THMMY.gr

Πριν από λίγες μέρες, δημοσριεύθηκε στην Ελευθεροτυπία η επιστολή του 13χρονου Αλέξανδρου που σόκαρε το Πανελλήνιο.....  ^guitar^

Βέβαια...είναι λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτή η επιστολή γράφτηκε από 13χρονο...
Κι έτσι, από διάφορες πλευρές, δέχθηκε κριτική, ενιότε αιχμηρή... ^fouska^


«Σε σας μιλάω, γονείς...»

Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.

Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.

Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.

Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.

Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.

Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.

Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.

Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.

Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;

Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;

Να τρέξουμε στη φύση;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.

Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.

Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.

Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.

Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.

Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.

Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.

Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;

Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.

Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών

Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου

ναι καλά σιγά μη το γραψε 13 χρονος

 «Σε σας μιλάω, προλετάριοι?»


"Αναμφισβήτητα, σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η αποτυχία της Βίσση στη Γιουροβίζιον και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Ο Ροναλντίνιο παρουσιάστηκε κουρασμένος και η Βραζιλία δεν έφτασε στον τελικό. Τα γαμωσταυρίδια που έριξε ο μπαμπάς δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είχε πουλήσει το εξοχικό μας στην Ακράτα κι έπαιξε όλα τα λεφτά στο Στοίχημα. Στον τελικό πήγε να ρεφάρει ? πούλησε το πατρικό του στην Αμάρυνθο και στοιχημάτισε υπέρ της Γαλλίας. Δεν περίμενε το εφιαλτικό σενάριο της αποβολής του Ζιντάν. Όταν ο Καναβάρο σήκωσε το κύπελλο, κατάλαβα τι σημαίνει παραβατικότητα και πέναλτι. Αναρωτήθηκα μάλιστα πως θα είχε εξελιχθεί ο τελικός αν ο Κολάροφ και ο Δημητρόφ δεν είχαν συλληφθεί από την ακτοφυλακή της Ρουμανίας και είχαν καταφέρει να πάνε στο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Πάντως, με τις μαλακίες του μπαμπά, έχασα όλη την κληρονομιά.

Κι εμείς τα παιδιά τι φταίμε για όλα αυτά; Από εσάς τους μεγάλους ξεκίνησε το πρόβλημα! Η Νέα Οικονομική Πολιτική του Μπουχάριν απογείωσε τους δείκτες χρήσης και κατανάλωσης αγαθών στη Σοβιετική Ένωση. Αν δεν εφάρμοζε ο Στάλιν την αναγκαστική αγροτική κολεκτιβοποίηση, μπορεί ο Ματεράτσι να είχε γίνει χορευτής κλασικού μπαλέτου και ο Ζιντάν να σήκωνε το κύπελλο.

Ναι, σε σας μιλάω! Κουφοί είστε; Γιατί δεν απαντάτε; Α, ξέχασα πως τα γραπτά δεν ακούγονται!

Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά μαλάκας. Στην πορεία γίνεται. Όχι δηλαδή για να μη νομίζετε πως μας χτύπησε καμιά ίωση μαλακίας.

Εσείς την εισάγατε τη μαλακία ? γιατί δεν κλείνατε τα σύνορα να γίνουμε Κούβα να μη μπορεί να μπει μέσα; Την εισάγατε μαζί με τις ακριβές μπανάνες και τα τίμπερλαντ. Μαζί με τους υπολογιστές ? αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου. Τέλος, μαζί με την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη καμαριέρα. Πολύ προβληματική αυτή η καμαριέρα. Ποτέ δεν πετυχαίνει τον καφέ όπως τον πίνω, ενώ τώρα τελευταία που έχω κάτι χοντρές σηκωμάρες, δεν κάθεται με τίποτα να την πηδήξω. Τι την πληρώνεις την καριόλα ρε πατέρα;

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις κι αν έχετε αρχίδια, απαντήστε μου.

Πείτε μου, αν έχετε τον Θεό σας, πότε καθίσαμε στον καναπέ με τις ώρες σαν τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»; Πότε ακούσατε τους προβληματισμούς μας; Για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, την τρύπα του όζοντος; Για τα καυλόσπυρα, τα αφροδίσια νοσήματα, την πρόωρη εκσπερμάτιση, τους πολλαπλούς οργασμούς;

Πότε καθίσαμε στον καναπέ να μιλήσουμε για τις μαύρες τρύπες του Διαστήματος; Έστω, για τη Νανοτεχνολογία!

Πότε τρέξαμε στη φύση όπως ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τζαζεμένο παιδί μαθαίνεις την αλήθεια!

Ποτέ! Με ακούτε; Ποτέ! Κάποτε όμως γινόνταν αυτά τα πράγματα. Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν θαλάσσιος ελέφαντας και τα θυμάμαι. Ξέρετε πότε γίνονταν; Τότε που οι άνθρωποι ήταν φτωχοί αλλά τίμιοι. Μπορεί να έκαναν το σκατό τους παξιμάδι και να βρώμαγε το χνώτο τους από την πείνα, αλλά αράζανε στους δεκάδες καναπέδες που είχαν και συζητούσαν με τα παιδιά τους για την Αστροφυσική.

Μπορεί να μην είχατε να φάτε αλλά ξέρατε τ? αστέρια και τους γαλαξίες απέξω κι ανακατωτά.

Σήμερα εγκλωβίσατε το υποκείμενο στην οριακή υπερβατική εμπειρία. Αδιαφορήσατε για τη διαλεκτική και προσχωρήσατε αδιαμαρτύρητα στην υλικότητα, διατηρώντας μια εξωτερική σχέση με την Ιστορία, επειδή θεωρήσατε πως ο ιδιωτικοποιημένος άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει στο φαντασιακό του με μια ψυχή που έχει χάσει τα κοινωνικά της θεμέλια. (Τα γράφω έτσι απλά για να με καταλαβαίνετε όλοι.)

Τώρα έχετε άλλες ανάγκες. Και να οι κουρσάρες και τα Armani. Και να τα χρέη και οι υπερδανεισμοί. Και να οι κοκότες πολυτελείας και οι ζιγκολό. Οι παρτούζες και τα τσιμπουκώματα. Τα τραβεστί και οι κωλομπαράδες.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός! Κάτσε, έχω καλύτερο όρκο. Αν λέω ψέματα, να μη σώσω να ξαναδιαβάσω την «Ελευθεροτυπία»!

Αλήθεια δεν είναι πως όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε μιλάτε για λεφτά, ναρκωτικά και γκόμενες; Κι όλ? αυτά μπροστά μας! Να καυλώνουμε με τις περιγραφές των Ρωσίδων αλλά να μη μας δίνετε μεζέ! Να γουστάρουμε μια γραμμή κόκα για να στανιάρουμε και να μας αφήνετε πάντα στεγνούς! Γιατί δεν μιλάτε μπροστά μας για θέματα που μπορούμε να συζητήσουμε κι εμείς; Γιατί δεν μιλάτε για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού; Γιατί δεν μιλάτε για τις εφημερίδες που κατάντησαν χωματερές συνειδήσεων;

Αχ άρρωστοι γονείς, που κατοικείτε στην ελληνόφωνη μπανανία βυθισμένοι στη λήθη! Αχ, γονείς λωτοφάγοι, μνηστήρες της Πηνελόπης, Σπαρτιάτες χωρίς ασπίδα, Αργοναύτες χωρίς δέρας, βούρδουλας που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην πάρω ανάποδες και σας γαμήσω τα πρέκια, πότε καθίσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα και να μας διαβάσετε ένα βιβλίο του Ντεριντά, του Μπαρτ, έναν Φουκώ βρε αδερφέ; Ένα παραμύθι όπως αυτά που διάβαζε η γιαγιά σας σε σας ? την «Ποιητική» του Αριστοτέλη, για παράδειγμα. Ποτέ, ναι ποτέ! Μας ακούτε μουνόπανα; Ποτέ!

Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σ? έναν ακαλαίσθητο και αντιπνευματικό κόσμο με φρικτή αισθητική. Αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να μας κοιτάξετε στα μάτια κάνετε πως δεν μας ξέρετε.

Για τ? όνομα του Θεού, τόσος εγωισμός πια; Που είναι οι ευαισθησίες σας μα τον ʼγιο Δημήτρη; Που είναι η στοργή σας μα τον ʼγιο Γιώργη; Που είναι η αγάπη σας μα την Αγία Αθανασία;"


(Πιτσιρίκο αν δεν το δημοσιεύσεις, θα σου γαμήσω την (cencored by ixic_))


ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών, δυο μηνών και πέντε ημερών

Μαθητής Α΄ τάξη Γυμνασίου Πυρηνικής Φυσικής

Χάρβαρντ

Ο πιτσιρίκος αφιερώνει το κύριο θέμα του σε μια γνήσια και τολμηρή φωνή ενός παιδιού, γιατί είναι απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματα που έχουν προκύψει αυτές τις μέρες γύρω κυρίως από τη λέξη «μαλακία».

Αγαπητές αναγνώστριες, έλαβα την επιστολή του μικρού Σεραφείμ πριν από δέκα μέρες. Δεν τολμούσα να τη δημοσιεύσω μέχρι που είδα το καταπληκτικό πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας». Αποφάσισα κι εγώ με τη σειρά μου να μιμηθώ την καλή εφημερίδα και να δώσω το λόγο στα παιδιά. Τέτοια παιδιά αποδεικνύουν πόσο δίκιο έχει η κυβέρνηση όταν υποστηρίζει πως διαθέτουμε σπουδαία Παιδεία.

ε κάτσε ρε βιαστικιά να ολοκληρώσω το post μου πρώτα :P

ixic_/tora pes :P

Τι λετε ρε παιδιά προς Θεού...γιατί να μην το έγραψε το παιδάκι....

 :P :P

http://pitsirikos.blogspot.com/

μακράν ένας από τους αγαπημένους μου bloggers :D

ixic_

Γιατί ρε παιδιά...αποκλείεται να έγρψε κάτι τέτοιο ένα δεκατριάχρονο παιδί?
πάντα υπάρχουν παιδιά που έχουν ωριμάσει πολύ πριν την ηλικία τους στην σκέψη...
ή μηπως δεν υπάρχουν δεκατριάχρονα που αντί για να παίζουν μπροστά στο playstation καθονται και διαβάζουν εφημερίδα ας πούμε...

γι'αυτό ξεχωρίζει εξάλλου

το ύφος ...το στυλ ...πάντως του άρθρου είναι ακριβώς για πρωτοσέλιδο...εφημερίδας....

βασικά φαντάζομαι οτι έγραψε κάτι ο δεκατριάχρονος και μετά το πείραξαν λίγο και αυτοί....

αυτό που αναφέρει η ελευθεροτυπία είναι μόνο ότι διόρθωσαν ...τα τορθογραφικά και τα συνταντικά λάθη....

ΚΑΤΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ^Police^

βασικά για να μπορείς να γράψεις τέτοιο αριστούργημα, σημαίνει οτι δεν παίζει να μην ξέρεις ορθογραφία...

βασικά....εγώ πιστεύω δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση....

μπορεί και να το έγραωε 13χρονος...υπάρχουν μερικά παιδιά που ξεχωρίζουν...

απλά είναι γεγονός ότι διαβάζοντας το κείμενο...έρχεται έντονα στο νου σου ότι παίζει να είναι μούφα....και η σάτυρα του πιτσιρίκου είναι σπαρταριστή...

κρατήστε αυτό....και βάλτε ένα χαμογελάκι στο στόμα σας...τα υπόλοιπα περιττεύουν! :)

happy_ixic_

Μλκ, ακομα δεν συνηλθα!!!!!!!!!!!!!! ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ!!!!!!!!!

Τι σκαρφίζονται οι εφημερίδες για να πουλήσουν όμως ε? ;D

:)

Απίστευτα πράγματα φίλε Κύβιους, απίστευτα...

Τον ηλίθιο του δείξαν το φεγγάρι και αυτός κοιτούσε το δάχτυλο.


Όταν μπορεί να γίνει θέμα, το αν το έγραψε αυτό ένας 13χρονος ή όχι, είναι τόσο αδιάφορο.

Στην τελική ο 13χρονος είναι υποχρεωμένος να μη ξέρει τι γιορτάζουμε στις 28ης Οκτωβρίου, έτσι δείξαν στην τηλεόραση σωστά?
Θα μου πεις κάποιοι διαβάζουν, περνάν στις πανελλήνιες, αλλά είναι παπαγαλία.
Οι νέοι δεν έχουν άποψη, δεν έχουν εμπειρία, δεν έχουν γνώση. Είναι απλά ηλίθιοι.

Πώς τολμάς και πασάρεις ένα τέτοιο κείμενο ως κείμενο ενός 13χρονου?


Αλλα είναι το πιο εύκολο και φαίνεται παντού...
Όπως όταν διαφωνείς κάθετα με τον άλλον (από συνήθεια συνείδησης), δεν έχει τι να πεις, και του λες για την ορθογραφία του ή για το συντακτικό του.

Μια συζήτηση για το ποιος και γιατί το έγραψε είναι θεμητή, αλλά η απουσία σχολιασμού επί του ζητήματος είναι τουλάχιστον γελοία.
Αλλά όταν ψάχνουμε για σκάνδαλα τα βρίσκουμε εύκολα. Ότι ψάχνεις, αυτό βρίσκεις. Έτσι απλά.

--------------------------------------------------------------------------------

Πάντως το παραπάνο κείμενο θα πρέπει να το δίνουν στα μαιευτήρια καθώς και μαζί με κάθε έλεγχο προόδου στο σχολείο.

Η ανατροφή των παιδιών θα πρέπει να είναι το σημαντικότερο για τους γονείς. Μη πω ότι για να κάνει κάποιος παιδιά θα έπρεπε να είχε λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση...


Γαμώ τα λεφτά μας και την ποιότητα ζωής γαμώ!

(έγραψε στο laptop ο Τurambar)

Συμφωνώ. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε ξεσυνηθίσει σε ουσιαστικά σχόλια επί του θέματος. Και είναι και το άλλο, ότι ακόμα και αν κάποιος βαρεθεί την κατάσταση και θέλει να κάναι το μεγάλο ατόπημα (!) δεν πρόκειται να βρει συνομιλητές. Απαισιοδοξία;

ΓΙΑ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ

Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί
και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή
το βόλεμά σας και την ατέλειωτη χαρά
κι ό,τι είχα αφήσει απ' την προηγούμενη φορά.
Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία
καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία
βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία
κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.
Η ευκολία τα λεφτά πανίσχυρο το τέρας
μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας
τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία
να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.
Και πάνʼ εκεί, φυτώριο, καλό, εντατικό,
σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό
λαμπρό το μέλλον γιάπης με φράγκα
κι αν την χωθείς και σε στοά σε κάνουν μάγκα.
Τη λέν παιδεία, τι κοροιδία
λαπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία
αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες
και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.

 

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε
μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Γι' αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω
και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει
δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

 

Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς γι' αυτό και εγώ στάνταρ τρελός
σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός.
Παιχνίδια εδώ πολιτικά κι ας έχει έδρανα αδειανά
είν' η πορεία σταθερή στο πουθενά.
Γιουροκουρέλια από εδώ, το μισοφέγγαρο από εκεί
και πάνω απ' όλα η μαμά Αμερική
νοιώθω καλά που είμαι απ' την χώρα σου Σωκράτη
κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.
Μα δε βαριέσαι πόσα αδέρφια να χαθούνε
οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε να πηδιούνται απ' το PC τους
και να αλλάζουν τη ζωή τους
με κοκτέλα χημικών, παραγωγή τους.
Με λίγο clubbing πρασινοκόκκινα μαλλιά
πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά
αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς
θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.

 

Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές
φανατικοί των show τηλεθεατές
άλλοι ντιλέρια μπορεί και δικηγόροι
το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.

Άλλοι μπράβοι και μες την νύχτα καθώς πρέπει
αφού η φτώχια η πουτάνα το επιτρέπει
άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ
άλλοι τελειώσαν όποια να 'τανε σχολή.
Άλλοι γιατροί και επιχηρηματίες
άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες
μα δεν τ' αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς
γι' αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.
Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω
τελικά από ποιους εκδίκηση ζητάω
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταινε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαινε.

 

Οι πιο πολλοί δε θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πει

και μʼ αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή,

να πάρω σβάρνα τη χαρά κι ίσως ετούτη τη φορά

να φτύσω λόγια, ν' ακουστούν πιο καθαρά,

να σας χαρίσω και το φόβο κέρασμά σας

κι απʼ τα λόγια που μπερδεύω, όσα μείνουν, χάρισμα σας·

κι αν φωνάζω σαν τρελός, το γουστάρω έτσι κι αλλιώς,

να μπερδεύω όσα νιώθω κι όσα σκέφτομαι εντελώς.

Για τʼ αδέρφια· για ποια αδέρφια Για τα λίγα που έχουν μείνει.

Ποιος θα το κρίνει

Κι αν είμαι μόνος με την εκδίκηση παρέα,

εγώ το κάνω για να νιώσω λίγο ωραία.

Μα κι έτσι να ʼναι και να μην έφυγε κανείς,

εγώ λυπάμαι που δεν έφυγα μονάχος μου νωρίς.

Κι αφού νιώθω την καρδιά μου να πονάει,

δε ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

 

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ:
 
 
 
«Σε σας μιλάω, γονείς...»

 

Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.

Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.

Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.

Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.

Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.

Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.

Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.

Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.

Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;

Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;

Να τρέξουμε στη φύση;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.

Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.

Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.

Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.

Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.

Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.

Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.

Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;

Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.

Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών

Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου

Βουλιαγμένης
 
 
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΛ/ΝΔΡΟΥ ΣΤΟ:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=5483500,33942636,55892844,63906028,78100076,85860332

όπως βλέπεις το έχουν ξαναποστάρει :)