THMMY.gr

ΚΑΡΛ ΚΑΜΠΑΤ, ΓΚΡΕΓΚ ΜΠΕΤΓΕ-ΟΜΠΕΝΤ, ΜΑΪΚΛ ΟΥΟΛΙ

Πρόσωπα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Τρεις διαδηλωτές κατά των πυρηνικών όπλων καταδικάστηκαν τις προάλλες σε ποινές φυλάκισης και πρόστιμο. Τα όπλα μαζικής καταστροφής προστατεύονται καλά στις ΗΠΑ...

Οι τρεις διαδηλωτές. «Τα σπαθιά θα γίνουν υνιά και τα δόρατα δρεπάνια» γράφει το πανό τους

Είναι και οι τρεις θρησκευόμενοι καθολικοί - ο ένας, ο 73χρονος Καρλ Κάμπατ, είναι ιερωμένος, οι άλλοι δύο, ο 52χρονος Γκρεγκ Μπέτγε-Όμπεντ και ο 58χρονος Μάικλ Ουόλι, βετεράνοι στρατιωτικοί και ενεργά μέλη καθολικών ειρηνιστικών οργανώσεων. Τον Ιούνιο ντύθηκαν και οι τρεις κλόουν και πήγαν στη βάση εκτόξευσης Echo-9 του διηπειρωτικού πυρηνικού πυραύλου Minuteman ΙΙΙ, στην ύπαιθρο της Βόρειας Ντακότας. Έσπασαν το λουκέτο του φράκτη και τοποθέτησαν πανό με συνθήματα υπέρ της ειρήνης. «Θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια», έγραφε το κεντρικό πανό, μια φράση από το Βιβλίο του Ησαΐα (2:4) που είναι γραμμένη στο προαύλιο του κτιρίου του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Έχυσαν λίγο από το αίμα τους, χτύπησαν με σφυριά τις εγκαταστάσεις και περίμεναν να συλληφθούν.

Την περασμένη εβδομάδα καταδικάστηκαν από ομοσπονδιακό δικαστήριο σε συνολική φυλάκιση άνω των τριών ετών και καταβολή 17.000 δολαρίων για... τις ζημιές που προκάλεσαν. Στη διάρκεια της δίκης τους επισήμαναν πως κάθε Minuteman ΙΙΙ είναι ένα τρομερό όπλο μαζικής καταστροφής σχεδιασμένο για να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Το δικαστήριο απέρριψε πάντως καταθέσεις εμπειρογνωμόνων ότι το όπλο αυτό είναι παράνομο βάσει του διεθνούς δικαίου.

Ο ιερέας Καρλ Κάμπατ έχει ήδη περάσει 16 χρόνια στη φυλακή για ειρηνιστικές διαμαρτυρίες. «Γνωρίζετε πως η παρουσία του Minuteman ΙΙΙ στη βάση Ε-9 αποτελεί παραλογισμό, ανηθικότητα και παρανομία, όμως προστατεύετε αυτόν τον παραλογισμό, την ανηθικότητα και την παρανομία», είπε απευθυνόμενος στον δικαστή και τον εισαγγελέα. «Μπορούμε δηλαδή να καταδικάζουμε δημόσια ή και να κάνουμε πόλεμο με το Ιράκ, τη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν για τα πυρηνικά όπλα, αλλά δεν μπορούμε να καταδικάζουμε δημόσια τις ΗΠΑ για τον ίδιο λόγο;».

Ο Γκρεγκ Μπέτγε-Όμπεντ ζήτησε να αναγνωστούν οι μαρτυρίες των δημάρχων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι για τη φρίκη που προκάλεσαν στις κοινότητές τους τα πυρηνικά πλήγματα που δέχθηκαν, αλλά ο δικαστής δεν το επέτρεψε. Έκανε μάλιστα παρατήρηση στον κατηγορούμενο που θα μείνει ένα χρόνο φυλακή, μακριά από την οικογένειά του. «Πώς μπορεί κάποιος να αφήνει μια σύζυγο και μια κόρη για να εμπλακεί σε παιδιάστικες πράξεις βανδαλισμού για να διαμαρτυρηθεί για τα πυρηνικά όπλα;» αναρωτήθηκε. Την απάντηση την πήρε από την ίδια τη σύζυγο του κατηγορουμένου, τη Μισέλ Ναάρ Όμπεντ: «Αν ο Γκρεγκ μας άφηνε για ένα χρόνο και διακινδύνευε τη ζωή του για να πάει στον πόλεμο και να σκοτώσει ανθρώπους, ουδείς θα τον αμφισβητούσε - θα τον έλεγαν ήρωα! Επειδή όμως διακινδύνευσε να πάει φυλακή για να κάνει αυτό που πιστεύει υπέρ της ειρήνης κάποιοι αμφισβητούν την προσήλωσή του στην οικογένειά του. Είναι τραγικό».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18696&m=N52&aa=1)

Το άρθρο γενικά στοχεύει στο συναίσθημα.
Αλλά κι εγώ νομίζω ότι το δυνατότερο σημείο στο άρθρο είναι τα λόγια της Μισέλ

Ισχύει αυτό;
Δηλαδή, όλοι θα τον αμφισβητούσαν αν δεν πήγαινε στον πόλεμο; Η απάντηση είναι όχι, όχι όλοι.

Ωστόσο, νιώθω κι εγώ ότι το να πάει κάποιος στον πόλεμο και να προσφέρει όποιο έργο προσφέρει είναι πιο χειροπιαστό, με την έννοια ότι εξυπηρετούνται στενότερα συμφέροντα-του κράτους, από το να διαμαρτύρεται για την ειρήνη πράγμα που εξυπηρετεί ένα γενικότερο συμφέρον για την ανθρωπότητα.
Και έχω την εντύπωση ότι αυτή την εικόνα την προβάλλει η ίδια η πορεία της ανθρωπότητας.
Ή έστω εμείς έτσι την κοιτάμε, καθώς μελετώντας την ιστορία, στεκόμαστε πολλές φορές περισσότερο στα χρόνια πολέμων με τα "τρανά πολεμικά κατορθώματα" παρά στα χρόνια ειρήνης. Κάνω λάθος; Ποια είναι τα "επικά" κομμάτια της ιστορίας, ποια γεγονότα τραγουδήθηκαν περισσότερο; Η τέχνη, η τεχνολογία που ανέπτυξε ένας πολιτισμός στην ειρήνη του ή η γενναιότητα που έδειξε στον τάδε πόλεμο; Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, το πρώτο τραγούδι του πολέμου, το δεύτερο τραγούδι των βασάνων που φέρνει ο πόλεμος.

Ή μήπως πάει με τις ορέξεις μας;
Ο νέος άνθρωπος θα τρέξει περισσότερο για την ειρήνη ή ο γέρος;
Θα πείτε, ο γέρος δεν μπορεί να τρέξει... Ε λοιπόν τότε χρειάζεται μια μέση ηλικία όπως των κυρίων που αναφέρονται στο συγκεκριμένο άρθρο, λίγο μετά την συνταξιοδότηση ;D αφού δεν έχει να κάνει και πολλά πράγματα (ούτε καν να συμμετέχει σε κάποιον πόλεμο, λέω, π.χ.)
Πάλι καλά που είχαμε και τους χίπις το '60 που ανέβασαν στο προσκήνιο την ευαισθητοποίηση της νεολαίας στο θέμα της ειρήνης, παγιώνοντας την ειρηνευτική πλευρά των νέων.

Και μια παράπλευρη παρατήρηση:
Πού είναι οι νεαροί ακτιβιστές οεο;
Θα μας πάρουν τη θέση οι παππούδες;
Μήπως κι εμείς θα πάρουμε τη θέση τους;

Όταν αγωνίζεσαι για την ειρήνη δεν αγωνίζεσαι "γενικά για την ανθρωπότητα". Στη συγκεκριμένη περίπτωση (γιατί σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς *πρέπει* να πολεμήσεις - αν είσαι στο Λίβανο και σου έρχονται οι ρουκέτες, τι θα κάνεις;) με το να είσαι ενάντια στα πυρηνικά όπλα εξασφαλίζεις βασικά τη δική σου ασφάλεια (λιγότερα κράτη εναντίον σου, λιγότερη "τρομοκρατία"), ευημερία (τα λεφτά που θα πήγαιναν για εξοπλισμούς μπορούν να διατεθούν για ειρηνικούς σκοπούς) και ελευθερία (λιγότερη "τρομοκρατία", λιγότερη αστυνόμευση - και αν το επεκτείνεις και πέρα από τα πυρηνικά: λιγότερα όπλα για το κράτος, λιγότεροι τρόποι να σου επιβληθεί).

Νέσσα, σαφώς και κερδίζεις με την ειρήνη και τη δική σου ασφάλεια, αλλά το είδα ποσοτικά το θέμα.
Σε όλο τον κόσμο, αν υπάρχει ειρήνη, είναι σε όλο τον κόσμο.
Αν γίνεται κάπου πόλεμος, γίνεται μόνο εκεί που γίνεται. (θα μου πεις τώρα, επηρεάζει και τους γύρω, οκ, αλλά θέλω να το δω από την άποψη αυτουνού που πάει να πολεμήσει ο ίδιος)