THMMY.gr

Όλοι αύριο στην κινητοποίηση στις 19:00 στην Αγίας Σοφίας.

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας εικόνας ασυνήθιστης για το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Μιας εικόνας που στη Θεσσαλονίκη μεταφράζεται με τουρνικέ και διμοιρίες ΜΑΤ και ΟΠΚΕ μες στο χώρο του ασύλου, ενώ στην Αθήνα με εγκατάσταση ΟΠΠΙ (πανεπιστημιακη αστυνομία) μέσα στο χώρο του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ. Κάπου εδώ για εμάς δημιουργείται μια απορία κι ένας προβληματισμός. Τι θα έρθουν να βελτιώσουν στις ζωές μας ΟΠΠΙ και ΜΑΤ, και αν αυτό είναι που λείπει πραγματικά από το πανεπιστήμιο μας. Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να δούμε τι απασχολεί το φοιτητή αυτήν την περίοδο. Σε μια περίοδο, λοιπόν, όπου με την πρώτη βροχή πλημμυρίζουν οι νησίδες μας και εν μέσω εξεταστικής πρέπει να πάει πίσω η εξέταση του μαθήματος, άρα και ο προγραμματισμός μας για αυτήν, ενώ έχει ψηφιστεί ο νομος - πλαίσιο, βάσει του οποίου θα επέλθει ολική αλλαγή στο πώς θα βγαίνουμε από τη σχολή μας και με τι επαγγελματικά δικαιώματα, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την επαγγελματική μας προοπτική. Τέλος, κομβικό είναι να δούμε πώς υπάρχουμε μέσα στη σχολή, με τι όρους και πώς αυτοί οι όροι χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο όταν συμφοιτητές μας, άνθρωποι της διπλανής καρέκλας, επειδή "θεωρήθηκε" ότι αντέγραψαν, αποκλείονται από δύο εξεταστικές, μία λογική που θυμίζει πειθαρχικό. Εν τέλει, όταν για μια κινητοποίηση φοιτητικών συλλόγων μπροστά από την πρυτανεία χρειάζονται μερικές δεκάδες ΜΑΤ, όλων των αποχρώσεων, μερικά ΟΠΚΕ αλλά και τουρνικέ να στολίζουν την πρυτανεία, κι όλα αυτά για να προστατέψουν έναν πρύτανη, ε τότε δεν είναι καθόλου απίθανο να χρειαστεί η ΟΠΠΙ για να  προστατέψει έναν Πιτσιανη ή έναν Χατζόπουλο από μια κινητοποίηση φοιτητικών συλλόγων όταν αυτός προχωράει σε αυθαίρετες και εκδικητικές τιμωρίες σε βάρος συμφοιτητών μας. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες σπουδάζουμε, πλήττουν την καθημερινότητα όλων μας λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο, από το πώς υπάρχουμε μέσα στο πανεπιστήμιο καθημερινά, και αν υπάρχουμε ανθρώπινα, μέχρι και το ποια είναι εν τέλει αυτή η αποκατάσταση που θα έχουμε όταν βγούμε από αυτή τη σχολή, η οποία "θεωρητικά" αποτελούσε βασικό κριτήριο όταν την βάζαμε στο μηχανογραφικό μας μετά τις πανελλήνιες. Τα αλλεπάλληλα χαστούκια που δεχόμαστε στην καθημερινότητά μας αλλά και η επίθεση απέναντι στο μέλλον μας δεν έρχεται για έναν- δύο από μας αλλά για την πλειοψηφία των ηλεκτρολόγων και μηχανολόγων που θα βγουν από αυτή τη σχολή. Από τη στιγμή που η κατάσταση είναι έτσι, ο καθένας μόνος του δε μπορεί να λύσει αυτό το ζήτημα, ούτε το να τρέχεις για χίλια δυο μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, ούτε το να είσαι ο άριστος φοιτητής που έχει τον πολύ ψηλό μέσο όρο και διαβάζει περισσότερο από το διπλανό του είναι η λύση, καθώς η επίθεση που έρχεται αμφισβητεί απ' όσο φαίνεται κατά πόσο θα υπάρχουν ηλεκτρολόγοι και μηχανολόγοι μηχανικοί με το πτυχίο που έχουν τώρα και αυτό δεν πηγάζει από το πόσο καλύτερος είσαι από το διπλανό σου στη σχολή αλλά από το ότι έξω δεν υπάρχει στον ήλιο μοίρα. Άρα ο μόνος τρόπος για να αντιπαλέψουμε την κατάσταση αυτή είναι μόνο όταν όλοι μαζί παλεύουμε για τα αιτήματα μας έτσι ώστε να υπάρχουμε ανθρώπινα. Όταν μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο οργανωνόμαστε και δρούμε όλοι μαζί. Μόνο μέσα από τις δομές του φοιτητικού συλλόγου όπως τις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις του μπορούμε να διακινήσουμε αυτά που μας αξίζουν.