THMMY.gr

Τον Γιάννη τον γνώριζα μάλλον ελάχιστα. Ηταν νεότερος απο εμένα στο Τ.Ε.Ι.,  και στο ίδιο τμήμα με εμένα. Ανήκαμε και οι δύο στην ίδια Παράταξη. Εγώ "φτασμένο" υποτίθεται στέλεχος, εκείνος απλά γραμμένος για τον χαβαλέ. Είχε και τον κολλητό του, τον Γρηγόρη, κι αυτός γραμμένος στην Παράταξη. Ο Γιάννης ήπιος, αρκετά σοβαρός, αλλά πάντα χαμογελαστός, με μπάσα φωνή, και πρόσωπο και χαμόγελο που θα του έδιναν σίγουρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε remake του Superman. Ο Γιάννης κι ο Γρηγόρης λοιπόν...ένα ζευγάρι μέσα στο Τ.Ε.Ι., το οποίο όπου βρισκόταν έκανε αστεία. Ο Γρηγόρης ηταν ο τελείως υπερκινητικός, και ο Γιάννης σαπορτάριζε, διατηρώντας ένα πιο ήπιο προφίλ απο τον κολλητό του, που δεν χαμπάριαζε τίποτα, κάνοντας πλάκα σε όλους, για όλα.
Εκείνη την εποχή, η Παραταξή μας στο τμήμα ήταν μια παρέα. Δεν είχαν αρχίσει οι εγωϊσμοί και οι κόντρες μεταξύ μας. Στο κάτω κάτω, πέντ-έξι άτομα ήμασταν, απο τα οποία, 2-3 ασχολούνταν. Ο Γιάννης και ο Γρηγόρης δεν ήταν απο αυτούς που ήθελαν να ασχολούνται. ερχόντουσαν στις εκδηλώσεις, στις εκλογές, στις ολομέλειες περισσότερο γιατί γούσταραν την παρέα και κυρίως την Χρύσα, την κολλητή μου, και "έτερον ήμισυ" μου στο Τμήμα. Καφεδάκια και χαβαλές, παντού και πάντα.
Και όταν ξεκινήσαμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, τα παιδιά έμειναν απ'έξω."Σας πάμε, και θα σας στηρίξουμε, αλλά εμείς δεν θέλουμε να συμμετέχουμε σε σκυλοκαβγάδες. Εδώ ήμαστε για την παρέα και τον χαβαλέ, όχι για να τσακωνόμαστε", μας είπαν.
Ο καιρός πέρασε, εγώ τελείωσα πρώτος και πήγα φαντάρος, η Χρύσα πήρε πτυχίο, λίγο καιρό μετά πήρε και ο Γρηγόρης, εγώ στο μεταξύ απολύθηκα, ξεκίνησα τα Μεταπτυχιακά και τις δουλειές...χαθήκαμε.
Η Χρύσα συνέχισε να συναντιέται με τα παιδιά, αφού έμεναν και σχετικά κοντά, και να μου λέει τα νέα τους. Άλλωστε, με αυτήν πάντα είχαν πιο στενές σχέσεις.
Πρίν απο κάμποσο καιρό, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, είχα κατέβει στο Τ.Ε.Ι. νωρίς. Πρέπει να είχα επιτήρηση ή κάτι τέτοιο.
Τότε πέτυχα τον Γιάννη. "Τι έγινε ρε Επιστήμονα?" τον ρώτησα. "Ακόμα εδώ?" (το Επιστήμονας μας είχε κολλήσει και έτσι αποκαλούσε ο ένας τον άλλο όταν βλεπόμασταν, επειδή μια φορά κοροϊδεύοντας την κοπέλα μου, που ηταν Δομικός, είχα πεί πως οι μόνοι Επιστήμονες στο Τ.Ε.Ι. είναι οι Ηλεκτρολόγοι, και βαριά βαριά και οι Ηλεκτρονικοί. Αυτό είχε ακουστεί πολύ αστείο, και μας είχε μείνει).
"Ναι ρε Επιστήμονα, είμαι φαντάρος, και ήρθα να γραφτώ"
"Χρωστάς πολλά?"
"Όχι. Μόνο πτυχιακή. Την άφησα για μετά"
"Άντε Επιστήμονα, καλή θητεία, καλά να περνάς, τα λέμε οταν απολυθείς. Κανόνισε με την Χρύσα κάνα καφεδάκι και ειδοποιήστε με..."
Η περασμένη Δευτέρα, ηταν μια πολύ περίεργη μέρα. Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου όλη την νύχτα, και είχα ένα άθλιο πρόγραμμα ως τις εννιά το βράδυ. Κατά τις τρείς το μεσημέρι, άραξα το αυτοκίνητο μου σε ένα δασάκι στο Πανεπιστήμιο, άνοιξα ραδιάκι, και έκλεισα τα μάτια μου για λίγο.
Τα πέντε λεπτά ξεκούρασης, έγιναν ύπνος βαθύς, ώς τις έξι παρά κάτι. Ξύπνησα. Μου φαινόταν πως είχα δεί στο όνειρο μου την Χρύσα να με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό. Κοίταξα το κινητό. Δεν ηταν όνειρο, ήταν αλήθεια. Τι να με ήθελε άραγε? Να κανονίσουμε για κάνα ποτό, κάνα καφέ?
"Ελα κουκλίτσα, τι γίνεσαι?Τι με ήθελες?"
"Έλα...με πήρε ο Γρηγόρης. Ο Γιάννης είναι στο 401. Σοβαρά. Τροχαίο"
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε.
"Σοβαρά, τι σοβαρά δηλαδή? Να πάμε απο κεί? Να ψάξουμε για αίμα? Τι?"
"Είναι εγκεφαλικά νεκρός. Οι γιατροί είπαν πως δεν υπάρχει ελπίδα, ζεί απο το μηχάνημα"
"Μα καλά, πώς? Που? Γιατί?"
"Χτές βράδυ, έγινε ένα τροχαίο στη Βούλα. Ο άλλος σκοτώθηκε επι τόπου, και ο Γιάννης ήταν μέσα και χτύπησε σοβαρά. Το είπαν οι ειδήσεις".
"Να πάμε εκεί? Είναι ο Γρηγόρης? Θέλει κάτι?"
"Σου τό πά ρε Μητσάκο. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα στο 401. Χειρότερα θα είναι. Καλύτερα όχι. Θα σε ειδοποιήσω αν γίνει κάτι"

Μετά απο αυτό το τηλεφώνημα, ξαφνικά με έπιασε ένα γαμώτο, ένα παράπονο για όλους όσους ήξερα και κάποια στιγμή κάποιος με πήρε ένα τηλέφωνο, η με είδε στον δρόμο και μου είπε "Να μωρέ, ξέρεις...ο...σκοτώθηκε, Σαββάτο βράδυ στην παραλιακή...προχτές τον θάψαμε". Έτσι απλά. Χωρίς δραματική μουσική, χωρίς υστερίες, χωρίς τίποτα...πέθανε.

Και το μόνο που μένει είμαστε εμείς, οι φίλοι και οι γνωστοί. Ο κολλητός που λέει "μόλις γυρίσει ο Ιάσονας, θα του πώ αυτό το αστείο" και μένει σιωπηλός μόλις ξανασυνειδητοποιεί πως ο Ιάσονας δεν θα ξαναγυρίσει. Και εμείς, οι απλοί γνωστοί, να λυπόμαστε για εκείνη την μέρα στο κυλικείο που θα μπορούσαμε να κάτσουμε δυό λεπτάκια παραπάνω, να πούμε δυο αστειάκια. να γελάσουμε με έναν καλό συμφοιτητή μας, τον οποίο δεν θα ξαναβλέπαμε ποτε, αλλά που δεν κάτσαμε. Φουριόζοι είπαμε δυο κουβέντες στο πόδι, πήραμε καφέ και εξαφανιστήκαμε. Που να το 'ξερα τότε...

Η ζωή απέχει μόνο δυό κλίκ απο τον θάνατο, και κάθε μέρα είμαστε τυχεροί που την ζούμε.

Ο Γιάννης, "επισήμως" δεν έχει φύγει ακόμα. Μακάρι να τον κρατήσουνε με τα μηχανήματα στη ζωή, μήπως, μήπως γίνει ένα θαύμα. Θα προσευχηθώ γι'αυτό. Όλη την ώρα προσεύχομαι.

Σήμερα, πήγα στο Τ.Ε.Ι. για το μάθημα που διδάσκω. Το είπα στον προϊστάμενο και ανοίξαμε τον φάκελο του να τον δεί και να θυμηθεί ποιός είναι. Ένας δεκαοχτάχρονος που κοιτά στον φακό του φωτογράφου με αισιοδοξία τότε. Τώρα??

Δεν θα τα έγραφα όλα αυτά, αν δεν με παρακινούσε ένα παραπλήσιο τόπικ...

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=10624.msg188851;topicseen#new (http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=10624.msg188851;topicseen#new)
Aλλά και αυτό:
http://www.seasyp.gr/lightacandle/index.htm


 
Δ.Κ.Π.

Man με συγκινησες καθως κι εγω στην τριτη λυκειου εζησα κατι παρομοιο και ακομα δε μπορω να συνιδειτοποιησω οτι αυτος ο φιλος εφυγε αυτο το παιδι που καναμε ονειρα για την φοιτητικη μας ζωη.

Όλοι έχουν έναν φίλο, γνωστό ή ακόμα και συγγενή που έφυγε άδικα απο την ζωή. Τι να πείς? Όρισμένοι έχουν λίγο λάδι στο καντήλι τους, άλλοι περισσότερο...

Όλοι φεύγουμε άδικα από τη ζωή... Κάποιοι πιο άδικα; Είναι σίγουρα κρίμα να φεύγεις πριν καν προσπαθήσεις αυτά που ονειρεύτηκες.

Ας μείνουν πάντα στην ζωή μας μέσω της μνήμη μας και της αγάπης. Οι άνθρωποι ζουν για πάντα, γιατί όταν έχεις δικούς σου ανθρώπους, έχεις ένα κομμάτι τους και έχουν ένα κομμάτι σου, το οποίο το μεταφέρουμε στους άλλους και στους επόμενους.

το δευτερο link μου θυμισε εκεινες τις ημερες στην βεροια.ημουν εκει και τα παντα γυρω 'μυριζαν' οτι κατι κακο ειχε γινει.ο κοσμος,ο καιρος,δεν ξερω...ολα μου εδειχναν θανατικο,τρομο κ θλιψη.εντονα θυμαμαι οτι ενω σαν λαος θα σχολιαζαμε,θα συζητουσαμε κανεις δεν ειχε ορεξη,μονο πενθος κ ενας φοβος μπροστα στο αγνωστο.ολοι μα ολοι μεσα στην ασχημια ψαχναμε ενα γιατι.ενα γαμημενο γιατι?κ ολοι μικροι κ ανημποροι να απαντησουμε προσπαθουσαμε να βρουμε μια αληθεια,μια δικαιολογια μηπως κ πειστουμε οτι εχουμε την απαντηση στην ερωτηση και νιωσουμε καπως καλυτερα κ ξεγελασουμε τους εαυτους μας.πλεον ημασταν πεισμενει οτι ο θανατος ειναι διπλα μας.διαβασα(δεν θυμαμαι που) οτι ο θανατος ειναι πιο 'μπεσαλης' απο την ζωη.δεν θα παιξει μαζι σου,δεν θα σου προσφερει χαρες κ λυπες απλα θα ερθει μια στιγμη κ τελος.κ πλεον συμφωνω.αλλα στον δρομο της ζωης δεν ξερω που τελειωνουν τα ορια της κ που ξεκιναν του θανατου.με πιανει το παραπονο για ολους εκεινους που περασαν τα ορια τοσο νωρις κ δεν απολαυσαν την διαδρομη.κριμα κ αδικο γιατι ειμαι σιγουρος οτι ολοι ειχαν να κανουν τοσα πολλα μα ποτε δεν θα προλαβουν...

Κανένας θάνατος δεν είναι καλός. Ακόμα και του πιο γέρου, του πιο ανόητου, του πιο άχρηστου ο θάνατος είναι μια τρομερή απώλεια,μόνο και μόνο αν σκεφτείς πως αυτή η ύπαρξη χάθηκε δια παντώς...
Αλλά ο θάνατος απο τροχαίο είναι κάτι παραπάνω απο θλιβερό. Είναι παράνοια. Είναι τρελλό κάθε Σαββατοκύριακο να θρηνούμε νέους κατά πλειοψηφία ανθρώπους, που θυσιάζονται ανόητα σε αγώνες ταχύτητας και ποτού...

Νομίζω Σμηνία, πως το πιο τραγικό είναι το ότι όταν κάποιος δικός σου είναι βαριά άρρωστος, αρχίζεις να το παίρνεις σιγά σιγά απόφαση ότι θα τον χάσεις, ενώ σε ένα τροχαίο, είναι τόσο ξαφνικό, τόσο απροσδόκητο κ δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις εύκολα....
Είναι εξωφρενικά δύσκολο να χάσεις κάποιον από τη μια μέρα στην άλλη... :(

Α, ναι, ενώ το να βασανίζεσαι επί μήνες είναι καλύτερο... ::)

ʼσ'τα Christine, παράνοια είναι και οι δύο περιπτώσεις...

Ο θάνατος είναι θάνατος!!Είτε αδελφός είτε ξάδελφος είτε κολλητός είτε οτιδίποτε άλλο!!!Θα θρηνήσεις όμως για λίγο!!!Για εσένα η ζωή δεν σταματά όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο!!!Τότε δείχνεις πόσο δυνατός είσαι,και όχι όταν κάνεις τον νταή σε κάποιον(παράδειγμα ήταν)!!!!Πιστέψτε με δεν μιλάω τόσο ωμά γιατί δεν έχω χάσει κάποιον κοντινό μου!!!Το παιδί που ήταν κοντά μου σε στιγμές που εγώ μπορούσα να μην είμαι εδώ, σκοτώθηκε ενώ δεν έφταιγε καθόλου!!!!


Ευχάριστω σμηνία που άνηξες το τοπικ.Μπορεί να ξέφυγα γρήγορα από την περίοδο θρήνου,αλλά δεν ξέχασα τίποτα από όλα αυτά που έζησα με αυτό το παιδί και ήθελα να τα εκφράσω κάπου.



Λοιπόν παιδιά, όσοι είναι οδηγοί από εσάς, προσέχετε πολύ.Όταν θα γίνει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό σας (που το απεύχομαι) εσείς θα έχετε τις λιγότερες πιθάνοτητες να πάθετε κάτι!!!! 

Δεν θρηνώ τόσο, όσο σκέφτομαι και αναρωτιέμαι. Κακά τα ψέμματα, ο θρήνος και ο σπαραγμός μπορούν να υπάρξουν μόνο για τους πολύ κοντινους συγγενείς και φίλους. Η ζωή τα φέρνει έτσι που απο κάποια ηλικία και έπειτα, λές "ο τάδε πέθανε? ε, τι να κάνουμε, Θεός σχωρέστον, η ζωή συνεχίζεται".

Εδώ κάνω μια παρένθεση: Απρίλιος 2004, ενώ μένουν μέρες για νά  απολυθώ, μου σκάει μετάθεση για την Βάση του Ελληνικού. Ουσιαστικά θα πήγαινα απο την μια πόρτα στην άλλη, απλά εγώ είχα συνηθίσει στην Ασφάλεια των Ολυμπιακων, και δεν ήθελα με τίποτα να φάω την μαυρίλα του στρατοπέδου, ειδικά τελευταίες μέρες...
Παίρνω λοιπόν την κοπελιά μου, που ουσιαστικά ηταν το "δόντι" μου (με είχε μεταθέσει 200 μέτρα απο το σπίτι της), για να της το πω. Με το που σηκώνει το τηλέφωνο και με ακούει να γκρινιάζω, μου λέει "Η Γιαγιά μου δεν είναι καλά, πρέπει να πάω στο Νοσοκομείο" και το κλείνει.
Με αυτά, με πακετάρουνε κανονικότατα και με στέλνουνε στη νεα μου Μονάδα πανικόβλητο.
Περνά λίγη ώρα, και ενώ είμαι στο γραφείο του Στρατολόγου για τις γραφειοκρατιες, με παίρνει και με το που το σηκώνω την ακούω να κλαίει γοερά και να λέει "πέθανεεεεεε"...
Είχε πεθάνει η Γιαγιά της. Της το κλείνω, κι αρχίζω να βρίζω θεούς και δαίμονες... Με κοιτά ο Στρατολόγος που είχα τρελλαθεί και μου κάνει "τι έχεις", "χάλια, πέθανε η γιαγιά της Αρραβωνιαστικιάς μου"... κάνει ένα μορφασμό, "συλληπητήρια. Υπογραφή εκεί έβαλες?"
Η κοπέλα μου χώμα, εγώ θηρίο στο κλουβί, ο άλλος αδιάφορος...έτσι είν η ζωη.

Τελικά, έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως ο μόνος πόνος που αντέχεται είναι τ'αλλουνού...

Εγώ πλέον, έχω χάσει τόσους γύρω μου, και έχω δει να παίζονται τόσα δράματα, που ο θρήνος έχει χάσει το νοημά του.
Θα θρηνήσω τους πολύ πολύ στενούς συγγενείς, και τους κολλητούς και την κοπέλα μου.
Για τους υπόλοιπους, στεναχωριέμαι, και κυρίως στεναχωριέμαι για όλη αυτήν την σπατάλη σε νέους ανθρώπους που στερείται τελείως νοήματος.
Στεναχωριέμαι για οσα μπορούσαν να κάνουν και δεν έκαναν, για τους έρωτες που μπορούσαν να ζήσουν και δεν τους έζησαν, για το καλό που μπορούσαν να δώσουν και δεν πρόλαβαν, για τις βλακείες που μπορούσαν να κάνουν και δεν τις έκαναν.
Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω πως ηταν μοναδικοί και δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουν.
Στεναχωριέμαι γιατί δύο γέροι γονείς δεν θα έχουν το παιδί τους στα τελευταία τους χρόνια.
Στεναχωριέμαι που ένας αδερφός δεν θα έχει έναν άνθρωπο που να κυλάει το ίδιο αίμα στις φλέβες του, για μια ζωή.
Ο ξάδερφος της κοπέλας μου σκοτώθηκε σε ορειβατικό δυστύχημα στα Μετέωρα, πρίν πέντε έξι χρόνια. Δεν τον ήξερα, και όμως όποτε μιλά γι αυτόν, πιάνεται η ψυχή μου. Γιατί έχω δεί τους γονείς του να περιφέρονται σαν ζόμπι στο νεκροταφείο. Γιατί κάποια ακόμα και τώρα αφήνει λουλούδια και κουκλάκια στον τάφο του. Γιατί ηταν στην ηλικία μου σχεδόν.

Τελικά, το να θυμάσαι που και που αυτούς που έφυγαν, απο τους πιο γέρους ως τους πιο αδικοχαμένους, να μιλάς γι αυτούς με φίλους που τους γνώριζαν, να προσεύχεσαι για την ανάπαυση της ψυχής τους, αλλά ακόμα και να γελάς με κάτι αστείο που είχαν κάνει, είναι ο,τι μπορεις να κάνεις για αυτούς.
Να μην χάνεται η μνήμη τους.

Μπορείς όμως και να προσέχεις, να παρακαλάς και τους γύρω σου να προσέχουν, ωστε να μην είσαι εσύ, ούτε και κανένας άλλος ο επόμενος.

Και αυτό μπορείς να το επεκτείνεις και σε άλλα πράγματα, ωστε και την υγεία σου να διατηρήσεις γιατί Christine, και ο αργός θάνατος είναι θάνατος και προετοιμασία δεν υπάρχει. Και εκεί υπάρχει πόνος μεγάλος.Πονάει ο ασθενής. αλλά πονάνε και οι γύρω. Φαντάσου σε ένα σπίτι να υπάρχει κάποιος για μήνες η χρόνια που να πεθαίνει κάθε μέρα...

Αυτά ηταν μερικές σκόρπιες σκέψεις, χωρίς ιδιαίτερο ειρμό. Ελπίζω να μην κούρασα (πάλι).

Τέτοια λόγια δεν κουράζουν Σμην


 :-\ :-\...............