THMMY.gr

(https://i.imgur.com/nwPdH6k.png)
Τιμούμε την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και τους ήρωές μας, που με αυταπάρνηση θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή για μία Ελλάδα ελεύθερη!
Χρόνια Πολλά Ελλάδα!

τι σπαμ ειναι αυτό ρε δαπίτες τις τελευταίες μέρες? Εκλογές έρχονται? Επίσης δεν χρειάζεται να βγαζετε ανακοίνωση στο τημμυ για χρονια πολλά στις γιορτές. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν θέλετε πχ σε κανα διμηνο να μας πειτε καλά χριστούγεννα...

ΥΓ τα αεροπλανα μας πήραν τα αυτιά αυτές τις μέρες. Και όχι τίποτα άλλο κοστίζουν και κανα 200χιλιαρο το πεταγμα για να λερώνεται εσείς τα βρακιά σας.

"Τιμάτε" δήθεν αυτούς που θυσιάστηκαν τότε ώστε να πουλήστε (ως απατεώνες που είστε) "πατριωτισμό" στα χάπατα που σας ψήφισαν για να κλέβετε τα Δις από τα δημόσια ταμεία ωσάν γαλάζιες ακρίδες.

(https://pbs.twimg.com/media/FgDzJyXXkAAEmLX?format=jpg&name=small)

Μήπως "τιμάτε" και τους 34.000 νεκρούς της πανδημίας που δολοφονήσατε, αρνούμενοι να φτιάξετε ΜΕΘ και να προσλάβετε ικανό αριθμό γιατρών και νοσοκόμων αντί για παπαδαριά και μπάτσους?

Να υπενθυμίσουμε λίγο οτι το '40 οι Έλληνες πολέμησαν τους φασίστες του Μουσολίνι ενώ ήταν υπό την ηγεσία του άλλου φασίστα του Μεταξά, και έρχονται τώρα κάτι άλλα φασιστάκια να οικειοποιηθούν χυδαία τις θυσίες τους και να πουλήσουν πατριωτισμό! Το λες και απύθμενο θράσος και χυδαιότητα, ειδικά όταν τα ιδρυτικά στελέχη της ΝΔ ήταν προδότες της χώρας, δοσίλογοι και συνεργάτες των Ναζί του Χίτλερ.

#Γαλαζιες_ακριδες #Μητσοτάκη_γαμιέσαι #ΝΔ_μαφία #ΝΔ_Ναζί_Το_Ίδιο_Μαγαζί

Η Ελλάδα είναι  ελεύθερη ή πολιορκημένη από κάτι πολιτικούς σαν και του λόγου σας εδώ και χρόνια?

Γιατί να γίνουν τόσα έξοδα στις σημερινές στρατιωτικές-μηχανοκίμητες-εναέριες παρελάσεις? Γιατί να μην πήγαιναν τα λεφτά αυτά  στα πανεπιστήμια? Νιωσατε περηφάνια με τα αεροπλάνα ε?
Αυτός που είναι περήφανος μόνο για την ιστορία του χωρίς να φροντίζει για το παρόν και το μέλλον, είναι απλά ένας βλάκας.

Επίσης άσχετο, το παιδάκι που σπάμαρε στο elearning κάποτε με τις ανακοινώσεις του, (και πλέον πιθανόν να σπαμάρει στο τημμυ?) πλέον κάνει διδακτορικό στους μηχ μηχ...




Μας τα πρηζετε που μας τα πρήζετε καθε μέρα, κανα μπουκαλάκι θα κεράσετε στο casper ? Η επόμενη ανακοίνωση θέλω να ναι κερνάμε μπουκάλια στο casper, φτανει πια με τις ξενερωτες αναλοινωσεις ;D ;D

Χρόνια πολλά!

Poia einai h Ellada re paidia? Sti sxoli mas einai?

Ποια είναι η Ελλάδα ρε παιδιά; Στη σχολή μας είναι;


edit: no greeklish

:D Καλά εσύ το πας πολύ μακριά. Δύσκολη ως αδύνατη συζήτηση για Δαπίτες.
Πάντως ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ξεκίνησε αυθόρμητα από τα κάτω, από τον λαό, ως πράξη αντίστασης, μετά από κάλεσμα σε προκύρηξη του ΕΑΜ. Μη βλέπετε που τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει σόου για στρατόκαυλα, χρυσαυγιτάκια και @@@@ που "νιώθουν εθνικά υπερήφανοι" χωρίς να καταλαβαίνουν καν (γνωστοί ####) οτι καταρχήν δε μπορείς να νιώθεις περήφανος για την έναρξη μιας εισβολής στην οποία τελικά έχασες και η χώρα κατέληξε υπό Κατοχή από τους Ναζί. Υποσυνείδητα ενώ οι πρώτοι αντιστασιακοί ένιωθαν την ανάγκη να απελευθερώσουν την χώρα από τους Ναζί, στο υποσεινήδητο των κρετίνων λειτουργεί η χαρά που εισέβαλλε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι τους οποίους υπηρέτησαν ευχαρίστως και προδοτικά οι πρόγονοί τους.

Οι πικρές αλήθειες της 28ης Οκτωβρίου

28 Οκτ. 2022

(https://im1.7job.gr/sites/default/files/imagecache/1200x675/article/2022/43/375704-stratiotis_agalma.jpg)

Η επέτειος του «ΟΧΙ» την 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται κάθε χρόνο με έμφαση στην εισβολή των Ιταλών και των Γερμανών και το έπος της ελληνικής αντίστασης. Το tvxs.gr ωστόσο, αναδεικνύει με τη βοήθεια ιστορικών, πικρές αλήθειες και γεγονότα σχετικά με την επέτειο που «παραβλέπονται» από τους εορτασμούς αλλά όχι από την Ιστορία. Πρόκειται για γεγονότα που στη συλλογική μνήμη δεν έχουν αποτυπωθεί στον βαθμό που θα έπρεπε.

• Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν γιορτάζει την απελευθέρωσή της;

«Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωσή της» επισήμανε σε παλαιότερη συνέντευξή της η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη. «Κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Να γιορτάζεται, δηλαδή, η έναρξη ενός πολέμου όπως είναι η 28η Οκτωβρίου και όχι η μέρα της απελευθέρωσης». Σύμφωνα με την ίδια αυτό συνέβη διότι μετά τον Οκτώβρη που έφυγαν οι Γερμανοί, ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος.

«Οι σύμμαχοι, που στις 12 του Οκτώβρη καλωσορίζονταν με πανό, το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου συγκρούστηκαν με τον λαό και το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) στη μάχη της Αθήνας, η οποία κράτησε 33 ημέρες και έληξε με τη συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του ‘45, ως μία προσπάθεια για να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Αλλά δεν αποφεύχθηκε. Δέκα χρόνια η χώρα ήταν σε συνεχείς πολέμους και εμφυλίους. Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει τέτοιο βάρος; Μέχρι σήμερα αυτός ο εμφύλιος είναι ένα τραύμα που δεν έχουν καν αγγίξει οι Έλληνες, όχι μόνο δεν το έχουν διαχειριστεί. Έτσι, οι Έλληνες δεν γιορτάζουν την απελευθέρωση διότι δεν θέλουν να θυμούνται τον εμφύλιο».

Σύμφωνα με τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη «Δεν γιορτάζαμε την απελευθέρωση αρχικά για αμιγώς πολιτικούς λόγους. Γιατί για να γιορτάσεις την Απελευθέρωση θα πρέπει να πεις ποιος συνέβαλε σε αυτή. Άρα θα έπρεπε κάποιος να μιλήσει για το ΕΑΜ που ήταν απαγορευμένη λέξη σε αυτή τη χώρα μέχρι το 1981 που το ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε την εθνική αντίστασ

• Το «Όχι» του Μεταξά και η αλήθεια μιας προδοσίας

Σχετικά με τη εισβολή, ο Μεταξάς μέχρι τελευταία στιγμή πίστευε ότι η ιδεολογική του συγγένεια με τους Ναζί και Φασίστες Γερμανοιταλούς, μπορεί να αποτρέψει την είσοδο της χώρας στον πόλεμο. Όπως έγραφε σε σχετικό αφιέρωμα στο Tvxs.gr o Κώστας Μπορδόκας, με υλικό από το πλούσιο ιστορικό του αρχείο, έχοντας διαβάσει τα απομνημονεύματα του Ιωάννη Μεταξά, ο τελευταίος σε μια συναισθηματική έξαρση, εμφανίζεται σχεδόν σαν προδομένος γιατί ενώ αυτός είναι όσο αντικομουνιστής χρειάζεται, αυτοί παραβιάζουν τις αρχές τους. Στο τέλος  μάλιστα  τους κατηγορεί σαν ψεύτες ιμπεριαλιστές, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους Άγγλους με τους οποίους τελικά ο ίδιος αναγκάζεται να συμμαχήσει.

Ο Μεταξάς προσπάθησε να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση παρ΄ όλα αυτά, θέλοντας να μάθει τι θα μπορούσε να προσφέρει στους Γερμανούς και Ιταλούς για να αποφύγει τον πόλεμο. Η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του:

«Είς τα σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Άξονος μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι η μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μια εκούσια προσχώρηση  της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν". Προσχώρησης που θα εγένετο λίαν ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ ως "εραστήν του ελληνικού πνεύματος". Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονας μας. Και ναι μεν αυτό θα συνεπάγετο θυσίας τινάς δια την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν από απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχε δια την Ελλάδα η Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Όταν επέμεινα να κατατοπιστώ, πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι αυτό το "ελάχιστον" τελικώς μας εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς (Αλεξανδρουπόλεως)».

Το τίμημα που ζήτησαν οι Γερμανοί ήταν δυσβάστακτο για την χώρα και τον Μεταξά, που από τις πύρινες εθνικοαπελευθερωτικές κορώνες, θα περνούσε χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά στον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας

• Τσιμουδιά για ότι συνέβη μετά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και τη γερμανική εισβολή

Ενώ η επίσημη ιστορία έχει δώσει έμφαση στις επιχειρήσεις του ελληνοϊταλικού πολέμου, μετά υπάρχει σιωπή για όσα ακολούθησαν. Στην Ελλάδα υπάρχει τεμαχισμένη μνήμη του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα με τον ιστορικό στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο Μενέλαο Χαραλαμπίδη. «Μπήκαμε στον πόλεμο Οκτώβριο του 1940 και βγήκαμε τον Οκτώβριο του 1944. Η βασική επέτειος που μνημονεύει τον πόλεμο είναι η 28η Οκτωβρίου. Όμως αναφέρεται μόνο στο πρώτο σκέλος, αυτό των στρατιωτικών επιχειρήσεων (Οκτώβριος 1940-Απρίλιος 1941). Μετά υπάρχει μια σιωπή. Άρα εκεί τεμαχίζεται η ενιαία μνήμη. Υπάρχει το  ερώτημα: γιατί το αφήγημα της 28ης Οκτωβρίου δεν περιλαμβάνει την περίοδο της Κατοχής, της Αντίστασης και της Απελευθέρωσης (1941-1944); Πρόκειται για αμιγώς πολιτική επιλογή, που έχει να κάνει με τις πολιτικές εξελίξεις μετά τον πόλεμο».

• Η αναδιανομή του πλούτου μετά την Κατοχή αδίκησε πολλούς

Σύμφωνα με τον κ. Χαραλμπίδη, οι αιτίες του προβλήματος της μεταπολεμικής ανελευθερίας, για ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, βρίσκονται στα όσα πυροδότησε η γερμανική κατοχή. Επίσης, αυτό που δεν λέγεται είναι ότι ακολούθησαν ζητήματα της βίαιης αναδιανομής του πλούτου και η κοινωνία διαιρέθηκε σε νεόπλουτους και νεόπτωχους της κατοχής.

Ποιοι ωφελήθηκαν από την κατάρρευση της οικονομίας και ποιοι αμέσως μετά την απελευθέρωση δήλωσαν παρών στις εξελίξεις. Υπήρχαν επιχειρηματίες και έμποροι που δεν θέλησαν να συνεργαστούν με Γερμανούς με αποτέλεσμα να κλείσουν τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις τους. Από την άλλη όσοι εργάστηκαν για τις δυνάμεις κατοχής δημιούργησαν περιουσίες, επέκτειναν τις παραγωγικές τους μονάδες και ήταν κυρίως αυτοί που συμμετείχαν στη διαδικασία παραγωγικής ανασυγκρότησης μετά τον πόλεμο.

�

Επίσημα, η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Εθνική Εορτή το 1944. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου στο διάγγελμά του για την πρώτη μετακατοχική επέτειο έλεγε: «Ελεύθεροι πανηγυρίζομεν την τετάρτην επέτειον της 28ης Οκτωβρίου. Η Κυβέρνησις την αναγόρευσεν Εθνικήν Εορτήν, ομότιμον προς την 25ην Μαρτίου 1821. Διότι ανάλογος υπήρξεν η δοκιμασία και η δόξα του Εθνους. Εκτοτε ο λαός εβυθίσθη εις τα ανείπωτα δεινά της δουλείας, αλλά η ψυχή του έμεινε αδούλωτος και εξηκολουθησε τον αγώνα».

«Η 28η Οκτωβρίου εορτάστηκε παράνομα για πρώτη φορά το 1941, με μια μεγάλη διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα κι από εκεί και πέρα και το 1942 και το 1943. Δηλαδή οι 3 πρώτες επέτειοι, εορτάστηκαν και καθιερώθηκαν υπό καθεστώς Κατοχής από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, ως πράξη αντίστασης. Είναι μία επέτειος δηλαδή που γεννήθηκε από τα κάτω, σε αντίθεση με την 25η Μαρτίου που θεσμοθετήθηκε με πρωτοβουλία της πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας», υπενθυμίζει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης.

Στις 10 Οκτώβρη του 1941  - που είχε ιδρυθεί πριν λίγες μέρες στις 27 Σεπτεμβρίου - απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό καλώντας τον να ενωθεί στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στο διάγγελμα του γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη.

https://tvxs.gr/news/istoria/oi-pikres-alitheies-tis-28is-oktobrioy

Και άρα αυτό που φαντάζονται τα ακροδεξιά ταγάρια, το "περήφανο" "Όχι" που δήθεν είπε ο φασίστας Μεταξάς, όχι μόνο δεν ειπώθηκε ποτέ, (το έχουμε ξανατονίσει πολλές φορές σε αντίστοιχα τόπικ) αλλά υπήρξε και προδοτική διαπραγμάτευση και "βολιδοσκόπηση" των εδαφικών υποχωρήσεων και του ακρωτηριασμού της χώρας τις οποίες θα μπορούσε να "καταπιεί", να δεχτεί ο Μεταξάς για να μη στεναχωρήσει το Χίτλερ.
Όταν κατάλαβε βέβαια οτι δεν θα μπορούσε να σερβίρει τον ακρωτηριασμό της χώρας στους Έλληνες πολίτες, έβαλε δικούς του (προδότες) στρατηγούς να αφήσουν ένα τεράστιο ακάλυπτο κενό στην αμυντική γραμμή φύλαξης των συνόρων από όπου "όλως τυχαίως", να δεις κάτι "συμπτώσεις", πέρασαν ανενόχλητα τα γερμανικά πάντσερ (τανκς), ώστε από τη μια να φανεί οτι "προσπαθεί" να προστατέψει τη χώρα, αλλά από την άλλη να μη δυσκολέψει και τον Χίτλερ που θαύμαζε.

Και το επικόν επετειακόν ποστ του απάλευτου μπλόγκερ Πιτσιρίκου

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Η επέτειος του νόχι!

24 Οκτ, ’07

(http://4.bp.blogspot.com/_RMOkjBY32x4/Rx_RC6cz4GI/AAAAAAAAA3c/s3lysVTqef0/s400/Ioannis_Metaxas.jpg)

Τι πραγματικά συνέβη στην οικία του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940; Ο πιτσιρίκος ανοίγει τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις και αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου.

Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ».
Από το ’40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει – θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν.

Η Ελλάδα θυμίζει πόρνη που περιγράφει με περηφάνια στις φίλες της τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να εκδοθεί επί χρήμασι.
Για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: θυμίζει πόρνη που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, στις 3 παρά δέκα, ο Εμανουέλε Γκράτσι, πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, πήγε και χτύπησε το κουδούνι της οικίας του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά στην Κηφισιά.
Συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια -αν ξέμενες από κάτι- να βαράς τα κουδούνια των γειτόνων μέσα στην άγρια νύχτα για να σου δώσουν λίγη ζάχαρη ή κάνα κινίνο. Τότε οι άνθρωποι ήταν απλοί και καταδεκτικοί.

Ο Μεταξάς είδε τον Γκράτσι από το ματάκι της πόρτας, κατάλαβε πως δεν ήθελε ζάχαρη και έκανε πως δεν ήταν μέσα – πατούσε μάλιστα με πατάκια στο παρκέ για να μην τον ακούσει ο Ιταλός. Θα βαρεθεί, σου λέει, και θα φύγει.
Ο Γκράτσι, όμως, εκεί, μπάστακας! Κόντεψε να σπάσει την πόρτα με τις γροθιές του και σήκωσε όλη την Κηφισιά στο πόδι – μέχρι τον Βάρσο ακούστηκαν οι γαϊδουροφωνάρες του.

Τι να κάνει κι ο Μεταξάς, στο τέλος του άνοιξε. «Τι χαμπάρια, μάστορα;» του κάνει του Γκράτσι, του οποίου, εν τω μεταξύ, του είχε γυαλίσει το μάτι από την αναμονή, αλλά τον είχε πιάσει και κατούρημα επειδή είχε υπερτροφία του προστάτη – παραλίγο να του φύγουν εν μέσω της σαλόνος.
Αφού έριξε ένα γερό κατούρημα, την τίναξε και τράβηξε το καζανάκι, πάει στον Μεταξά και του λέει πως έχει εντολή να του παραδώσει ένα τελεσίγραφο.

Ο Μεταξάς δεν καταλάβαινε ιταλικά και έκανε την πάπια: «Νον καπίσκο νιέντε σινιόρε Γκράτσι, να σας τρατάρω ένα περγαμόντο;».
Τον πλάκωσε και στα «φόρτσα Γιούβε» μπας και τον καλοπιάσει, αλλά ο Ιταλός ήταν γάτα και το γύρισε στα γαλλικά, που εκείνα τα χρόνια ήταν η γλώσσα της διπλωματίας – μην κοιτάτε σήμερα, αν δεν μιλούσες γαλλικά το ’40, ούτε πόλεμο δεν μπορούσες να κάνεις.

Παίρνει το τελεσίγραφο ο Μεταξάς, το διαβάζει και έγινε η καρδιά του περιβόλι: η ιταλική κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της από τον ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. – δηλαδή, σε τρεις ώρες.
Όπως κάθε δουλοπρεπής Έλληνας, ο Μεταξάς ήταν έτοιμος να πει του Γκράτσι «Περάστε – σαν στο σπίτι σας», αλλά τότε θυμήθηκε πως ήταν μια χρυσή ευκαιρία να ξεπλύνει την ντροπή της οικογένειάς του.

O Μεταξάς είχε δυο κόρες, τη Λουκία και τη Νανά. Η Νανά ήταν υπόδειγμα θυγατέρας δικτάτορα -γαλλικά, πιάνο, παρέλαση και σπίτι-, αλλά η Λουκία ήταν εξώλης και προώλης. Νυμφομανής. Με το βρακί στην τσέπη κυκλοφορούσε. Όλη η Αθήνα υποστήριζε πως την είχε πάρει.
Ο Μεταξάς είχε μάθει τις πομπές της κόρης του και ήταν σε απόγνωση. Στο σπίτι δεν τη φώναζαν πια «Λουκία» αλλά «Λουλού» – προφανώς, επειδή ήταν σουρλουλού. Χαϊδευτικά την έλεγαν «Λουλούκα».

Τα ήθελε και του Μεταξά ο κώλος του πάντως, γιατί δεν μπορείς, κύριε, να είσαι δικτάτορας και «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» και να φωνάζεις τις κόρες σου «Λουλού» και «Νανά» – έτσι λέγονται τα κορίτσια στα μπορντέλα. Πάλι καλά που δεν είχε και τρίτη θυγατέρα – «Λολίτα» θα τη βάφτιζε.

Βέβαια, από την άλλη, ευτυχώς που είχε κόρες – φαντάζεστε να είχε κάνα γιο και να του ‘βγαινε ντιγκιντάνγκας; Θα κατέρρεε η δικτατορία σαν χάρτινος πύργος.
Το μεγάλο πρόβλημα του Μεταξά ήταν πως ήταν κοντός και δεν άρεσε στις γυναίκες, γιατί ανέκαθεν τα θηλυκά προτιμούσαν τους νταγλαράδες. Γι’ αυτό ο καλός Θεούλης του έδωσε κόρες – για να τον τιμωρήσει.

Τούτων δοθέντων, ο Μεταξάς σκέφτηκε πως αν έκανε επιστράτευση και έστελνε όλο τον αντρικό πληθυσμό στα σύνορα, η Λουλού δεν θα έβρισκε πια αρσενικό για να βγάλει τα μάτια της και θα συμμορφωνόταν.
Για μια στιγμή του πέρασε από το μυαλό να της κάνει παρθενορραφή και να την κλείσει σε μοναστήρι, αλλά υπήρχε περίπτωση να το γυρίσει η Λουλού στα λεσβιακά, να τρελάνει στο μπαλαμούτι τις καλόγριες και τότε δεν θα τον ξέπλενε ούτε ο Δούναβης.

Γυρνάει λοιπόν στον Γκράτσι και του λέει με άψογο γαλλικό αξάν: «Alors, c’ est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).
Τα χάνει ο Γκράτσι -που δεν περίμενε αρνητική απάντηση- και, γοητευμένος από την αρρενωπότητα του Μεταξά, τον ρωτάει με πάθος: «Voulez-vous coucher avec moi ce soir?» (Το πας το τελεσίγραφο; ). «ΟΧΙ!» του λέει ο Μεταξάς αποφασιστικά.

Αυτό το «ΟΧΙ» γιορτάζουμε εμείς σήμερα και είναι απόλυτα λογικό – υπήρχε περίπτωση να γιορτάζαμε το «Alors, c’ est la guerre»; Δεν θα κατέβαινε κανείς στην παρέλαση για να μην τον πούνε φλώρο.
Πριν καλά καλά ξημερώσει η 28η Οκτωβρίου, το τι έγινε δεν περιγράφεται. Όλοι οι Έλληνες να πάνε να πολεμήσουν! Στρατόκαυλοι!
Συνέβη και τότε αυτό που συνέβη με τα κινητά πριν από μερικά χρόνια: με το που πήρε ο πρώτος Έλληνας κινητό, την άλλη μέρα είχαν όλοι.
Πάσχουμε από μιμητισμό. Ξεκίνησε ένας Έλληνας να πάει στην Ήπειρο να πολεμήσει και τον ακολούθησαν όλοι οι άλλοι.

Οι γυναίκες με το ζόρι έμειναν πίσω. Από τα νεύρα τους που δεν τις άφηναν να πολεμήσουν, πλακώθηκαν κι άρχισαν να πλέκουν κάλτσες για τους φαντάρους μας.
Ξέμεινε η χώρα από μαλλί. Μπορεί οι στρατιώτες μας να μην είχαν σώβρακο ν’ αλλάξουν, αλλά είχαν από διακόσια ζευγάρια κάλτσες ο καθένας.

Μέσα σε δεκάξι μέρες δεν υπήρχε Ιταλός ούτε για δείγμα στο ελληνικό έδαφος. Μα κι αυτοί οι Ιταλοί είχαν στείλει στο μέτωπο τη μεραρχία «Τζούλια» – πάλι καλά που δεν έστειλαν και τη μεραρχία «Ορνέλα».

Βέβαια, και οι Ιταλοί δεν είχαν και μεγάλη πρεμούρα να καταλάβουν την Ελλάδα, γιατί ήξεραν πως τότε δεν είχαμε ούτε εσπρέσο ούτε φρεντοτσίνο – μόνο ελληνικό πολλά βαρύ και όχι, και όποιος γουστάρει.
Τους πήραν οι φαντάροι μας στο κυνήγι μέσα στην Αλβανία, κι αυτοί όπου φύγει φύγει.

Ήταν και νταβραντισμένοι οι δικοί μας από τη φασολάδα και πέρδονταν συνέχεια.
Ενώ οι Ιταλοί με τα μακαρόνια, τι να κλάσουν;
Ακόμα και σήμερα βρομάει η Αλβανία από τα αέρια των φαντάρων μας – γι’ αυτό την εγκαταλείπουν οι Αλβανοί.

Το μεγάλο μας όπλο όμως ήταν η Σοφία Βέμπο, η τραγουδίστρια της νίκης.
Πήγαινε η Βέμπο στο μέτωπο, την άκουγαν οι φαντάροι μας και ορμούσαν στους Ιταλούς. Την άκουγαν και οι Ιταλοί και σκιάζονταν.
Βέβαια, κάποια στιγμή «έκλεισε» η φωνή της Βέμπο και βρήκαν την ευκαιρία οι Γερμανοί να μας κάνουν με τα κρεμμυδάκια.
Δεν σκέφτηκε κανένας Έλληνας στρατηγός να αντικαταστήσει τη Βέμπο στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τη Μαρία Κάλλας, κι έτσι το μεγάλο μας όπλο έμεινε στην Αθήνα.

Στους Έλληνες άρεσε τόσο πολύ το έπος του ‘40, που με το πού έφυγαν οι Γερμανοί άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους.

Ευτυχώς όμως οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί μάς βοήθησαν να διώξουμε τους κομμουνιστές.
Φαντάζεστε πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν στον εμφύλιο είχαν επικρατήσει οι κομμουνιστές;
Κόλαση.

Εμείς θα ήμασταν ατομικιστές, αγενείς, φθονεροί και ρουφιάνοι, ενώ η χώρα θα είχε γεμίσει τσιμέντο, θα είχε γίνει ένας απέραντος σκουπιδότοπος και δεν θα υπήρχε ελπίδα από πουθενά γιατί θα είχαμε ξεπουλήσει τα πάντα.

Τι; Έτσι ακριβώς είμαστε; ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

https://pitsirikos.net/2007/10/η-επέτειος-του-νόχι/ (https://pitsirikos.net/2007/10/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%8C%CF%87%CE%B9/)