THMMY.gr

Της ΕΛΕΝΗΣ ΚΟΧΑΪΜΙΔΟΥ

Το αποτέλεσμα της κάλπης στο κρατίδιο Μεκλεμβούργου - Πομερανίας στην πρώην Ανατολική Γερμανία ανέδειξε την εκλογική περιφέρεια της καγκελαρίου Μέρκελ σε προπύργιο του ακροδεξιού κόμματος (NPD) με 7,3% και έστειλε έξι νοσταλγούς του ναζισμού στα έδρανα του τοπικού Κοινοβουλίου.

Πολλές εκδοχές ακούστηκαν από τα δημοκρατικά κόμματα για την ερμηνεία του φαινομένου. Απέδωσαν την ισχύ του στην ψήφο διαμαρτυρίας για την πολιτική του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών, το χαρακτήρισαν αποτέλεσμα του υψηλού ποσοστού ανεργίας στην πρώην Ανατολική Γερμανία που υφίσταται ακόμη τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της επανένωσης.

Ομως η δυναμική επανεμφάνιση της ακροδεξιάς δεν είναι καταιγίδα που έρχεται και φεύγει, δεν είναι παιδική ασθένεια ούτε ανώδυνη πολιτική παρέκκλιση. Είναι ιδεολογικό ρεύμα με οργάνωση και δυναμική όπως έχει επισημάνει η «Υπηρεσία για την προστασία του Συντάγματος»: Υπάρχει αντιδημοκρατικό δυναμικό στην κοινωνία με ρίζες στη μεσαία τάξη, ακόμη κι αν δεν καταγράφεται ατόφιο στις εκλογές.

«Επιθετικός πατριωτισμός»

Δικαιολογημένα ο πρόεδρος του NPD, Ούντο Φόιγκτ, ισχυρίζεται πλέον ότι το κόμμα του εγκαταστάθηκε στο κέντρο της κοινωνίας -αν και είναι μάλλον ορατή μια τάση μετακίνησης του πολιτικού κέντρου προς τη ναζιστική ιδεολογία.

Ο επιθετικός πατριωτισμός του φασιστικού κόμματος βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το αίσθημα της αστικής μεσαίας τάξης που ανακαλύπτει πενήντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου τον εθνικισμό, την ανωτερότητα της γερμανικής φυλής και τη γοητεία τής ιδέας για τη δημιουργία μιας ισχυρής και φυλετικά «καθαρής» Γερμανίας.

«Θα ήταν παρήγορο αν η δημοκρατική Γερμανία μετά τα εγκλήματα των ναζί δεν έπασχε από το σύνδρομο του πρώην αλκοολικού», σημειώνει πικρόχολα η κεντροαριστερή έγκυρη εφημερίδα «Σουντντόιτσε Τσάιτουνγκ», ενώ αναλυτές επισημαίνουν ότι ο πατριωτισμός της σημαίας που κυριάρχησε στη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου το καλοκαίρι δεν ήταν τόσο ειρηνικός όσο έδειχνε.

Η αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού, δυστυχώς, αυξάνεται και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, όμως στην περιοχή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας το ποσοστό είναι ανησυχητικό και υπερβαίνει κατά πολύ το 7,3% που ανέδειξε η κάλπη. Μόλις το 38% των Ανατολικογερμανών, σε αντίθεση με ποσοστό 64% στην πρώην Δυτική Γερμανία, πιστεύει ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης.

Τα στοιχεία αυτά, αν και γνωστά, δεν κινητοποίησαν τα δημοκρατικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Ετσι, διαγράφονται για οικονομικούς λόγους και χωρίς δεύτερη σκέψη κρατικά προγράμματα που στοχεύουν στην καταπολέμηση της ξενοφοβίας και στη μύηση των πολιτών στις αρχές της δημοκρατίας.

Το πολιτικό κατεστημένο περιορίζεται στην καταδίκη του φαινομένου μόνο όταν η ακροδεξιά καταλαμβάνει δημόσιο χώρο. Το αβγό του φιδιού επωάζεται συστηματικά και καθόλου σιωπηλά.

Τα τελευταία δέκα χρόνια το ναζιστικό κόμμα χτίζει μεθοδικά τη βάση του πάνω σε λάθη και παραλείψεις των κομμάτων εξουσίας, με αποτέλεσμα να εκπροσωπείται σε κοινοβούλια κρατιδίων και δημοτικά συμβούλια. Είναι σφριγηλό, καλά οργανωμένο και επιθετικό.

Τα μέλη του έχουν καταλάβει ολόκληρες περιοχές πόλεων, τρομοκρατούν πολίτες στο δρόμο, στα μπαρ, στις υπαίθριες γιορτές και στις δημόσιες πολιτικές εκδηλώσεις και με τακτικές θρησκευτικού προσηλυτισμού που εφαρμόζουν κυρίως στις περιοχές των ανέργων και των δικαιούχων του πενιχρού κοινωνικού επιδόματος.

Εμπλουτίζουν μάλιστα τις τάξεις τους με ανυποψίαστους νέους τους οποίους μετατρέπουν σε ακροδεξιούς μουτζαχεντίν. Δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο χρόνο το ποσοστό του κόμματος σε παιδιά κάτω των 18 ετών υπερβαίνει το 20%.

Εναντίον των ξένων

Η στρατηγική τους είναι να στρέφουν ευάλωτα -οικονομικά και πνευματικά -στρώματα της κοινωνίας εναντίον των ξένων εργατών επειδή τάχα καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας εις βάρος των Γερμανών και να καταλαγιάζουν τους φόβους της μεσαίας τάξης, υποσχόμενοι κοινωνική επανάσταση με στόχο τη δημιουργία ενός δίκαιου και ισχυρού κράτους που θα εκτείνεται πέρα από τα σύνορα του ποταμού Οντερ (διασχίζει την Τσεχία και την Πολωνία).

Στην καθημερινότητα βοηθάνε τους ανέργους στην εύρεση εργασίας και οργανώνουν αυτοσχέδια κέντρα παιδικής φροντίδας για εργαζόμενες μητέρες, στα οποία οι μικροί φιλοξενούμενοι μυούνται στη βία: με ένα ρόπαλο ξυλοκοπούν μέχρι «θανάτου» μικρές, νέγρες κούκλες.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

H άποψη μου είναι ότι το πείραμα συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλοδημοκρατών και η ουσιαστική αποτυχία του, οδηγεί στην μεγένθυνση του φαινομένου.

Το ερώτημα είναι:
Φταίνε αυτή, ή ολόκληρο το δημοκρατικό χτίσμα.


Η πόλωση μεταξύ δύο κομμάτων, παραδοσιακών "κεντροδεξιών" και των "κεντροαριστερών" παραράξεων, η οποία είναι κυρίαρχη σε ολόκληρη την ευρώπη, εξυπηρετεί πρώτα από όλα τους ίδιους, που καταφέρνουν να μένουν στην εξουσία χωρίς να φοβούνται από τα μετόπισθεν.


Επίσης δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ευρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας. Ενώ τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι ο άλλος θα τα πάει καλύτερα, και ότι υπάρχει η επιλογή.
Η επιλογή είναι μηδαμινή, τα κόμματα αυτά συνήθως αρχίζουν να ταυτίζονται. Έχουμε μια σαφή μετακίνηση των σοσιαλοδημοκρατών προς τα δεξιά, μετακίνηση τόσο έντονη που δημιουργείτε η υποψία, και η πίστη σε πολλούς, ότι τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα κινούνται προς το κέντρο, ενώ παραμένουν ταγμάνοι τόσο στην άκρατη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, όσο και στην φονταμενταλιστική αμερικάνικη γεω-πολιτική.

Μόνη ελπίδα, η παρουσία δυναμικών προσωπικοτήτων όπως ο Θαπατέρο στην Ισπανία ή του Πρόντι στην Ιταλία.

Βέβαια η Ιταλία έχει προσπεράσει το παραπάνω μοντέλο διακυβέρνησης, και είναι ένα πρότυπο για το πώς μπορεί να λειτουργήσουν στην συνέχεια οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες, όταν καταρεύσει αυτό το πολωτικό πρότυπο. Είναι η διαχείρηση της εξουσίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στις ΗΠΑ ήδη κυριαρχεί αυτό το πρότυπο, αλλά η ευρώπη το κάνει με το δικό της τρόπο. Όταν οι παραδοσιακές εξουσίες θα καταρεύσουν, από τα σκάνδαλα λογικά, τα ΜΜΕ θα αναδείξουν το νέο ηγέτη, ο οποίος με δραματικούς λαϊκισμούς θα πάρει την εξουσία. Στόχος του ηγέτη θα είναι λογικά το προσωπικό κέρδος, και η κατάρευση του είναι δεδομένη, αρκεί να μη βρει κάποιο πάγιο ιδεολογικό χώρο να εγκατασταθεί.


Επιστρέφω στην Γερμανία και την συνεργασία των δυο παραδοσιακών δυνάμεων. Η συνεργασία αυτή, φυσικά δεν έλυσε τίποτα στην ουσία. Καταφέρνει μάλιστα να απογοητεύσει τους οπαδούς και των δύο κομμάτων. Κατέδειξε την ανυπαρξία επιλογής, και την ματαιότητα της εκλογικής διαδικασίας όπως έχει.
Η τόνωση των ακροδεξιών δυνάμεων (οι ξεκάθαρες κουμουνιστικές τάσεις, ειδικα στην ανατολική γερμανία ποτέ δεν έλλειψαν, απλά οι παλιοί αντιφρονούντες του κουμουνιστικού κόμματος ποτέ δεν θα επέλεγαν μια αριστερή λύση) θα πρέπει να θεωρείτε δεδομένη. Η απαξίωση της δημοκρατίας οδηγεί στον φασισμό, και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί γρήγορα. Χρειάζονται νέες λύσεις!

Πρόταση μου: Να το γυρίσουμε στους Πράσινους! Πέρα από θέμα πολιτικής, είναι και θέμα επιβίωσης!



και κάτι άλλο που δεν χώρεσε παραπάνω.

Δε μπορώ να μην θεωρήσω αξιοσημείωτη, την έντονη εναλλαγή της πολιτικής θέσης των ψηφοφόρων, και την όλο και συχνότερη νίκη στις εκλογές με οριακές πλειοψηφίες. Αυτό γίνεται γιατί πολλοί άνθρωποι αντί να ψηφίζουν τον καλύτερο δυνατό, ψηφίζουν κάποιον από φόβο να μη βγει ο άλλος. Αυτό και μόνο, δείχνει το επίπεδο που έχει καταπέσει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία...

Σωστόόόός...