THMMY.gr

Πότε νιώθεις ότι εκτιμάς έναν άνθρωπο; Και γιατί το κάνεις;

Η εκτίμησή σου έχει να κάνει με συμπάθεια; Δηλαδή επειδή τον νιώθεις κοντά σου;

Έχει να κάνει με το πόσο προσφέρει στους γύρω του (με την παρουσία του, τις πράξεις του);

Έχει να κάνει με το τι είναι (στον βαθμό που νομίζεις εσύ ότι είναι);




Για να παραδεχθείς έναν άλλο άνθρωπο πρέπει πρώτα να ικανοποιεί κάποια "πρέπει". Κατόπιν να μπορεί να τα αποδείξει.
Το παραπάνω είναι πολύ αξιοκρατικό, δηλαδή όσο προσπαθείς τόσο παίρνεις.
Μήπως όμως αυτό δημιουργεί πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις; Ο εντοπισμός σκοπιμότητας σε μια συμπεριφορά δημιουργεί καχυποψίες. Γιατί τελικά αυτό που θέλει ο άλλος με επιτηδευμένη συμπεριφορά είναι διαφορετικό από αυτό που ζητάει, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος.

Ένα δείγμα του τι θέλω να πω μπορεί κανείς να το δει στην ταινία "Η μέρα της μαρμότας" (Groundhog Day). Ωστόσο δε θέλω να θίξω μόνο ερωτικές σχέσεις.




Μου έχει όμως δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άνθρωποι παρασύρονται (καλώς ή κακώς) από το ρεύμα της κοινωνίας και έχουν υποσυνείδητα κάποια πράγματα σε υψηλότερη εκτίμηση των οποίων το αντίκτυπο φαίνεται βέβαια και στην συμπεριφορά.
Αλλά μάλλον δεν εκφράστηκα καλά, θα δώσω ένα παράδειγμα:

Η γνώμη που έχουμε για έναν ζητιάνο στη Ναυαρίνου τι σχέση έχει με τη γνώμη που έχουμε για τον τύπο που διοικεί τον Πλάτωνα (το εκπαιδευτικό κέντρο) και πώς μπορούμε να συγκρίνουμε τις δυο γνώμες με εκείνη για τον αρχίατρο της νευρολογικής κλινικής του ΑΧΕΠΑ;
Δε θέλω να σταθώ σε πρέπει και δεν πρέπει, θέλω να δω ατομικές απόψεις.

Πρόκειται για χιλιάδες μικρά διακοπτάκια..
Ιt is so complicated that we could analyse it forever

:)


Όταν μπαίνει στη μέση οποιαδήποτε σκοπιμότητα, πάμε αλλού  ;)

Ε πες δυο - τρία από τα χιλιάδες, που δεν έγραψα, οιαδήποτε (ατςςςςςςς) παρέμβαση δεκτή και επιθυμητή.

Θεωρώ ότι για να κατανοήσουμε την φύση, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει ποτέ στην ανθρώπινη συμπεριφορά η ανιδιοτέλεια.

Είναι παράδοξο.


Ότι το κάνουμε, το κάνουμε με συγκεκριμένο κίνητρο.


Απενοχοποιώντας το κίνητρο ως έννοια, μπορούμε να κρίνουμε το κάθε κίνητρο ξεχωριστά.



Προφανώς εκτιμούμε έναν άνθρωπο για κάποια χαρακτηριστικά. Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Επίσης το διαχωρίζω με τη συμπάθεια, γιατί μπορείς να εκτιμάς ανθρώπους που δεν τους συμπαθείς. Όσο μεγαλύτερη βέβαια είναι η συμπάθεια, τόσο δυναμώνει η εκτίμηση, ενώ όσο δυναμώνει η εκτίμηση ανεβαίνει και η συμπάθεια, αλλά η σχέση δεν είναι γραμμική.



Εν συνεχεία, ο άνθρωπος θα μπει ούτως ή άλλως σε κάποια ήδη σχιματισμένα μοτίβα της κοινωνίας, γιατί απλούστατα έχει μεγαλώσει στην κοινωνία και απο εκεί λαμβάνει τα πάντα.

Μπορεί να δημιουργήσει κίνητρα και πεποιθήσεις από το τίποτα?
Μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο.



Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι εκτιμάμαι ανθρώπους για τα χαρακτηριστηκά που έχουν, ή δείχνουν. Πολλές φορές όμως, αναζητώντας τις αιτίες κάποιων συμπεριφορών, εξηγώντας δηλαδή γιατί αυτός είναι πολύ κλειστός άνθρωπος ή γιατί δείχνει πάντα θυμωμένος, χαρακτηριστηκά που μπορεί να μη σου αρέσουν, δε μπορείς να μην τον καταλάβεις, και να τον συμπονέσεις.
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αντικείμενο εκτίμησης,


Το θέμα είναι πόσους θα προλάβεις να γνωρίσεις για να μπορέσεις να τους εκτιμήσεις όσο χρειάζεται.

deleted

Ρε συ τουράμπαρ, συτό που λες είναι γενικό και καλό αλλά δεν κολλάει εδώ. Λέω π.χ. σε πλησιάζει ένας και σου κάνει τον φίλο για να του δίνεις τις σημειώσεις και μόνο. Όταν μπορείς να το αντιλαμβάνεσαι εσύ με τις σημειώσεις, δεν μπορεί να μη νιώσεις μια πικρία. Ακόμη και να απενοχοποιήσεις το κίνητρο, υπάρχει το αντίκτυπο σε σένα. Αλλοιώνει κάτι, ίσως πιο σημαντικό από το αθώο πλέον κίνητρο-ανάγκη του άλλου, πιο σημαντικό γιατί έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τον άλλο/τους άλλους.

Βέβαια ξεφεύγουμε, δε θέλω να μπω σε σχέσεις.
Μόνο να μελετήσω την εκτίμηση. Πόσο λίγο ή πόσο πολύ εκτιμάς ότι είναι σημαντικός ένας άνθρωπος για σένα. Το πρόβλημα με τα λανθάνοντα κίνητρα που είπα πριν αφορούσε το πόσο επηρεάζει αυτό μια εκτίμηση.

deleted

"Τα συναισθήματα είναι κίνητρα"
Σαφώς, αλλά ποιος το ενεργοποιεί το κίνητρο? Εκείνος που το επιδιώκει ή πρώτα βγαίνει (το συναίσθημα), δλδ αυθόρμητο, και μετά αποτελεί ισχυρό κίνητρο?

Θέλω να πω, και τα ζώα φτιάχνουν κοινωνίες. Τα ζώα δεν έχουν λογικό, δεν μπορούν να κατασκευάσουν κινητρα, να έχουν άλλους σκοπούς από αυτούς που δείχνουν. Άρα μια αυθόρμητη αλληλεπίδραση είναι δυνατή!
Συγκεκριμένα ο άνθρωπος όμως επηρεάζεται από το κοινωνικό περιβάλλον σε μεγάλο βαθμό! Και οι ανάγκες του καθορίζονται από αυτό. Και πολλές φορές δεν καταλαβαίνει πού πρέπει να σταματήσει να επηρεάζεται από την "κοινή λογική". Βλέπε εκείνο το άρθρο που έλεγε για τους χιμπατζήδες και την μπανάνα σε σχέση με τις εταιρείες.

*Το δύσκολο είναι να εκφράσω αυτό που θέλω να πω...!

Αν έρθει κάποιος και προσπαθεί να με κάνει φίλο, γιατί νιώθει μοναξιά...

Αν έρθει κάποιος και προσπαθεί να με κάνει φίλο, για να παίρνει σημειώσεις...

Αν έρθει κάποιος και προσπαθεί να με κάνει φίλο, για να τα φτιάξουμε αργότερα, γιατί είναι ερωτευμένος

Αν έρθει κάποιος και προσπαθεί να με κάνει φίλο, γιατί με θεωρεί και γαμώ τα παιδιά.

Αν έρθει κάποιος και προσπαθεί να με κάνει φίλο, γιατί όλους προσπαθεί να τους κάνει φίλους και απλός βρέθηκα εκεί.


Όλα τα παραπάνω είναι κίνητρα. Δείξε μου μια ανιδιοτελή πράξη και θα σου χορέψω σάλσα γυμνόστηθος στην Καμάρα.
Ίσως ανιδιοτελείς πράξεις είναι οι τυχαίες πράξεις, αλλά τότε δεν είναι πράξη, είναι σύμπτωση, ατύχημα, παράπλευρη απώλεια.



 

Συμφωνώ με τον Turambar.

Μου φαίνεται όμως ότι τα αγαθά κίνητρα για να γνωρίσεις και να εκτιμήσεις κάποιον εκλείπουν.Τα συνήθη κίνητρα είναι η ανάγκη και ο έρωτας/η διερευνηση,φλερτ.
Αλλά μήπως παρεξηγούμε τα κίνητρα των άλλων?

αυτό είναι το καλύτερο και το πιο κολακευτικό κίνητρο!

To πιο κολακευτικό, αλλά είναι και το πιο αξιόλογο?
Αν δεν κάνεις καποιον φίλο, πώς θα ξέρεις το ποιός είναι; Από αυτό που δείχνει;



Δεν συμφωνώ ότι τα περισσότερα ξεκινούν για τον έρωτα. Άλλωστε όταν γνωρίζεις κάποιον του άλλου φίλου, ούτως ή άλλως θα τον ζυγίσεις. Το ότι θα τον καταχωρήσεις στους πιθανούς που θα δείξεις το ενδιαφέρον σου αργότερα ή σύντομα, δεν σημαίνει κάτι. Αλίμονο.

Λυπάμαι που θα σου το χαλάσω, αλλά αυτό δεν ισχύει. Τα ζώα είναι πιο περίπλοκα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

BOB: Το ποιον θα εκτιμήσεις και ποιον όχι δε θα καθοριστεί από το μαρξιστικό υλισμό. Άλλο το τι αποφασίζεις να κάνεις.

deleted

Απ'ότι βλέπω τουράμ, λες ότι πάντα θα υπάρχει ένα κίνητρο. Γι'αυτό θα χρειαστεί να απενεχοποιήσουμε κάθε κίνητρο.
Εγώ δε θέλω την υποχώρηση στη σκέψη μου αυτή, προκαλεί ψυχολογικές αντιδράσεις! Θέλω ένα νέο αξίωμα, ότι όταν δεν υπάρχει κίνητρο δε θα υπάρχει και "ιδιοτέλεια". Εδώ βέβαια ερχόμαστε στον ορισμό του κινήτρου που θίγει και ο Μπομπ.
Κίνητρο είναι κάτι που προκαλεί πράξη, ενέργεια. Αν το σκεφτείς το κίνητρο, μπαίνει η λογική στο παιχνίδι και μετά από αυτό οδηγείσαι σε πράξεις. Αν δεν το σκεφτείς το κίνητρο, συνεχίζει να είναι κίνητρο, αλλά δε σε επηρεάζει γιατί εφόσον δε το σκέφτεσαι παύει να υπάρχει (matrix style, there is no spoon lol)! Και μπαίνουν στο παιχνίδι άλλες διαδικασίες, πιο κοντινές στην ύπαρξή σου απ'ότι η λογική- το ένστικτο και τα βιώματά σου.

Είναι άλλο πράγμα να σκεφτείς: δεν πάω καλά, είμαι μόνος και μάλλον αυτό φταίει, άρα πρέπει να π.χ. κάνω φίλο.
Και άλλο να δεις κάποιον, να νιώθεις άνετα μαζί του και, έχοντας αποθέματα κοινωνικότητας (αυτό είναι ένα είδος φορτίου,οι φίλοι σου σου ξοδεύουν το απόθεμα κοινωνικότητας κι εσύ δεν έχεις ανάγκη να κάνεις νέους φίλους) να του φέρεσαι φιλικά.

Και εκτός αυτού, αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με όρους όπως "φίλος" "η δικιά μου" προτού κάνουμε ένα βήμα στις ανθρώπινες σχέσεις, μπαίνει η λογική, η διαδικαστική σκέψη.
Θέλω να πω ότι θα ήταν τα πράγματα πιο απλά και εύκολα αν εμπιστευόμασταν περισσότερο τον εαυτό μας και δεν κολλούσαμε σε σχήματα και μεθοδολογίες.







Να σημειώσω ότι έφερα τα ζώα σαν παράδειγμα για να ξεδιπλώσω τη θεωρία μου. Αν νομίζεις ότι είναι εσφαλμένο παράδειγμα, δείξε πού. Κι εγώ ο ίδιος δεν πιστεύω ότι τα ζώα είναι ηλίθια, πιστεύω ότι είναι σαν εμάς τους ανθρώπους απλά εμείς βασανιζόμαστε από το λογικό μας. Ηλίθιος είναι μόνο εκείνος ο αφελής αλλά ευγενικός επιληπτικός νέος του Ντοστογιέφσκι. Είναι η πεμπτουσία της απλότητας, βλέπει τον άλλο όπως είναι, δε λογαριάζει κοινωνικές προκαταλήψεις και στις κοινωνικές σχέσεις του ποτέ δεν επιζητεί να πάρει, μόνο να δώσει. Αλλά στο τέλος δεν αντέχει τη βασανισμένη ανθρώπινη λογική και γίνεται εντελώς ηλίθιος, μετά από μια δυνατή επιληπτική κρίση.

Θυμάμαι κάποια πράγματα που είχα διαβάσει για τους γορίλες... πχ το μικρό αδερφάκι που προσποιείται ότι το χτύπησε η αδερφή του για να την κυνηγήσει η μαμά τους και αυτό να της πάρει το φαγητό που η αδερφή του μόλις ανακάλυψε. Ή ο αμυνόμενος γορίλας που προσποιείται ότι είδε κάτι πίσω από τον επιτιθέμενο, έτσι ώστε ο τελευταίος να γυρίσει να δει τι είναι και ο πρώτος να το σκάσει. Οι δε χιμπατζήδες είναι ακόμα χειρότεροι...

Δεν καταλαβαίνω τι δείχνεις με αυτές τις συμπεριφοράς των φίλων μας των ζωών.
να βγάλουμε τα πρωτεύοντα τότε... λολ


Κύβε, δεν είπα ότι τα κίνητρα είναι κατ'ανάγκη συνειδητά. Αυτό δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι είναι κίνητρα.


Επίσης κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι εννοείς, δεν ήθελα να απενοχοποιήσω όλα τα κίνητρα, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν κίνητρα. Τα κίνητρα κρίνονται κατά περίπτωση.

Όμως πολλές φορές, παρεξηγούμε κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται.

Αν πλησιάσω μια κοπέλα, γιατί μου φαίνεται συμπαθητική ή οτιδήποτε. Και εν τέλη την ερωτευθώ και της τα ρίξω...
Αυτό θα πρέπει να σημαίνει ότι την έκανα φίλη μόνο για να την προσεγγίσω ερωτικά;
Η κοπέλα είναι πολύ λογικό να πειστεί ότι για αυτό το έκανα.


Φαντάζομαι την καλύτερη κοπέλα στον κόσμο, που όποιος την γνωρίζει, δε μπορεί παρά να την ερωτευθεί, γιατί μιλάμε είναι τέλεια! (σαν τη Μαίρη, στο κάτι τρέχει με τη μαίρη)

Αυτή η κοπέλα καλό είναι να συνηθίσει, ότι το γεγονός ότι όλοι εν τέλη πέφτουν στα δίχτυα της, δεν πρέπει να την πείσει ότι όλοι οι άντρες την πλησιάζουν μόνο και μόνο για αυτό.
Άσχετα αν εν τέλη όλοι οι άντρες την ερωτεύονται.

Αυτό που έγραψα στο παραθεμένο το βλέπω σήμερα εντελώς λάθος. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα από άποψη κινητικότητας και αποτελεσματικότητας όταν υπάρχουν "μεθοδολογίες" και "ταμπέλες". Χρειάζεται περισσότερη αισθαντικότητα όταν μια κατάσταση είναι ασαφής άρα προβληματική κατάσταση για την αλληλεπίδραση.

Επίσης, βλέπω το θέμα να ταιριάζει σε άλλο πίνακα καλύτερα.

Saying things the way they are.

Or they should be.

https://www.youtube.com/watch?v=h67k9eEw9AY