα κινητά τους. Αλλοι γοργά απομακρύνονται. Είναι η παρέλαση των λεσβιακών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών κοινοτήτων στο ολοήμερο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας («Athens Pride»).

Η παρέλαση ξεκίνησε από την έδρα του φεστιβάλ, την πλατεία Κλαυθμώνος, κορυφώθηκε στο Κοινοβούλιο και κατέληξε πίσω στην πλατεία. Στο ενδιάμεσο, οι γκρίζοι δρόμοι γέμισαν με χρώμα, χορούς, τύμπανα, πανό και σφυρίχτρες, ενώ ο γκρίζος συντηρητισμός γέμισε από ανθρώπους που φώναζαν το σύνθημα του φεστιβάλ «ανοιχτά, δυνατά, περήφανα». Πίσω από κάθε πανό και μια διαφορετική ομάδα. Ηταν όλοι εκεί... η Πάολα, η χαμογελαστή νεράιδα, ο Μηνάς με τον Φίλιππο και η Σταυρούλα, που όμως η ταυτότητά της γράφει Σταύρος.

«Σώμα μου φτιαγμένο από προσταγές», έγραφε ένα πανό, και «όχι πια» φώναζαν αυτοί πίσω του, ενώ μια ομάδα από λεσβίες φώναζε: «Μαμά, μπορείς να με αποδεχτείς».

Οι περίπου χίλιοι που παρευρέθηκαν διαδήλωσαν για το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισής τους σε όλες τις εκφάνσεις του δύσκαμπτου συστήματος.

«Μας έμαθαν ότι πρέπει να ντρεπόμαστε γι' αυτό που είμαστε - για τις προτιμήσεις μας. Δηλώνουμε όμως σήμερα ότι είμαστε περήφανοι που, παρά τις όλες κοινωνικές διακρίσεις και την καταπίεση, καταφέραμε να αισθανόμαστε καλά. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία να συνηθίσει σε αυτό χωρίς αμηχανία», λέει ο εκ της οργανωτικής επιτροπής του φεστιβάλ, Κίμων Αντονέλος.

Ο υποψήφιος του Συνασπισμού για τη δημαρχία Αθηνών, Αλέξης Τσίπρας, κατά την ομιλία του είπε ότι «πρέπει να αναδείξουμε τη φωνή που θέλει να μιλήσει με ίσους όρους απέναντι στον συντηρητισμό που έχει εξαπλωθεί και κατακάτσει πάνω στην ελληνική κοινωνία. Σε έναν συντηρητισμό που αναπαράγεται από τα μέσα ενημέρωσης, από την εκκλησία, από τον Χριστόδουλο, από όλους αυτούς που μας κοροϊδεύουν και θέλουν να μας πείσουν ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να είναι κατ' εικόνα και ομοίωσή τους».

Πάντως, πολλά ήταν τα πεταμένα φέιγ βολάν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας που έγραφαν «Stop στους gay» και από πίσω «Δημοτικές εκλογές 2006. Αθήνα - πόλις - Ελληνική».



Στους δρόμους της Αθήνας με πανό που έγραφαν «Βγες από το καβούκι σου» και «Ανώμαλο είναι το σύστημα»



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/06/2006 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F6%E5%F3%F4%E9%E2%DC%EB+%F5%F0%E5%F1%E7%F6%DC%ED%E5%E9%E1%F2&a=&id=12303956)

«Θα παντρεύατε δύο ομοφυλόφιλους;»

«Αν κατά τη θητεία σας ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων σάς ζητήσει να το παντρέψετε, τι θα πράξετε;»

*«Αποτελεί διάκριση το γεγονός ότι ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων που έχει αποκτήσει κοινή περιουσία δεν έχει τα ασφαλιστικά, φορολογικά και άλλα δικαιώματα;»

*«Οι δήμαρχοι ευρωπαϊκών χωρών χρηματοδοτούν εκδηλώσεις όπως τα Φεστιβάλ Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας. Εσείς τι θα πράξετε;»


Οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης παρέλαβαν με αμηχανία το ερωτηματολόγιο που είχε αποστολέα την Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα. Οι περισσότεροι, όμως, το καταχώρισαν στα αρχεία τους, αφού υπολόγισαν πως ό,τι κι αν απαντήσουν θα τους στοιχίσει σε ψήφους - είτε απελευθερωμένων, είτε συντηρητικών ψηφοφόρων.

Πιο τολμηροί οι τρεις Αθηναίοι: Αλέξης Τσίπρας, Κώστας Σκανδαλίδης, Νικήτας Κακλαμάνης. Τα ονόματα παρατίθενται με τη σειρά που έστειλαν τις απαντήσεις, αλλά και με το βαθμό τολμηρότητάς τους. Οι πιο συντηρητικές -και λακωνικές- προήλθαν από τον υποψήφιο της Ν.Δ., ο οποίος, προφανώς, δεν θέλησε να «παγιδευθεί» με δεσμεύσεις που θα προκαλέσουν τον πολιτικό του χώρο.

*«Δύο ενήλικες έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν το πώς θα περάσουν τη ζωή με βάση την προσωπική τους απόφαση», απαντά ο Ν. Κακλαμάνης για τον γάμο ομοφυλοφίλων.

Παραδέχεται, πάντως, ότι «η Πολιτεία πρέπει κάποτε να συζητήσει για κληρονομικά ή ασφαλιστικά δικαιώματα». Οσο για την οικονομική ενίσχυση των εκδηλώσεων των ομοφυλοφίλων; «Δεν ανήκω σε όσους υπόσχονται πράγματα που δεν θα μπορούν αντικειμενικά να υλοποιηθούν».

*Ο Κ. Σκανδαλίδης επικαλείται τη λύση που πρότεινε ήδη το ΠΑΣΟΚ «για το νέο θεσμό του συμφώνου συμβίωσης ζευγαριών του ιδίου φύλου». Η στήριξή του στις εκδηλώσεις των ομοφυλοφίλων «είναι δεδομένη» και θα παρίσταται όποτε μπορεί. Περί οικονομικής ενίσχυσης, σιωπή.

*Ο Α. Τσίπρας απάντησε... ναι, σε όλα! «Υποστηρίζουμε τον πολιτικό γάμο ομοφυλοφίλων», «κάθε διάκριση πρέπει να καταργηθεί», «το ζήτημα της γονεϊκότητας να μην εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό» και «να τεθεί υπό την αιγίδα του δήμου το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας».

Και γιατί όχι; Το δικό του ψηφοδέλτιο είναι το μοναδικό που φιλοξενεί εκπρόσωπο των ομοφυλοφίλων. Την εκπρόσωπο της Λεσβιακής Κοινότητας Ευαγγελία Βλάμη.


Μ. ΜΑΝΗ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 08/10/2006 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F6%E5%F3%F4%E9%E2%DC%EB+%F5%F0%E5%F1%E7%F6%DC%ED%E5%E9%E1%F2&a=&id=98090580)

Διεκδικώντας τη διαφορετικότητα

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ


Μια γυναίκα 30 ετών (τα στοιχεία της δεν τα δημοσιεύουμε για προφανείς λόγους), από μεγάλη πόλη της περιφέρειας, χτυπήθηκε από τους δικούς της όταν έμαθαν ότι είναι λεσβία. Μετά το περιστατικό, όταν πήγαινε να ζητήσει δουλειά, οι δικοί της επισκέπτονταν τους εργοδότες και τους προέτρεπαν (με επιτυχία) να τη διώξουν γιατί ήταν μια ανώμαλη και θα τους δημιουργούσε προβλήματα.

Συγχρόνως προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να της πάρουν πίσω κάποια περιουσιακά στοιχεία που της είχαν παραχωρήσει. Τη συγκλονιστική αυτή ιστορία μάς διηγείται εκπρόσωπος τύπου της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ), ο οποίος αναφέρεται σε αρκετά περιστατικά που αποδεικνύουν ότι στην αυγή του 21ου αιώνα στην Ελλάδα όσοι έχουν διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό πέφτουν συχνά θύματα ρατσισμού και διακρίσεων.

Πολλές παρόμοιες καταγγελίες έφτασαν στην ΟΛΚΕ τους τελευταίους 12 μήνες. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η οργάνωση δεν διαθέτει πανελλαδικό δίκτυο, ούτε και -λόγω έλλειψης πόρων- το δυναμικό να παρακολουθεί περιστατικά ομοφοβικής βίας με επαγγελματικό τρόπο. Οι περισσότερες καταγγελίες προέρχονται από την περιφέρεια (εκτός Λεκανοπεδίου Αττικής) και όσοι τις απευθύνουν δεν τολμούν συχνά να πουν ούτε την περιοχή από την οποία τηλεφωνούν. Είναι η περίπτωση ενός άντρα, 30 ετών, που η οικογένειά του τον έκλεισε σε ψυχιατρικό ίδρυμα όταν εκείνος εκποιούσε τα περιουσιακά του στοιχεία προκειμένου να φύγει για πάντα εκτός χώρας. Κάποια από τα περιουσιακά στοιχεία τού τα είχε «γράψει» η οικογένεια πριν μάθει ότι είναι γκέι. Με την ΟΛΚΕ επικοινώνησε στενή του φίλη, η οποία τον βοήθησε να βγει τελικά από την κλινική, όπου είχε εισαχθεί παρανόμως. Ενδεικτική είναι επίσης και η περίπτωση ενός άντρα 24 ετών από μεγάλη πόλη της περιφέρειας που επικοινώνησε με την ΟΛΚΕ όταν τον έδιωξαν οι δικοί του αφού έμαθαν ότι είναι γκέι. Από το σπίτι δεν του επέτρεψαν να πάρει ούτε ρούχα ούτε χρήματα. Πριν φύγει για να έρθει στην Αθήνα πήγε στην εταιρεία όπου δούλευε για να πληρωθεί, αλλά του αρνήθηκαν γιατί εν τω μεταξύ η οικογένειά του είχε ειδοποιήσει την εταιρεία ότι έχει γιο ομοφυλόφιλο και να μην του δώσουν χρήματα. Τα μέλη της ΟΛΚΕ τον συνάντησαν όταν ήρθε στην Αθήνα σε άθλια κατάσταση, προσπάθησαν να του βρούν στέγη, στοιχειώδη ένδυση και εργασία.

Ενας άλλος άντρας, 40 ετών, όταν τον συνέλαβε η Αστυνομία δέχτηκε υβριστικούς χαρακτηρισμούς σχετικούς με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ο ίδιος θεωρεί ότι και η προσαγωγή του έγινε επειδή κάποιοι αστυνομικοί δεν τον «πήγαιναν» λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού του. Ο άντρας αυτός έχει προβεί σε έννομες ενέργειες κατά της Αστυνομίας.

Πολλές είναι και οι γυναίκες λεσβίες θύματα ρατσισμού. Μας το επισημαίνουν από την ΟΛΚΕ:

«Μια γυναίκα, 25 ετών, από την επαρχία, όταν έμαθαν οι δικοί της ότι είναι λεσβία, την ξυλοκόπησαν (και οι άντρες και οι γυναίκες συγγενείς) και την αποκλήρωσαν.

Μια άλλη έφηβη, 17 ετών, στην περιφέρεια, όταν πήγε να καταγγείλει στην Αστυνομία ότι ξυλοκοπήθηκε από την οικογένειά της επειδή τους είπε ότι είναι λεσβία, ο αστυνομικός δικαιολόγησε τους γονείς της και αρνήθηκε να καταγράψει το περιστατικό».

Υπεύθυνη για τη συνέχιση της ομοερωτοφοβίας είναι ασφαλώς η ίδια η Πολιτεία, καταγγέλλει το γραφείο Τύπου της ΟΛΚΕ σε ανακοίνωσή του και διευκρινίζει: «Αφενός δεν έχει προβεί σε κανένα μέτρο ενημέρωσης σε οποιοδήποτε επίπεδο για θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας κοινωνικού φύλου κι αφετέρου κωφεύει με συνέπεια σε όλα τα αιτήματά μας. Ολες οι επιστολές, τις οποίες έχει αποστείλει η ΟΛΚΕ στο παρελθόν, έχουν μείνει αναπάντητες. Ενδεικτικά μπορούμε να μιλήσουμε για τις επιστολές προς το υπουργείο Υγείας, προς τους υπουργούς Εργασίας, Δικαιοσύνης, Αμυνας, προς το Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (τώρα ΚΕΛΠΝΟ) και προς τη ΓΓΙ. Θυμίζουμε την τελευταία επιστολή, την οποία η ΟΛΚΕ έστειλε στον δήμαρχο Αθηναίων για την άρνησή του να θέσει υπό την αιγίδα του το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F6%E5%F3%F4%E9%E2%DC%EB+%F5%F0%E5%F1%E7%F6%DC%ED%E5%E9%E1%F2&a=&id=22999604)

Απόψεις

Το δικαίωμα στη διαφορά

ΜΕ ΣΤΟΧΟ την ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να αναγνωρίσει το δικαίωμα της διαφορετικότητας και να πάψουν οι όποιες διακρίσεις, οργανώνεται για τρίτη χρονιά στην Αθήνα το «Φεστιβάλ Υπερηφάνειας».

ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ του φεστιβάλ είναι η λεσβιακή, γκέι, αμφισεξουαλική και τρανσεξουαλική κοινότητα, που εκπροσωπεί χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι διεκδικούν την ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων, όπως διεξοδικά αναφέρεται στον σημερινό «Φάκελο» της «Ε».

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ καμιά σύγχρονη κοινωνία να αγνοεί ή να προσπαθεί να κουκουλώσει ή να εξαφανίσει κοινωνικά προβλήματα, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει χωρίς στενοκεφαλιές και προκαταλήψεις, χωρίς ρατσιστικές υστερίες.

ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητές τους στον τρόπο που αγαπούν, ερωτεύονται και ζουν, ίσα δικαιώματα, σύμφωνα και με τις αρχές της Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και προπαντός, σύμφωνα με την αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας.

ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΗΚΕ το 2007 από την Ευρωπαϊκή Ενωση «Ευρωπαϊκό Ετος Ισων Ευκαιριών για Ολους», θέτοντας στόχο την ευαισθητοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών στη διαμόρφωση μιας δίκαιης και αλληλέγγυας κοινωνίας.

ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ έγκλημα η περιθωριοποίηση και η απομόνωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός ολόκληρων ομάδων ανθρώπων ή και μεμονωμένων ατόμων, επειδή έχουν το θάρρος και τολμούν να δηλώσουν τη διαφορετικότητά τους.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ για μια ευρωπαϊκή κοινωνία να χαρακτηρίζει τη διαφορετικότητα «ανωμαλία» και να αποδέχεται ένα καθεστώς διακρίσεων σε βάρος συνανθρώπων, που φτάνει έως και τον αποκλεισμό από το δικαίωμα στην εργασία.

ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ χρέος η Πολιτεία να εξασφαλίσει την ισότητα, να καταπολεμήσει τις διακρίσεις, να αντισταθεί στις υστερικές κραυγές της συντήρησης και του σκοταδισμού. Εχει χρέος να αγκαλιάσει τον άνθρωπο, να του συμπαρασταθεί, να του αναγνωρίσει όλα τα δικαιώματά του και να ικανοποιήσει τα αιτήματα της διαφορετικότητας.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΝ μέλη της κοινότητας που διοργανώνει το φεστιβάλ, και αυτό είναι παρήγορο, ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα τόσο έντονος κοινωνικός συντηρητισμός. Υπάρχουν, ωστόσο, κρούσματα, όχι απλώς συντηρητισμού, αλλά έως και εγκληματικής συμπεριφοράς, τα οποία εκθέτουν την ελληνική κοινωνία. Γι' αυτό και πρέπει να λείψουν, με φροντίδα της Πολιτείας και περισσότερη ευαισθητοποίηση όλων των πολιτών.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F6%E5%F3%F4%E9%E2%DC%EB+%F5%F0%E5%F1%E7%F6%DC%ED%E5%E9%E1%F2&a=&id=9459700)

«Φεστιβάλ υπερηφάνειας»


«Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Κάνει τη διαφορά!». Με αυτό το σύνθημα η λεσβιακή, γκέι, αμφισεξουαλική και τρανσεξουαλική κοινότητα γιορτάζει φέτος, για τρίτη χρονιά, τη διαφορετικότητα, σήμερα στην πλατεία Κλαυθμώνος, με την ονομασία «Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Athens Pride 2007».

Πρόκειται για μέρα γιορτής αλλά και διεκδίκησης δικαιωμάτων χιλιάδων συμπολιτών μας, που έχει τις ρίζες του στη Νέα Υόρκη, όταν το βράδυ της 18ης Ιουνίου 1969, οι θαμώνες του μπαρ «Στόουνγουολ» αντιστάθηκαν δυναμικά στις συλλήψεις και τον εξευτελισμό τους κατά τη βίαιη εισβολή αστυνομικών. Από τότε η επέτειος απέκτησε εορταστικό και δυναμικό χαρακτήρα και απλώθηκε σ' όλο τον κόσμο με την ονομασία «Υπερηφάνεια» και ο Ιούνιος καθιερώθηκε ως ο μήνας εορτασμού της επετείου. Σε δεκάδες μικρές και μεγάλες πόλεις, από τη Ρωσία μέχρι την Αμερική και τη Νότια Αφρική, την ίδια μέρα, πραγματοποιείται το ίδιο φεστιβάλ.

Στις ολοήμερες εκδηλώσεις στην αθηναϊκή πλατεία, καθώς και στην παρέλαση που θα ακολουθήσει, οι διοργανωτές μάς καλούν όλους να συμμετάσχουμε, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής, ερωτικού προσανατολισμού ή πολιτικών πεποιθήσεων.

Τις δύο προηγούμενες χρονιές, στις αντίστοιχες εορταστικές εκδηλώσεις της Αθήνας συμμετείχαν πάνω από 1.800 άτομα. Φέτος, οι διοργανωτές ελπίζουν σε μεγαλύτερη συμμετοχή, όλων όσοι υποστηρίζουν τα ίσα δικαιώματα στον τρόπο που αγαπάμε και ζούμε, μακριά από επικρίσεις. Σημειώνουν, μάλιστα, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ανακηρύξει το έτος 2007 «Ευρωπαϊκό έτος ίσων ευκαιριών για όλους», με σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων στα πλεονεκτήματα μιας δίκαιης και αλληλέγγυας κοινωνίας.


Γ.Δ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F6%E5%F3%F4%E9%E2%DC%EB+%F5%F0%E5%F1%E7%F6%DC%ED%E5%E9%E1%F2&a=&id=15101108)

ΗΜΕΡΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ. Γιορτές διαμαρτυρίας στην Αθήνα και σ' όλο τον κόσμο

«Φτάνει πια ο εξευτελισμός»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το θέμα είναι όπως ακριβώς περιγράφει και το λαϊκό τραγούδι: "Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω".


Αθήνα: Η συμμετοχή ξεπέρασε ακόμη και τις προσδοκίες των διοργανωτών

Κανείς δεν τολμά να το παραδεχτεί, λες και δεν είμαστε κανονικοί άνθρωποι. Ηρθε λοιπόν η ώρα να πούμε όχι άλλες διακρίσεις, κοινωνικός ρατσισμός και διώξεις επειδή είμαστε ομοφυλόφιλοι. Φτάνει πια με τους εξευτελισμούς, από την οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία, το κράτος. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι, ζούμε μέσα στην κοινωνία και διεκδικούμε επιτέλους το σεβασμό που αξίζουμε και τα δικαιώματά μας».

Εξω...

Η Βαγγελιώ που μας μιλάει έχει κοντά, γκρίζα μαλλιά και στην μπλούζα της έχει στερεώσει ένα φέιγ βολάν που είχε πετάξει στον χώρο η «Χρυσή Αυγή» και γράφει «Εξω πούστη απ' την Αθήνα». Πίσω της, το μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης στην πλατεία Κλαυθμώνος, «ντυμένο» με μια σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Τριγύρω χαρούμενος κόσμος σε πηγαδάκια, πολύχρωμα περίπτερα με ενημερωτικό υλικό και μια εξέδρα από τα ηχεία της οποίας ακούγεται ηλεκτρονική μουσική.

Φέιγ βολάν με συνθήματα του τύπου «οι πούστηδες και οι λεσβίες της γειτονιάς σας σας εύχονται καλό καλοκαίρι», πανό με μια χελωνίτσα και την παρότρυνση «βγες απ' το καβούκι σου», κονκάρδες, καπελάκια και μπλουζάκια με το ουράνιο τόξο. Το μήνυμα; Ολα τα χρώματα μπορούν να συνυπάρχουν.

Η γιορτή διαμαρτυρίας που διοργάνωσαν οι ομάδες ομοφυλόφιλων, λεσβιών, αμφισεξουαλικών, τρανσεξουαλικών αλλά και πολιτικές οργανώσεις δικαιωμάτων το περασμένο Σάββατο δεν ήταν απλώς ένα εθιμοτυπικό ολοήμερο πάρτι στο πλαίσιο της 26ης Ιουνίου που έχει διεθνώς καθιερωθεί ως Ημέρα Ομοφυλόφιλης Περηφάνειας, από την επίθεση της αστυνομίας της Ν. Υόρκης στο στέκι των ομοφυλόφιλων «Στόουνγουαλ-ιν» το 1969 και τη θύελλα διαμαρτυριών που ξεσήκωσε.

Ηταν μια συλλογική προσπάθεια να αποτυπωθεί μια πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, να διασκεδαστούν οι κοινωνικές περιχαρακώσεις και προκαταλήψεις και να διεκδικηθεί το αυτονόητο κόντρα στις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων: το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό ανεξάρτητα από σεξουαλική προτίμηση. Και ύστερα από πολλά χρόνια, η πορεία των ομοφυλοφίλων, με συμμετοχή που ξεπέρασε ακόμη και τις προσδοκίες των διοργανωτών, είχε τη γιορτινή ατμόσφαιρα της παρέλασης, χρώμα, χιούμορ, σφυρίχτρες και «σήμα κατατεθέν» το σύνθημα «ε,ε,ε, ο,ο,ο, εμείς θα το κουνήσουμε το σύστημα αυτό», στολίζοντας με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο τα πρόσωπα των περαστικών από το κέντρο το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου. «Ο έρωτας γράφεται με τα ίδια γράμματα για όλους και όλες», «Η αγάπη, ο έρωτας και η ζωή αξίζουν σεβασμό», έγραφαν τα φυλλάδια που μοίραζαν.


Χέρι χέρι σ' όλο τον κόσμο...
Καιρός ήταν

«Ηταν καιρός να αντιδράσουν οι ομοφυλοφιλικές κοινότητες της Ελλάδας στη νεοσυντηρητική ομοφοβική επίθεση που δέχονται ενορχηστρωμένα τα τελευταία χρόνια από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την Αστυνομία και τον προκαθήμενο της Εκκλησίας. Να πούνε είμαστε εδώ, είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής σας πόρτας, δεν είμαστε τίποτα τέρατα. Και είμαστε περήφανοι όχι γιατί διαφέρουμε, αλλά επειδή μπορούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στην κοινωνική καταπίεση και υποκρισία και να πούμε ότι μπορούμε να είμαστε και στον έρωτα ο εαυτός μας.

Το μόνο που έχουμε να πούμε σε όσους κηρύσσουν τη μισαλλοδοξία είναι ότι, όπως είπε και ο Απ. Παύλος, "η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει"», μας είπε ο Θ. Αντωνόπουλος από την οργανωτική επιτροπή του Αθενς Πράιντ 2005.

«Ιστορική ημέρα υπέρβασης για τα δικαιώματα και τη ζωή των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα» τη χαρακτήρισε ο Δ. Τσαμπρούνης, μέλος της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ). Παρούσες όλες οι σχετικές οργανώσεις, ο σκηνοθέτης Κ. Γιάνναρης καθώς και αντιπροσωπεία του ΣΥΝ.

-------------------------------------

«Τα ίδια δικαιώματα»

Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι σε όλο τον κόσμο πήραν μέρος στην ετήσια, καθιερωμένη πλέον, παρέλαση Gay Pride Parade, ζητώντας από τις κυβερνήσεις ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και από το Βατικανό να αναγνωρίσει τον γάμο ατόμων του ίδιου φύλου. Τα άρματα του γαλλικού Gay Pride Parade ήταν πολύχρωμα και οι σημαίες που κρατούσαν οι περίπου 300 χιλιάδες συμμετέχοντες, στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ντυμένοι με ελάχιστα ρούχα ή με κοστούμια που θύμιζαν γαλλικό καμπαρέ, οι Γάλλοι γκέι, ανάμεσά τους και εκπρόσωποι κρατικών οργανισμών και της γαλλικής αστυνομίας, παρέλασαν χορεύοντας από τον σταθμό του Montparnase στην αριστερή όχθη μέχρι και τη Βαστίλη. Τους δρόμους του Βερολίνου γέμισαν χιλιάδες ομοφυλόφιλοι και 50 πολύχρωμα άρματα. Ανοίγοντας το φετινό Gay Pride Parade ο βουλευτής των Πρασίνων, Βόλκερ Μπεκ, επέκρινε τον γερμανικής καταγωγής νέο Πάπα για τη στάση του απέναντι στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και τον κάλεσε «να σταματήσει να προσβάλλει τα συναισθήματα και τα δικαιώματα των γκέι και να αναγνωρίσει τον γάμο των ομοφυλόφιλων, αλλά και το δικαίωμα στην υιοθεσία παιδιών».

Σε εορταστική ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε το Gay Pride Parade και στο Μεξικό. Ντυμένοι σαν υπερήρωες των κόμικς, καομπόιδες ή φορώντας φτερά, λευκές περούκες και δικτυωτά καλσόν, εκατοντάδες Μεξικανοί ομοφυλόφιλοι παρέλασαν στο Μέξικο Σίτι. Ευχαρίστησαν την κοινωνία του Μεξικού που δείχνει ανοχή και κάνει βήματα για την αποδοχή και την αναγνώριση των σχέσεων ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά τόνισαν ότι η κυβέρνηση «έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της» μέχρι να γίνουν οι νομικές ρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν στους ομοφυλόφιλους ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους.


(Ασ. Πρες)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/06/2005 (http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=61462048,67125152)

Θεόδωρος Αντωνόπουλος (Gay Pride Athens): Θέλει κότσια

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ


«Στο χώρο δουλειάς μου δεν αντιμετώπισα εκδηλώσεις ρατσισμού γιατί είμαι ευθύς και ειλικρινής. Πιστεύοντας πως η σεξουαλικότητά μου δεν καθορίζει την προσωπικότητά μου», απαντά ο Θ. Αντωνόπουλος, δημοσιογράφος. Προσθέτει όμως ότι «συγκριτικά με άλλους χώρους, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία και αποδοχή στο χώρο των μίντια για τους εργαζόμενους. Αλλά πολλοί "κρύβονται" γιατί έτσι αισθάνονται ασφαλέστεροι».

- Αντιθέτως, η τηλεόραση προβάλλει τέτοια πρότυπα.

«Μπορεί να βλέπουμε πολλούς γκέι στην τηλεόραση, αλλά συνήθως αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι άνδρες ετεροφυλόφιλοι. Τα περί τηλεόρασης είναι απλώς θέαμα. Για να υπάρξει κοινωνική αποδοχή, πρέπει κάποιος να είναι αποφασισμένος να τολμήσει. Το να είσαι ανοιχτά γκέι θέλει κότσια».

- Επειδή υπάρχει συντηρητισμός;

«Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τόσο έντονος κοινωνικός συντηρητισμός, όσο υποκρισία. Πολλοί είχαν αντίστοιχες εμπειρίες αλλά δεν το αποδέχονται ως στοιχείο ταυτότητας. Ζούμε σε μια χώρα με παράδοση από την αρχαιότητα στην κουλτούρα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων».

- Πώς το αντιμετωπίζουν;

«Σαν γλυκιά αμαρτία και δεν το κάνουν θέμα. Οταν κάποιος ξεπεράσει τη μία εμπειρία και γίνει τρόπος ζωής συνειδητά, τότε ξεκινάει η διαμόρφωση της ταυτότητας».

- Είναι μεγάλη απόφαση να συμμετέχει κανείς στο Φεστιβάλ Περηφάνιας;

«Δεν είναι μαγκιά να είσαι στρέιτ ή γκέι. Το θέμα είναι να μπορείς και στον έρωτα να είσαι ο εαυτός σου. Συνεπώς, θα μπορούσε να συμμετέχει κανείς, ανεξαρτήτως των σεξουαλικών επιλογών του».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=44671284)

Ευαγγελία Βλάμη (ΟΛΚΕ): Δεν μας προστατεύει η Πολιτεία

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ


«Καλούμε τους Ελληνες πολίτες στο Φεστιβάλ Περηφάνιας για να υποστηρίξουν τα αιτήματά μας και να συμπαρασταθούν στην κατάργηση των διακρίσεων που βασίζονται στο σεξουαλικό προσανατολισμό».

- Ενα από τα αιτήματά σας είναι ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων.

«Ζητάμε το γάμο γιατί είναι το μόνο που θα μας δώσει ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους, η Πολιτεία θα αναγνωρίσει την ύπαρξή μας και θα μας προστατεύσει. Γιατί μέχρι στιγμής δεν μας προστατεύει. Ο,τι λιγότερο από το γάμο δεν είναι ισότιμο».

- Χρειάζεστε προστασία;

«Ασφαλώς. Στην Ομοφυλοφυλική, Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας, 18χρονη κοπέλα κατήγγειλε το εξής περιστατικό: Με χτύπησαν οι γονείς μου γιατί είμαι λεσβία. Πήγα στην Αστυνομία. Μου απαντούν: "Καλά σου κάνανε. Να γυρίσεις στο σπίτι σου". Πρόσφατα, 28χρονος κλείστηκε στο ψυχιατρείο. Οι γονείς του είπαν στους αστυνομικούς ότι είναι γκέι και συνεπώς δεν ξέρει τι κάνει και σκοπεύει να πουλήσει την περιουσία του. Με αυτό το αιτιολογικό διατάχτηκε ο εγκλεισμός του. Τα περιστατικά βίας, διακρίσεων και κάθε μορφής κακοποίησης που καταγγέλλονται στην ΟΛΚΕ κυμαίνονται σε 2-3 το μήνα. Τηλεφωνούν λέγοντας: "Είμαι από την επαρχία". Ποτέ δεν αναφέρουν το όνομά τους και στοιχεία διαμονής».

- Ποιοι σας υποστηρίζουν;

«Κανείς. Κάποια περιστατικά καταγγέλλονται από τη Διεθνή Αμνηστία. Αλλά δεν υπάρχει υποστήριξη από τον Δικηγορικό Σύλλογο, τα πολιτικά κόμματα, τη Γενική Γραμματεία Ισότητας».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=50345652)

Δημήτρης Τσαπρούνης (οργανωτική επιτροπή PRIDE): Δειλία

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ


«Καθημερινά, βιώνουμε διακρίσεις κάθε μορφής. Η Εκκλησία από άμβωνος αναφέρεται σε κουσούρια, προφανώς για να κρύψει τα δικά της. Αιώνες ολόκληρους, βάσει νόμων, μαθαίνουμε πως αυτό είναι άρρωστο, ενοχλητικό, αμαρτία. Ανάλογα με την εποχή και τον τόπο διαμορφώνεται ο χαρακτηρισμός που αποτελεί κληρονομιά μας», απαντά ο εκπρόσωπος της ΟΛΚΕ Δ. Τσαπρούνης.

- Αυτό δεν άλλαξε;

«Σήμερα τολμάμε να πούμε: "Είμαι μια χαρά και το διασκεδάζω κιόλας". Αλλά στο θέμα των διακρίσεων υπάρχει βαριά κληρονομιά. Η σεξουαλικότητα βρισκόταν υπό διωγμό και ιδιαίτερα ο ομοερωτισμός, αυτό δυστυχώς αποτελεί μέρος του πολιτισμού μας. Και αυτό αντικατοπτρίζεται σε μια σειρά νόμων».

- Εχουμε φίλους γκέι.

«Δεν τολμάμε ν' αγγίξουμε το θέμα. Κι ας μην υπάρχει πολιτικός ή δημοσιογράφος που να μην έχει φίλους γκέι. Ακούω και ορισμένους που λένε: "Δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αρκεί να μη γίνονται δάσκαλοι, δικαστές, αστυνομικοί, στρατιωτικοί". Δηλαδή, να γίνουν όλοι κομμώτριες».

- Λειτουργεί ακόμα παραδοσιακά η οικογένεια στην Ελλάδα.

«Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Δυστυχώς, δεν έχουμε καμία σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Δυτικής Ευρώπης όπως την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Κι εκεί λειτουργεί παραδοσιακά ο θεσμός της οικογένειας, και εκεί υπήρξε χούντα. Μας διακατέχει δειλία. Και η διάθεση να μην ξε-βολευτούμε».

- Πολιτική στήριξη έχετε;

«Ο υπ. Δικαιοσύνης κ. Παπαληγούρας από το βήμα της Βουλής υποστήριξε ότι η κοινωνία είναι ανώριμη. Τον χαρακτηρίσαμε άβουλο πολιτικό που φοβάται μη δυσαρεστήσει το κόμμα του. Γιατί ως υπουργός θα μπορούσε να ενημερώσει, αντί απλώς να κάθεται σε μια καρέκλα και να μην κάνει τίποτα. Την ίδια αντιμετώπιση είχαμε και από τη γενική γραμματέα Ισότητας, κ. Τσουμάνη. Δήλωσε σχετικά με το γάμο ομοφυλόφιλων ότι "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη και οι ομοφυλόφιλοι δεν το διεκδικούν". Τι κάνει για να αρθεί η ανωριμότητα; Απολύτως τίποτα».

- Φοβούνται μη δημιουργήσουν πρότυπα;

«Μεγάλωνα και ένιωθα σαν να ήρθα από άλλον πλανήτη. Εβαζαν στην ίδια κατηγορία εγκληματίες και ομοφυλόφιλους. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ ούτε με το κακό ούτε με κανένα άλλο πρότυπο. Δεν ήξερα σαν τι θέλω να γίνω. Η σεξουαλικότητά μου έπεφτε στο κενό. Με την άρνηση της πολιτείας να εισαγάγει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, εξακολουθούν κάποια παιδιά να μην έχουν πρότυπα».

- Γιατί φέτος το φεστιβάλ ονομάζεται Φεστιβάλ Περηφάνιας;

«Η περηφάνια είναι αντίθετη της ντροπής και του αίσχους. Ζήσαμε την ενοχή, καταφέραμε να αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε. Ζητάμε να μας αντιμετωπίζουν ως ισότιμους πολίτες. Συνώνυμο της περηφάνιας είναι η αξιοπρέπεια. Είμαστε η μοναδική κοινότητα ανθρώπων για την οποία μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει χωρίς να έχει κυρώσεις. Παραδείγματα πολλά: Οι βουλευτές κ. Ιωαννίδης, Παπαθεμελής, ο νομάρχης κ. Ψωμιάδης, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο υφυπουργός κ. Γιακουμάτος».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/07  (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=66624564)

Αντρέα Γκίλμπερτ (οργανωτική επιτροπή φεστιβάλ): «Αν κατέβαιναν όλοι θα είχε πλημμυρίσει η Αθήνα»

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ


«Με μεγάλο κόπο καταφέραμε να διοργανώσουμε τη γιορτή, έγιναν όλα εθελοντικά», απαντά η Αμερικανίδα Αντρέα Γκίλμπερτ, μέλος της οργανωτικής επιτροπής. Και εξηγεί: «Ο θεσμός ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη στις 18 Ιουνίου 1969. Οταν σε ένα πριβέ μπαρ εισέβαλε η αστυνομία, ακολούθησε "σκούπα"-μεταφορά με κλούβες σε αστυνομικά τμήματα και εξευτελιστική μεταχείριση. Οταν αφέθηκαν ελεύθεροι, επί τρεις νύχτες διαδήλωναν στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αυτό το γεγονός πήρε χαρακτήρα γιορτής, διεκδίκησης και διαμαρτυρίας. Ολοι εκείνη την ημέρα βγαίνουν στο δρόμο όπως δεν μπορούν τις υπόλοιπες μέρες. Η γιορτή απλώθηκε σε όλον τον κόσμο. Στη Ρωσία, την Αφρική, σε μεγάλες και μικρές πόλεις. Στην Αθήνα πραγματοποιείται για τρίτη χρονιά. Την πρώτη χρονιά συμμετείχαν 50 τολμηροί».

- Καλείτε όλους τους πολίτες;

«Στόχος μας είναι να κατεβούν μαζί μας στην πλατεία Κλαυθμώνος οι συμπολίτες μας, γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα. Πέρυσι συγκεντρωθήκαμε 500 άτομα, φέτος μπορεί να είμαστε 1.000».

- Υπάρχει οργανωμένη κοινότητα;

«Ιδρύθηκε βιβλιοπωλείο, τυπώνονται εφημερίδες, περιοδικά. Η κοινότητά μας σιγά σιγά ορθώνει τα αιτήματά της. Το σύνθημά μας "Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις" δείχνει πως απλώς το νιώθουμε, υπάρχει ως συναίσθημα. Και χαιρόμαστε όταν βρίσκουμε ανταπόκριση».

- Φοβούνται τα μέλη της κοινότητας να εμφανιστούν;

«Φοβούνται πολύ. Αν κατέβαιναν όλοι θα είχε πλημμυρίσει η Αθήνα. Δεν θέλουν να θιγεί η οικογένεια. Τους φοβίζουν λέγοντας: "Θα σας μαχαιρώσουν, θα γίνουν επεισόδια". Καμία δεν μπορεί να πει από 'δώ η σύντροφός μου. Στην Αθήνα κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους πίσω από κλειδωμένες πόρτες».

- Υπάρχουν μέλη σας από το συντηρητικό χώρο;

«Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας διεθνώς είναι ζήτημα κατοχυρωμένο στην Κεντροαριστερά και στην Αριστερά. Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι ανοιχτοί στα αιτήματά μας στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο στον ΣΥΝ. Το πιο ομοφοβικό κόμμα είναι το ΚΚΕ».

- Εχετε χρηματοδότηση;

«Από το 2005 επιβιώνουμε οργανωτικά με χρηματοδότηση των Ελλήνων της Γερμανίας. Επανειλημμένως μας στηρίζει η ομάδα "Ερμής" και με παρουσία στην παρέλαση. Θα έρθουν και φέτος Ελληνες από τη Γερμανία, την Αγγλία».

- Είμαστε η πιο ομοφοβική χώρα;

«Η Πολωνία είναι περισσότερο, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει στην Αμερική».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/07 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=72607156)

«Η πόλη μας είναι πιο ανεκτική απ' ό,τι νομίζουμε»


Μπορεί ένα γκέι ζευγάρι να κυκλοφορήσει χέρι χέρι στην Αθήνα; Να αγκαλιαστεί στο κέντρο της πόλης; Να φιληθεί στον ηλεκτρικό;

«Η απάντηση είναι ναι», σύμφωνα με τον συγγραφέα, μεταφραστή και εθελοντή του περιοδικού «10%», Λύο Καλοβυρνά, που είχε μια πρωτότυπη για την Ελλάδα ιδέα. Διοργάνωσε για το περιοδικό με το οποίο συνεργάζεται μια δράση δρόμου, με στόχο να ερευνήσει τη συμπεριφορά των συμπολιτών μας απέναντι σε ένα γκέι ζευγάρι. «Δράση δρόμου» σημαίνει, όπως ο ίδιος διευκρινίζει, «πως κάνουμε ό,τι και οι στρέιτ σε δημόσιους χώρους: δύο άντρες ή δύο γυναίκες προσποιούνται το ζευγάρι, ενώ η υπόλοιπη ομάδα ακολουθεί ως παρατηρητής, καταγράφοντας τις αντιδράσεις του κόσμου».

Ετσι ένα γκέι ζευγάρι συμπεριφέρθηκε φυσιολογικά, όπως συμπεριφέρονται οι στρέιτ: περπάτησε χέρι χέρι στην Ερμού και την Πανεπιστημίου, αγκαλιάστηκε στην Ομόνοια και την πλ. Βικτωρίας, φιλήθηκε στον ηλεκτρικό και το Θησείο, στο «Ζάρα» και τον «Χόντο».

«Ο Ζαχαρίας αγκαλιάζει τον Σταύρο από τη μέση και περπατάνε πλάι πλάι στον πεζόδρομο της Σωτήρος στο κέντρο του Πειραιά. Οι περαστικοί τούς κοιτάζουν, οι περισσότεροι με γουρλωμένα μάτια. Κάποιοι βγαίνουν από τα καταστήματα για να τους δουν. Κανείς δεν τους λέει τίποτα. Αλλά ο Σταύρος κι ο Ζαχαρίας ξέρουν ότι πίσω από την πλάτη τους λέγονται διάφορα. Οχι όμως τόσο φοβερά όσο οι ίδιοι φοβούνται», μας λέει ο συγγραφέας που ήταν και παρατηρητής της δράσης και προσθέτει:

«Υστερα από πέντε δράσεις δρόμου σε Εξάρχεια, Ομόνοια, Θησείο, Παγκράτι και Πειραιά διαπιστώσαμε ότι οι Αθηναίοι αντέδρασαν με τους εξής τρόπους: αδιαφορία, πολλά βλέμματα περιέργειας, χάχανα (τα κοριτσόπουλα), μερικά "παλιαδελφές", μερικά "καλά κάνουν"...

Τα βλέμματα περιέργειας ήταν όχι μόνο αναμενόμενα αλλά απολύτως φυσιολογικά, αν αναλογιστούμε ότι για πολύ κόσμο ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που έβλεπε δύο άντρες ή δύο γυναίκες να φιλιούνται. Κι εμείς οι ίδιοι που συμμετείχαμε δεν μπορούσαμε να τραβήξουμε τα μάτια μας από το "ζευγάρι", αφού ήταν ένα θέαμα πολύ ασυνήθιστο».

«"Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη για τον γκέι γάμο", λένε και ξαναλένε», επισημαίνει ο κ. Καλοβυρνάς. «Μήπως τελικά η ελληνική κοινωνία όχι μόνο ωρίμασε αλλά κοντεύει να πέσει κι απ' το δέντρο;», διευκρινίζει.

«Η πόλη μας αποδεικνύεται πολύ πιο ανεκτική απ' ό,τι νομίζουμε. Τελικά οι γκέι είμαστε οι χειρότεροι εχθροί μας. Είναι σαν να ανοίγεις το κλουβί με τα φυλακισμένα πουλιά κι αυτά να μη θέλουν να βγουν, να παραμένουν στο κλουβάκι τους γιατί φοβούνται να δοκιμάσουν τα όρια της ελευθερίας τους. Οι περισσότεροι γκέι και λεσβίες αυτολογοκρινόμαστε. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας πριν καν δώσουμε μια ευκαιρία στους άλλους να έχουν γνώμη.

Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κρούσματα βίας. Γυρίζοντας από τον Πειραιά στην τελευταία δράση, το ζευγάρι δέχτηκε επίθεση από έναν τύπο. Καλέσαμε την Αστυνομία, η οποία φέρθηκε άψογα, και θα τον πήγαιναν μέσα εάν δεν υποχωρούσε το παιδί που δέχτηκε την επίθεση (μια κλοτσιά την ώρα που έβγαινε από τον ηλεκτρικό)».

«Γι' αυτό», διευκρινίζει, ο εθελοντής του «10%», «η δράση δρόμου γίνεται σε κατά τεκμήριο ευνοϊκότερες περιοχές της Αθήνας. Αλλωστε, δεν δοκιμάζουμε μόνο τα όρια της κοινωνίας αλλά και τα δικά μας. Οσο δύσκολο είναι για τους περαστικούς να δουν δύο άντρες να φιλιούνται, άλλο τόσο δύσκολο είναι για τους δύο άντρες να φιληθούν. Μέσα στο κεφάλι μας βουίζουν τα "μη" και τα "είσαι τρελός;" που έχουμε μάθει από μικρά παιδιά. Θέλει πολύ τσαγανό για να αποτινάξουμε αυτές τις εσωτερικευμένες απαγορεύσεις.

Ο τρόπος που λειτουργεί η καταπίεση είναι να μη χρειάζεται να σου κουνάει η κοινωνία το δάχτυλό της γιατί το κουνάς εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος αυτολογοκρισίας είναι το περιβόητο: "Δεν θέλω να προκαλώ". Είναι κάτι που κανείς στρέιτ δεν θα έλεγε ποτέ. Μόνο που με το "δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας" δεν εννοούμε να φτάσει κανείς ένα στάδιο πριν από την εκσπερμάτιση. Εννοούμε οι γκέι, όπως άπειρα στρέιτ ζευγάρια, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να μιλούν τρυφερά. Παντού. Και όχι μόνο σε ασφαλή κλουβιά (διάβαζε: γκέι μπαρ).

Ο Σταύρος και ο Ζαχαρίας δεν είναι ζευγάρι. Ξέρουν όμως πως αν ήταν, θα ήθελαν να μπορούν -να επιτρέπουν οι ίδιοι στον εαυτό τους- να φιλιούνται και σε στρέιτ μπαρ και στο Θησείο και στον δρόμο, όπως όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια. Που ζουν ολόκληρα. Οχι κουτσουρεμένα».


ΕΛ.ΚΑΖ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=80366388)

Από το 1969 έως σήμερα

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ:
Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΤΣΑ


Ολα ξεκίνησαν ένα ζεστό απόγευμα της 18ης Ιουνίου του 1969 στη Νέα Υόρκη. Το Stonewall Inn, ένα δημοφιλέστατο γκέι μπαρ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, ήταν όπως πάντα γεμάτο από το ασυνήθιστο κοινό του. Εντελώς όμως ασυνήθιστη ήταν και η παρουσία των πρακτόρων της Υπηρεσίας Ελέγχου Αλκοολούχων Ποτών που σε συνεργασία με την αστυνομία έκαναν επιδρομή στο μπαρ για να εφαρμόσουν έναν νόμο που ήταν για χρόνια ανενεργός. Η επιδρομή ήταν μέρος μιας ακόμη επιχείρησης αρετής. Οι αστυνομικές αρχές μπούκαραν συχνά σε στέκια των γκέι και ξυλοκοπούσαν αδιακρίτως τους ιδιοκτήτες και τους θαμώνες τους.

Στην πραγματικότητα, η επιδρομή της 18ης Ιουνίου ήταν η δεύτερη μέσα σε μια εβδομάδα, αλλά αυτή τη φορά οι γκέι και οι λεσβίες αποφάσισαν αυθόρμητα να οργανωθούν και να αντισταθούν συγκρουόμενοι για πρώτη φορά ανοιχτά με την αστυνομική αυθαιρεσία. Το πλήθος, μέσα και έξω από το Stonewall Inn, ξέσπασε σε βίαιες πράξεις όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να διαλέγουν ποιους θα συνελάμβαναν για να τους οδηγήσουν στη φυλακή. Οι αστυνομικές δυνάμεις μπροστά στην απροσδόκητη αντίσταση της γκέι κοινότητας κάλεσαν ενισχύσεις και η αναταραχή δεν άργησε να γενικευτεί.

Τις μέρες που ακολούθησαν η φωτιά της εξέγερσης εξαπλώθηκε στη Νέα Υόρκη με συνεχείς διαδηλώσεις οι οποίες καταδίκαζαν την αστυνομική βία και την κακομεταχείριση. Οι διαδηλώσεις έμειναν γνωστές ως «Η Επανάσταση του Stonewall» και «Η Πορεία του Stonewall» και έμελλε να είναι η γενεσιουργός αιτία για το μοντέρνο γκέι και λεσβιακό κίνημα. Αργότερα, το Stonewall Inn, ως σημείο αναφοράς, δεν κατάφερε να γλιτώσει από την παρακμή του. Εμεινε κλειστό για περίπου 20 χρόνια και άνοιξε πάλι τις πόρτες του το 1990, υποτίθεται για να επιστρέψει στις παλιές δοξασμένες του μέρες, όταν η εφημερίδα «Village Voice» το χαρακτήριζε «ως το μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές γκέι μπαρ» της Νέας Υόρκης. Ομως συνέβη το αντίθετο. Η γκέι κοινότητα το αγνόησε αναζητώντας στο Τσέλσι άλλα σημεία συνάθροισης.

Στην πρώτη επέτειο των ταραχών του Stonewall Inn, στις 28 Ιουνίου 1970, οργανώθηκε από το Gay Liberation Front στη Νέα Υόρκη μια πορεία από το Γκρίνουιτς Βίλατζ μέχρι το Σέντραλ Παρκ. Οι πρώτες πορείες ήταν σοβαρές και διασκεδαστικές και είχαν σκοπό να εμπνεύσουν ένα ευρύτερο ακτιβιστικό κίνημα. Οι διοργανωτές χρησιμοποιώντας ως σύμβολο τη «Σημαία του Ουράνιου Τόξου» (κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, βιολετί), αποκαλούσαν τις πορείες τους «Gay Liberation» και «Gay Ο λογαριασμός έχει παραβιαστεί, μην ανοίξετε το link. Day». Το ετήσιο παράδειγμα της Νέας Υόρκης ακολούθησαν κατά πόδας το Λος Αντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και άλλες πόλεις στον υπόλοιπο κόσμο.

Κάθε κίνημα, ωστόσο, περνά από αλλαγές μέσα σε τρεις δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 σημειώθηκε μια πολιτισμική αλλαγή στο κίνημα των γκέι. Ακτιβιστές λιγότερο πολιτικοποιημένοι και ριζοσπάστες υπό την πίεση των συντηρητικών μελών του άλλαξαν το όνομα των παρελάσεων σε «Gay Pride». Για τους επικριτές, το «Gay Pride» στη Νέα Υόρκη έχει μετατραπεί αργά αλλά σταθερά από μια πορεία διαμαρτυρίας σε ένα πολυτελές γεγονός και ένα ξέφερενο πάρτι εκατομμυρίων δολαρίων. Αδιαμφισβήτητο όμως παραμένει το γεγονός ότι το «Gay Pride» εκτός του ότι επιτρέπει στην γκέι κοινότητα να διεκδικήσει ισότητα, ελευθερία και βασικά κοινωνικά δικαιώματα, δίνει το πρώτο βήμα σε πολλούς να αποκαλύψουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=94556340)

"Η γιορτή της «Ομοφυλοφιλικής Περηφάνιας» έχει τη δική της παράδοση στο Βερολίνο"

Καμία διάκριση στους χώρους εργασίας

ΒΕΡΟΛΙΝΟ
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ


Εδώ και 28 χρόνια, η γιορτή της «Ομοφυλοφιλικής Περηφάνιας» έχει τη δική της, πολύ μεγάλη παράδοση στο Βερολίνο. Ηταν το 1979, όταν μερικές εκατοντάδες ομοφυλόφιλοι συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του Δυτικού Βερολίνου για να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους, ανοιχτά και με θάρρος. Μια γιορτή - διαδήλωση η οποία από τότε επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή με εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες - ίσως η παλαιότερη στο είδος της και σίγουρα η μεγαλύτερη στον κόσμο. Και είναι μια γιορτή για ολόκληρη την πόλη και όχι μόνο για τους ομοφυλόφιλους, που διαρκεί μία εβδομάδα και κορυφώνεται με τη μεγάλη παρέλαση που διασχίζει το κέντρο της πόλης.

Ηδη εδώ και μέρες έχει ξεκινήσει η «Εβδομάδα της Ομοφυλοφιλικής Περηφάνιας» με τις εκδηλώσεις που γίνονται στη γειτονιά τής Μοτζστράσε, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται η καρδιά της κοινότητας στο Βερολίνο. Δεκάδες οργανώσεις στήνουν τα δικά τους περίπτερα και υπάρχουν διαφορετικές σκηνές, όπου η μουσική δεν σταματάει από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα· ένα πανηγύρι στο οποίο συμμετέχουν κάθε είδους ομοφυλοφιλικές οργανώσεις -από τους γκέι και τις λεσβίες αστυνομικούς, μέχρι τις νεολαίες των κομμάτων, από τους ομοφυλόφιλους ταχυδρόμους μέχρι τα συνδικάτα εργατών μετάλλου και τους καθηγητές δημόσιας εκπαίδευσης.

Το Βερολίνο ήταν πάντα μια ανεκτική πόλη σε κάθε είδους μειονότητα, και με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν και οι ομοφυλόφιλοι. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια κλειστή γιορτή. Εδώ συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Στη Μοτζστράσε θα δείτε τον πανύψηλο τραβεστί με την εκκεντρική εμφάνιση αλλά και την οικογένεια με τα παιδιά που τρώνε παγωτά.

Ανοικτές εκδηλώσεις

Ο γεροδεμένος άνδρας με τη δερμάτινη στολή, το στρινγκ εσώρουχο και την μπίρα στο χέρι, δίπλα στη γιαγιά και τον παππού που διασκεδάζουν παρακολουθώντας στη σκηνή τρανσέξουαλ καραόκε. Ετσι, δεκαετίες τώρα υπάρχει μια πολύ ανεκτική και χαλαρή στάση των Βερολινέζων απέναντι στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, που δίνει χωρίς υπερβολές ένα οικογενειακό χρώμα στις εκδηλώσεις αυτές.

Υπάρχουν και άλλες εκδηλώσεις την εβδομάδα αυτή, όπως αθλητικοί αγώνες, αλλά και η περίφημη βραδιά στον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου. Εκεί ανοίγουν οι πύλες του κήπου για ένα βράδυ που στην περίπτωση αυτή αφιερώνεται αποκλειστικά στους ομοφυλόφιλους χωρίς σύντροφο, ώστε να βρουν το ταίρι τους και να διασκεδάσουν δίπλα στο κλουβί με τις τίγρεις ή στο ενυδρείο με τους καρχαρίες και τους κροκόδειλους. Το επόμενο βράδυ πάνε ποτάμι· ενοικιασμένα πλοία μεταφέρουν τρία μεγάλα και πολύ τρελά πάρτι στον ποταμό Σπρέε, και εδώ το γλέντι κρατάει μέχρι το πρωί.

Πάντα, το προτελευταίο Σάββατο του Ιουνίου, η μεγάλη παρέλαση στο κέντρο με την ονομασία «Κρίστοφερ Στρέετ Ντέι» και με τη συμμετοχή 500.000 ανθρώπων. Το πλήθος είναι το πιο πολύχρωμο και εκκεντρικό που μπορείτε να συναντήσετε στη ζωή σας. Ολο το Βερολίνο κατεβαίνει στους δρόμους για να γιορτάσει μαζί με τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες, που διοργανώνουν μία από τις πιο κεφάτες διαδηλώσεις του πλανήτη. Δεν πρόκειται όμως για μια απλή γιορτή. Είναι η ημέρα όπου οι ομοφυλόφιλοι διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους, η ημέρα όπου θέλουν η φωνή τους να ακουστεί. Και μπορεί να έχουν γίνει μεγάλα βήματα στα ανθρώπινα δικαιώματα τα τελευταία χρόνια, δεν παύουν όμως να υπάρχουν διακρίσεις. Ετσι, για φέτος το σύνθημα της «Κρίστοφερ Στρέετ Ντέι» είναι: «Καμία διάκριση στους χώρους εργασίας».

Αργά το βράδυ, το πλήθος συγκεντρώνεται γύρω από τη Στήλη της Νίκης, όπου η εβδομάδα κλείνει με μια πολύ μεγάλη συναυλία και πυροτεχνήματα. Επικεφαλής της διαδήλωσης είναι τα τελευταία χρόνια ο δήμαρχος Βερολίνου Κλάους Βόιβερατ μαζί με τον σύντροφό του. Στις περισσότερες περιπτώσεις αποθεώνονται από το πλήθος και χορεύουν για ώρες.

Αλλά και οι υπόλοιποι ηγέτες των κομμάτων κάνουν την εμφάνισή τους -ακόμη και οι συντηρητικοί-, αλλά και ο αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων Γκίντο Βεστερβέλε που είναι δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=8182132)

Η διαφορετικότητα μέσα από τις ταινίες


Με ποδίτσα και φτερό στο χέρι ξεσκονίζει με χάρη τα έπιπλα, ενώ οι παρευρισκόμενοι χαμογελούν με νόημα. Εκείνος, απτόητος, πετάει δύο ή τρεις κορόνες... και συνεχίζει την εργασία του. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ελληνικός κινηματογράφος στις δόξες του συχνά αντιμετώπιζε όσους έχουν έναν διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό.

Από τότε πολύ νερό έτρεξε στο αυλάκι και σήμερα, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τα φαινόμενα, τα πράγματα έχουν πάρει μια διαφορετική τροπή. Ετσι, στη σατιρική ταινία των Βλαδίμηρου Κυριακίδη και Εφης Μουρίκη, «Straight Story» (κυκλοφόρησε τον χειμώνα στις αίθουσες) οι σκηνοθέτες περιγράφουν μια γκέι κοινωνία όπου το να είσαι στρέιτ αποτελεί όνειδος. Κάτι τέτοιο εξάλλου, σύμφωνα με κάποιους, δεν είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας, αφού διαμαρτύρονται ότι σε ορισμένα κυκλώματα, όπως αυτά της μόδας και της ψυχαγωγικής τηλεόρασης, ο σεξουαλικός προσανατολισμός προσδιορίζει και το μέτρο της επιτυχίας σου.

Παρ' όλα αυτά... η εικόνα των γκέι που μπαίνει σήμερα στα σπίτια μας διαμέσου της τηλεόρασης δεν απέχει πολύ από εκείνη που προέβαλλε ο ελληνικός κινηματογράφος στις δεκαετίες του '60 - '70. Ο έρωτας μεταξύ ομοφύλων προκαλεί ακόμη και σήμερα ιλαρότητα, ανεξάρτητα αν πολλές φορές η σάτιρα χρησιμοποιείται για να περαστούν κοινωνικά μηνύματα. Είναι η περίπτωση π.χ. του πετυχημένου χαρακτήρα μιας μάνας, στη δημοφιλή σειρά «Δέκα μικροί Μήτσοι» του Λάκη Λαζόπουλου, που υποχρεώνεται να αποδεχτεί το γκέι ερωτικό προσανατολισμό του γιου της.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο τηλεοπτικός φακός αντιμετωπίζει τον ομόφυλο έρωτα ισότιμα, όταν δηλαδή επιχειρεί να συγκινήσει με μια ερωτική σκηνή ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου; Σε αυτήν την περίπτωση μάλλον η κοινωνία μας αποδεικνύει τον συντηρητισμό της. Γίνεται περισσότερο σαφές, αν λάβουμε υπ' όψιν την απόφαση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου που στις 11/11/2003 υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρή απέναντι σε ένα φιλί ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου, για το οποίο επέβαλε στο κανάλι που το προέβαλε πρόστιμο 100.000 ευρώ.

Η ομοφυλοφιλία, όταν συνδέεται με βαθιά αισθήματα ή σοβαρά αιτήματα, προκαλεί πολύ συχνά την αντίδραση ή, στην καλύτερη, των περιπτώσεων, την αδιαφορία των Ελλήνων, ακόμη και εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως διανοούμενοι και κοινωνικά ευαίσθητοι». Αυτή είναι η γνώμη των οργανώσεων που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών. Επισημαίνουν ότι δεν είναι τυχαίο πως τα δελτία ειδήσεων των καναλιών προβάλλουν με κάθε ευκαιρία τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες ομόφυλων σχέσεων μεταξύ επωνύμων και μη, ενώ σπάνια αναφέρονται στις διεκδικήσεις τής ομοφυλοφιλικής και λεσβιακής κοινότητας.

Εν συντομία, μοιάζει τελικά να ενδιαφέρουν και να πουλάνε μονάχα οι πικάντικες λεπτομέρειες αφού με αυτήν την έννοια ο ερωτικός προσανατολισμός κάποιων ανθρώπων αποτελεί είδηση. Κραυγαλέο παράδειγμα, η ιστορία του ταξίαρχου που φέρεται να διατηρούσε προφίλ στο Ιντερνετ για να προσελκύσει εραστές. (Είδε το φως της δημοσιότητας στο τέλος του περασμένου Φεβρουαρίου). Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις κέντρισαν την περιέργεια των συναδέλφων του και όχι το γεγονός ότι το όνομά του είχε εμπλακεί πολλές φορές σε οικονομικά και άλλα σκάνδαλα...


ΕΛ. ΚΑΖ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/06/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.06.2007,id=14102260)

Nα σε πω, είναι το πρώτο που γίνεται στην Ελλάδα; Γιατί θυμάμαι είχαν γίνει κάτι πορείες αλλά δεν είχαν μαζέψει πολύ κόσμο.

Α και πέρσυ της Γερμανίας έγινε στο essen γιατί υπήρχε πρόβλημα με το δήμο του βερολίνου(΄ασχετο.. να χαμε να λέγαμε)

Το τρίτο.

ναι αλλά ήταν σε αυτή τη φάση? με πάρτυ και παρέλαση?

Παρέλαση σίγουρα, για πάρτι δεν ξέρω...

μιλάς για το love parade κι όχι για το gay pride...


όπως είπε και η νέσσα είναι το τρίτο pride...κι οχι τα άλλα δύο δεν είχαν πολύ κόσμο...
το πρώτο pride ήταν μια πορεία..και μια μικρή συγκέντρωση...το δεύτερο,,,ήταν πορεία, μετα συγκέντρωση, stands, μετά party και τα λοιπά...(αν κάνεις click στα άρθρα θα δεις και σχετικές φωτογραφίες...ή απλά αν πας στο www.athenspride.eu)

εδώ θα ήθελα να πω...ότι το πρώτο δειλο και ατυπο pride στην ελλάδα, έγινε το 2003 στις διαδηλώσεις κατά της συνόδου των 25...όπου για πρώτη φορά κατέβηκε "pink block" στις πορείες από την πρωτοβουλία ομοφυλοφίλων ενάντια στη καταπίεση (ΠΟΕΚ - οι δημιουργοί της δραστηριοποιούνται στο ΣΕΚ - το αναφέρω αυτό χωρίς απαραίτητα να σημαίνει κάτι),,,

ixic_

Ίσα δικαιώματα για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια     

Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και πολιτικός γάμος
01.04.08 

«Αναταραχή» έχει προκαλέσει το τελευταίο διάστημα το νομοσχέδιο που πρόκειται να κατατεθεί στη βουλή για το Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, καθώς και οι αιτήσεις στο Υπουργείο Δικαιοσύνης για τον πολιτικό γάμο τριών ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Μάλιστα, ο επικείμενος γάμος μεταξύ δύο γυναικών που θα τελούσε ο δήμαρχος Καισαριανής ξεσήκωσε όλο τον αντιδραστικό συρφετό.

Η εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) χαρακτήρησε το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης «καταστροφική βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, ζητώντας από την κυβέρνηση να μην καταστεί νόμος του κράτους. Επίσης, χαρακτήρισε «πορνεία» κάθε μορφή συμβίωσης (και τον πολιτικό γάμο) που δεν έχει «ευλογηθεί» από την ορθόδοξη εκκλησία. Όσον αφορά τον πολιτικό γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος έδωσε ρεσιτάλ σκοταδισμού, μιλώντας για ανωμαλίες ενάντια στη φύση, για εξομοίωση με τα ζώα και άλλους αντιδραστικούς χαρακτηρισμούς.


Τελικά, μέχρι στιγμής, οι γάμοι δεν έχουν γίνει, είτε λόγω υπαναχώρησης των δημάρχων, είτε γιατί αναζητείται τελεσίδικη νομική κάλυψη.
Και με τα δύο θέματα, όμως, το άλυτο ζήτημα των διακρίσεων και της καταπίεσης των ομοφυλόφιλων έρχεται πάλι στο προσκήνιο.


Τι είναι το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης

Είναι μια απλή συμβολαιογραφική πράξη, με την οποία τα ζευγάρια που συμβιώνουν χωρίς γάμο θα μπορούν να δώσουν νομική υπόσταση στη σχέση τους καταθέτοντας αυτήν τη συμφωνία στο ληξιαρχείο. Έτσι, θα μπορούν να έχουν τα δικαιώματα που απορρέουν από το γάμο, για παράδειγμα, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, ζητήματα δημοσιοϋπαλληλικού δικαίου, περιουσιακές ρυθμίσεις. Τα παιδιά που ενδεχομένως γεννηθούν κατά τη διάρκεια του Συμφώνου εξομοιώνονται ως προς τη γονική μέριμνα και τα δικαιώματα με αυτά που γεννιούνται μέσα σε γάμους, ενώ υπάρχει επίσης και το δικαίωμα υιοθεσίας. Σε αντίθεση με το γάμο, η πράξη αυτή λύνεται εύκολα –χωρίς διαζύγια, δικαστήρια, έξοδα και εξευτελισμούς– με την αίτηση ενός τουλάχιστον από το ζευγάρι, που να δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να συζεί με τον ή τη σύντροφό του. Ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα θα μπορεί να υπογράψει απεριόριστο αριθμό  τέτοιων συμβολαιογραφικών πράξεων, με τον όρο ότι έχουν καταργήσει την προηγούμενη.
Η νέα αυτή νομοθετική ρύθμιση στηρίζεται σε απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την οποία έχει υπαχθεί η εξώγαμη συμβίωση στο πεδίο της διάταξης (άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) που προστατεύει την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή. Και έρχεται να αναγνωρίσει μια κοινωνική πραγματικότητα: τη στροφή από το θεσμό του γάμου σε άλλες μορφές συμβίωσης – κυρίως στις νεαρότερες ηλικίες.


Θα ήταν, λοιπόν, μια προοδευτική διευθέτηση σε σχέση με την προσωπική μας ζωή αν δεν είχε ένα χοντρό πρόβλημα: Η Ν.Δ., για να μην τα «σπάσει» με την εκκλησία, εξαιρεί από το Σύμφωνο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όπως διαβάσαμε στις αρχές του Μάρτη  «ο κ. Χατζηγάκης, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Πέμπτη, απέκλεισε το ενδεχόμενο να περιληφθούν και τα ομόφυλα ζευγάρια στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, τονίζοντας ότι υπάρχει σεβασμός του θεσμού της οικογένειας, τον οποίο άλλωστε το υπουργείο θα στηρίξει» .


Αυτό είναι μια ακόμα κατάφωρη ρατσιστική και σεξιστική διάκριση από την κυβέρνηση και πρέπει να παλέψουμε (όλη η Αριστερά) μαζί με την κοινότητα των ΛΟΑΤ (Λεσβιών-Ομοφυλόφιλων-Αμφισεξουαλικών-Τρανσέξουαλ) για να μην περάσει. Είναι χαρακτηριστικό της «προοδευτικότητας» της Ν.Δ. και του στενού εναγκαλισμού της με την Εκκλησία το να αρνείται το δικαίωμα στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους, ενώ 18 ευρωπαϊκές χώρες παρέχουν ήδη νομική κατοχύρωση σε ζευγάρια του ίδιου φύλου.


Τέτοια δικαιώματα είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων του ΛΟΑΤ κινήματος αλλά και δυνάμεων της Αριστεράς. Παλεύουμε για την ισότητα των ομοφυλόφιλων, τόσο στο Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης όσο και στον πολιτικό γάμο. Όχι απλώς γιατί είναι στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά γιατί κάθε τέτοια κατάκτηση βοηθάει στην ενότητα των εργαζομένων. Θεωρούμε υποχρέωση της Αριστεράς (πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο και συμμετέχουμε) να παλέψει γι’ αυτά τα δικαιώματα χωρίς «ναι μεν αλλά». Ως κομμάτι της πάλης μας ενάντια σε μια κυβέρνηση και ένα σύστημα που γεννάει την εκμετάλλευση και την καταπίεση, το ρατσισμό και το σεξισμό.


Κ. Π.
Από την Εργατική Αριστερά
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1019&Itemid=42

Έτσι εξηγείται γιατί λίγο πριν τις εκλογές 16/9/2007 μου ήρθε e-mail από τη λίστα της ΠΟΕΚ, στην οποία είμαι εγγεγραμμένη (στη mailing list εννοώ, όχι στην Πρωτοβουλία Ομοφυλοφίλων) που ήταν προκήρυξη του ΕΝΑΝΤΙΑ ("Ψηφίζουμε ΕΝΑΝΤΙΑ μπλαμπλαμπλα")...

Είναι ψιλοκαπελωτικοί οι σύντροφοι του ΣΕΚ ή εγώ είμαι κακοπροαίρετη; ::)

ελά μωρέεεεεεε....είσαι κακοπροαίρετη :p

αυτό που λες και ισχύει...και δεν ισχύει...αλλά δεν νομίζω πως είναι ο χώρος αυτός να κάνουμε κριτική στο ΣΕΚ...

ixic_

Πάμε Χριστόφορε? Αν και δεν το κόβω πιθανό να έχω έξοδο εκείνη τη μέρα.

Θα είχε πλάκα όμως... από την παρέλαση του στρατό στην πορεία αυτή...

Αχ καταραμένα χακί... τα καλύτερα χάνω.

με τη κοπέλα μου θα είμαστε εκεί να βοηθήσουμε ;)

θα σε περιμένουμε :)

ixic_

utr

Όλα ωραία με το φεστιβάλ, εγώ δε καταλαβαίνω το λόγο που προσπαθούν να προκαλέσουν*

*με εμφάνιση κτλ  - βλ φωτογραφίες πάνω στη σκηνή.

Δηλαδή να διαδηλώσεις για το δικαίωμά σου να είσαι διαφορετικός, ναι, αλλά γιατί να υπερβάλλεις τόσο? Και οι straight έχουν ο καθένας και από κάποιο μικρό βίτσιο, αλλά δε το κάνουν παρέλαση μπροστά στη βουλή..

Αυτά, κοιτώντας το περισσότερο από τη σκοπιά του να αποδεχτεί η κοινωνία αυτούς τους ανθρώπους (μιας και προσωπικά η αισθητική μου έχει πολύ διευρυμένα όρια αντοχής - δε με ενοχλούν καθόλου αυτά που είδα), θεωρώ λοιπόν ότι μία πιο.. "σεμνή" παρέλαση θα έδινε καλύτερα στον υπόλοιπο κόσμο να καταλάβει ότι οι gay δεν είναι τίποτα supernatural άνθρωποι, αλλά απλοί άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση από τους άλλους.

Φυσικά θα υπάρχει κάποιος λόγος και σκεπτικό πίσω από αυτό, αλλά θέλω μία ανάλυση από κάποιον που το κατέχει καλύτερα.. (χριστόφορος?).

μια προσέγγιση...

σε πρώτη φάση, ας ξεχάσουμε το "προκλητικό" άρμα..

το pride είναι ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας, δήλωσης του ότι είμαι αυτό που είμαι και είμαι περήφανος γι αυτό, δεν πιστεύω ότι διαφέρω σε τίποτα από εσένα και διεκδικώ τα ίδια δικαιώματα με εσένα...

ένας ετεροφυλόφιλος, δεν θα είχε ανάγκη να "παρελάσει" για τις όποιες ιδιαιτερότητές του, γιατί απλά αυτές δεν του δημιουργούν κανένα κοινωνικό περιορισμό ή αποκλεισμό...

αν οι ομοφυλοφιλοι είχαν τα ίδια κοινωνικά δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους (εσκεμμένα εδώ αφήνω απ έξω το θέμα της ιυοθεσίας που είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα), και να μην τους αποδεχόμουν εγώ ή εσύ ή ο τρίτος δεν θα είχε καμία σημασία να βγει κάποιος να "παρελάσει", όπως δεν βγαίνουν να παρελάσουν οι σαδομαζοχιστές ή οι swingers (δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω κατάλληλο ελληνικό όρο)...

αντίθετα όμως η συγκεκριμένη "σεξουαλική ιδιαιτερότητα" αποτελεί εφαλτήριο για πολλές κοινωνικές και πολιτικές διακρίσεις, κι άρα το να βγεις στον κόσμο και να την φωνάξεις δυνατά, προσπαθώντας να εξισωθείς με αυτόν, προσπαθώντας να προστατέψεις τα δικαιώματα που έχεις κατακτήσει αλλα και αποκτήσεις τα αυτονόητα που ακόμα σου στερούνται...οφείλεις να βγεις και να το φωνάξεις!

σκέψου το σαν μια πορεία εργατών που διεκδικούν τα δικαιώματά τους...

μέσα σε αυτή τη πορεία, και στο όλο event που στήθηκε από το πρωί μέχρι το βράδυ στη κλαθμώνος, διακινήθηκαν ιδέες, αξιώθηκαν δικαιώματα, έγιναν συζητήσεις κι ενημερώσεις από απλούς καθημερινούς ανθρώπους σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους...

συνοψίζοντας, θεωρώ το pride όχι ως μια επιλογή, αλλά ως μια υποχρέωση του lbgt κινήματος...


πάμε τώρα στους καταπληκτικούς glitterbanditz, που αν και δεν είδα ειδήσεις εκείνη την ημέρα, και γενικότερα αυτές τις μέρες, το θεωρώ σχεδόν αυτονόητο ότι αυτό υπερπροβλήθηκε, άντε και καμιά δήλωση του βαλιανάτου έτσι για ξεκάρφωμα...

κατ αρχάς οι gb ήταν απλά ένα στοιχείο του pride και ούτε στο ελάχιστο το κυρίαρχο...ανάμεσα στις όσες ουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις έγιναν εκείνη τη μέρα στη πλατεία κλαυθμώνος, οι gb ήταν απλά ένα στιγμιότυπο διασκέδασης...

γιατί όμως αυτό το συγκρότημα?! γιατί όχι κάποιο άλλο?!

εδώ μπορούμε να το πιάσουμε από πολλές πλευρές το θέμα...

κατ αρχάς, ότι κι αν θεωρεί κανείς αισθητική, το show που έκαναν δεν διαφέρει σε τίποτα από φουσκωμένα βυζιά που έχουν καρφωμένα μέσα ένα πακέτο τσιγάρα karelia lights και βρίσκονται σε κάθε συνοικιακό περίπτερο ή της διαφημίσεις ινστιτούτων αδυνατίσματος σε κάθε περιοδικό ή τις διαφημίσεις σε κάθε φαρμακείο που έχουν τη στριγκιά και το κώλο όλο έξω...

η μόνη διαφορά είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και το γεγονός ότι το ένα θεωρείται αποδεκτό και το άλλο όχι...

δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί το ένα στριγκάκι να πειράζει όταν το φοράει ένας άντρας και περνάει έξω από τη βουλή την ίδια στιγμή που η γιγαντοαφίσσα της sloggi έξω από τη βουλή κάθε μέρα δεν ενοχλεί κανένα...(από άποψη αισθητικής)

μια άλλη διάσταση είναι η οργή που επικρατεί στους κύκλους των αμφι-ομοφυλοφίλων, κι αυτό είναι κάτι το διόλου αμελητέο...

όταν κάποιος έχει φάει τα μούτρα του όλη του ζωή για τις επιλογές του...από το γυμνάσιο μέχρι το πανεπιστήμιο και τη δουλειά, τις προσωπικές του σχέσεις κοκ είναι λογικό να βγάζει οργή...και η αντίδραση του να είναι εσκεμμένα προκλητική...του στυλ "ναι είμαι ΠΟΥΣΤΗΣ και γουστάρω",,,και η αντίδραση του να στοχεύει στο να προκαλέσει και να σοκάρει όλους αυτούς που τόσα χρόνια τον καταπίεζαν και θα συνεχίσουν αύριο να τον καταπιέζουν...

μια άλλη προσέγγιση είναι ότι καλώς ή κακώς αυτά τα show έχουν πέραση στο κίνημα...κι αυτό εξηγείται κοινωνικά, όταν στις δεκαετίες του 70 και του 80...που τα πράγματα ήταν οικτρώς χειρότερα από ό,τι είναι σήμερα, και οι κοινωνικοποίηση των ομοφυλόφιλων περιοριζόταν σε παρακμιακά και περιθωριακά μπαράκια, από τη μίξη υποκουλτούρας με υποκουλτούρα...ξεπήδησαν και τέτοιου είδους show (τα περίφημα drug queen shows, glam kitch shows ktlp...στο δεύτερο "παίζουν" και οι gb) ...τα οποία καλώς ή κακώς έχουν σημαδέψει το συλλογικό ασυνείδητο του κινήματος και αποτελούν ακόμα και σήμερα μια μορφή έκφρασης, διασκέδασης και διαμαρτυρίας...(διαμαρτυρίας ακριβώς επειδή αυτή η αισθητική "προκαλεί" τους εκφραστές της καταπίεσης των ομοφυλοφίλων...)


προσωπικά θεωρώ τους gb ένα κομμάτι, πολυ διασκεδαστικό και γαμάτο, αλλά επουσιώδες του όλου σκηνικού εκείνη την ημερα...κι αν με ρωτάς διασκέδασα πολύ περισσότερο με του gb παρά με τον δάντη ή άλλα "normal" συγκροτήματα...

αν ήμουν εγώ ο διοργανωτής, υποθέτω θα το απέφευγα για τη παρέλαση, μιας και όπως λες, ασχέτως του τι πιστεύω εγώ ή πως το δικαιολογώ, ξέρω εκ προοιμίου ποια είναι η άποψη που σχηματίζεται σε κάποιον που θα το παρακολουθήσει για πέντε λεπτά στις ειδήσεις...

αλλά δεν ήμουν διοργανωτής, κι ασχέτως αν διαφωνώ σε ένα βαθμό με το τακτικιστικό αυτό κομμάτι, δεν καμία περίπτωση δεν θα απορρίψω συνολικά το pride, και σίγουρα καταλαβαίνω τους λόγους μιας τέτοιας επιλογής...αν και τη θεωρώ κι εγώ προσωπικά παράτερη...

αλλά σκέψου την οργή που εκτονώθηκε όταν μπροστά στον επίσημο κρατικό εκπρόσωπο του συντηρισμού και ενός κράτους που συντηρεί τη καταπίεση που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι...βγήκαν τρία τυπάκια (κόντρα σε όλα "νορμάλ" πρότυπα και με "όπλο" όλη εκείνη την αισθητική που προκαλεί αυτό το συντηριτικό κατεστημένο) με το σώμα χυμένο στο glitter και τα στριγκάκια τους...και ως απάντηση σε όλη αυτή τη καταπίεση...τους απαξιώσαν κουνόντας τα κολαράκια τους :)


αυτά είναι όλα είναι απλά μια προσέγγιση,
εδώ είμαστε να το συζητήσουμε παραπάνω...

ιχιψ_

εδώ θέλω να quοtaro μια άλλη απάντηση σε ένα άλλο τόπικ, που δεν άπτεται άμεσα της συζήτησής μας, αλλά καλό είναι να υπάρχει κι εδώ...

πλλλάκα με κάαανεις.....?  ^idiot^

εσύ πάλι με κάνεις καζούρα...

έγραψα ένα mini σεντόνι, δεν έγραψα μια σειρά...

αν δεν μπορείς να το τοποθετήσεις στο πλαίσιο όσων λέγονται, είναι προτίστως δικό σου πρόβλημα κι όχι δικό μου...

κι αν σε ενοχλεί η τηρουμένων των αναλογιών παρομοίωση...βγάλ τη τελείως...δεν αλλάζει κάτι σε αυτά που λέω...

ixic_/kai se parakalo...eleos...an exeis kati na peis pes to...mi spas karidia omos

Χριστόφορε η απάντησή σου ήταν αρκούντως κατατοπιστική.. :)

Καλά σε αυτό τα σπασε:

Εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα που καταπιέζονται οι gay. Ποια είναι τα δικαιώματα που στερούνται. Δεν τους παίρνουν στην δουλεία? Δεν μπαίνουν στα πανεπιστήμια?
 Δεν απολαμβάνουν περίθαλψης, ασφάλισης, παιδείας κτλ Δεν έχουν δικάιωμα να αγοράσουν σπίτι, να ανοίξουν μαγαζί να να να..... οτιδήποτε?
Τι επιτέλους παθαίνουν για να κάνουμε λόγο για κινήματα των gay και να τρέχουμε απο πίσω τους.
Οτι στερούνται και καταπιέζονται, είναι ότι στερείται και καταπιέζεται στο σύνολό του ο λαός.
Και κοιτα, αλλο να είσαι gay και να μην δίνεις πουθένα δικαίωματα να σε σχολιάζουν (να είσαι σοβαρός και μετρημένος) και άλλο να είσαι λατέρνα.
Μην μου πει κανείς τώρα ότι καταπιέζομαι επειδη και θέλω να κουνίεμαι  σαν λατέρνα και να μην με κατακρίνουν.
Κανένας δεν ενοχλεί κανέναν, αν δεν είναι προκλητικός.
Υπάρχουν τόσοι ομοφυλόφιλοι που είναι μετρημένοι και σοβαροι και χαίρουν την εκτίμηση όλου του κόσμου.
Τώρα για οικογένειες και τα ρέστα, τα είπαμε, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια επιλογή (μου αρέσουν οι ξανθίες, μου αρέσει το ταδε φαγητό), αλλά είναι μια ψυχοσυναισθηματική διαστρέβλωση που χρίζει αλλης αντιμετώπισης και στήριξης (και φυσικά δεν είναι και κάτι το επικίνδυνο και για τον ίδιο και τον περίγυρό του).

Το πρόβλημα των gay δεν είναι ότι τους σχολιάζουν πίσω από την πλάτη τους. Είναι η απομόνωση και η καταπίεση πρώτιστα από την οικογένεια, από το κράτος (και αστυνομία μέσα εδώ) και από άλλα κομμάτια της κοινωνίας που ξεκινάει από απλή απαξίωση και φτάνει μέχρι αποκλήρωση, αδυναμία εξεύρεσης εργασίας, σωματικό περιορισμό, διαπόμπευση, ξύλο, ως και δολοφονία (σε σπάνιες περιπτώσεις).

Στην Ελλάδα π.χ. (αφού πιάσαμε το περί καταπίεσης), αν δεις ένα ζευγάρι αντρών (κυρίως γιατί στις γυναίκες συμβαίνει και στις straight) να κυκλοφορεί χεράκι χεράκι στην Τσιμισκή θα σταματήσουν όλοι και θα τους κοιτάνε (μη σου πω θα σχολιάζουν). Το να το κάνεις αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα και όχι πρόκληση. Σε άλλες χώρες γίνεται κατά κόρον και δε τρέχει τίποτα.

Το πιο ουσιαστικό βέβαια είναι η καταπίεση από το σπίτι, η φρίκη* που τρώνε οι γονείς και τέτοια.. που ουσιαστικά αυτά πρέπει να καταπολεμηθούν..

* δικαίωμά σου είναι να διαφωνείς με την επιλογή του άλλου, αλλά δεν είναι ανάγκη να φτάνεις σε ακραίες αντιδράσεις που τον οδηγούν στην καταπίεση του "είναι" του.

edit: Με κάλυψε και η Νεσσα, τα στέλνω πάντως γιατί τα είχα ήδη γράψει..
Υ.Γ.: Τα τελευταία που γράφεις (τα ακραία) συμβαίνουν κυρίως προς ΗΠΑ.. αλλά δεν αποκλείεται να συνέβαιναν κι εδώ αν τολμούσαν λίγο να εκδηλωθούν περισσότερο..

και γιατί να πιάνεσαι χέρι - χερι???
εδω εμείς που είμαστε στρειτ και δεν το κάνουμε!!!! ;D ;D ;D ;D

ρε, χαβά που έχουν και οι gay....!!!

Αν το κάνεις όμως, δε θα σε προσβάλει κανένας.

Εκτός αν πιστεύεις ότι ούτε οι straight έχουν δικαίωμα να κυκλοφορούν χεράκι-χεράκι ::)

Το ότι δε πιάνεσαι χέρι-χέρι βασικά είναι δικό σου πρόβλημα, όχι των gay..

Απο indymedia:

Μαξιμαλιστικές Διεκδικησεις
από Ιωσήφ Χαραλάμπους 12:45μμ, Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008
Σχετικά με τις διεκδικήσεις του αντιρατσιστικού κινήματος μέσα στο 2008

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου ο υπουργός Δικαιοσύνης συγκρότησε επιτροπή για αν συντάξει το νομοσχέδιο για την ελεύθερη συμβίωση. Η επιτροπή αυτή κατέληξε σε ένα πόρισμα το οποίο περιελάμβανε ρυθμίσεις για τα ετερόφυλα και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Όμως οι προθέσεις του υπουργού συνάντησαν σφοδρή αντίθεση από κύκλους της Εκκλησίας (Άνθιμος κλπ) για τα ετερόφυλα ζευγάρια και ο υπουργός αναγκάστηκε να αποσύρει πρώτα απ όλα τις ρυθμίσεις για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το ΠΑΣΟΚ τότε έκανε την πάπια, περιμένοντας το στραβοπάτημα της κυβέρνησης για να της την πέσει. Αν τότε όλα τα κόμματα είχαν δείξει μια σοβαρή στάση, τα αιτήματα των ομοφυλόφιλων θα είχαν ικανοποιηθεί και με το παραπάνω. Και μιλάω για τους σοβαρούς ομοφυλόφιλους που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα που έτσι και αλλιώς δουλεύουν σαν πούστηδες και τους βγαίνει ο κώλος για το μεροκάματο και δεν έχουν πολύ καιρό να επιδεικνύουν άσκοπα το σεξισμό τους όπως αυτή η απίθανη δράκα* των έξαλλων και κραγμένων που, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί όλους τους ομοφυλόφιλους. Αντί γι αυτά όμως οι ομοφυλόφιλοι αυτοί ζητούν γάμο! Το θέμα δεν είναι το prestige της τελετής, τα κουφέτα και το ρύζι αλλά τα περιουσιακά δικαιώματα που προκύπτουν από τον γάμο και είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα τους έδινε το σύμφωνο συμβίωσης. Γι όσους δεν ξέρουν:

1. Με τον γάμο θα κέρδιζαν δικαίωμα διατροφής σε περίπτωση διαζυγίου ή διακοπής της έγγαμης συμβίωσης ανεξάρτητα από την διάρκεια του γάμου.

2. Θα είχαν αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα του γάμου μετά την λύση του ανεξάρτητα και πάλι από την διάρκειά του και μεγαλύτερη από αυτή που τους έδινε το σύμφωνο.

3. Θα είχαν κληρονομικό δικαίωμα ως σύζυγοι, μεγαλύτερο από αυτό που τους έδινε το σύμφωνο.

4. Θα ελάμβαναν επίδομα γάμου στο μισθό και θα είχαν ως σύζυγοι πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Σημειώνω εδώ ότι η Ratio Legis των παραπάνω επιδομάτων και παροχών είναι η ενίσχυση του γάμου και της τεκνοποιιας. Δηλαδή το κράτος σου μεταφέρει εισόδημα από την κοινωνία και σου λέει: Φάε κάτι παραπάνω να καρδαμώσεις, να κάνει παιδιά! Με ποια λογική θα έπαιρναν αυτοί τέτοιο επίδομα

Επιπλέον:

5. Θα επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία αφού πλέον λόγω της αρχής της ισότητας θα ελάμβανα και αυτοί παροχές που δίνονται σε γυναίκες που βρίσκονται σε κατάσταση κύησης ή λοχείας ή έχουν δικαιολογημένα γυναικολογικά προβλήματα όπως πχ. δυσμηνόρροια. Τα παραπάνω προβλήματα θα εξισωθούν με του «κώλου τα εννιάμερα». Δηλαδή θα ρωτάει ο εργοδότης τον εργαζόμενο:

-         Τι έχεις παιδί μου και δεν δουλέυεις;
-         Του κώλου τα εννιάμερα κύριε διευθυντα!
-         Βεβαίωση από γιατρό έχεις;
-         Μάλιστα κύριε διευθυντα!
-         Να πας σπίτι σου παιδί μου να ξεκουραστείς και να έρθεις όταν γίνεις καλά.

Είναι προφανές ότι τα ασφαλιστικά ταμεία και η κοινωνία θα επιβαρυνθούν με πρόσθετες και άχρηστες δαπάνες.

            Υπάρχει όμως και συνέχεια:

6. Αν επικρατήσουν τέτοιοι γάμοι θα έχουν σοβαρό πρόβλημα στη στελέχωσή τους η Εκκλησία και οι Ένοπλες Δυνάμεις (ειδικά οι Ειδικές Δυνάμεις), χώροι που κατά τον έγκριτο ψυχίατρο κύριο Μυλωνάκη αποτελούν τις κρυψώνες των ομοφυλόφιλων. Αν αυτά τα άτομα παντρεύονται και λύνουν το πρόβλημά τους δεν θα έχουν κανένα λόγο να γίνουν Αρχιμανδρίτες, Λοκατζήδες ή Πεζοναύτες για να ικανοποιήσουν το πάθος τους.

7. Δεν αποκλείεται στην συνέχεια οι ομοφυλόφιλοι να απαιτήσουν και να επιτύχουν και με την συνδρομή των ευρωπαϊκών δικαστηρίων ποσόστωση για τα ψηφοδέλτια των δημοτικών, εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών αντίστοιχη με αυτή που υπάρχει στις γυναίκες. Αφού δηλαδή θα έχουν επιτύχει μέσω του γάμου την κοινωνική καταξίωση, θα πουν και θα απαιτήσουν: Είμαστε το 10% του ελληνικού πληθυσμού! Θέλουμε ανάλογη εκπροσώπηση. Φανταστείτε τι έχει να γίνει. Απ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω μόνο το κόμμα ΛΑΟΣ ικανοποιεί σήμερα αυτά τα κριτήρια εκπροσώπησης στη βουλή αφού έχει στις τάξεις του τρείς! Ο ένας κάνει μπαμ και δεν χρειάζεται να πώ όνομα. Ο άλλος είναι γιός ενδόξου πατρός και έκρυψε και αυτός το «κουσούρι» του στις Ειδικές Δυνάμεις του στρατού, Ο τρίτος φωνάζει από μακρια (και δεν είναι ο Άδωνης), έχει σαρκώδη χείλη και μόνο να τον δείτε να περπατάει θα καταλάβετε! Τέλος πάντων.

Το ερώτημα είναι πολιτικό. Γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ έχουν στο πρόγραμμά τους το γάμο των ομοφυλοφίλων; Μην παέι το μυαλό σας στο πονηρό! Το μεν ΠΑΣΟΚ απαλλάσσεται λόγω Γιώργου. Ο δε Συνασπισμός είναι η έκφραση του μικροαστικού ριζοσπαστισμού και λαϊκισμού. Τάζει σε όλους τα πάντα. Εδώ χαϊδεύει τα αυτιά κάθε αδικημένου, τα κωλαράκια των ομοφυλόφιλων δεν θα χάιδευε;!

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=881161

(μαλλον θα το κοψουν...)

Για να δουμε τωρα, τι συμπερασματα μπορειτε να βγαλετε απο το παραπανω (μπορει και δηκτικο) κειμενο?

Έχω την αίσθηση ότι έκαναν πολύ καλή προσαρμογή στο επίπεδο επιχειρηματολογίας των αντιφρονούντων.

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι σαρκάζει τις θέσεις του promitheas (σάτιρα διά της μίμησης) και ουσιαστικά στηρίζει όσα λέγαμε τόση ώρα.

Βρήκα μια καταγγελία της Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ), προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ουτε και με αυτούς δεν μπορειτε να κρατήσετε μια συνέπεια!!!!  ;D ;D ;D

                                                             

                                                                       Οι γάμοι των ομοφυλοφίλων και η... γυριστή του ΣΥΡΙΖΑ


Όπως έχω πει και στο παρελθόν, οι γάμοι των ομοφυλοφίλων, ως ζήτημα προσωπικό, αφήνουν αδιάφορο τον Ιοβόλο- προς τέρψη της μητέρας του που περιμένει εγγονάκια.

Ως ζήτημα κοινωνικό όμως τα πράγματα που υπάρχουν για να ειπωθούν σχετικά, και κυρίως για την απροθυμία της πολιτείας να αναγνωρίσει το δικαίωμα της δια βίου ζεύξης δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, αφθονούν.

Το όλο θέμα είχε έρθει προ μηνός στο προσκήνιο με αφορμή τους δύο εξαγγελθέντες (πολιτικούς, βεβαίως) τέτοιους γάμους, που επρόκειτο να τελεστούν στα δημαρχεία της Καισαριανής και της Θεσσαλονίκης, αν δεν κάνω λάθος. Τελική ενημέρωση για το τι τελικά έγινε δεν υπήρξε.

Μόλις προχθές όμως η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ) προχώρησε σε ανακοίνωση στην οποία κατήγγελνε για ασυνέπεια τους εκπροσώπους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Όπως ανέφερε η ανακοίνωση, υπήρχαν επί μακρόν συσκέψεις με στελέχη του Συνασπισμού, με πρωτοβουλία του κόμματος, για να καταστή δυνατός ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Αποκορύφωση των συζητήσεων, πάντα κατά την ΟΛΚΕ, «υπήρξε η εξαγγελία περί της δυνατότητας του κόμματος αυτού, να τελέσει πολιτικό γάμο, με τον ισχύοντα νόμο, από τον σημερινό πρόεδρό του Α. Τσίπρα στη γιορτή υπερηφάνειας, τον Ιούνιο του 2006 στην πλατεία Κλαυθμώνος».
 
Από την ίδια ανακοίνωση προκύπτει ότι οι γάμοι που πρόσφατα απασχόλησαν την επικαιρότητα, επρόκειτο να τελεστούν από δημάρχους που επηρεάζει ο Συνασπισμός.

Αφορμή για την έκδοση της ανακοίνωσης αποτέλεσε η ενημέρωση εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι τελικώς οι δήμαρχοι «του» αρνούνται να τελέσουν τους γάμους.

Η γκέι κοινότητα εξανέστη- όχι άδικα. Το θέμα προφανώς για αυτούς δεν είναι το συγκεκριμένο κόμμα, όσο ότι η αριστερά εδώ και πολλά χρόνια «φλερτάρει» με το φερόμενο ως 10% του πληθυσμού (άντε, να πούμε εμείς 5%), προκειμένου να τσιμπήσει τα ψηφαλάκια και αυτής της μειονότητας, ενώ όταν "έρχεται η στιγμή για να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει", η καθεστηκυία (και συντηρητική) τάξη φαίνεται να αποτελεί το χαϊδεμένο παιδί των σημερινών «κόκκινων» που κάποτε- στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν...- κατηγορούνταν ως «ροζ».

Υ.Γ. Για να αποδώσουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πούμε ότι αυτή η εξ αριστερών κριτική δεν θα μπορούσε να αφορά οποιοδήποτε άλλο κοινοβουλευτικό κομμα πέραν του Συνασπισμού, με δεδομένο ότι οι θέσεις του ΚΚΕ για την ομοφυλοφιλία, είτε δεν ακούγονται καν, είτε τείνουν να μοιάσουν με εκείνες της εκκλησίας. Είπαμε όμως: Όσο ανεβαίνει ο πήχης των δυνατοτήτων, ανεβαίνει και ο πήχης της κριτικής, κ. Αλέκο μας...



Καταλαβατε??? 
Σου λεεί ο κυριος Τσιπρας, όπου έχουμε τους δημάρχους μας θα σας παντρεύουμε...
Αρα... φέρτε τα ψηφάκια σας και θα δούμε...
Μόνο που και τους gay τους "κρέμασαν"...             
Τι να κανω τώρα,να μην το ποστάρω,  να τους φάω το δίκιο??

Σωστή η κριτική για τους δημάρχους.

Και για το ΚΚΕ ;)

Ορίστε, μας φάγατε, οπορτουνιστές και ψευτοεπαναστάτες... (μην παρεξηγηθεί κανείς και ισχύσει το: όποιος έχει τη μυγα μυγάιζεται... ;) ;))


Για δωρεάν αλλαγή φύλου, στην Κούβα!
07 - 06 - 2008 18:48

Τη σεξουαλική επανάσταση έχει δεσμευθεί να φέρει στην Κούβα η κόρη του νέου προέδρου, Ραούλ Κάστρο: είναι εκείνη που έδωσε το «πράσινο φως» για τη διεξαγωγή εγχειρήσεων αλλαγής φύλου, οι οποίες μάλιστα θα χρηματοδοτούνται από το…δημόσιο!

Η Μαριέλα Κάστρο, η οποία είναι επικεφαλής του Εθνικού Κέντρου Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης, αποτελεί μια ισχυρή φωνή όσον αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ στην Κούβα.

Μέχρι σήμερα, 28 κουβανοί τρανσέξουαλ έχουν καταθέσει αίτηση για εγχείρηση αλλαγής φύλου. Η Μαριέλα ασκεί επίσης πιέσεις, ώστε το κράτος να αναγνωρίσει το γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.

Πρόκειται για την τελευταία μιας σειράς κινήσεων του νέου προέδρου - και αδελφού του Φιντέλ Κάστρο – προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων. Τον περασμένο μήνα, ήταν η δεύτερη φορά που οι κουβανικές Αρχές επέτρεψαν τη διεξαγωγή εορταστικών εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας.

Την κρατική χρηματοδότηση για τις εγχείρησης αλλαγής φύλου αποφάσισε να επιτρέψει και η κυβέρνηση της Βραζιλίας. Την παραπάνω δήλωση διατύπωσε ο βραζιλιάνος υπουργός Υγείας το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, όταν μαζί με τον πρόεδρο Λούλα άνοιξαν τις εργασίες του πρώτου Εθνικού Συνεδρίου Συνέδριο Ομοφυλοφίλων, Λεσβιών, Αμφισεξουαλικών, Τραβεστί και Τρανσέξουαλ, που διεξήχθη στην Μπραζίλια.

Ο Λούλα είπε μάλιστα ότι η άρνηση του κράτους να πληρώσει αυτές τις εγχειρήσεις ισοδυναμεί με «διάκριση». «Όταν πληρώνετε φόρους κανείς δεν σας ρωτάει ποιος είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός σας. Γιατί να γίνονται διακρίσεις σε βάρος σας όταν αποφασίζετε ελεύθερα τι θα κάνετε με το κορμί σας;» διερωτήθηκε.

Και... σε ποιους αναφέρεσαι;

Χαχα
πάει μαζί με τα κινητά και τους υπολογιστές και το επίδομα παραγωγικότητας, που οδηγεί σε διαφορικό μισθών?
Μήπως τελικά οι μεταρρυθμίσεις τους πάνε;  8)

τα μισά διαβάζες!!!!
η Ολκε τα ρίχνει στον ΣΥΡΙΖΑ!!!! 
το ματάκι σου πάλι στο ΚΚΕ πήγε!   

Ετσι, για να βλέπεις ότι και εγώ δεν ποστάρω τα μισα και κρύβω τα άλλα μισα.  Συνέπεια λεγεται αυτο και Ειλικρίνεια!!!

Τσίμπησες παλι!  ;D
ελα, ας μην αρχίσουμε τα γνωμικά και τις παροιμίες τωρα!

Το κειμενακι που ανεβασα ειναι σχεδον 100% συμφωνο με τις τοποθετησεις του promithea. Το θεμα ειναι να εχουμε την ικανοτητα να διαβαζουμε "πισω απ' τις γραμμες", να μη στεκομαστε στο προκλητικο υφος, αλλα να βλεπουμε την ουσια..

Δεν τσίμπησα, ερώτηση έκανα... και βλέπω δεν απαντάς...
Η ειλικρίνειά σου εκτιμήθηκε, η πολιτική στάση του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα επιδέχεται κριτικής.

Είπα ότι είναι σωστή η κριτική στους δημάρχους.
Μόνο ως σαρκασμό μπορώ να εκλάβω το άρθρο. Αν τα λέει σοβαρά, είναι πανηλίθιος.

Το αρθρο κειμενο παρουσιαζει με σαρκαστικο τροπο το αυτονοητο: Η οικογενεια, σ' ενα καπιταλιστικο κρατος, ειναι απλα και μονο μια οικονομικη συμφωνια, τιποτα παραπανω. Τα περι "πυρηνα της κοινωνιας" ειναι δευτερευοντα.

Για οσους προσπαθουν να δωσουν, λοιπον, στις εκδηλωσεις των gay "κινηματικα" χαρακτηριστικα, η απαντηση ειναι πως το "κινημα των gay" ειναι "κινημα" με αιτηματα αντιδραστικα.

Στοχος μιας επαναστατικης οργανωσης ειναι η αλλαγη της οικονομικης βασης της κοινωνιας, η κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης, η οργανωση του προλεταριακου κρατους στην κατευθυνση της οικοδομησης της αταξικης κομμουνιστικης κοινωνιας. Σε μια τετοια κοινωνια, απο το μεταβατικο της κιολας σταδιο, η εννοια της οικογενειας αλλαζει εντελως χαρακτηρα, και κατα την ολοκληρωση της οικοδομησης μπορει και να αποσυντεθει εντελως, μαζι με τους υπολοιπους θεσμους-καταλοιπα του καπιταλισμου.

Τα αιτηματα των gay αυτη τη στιγμη προσανατολιζονται σχεδον αποκλειστικα στην αναγνωριση οικονομικων δικαιωματων που εχουν και τα ετεροφυλοφιλα ζευγαρια, μεσω της δυνατοτητας κρατικης αναγνωρισης του δεσμου τους, δηλαδη συνταξεις, κληρονομικα δικαιωματα, διατροφη, περιουσια που αποκτηθηκε κατα το γαμο..
Τα αιτηματα αυτα ειναι περα για περα αντιδραστικα, πληρως ενσωματωμενα, και στην τελικη ακομα και αποπροσανατολιστικα, εφοσον πασαρονται σκοπιμα ως "προοδευτικα".

Και αυτο ακριβως σαρκαζει το κειμενο απ' το indy. Οι gay οπως παρουσιαζονται το μονο που διεκδικουν ειναι περαιτερω ενσωματωση, με κρατικη βουλα. Για ποια "ριζοσπαστικα" χαρακτηριστικα μιλαμε λοιπον?

Δηλαδη εαν οι διαχειριστες της αστικης εξουσιας ξυπνησουν μια μερα και αποφασισουν να αναγνωριστουν τα ομοφυλοφιλα ζευγαρια οπως ακριβως τα ετεροφυλοφιλα, και προσπερνωντας τις ομοφοβικες αντιδρασεις που θα υποκινηθουν κυριως απο την εκκλησια, τι θα αλλαξει μετα? Τι αιτηματα θα διαμορφωσει το "κινημα των gay"? Ποιο θα ειναι το επομενο βημα για τους "αγωνιστες ομοφυλοφιλους"? Αφου απο σημερα κιολας, οπως διαβασαμε σε σχετικο topic, τις πολιτικες παρεμβασεις οργανωσεων μεσα στο.. "κινημα" τους, ηδη εχουν ξεκινησει να τις απορριπτουν - ακομα και τωρα δηλαδη, που ψαχνουν απεγνωσμενα για υποστηριχτες και συμμαχους, ηδη απορριπτουν αυτους που θελουν να δωσουν πολιτικο στιγμα.

Το ζητημα της ομοφυλοφιλιας ειναι αυστηρα προσωπικο. Στο κρεβατι του ο καθενας κανει ο,τι γουσταρει. Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα της συζητησης!
Ζητημα διακρισεων δεν τιθεται. Κανενας gay δεν απορριφθηκε απο δουλεια λογω της ομοφυλοφιλιας του (κι αν συμβει, τα δικαστηρια θα τον δικαιωσουν), κανενας gay δεν στερηθηκε ιατροφαρμακευτικης περιθαλψης περισσοτερο απο εναν straight, κανενας gay εργαζομενος δεν εχει λιγοτερα εργασιακα δικαιωματα απο τον straight. (Για το οικογενειακο επιδομα, δοθηκε ηδη μια απαντηση που με καλυπτει.)
Το ζητημα της κοινωνικης αναγνωρισης της ομοφυλοφιλιας ειναι σχετικο, και ουτως ή αλλως επερχεται με τον καιρο. Τα διαφορα περιστατικα ειναι γενικως μεμονωμενα. Η Ελλαδα ειναι γενικα μια συντηρητικη κοινωνια - συντηρητικη με την εννοια των αντιληψεων. Ουτε οι ετεροφυλοφιλικες σχεσεις εκτος γαμου ειναι ακομα ολοτελα αποδεκτες στις συνειδησεις - θυμαμαι χαρακτηστικα πώς ολο το χωριο μου σχολιαζε τον μακρυνο μου ξαδερφο που "εφερε στο σπιτι τη γκομενα". Ή το γνωστο περιστατικο στο Κωσταλεξι της Λαμιας.

Παλιοτερα ειχα διαφοροποιημενη αποψη, αλλα εχω αναθεωρησει.

θα επιχειρήσω να απαντήσω ένα προς ένα τα ζητήματα που έθιξε ο αλιάκμονας...


απόλυτα λογικές αξιώσεις σε μια ευνομούμενη κοινωνία που αξιώνει να ονομάζεται δημοκρατική...
απ ό,τι καταλαβαίνω ούτε το κείμενο δεν αμφιβάλλει για το ορθό αυτών των αξιώσεων.....από το τέταρτο και μετά αρχίζει ο χαβαλές...


μια ευνονούμενη και λογική κοινωνία θα δημιουργούσε ειδικό νομοθετικό πλαίσιο για το γάμο τον ομοφυλοφίλων, το οποίο θα τους παρείχε επιδόματα/ενισχύσεις/δικαιώματα ανάλογα με τις ανάγκες των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, όπως άλλωστε γίνεται σε χώρες όπως η αγγλία ή η ολλανδία που έχουν ιδιαίτερα μακρά πολιτική και κοινωνική παράδοση στο συγκεκριμένο θέμα...

το σωστό δεν είναι να δημιουργηθεί πολιτικός γάμος, όμοιος με των ετεροφυλόφιλων, αλλά προσαρμοσμένος στις ανάγκες των ομοφυλόφιλων...

στην ελλάδα βέβαια που το δικαίωμα του γάμου αμφισβητείται καθολικά για τους ομοφυλόφιλους, η δράση έφερε αντίδραση και έχουμε εδώ και ένα μήνα μια "ανώμαλη" κατάσταση, η επιδίωξη της οποίας ωστόσο είναι να βγάλει από την αφάνεια ένα θέμα, προκειμένου να δοθεί μια νομοθετική λύση, όπως αρμόζει στο ζήτημα...


αλιάκμονα, πραγματικά απορώ που κάτι τέτοιο έρχεται από σένα...

εκτός από την αρχή της ισότητας, υπάρχει και η αρχή της αναλογίας...
είναι προφανές ότι δεν μπορεί να πάρει επίδομα κύησης, άδειες κτλπ κάποιος που δεν μπορεί να βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα...ακόμα και στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, όταν μια γυναίκα δεν κάνει παιδιά, δεν παίρνει επίδομα κύησης, άδειες κτλπ...

καταντά δε τραγελαφικά αστείο όταν μιλά για δυσμηνόρροιες...

ναι, κι εγώ επειδή είμαι ίσος με τις γυναίκες, θέλω ασφαλιστική κάλυψη για καρκίνο του τραχήλου!

οι ομοφυλόφιλοι, όπως και ετεροφυλόφιλοι, εργάζονται! προσφέρουν στα ταμεία και απαιτούν ασφαλιστική κάλυψη για οποιαδήποτε ασθένεια τους προκύψει, όπως και κάθε ετεροφυλόφιλος! end of story!

δεν μπορώ να ζητήσω ασφαλιστική κάλυψη για μια ασθένεια που δεν μπορεί να εκδηλωθεί σε μένα ούτε εξάμηνη άδεια λόγω εγκυμοσύνης, ούτε επίδομα πατρότητας ή μητρότητας εφόσον δεν είμαι γονέας! ούτε θα επιβαρύνω λοιπόν κανένα ταμείο!

αυτά ακούγονται τουλάχιστον αστεία, και πραγματικά απορώ πως τα παραθέτεις...


γελοιότητος συνέχεια...

κατ αρχάς διαφωνώ με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις του τύπου "τα λοκ και η εκκλησία είναι κρυψώνες ομοφυλόφιλων" ...μπορεί σε κάποια εποχή να είχαν κάποια δόση αλήθειας...σήμερα όμως που τα πράγματα είναι πολύ πιο ανοιχτά, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να κλειστεί όλη του ζωή σε ένα μοναστήρι, ή σε ένα στρατόπαιδο, για να εκδηλώσει τις επιθυμίες, και να μην πάει μια βόλτα στου ψυρρή ή στο γκάζι :P

εκτός αυτού αυτό μου φαίνεται θετικό, αφού κάποιοι που μπορεί να πήγαιναν στο στρατό ή στην εκκλησία για λόγους άλλους από το να τους υπηρετήσουν, τώρα θα κάνουν αυτό που πραγματικά τους εκφράζει...
ένα λιγότερο πρόβλημα για το στρατό, ένα λιγότερο για την εκκλησία, ένα λιγότερο για ίδια τα καταπιεζόμενα άτομα, ένα βήμα μπροστά για τη κοινωνία...τόσο απλά...

αυτά είναι κάποια σχόλια που ήθελα να κάνω εκ προοιμίου διαβάζοντας το έξι...
αλλά σαν απάντηση, πραγματικά, δεν έχω να δώσω! δεν καταλαβαίνω τη λογική, τον ειρμό, τίποτα...
ελπίζω πάντως πως τα σχόλια μου υπερκαλύπτουν το θέμα...


αυτό είναι κάτι που γίνεται πολύ συχνά σε ανάλογες συζητήσεις...

μιλάς ας πούμε για το γάμο, φθάνει η συζήτηση σε ένα τέλμα, κι αφού δει ο άλλος ότι δεν σε πείθει, το γυρνά αλλού...
"ναι να τους αφήσουμε να παντρευτούνε, μετά θα ζητήσουν και ιυοθεσία, το θεωρείς σωστό;" και πάει λέγοντας...

το lbgt κίνημα αυτή τη στιγμή στην ελλάδα έχει πολύ συγκεκριμένα αιτήματα, και σε αυτά δεν υπάρχει ούτε η ιυοθεσία ούτε ποσόστοση για τη βουλή...

ας συζητήσουμε λοιπόν γι αυτά που ζητάει το κίνημα, κι όχι για αυτά που θα μπορούσε να ζητήσει...

διότι σύμφωνα με τη λογική του κειμένου, δεν πρέπει να δίνουμε μαχαίρια στους πολίτες,,,γιατί εκτός από το να κόψουν σήμερα το ψωμί, αύριο μπορεί να σκοτώσουν!

το θέμα μας είναι, έχουν δικαίωμα οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται; ναι ή όχι; με ποιο νομοθετικό πλαίσιο; με ποιους κανόνες;

τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε...αφού δεν μπορούμε να βρούμε κάπου δίκαιο, πάμε τη συζήτηση αλλού, αυτοδικαιωνόμαστε, και μετά έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να μας αναγνωρίσουν συνολικό δίκαιο...δεν πάει όμως έτσι...

εκτός αυτού, αν υποθέσουμε ότι παίρνουμε σοβαρά τα λόγια του κειμένου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να
ζητήσουν οι ομοφυλόφιλοι ποσόστωση στη βουλή, γιατί δεν αποτελούν μια ξεχωριστή φυλετική μειονότητα, αλλά ένα κομμάτι της κοινωνίας...

με τη λογική του κειμένου, θα έπρεπε οι εργάτες στα εργοστάσια, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι χορτογάφοι, οι λάτρεις του σκι και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι να ζητήσουν ποσόστωση...

φυσικά κάτι τέτοιο είναι πασιφανώς αστείο και λάθος...


δεν έχω να σχολιάσω κάτι, είναι πολιτικές κρίσεις και ως τέτοιες μπορώ να διαφωνήσω μαζί τους...ή να συμφωνήσω, αλλά δεν ενέχουν το στοιχείο του παρολογισμού των παραπάνω...

η μόνη κρίση που θέλω να κάνω, είναι εκεί που λέει για το συνασπισμό που τάζει τα πάντα σε όλους...
-από τη σκοπιά του κειμένου, που θεωρεί ότι ο γάμος δεν πρέπει να επιτρέπεται σε ομοφιλόφυλους, μοιάζει ορθή, αφού ο συνασπισμός τότε υπόσχεται κάτι σε κάποιους, που όμως δεν πρέπει να γίνεται...
-από μια σκοπιά όμως που θεωρεί το γάμο τους ως αναφαίρετο δικαίωμά τους, φαντάζει σαν αυτονόητη απαίτηση...

διαλέγετε και παίρνετε...πάντως σίγουρα αν επιλέξετε τη πρώτη προσέγγιση, κάντε το για άλλους λόγους από αυτούς που αναφέρει το κείμενο!

αυτά...

ixic_

Ό,τι να'ναι... με την ίδια λογική πρέπει να καταργήσουμε όλες τις διευκολύνσεις που παρέχει το κράτος στους παντρεμένους! Να τους πούμε να καταργήσουν το οικογενειακό επίδομα. Με το σκεπτικό σου, αυτό είναι "επαναστατικό" αίτημα.


Οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να κάνουν σχέσεις και να παντρεύονται για πολύ καιρό μετά την Επανάσταση. Δεν είναι δυνατόν να απαγορεύεις το γάμο. Αν η ανθρωπότητα τον απορρίψει τελικά, αυτό θα γίνει σταδιακά και φυσικά, αφού κανείς δε θα τον επιλέγει.


Από πού κι ως πού είναι αντιδραστική η απαίτηση να αντιμετωπίζονται ισότιμα οι ομοφυλόφιλοι με τους ετεροφυλόφιλους;


Αποδοχή θέλουν.


Μετά θα είναι ευκολότερο (έχοντας την τυπική αναγνώριση από το κράτος) να αγωνιστούν ενάντια στα στερεότυπα της κοινωνίας και το ρατσισμό που υφίστανται.


Ορισμένοι από αυτούς, ναι. Αλλά προφανώς οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν ενιαία πολιτική αντίληψη! Πολλοί από αυτούς όχι μόνο δεν απορρίπτουν τις πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά πιθανότατα θα οργανωθούν στην Αριστερά.


Σωστά. Δεν είναι θέμα τι κάνεις στο κρεββάτι σου. Είναι θέμα να μπορείς να βρίσκεσαι ελεύθερα με τον άνθρωπό σου και να χτίσετε τη ζωή σας μαζί.


κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου βλέπω,


Οι φορείς του AIDS έχουν άλλη άποψη - όχι τόσο για υλική στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όσο για τη γενικότερη αντιμετώπιση που δέχονται.


Ποια; Ότι το οικογενειακό επίδομα είναι για να κάνεις παιδιά; Τα παιδιά μπορεί να είναι και υιοθετημένα, άρα το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται.


Ο μαρξιστής επαναστάτης δε χαϊδεύει τα αυτιά της συντηρητικής κοινωνίας. Είναι καθήκον του να υπερασπιστεί τις μειονότητες που αδικούνται. Οι μειονότητες αυτές μάλιστα έχουν πολλές φορές την τάση να πολιτικοποιούνται νωρίτερα από την πλειοψηφία και μπορεί στο μέλλον να πρωτοστατήσουν στην Επανάσταση.

 ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

να΄σαι καλα... μεσημεριάτικα!!!

Εσυ την επανασταση τη θεωρείς βγαίνουμε στους δρόμους, γέλια, φωνές, χαρά, πανηγήρι, να χτυπάμε κατσαρόλες και πολύχρωμα μπαλονάκια.

Ξύπνα!! Εκείνες οι στιγμές είναι οι πιο εύκολες!! Τώρα τι κάνεις να προετοιμάζεις ταξικά τον κόσμο!!  Η πολιτικοποίηση εχει ταξική βάση, όχι βάση κάποιου σεξουαλικού προσανατολισμού.

Οι μειονότητες πολιτικοποιούνται συνειδητοποιώντας ότι για το ρατσισμό ευθύνεται ο καπιταλισμός... και εμείς προς αυτήν την κατεύθυνση κάνουμε την προπαγάνδα μας στις μειονότητες αυτές... αλλά προφανώς το μυαλό ορισμένων δε φτάνει μέχρι εκεί.

Οι διευκολυνσεις του κρατους προς τους παντρεμενους, τα οικονομικα δικαιωματα που αναγνωριζονται στην οικογενεια, ειναι επιμερους κατακτησεις του εργατικου κινηματος, που εξεφραζαν μια εποχη. Ηταν οπωσδηποτε σημαντικες και ανακουφιστικες, επρεπε να γινουν, αλλα δεν ηταν αυτος ο σκοπος του αγωνα. Στην εποχη μας το διλημμα δεν ειναι "αστικο κρατος ή φεουδαρχια", ή "κοινοβουλιο ή βασιλιας", το διλημμα ειναι σοσιαλισμος ή βαρβαροτητα. Και στα πλαισια του σοσιαλισμου, τετοια προβληματα επιλυονται γιατι αλλαζει ο χαρακτηρας της κοινωνιας. Διοτι ακομα και αυτες οι κατακτησεις, σιγα-σιγα υποχωρουν, τις παιρνουν πισω.

Ο γαμος ως θεσμος μπορει να μην διαλυθει και ποτε, μπορει και στον κομμουνισμο οι ανθρωποι ακομα να παντρευονται, αλλα το περιεχομενο του θα ειναι 100% διαφορετικο απο τη σημερινη μορφη του. Κανενας δεν μιλησε για "απαγορευση", ουτε τυπικη ουτε ατυπη. Ο γαμος (η επισημη αναγνωριση της σχεσης μεταξυ δυο ανθρωπων) σημερα λυνει μια σειρα απο οικονομικης φυσεως προβληματα. Τα οποια ομως δεν θα υφιστανται στο σοσιαλισμο. Συνεπως τετοιες διεκδικησεις λειτουργουν αποπροσανατολιστικα πρωτιστα για τους ιδιους τους gay, οι οποιοι διεκδικουν την ενσωματωση των προτιμησεων τους στους αστικους θεσμους, και οχι την ανατροπη των ιδιων των θεσμων που γεννουν και την καταπιεση.

#το κείμενο οφείλει να το διαβάσει κανείς στα πλαίσια της εποχής που γράφτηκε

#επεκτάσεις στη σημερινή -όπου επιτρέπονται- πολύ εύκολα γίνονται και απαντούν σε πολλά διάσπαρτα ερωτήματα που τέθηκαν



Gay Liberation Front Manifesto

Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν τις δεκαετίες του 1960-70 έχουν μεγάλη σημασία για το επαναστατικό-ανατρεπτικό κίνημα. Τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, η οικολογία και η αμφισβήτηση της πατριαρχικής οικογένειας, της ιεραρχικής εκπαίδευσης και των σχέσεων των δύο φύλων, αλλά και των φύλων γενικότερα, διεύρυναν τον ορίζοντα του επαναστατικού κινήματος και αναβάθμισαν το περιεχόμενό του. Ως τότε το κίνημα έθετε κυρίως δύο ζητήματα: το οικονομικό και το (στενά) πολιτικό. Δηλαδή της κατάργησης της οικονομικής εκμετάλλευσης και της κοινοκτημοσύνης των μέσων παραγωγής από τη μία και από την άλλη το πέρασμα σε μορφές πολιτικής εξουσίας (άμεσο)δημοκρατικές, μη διαχωρισμένες, μη γραφειοκρατικοποιημένες. Τα κινήματα λοιπόν του ‘60-’70 «γονιμοποίησαν» αυτήν την παράδοση με τα ζητήματα της καθημερινής ζωής.

Η μεγάλη ρήξη όσον αφορά την παράσταση της κοινωνίας για τα φύλα φαίνεται από το γνωστό σύνθημα «γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι» (κατ’ επέκταση και άνδρας). Η ρήξη έγκειται στη σύλληψη του θεσμού της γυναίκας και του άνδρα (και της αντίστοιχης καταπίεσης και εκμετάλλευσης) όχι πλέον ως βιολογικού δεδομένου αλλά ως κοινωνικής δημιουργίας και κατά συνέπεια ζητήματος βαθειά πολιτικού. Ρήξη με την παράδοση αποτελεί και το σύνθημα «το προσωπικό είναι και πολιτικό». Δηλώνει ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο δεν μπορούν να ζουν και να πράττουν άσχετα από αυτό που προτάσσουν, ότι η αλλαγή αρχίζει και από την καθημερινή μας ζωή και δε μετατίθενται όλα μετά την επανάσταση, ότι η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό είναι στοίχημα καθημερινό.
Το ομοφυλοφιλικό κίνημα για εμάς δεν κλείνεται μόνο στη διεκδίκηση των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων (χωρίς να υποτιμάμε τη σημασία των τελευταίων, ιδιαίτερα στη χώρα που ζούμε). Αφορά πολύ περισσότερα. Το ομοφυλοφιλικό κίνημα αμφισβήτησε τις θεσμισμένες παραστάσεις αιώνων για τη σεξουαλικότητα και τα φύλα. Αμφισβήτησε την πατριαρχία και την οικογένεια, αξίες βαθειά ριζωμένες στον ψυχισμό των ανθρώπων. Ζήτησε μια νέα σεξουαλικότητα και μια νέα κοινωνικοποίηση των ατόμων. Διατράνωσε την πάντα παρούσα διαφορετικότητα που το κυρίαρχο παράδειγμα προσπαθεί να καταπνίξει και να εξολοθρεύσει, αφού αδυνατεί να καταλάβει.

Όπως το σύνολο σχεδόν των κινημάτων σήμερα, έτσι και το ΛΟΑΤ κίνημα, βρίσκονται σε ύφεση. Ύφεση πρωτίστως περιεχομένου. Νιώθουμε ότι αυτό έχει απομακρυνθεί πολύ από τις επαναστατικές και αμφισβητησιακές του παραδόσεις, κινούμενο σε μια κατεύθυνση αφομοίωσης παραβλέποντας τη γενικότερη κοινωνική συνθήκη εκμετάλλευσης και αποξένωσης. Σε αυτό φυσικά συμβάλλει και ο χώρος των οργανώσεων(αναρχικών και αριστερών) που δε δείχνουν ενδιαφέρον για τέτοιου είδους ζητήματα.

Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να συμβάλλει σε ένα διάλογο όσον αφορά την επαναστατική, αμφισβητησιακή παράδοση του ΛΟΑΤ κινήματος. Χωρίς να συμφωνούμε απόλυτα με όλα τα σημεία του κειμένου, πιστεύουμε ότι αποτελεί τεκμήριο του τι υπήρξε αυτό το κίνημα και τι νέο μπορεί να αναδυθεί μέσα από αυτό.

ΥΓ.1 Η αναγνώστρια και ο αναγνώστης θα παρατηρήσουν ότι κάποια σημεία του κειμένου(για το δίκαιο, τη βία, την εργασία) αφορούν μια άλλη χρονική και γεωγραφική πραγματικότητα. Σίγουρα μέσα από τους αγώνες τους η κατάσταση των ΛΟΑΤ ανθρώπων έχει βελτιωθεί αισθητά(ιδιαίτερα σε άλλες χώρες) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε υπάρχουν ακόμη τέτοια φαινόμενα σε μεγάλη έκταση.
ΥΓ.2 Ευχαριστούμε θερμά τον σύντροφο Αλέξανδρο Παπαγεωργίου για τη μετάφραση και την επιμέλεια.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Αθήνα, 5/6/2008








Μέτωπο για την απελευθέρωση των gay: μανιφέστο
(Gay Liberation Front - GLF Manifesto, London 1971, revised 1978)



Εισαγωγή

Καθ’ όλη την καταγεγραμμένη ιστορία, οι καταπιεζόμενες ομάδες έχουν οργανωθεί ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματα και να εξασφαλίσουν τις ανάγκες τους. Οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι καταπιέζονται από την πλευρά τόσο της φυσικής βίας όσο και των ιδεολογικών και ψυχολογικών επιθέσεων, αρχίζουν επιτέλους να εξοργίζονται.

Σε σας, gay αδέρφια (σ.τ.μ στο πρωτότυπο: brothers and sisters): σας λέμε ότι καταπιέζεστε. Σκοπεύουμε να σας δείξουμε παραδείγματα του μίσους και του φόβου με τα οποία η straight κοινωνία μας υποβιβάζει σε θέση και μεταχείριση αντίστοιχη σε υπανθρώπους, και να εξηγήσουμε τις βάσεις τους. Θα σας δείξουμε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη δίκαιη οργή μας για να ξεριζώσουμε το παρόν καταπιεστικό σύστημα μαζί με την παρακμάζουσα και ασφυκτική ιδεολογία του, και πώς εμείς, μαζί με άλλες καταπιεζόμενες ομάδες, μπορούμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε μία νέα τάξη και έναν απελευθερωτικό τρόπο ζωής, μέσα από τις εναλλακτικές που προτείνουμε.



Πώς καταπιεζόμαστε


Η οικογένεια

Η καταπίεση των gay (σ.τ.μ. ο όρος gay στο κείμενο δηλώνει τόσο τον άνδρα όσο και τη γυναίκα με ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, ενώ αντίστοιχα ο όρος straight αναφέρεται συνολικά στην ετεροφυλόφιλη, «υγιή» σεξουαλικότητα) ξεκινάει μέσα στην πιο θεμελιώδη μονάδα της κοινωνίας, την οικογένεια. Οικογένεια αποτελούμενη από τον άνδρα-αφέντη, μια δούλα ως σύζυγο, και τα παιδιά στα οποία επιβάλουν τους εαυτούς τους ως ιδανικά πρότυπα. Η ίδια η μορφή της οικογένειας αντιτίθεται σφοδρά στην ομοφυλοφιλία.

Μέχρι ενός σημείου σχεδόν όλοι οι gay έχουν δυσκολευθεί να ανταπεξέλθουν με την γονεϊκή επιβολή των περιοριστικών εικόνων του άνδρα και της γυναίκας. Ίσως και να ξεκινάει από πολύ νωρίς, όταν η πίεση να παίξει με τα «κατάλληλα» παιχνίδια και να αποδείξει έτσι την «αγοροσύνη» ή «κοριτσοσύνη» του, έρχεται να εναντιωθεί στις κλίσεις του παιδιού. Αλλά αναμφισβήτητα αποτελεί δοκιμασία για όλους και όλες μας όταν, κατά την περίοδο της εφηβείας, μας απαιτείται να επιβεβαιωθούμε κοινωνικά στα μάτια των γονιών μας ως μέλη του σωστού φύλου (να φέρουμε σπίτι το φίλο ή τη φίλη μας) και να αρχίσουμε να είμαστε «πραγματικοί» (καταπιεστικοί) νεαροί άνδρες ή «πραγματικές» (καταπιεζόμενες) νέες γυναίκες. Οι εντάσεις ενδέχεται να αποδειχθούν καταστροφικότατες.

Το γεγονός ότι οι gay παρατηρούν τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με άλλους άνδρες και γυναίκες μέσα στην οικογένεια, τους οδηγεί στο να αισθάνονται ντροπιασμένοι, ένοχοι και αποτυχημένοι. Πόσοι από μας έχουν στ’ αλήθεια τολμήσει να είναι ειλικρινείς με τους γονείς μας; Πόσες από μας έχουν εκδιωχθεί απ’ το σπίτι; Πόσοι από μας έχουν εξαναγκαστεί να παντρευτούν, έχουν σταλεί σε ψυχίατρους, έχουν εκφοβισθεί μέχρις σεξουαλικής αδράνειας, έχουν εξοστρακιστεί, έχουν τιμωρηθεί, έχουν καταστραφεί συναισθηματικά, και όλα αυτά απ’ τους γονείς μας;

Το σχολείο

Μπορεί οι οικογενειακές εμπειρίες να ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα όλα τα παιδιά αντιμετωπίζουν μία παρόμοια κατάσταση. Τα σχολεία αντικατοπτρίζουν τις αξίες της κοινωνίας μέσα από το επίσημο, ακαδημαϊκό πρόγραμμά τους και τις ενισχύουν με την ηθικότητα και την πειθαρχία τους. Τα αγόρια ασκούνται σε ανταγωνιστικά αθλήματα που δομούν ένα ισχυρό Εγώ και έχουν περισσότερες ευκαιρίες στις επιστήμες, ενώ όσον αφορά τα κορίτσια η έμφαση δίνεται σε μαθήματα οικιακών ζητημάτων, πλέξιμο κλπ. Και πάλι, εμείς οι gay εξαναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε προς έναν άκαμπτο έμφυλο ρόλο τον οποίο ποτέ δε θελήσαμε ή χρειαστήκαμε. Είναι αρκετά σύνηθες να «πειθαρχούνται» τα παιδιά που συμπεριφέρονται κατά οποιονδήποτε τρόπο όπως θα άρμοζε στο αντίθετο φύλο. Εξευτελιστικοί χαρακτηρισμοί όπως «αδερφούλα» και «αγοροκόριτσο» χρησιμοποιούνται ευρέως.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της παιδείας, η ομοφυλοφιλία σε γενικές γραμμές αγνοείται, ακόμα και σε πεδία όπου γνωρίζουμε την ύπαρξή της, όπως στην ιστορία και τη λογοτεχνία. Ακόμα και η σεξουαλική αγωγή, η οποία θεωρείται μία νέα φιλελεύθερη δυναμική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποδεικνύεται λίγο πολύ μία προέκταση της χριστιανικής ηθικής. Η ομοφυλοφιλία και πάλι είτε αγνοείται είτε μπαίνει στο στόχαστρο ηθικίστικων προειδοποιήσεων και αφορισμών. Ο/η έφηβος που αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλία του ενδέχεται να νιώσει απόλυτα μόνος στον κόσμο ή να καταλήξει παθολογικά ένα ερείπιο.

Η εκκλησία

Η επίσημη θρησκευτική εκπαίδευση συνεχίζει να αποτελεί κομμάτι της κοινής σχολικής αγωγής, και ολόκληρο το νομικό σύστημα υποτίθεται πως θεμελιώνεται στη χριστιανοσύνη, της οποίας η αρχαϊζουσα και παράλογη διδασκαλία υποστηρίζουν την οικογένεια και τον έγγαμο βίο ως τη μόνη επιτρεπτή σεξουαλική συνθήκη. Οι gay έχουν κατηγορηθεί ως απεχθείς και αμαρτωλοί από καταβολής Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, και ακόμη κι αν η εκκλησία σήμερα ρίχνει τους τόνους όσον αφορά την καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, η νέα της ιδεολογία συστήνει ότι οι gay δεν είναι παρά αξιολύπητα αντικείμενα προς λύπηση.

Τα μ.μ.ε.

Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και η διαφήμιση χρησιμοποιούνται ως ενισχυτικά μέσα εναντίον μας και καθιστούν δυνατή τη χειραγώγηση των ανθρώπινων σκέψεων σε πρωτοφανή κλίμακα. Εισβάλοντας σε κάθε σπίτι, επηρεάζοντας κάθε ζωή, οι «χειριστές» των μμε, όλοι αντιπροσωπευτικά δείγματα του πλούσιου, ανδροκρατούμενου κόσμου, μπορούν να διογκώσουν ή να αποκρύψουν οποιαδήποτε πληροφορία κατά το συμφέρον τους.

Υπό διαφορετικές συνθήκες, τα μμε θα μπορούσαν να μην αποτελούν απλά το όπλο στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας. Οι χειραγωγοί του σήμερα συνεπώς δεν είναι τίποτα πέρα από ορκισμένους υπερασπιστές της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Αναλόγως, τα ανθρώπινα πρότυπα που μεταδίδονται μέσα από το λόγο και την εικόνα των μμε δεν υπονομεύουν, αλλά αντίθετα επικυρώνουν τις κοινωνικές παραστάσεις του «φυσιολογικού» άντρα και γυναίκας. Έπεται ο χαρακτηρισμός μας ως σκανδαλωδών και άσεμνων διεστραμμένων. Ως ανεξέλεγκτων, έξαλλων σεξουαλικών μηχανών. Ως αξιολύπητων, καταδικασμένων, παθολογικών εκφυλισμών. Ενώ η αλήθεια κοιμάται τον ύπνο μιας συνομωσίας σιωπής.

Η γλώσσα

Οι αντι-ομοφυλοφιλική ηθική και ιδεολογία, σε κάθε κοινωνικό επίπεδο, διακηρύσσουν την ουσία τους μέσα σε ένα ειδικό λεξιλογικό φάσμα για την δυσφήμιση των gay. Παρατηρούνται ύβρεις όπως''pansy'' ''fairy'', ''lesbo''(σ.τ.μ. λόγω της μεταφορικής υφής και της αργκό χρήσης τους, οι παραπάνω όροι δύσκολα μεταφράζονται κατ’ ευθεία αναλογία στην ελληνική. Το νόημά τους μπορεί παρ’ όλα αυτά να συμπυκνωθεί σε υποτιμητικής φύσης χαρακτηρισμούς όπως «συκιά», «κραγμένη», κλπ) εναντίον των ανδρών και γυναικών που δεν συμμορφώνονται με τις στερεοτυπικές προκαταλήψεις. Υπάρχουν λέξεις όπως «άρρωστος», «προβληματικός», ή «νευρωτικός» για να πλήξουν θανάσιμα την αυτοπεποίθηση των gay. Αλλά απουσιάζουν οι λέξεις με θετικά νοήματα. Το ιδεολογικό περιεχόμενο της γλώσσας μας καθιστά ξεκάθαρο το ότι η παραγωγή των λέξεων και των σημασιών βρίσκεται, προς το παρόν, σε εχθρικά χέρια. Και το γεγονός ότι πολλοί gay προσποιούνται τους straight και αλληλοπροσφωνούνται ως ''butch dykes'' ή ''screaming queens''(βλ. την προηγούμενη σημείωση) απλώς επιβεβαιώνει περίτρανα τη συγκεκριμένη διαπίστωση.

Η λεκτική επίθεση εναντίον ανδρών και γυναικών που δε συμπεριφέρονται όπως «θα έπρεπε» αντανακλά την ιδεολογία της αρσενικής υπεροχής. Ένας άνδρας θηλυπρεπής αντιμετωπίζεται ως «ατελής», ενώ μια ανδροπρεπής γυναίκα καταστέλλεται επειδή απειλεί τη ουσία των ανδρικών προνομίων.

Η εργασία

Αν η οικογενειακή μας ανατροφή συχνά συνεπάγεται συναισθήματα ντροπής και ενοχής, ένας ενήλικος gay βρίσκεται υπό καθεστώς καταπίεσης σε κάθε πτυχή της ζωής του. Όσον αφορά το εργασιακό τους περιβάλλον, οι gay αντιμετωπίζουν την εξής δοκιμασία: αναγκάζονται να περάσουν μέχρι και 50 χρόνια απ’ τη ζωή τους αντιμέτωποι με την αντι-ομοφυλοφιλική εχθρότητα των συναδέλφων τους.

Άμεση συνέπεια του γεγονότος ότι ουσιαστικά όλοι οι εργοδότες είναι προνομιούχοι ετεροφυλόφιλοι άνδρες αποτελεί η διάκριση μεταξύ εργασιακών πεδίων που απευθύνονται αυστηρά στους gay και άλλων στα οποία εισάγονται με καταπιεστικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα αυτού του είδους ελέγχου, οι ομοφυλόφιλες γυναίκες αντιμετωπίζονται ως απειλή για τον ανδροκρατούμενο κόσμο. Απελευθερωμένες από τα έμφυλα δεσμά της εξάρτησης από τους άνδρες, αδυνατούν να τους αποδεχθούν ως «ανωτέρους» τους. Καθώς είναι λιγότερο πιθανό να δεσμεύονται από παιδιά και οικογενειακές υποχρεώσεις, τίποτα δεν τις εμποδίζει να αποδείξουν ότι είναι το ίδιο ικανές με τους άνδρες, και επομένως να «ξεφουσκώσουν» το ανδρικό Εγώ και να αποκαλύψουν το μύθο της ανδρικής ανωτερότητας στις «σημαντικές δουλειές».

Βιώνουμε τον αποκλεισμό από πολλές υψηλές εργασιακές θέσεις, για τις οποίες ο έγγαμος βίος αποτελεί αξιοσέβαστο εχέγγυο, ενώ η ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις προφανώς υποδηλώνουν ασταθείς, αναξιόπιστες και ριψοκίνδυνες επιλογές. Δε μας επιτρέπεται για παράδειγμα να διδάξουμε, μιας και θεωρούμαστε όλοι και όλες καταπιεστικοί, μανιακοί παιδεραστές.

Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα ανθρώπων που απολύθηκαν επειδή «αποκαλύφθηκαν» τα ομοφυλοφιλικά τους γούστα, αν και οι εργοδότες συνηθίζουν να επινοούν κάθε είδους επίπλαστες δικαιολογίες.

Παρατηρείται, από την άλλη πλευρά, τέτοια συγκέντρωση gay σε κάποια επαγγέλματα ώστε να δημιουργούνται εργασιακά γκέτο, όπως π.χ. για τις γυναίκες στις δυνάμεις της τάξης, στις οδηγούς ασθενοφόρων και άλλα «ένστολα» επαγγέλματα, ενώ αντίστοιχα, όσον αφορά τους άνδρες, στο χώρο της μόδας, της ψυχαγωγίας και των θεατρικών επαγγελμάτων. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις οι «ανδρικοί» και «γυναικείοι» ρόλοι μπορούν να φθαρούν ή να αγνοηθούν.

Το δίκαιο

Αν ζείτε στη Σκωτία ή την Ιρλανδία - αν είστε κάτω των 21 ετών ή διατηρείτε σεξουαλικές σχέσεις με άτομα κάτω των 21 ετών - αν βρίσκεστε στις ένοπλες δυνάμεις ή το εμπορικό ναυτικό, αν κάνετε σεξ με παραπάνω από 1 (ένα) άτομο την ίδια στιγμή και παράλληλα είστε ομοφυλόφιλος άνδρας, τότε είστε εκτός νόμου.

Η νομική πράξη του 1967 για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις προέβλεπε περιορισμένη νομιμοποίηση των ενήλικων ομοφυλόφιλων ανδρών. Το κοινό δίκαιο παρ’ όλα αυτά έχει τη δυνατότητα να μας απαγορεύσει τη δημόσια έκφραση ανδρικής και γυναικείας ομοφυλοφιλίας χαρακτηρίζοντάς την ως «ανήθικη». Εκτός αυτού, υπάρχει πλήθος λιγότερο σημαντικών παραβάσεων. Παρ’ όλο που η «πράξη» δεν είναι παράνομη, η ερωτική πρόταση σε κάποιον/-α μπορεί να θεωρηθεί «προτροπή σε ανήθικη πράξη» και το φιλί σε δημόσιο χώρο «προσβολή της δημόσιας αιδούς».

Ακόμα κι αν γλιτώσετε τη δίωξη, θα αντιμετωπίσετε νομικά κωλύματα στην προσπάθειά σας να ανοίξετε σπίτι, να μεγαλώσετε παιδιά και να εκφράσετε την αγάπη σας όσο ελεύθερα μπορούν και οι straight.

Ο υπερβάλλων ζήλος της αστυνομίας για την «επιβολή» του νόμου πιστοποιεί με βεβαιότητα ότι οι «αδερφές» θα κυνηγηθούν ενθουσιωδώς, ενώ οι βιαιοπραγίες εναντίον των gay θα εξιχνιαστούν, με βαριά καρδιά, κατόπιν εορτής και ίσως ακολουθήσουν και συλλήψεις...

Η σωματική βία

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1969 ένας άντρας έφτασε στον κοινόχρηστο χώρο του Wimbledon. Ως γνωστόν πρόκειται για ένα δημοφιλές στέκι ομοφυλόφιλων οπότε υποθέσαμε πως ήταν ένας από τους gay αδερφούς μας. Ανεξάρτητα απ’ το αν είχαμε πέσει μέσα ή όχι, μία ομάδα νέων από έναν κοντινό οικισμό επιτέθηκε ξαφνικά στον άντρα και τον χτύπησαν κυριολεκτικά μέχρι θανάτου με παλούκια και κλωτσιές. Αργότερα ένα αγόρι απ’ την ίδια γειτονιά δήλωσε: «Όταν πλακώνεις μια αδερφή, δε σκέφτεσαι αν αυτό που κάνεις είναι λάθος. Σκέφτεσαι ότι κάνεις το σωστό. Αν θέλεις να ληστέψεις μια αδερφή, μπορείς να του πάρεις ό,τι θέλεις, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς απ’ την αστυνομία, γιατί απλά ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πάνε στην αστυνομία». (Sunday Times, 21/7/1971)

Από τότε άλλος ένας άντρας δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο στο δασάκι του Hampstead. Αλλά ο φόνος αποτελεί απλώς την πιο ακραία έκφανση της βίας στην οποία εκτιθέμαστε, χωρίς να απολαμβάνουμε το παραμικρό προνόμιο προστασίας. Συνήθως μας παίρνουν τα λεφτά ή απλά μας δέρνουν - και το ίδιο συμβαίνει στις «ανδροπρεπείς» γυναίκες σε κάποιες περιοχές.

Η ψυχιατρική

Μία επιτυχημένη μέθοδος καταπίεσης των ανθρώπων και πρόληψης απέναντι στις ανεπιθύμητες αντιδράσεις τους είναι να τους πείσεις, και μαζί όλη την υπόλοιπη κοινωνία, πως είναι άρρωστοι. Έχει ανθίσει έτσι ένα ρεύμα ψυχιατρικής «θεωρίας» και «θεραπευτικής» που ασχολείται με την επίλυση των «προβλημάτων» και την «μεταχείριση» των ομοφυλόφιλων.

Φέρνοντας κατά νου ό,τι έχουμε περιγράψει έως αυτή τη στιγμή, γίνεται κατανοητό ότι οι gay ενδέχεται να καταλήξουν καταθλιπτικοί ή παρανοϊκοί. Παρ’ όλα αυτά, η προτροπή προς τους ομοφυλόφιλους να στρέφονται σε ψυχίατρους όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα δεν αποτελεί παρά ένα μέρος του όλου σχεδίου.

Σκεπτόμενη με θεμέλιο όχι την επιστημονική αλήθεια αλλά τις κοινωνικές συμβάσεις και προκαταλήψεις, η κυρίαρχη ψυχιατρική τάση αποδέχεται τη δεσπόζουσα παράσταση ότι οι έμφυλοι ρόλοι του αρσενικού και του θηλυκού είναι «καλοί» και «φυσιολογικοί» και προσπαθεί να συμμορφώσει τους «ασθενείς» προς αυτήν την κατεύθυνση. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δε στεφθεί με επιτυχία, οι ειδικοί τους συστήνουν να αποδεχτούν τους εαυτούς τους ως «παρεκκλίνοντες». Μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε με αρκετή βεβαιότητα στο εξής συμπέρασμα: αν οι ψυχίατροι δήλωναν πως η ομοφυλοφιλία είναι άκρως φυσιολογική και ικανοποιητική και πως η όλη δυσφορία έγκειται στην αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί αυτό το γεγονός, θα έχαναν ένα μεγάλο κομμάτι της πελατείας τους.

Η ψυχιατρική «μεταχείριση» μπορεί να πάρει τη μορφή είτε της εξαντλητικής «ψυχοθεραπείας» είτε της θεραπείας της αποστροφής, η οποία θεμελιώνεται στη χοντροκομμένη θεωρία ότι αν χτυπήσεις αρκετά κάποιον, θα κάνει τελικά ό,τι θελήσεις.

Μία άλλη μορφή «θεραπείας» είναι ο χημικά επιχορηγούμενος ευνουχισμός, ενώ υπάρχει και η θεραπεία της αφαίρεσης μέρους του εγκεφάλου με στόχο την (επιτυχημένη συνήθως) μετατροπή του ασθενή σε ένα άφυλο φυτό.

Η πηγή της ψυχιατρικής εξουσίας πάντως σε καμία περίπτωση δεν εντοπίζεται σε αυτού του είδους τις «θεραπείες». Η κοινωνική τους επιρροή απορρέει από τα απλοϊκά μα επικίνδυνα επιχειρήματα με τα οποία πασχίζουν να δικαιώσουν την προκατάληψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι μία νοσηρή ή ατυχής κατάσταση, και τα οποία επιστρατεύονται για να εξαπολύσουν αυτήν την συνολική επίθεση ενάντια στο δικαίωμά μας να πράττουμε όπως εμείς επιλέγουμε. Από αυτήν την άποψη, αμελητέες διαφορές εντοπίζονται μεταξύ του ψυχίατρου που λέει: «Βάσει στατιστικών μπορούμε να αποδείξουμε ότι η ομοφυλοφιλία συνδέεται με την παράνοια», και αυτού που υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι «προβληματική» επειδή «απορρίπτεται κοινωνικά». Ο πρώτος δεν είναι παρά ένας επικίνδυνος ηλίθιος - αδυνατεί να κατανοήσει ότι η ίδια η κοινωνία οδηγεί τους gay στην τρέλα. Ο δεύτερος είναι ένα γουρούνι επειδή το κατανοεί, αλλά επιλέγει συνειδητά την πλευρά των καταπιεστών.

Θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το ότι οι ψυχίατροι κατέχουν τέτοιο κύρος και οικονομικά προνόμια, ειδικά αν θυμηθούμε τις υστερικές παραφωνίες και ασυνέπειες μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στον τομέα τους, ή το γεγονός ότι σπάνια λαμβάνουν υπόψη τους ίδιους τους gay κατά το σχηματισμό των πορισμάτων τους. Στην πραγματικότητα, όσο τους είναι δυνατόν, αποφεύγουν οποιαδήποτε συναναστροφή μαζί τους, καθώς γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα άφηνε μετέωρες τις θεωρίες τους.

Η «αυτό-καταπίεση»

Η ολοκληρωτική επιτυχία κάθε είδους καταπίεσης είναι το να καταπιέζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Η αυτό-καταπίεση επιτυγχάνεται όταν ο gay έχει υιοθετήσει και εσωτερικεύσει τις παραστάσεις των straight για το θετικό και το αρνητικό. Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει: «Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε όντως παρά φύσιν». Ή μεταφράζεται στο να πράττεις όπως επιθυμείς, αλλά με μία ισχυρή δόση ντροπής και απέχθειας - ή σε μία κατάσταση διαχωρισμού, όπου στρέφεις το βλέμμα σου απ’ την πραγματικότητα: να είσαι gay όχι επειδή το απολαμβάνεις, αλλά επειδή τρέμεις στην ιδέα οτιδήποτε λιγότερο ανώνυμου, οτιδήποτε περισσότερο αναγνωρίσιμου. Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει: «Δέχομαι αυτό που είμαι», εννοώντας «Δέχομαι ότι αυτό που είμαι είναι περιθωριακό και κάπως αξιοθρήνητο». Η αυτό-καταπίεση είναι και κάθε άλλο είδος απολογίας: «Ζούμε μαζί 10 χρόνια τώρα και όλοι οι παντρεμένοι φίλοι μας ξέρουν για μας και θεωρούν πως είμαστε το ίδιο μ’ αυτούς». Γιατί; Δεν είστε.

Η αυτό-καταπίεση είναι η χαριτωμένη λεσβία που λέει: «Δε μπορώ αυτές τις βαρβάτες γκόμενες που μοιάζουν με φορτηγατζήδες» - ο αρρενωπός gay που περιφρονεί «αυτές τις αξιολύπητες κραγμένες». Είναι αυτό-καταπίεση γιατί δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος να λες: «Είμαι ένας καλός, φυσιολογικός gay, ακριβώς όπως ένας ελκυστικός ετεροφυλόφιλος».

Το έσχατο όριο της αυτό-καταπίεσης είναι η αποφυγή της αναμέτρησης με την straight κοινωνία, και συνεπώς της πρόκλησης περισσότερης εχθρότητας: Η αυτό-καταπίεση κηρύσσει, και το πιστεύει: «Δεν καταπιέζομαι».



Γιατί καταπιεζόμαστε


Οι gay καταπιέζονται. Όπως έχουμε ήδη δείξει, αντιμετωπίζουμε τις προκαταλήψεις, την εχθρότητα και τη βία της straight κοινωνίας, και το πεδίο επιλογών μας σε εργασία και ελεύθερο χρόνο είναι περιορισμένο σε σύγκριση με των straight. Δε θα ‘πρεπε να διεκδικήσουμε μεταρρυθμίσεις που θα μας εξασφάλιζαν ανοχή και ισότητα; Ασφαλώς και θα έπρεπε -ισότητα απέναντι στο νόμο και προστασία από αντι-ομοφυλοφιλικές επιθέσεις είναι το λιγότερο που μπορούμε να ζητήσουμε στα πλαίσια μίας φιλελεύθερης/δημοκρατικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά μας δικαιώματα.

Αλλά η απελευθέρωση των gay δε μπορεί να περιοριστεί σε μεταρρυθμίσεις. Θα σημάνει τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι όμως στ’ αλήθεια απαραίτητο κάτι τέτοιο; Πώς, ενώ δυσκολευόμαστε να επιτύχουμε μεταρρυθμίσεις στο υπάρχον, θα κερδίσουμε την υποστήριξη των straight με το «στίγμα» του επαναστάτη πάνω μας;

Οι μεταρρυθμίσεις ίσως βελτιώσουν την κατάστασή μας για ένα διάστημα: τροποποιήσεις του νομικού κώδικα ενδέχεται να μειώσουν την εχθρότητα και να αυξήσουν την ανεκτικότητα των straight, αλλά η μεταρρύθμιση αδυνατεί να αγγίξει τη βαθιά ριζωμένη θέση τους ότι η ομοφυλοφιλία είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας τρόπος ζωής κατώτερος απ’ το δικό τους, και στη χειρότερη μία νοσηρή διαστροφή. Θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από μεταρρυθμίσεις για να αλλάξεις αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί θεμελιώνεται στον βασικότερο όλων των κοινωνικών θεσμών, την Πατριαρχική Οικογένεια.

Όλων μας η ανατροφή καταλήγει στην πεποίθηση ότι η οικογένεια είναι πηγή ευτυχίας και ασφάλειας. Αλλά ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σ’ αυτήν. Στο εσωτερικό της μικρής οικογενειακής μονάδας, όπου ο κυρίαρχος άνδρας και η υποτελής γυναίκα του μεγαλώνουν τα παιδιά τους καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, όλες οι παραστάσεις μας για τη σεξουαλικότητα διαμορφώνονται σε πολύ μικρή ηλικία. Πριν καλά-καλά μιλήσουμε, και ασφαλώς πολύ πριν καταφέρουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, μαθαίνουμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένα ανθρώπινα γνωρίσματα που είναι «θηλυκά» και άλλα που είναι «αρσενικά», και κυρίως ότι όλα αυτά είναι θεόσταλτα και αμετάβλητα. Δύσκολα αλλάζεις πεποιθήσεις που σχηματίζονται τόσο νωρίς, μα στην πραγματικότητα πρόκειται για πλαστές πεποιθήσεις. Ό,τι μας διδάσκεται για τις διαφορές μεταξύ γυναίκας και άνδρας είναι προπαγάνδα, όχι πραγματικότητα.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν υπάρχουν αποδεδειγμένες συστηματικές διαφορές μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, εκτός από τις προφανείς βιολογικές. Τα ανδρικά και θηλυκά γεννητικά όργανα και οι λειτουργίες αναπαραγωγής τους διαφέρουν όντως, όπως και άλλα σωματικά τους χαρακτηριστικά, αλλά κάθε διαφορά στην ιδιοσυγκρασία, στις κλίσεις τους κλπ είναι προϊόν της οικογενειακής ανατροφής και των κοινωνικών πιέσεων και όχι έμφυτη ιδιότητα.

Τα ανθρώπινα όντα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα ασφυκτικά μοντέλα του «αρσενικού» και του «θηλυκού» - θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να αυτοδιαμορφωθούμε, να αναπτύξουμε τη διαφορετικότητά μας. Αλλά στην παρούσα συνθήκη υπάρχουν μόνο αυτοί οι δύο ρόλοι και πρέπει όλοι μας να προσαρμοστούμε, ενώ παράλληλα οι περισσότεροι άνθρωποι -συμπεριλαμβανομένων και των gay - στέκονται αμήχανοι μπροστά στην επίθεση στα στερεότυπα και τους έμφυλους ρόλους, τρέμοντας στην ιδέα ότι τα παιδιά τους «δε θα μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς κάποιον για να ταυτιστούν», ή ότι «πλέον θα είναι όλοι ίδιοι» - φοβούμενοι δηλαδή ότι ανοίγει ο δρόμος για το τέλειο χάος ή την απόλυτη ομοιομορφία. Θα υπήρχε όντως μεγαλύτερη ποικιλία στα πρότυπα και ελευθερία στον πειραματισμό, αλλά η διαπίστωση πως κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο χάος είναι απλώς αβάσιμη.

Με την ίδια μας την ύπαρξη ως gay, βρισκόμαστε απέναντι σ’ αυτούς τους ρόλους. Είναι αρκετά προφανές το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι αδυνατούν να συμμορφωθούν προς τις κατηγορίες του αρσενικού και του θηλυκού, και αυτός είναι ένας απ’ τους κύριους λόγους που αντιμετωπιζόμαστε με καχυποψία, μιας και είναι κοινώς γνωστό και αποδεκτό οι δύο αυτοί ρόλοι είναι οι μόνοι φυσιολογικοί.

Ολόκληρη η κοινωνία δομείται στο έδαφος της πατριαρχικής οικογένειας και της αποθέωσης των έμφυλων ρόλων. Η θρησκεία, η σύγχρονη ηθικίζουσα τέχνη, η λογοτεχνία και ο αθλητισμός ενισχύουν από κοινού αυτά τα στερεότυπα. Με άλλα λόγια, αυτή η κοινωνία είναι σεξιστική. Πρόκειται για μία κοινωνία όπου το βιολογικό φύλο υπερκαθορίζει το σύνολο σχεδόν των ανθρώπινων πράξεων και επιλογών. Μία κατάσταση στην οποία οι άνδρες είναι οι προνομιούχοι και οι γυναίκες αντικείμενα προς χρήση τους, σεξουαλική ή άλλη.

Καθώς διδάσκεται σε όλα τα παιδιά ότι τα αγόρια οφείλουν να είναι επιθετικά και περιπετειώδη, ενώ τα κορίτσια παθητικά και πειθήνια, αναλόγως συμπεριφέρονται και αυτά αργότερα στη ζωή τους, ενώ τείνουν να πιστεύουν ότι έτσι θα έπρεπε να πράττει και ολόκληρη η κοινωνία

Συνεπώς ο σεξισμός δεν πλήττει μόνο τους gay, αλλά και τις γυναίκες εν συνόλω. Υποτίθεται πως επειδή οι γυναίκες γεννούν παιδιά θα έπρεπε επίσης να αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ανατροφή, και επομένως να αποκλείονται αυτόματα από κάθε άλλη επιδίωξη ή δραστηριότητα.

Παρ’ όλα αυτά, μιας και η κατήχηση των μικρών παιδιών σ’ αυτές τις συμπεριφορές δεν στέφεται πάντοτε με επιτυχία (αν γινόταν κάτι τέτοιο, δε θα υπήρχαν καν gay), οι ιδέες που εσωτερικεύονται σχεδόν ασυνείδητα στις νεαρές ηλικίες πρέπει να ενισχυθούν στον έφηβο από μία συνειδητή, πλέον, έκφραση ανδρικού σωβινισμού: της ιδεολογικής αντανάκλασης της αρσενικής ανωτερότητας. Ο ανδρικός σωβινισμός δε συνίσταται στο μίσος για τις γυναίκες, αλλά οι άντρες σωβινιστές τις αποδέχονται μόνον ως κατουσίαν κατώτερα όντα. Αποτελεί μία σαφή έκφραση της ανδρικής εξουσίας και των ανδρικών προνομίων, και παρόλο που είναι πιθανό για κάποιον gay να είναι παράλληλα σωβινιστής, η ίδια του η φύση εναντιώνεται στο σωβινισμό όσο αρνείται τον (ανδρικό) κυριαρχικό ρόλο του απέναντι στο γυναικείο φύλο και, κυρίως, τα «αρσενικά», «αρρενωπά» πρότυπα.

Είναι εξαιτίας της πατριαρχικής οικογένειας που δε μας αρκεί η μεταρρύθμιση. Η ελευθερία για τους gay δε θα κατακτηθεί παρά μόνον όταν όλοι και όλες απελευθερωθούμε από την υποκρισία των έμφυλων ρόλων και το «ζουρλομανδύα» των σεξιστικών κανόνων που πνίγουν τη σεξουαλικότητά μας. Και δεν πρόκειται να απελευθερωθούμε ποτέ απ’ όλα αυτά όσο η πατριαρχική οικογένεια θα συνεχίσει να αναπαράγεται σε κάθε γενιά.

Αλλά γιατί να μη μπορούμε να αλλάξουμε τις μεθόδους ανατροφής των παιδιών μας χωρίς την προσπάθεια μετασχηματισμού ολόκληρης της κοινωνικής δομής;

Γιατί ο σεξισμός δεν είναι απλώς ένα ατυχές συμβάν -συνιστά ένα ουσιώδες κομμάτι της υπάρχουσας κοινωνίας και δε μπορεί να αλλάξει αν δε μεταμορφωθεί και ολόκληρη η κοινωνία μαζί του. Πρώτα απ’ όλα, η κοινωνία μας κυριαρχείται σε κάθε επίπεδο από άνδρες, οι οποίοι φυσικά φροντίζουν να διαφυλάσσουν αυτό το προνόμιο. Δεύτερον, η παρούσα οργάνωση της εργασίας και της παραγωγής εξαρτάται από την ύπαρξη και την ισχύ της πατριαρχικής οικογένειας. Οι συντηρητικοί κοινωνιολόγοι τονίζουν ότι η μικρή οικογενειακή μονάδα των δύο γονέων και των παιδιών τους είναι θεμελιώδης για τη σύγχρονη οικογένεια στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο, όπου η εργασία συνεχώς εξειδικεύεται και αυταρχικοποιείται, με άλλα λόγια γίνεται όλο και πιο βαρετή. Ο άνδρας δε θα δούλευε στη γραμμή συναρμολόγησης αν δεν είχε γυναίκα και παιδιά να «θρέψει». Δε θα έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά αν δεν είχε μία υπομονετική και κατανοητική οικογένεια πρόθυμη να τον ακολουθήσει στις επιλογές του, να προσαρμοστεί στις ανάγκες του, να ανεχτεί τα νεύρα του όταν γυρνάει σπίτι τσατισμένος με το αφεντικό.

Αν επίσης δεν ήταν έτσι διαμορφωμένη η «αιχμάλωτη» σύζυγος, εκπαιδευμένη από τις διαφημίσεις και ό,τι διαβάζει ώστε να θεωρεί ότι χρειάζεται ακόμα περισσότερα άχρηστα καταναλωτικά αγαθά για το σπίτι, τη δική της περιποίηση και την καλοπέραση των παιδιών της, το οικονομικό μας σύστημα θα αδυνατούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά, καθώς βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην κατανάλωση περιττών βιομηχανικών προϊόντων, προϊόντων πολύ περισσότερων απ’ όσα χρειαζόμαστε. Η νοικοκυρά, με την εμμονή της να αποκτήσει όσα περισσότερα υλικά αγαθά γίνεται, αποτελεί τον βασικό παράγοντα αυτού του είδους σπατάλης. Κανένα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να την ικανοποιήσει αφού θα εμφανίζεται πάντα κάτι καλύτερο, ενώ το περίσσευμα αυτών των ψευδό-αναγκών συμβαδίζει με την απουσία πραγματικά απαραίτητων αγαθών και υπηρεσιών, όπως η επαρκής εστίαση και η ποιοτική παιδεία.

Η ηθική και η ιδεολογία της κουλτούρας μας έχει συνοψιστεί ικανοποιητικά από τον εχθρό. Παραθέτουμε εδώ απόσπασμα από ένα αμερικανικό αλφαβητάρι της ψυχιατρικής. Ο Dr. Fred Brown, συγγραφέας του, υποστηρίζει: «Οι αξίες του δυτικού πολιτισμού θεμελιώθηκαν στην ιερότητα της οικογένειας, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την επικρότηση του «να πηγαίνεις μπροστά». Η οικογένεια μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσα από ετεροφυλόφιλες επαφές και αυτό δίνει στη γυναίκα υψηλή αξία. (Παρατηρήστε τον τρόπο με τον οποίο η γυναίκα εκτιμάται ως μορφή ιδιοκτησίας) Η απόκτηση ιδιοκτησίας και η υλική επιτυχία θεωρούνται ανδρικοί στόχοι. Το άτομο που είναι φαινομενικά ανδροπρεπές αλλά εντάσσεται στις θηλυκές τάξεις για λόγους σεξουαλικών προτιμήσεων προς άλλους άνδρες, αρνείται τις αξίες του πολιτισμού μας. Με αυτήν του την άρνηση υποτιμάει τους στόχους που δίνουν νόημα και χρωματίζουν συναισθηματικά την κοινωνία μας, και μ’ αυτόν τον τρόπο προκαλεί την εχθρότητα αυτών για τους οποίους τέτοιες αξίες έχουν βαρύνουσα σημασία.»

Ενώ συνυπογράφουμε την παραπάνω περιγραφή της κοινωνίας μας και των αξιών της, καταλήγουμε σε τελείως διαφορετικό συμπέρασμα. Εμείς οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες όντως αρνούμαστε αυτές τις πολιτισμικές αξίες. Θεωρούμε ότι η σημερινή κοινωνία που περιγράφει ο Dr. Brown είναι μία λάθος κοινωνία. Θεωρούμε ότι η εργασία στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο θα μπορούσε να οργανωθεί με πιο ανθρώπινους όρους, κάθε δουλειά να γίνει πιο δημιουργική και ευχάριστη, και ότι ο τρόπος με τον οποίο δομείται σήμερα η κοινωνία εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής κυρίαρχης ομάδας ετεροφυλόφιλων ανδρών που απαιτούν συνεχώς περισσότερο κύρος και χρήμα, ενώ αντιτίθεται στα συμφέροντα των ανθρώπων σα σύνολο. Θεωρούμε επίσης ότι τα εισοδήματά μας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με πολύ πιο αξιόλογο και δημιουργικό τρόπο απ’ ότι τώρα, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέχρι να αλλάξει και το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο της ανδρικής κυριαρχίας.

Γι’ αυτό οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα καταφέρναμε να «αποσπάσουμε» κοπιωδώς από τους εξουσιαστές μας θα παρέμενε εύθραυστη και αδύναμη. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε, μαζί με το γυναικείο κίνημα, για κάτι περισσότερο από την μεταρρύθμιση. Πρέπει να θέσουμε ως στόχο μας την κατάργηση της οικογένειας, έτσι ώστε να είναι αδύνατη κάθε επιστροφή στο σεξιστικό σύστημα της ανδρικής ανωτερότητας.



Μπορούμε να τα καταφέρουμε

Παρόλο που ο αγώνας μας θα αποδειχθεί επίπονος και οι νίκες μας δε επιτευχθούν ανώδυνα, η κατάργηση της οικογένειας και των πολιτισμικών διακρίσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν αποτελεί ιδεαλιστικό στόχο. Αν και οι διακρίσεις αυτές μας έχουν συνοδεύσει στην ιστορία, η ανθρωπότητα βρίσκεται επιτέλους σε θέση να προχωρήσει παραπέρα.

Κανείς εκτός των αντιδραστικών και των συντηρητικών δεν πιστεύει στη φαντασίωση της «φυσικής κατάστασης του ανθρώπου». Αυτό ακριβώς που διαφοροποιεί τα ανθρώπινα όντα από τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου είναι η «αφυσικότητά» τους. Στην πραγματικότητα ο πολιτισμός αποτελεί την εξελικτική διαδικασία της απομάκρυνσής μας από τους περιορισμούς του φυσικού περιβάλλοντος προς την επινόηση ενός όλο και πολυπλοκότερου τρόπου ελέγχου του. Είναι «αφύσικο» να ταξιδεύεις αεροπορικώς. Είναι «αφύσικο» να παίρνεις φάρμακα και να πραγματοποιείς χειρουργικές επεμβάσεις. Τα ρούχα και τα παπούτσια δε φυτρώνουν στα δέντρα. Τα ζώα δε μαγειρεύουν την τροφή τους. Αυτή η εξέλιξη πραγματοποιήθηκε λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης, δηλαδή όλων αυτών των εργαλείων και των ικανοτήτων που μας βοηθούν να ελέγχουμε το φυσικό περιβάλλον.

Βρισκόμαστε στην εποχή που το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, ακόμα και η αναπαραγωγή του είδους, συνδέεται «αφύσικα» (δηλ. βελτιώνεται) με την τεχνολογία. Παραδοσιακά η αναπαραγωγή παραδινόταν στις ανεξέλεγκτες βιολογικές λειτουργίες που κληρονομήσαμε απ’ τους ζωώδεις προγόνους μας, αλλά η σύγχρονη επιστήμη, μειώνοντας δραστικά τη βρεφική θνησιμότητα, απάλλαξε τις γυναίκες από το να γεννούν πάνω από δύο ή τρία μωρά, ενώ οι αντισυλληπτικοί μέθοδοι κατέστησαν δυνατό τον συνειδητό έλεγχο της εγκυμοσύνης και την αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την αναπαραγωγή. Σήμερα οι πρόσφατες εξελίξεις είναι κοντά στο να βοηθήσουν τις γυναίκες να απαλλαγούν απ’ τα βιολογικά τους δεσμά μέσω της κατασκευής τεχνητής μήτρας. Δε χρειάζεται πλέον να σηκώνουν το βάρος της τεκνοποίησης ως το κεντρικό τους καθήκον στη ζωή.

Το σημερινό σύστημα των έμφυλων ρόλων «αρσενικού» και «θηλυκού» βασίζεται στον τρόπο που οργανωνόταν αρχικά η αναπαραγωγή. Η ελευθερία του άνδρα από την παρατεταμένη σωματική επιβάρυνση της γέννας του έδωσε μία προνομιακή θέση, η οποία ενισχύθηκε απ’ την ιδεολογία της ανδρικής ανωτερότητας. Αλλά η τεχνολογία έχει πλέον αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που το παραδοσιακό έμφυλο σύστημα δεν είναι πια απαραίτητο.

Κι όμως, η κοινωνική εξέλιξη δεν ακολουθεί μηχανικά τη σταθερή τεχνολογική ανάπτυξη. Η έμφυλη διάκριση και η οικογενειακή μονάδα που δομείται γύρω της δε θα εξαλειφθούν απλώς επειδή έχουν πάψει να είναι απαραίτητες. Η σεξιστική κουλτούρα δίνει στους ετεροφυλόφιλους άνδρες προνόμια τα οποία, όπως κάθε προνομιούχα τάξη, δε θα παραδώσουν αμαχητί. Πρέπει συνεπώς όλοι και όλες εμείς που καταπιεζόμαστε απ’ αυτήν την κουλτούρα (γυναίκες και gay) να συσπειρωθούμε για να την πολεμήσουμε. Η κατάρρευση του σεξισμού και της οικογένειας θα ωφελήσει τον καθένα και την καθεμιά από μας. Οφείλουμε να συνεργαστούμε με το γυναικείο κίνημα αφού η καταπίεσή τους είναι και δική μας, και συσπειρωμένοι να βαδίσουμε στο δρόμο της κοινής μας απελευθέρωσης.



Ένας νέος τρόπος ζωής

Στην τελευταία ενότητα σκοπεύουμε να σκιαγραφήσουμε μερικές από τις πρακτικές που θα πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα της απελευθέρωσης των gay για να πραγματοποιήσει αυτήν την επανάσταση. Αλλά υπάρχει μία σημαντική πτυχή αυτής της απελευθέρωσης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή και μπορούμε να αρχίσουμε να την αναπτύσσουμε εδώ και τώρα - τη δημιουργία ενός νέου, απελευθερωμένου τρόπου ζωής που θα προαναγγέλλει, όσο είναι αυτό δυνατόν, την ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος.

Οι gay δείχνουν το δρόμο. Από μια άποψη είμαστε ήδη πιο μπροστά απ’ τους straight ανθρώπους. Βρισκόμαστε ήδη εκτός του θεσμού της οικογένειας και έχουμε ήδη απορρίψει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τους «ανδρικούς» και «γυναικείους» ρόλους που η κοινωνία έχει σχεδιάσει για λογαριασμό μας. Σε μια συνθήκη κυριαρχημένη από τη σεξιστική κουλτούρα αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, για τους ετεροφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες να ξεφύγουν από την αυσ

off-topic: Χριστοφορε υποσχομαι να το διαβασω αλλα οχι τωρα...

δεν σου ζήτησα να το διαβάσεις, ούτε το δημοσίευσα μόνο για σένα

Με τη νοοτροπία αυτή η μπολσεβίκικη επανάσταση δε θα είχε γίνει ποτέ. Δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να ξυπνήσει μια μέρα και να κάνει επανάσταση, αν δεν έχει αγωνιστεί πρώτα για διάφορα "μικρά" αιτήματα. Είναι πέρα για πέρα δυνατόν τα ρεφορμιστικά αιτήματα να μετουσιωθούν σε επαναστατικά, καθώς προχωρά η συνειδητοποίηση των αγωνιζόμενων.

μια συνολική απάντηση μπορεί να δοθεί σε αυτά που γράφεις, σε αυτό και στο προηγούμενο μνμ...(σε συνάρτηση με όσα γράφει η νέσσα, τα οποία και προσυπογράφω)

πρώτον, ότι το gay κίνημα δεν είναι ένα ενιαίο πολιτικά κίνημα...

και δεύτερον, ότι για ριζοσπαστικοποιμένα κομμάτια του, το ζήτημα της αναγνώρισης του γάμου, για κοινωνικούς όσο και προφανώς για οικονομικούς λόγους, είναι τόσο αποπροσανατολιστικό, όσο το αίτημα του ΚΚΕ για 1400 κατώτατο μισθό εργασίας (ζήτημα κοινωνικής και οικονομικής υφής) ή της "σωστής" μεταχείρησης των μεταναστών (ζήτημα κοινωνικής και οικονομικής υφής) μέσα στον καπιταλισμό...

και πως μπορείς να απαξιώνεις με τέτοιο τρόπο όπου σε συμφέρει τις οικονομικές αξιώσεις, τη στιγμή που στη κοσμοθεωρία που υποστηρίζεις οι οικονομικές σχέσεις αποτελούν το θεμελιωδέστερο κεφάλαιο κάθε κοινωνικής, ηθικής και πολιτικής σχέσης στη κοινωνία...και βρίσκονται σε πλήρη αλληλεξάρτηση τα τρία τελευταία με το πρώτο (και αντίστροφα φυσικά...)

ixic_

το "μανιφέστο των gay" είναι μια ακόμα μπαρούφα μικροαστικής καταπίεσης με δόσεις θυμωμένου ψευτοεπαναστατισμού.

Πολύ κακό, πολύ φασαρία, πολλές φωνές χωρίς να αγγίζουν στο ελάχιστο την καρδία του προβλήματος.

Αν δεν κάνεις την ανάλυσή σου και δεν δώσεις τις προτάσεις σου στο βασικό ζήτημα της οικονομίας τότε είναι λόγια.. λόγια...λόγια κομπολόγια!

Ετσι, για να κρύβουμε ποιος και τι ευθύνεται πίσω απο κάθε είδους καταπίεση!!!

"Μετουσιωση" γινεται μονο στη.. Θεια Μεταληψη: "λαβετε φαγετε, τουτο εστι το σωμα μου", και στις αλχημειες του μεσσαιωνα.

Τα ρεφορμιστικα αιτηματα δεν μπορουσαν και δεν μπορουν να γινουν επαναστατικα. Αυτο που μπορει να γινει ειναι ο κοσμος που υποστηριζει ρεφορμιστικα αιτηματα να πεισθει οτι προκειται για αδιεξοδο, και να υιοθετησει αιτηματα επαναστατικα. Και αυτο γινεται καταδειχνοντας του και τη ρεφορμιστικη φυση των αιτηματων του, και τον αντιδραστικο ρολο του ρεφορμισμου, με σκοπο να τον κανεις να εγκαταλειψει τα αιτηματα.

Οταν στεκεσαι ενεργα υποστηριχτης των αιτηματων των gay, με τη μορφη που τα προβαλουν, δεν τους βοηθας να ριζοσπαστικοποιηθουν. Ισα ισα, δινεις πατημα για αλλη μια αποπειρα να ορθωθει το αναχωμα.

Το αιτημα του ΚΚΕ για 1400 κατωτατο μισθο ειναι αιτημα που προβαλεται απο τη σκοπια του σοσιαλισμου. Τα 1400 ευρω ειναι, με βαση υπολογισμους, το κατωτερο ποσο που μπορει να δικαιολογησει μια αξιοπρεπη διαβιωση, και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΟ. Διπλα του ερχονται και αλλα αιτηματα, περι κατωτατης συνταξης, περι κατωτατου επιδοματος ανεργιας, περι ενιαιας ασφαλισης κλπ κλπ, αιτηματα που ειναι γνωστο οτι δεν μπορουν να ενσωματωθουν στο καπιταλιστικο συστημα, γι' αυτο ερχονται "πακετο" με συνολικη προταση για αλλαγη εξουσιας και οικονομιας.

Δεν απαξιωνω τις οικονομικες αξιωσεις που "δε με συμφερουν", αλλα τις οικονομικες αξιωσεις που παραμενουν αξιωσεις οικονομικες και δεν προχωρανε ενα βημα παραπερα. Εχει ξαναναφερθει ως παραδειγμα, η λεγομενη "γενια των 700 ευρω", που απο μονη της η φραση ειναι αντιδραστικη και αποπροσανατολιστικη: "Γενια των 700 ευρω" σημαινει "καν' τα 1000 και καθαρισαμε", ενω η ουσια δεν βρισκεται μονο στα 700 ευρω ως μεσο μισθο, αλλα στην καταργηση των συλλογικων συμβασεων, των εισφορων του εργοδοτη, της ασφαλισης και ολα αυτα τα.. ομορφα.
Τα 100 ή 200 ευρω παραπανω ειναι προφανως πολυ σημαντικο θεμα, και θα ειναι και πολυ σημαντικη κατακτηση, αλλα απο μονα τους δεν λυνουν τα προβληματα. Ισα ισα, εαν υιοθετηθει η διαπραγματευση σε τετοιου ειδους αιτηματα ("δωσε 100 και οχι 50 ευρω αυξηση", "δωσε και σε μενα που ειμαι ομοφυλοφιλος οικογενειακο επιδομα" κλπ) τοτε ριζωνει η ρεφορμιστικη αντιληψη και η αντιληψη του "ξεροκομματου" ("παρε ενα ξεροκομματο και μη μας πρηζεις αλλο")

Δόγμα νο. 1:
Επιχείρημα; Κανένα.

Δόγμα νο. 2:
Επιχείρημα; Κανένα.

Δόγμα νο. 3:
Επιχείρημα; Κανένα.

Δόγμα νο. 4:
Επιχείρημα; Κανένα.


Άποψή σου. Άλλοι θεωρούν ότι ο αγώνας συνεχίζεται.

Είναι χαριτωμένη η αντίδραση σε αυτό που είπε ο χριστόφορος:

Ο promitheas έγραψε μια λαϊκή ατάκα ώστε να ταιριάζει με το γνωστό προφίλ και ο aliakmwn κάθισε κι έγραψε τους λόγους για τους οποίους τέτοια εκδήλωση δεν πρέπει να λέγεται "κίνημα" ούτε "επανάσταση" ούτε "ριζοσπαστική".


Έχω νέα για σας, κύριοι δηλωμένοι αριστεροί ακτιβιστές. Οι ορολογίες σας έχουν πλέον αποκτήσει μεταφορική έννοια για σας, υποθέτω λόγω της εσώκλειστης χρήσης τους. Διαφορετικά δε θα έβλεπα να επιδιώκεται να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός "αντιδραστικός" σε μια τέτοιου είδους εκδήλωση. Βρίσκω άστοχο έναν τέτοιο (παλιό) πολιτικό όρο που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον όποιον ανταγωνισμό νιώθετε στην "αγωνιστικότητα" και την "επαναστατικότητα". Υποθέτω όμως ότι δε γίνεται να προβλεφθεί διαφορετική αντιμετώπιση λόγω των δειγμάτων γενικότερης αποζήτησης της καθαρότητας. Ταιριάζουν εδώ οι λέξεις εκφυλισμός και τέλμα.


Το θέμα είναι ότι αυτή η lbgt κοινότητα που λέει και ο χριστόφορος είναι εδώ και κάτι κάνει. Κάτι δείχνει, και κάποιοι θα δουν. Αυτό ήταν και ο κυριότερος σκοπός της.

Κάτι άλλο, παρατηρώ ομοιότητες με το φεμινιστικό κίνημα του προηγούμενου αιώνα. Πιστεύω πως η κύρια διαφορά τους είναι το μέγεθος της κοινότητας. Και τελικά, αυτό είναι που μετράει, πολιτικά και οικονομικά αν θέλετε.

Τέλος, να θυμηθώ να καθαρίσω τον εμετό μου μετά από αυτό:
Ο συγγραφέας χλευάζει την εικόνα των ομοφυλόφυλων ως ανθρώπων γράφωντας υποψίες για τη σεξουαλική προτίμηση κάποιων δημοσίων προσώπων κρίνοντας αποκλειστικά από την εμφάνισή τους και σύμφωνα με στερεότυπα! Αυτό και μόνο και επειδή γράφηκε στο τέλος του κειμένου, ακυρώνει όποια υπόνοια για ανοιχτόμυαλη αντιμετώπιση του ζητήματος ως κοινωνικό πρόβλημα από το συγκεκριμένο κείμενο.

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι αν και μερικές φορές αποφεύγονται οι συζητήσεις για κοινωνικά από φόβο του κουτσομπολιού, ξεκινά μια διαστρέβλωση της συζήτησης για πολιτικά και υιοθετεί τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με το κουτσομπολιό.

Τι λες ρε προμηθέα? Ποια οικονομία και κουραφέξαλα? Οι άνθρωποι κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας μπας και αλλάξουν τα συντηρητικά μυαλά της κοινωνίας ή πάρουν απόφαση τα λαμόγια που εκμεταλλεύονται ψηφοθηρικά τα συντηρητικά μυαλά να επιτρέψουν θεσμικά αυτό που θα πρεπε να επιτρέπεται εδώ και πολλά χρόνια: η ισότητα στα δικαιώματα των πολιτών ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων.
Πως καταφέρνεις να τα φτάσεις όλα σε 1-2 προτάσεις που περιέχουν τουλάχιστον 2 από τις λέξεις "μικροαστικός", "καπιταλισμός", "καταπίεση" ή/και "επανάσταση" δε μπορώ να το καταλάβω. Λες κι αν αύριο ξυπνούσαμε σε μια κομμουνιστική οικονομία ξαφνικά θα χαν αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων από συντηρητικά σε φιλελεύθερα.

Τουλάχιστον, αυτοί οι άνθρωποι κατεβαίνουν στο δρόμο και διαμαρτύρονται και διεκδικούν. Εσείς τι κάνετε, επαναστάτες του ποπ-κορν και των λέξεων που τελειώνουν σε "-ισμός"????

@Κυβος: Οταν χρησιμοποιεις λεξεις, οφειλεις να προσδιοριζεις το νοημα τους. Αλλιως δεν εχεις κοινο σημειο αναφορας με το συνομιλητη σου, και ο καθενας λεει απλα τα δικα του. Εαν υπαρχει διαφωνια επι των ορισμων, πολυ ευχαριστως να το συζητησουμε. Οχι ομως με ορους προσωπικων αναφορων του τυπου "το κανεις επειδη θελεις να μονοπωλεις τις λεξεις"

Το μονο για το οποιο δεν μπορεις να "μας" κατηγορησεις ειναι η χρηση "μεταφορων". Ακριβως το αντιθετο, προσπαθουμε να γινουμε οσο το δυνατον πιο σαφεις, μιλωντας κυριολεκτικα, και προσδιοριζοντας ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ τι εννοουμε με καθε λεξη, κι οχι να αφηνουμε τον καθενα να φανταζεται ο,τι θελει και να εξαπατηθει καταλαβαινοντας αλλα.

Εκφυλισμος (της συζητησης, της αντιληψης, της επικοινωνιας, της σκεψης) ειναι οταν αποφασιζεις να δωσεις δικους σου ορισμους στις λεξεις, ή ακομα χειροτερα οταν δεν δινεις καν ορισμους στις λεξεις αλλα τις χρησιμοποιεις με τροπο "διαισθητικο".
Ετσι, ονομαζεται αυτοματα και ακριτα "προοδευτικη" μια μαζα κοσμου στο δρομο που ζηταει απο την εξουσια κατι παραπανω απο αυτο που ηδη εχει, ή μια απεργια με συνθημα "κατω τα χερια απ' το ταμειο μας" και αλλα πολλα διαφορα.

Και το "κινημα των emo" διεκδικει πραγματα, αλλα δεν νομιζω οτι τιθεται ζητημα συμπορευσης... Το κινημα των nerds επισης! ;D

Προοδευτικούς δεν χαρακτηρίσαμε τους αγωνιστές, αλλά το κίνημα, στο οποίο ευελπιστούμε και καταβάλλουμε προσπάθεια ώστε να αναπτυχθούν επαναστατικά χαρακτηριστικά. Μέσω του κινήματος εξελίσσεται και ο άνθρωπος, καθώς περνούν και τα δύο από μία διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης.

Από αυτό:
Καταλαβαίνω ότι συγχέεις τον "ορισμό" και το "νόημα".

Δε θα συνεχίσω παρά μόνο θα πω ότι το απόλυτο σημείο αναφοράς σε μια λέξη είναι η ετυμολογία της.

"Μ' αλλα λογια ν' αγαπιωμαστε" Κυβε...

Μάλλον τελείως εκτός θέματος, μια που είχα να δώ το τόπικ καιρο και έχετε προχωρήσει τη συζήτηση, αλλά θα ήθελα στο σημείο αυτό να πώ τα εξής :



Αν δεν έχεις καταλάβει που καταπιέζονται οι gay τότε μάλλον δεν είχες φίλους gay ή επαρκή ενημέρωση επί του θέματος. Η κοινωνία στην Ελλάδα είναι τραγικά πίσω στο συγκεκριμένο θέμα. Καταρχήν τους στερείται - 'εστω και έμμεσα μέσω αποδοκιμαστικών βλεμμάτων από τους υπολοίπους- το δικαίωμα να εκφράσουν τον έρωτά τους ελεύθερα. Γιατί δλδ εσύ να μπορείς να φιλήσεις στο δρόμο την κοπέλα σου και ο Τάκης να μην μπορεί να φιλήσει το Μήτσο?
Στην δουλειά τους παίρνουν, αλλά και εκεί πολλές φορές, ειδικά οι transexual, τυγχάνουν υποτιμητικής έως εχθρικής αντιμετώπισης. Άλλωστε ξέρουμε όλοι πολύ καλά πώς δουλεύουν οι εταιρείες με τις δημόσιες σχέσεις τους - ένα τυχαίο παράδειγμα από τον ιδιωτικό τομέα φέρνω - και πόσο υπολογίζουν την "εικόνα" της επιχείρησης και άλλα τέτοια, ή πώς θα γίνει η επιχείρηση μέσω των κατάλληλων δημοσίων σχέσεων 'η συμπεριφοράς των εργαζομένων προσιτή στο ευρύ καταναλωτικό κοινό.

Απλά να πώ ότι έχω 3 φίλους gay και 2 φίλες λεσβίες. Η μία από τις 2 δεν το έχει πεί ποτέ στους γονείς της γιατί η οικογένειά της δεν θα το αποδεχθεί με τίποτα. Μάλιστα έχει ακούσει και από φίλους της πολλές φορές υποτιμητικά σχόλια. Εμένα την ιδια έκανε χρόνια να μου το αποκαλύψει, ενώ ήμασταν παιδικές φίλες. Για τέτοια καταπίεση μιλάμε. Οι 2 από τους 3 gay φίλους μου δεν μου το έχουν πεί ακόμα, ή απλώς το αφήνουν να εννοείται. Πχ δε μου χουν πεί "από δω ο φίλος μου ο Σταύρος" ή "το παιδί που έχω σχέση" αλλά πχ "από δω ο Σταύρος". Δεν νιώθουν άνετα ίσως επειδή φοβούνται ότι θα μας παραξενέψει κάτι.


Μία ξανθιά με μίνι και ξώβυζο δεν είναι λατέρνα? Προκαλεί ή όχι? Προσωπικά πιστεύω πώς ναι, αλλά αυτό δε δείχνει να ενοχλεί κανέναν.


Ορισε μου σε παρακαλώ λίγο τί θεωρείς "προκλητικό" εσύ. Ένας αντρας πχ παντρεμένος με παιδιά που τριγυρνάει έξω με ερωμένη, γιατί δεν θεωρείται προκλητικός? Και θεωρείται προκλητικό ένα gay ζευγάρι?


Νομίζω ότι πολλές φορές η ομοφυλοφιλία είναι κ θέμα γονιδίων. Αυτό το "ψυχοσυναισθηματική" πού το διάβασες? Διαστρεύλωση δεν ξέρω αν είναι - οκ δεν είναι το βιολογικά καθορισμένο πρότυπο της αναπαραγωγής - αλλά σίγουρα δεν είναι ψυχασθένεια. Καταντάει όταν νιώθεις κομπλεξικός ή προβληματικός με τον εαυτό σου, δλδ όταν η κοινωνία σε κάνει να νιώθεις έτσι.

Ξεκολλάτε λίγο. Οι gay, προκλητικοί και μη, υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μήπως θα ταν καλό να βγούμε από τα σπήλαια στο συγκεκριμένο θέμα, και να ανακαλύψουμε τον τροχο? Δλδ να τους αναγνωρίσουμε τα βασικά - έστω και μικροαστικά  :P - τους δικαιώματα?




(Christine μωρό μου  ^love^δεν πήγαμε και στο pride - οκ δεν το γυρνάω στην πλακα απλά είπα να βάλω και λίγο humor στο τέλος  :D)

καλά, όταν το παιδί σου (χτυπάω χίλιες φορές ξύλο) βλέποντας τον τακη και τον μητσο να φιλίουνται γίνει και αυτο gay,
ελα να με το χαμόγελο στα χείλη να το ξαναφιλοσοφήσουμε.

Απ' ότι βλέπω δυστυχώς, υπάρχει τεράστιος ρατσισμός γύρω από το θέμα. Πίστευα ότι η αριστερά δεν είχε τέτοια προβλήματα.

Και σταματάω εδώ, γιατι το ζήτησε ο κύβος  :)

Πολλαπλό έλεος...

(*Βαθιά ανάσα*)

Καταρχάς δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις βλέποντας δύο ανθρώπους να φιλιούνται.

Ύστερα, το γεγονός ότι πιστεύεις πως η pandora θα έβλεπε σαν καταστροφή το ενδεχόμενο να γίνει ο γιος της ομοφυλόφιλος μάλλον για σένα λέει κάτι και όχι για την pandora.

Ε ρε μυαλά που κουβαλάτε εκεί στο ΚΚΕ...

Εγω δεν βλεπω ρατσισμο. Βλεπω εναν ξεκαθαρο διαχωρισμο των προσωπικων προτιμησεων απο τη μια, και των οικονομικων διεκδικησεων απ' την αλλη.
Το πρωτο κομματι ειναι, οπως δηλωνεται, προσωπικο. Οπως μπορει να χαλιεται καποιος απο την ξανθια κοκετα χαζογκομενα με το μινι που ανεφερες στο προηγουμενο παραδειγμα σου και να μην θελει να δει την κορη του να γινει ετσι, μπορει ομοιως να χαλιεται απο εναν gay "κραγμενο" που "κουνιεται σαν λατερνα" (για να χρησιμοποιησω τις ιδιες λεξεις). Ή αντιστοιχα να χαλιεται με τον αντρα το γαμια ξερω 'γω κι ενταξ' που αλλαζει τις γκομενες σαν τα πουκαμισα, και ομοιως να μη θελει να δει το γιο του ετσι (ο γραφων συμφωνει και με τα τρια αυτα παραδειγματα, και δεν θα 'χει κανενα προβλημα αν ο γιος/η κορη του γινει ομοφυλοφιλος/η, αρκει να διατηρει μια αξιοπρεπεια και μια αισθητικη - την ιδια που θα ηθελα να διατηρει εαν γινει ετεροφυλοφιλος/η).

Το δευτερο κομματι εχει να κανει με αιτηματα οικονομικης φυσεως, και νομιζω πως εχει ηδη αναλυθει αρκετα.

Εντελει, εμεις εδω στο ΚΚΕ, θελουμε μια κοινωνια οπου καθε ανθρωπος θα εχει προσβαση στα απαραιτητα (κατοικια, ενδυμασια, τροφη, εργασια, υγεια, παιδεια, πολιτισμο, δημοκρατια...) και οπου δεν θα χρειαζονται δευτερευοντες θεσμοι (π.χ. οικογενεια, εκκλησια) για να τα εξασφαλισουν. Και σε μια τετοια κοινωνια ολα αυτα τα σημερινα οικονομικα αιτηματα των gay ικανοποιουνται αυτοματα, αφου πλεον δεν εξαρτωνται απο κανεναν αστικο θεσμο.

Διοτι σε μια τετοια κοινωνια η αποδοχη ή οχι της οποιας επιλογης του παιδιου απο τους γονεις δεν θα εχει αντικτυπο στην κοινωνικη εξελιξη του παιδιου, ουτε στην επιβιωση ή ευτυχια του, καθως αυτα που χρειαζεται θα τα εχει ουτως ή αλλως απο το κρατος. Το θεμα της αποδοχης απο 'κει και περα ειναι και ατομικο (κανενα κρατος δεν μπορει να παρεμβει αμεσα στη συνειδηση του γονεα και να του πει "πρεπει να αγαπησεις το παιδι σου και να το αποδεχτεις οπως αν ειναι, αλλιως θα σε τιμωρησω", μπορει να το κανει φυσικα οταν τιθεται θεμα κακομεταχειρισης οπου ομως μιλαμε για ποινικη υποθεση) και ειναι και κατι που ρυθμιζεται στην πορεια, οταν πλεον οι αλλαγες στην οικονομικη βαση (κοινοκτημοσυνη μεσων παραγωγης) θα φερουν και τις αλλαγες και στο εποικοδομημα, το οποιο συμπεριλαμβανει και τα ηθη.

οπορτουνισμός = τυχωδιοκτισμός = όπου φυσάει ο άνεμος = μία το ένα μια το άλλο

Μια ...η φύση του ανθρώπου ειναι τέτοια που... δεν...που....όμως... που άλλοτε που κήθε...

και όταν μιλάμε για ομοφυλοφιλία, εκεί παπαλα η φύση του ανθρώπου...  εκεί ο άντρας να πάει με άντρα και η γυναίκα με γυναίκα....

βρε αντε μην πω τιποτα βαρύ τωρα...

Ειδα πολλους οικοδόμους στη ζωή μου να είναι gay.

οταν τα έχεις όλα λυμμενα, και δεν έχεις με τι να ασχοληθείς και gay γινεσαι και με ζώα πας και ότι θές..

Eχεις επιχειρήματα..
Ρε μπας και είσαι ο Ολύμπιος
...έχετε καταντήσει συντηρητικότεροι του ΛΑΟΣ.

μη μας απειλείς έτσι.. ;D

Γενικώς αυτά που γράφεις δε βγάζουν κανένα νόημα... ειρμός κανένας.


Γιατί ειρωνεύεσαι, αποκλείεται ο οικοδόμος να είναι gay; Έχω γνωρίσει ομοφυλόφιλους που δούλευαν σκληρά, που δεν άντεχε η τσέπη τους πολλές πολυτέλειες, που ο ελεύθερος χρόνος τους ήταν τραγικά περιορισμένος.


Δε νομίζεις ότι είναι προσβλητικό να συγκρίνεις την ομοφυλοφιλία (σεξ ή και σχέση μεταξύ συναινούντων ανθρώπων) με τη ζωοφιλία (σεξ με ένα πλάσμα το οποίο ούτε συναινεί ούτε είναι ισότιμό σου);

new cops in action....

τι new? ο παλιός μου πίνακας είναι...

τέτοια επιχειρήματα ούτε η γιαγιά μου... ούτε η γιαγιά μου.

Διαγράψτε τον γιατί σας ξεφτιλίζει
κρίμα για την ιστορία του ΚΚΕ που κάποτε συσπείρωνε προοδευτικού αγωνιστές

Εγώ δεν πιστεύω πως οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι αποκλειστικά ελεγχόμενες απο γονίδια, και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο άνθρωπος εδώ και καιρό έχει σταματήσει να συνουσιάζεται αποκλειστικά για αναπαραγωγή, μπαίνει και ο παράγοντας της κοινωνικής επιβολής.


Bασικά το παραπάνω είναι νοητική αδράνεια, η οποία δεν μπορεί να ξεχωρίσει την επιλογή, από την επιβολή.

Επιλέγεις να είσαι straight. Δεν το κάνεις τυχαία, έχεις λόγους γι' αυτό, και δεν περιορίζονται αποκλειστικά στις ορμές σου.

Κατ' επέκταση, αφού έκανες μια επιλογή, την θεωρείς σωστή, και προσπαθείς να την "περάσεις" και σε άτομα για τα οποία ενδιαφέρεσαι.

Αυτό συνήθως όμως παραβιάζει την ελεύθερη επιλογή, κοινώς είναι επιβολή, οπότε δεν μπορεί να γίνετε παρά σε περιπτώσεις όπου ασκείς έλεγχο πάνω στον άλλον, τα παιδιά σου ας πούμε.

Δηλαδή το παραπάνω κείμενο δεν έχει κάτι μεμπτό όσων αφορά την καταπάτηση των προσωπικών ελευθεριών, αφού όπως το βλέπω εγώ, αυτές είναι περιορισμένες σε ένα ακόμη διαμορφούμενο άτομο (τα όρια ηλικίας είναι προς συζήτηση), και ουσιαστικά αποτελεί προσπάθεια διαπαιδαγώγησης στα πλαίσια των προτύπων για τα οποία έχεις εσύ κατασταλάξει. Βεβαίως, περιπτώσεις όπου η γονιδιακή επιρροή είναι καταλυτική, αλλάζουν τα πράγματα. Αλλά αυτές αφενός είναι μικρό ποσοστό, αφετέρου εμπειρικά έχω την αίσθηση ότι είναι η μειοψηφία.

Το μόνο μεμπτό είναι το πως χτυπάει στο μάτι, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούν 50ρηδες συντηρητικοί χωρίς καμία επαφή με την κοινωνία, που διαιωνίζει και αναπαράγει κοινωνικά ταμπού και κωλύματα. Γι αυτό βρίστε ελεύθερα.

Για σφάλματα λογικής συνέχειας, παρακαλώ υποδείξτε τα, το κείμενο το έγραψα στο πόδι  :)

Το υφός και ο τρόπος που μιλάω είναι δικό μου θέμα και απαραβίαστη "ιδιοκτησία" , Γκε γκε???
Το ΚΚΕ δεν έχει καμία ανάγκη τη δική μου γνώμη και πολύ περισσότερο τις δικές σου  παραινέσεις και τις συμβουλές. Τρέχα να τις κάνεις  στα φεστιβάλ υπερηφάνειας.
Οποιος στηρίζει το ΚΚΕ έχει μια αιώνια ταμπέλα απο τους κουλτουρίαρηδες του κώλου, που την προοδευτικότητα την βλέπουν εκεί που επικρατεί η αναρχία και η ισοπέδωση ηθικής και τάξης.

Προοδευτικό είναι να βγαίνεις και να θυσιάζεσαι για τον εργάτη, Γκε γκε?
Αντε να βουτηχτειτε και άλλο στον βούρκο της αστικής τάξης και βγαίνοντας απο εκέι να λέτε είμαι επαναστάτης και συγκρουσιακός.
Για τα εύκολα και για τις κάμερες είστε πρώτοι.

Εχω αναρτήσει τόσα ποστ, για τις τρέχουσες εξελίξεις, και ακομα ασχολούνται μερικοί με τους... αντε να μην χαρακτηρίσω πάλι...

Δεν αγανακτούμε για το ύφος σου, αλλά για το περιεχόμενο αυτών που λες. Γκε γκε?


Πάλι δεν κατάλαβες. Δεν χαρακτηρίζουμε εσένα "κάπως" επειδή στηρίζεις το ΚΚΕ. Χαρακτηρίζουμε το ΚΚΕ "κάπως" επειδή το στηρίζεις εσύ. ::)

BTW, αυτό το "τάξη και ηθική" όλα τα λεφτά!


Προοδευτικό είναι να βγαίνεις και να πολεμάς ενάντια στην καταπίεση και την αδικία από όπου κι αν προέρχεται, σε όποιους κι αν επιβάλλεται. Γκε γκε; (<-θαυμάζω το πλούσιο λεξιλόγιό σου).


Όχι, να μη χαρακτηρίσεις. Αρκετά εκτέθηκες.

Θα σου δώσω μια φιλική συμβουλή: Συζήτησε αυτές τις απόψεις σου με άτομα που εμπιστεύεσαι και θεωρείς σοβαρά και αξιόπιστα. Πιθανότατα θα δεις ότι δε στέκουν λογικά αυτά που λες. Έχεις πέσει θύμα ή παραπληροφόρησης, ή κάποιου παράλογου συλλογισμού/γενίκευσης, ή κάποιας φοβίας/αδυναμίας σου (δεν τολμώ να βγάλω συμπέρασμα για κάποιο από αυτά, δε σε ξέρω αρκετά καλά). Θα σου πρότεινα να το συζητήσεις με τον καθοδηγητή σου (αν και δε μου αρέσει η ιδέα της καθοδήγησης με τη συγκεκριμένη μορφή που έχει στο ΚΚΕ, θεωρώ ότι έχει προβλήματα), αλλά ειλικρινά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι στο κόμμα σου επικρατούν πολύ προοδευτικές απόψεις σ'αυτό το ζήτημα.

Ίσως αλλάξεις άποψη όταν συναναστραφείς με αρκετούς ομοφυλόφιλους.

Κύβεεεεεεεεεεεεεεε!!! Πάτα Lock ή μετονόμασε τον πίνακα σε "Της κυρα-Κατίνας"!! ;D

Σοβαρά τώρα, το φόρουμ δε προσφέρεται για προσωπικές προκλήσεις και επιθέσεις. Γι αυτό υπάρχουν τα πμ, οι αρένες, τα ρινγκ, η ξιφομαχία, το σούμο κλπ. Αν δεν έχετε να πείτε κάτι πάνω στον τίτλο του τόπικ μη το πείτε και αν θέλετε να συζητήσετε περί ομοφυλοφιλίας υπάρχει παραδιπλανό τόπικ πάνω στο θέμα.

Εκ του συντονισμού

Καμία επιστημονική μελέτη δεν έχει καταλήξει σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για την ομοφυλοφιλία.
Οτι καταπίεση νίωθουν οι gay εχει αντιστοιχίες με την καταπίεση που νίωθει ο καθένας. Το θέμα είναι πάλι ταξικό, γιατι δεν νομίζω ότι ένας gay λεφτας νίωθει και πολύ καταπίεση.
Δεν είναι δυνατον να θεωρείτε κάποιος περισσότερο προοδευτικός όταν θεωρεί την ομοφυλοφιλία "φυσιολογική επιλογή".
Και όταν την θεωρεί κάποιος άλλος "μη φυσιολογική σεξουαλική επιλογή" να θεωρείτε συντηριτικός. Απίστευτη φασιστική συμπεριφορά εκ μέρους κάποιων που θεωρούνται "αριστεροι". Ταμπελοποιηση και στιγματισμός επειδή δεν  θέλω  (δεν είμαι υποχρεωμένος  έγω και το παιδί μου) - να βλέπω δυο αντρες να φιλιούνται στο δρόμο!!!
Γιατί να κάνουμε την ομοφυλοφιλία σημαία? Δεν το καταλαβάινω αυτό. Είναι και πρέπει να μείνει προσωπικό θέμα του καθένα.

Εξαντλήστε την προοδευτικότητά και την "αριστεροσίνη" σας πρωτα άλλου και μετά μιλήστε εξ ονόματος των gay.

Τα ίδια και τα ίδια...
Λοιπόν, πιστέυω - προσωπικα -  ότι δεν αξίζει να ασχοληθώ άλλο με το συγγεκριμένο ποστ. Εχει εξαντληθεί - απο μερίας μου τουλάχιστον - το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

Η φυσική ελξη αντρα και γυναίκα είναι βάση της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο απλά είναι τα πράγματα!!

Αλλα μια ζώη εκέι στο ΣΥΡΙΖΑ... πάντα να κοιτάτε το δέντρο και να χάνεται το δάσος...   

Το δάσος είναι ο Σοσιαλισμός!!!
                                               

Πάντως ένας ομοφυλόφιλος προλετάριος συνήθως δέχεται μεγαλύτερη καταπίεση από έναν ετεροφυλόφιλο προλετάριο.


Δεν είναι αυτό το κριτήριο. Συντηρητικός είναι όποιος θεωρεί ότι έχουμε ηθική υποχρέωση να είμαστε "φυσιολογικοί" (όπως το ορίζει ο καθένας). Μπορώ αν δέλεις να δεχτώ ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι "ανώμαλοι" (για μένα δε σημαίνει τίποτα) - δε μπορώ όμως να δεχτώ ότι ο "ανώμαλος" είναι κατώτερος από τον "φυσιολογικό" ή ότι έχει λιγότερα δικαιώματα.


Γιατί το ομοφυλόφιλο ζευγάρι να μη δικαιούται αυτό που θεωρείται αποδεκτό για το ετεροφυλόφιλο ζευγάρι; Αυτό είναι άδικο, καταπιεστικό και πηγή δυστυχίας. Ενώ για σένα, είναι το πολύ πολύ μία ενόχληση - αλλά αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, γιατί εφόσον ο άλλος δε σου κάνει τίποτα κακό δε μπορείς να του πεις τι να κάνει.

Θεωρείς ότι δικαιούσαι να απαιτήσεις από οποιοδήποτε ζευγάρι (ομοφυλόφιλο ή ετεροφυλόφιλο) να μη φιλιέται;


Έννοια σου, δεν ασχολούμαστε μόνο με τους gay :D


Καθόλου απλά. Η ομοφυλοφιλία βοηθά στη σύσφιγξη των κοινωνικών σχέσεων, και εφόσον ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, θα μπορούσε να βοηθήσει μια κοινότητα να ζει αρμονικά. Το φαινόμενο αυτό έχει παρατηρηθεί σε ένα είδος πιθήκου και εικάζεται ότι είναι η εξελικτική βάση για την ομοφυλόφιλία.

Αλλά βέβαια όλα αυτά είναι παντελός εκτός θέματος και οι mods θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο :D

!!!

+1
Πατρίς Θρησκεία οικογένεια
Τάξις και ηθική κύριοι οι στυλοβάτες της κοινωνίας
Αι κομμουνισταί....

Μαζική συμμετοχή στο Athens Pride

Ίσα δικαιώματα για τους ομοφυλόφιλους
 

Πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιούνη με μεγάλη επιτυχία το φεστιβάλ και η διαδήλωση Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας (Athens Pride 2008). Από το μεσημέρι του Σαββάτου πολύς κόσμος, οργανώσεις λεσβιών, ομοφυλόφιλων, τρανσέξουαλ, αλλά και πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες της ριζοσπαστικής Αριστεράς γέμισαν την πλατεία Κλαυθμώνος. Εμείς συμμετείχαμε σαν ΔΕΑ, όπως επίσης και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών.

 

Το απόγευμα, μετά τους χαιρετισμούς των ΛΟΑΤ οργανώσεων, ξεκίνησε η πορεία με πάνω από 2.000 άτομα -η μεγαλύτερη που έχει γίνει στην Ελλάδα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Πολύχρωμη και μαχητική, πήγε στη Βουλή και μετά στην Ομόνοια και στο Δημαρχείο πριν καταλήξει ξανά στην Κλαυθμώνος.


Στην Ομόνοια, η πορεία δέχθηκε επίθεση με αυγά και γιαούρτια από μια ομάδα φασιστών που είχε ανεβεί σε γειτονικό κτίριο. Συνεχίστηκε όμως κανονικά και πιο μαχητικά με συνθήματα ενάντια στους φασίστες. Παρόλα αυτά, η επίθεση δείχνει ότι τα φασιστοειδή έχουν σηκώσει κεφάλι, αναθαρρημένα τόσο από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη Βουλή, όσο και από την αντιμετώπιση των διαφόρων Άνθιμων, Ψωμιάδιδων, Σανιδάδων και άλλων θεματοφυλάκων του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» πάνω στα ζητήματα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων. Με την κάλυψη της αστυνομίας, αλλά και της κυβέρνησης της Ν.Δ. -η οποία ανέχεται όλους τους παραπάνω- οι φασίστες τολμούν να επιτίθενται σε διαδηλώσεις.


Το φετινό φεστιβάλ έγινε λίγες μέρες μετά τους πρώτους πολιτικούς γάμους ομοφυλόφιλων (ενός ζευγαριού γυναικών και ενός ανδρών) που τέλεσε ο δήμαρχος της Τήλου. Και έγινε, ενώ ο εισαγγελέας του Αρίου Πάγου, Γιώργος Σανιδάς, είχε «ξεσπαθώσει» απειλώντας το δήμαρχο Τήλου, αλλά και όλους τους δημάρχους που θα τολμήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, με ποινικές διώξεις. Ταυτόχρονα, κατηγορούσε τους ομοφυλόφιλους για διάλυση της «οικογένειας», του «στηρίγματος του έθνους».
Ο Σανιδάς, είναι ο ίδιος που έδωσε μάχη πριν λίγο καιρό για τη συγκάλειψη του σκανδάλου της Ζίμενς. Είναι ο ίδιος που ήθελε να στείλει στα δικαστήρια συνδικαλιστές και απεργούς της ΔΕΗ κρίνοντας την απεργία τους «ζημιογόνα», ο ίδιος που έκρινε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες των εργαζόμενων το προηγούμενο διάστημα και που πρωτοστατεί στο να γίνει και νόμος για τον έλεγχο των απεργιών! Είναι ένα «φωτεινό παράδειγμα» για το πόσο ανεξάρτητη είναι η Δικαιοσύνη, η οποία έχει αναλάβει να βγάλει σε πέρας όλη τη «λάτζα» της Ν.Δ..


Στηρίζουμε και υπερασπιζόμαστε όλα τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των ομοφυλόφιλων. Πιστεύουμε σε μια Αριστερά που με το ίδιο πάθος που θα στηρίζει τους απεργούς, τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών και κάθε καταπιεσμένου, θα στηρίζει και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων χωρίς «ναι μεν αλλά».


Γιατί, όπως έκλεισε και την ομιλία της στο Φεστιβάλ μια συντρόφισσα από τη Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, μόνο «Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε».


Κατερίνα Παρδάλη

Από την Εργατική Αριστερά (http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1165&Itemid=42)