THMMY.gr

Η ΝΕΑ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΙΑ
Πιστεύω εις 12 Θεούς

 

Μπορεί να μη φορούν κάθε μέρα χλαμύδα, μπορεί να μη θυσιάζουν σε πέτρινους βωμούς, μπορεί να μην ακολουθούν πομπές και να μη συμμετέχουν σε μυστήρια. Νοσταλγούν όμως την ανωτερότητα της "πατρογονικής λατρείας", αναζητούν στους Θεούς του Ολύμπου τις ρίζες τους και ελπίζουν ότι κάποιος σύγχρονος Ιουλιανός θα αποκαταστήσει το Δωδεκάθεο και θα συντρίψει τον "ιουδαιοχριστιανισμό".


Οι Ιουλιανοί του 2000

Οσοι νομίζετε ότι σήμερα είναι 13 Οκτωβρίου 1996 θα 'πρεπε τουλάχιστον να ντρέπεστε. Ισως μάλιστα και να είστε εκούσιοι ή ακούσιοι πράκτορες του διεθνούς σιωνισμού. Αν είχατε έστω και μια στάλα ελληνικό αίμα στις φλέβες σας θα ξέρατε ότι έχουμε αρχές του μηνός Πυανεψιώνος ή -έστω- τέλος του Βοηδρομιώνος του έτους πρώτου και εβδομηκοστού και επτακοσιοστού και δισχιλιστού από πρώτης Ολυμπιάδος. Κι αν δεν το ξέρετε, ας το πληροφορηθείτε από τα εξώφυλλα περιοδικών με ονόματα όπως "Διιπετές" ή "Αέροπος".

Αρκετά έντυπα έχουν υιοθετήσει αυτή την "πατρογονική χρονολόγηση". Και έντρομοι οι περιπτεράδες αναρωτιούνται ποιος άραγε μήνας είναι αυτός ο "Μαιμακτηριών" και αν ο "Γαμηλιών" ή ο "Μουνυχιών" πέρασε και πρέπει να επιστρέψουν όσα τεύχη τους περίσσεψαν στο πρακτορείο. Τη μόδα ακολουθούν και ιδιώτες, όπως ο Βασίλειος Πελασγός Γούσιος, ο οποίος δίνει διάλεξη "Υπέρ της ελληνικής πατρογονικής θρησκείας των Ολυμπίων, επί του Ολύμπου (Πλάτωμα Ξηρολάκκου) κατά την Σύνοδον Ελλήνων Θρησκευτών την Χρονοδίτην (σ.σ. Σάββατο) 9ην Ηραίου (Σεπτεμβρίου) 1995 Μ.Α.Χ.Χ. (Μετά την Απαρχή της Χριστιανικής Χρονολόγησης)".

Οπως αντιλαμβάνεσθε, πρόκειται για ένα πραγματικό ιδεολογικό ρεύμα "αρχαιοημερολογιτών". Ανθησε και πολλαπλασιάστηκε κατά την τελευταία πενταετία, στα περιθώρια των εθνικιστικών εξάρσεων, των διατεταγμένων συλλαλητηρίων και των μεγαλόστομων αναφορών στον Μεγαλέξανδρο. Δεν πρόκειται όμως για ενιαίο ρεύμα, ούτε περιορίζεται η ιδιοτυπία του στην άρνηση του ισχύοντος ημερολογίου. Βαθύτερος στόχος των "αρχαιοημερολογιτών" είναι η αποκατάσταση της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Η αναβίωση του Δωδεκάθεου. Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις σ' αυτό το ρεύμα.

Στην πρώτη κατηγορία κατατάσσουμε όσους παρέχουν ανεπιφύλακτη υποστήριξη στο Δωδεκάθεο και αρνούνται κάθε συμβιβασμό με τη χριστιανική θρησκεία. Εκφράζονται κυρίως με το περιοδικό "Διιπετές", το οποίο φιλοξενεί "κείμενα που εξυπηρετούν την Υπεράσπιση της Αρχαίας (Προχριστιανικής) Ψυχής, αρκεί να μην προπαγανδίζουν ρατσισμό, μισαλλοδοξία, φόβο, ταπείνωση του Ανθρώπου και παντοειδή έλεγχο του ανθρώπινου νου". Στις μόνιμες στήλες του περιοδικού προπαγανδίζονται οι αρχαίοι θεοί και εξαίρεται η "πατρογονική λατρεία".

Στο ίδιο ρεύμα κατατάσσεται και η "Ελληνική Πολιτεία", η οποία αναδεικνύει την αντίθεση χριστιανισμού-ελληνισμού, και λοιδορεί τα κείμενα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης που αποκαλύπτουν το ασυμβίβαστο των δυο λατρευτικών κατευθύνσεων. Από κοντά και μια σειρά άλλων δραστηριοτήτων, όπως η κίνηση "Μεγάλη Εθνική Εκκλησία των Ελλήνων", το φροντιστήριο "Ελληνική Αγωγή" και ορισμένες καλλιτεχνικές ομάδες.

Η δεύτερη ομάδα των μυστών της αρχαίας λατρείας είναι περισσότερο ευέλικτη. Επιχειρεί μια δική της σύζευξη του αρχαιοελληνικού πιστεύω με το χριστιανικό, ενώ κάπου παραμονεύει και το "Πιστεύω" του Γεωργίου Παπαδοπούλου. Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής αυτού του δεύτερου ρεύματος ο γνωστός τηλεοπτικός αστέρας Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο οποίος επιδίδεται τελευταία στην παραγωγή του ελληνοχριστιανικού αμαλγάματος. Στα κείμενά του μετατρέπει την ανάγκη σε φιλοτιμία και περίπου απολογείται για τον αναγκαίο αυτό συμβιβασμό, τον οποίο αποδίδει στη σημερινή συγκυρία: "Πάντοτε δια τους Ελληνας η πίστις εις τον Θεόν απετέλει εθνικόν θεμέλιον. Ο ελληνικός λαός ανέκαθεν υπήρξε και παραμένει θεοσεβής. Τώρα η Ορθοδοξία εκφράζει το θρησκευτικό πιστεύω των Ελλήνων." Φτάνει, μάλιστα, μέχρι το σημείο να καταγγέλλει την πολιτεία ότι αφαίρεσε με "αντιχριστιανικές εγκυκλίους" τα εικονίσματα αγίων από τα λεωφορεία. ("Τα έίκοσι πρωτόκολλα της προδοσίας", εκδ. Νέα Θέσις, Αθήναι 1995, σελ. 68).

Δεν θα περίμενε κανείς άλλη στάση από τον ελάσσονα αυτό θεωρητικό της δικτατορίας των "Ελλήνων Χριστιανών". Την ίδια όμως στιγμή, ο Πλεύρης δεν χάνει ευκαιρία να εξάρει το περιοδικό "Δαυλός". "Πιστεύω πολύ εις το περιοδικόν 'Δαυλός'", μας έλεγε από το Tele City στις 29 Σεπτεμβρίου. "Ορισμένοι κακοηθέστατοι λένε ότι είναι ειδωλολατρικόν". Το ίδιο το περιοδικό, το οποίο αποτελεί το επιτυχέστερο εκδοτικό εγχείρημα του "χώρου", δεν συμμερίζεται τα περί "ελληνοχριστιανισμού" που πρεσβεύει ο κ. Πλεύρης. "Η πνευματική σύζευξις Ελληνισμού-Χριστιανισμού που επιχειρήθηκε πριν από 150 χρόνια ακριβώς και ισχύει έως σήμερα ως επίσημη ιδεολογία στο Ρωμαίικο κρατίδιο, υπήρξε ενέργεια ιδεολογικά εξαναγκαστική και ιστορικά βίαιη. Οι δύο αυτές θεωρήσεις της ζωής και του κόσμου από ιστορική άποψη όχι μόνον δεν συνεργάσθηκαν ποτέ, αλλά εμάχοντο αλλήλας πάντοτε μέχρι θανάτου επί μακράν σειράν αιώνων και από ιδεολογική άποψη υπάρχει μεταξύ τους πνευματική άβυσσος. " (τ. 152-3, Αύγουστος Σεπτέμβριος 1994). Ο ίδιος όμως ο ιδρυτής, ιδιοκτήτης, εκδότης και διευθυντής (όπως αυτοτιτλοφορείται) του περιοδικού Δημήτρης Λάμπρου επιχειρούσε λίγους μήνες νωρίτερα να μπαλώσει τα πράγματα: "Ο Δαυλός δεν θα παύση ουδ' επί στιγμήν να καταγγέλλει όσα απετέλεσαν και αποτελούν τα 'αγκάθια' που αποτρέπουν τον πλήρη και ειλικρινή και αναγεννητικό πνευματικό αλληλοεναγκαλισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος με την Ελληνικότητα, με πρώτο και πιο αιχμηρό και πιο δηλητηριώδες από τα 'αγκάθια' αυτά την βαθύτατα μισελληνική 'Παλαιά Διαθήκη'." (τ. 145, Ιανουάριος 1994).

Κοινό χαρακτηριστικό της δεύτερης ομάδας ο ανοιχτός αντισημιτισμός. Πίσω από το ουτοπικό αίτημα της "κάθαρσης" του χριστιανισμού από τα εβραϊκά στοιχεία, καραδοκεί η επιθυμία της γενικευμένης εθνοκάθαρσης. Ολα τα δεινά του έθνους αποδίδονται στον "προαιώνιο εβραίο". Μέχρι και ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος, αυτός που έθαψε οριστικά τα όνειρα του Ιουλιανού για αναβίωση της αρχαίας θρησκείας και επέβαλε το χριστιανισμό, καταγγέλλεται ως υπόπτου καταγωγής: "Προήρχετο από οικογένεια της πόλεως Κάουνα της Ισπανίας. Κατά τους χρόνους εκείνους το πλείστον μέρος των εβραίων της διασποράς ευρίσκετο εις την Ισπανίαν." Οπερ έδει δείξαι που έλεγαν και οι αρχαίοι.

Η αρχαιολατρία συμβαδίζει ασφαλώς και με τη θεωρία περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής και εξαίρονται οι γνωστές ναζιστικές μελέτες οι οποίες "μέσω ανθρωπολογικών μετρήσεων και παρατηρήσεων, επιβεβαιώνουν περίτρανα τη φυλετική ενότητα του ελληνισμού δια μέσου των χιλιετιών."
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και ορισμένα έντυπα όπως η 'Ελληνική Φλόγα' και η συνέχειά του 'Απολλώνειο Φως', όπως και το θεσσαλονικιό 'Τετρακτύς'.

Στην τρίτη κατηγορία συναντάμε τις πιο "απογειωμένες" εκδοχές του ρεύματος. Είναι οι απόπειρες συνδυασμού του Δωδεκάθεου με κάθε είδους ανατολικό μυστικισμό. Πρόκειται για μια προσπάθεια συμβιβασμού του διεθνούς ρεύματος της "νέας εποχής" με τις επιταγές της εγχώριας παράδοσης. Δεν πρέπει να λησμονήσουμε και του έλληνες Ντένικεν, αυτούς που υποστηρίζουν ότι καταγόμαστε από άλλον πλανήτη και αναζητούν τα σημάδια των θεών-αστροναυτών. Ο Ανέστης Κεραμυδάς, π.χ., επιμένει ότι κατάγεται από "μια άλλη Γη, η οποία απέχει 500 έτη φωτός" και προφητεύει ότι "το Απολλώνειο Φως θα οδηγήσει τους Πυρφόρους Ελληνες στον τελικό θρίαμβο. Η αρχή γίνεται, οι Ναοί των Αθανάτων Θεών θα επαναλειτουργήσουν.
" (Εν Θεσσαλονίκη μηνός Μεταγειτνίων έτους 1996). Οσο για τον Γιώργο Βογιατζή, αυτός ανακαλύπτει τα θεϊκά μηνύματα προς την αρία φυλή στους αγκυλωτούς σταυρούς που έχουν χαραχθεί στο Παγγαίον Ορος.

Δεν είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που η λατρεία του αρχαίου κλέους άγγιξε τα όρια του θρησκευτικού επαναπροσδιορισμού. Από τις Δελφικές Εορτές του Σικελιανού μέχρι την κακόγουστη τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας -την οποία εμπνεύστηκε ο Γκέμπελς και εμείς εκτελούμε πιστά ανά τετραετία με ιέρειες της Δήμητρας και προσευχές στον Απόλλωνα- τα όρια της εθνικής κατάνυξης από την αυτογελοιοποίηση παραμένουν ρευστά. Οπως αδιευκρίνιστο παραμένει και το ύψος της χλαμύδας που οφείλουμε κατά καιρούς να φορούμε.

"22 αιώνες είμαστε κατακτημένο έθνος"

Ο Βλάσης Ρασσιάς στη δεκαετία του 80 ανήκε στην συντακτική ομάδα του αντιεξουσιαστικού περιοδικού "Ανοιχτή πόλη". Το 1992 εξέδωσε το "Διιπετές", έντυπο της ομώνυμης Εταιρείας Αρχαιοελληνικών Μελετών. Συγγραφέας βιβλίων και πολλών άρθρων, ο κ. Ρασσιάς τοποθετείται στους Ελληνες Εθνικούς, δηλαδή "δεν είναι Ελληνας μόνο κατ' όνομα, αλλά και στο έθος και στις περί Θεών αντιλήψεις". Πιστεύει στην επικαιρότητα της αρχαιοελληνικής σκέψης και στην πολυθεϊα και συγκρούεται με τους οπαδούς της "Ελληνορθοδοξίας" και του εθνικισμού. Προσπαθεί να βρει την "αρχαία ματιά" για να κατανοήσει την αρχαιοελληνική λατρεία, αλλά και την αυτοθέσμιση της κοινωνίας. "Οι Ελληνες έχουν την ιδιαιτερότητα στον πολυθεϊσμό τους να ανατρέπουν τις ιδέες ως θείες οντότητες. Οι ιδέες έχουν αυθύπαρκτη οντότητα. Δεν γεννάει το μυαλό την ιδέα, απλώς η ιδέα είναι αυθύπαρκτη και αιώνια και εμείς την προσλαμβάνουμε κάπου με συγκεκριμένη μορφή", ισχυρίζεται ο κ. Ρασσιάς.

Για την υπεράσπιση όμως των καθαρών αρχαιοελληνικών αντιλήψεων, ο συνομιλητής μας οφείλει να οριοθετηθεί. Τα μέτωπα είναι πολλά, αν και δυσδιάκριτα. "Οι πολίτες πρέπει να διαθέτουν παρρησία, να υπερασπίζονται με κάθε κόστος τη γνώμη τους και δεύτερον, για να έχουν γνώμη, θα πρέπει να έχουν την ανάλογη παιδεία η οποία θα τους διαμορφώσει τη γνώμη. Η επικράτηση του ιδεολογήματος του "Ελληνοχριστιανισμού" έχει διαστρέψει την αρχαιοελληνική κοσμοαντίληψη. Ενα από τα βασικά συστατικά της π.χ, η βουληφόρος αγορά, έχει εξορκιστεί διότι δεν δένει με το Βυζάντιο. Πώς θα μπορούσε να συνυπάρξει μιά κοσμοαντίληψη που βλέπει επουράνιες μοναρχίες και αγίους μεσολαβητές των αιτημάτων των πιστών, με την απόλυτη ισηγορία και την ισονομία της αρχαιοελληνικής σκέψης; Υφιστάμεθα τις ηλίθιες γνώμες που προκύπτουν από κάποιες ανόητες πλειοψηφίες ανθρώπων απαίδευτων. Το "ελληνορθόδοξο" κατεστημένο θέλει κακομοίρηδες υπηκόους, που ζούν μέσα στην ίντριγκα και τη ρουφιανιά. Θέλει τους βουλευτές να υπακούουν στους αρχηγούς τους όπως στο Βυζαντινό Σιλέντσιουμ, αντί να λειτουργούν ελεύθερα όπως στην αρχαιοελληνική αγορά. 'Η θα είσαι τελείως Ελληνας ή τελείως Βυζαντινός. Είναι δύο αντιδιαμετρικές κοσμοθεωρίες, φιλοσοφίες, θρησκείες. Δεν ενώνονται με τίποτα. Είναι σαν να προσπαθείς να χύσεις σίδηρο και ξύλο για να φτιάξεις κράμα ξυλοσιδήρου."

Οι αληθινοί "ελληνόψυχοι", κατά τον κ. Ρασσιά, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τον Φαλμεράιερ και τους επιγόνους του, ούτε έχουν το άγχος της φυλετικής καθαρότητας και της "συνέχειας" του ελληνισμού. "Δεν ήταν μισέλληνας ο Φαλμεράιερ, απλώς είχε εξιδανικεύσει κι αυτός τον αρχαίο Ελληνα. Αντί να του πούμε ότι η ελληνικότητα έχει να κάνει με την παιδεία και όχι με το αίμα και να στρωθούμε να διαβάσουμε τα αρχαιοελληνικά κείμενα, να γίνουμε όλοι Κοραϊστές, όλοι να γίνουμε φιλόσοφοι, βγήκε ο Ζαμπέλιος και ο Παπαρρηγόπουλος και έφτιαξαν το μύθο του ελληνοχριστιανισμού για να δέσει η σούπα. Και πήραν το Βυζάντιο ως συνέχεια του ελληνισμού. Η μόνη στιγμή που το Βυζάντιο προσπάθησε να γίνει ελληνικό ήταν η ώρα που γκρεμιζόταν, για να σωθεί. Το πρόβλημα της συνέχειας δεν λύνεται με ανιστόρητα επιχειρήματα. Εμείς εδώ και είκοσι δύο αιώνες είμαστε κατακτημένο έθνος. Στην αρχή από τους Ρωμαίους, μετά από τους χριστιανούς Ρωμαίους δηλαδή τους Βυζαντινούς, μετά από τους Οθωμανούς και τώρα ούτε και 'γω ξέρω από πού".

Με την ίδια ένταση ο κ. Ρασσιάς κατηγορεί και όσους σήμερα προσπαθούν να αποκαθάρουν την Ορθοδοξία από τα εβραϊκά της στοιχεία ώστε να αποδειχθούν οι αρχαιοελληνικές της ρίζες. "Είναι παλαβοί. Είναι σαν να προσπαθείς να διατηρήσεις τον δεύτερο όροφο γκρεμίζοντας το ισόγειο. Δεν μπορεί μια εβραιογενής θρησκεία να αποβάλει τα εβραϊκά της στοιχεία. Τότε τί θα μείνει; Εκτός αν κατασκευάσουν νέα Ευαγγέλια με Εμπεδοκλή και Ηράκλειτο".

Δεν διαφωνεί ότι ό "χώρος" πολιορκείται από παντός είδους ακροδεξιούς και εθνικιστές. Επιμένει ωστόσο ότι, όσο ανέρχεται το επίπεδο των Εθνικών, οι έμποροι και οι πολιτικοί σπεκουλαδόροι της ελληνορθοδοξίας θα απομονωθούν. "Τί δουλειά είχαν οι παπάδες με τον Μεγαλέξανδρο; Τί τους ένοιαζε ένας ειδωλολάτρης; Αμα ζούσε σήμερα, θα τον έλεγαν σατανιστή. Εχουν το θράσος να θεωρούν σατανιστή όποιον δεν είναι δικός τους. Η περίπτωση του γνωστού τηλεστάρ, που παρά το αρχαιελληνικό του προφίλ θέλει να εξοντώσει οποιονδήποτε μη οθόδοξο, είναι χαρακτηριστική. Εκλαμπρα πλέον φαίνεται η παρακμή της κοινωνίας μας όπως είναι δομημένη. Με την κρατούσα ιδεολογία το μόνο που της μένει είναι να συνεχίζει να αποσυντίθεται. Είναι μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που έρχονται κοντά μας ψάχνοντας για απαντήσεις στα αδιέξοδά τους. Επομένως πρέπει να προσέχουμε όσους προσπαθούν να μας εκμεταλλευτούν πολιτικά. Να εργαστούμε για την αυτοθέσμισή μας. Οταν γίνει η αποφασιστική αρχαιοελληνική στροφή και αποβληθεί ο βυζαντινισμός, θα αποκαλυφθούν και αυτοί που ψαρεύουν στα θολά νερά με τη σημαία του ελληνισμού".



Η θεά Αθηνά στη χώρα των Μάγια

Η πεποίθηση ότι η κοινωνική πρόοδος είναι αδύνατη χωρίς την επιστροφή της ανθρωπότητας στη λατρεία του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου δεν περιορίζεται στη χώρα μας. Κάθε άλλο, μάλιστα. Ενας από τους πιο ένθερμους ελληνολάτρες του είδους - αν και αγνοημένος σήμερα - υπήρξε ο Μανουέλ Εστράδα Καμπρέρα, δικτάτορας της μακρινής Γουατεμάλα μεταξύ 1898 και 1920. Παρόλο που δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι οι ρίζες των Γουατεμαλέζων φτάνουν μέχρι την κλασική αρχαιότητα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ο Εστράδα πίστευε ακράδαντα ότι η επιφοίτηση της Θεάς Αθηνάς είναι απαραίτητη για την ευμάρεια των υπηκόων του. Αποφασισμένος να μετατρέψει τη χώρα του του σε μια "Τροπική Αθήνα", θέσπισε αρχαϊζουσες γιορτές αφιερωμένες στην Αθηνά και γέμισε τη χώρα με απομιμήσεις ελληνορωμαϊκών ναών. Την ίδια εποχή, όπως επισημαίνουν οι κάθε λογής βιογράφοι του, λεηλάτησε τα ταμεία της χώρας, απέφυγε να χτίσει το παραμικρό σχολείο κι αφιέρωσε το περίσσευμα των προσπαθειών του στις ένοπλες δυνάμεις...

Ο σημερινός ταξιδιώτης που διασχίζει τα υψίπεδα της βορειοδυτικής Γουατεμάλα, αργά ή γρήγορα θα πέσει πάνω σε κάποιο από τα υπολείμματα της ιδιόρρυθμης αυτής προσπάθειας να ξαναζωντανέψει το Δωδεκάθεο στη χώρα των Μάγια. Ο σημαντικότερος από τους σωζόμενους ναούς της Αθηνάς βρίσκεται στο Κετσαλτενάνγκο, λίγες ώρες από τα μεξικάνικα σύνορα. Ντυμένοι με τις πολύχρωμες ενδυμασίες τους, ινδιάνοι περιφέρονται ανάμεσα στους κίονες μεταφέροντας τις πραμάτειες τους από και προς την παρακείμενη κεντρική λαχαναγορά της πόλης. Η αδιαφορία τους για τα νοήματα της αρχαιοελληνικής σοφίας είναι κάθε άλλο παρά ακατανόητη: δεν χρειάζονταν εισαγόμενα είδωλα για να προσφέρουν - σύμφωνα με τις δικές τους προαιώνιες παραδόσεις - τις θυσίες τους...


Ο δυσβάστακτος πυρρίχιος

Οι "Δελφικές Γιορτές" (1927 και 1930) συνιστούν ιδιαίτερη στιγμή στις ποικίλες απόπειρες αναβίωσης του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, μια στιγμή που, απ' ό,τι φαίνεται, συνεχίζει να εμπνέει τους σύγχρονους αρχαιολάτρες. Στους Δελφούς, την αρχαία τοποθεσία που εξακολουθούσε κατά τον Αγγελο Σικελιανό να παραμένει στρατηγικό και πνευματικό κέντρο του κόσμου, ο ποιητής είχε φανταστεί ότι έπρεπε να "χτιστεί ένας νέος ναός, όχι με μαρμάρινους κίονες, αλλά ναός του οποίου το αέτωμα θα είναι η εκπαίδευση, η οικονομία και η δικαιοσύνη για ολόκληρη τη γη". Στους Δελφούς, λοιπόν, στο σημείο όπου φώλιασαν οι αετοί του Δία υποδεικνύοντας ότι εκεί έπρεπε να ιδρυθεί το ιερό του, ο Αγγελος και η Εύα Σικελιανού θα δοκίμαζαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους για την αναγέννηση του αρχαίου δράματος και την επιστροφή στις "βαθύτατες ρίζες του ελληνικού λαού", πρωτοβουλία που πίστευαν ότι θα οδηγούσε στην "κάθαρση" που αποτυγχάνουν ν
α προσφέρουν στους πιστούς τους οι σύγχρονες εκκλησίες. Στο κείμενο που ακολουθεί, η Εύα Σικελιανού ανακαλεί τα γεγονότα που σημάδεψαν την την πρώτη Δελφική Γιορτή το 1927. Να σημειώσουμε πως ο Α. Σικελιανός είχε ήδη συλλάβει το πρόγραμμα (παράσταση του "Προμηθέα Δεσμώτη" στο θέατρο των Δελφών, αθλητικό αγώνα στο στάδιο, έκθεση λαϊκής χειροτεχνίας στο γειτονικό χωριό) και της είχε ζητήσει να αναλάβει τη σκηνοθεσία του αρχαίου δράματος. Σύντομα, η Εύα Σικελιανού θα βρισκόταν υπεύθυνη για την ύφανση των ενδυμασιών, την προετοιμασία του χορού και της μουσικής, το συντονισμό των αγώνων και τη συλλογή των εκθεμάτων:

"Τα κορίτσια έρχονταν κάθε μέρα κατά τη δύση του ήλιου για πρόβες. Και η ύφανση πάντα συνεχιζόταν, κυρίως τη νύχτα, γιατί η μέρα με έβρισκε να τρέχω σε διάφορα υπουργεία. (...) Με τη βοήθεια φίλων, το αθλητικό πρόγραμμα άρχισε με μία μόνο εξαίρεση: τον πυρρίχιο χορό. Είχα τριάντα πανοπλίες σφυρηλατημένες στο χέρι: θώρακες, κράνη, μικρά ξίφη και ακόντια, αντιγραμμένα από το αρχαία πρότυπα από το Εθνικό Μουσείο. Ηταν υπέροχα και ανυπομονούσα να δω τους άντρες να χορεύουν με τη βαριά αυτή αρματωσιά που θα περιόριζε τις κινήσεις. (...) Οι άνδρες συγκεντρώθηκαν, αλλά δεν μπορούσε κανείς να βασιστεί πάνω τους. Βρήκαν την άσκηση πολύ σκληρή και έτσι έπρεπε συνεχώς να τους αντικαθιστούμε και να αρχίζουμε πάλι από το μηδέν. Τελικά κάποιος πρότεινε να πάρουμε αγόρια που το στρατιωτικό καθήκον θα τους ανάγκαζε να έρχονται στα μαθήματα. Αισθανόμουν απελπισμένη, αλλά πήγα να δω τον Διοικητή του Α' Σώματος Στρατού (...). Ηταν καταδεκτικός και ευθύς στις απαντήσεις του. Μου είπε ότι μπορούσα να έχω όσους ήθελα. Ο ίδιος ο Στρατηγός ήλθε στη Γιορτή και είδε τον πυρρίχιο χορό. Μου έστειλε κατόπιν ένα γράμμα λέγοντας ότι, αν οργανώναμε άλλη Γιορτή, θα μπορούσα να πάρω ολόκληρο το Α' Σώμα. (...)

Η τελευταία ώρα πλησίαζε... Οι ξένοι ανταποκριτές είχαν φτάσει, μαζί τους και ο Αγγελος. Ηταν η 9η Μαϊου 1927. Την προηγούμενη μέρα είχαμε μια φοβερή καταιγίδα που χάλασε την τελευταία μας πρόβα. Ολοι, εκτός από τον Αγγελο, είχαν σκοτεινά προαισθήματα, εξαιτίας της δυνατής βροχής, αλλά αυτός ήταν ατάραχος. (...) Οταν όλα ήταν πια έτοιμα, μου φαινόταν απίστευτα δύσκολο να κατέβω από τη σκηνή στο αμφιθέατρο. Είχα παραλύσει από την κούραση. Σαν σε όνειρο καταλάβαινα ότι ο Προμηθέας, το Κράτος, η Βία και ο Ηφαιστος απάγγελλαν ωραία και ότι άρεσαν στους θεατές. Αλλά όταν εμφανίστηκαν οι Ωκεανίδες μου, αμέσως ξαναζωντάνεψα... Οι θεατές και ο χορός έγιναν ένα. Ηξερα ότι βρισκόμουν πραγματικά στο κατώφλι του ελληνικού δράματος.

Κατόπιν, τα τηλεγραφήματα στέλνονταν πυρετωδώς. Οι πρώτες ειδήσεις από τους Δελφούς έφταναν στην Αθήνα, το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, τη Λισαβώνα. Την άλλη μέρα, τα καταστήματα έμειναν κλειστά και οι άνθρωποι φιλούσαν ο ένας τον άλλο στο δρόμους, όπως το Πάσχα. Ολη η Ελλάδα ήταν ξύπνια. Και τα νέα από τους Δελφούς εξακολουθούσαν να φτάνουν. Μετά τις πρώτες μικρές ανακοινώσεις, έφτασαν και οι μακροσκελείς...

-Το δράμα ξαναγεννήθηκε, έλεγαν, στην ίδια του την κοιτίδα.
Και οι Ελληνες ανταποκριτές ήταν θαυμάσιοι:
-Πήγαν για να κοροϊδέψουν και έμειναν για να προσευχηθούν".

(Εύα Πάλμερ Σικελιανού, "Ιερός Πανικός", εισαγωγή και μετάφραση John Anton, Εξάντας 1992, σ. 127-134).

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ

ΟΛΥΜΠΙΟΙ. Σύμφωνα με το προσκλητήριο της ομάδας που εκδίδει το περιοδικό 'Διιπετές', απευθύνονται "σε εκείνους που αισθάνονται και είναι παιδιά των Ολυμπίων Θεών, πνευματική σπορά του Δευκαλίωνος, του Αμφικτύονος και του Ελληνος, παιδιά του πνεύματος θερμοπυλομάχων ανδρών που 'χουν στοιχειώσει στους αιώνες των αιώνων αυτά τα χώματα που τώρα πατιούνται και λεηλατούνται από αφελληνισμένες μάζες απάιδευτων, αμετροεπών και εθελόδουλων ανθρώπων που μολύνουν το ιερό όνομα 'Ελληνας', κουβαλώντας το κατ' απονομήν ως 'υπηκοότητα' εκ γενετής."

ΑΕΡΟΠΟΣ. Η αρχαιόπληκτη ομάδα που εκδίδει το περιοδικό 'Αέροπος' εξηγεί ότι επέλεξε το όνομα από τον Παυσανία, τον Αρριανό και τον Ηρόδοτο. Αέροπος λεγόταν ο γιος του Αρη και της Αερόπης. "Επιλέξαμε, ανάμεσα σε πολλά ονόματα, το Αέροπος, γιατί εκφράζει δυναμισμό και αποπνέει τη φλόγα της πολεμικής ιαχής." Δυστυχώς, όμως, η ελληνική αρχαιότητα είναι πολύ πιο πλούσια απ' όσο επιθυμούν τα σύγχρονα θεωρητικά καλαπόδια της. Με το ίδιο όνομα αναφέρει ο Πολύαινος έναν ανώτερο αξιωματικό του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας, ο οποίος διώχθηκε απ' τον στρατό για σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα ("από πανδοχείου ψάλτριαν μισθωσάμενος", Δ' 2.3). Τι γνώμη έχει άραγε γι' αυτόν τον Αέροπο ο τακτικός συνεργάτης του περιοδικού Μιχάλης Χαραλαμπίδης;

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ. Σε επιστολή του προς τον συγγραφέα Διονύση Χιώνη ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος δείχνει ότι συμμερίζεται τις ιδέες του περί κάθαρσης του χριστιανισμού από τα εβραϊκά στοιχεία: "Εχετε βεβαίως τιτάνειον πνευματικόν και ηθικόν σθένος. Αλλ' οσονδήποτε μέγας και αν είναι και οσονδήποτε Ελλην, υπεράνου εαυτού έχει κραυγάζουσαν την αλήθειαν, απέναντι μιας καθολικής ιδέας, η οποία σύρει όπισθέν της δέσμια ολόκληρον την Χριστιανικήν ανθρωπότητα έστω και εν πλάνη ευρισκομένην."

ΧΑΤΖΗΦΩΤΗΣ. Σε συνέντευξη που έδωσε στον 'Δαυλό'το 1992, ο τότε διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος εμφανίζεται να τα μασάει. "Είναι απορρίψιμος ο 'Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός' και ως όρος. Είναι ένα εφεύρημα των τελευταίων καιρών από ορισμένους κύκλους θρησκευομένων. Υπάρχει η ελληνορθόδοξη παράδοση, που είναι και η παράδοση του γένους μας. Τι θα πει πολιτισμός, τι θα πει ελληνοχριστιανικός;" Στο ερώτημα για τον Ιουλιανό τον παραβάτη ο κ. Χατζηφώτης απαντά ότι "ο Ιουλιανός υπήρξε μια μεγάλη μορφή τεραστίων διαστάσεων και γι' αυτό έχει απασχολήσει πάρα πολλούς συγγραφείς δικούς μας και ξένους, είναι μια μορφή που πάντα ελκύει. Οσον αφορά όμως εις το τμήμα εκείνο της επιστροφής στο αρχαίο Ελληνικό θρήσκευμα, είναι φυσικό να μην συμφωνεί κανείς και εκεί οφείλεται και αυτός ο όρος. Αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτε την μεγάλη μορφή του, όσον αφορά στα υπόλοιπα. Να κάνουμε μια διάκριση, να ξεχωρίσουμε την ελληνολατρία του απ' το θέμα της επανόδου στην ψευτοθρησκεία των εθνικών, που δεν έχει βεβαίως καμιά σχέση με την αποκαλυμμένη αλήθεια του Χριστού."

ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΙ. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την αρχαιοελληνική συνέπαρση και οι οπαδοί του ναζιστικού "Στόχου". Η "Οργάνωση Ελληνοψύχων Νέων Μέγας Αλέξανδρος - Τμήμα θεολογίας" φιλοξενείται στον 'Δαυλό' (τ.132, Δεκέμβριος 1994) για να εκφράσει την άποψη ότι "ο χριστιανισμός ενέταξε στους κόλπους του ατόφιες την ανθρωπολογία και την κοσμολογία του Ελληνικού Κόσμου." Τους απαντά στο ίδιο τεύχος ο Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, υποστηρίζοντας ότι "δεν υπάρχει συμπόρευση Ελληνικού πνεύματος και ιουδαιοχριστιανικής δοξασίας, αλλά υπαγωγή του Ελληνικού κόσμου στην εβραϊκή λατρεία κατά τρόπο βίαιο και συγκεκριμένα με την ιστορική δολοφονία του Ελληνικού πνεύματος από τον ιουδαιοχριστιανισμό."

ΑΝΑΔΕΛΦΟΣ. Από τον μελετητή της λατρείας του Δωδεκαθέου, ο οποίος αναγνωρίζεται από όλες τις τάσεις των σύγχρονων αναβιωτών αντιγράφουμε τις απόψεις περί φυλής: "Κατ' αρχάς ας παρατηρήσωμε, ότι δια να στηριχθή κάθε θεωρία περί φυλής χρειάζεται ανθρωπολογικές μελέτες, συγκριτικές μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών. Ομως από το 1928 έπαυσε παγκοσμίως να παράγεται ανθρωπολογική έρευνα, εις την Ελλάδα κατηργήθη η υπαχουσα έδρα Ανθρωπολογίας και σήμερον μέσα εις τις εκατοντάδες πανεπιστήμια, ιδρύματα, σχολές, τα οποία περιέχουν τις πλέον περίεργες και 'αδύνατον να τις φαντασθής' έδρες δεν υπάρχει έδρα φυσικής Ανθρωπολογίας,δια να πληροφορηθώμεν εγκύρως ποίοι είμεθα, Ινδοευρωπαίοι ή 'ανάδελφοι'; Ποίοι λαοί εγγύς ή μακράν είναι 'αδέλφια' μας και ποίοι όχι; Παγκοσμίως από το 1928 εσίγησε η Ανθρωπολογία και την θέσιν της έλαβον δογματικές διακηρύξεις, του τύπου 'όλοι είμαστε αδέλφια' και σκοτεινές απειλές καταστροφής κάθε επιστημονικής σταδιοδρομίας, του τύπου 'αλά τι είσαι εσύ και πιστεύεις ότι οι Ελληνες είναι πιο έξυπνοι από τους Μαύρους;' και πανηγυρισμοί του τύπου 'κατεστράφησαν όλοι αυτοί οι αχρείοι που επίστευαν στην ανωτερότητα των Αρίων'." (Παν.Μαρίνη, Η ελληνική θρησκεία, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1996, σελ.126)


ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ. Κατά φαντασίαν συνεχιστές της αρχαιοελληνικής δόξας, οι εγχώριοι εθνικοσοσιαλιστές δε χάριζαν μέχρι πρότινος κάστανα στον "Ιουδαιοχριστιανισμό", αυτό "τον μπολσεβικισμό της Αρχαιότητος, που με το ισοπεδωτικό του μικρόβιο και το μεσσιανικό του κήρυγμα, έφθειρε και ανέτρεψε τις παραδοσιακές δομές των Αρχαίων κοινωνιών" με αποτέλεσμα "αυτή η θρησκεία των δούλων και των Εβραίων" να προσλάβει "τις διαστάσεις μιας οριζόντιας επιδημίας που σταδιακά πρόσβαλε όλους τους λαούς της Ευρώπης" ( "Διακήρυξη Ιδεολογικών Αρχών", σ.18). Τα πρόσφατα μακεδονικά συλλαλητήρια, που επέτρεψαν στους κάθε λογής χιτλερίσκους να ονειρεύονται τη μετατροπή τους σε μαζικό ρεύμα, οδήγησαν όμως σε αλλαγή γραμμής: "Είναι αδήριτη Ιστορική Πραγματικότητα και βέβαιον γεγονός ( ευτυχώς ή δυστυχώς) ότι μετά την Επιβολή της Χριστιανικής Θρησκείας στην Ελλάδα, η δυναμική αλληλεπίδραση του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό οδήγησε στη σχηματοποίηση της Ελληνικής Ορθοδοξίας, η οποία είναι ικανή να μετεξελιχθεί στην ικανότερη ασπίδα του Ελληνισμού" ( "Προτάσεις για μιά Νέα Πολιτική", 1992, σ.10-11).


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Βλάση Γ. Ρασσιά, "Υπέρ της των Ελλήνων νόσου" (τρεις τόμοι, "Περί των πατρώων Θεών", "Η συρρίκνωση της αρχαίας ψυχής", "Ες έδαφος φέρειν", έκδοση "Διιπετές" και "Πανδερκής Ηλιος", Πόλη των Αθηνών 1992-1994 μ.α.χ.χ.). Ο συγγραφέας, "Ελληνας όχι μόνο κατ' όνομα, αλλά επίσης ΚΑΙ στο έθος ΚΑΙ στις περί Θεών αντιλήψεις" αφιερώνει την εργασία του "στην ιερή μνήμη των φωτοδοτών και αδικοχαμένων προγόνων του".

Παν. Μαρίνη, "Η ελληνική θρησκεία (Το Δωδεκάθεον)" (δύο τόμοι, "Κοσμογονία- Ψυχογονία" και "Θεογονία", έκδοση "Ελεύθερη Σκέψις" 1996). Μελέτη του ελληνικού θεολογικού συστήματος από τον ιατρό- ερευνητή Μαρίνη, ο οποίος διδάσκει στην Ελληνική Αγωγή Ελληνική Θρησκεία και Φιλοσοφία.

Βασίλη Μισύρη, "Τα άγια ρεμάλια (Ο τελευταίος πειρασμός)" (έκδοση Ευρώτας, Αθήνα 1989). Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος εκφράζει την ένωση του ανατολικού ορθοδόξου δόγματος με τις ρίζες του ελληνισμού και υπενθυμίζει στους ενοίκους της μονής Πετράκη ότι η θρησκεία των Ελλήνων ονομάζεται Ελληνορθοδοξία σύμφωνα και με την εντολή του εθνάρχη των Ελλήνων Γεναδίου Σχολαρίου.



ΔΕΙΤΕ

Δελφικές Εορτές του Δημήτρη Βρατσάνου (1927). Ντοκιμαντέρ με θέμα την παράσταση του "Προμηθέα Δεσμώτη" που διορ
γάνωσαν το 1927 ο Αγγελο και η Εύα Σικελιανού.

Δυο ήλιοι στον ουρανό του Γιώργου Σταμπουλόπουλου. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα, στην προσπάθειά του να επικρατήσει στην οικουμένη, ο χριστιανισμός καταστρέφει κάθε τι το ελληνικό. Η ταινία προσέφερε την αφορμή για μια συνέντευξη του σκηνοθέτη στον "Δαυλό" (11/131, 1992), από την οποία πληροφορούμαστε ότι "οι Ελληνες δεν έγιναν ποτέ Χριστιανοί, είναι παγανιστές κατά βάθος. Δεν το ξέρουν και προσποιούνται τους Χριστιανούς. Δεν αποδέχθηκαν αυτόν τον τρομακτικό θεό των Εβραίων που έχει περάσει μέσα από τον Χριστιανισμό. Εάν βέβαια σου πει κάποιος, ξέρεις δεν είσαι Χριστιανός, είσαι ειδωολολάτρης, θα γίνεις έξαλλος".

Ο Γαλαξίας του Λουίς Μπουνιουέλ (1968). Εξαιρετική σάτιρα των αιρέσεων. Το σουρεαλιστικό οδοιπορικό δύο μικροαπατεώνων από τη Γαλλία που κατευθύνονται για προσκύνημα σε ένα ισπανικό μοναστήρι.




Πηγή: ΙΟΣ (http://www.iospress.gr/ios1996/ios19961013a.htm) (Ελευθεροτυπία, 13/10/1996)

Αυτό είναι... εδώ είμαι! ;D

Για την ιστορία ήμουν rebel πριν γίνω Ολύμπιος αλλά τα καταραμμένα aurora του dimili με ανάγκασαν να αμερικανοφέρω και να μεταλλαχθώ σε Ολύμπιο και να το συνθλίψω! ;D

Καραμάζοβ αν ενοχλεί το ποστ πες να το σβήσω! ;)

Oι αρχαιοπληκτες μλκιες του Κεραμυδα...

Πηγασος-Διαστημοπλοιο (http://youtube.com/watch?v=SQL93otu3OA)

Εβραίοι, Ατλαντες και φυσαλιδες... (http://youtube.com/watch?v=eX29o8hCa2U&mode=related&search=)

Ομάδα Ε και λοιπές αηδιες (http://youtube.com/watch?v=xEI85CJpr58)




Φτασαμε τελικα οπου ακούς "Αρχαιους Ελληνες" να μαζεύεσαι μηπως έπεσες σε Ναζι...

 :D :D :D

lol..

^lol^ ^lol^ ^lol^

Μα είναι απίστευτοι :DΔυστυχώς έτσι είναι... έχουμε έναν στη ΔΕΑ που πάει και μαθαίνει Αρχαία Ελληνικά (από καθαρά γλωσσολογικό ενδιαφέρον) και έχει ΦΡΙΞΕΙ, γιατί όπως διαπίστωσε όλοι οι σχετικοί όμιλοι κλπ είναι κέντρα ακροδεξιών κύκλων... εντωμεταξύ φαντάσου, εμείς είμαστε διεθνιστές, θα πρέπει να τα έχει δει όλα ο άνθρωπος :-\