THMMY.gr

Περνώντας από το μονοπάτι μπροστά από το κτίριο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης, το σιμά της Εγνατίας, ακούσια άκουσα δύο γυναίκες 40-50 χρονών να συνομιλούν και συγκεκριμένα να λέει η μία στην άλλη επί λέξη:

"Δύο εξάμηνα έχασε... με τις καταλήψεις!"

Θα υποθέσει κανείς ότι είμαι ο μέγιστος κουτσομπόλης και δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω... Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει πως δεν είπαν και τίποτα το ιδιαίτερο, ή τουλάχιστον κάτι που αξίζει να σχολιαστεί!

Αυτό το μικρό περιστατικό έγινε η αιτία να εκραγεί μέσα μου μια μικρή πικρή σκέψη που γεννήθηκε στις αρχές-προς τα μέσα των καταλήψεων... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι έχουν την εντύπωση πως αποτελούν το κέντρο όλου του σύμπαντος! Όταν σταματάει το ακαδημαϊκό ρολόι λόγω καταλήψεων, γιατί νομίζουν πως έχει σταματήσει μόνο γι' αυτούς! Γιατί επίσης έχουν την εντύπωση πως το τίμημα των καταλήψεων θα το πληρώσουν μόνο αυτοί;

Λοιπόν δεν πιστεύω πως γνωρίζω την απάντηση για κάθε ερώτηση, αλλά έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως για αυτά καθώς και για πολλά άλλα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν μέσα σ'αυτήν την χώρα ευθύνεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό η αδιαφορία, η οποία φαντάζει για 'μένα αήτητη, χωρίς να της λείπουν οι αδυναμίες - η έλλειψη επιχειρημάτων!

Λοιπόν μπορεί ο/η συγγενής της προαναφερθήσας μεσήλικης κυρίας να ήταν ένας από τους πολλούς που ψήφισαν κατάληψη και στο όνομα αυτής έκαναν τρελές διακοπές, ας μου επιτραπεί η έκφραση, είπαν στους γονείς τους την "αλήθεια", ότι δεν θα δώσουν εξετάσεις λόγω καταλήψεων και ότι δεν θα χάσουν αυτοί το καλοκαίρι τους επειδή μια ανόητη πλειοψηφία το θέλησε!

Προσωπικά πιστεύω πως πάνω από το 50%, ίσως και το 60%, θεώρησε "αγωνιστική κίνηση" απλά το να ψηφίσει κατάληψη με πηγή έμπνευσης καθαρά το προσωπικό συμφέρον, το οποίο πηγάζει από την αδιαφορία. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να μηδενίζει τον αγώνα τον υπολοίπων. Στην πράξη όμως, μήπως η αδιαφορία του 50-60% τελικά θα τα καταφέρει;

Περί αδιαφορίας : Χαιρόμαστε και εκμεταλευόμαστε την επιτυχία που δεν μας ανήκει και ταυτόχρονα κατηγορούμε την κάθε αποτυχία, γιατί απλά δεν έχουμε απολύτως καμία σχέση με αυτή! Δεν εκφράζουμε και την ίδια δυσαρέσκεια για την επιτυχία. Όσο το σκέφτομαι τόσο τρελαίνομαι και αηδιάζω, και δεν μπορώ να χωνέψω πώς η αδιαφορία έχει απλωθεί σαν αρρώστια και έχει νικήσει έναν ολόκληρο λαό!

Ίσως να είναι η κατάρα του ελληνικού λαού τελικά να μην μπορεί να νικηθεί από κανέναν με φυσική υπόσταση, αλλά ταυτόχρονα να είναι και ο μόνος λαός που δίνει κυριολεκτικά φυσική υπόσταση σε μια αόριστη έννοια, την αδιαφορία!

Τελικά, πράγματι! Η ίδια η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της!       

oraios...

ιχιψ_

deleted

bobmasto(u)ra ... σε ενημερώνω ότι υπάρχει και το κίνημα των πριμιτιβιστών ;P

πέρα από τη πλάκα όμως....άλλο ένα ωραίο σχόλιο...

ixic_/που προσπαθεί κάτι να γράψει αλλά επί ματαίω

deleted

Και όμως η αδιαφορία έχει απλωθεί σαν αρρώστια και έχει νικήσει έναν ολόκληρο λαό.Και ίσως έναν ολόκληρο πληθυσμό του πλανήτη γη.Ένα παγκόσμιο σύστημα έχει στηθεί με ένα και μοναδικό σκοπό:Να συγκεντρώνει όσα περισσότερα χρήματα γίνεται .Αυτό για να το πετύχουν πρέπει να βάλουν κάποιους που να επικοινωνούν με τους λαούς .Δεν είναι άλλοι από τις κυβερνήσεις που ψηφίζουμε κάθε τετραετία και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα προσφέρουν κάτι διαφορετικό.Και όμως μάταια..Είναι εκτελεστικά όργανα που ασκούν ακριβώς την ίδια πολιτική και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα.Και όλα αυτά με την συγκάλυψη αυτής της βαρυσήμαντης λέξης που λέγεται δημοκρατία.Στο όνομα αυτής της έννοιας γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα .Εγώ δεν το γνώρισα πάντως ακόμα αυτό το πολίτευμα.Και δυστυχώς δε θα το γνωρίσω...

Η πολιτική λοιπόν που προανέφερα εκδηλώνεται σε διάφορα επίπεδα.Ένα επίπεδο έιναι και αυτό της δημιουργίας κατάλληλων νόμων και νομοσχεδίων(πχ για την παιδεία ή για την εργασία) στο οποίο θα σταθώ.Οι νέοι νόμοι στοχεύουν στο να απαλλαχθεί το κράτος σταδιακά από τους δημόσιους φορείς και θεσμούς και όλα αυτά στο όνομα της "προόδου" και της "εξέλιξης".Το ξεπούλημα είναι εύκολο ,η εξυγίανση είναι δύσκολη.Αλλά η τελευταία απαιτεί δουλειά και χρήματα και είναι επιζήμιο για το σύστημα.Και ο πληθωρισμός καλπάζει και η ιδιωτικοποίηση καλά κρατεί και ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος...Και όλα αυτά με τις ευλογίες της ΕΕ...Αλλά ακόμα δεν κατάλαβα αυτό το μαγικό τρόπο με τον οποίο οι λίγοι επιβάλλονται στους πολλούς.Ή μήπως δεν είναι λίγοι???Το σύστημα προνόησε μάλλον να έχει πολλούς ανθρώπους να το υπηρετούν ,οι οποίοι στο βωμό της καλύτερης ζωής και των προσωπικών "συμφερόντων" συμβάλλουν στη συντήρησή του.Και αυτοί όμως με τη σειρά τους δεν κατάλαβαν πως είναι θύματα  και συνεχίζουν να το τροφοδοτούν είτε με τη ψήφο είτε με την αδιαφορία είτε με τη συμμετοχή στα εγκλήματα(έστω και στα μικρά).Να πούμε και για αυτούς που αντιδρούνε...???Αντιμετωπίζονται και αυτοί...Δεν είναι δύσκολο...Υπάρχει η αστυνομία να τους επαναφέρει στην "τάξη"...Γιατί άλλωστε να την έχουμε...Και για να συγκαληφθεί η δράση τους εντελώς ,υπάρχουν και τα ΜΜΕ...Μεγάλη εφεύρεση και αυτή...

Και οι αγώνες τελικά δικαιώνονται???Κάποιοι τους οικειοποιούνται και τους λυμαίνονται για προσωπικό τους "όφελος".Που δεν αγωνίστηκαν ποτέ τους για καμιά ιδέα .Μόνο για το "συμφέρον" τους.Αυτοί τελικά φαίνονται...Και η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Και μάλλον όλοι αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος δεν ενώνεται.Και φυσικά δεν είναι συγκεκριμένα άτομα...Το σύστημα είναι απρόσωπο και έχει τη δυνατότητα επανατροφοδότησης.Δεν υπάρχει κάποιος να το εξουσιάζει,παρα μόνο το χρήμα...

Το πήγα μακριά το ξέρω...Αλλά πιστεύω ότι όλα τα πράγματα έχουν σχέση μεταξύ τους...Μπορεί να είναι σκόρπια λόγια ενός ακόμα ηλίθιου που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο στον οποίο του έλαχε να ζήσει.Και δε ξέρω αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...Έτσι όπως πάμε,μάλλον αργοπεθαίνει και αυτή.

deleted

Εμπρός στον δρόμο με τον Τάιλερ Ντέρντεν!

Ειναι σχεδον τραγικο να πιστευει καποιος οτι η συγχρονη Ελλαδα ειναι Ελλαδα. Μια χωρα, για να λεγεται χωρα πρεπει να εχει μια υποτυπωδη συνειδηση ενοτητας και αυτογνωσιας. Στην Ελλαδα πλεον, οι Ελληνες ειναι ξενοι μεταξυ τους. Στην πραγματικοτητα δεν τους ενδιαφερει να παει μπροστα ο τοπος. Τους ενδιαφερει να βολευτουν, να κανουν την παρτη τους ολοι και χεστηκαμε για ολους τους υπολοιπους. Που υποτιθεται οτι μας ενωνει(θεωρητικα) κατι. Παπαρια μας ενωνει. Η μονη ενοτητα ειναι οταν παιρνουμε κανα κυπελλο. Αλλα κι αυτο αλλοι το πετυχαν. Ταυτιζομαστε με καποιους επειδη δεν ικανοποιουμαστε απο τους εαυτους μας. Αν οχι ολα τα κρατη-εθνη, τουλαχιστον η Ελλαδα ειναι μυθος. Συζητουσα χτες με εναν φιλο μου που πηγε με Ερασμους Φινλανδια και πραγματικα απογοητευτηκα απο την συζητηση. Στην κυριολεξια ομως. Τι να πεις. Σε αυτην την σκατοχωρα ολοι γκρινιαζουν για το συστημα, ενω το συστημα ειναι οι ιδιοι. Ολοι γκρινιαζουν για την διαφθορα, ενω ειναι οι πρωτοι που ετσι και τους κατσει οι καλη θα πατησουν επι πτωματων. Ολοι γκρινιαζουν για την πολιτικη κατασταση και ολοι τους ιδιους ψηφιζουν ολοι. Ειναι αηδιαστικο!!!!

jimi απλά υποκλίνομαι στο κείμενό σου

Ρε σεις, να σας ρωτήσω κάτι:


Πόσα πολλά νομίζετε ότι έχετε ζήσει ώστε να λέτε με τόση σιγουριά και κατηγορηματικότητα, λες και συγκεντρώσατε όλην τη σοφία του κόσμου, ότι κάποια πράγματα είναι αδύνατον να ανατραπούν??

Τους προβληματισμούς σας μπορώ να τους αποδεχτώ μόνο σας ένα παράπονο που καμιά φορά, ανθρώπινο είναι, πιάνει αυτόν που αγωνίζεται και προσπαθεί. Τίποτε παραπάνω όμως. Μπορεί να χαρακτηριστώ πάλι ως δογματικά αισιόδοξος, αλλά εκεί με οδηγούν τα ιστορικά στοιχεία:

Όταν στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας υπάρχουν άνθρωποι που ήταν φυλακή για 20 χρόνια λόγω των πολιτικών πεποιθήσεών τους και παρ'όλα αυτά συνέχιζαν πάλι να παλεύουν για τη δημοκρατία, μέχρι που εντέλει αυτή, με τα όποια προβλήματά της, καθιερώθηκε, αναρωτιέμαι αν εμείς δικαιούμαστε να λέμε "Όσο και να προσπαθούμε, το τούτο ή το άλλο δεν αλλάζει". 

Ξαναρωτάω λοιπόν:
Πόσα πολλά νομίζετε ότι έχετε ζήσει ώστε να λέτε με τόση σιγουριά και κατηγορηματικότητα, λες και συγκεντρώσατε όλην τη σοφία του κόσμου, ότι κάποια πράγματα είναι αδύνατον να ανατραπούν??


Από το ποστ του ngine13 κρατάω το παρακάτω απόσπασμα το οποίο πραγματικά με εκφράζει σαν παράπονο (το έζησα με τα εγκαίνια της νησίδας):

Αυτό φίλε μου ngine13 δεν λέγεται αδιαφορία, αλλά ανευθυνότητα.

Το να κατηγορείς τους ανθρώπους για τον εγωισμό τους είναι σα να κατηγορείς τον άρρωστο για την αρρώστεια του. Με το κράξιμο δε γίνεται τίποτα. Θέλει θεραπεία. Και η θεραπεία είναι η μύηση στη συλλογική δράση.

Συμφωνώ.

Αλλά και νομίζω ότι αποτελέσματα δε βγαίνουν τόσο γρήγορα! Μην απελπίζεστε παιδιά, θέλει δουλειά πολλή...

Δεν το παίξαμε σοφοί.Τα έξησαν άλλοι για μας.Η ιστορία για αυτό υπάρχει.Μόνο που στη μεταπολίτευση όλα τα ρεμάλια πήραν την εξουσία και αυτοί που αγωνίστηκαν ή βρέθηκαν στην άκρη ή στον τάφο.Και δε συνέβει πρώτη φορά.Να μη μιλήσω για τις άλλες δυο μεγάλες επαναστάσεις στην Ελλάδα.Πόσους αιώνες βλέπουμε το ίδιο σκηνικό???Τα ιδανικά του αγώνα να τα εκεμταλλεύονται κάποιο επιτήδειοι.Ξαναδες αυτό που έγραψα:


Σου θυμίζει κάτι από την ιστορία...???Και όμως επαναλαμβάνεται.Και δεν είπε κανένας ότι θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε.Τους προβληματισμούς μας εκφράσαμε.Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως και μην τα ωραιοποιείτε.Όταν βλέπω αυτά τα χάλια στους νέους και να επαναλμβάνουν τα ίδια λάθη με τους παλιούς,πως μου ζητάς να χαίρομαι για το μέλλον μας???Πως να το δω με αισιοδοξία???


Δεν κράξαμε κανέναν.Αυτά που βλέπουμε προσπαθούμε να σχολιάσουμε.Τίποτα άλλο.

deleted

Παλιοτερα υπηρχε διαθεση απο την πλειοψηφια για αλλαγες....
Πλεον υπαρχει απο μια ισχνη μειοψηφια....

to megalo stihima tou fititikou kinimatos  apenanti ston elliniko lao k ston eayto tou ine tora.tha sinehisi ton agona oste na dixi oti den itan diakopes alla apantisi stin kivernisi oste na pistoun k oi petres gia to dikaio ton fititon h tha siopasi me apotelesma na drasi eleythera h kivernisi,na theorithi anaxiopistos apo lao k na prodosi osousfitites pistepsan sayto?perimeno ena vari ximona...

Στο ποστ μου έγραψα το εξής:

"Τους προβληματισμούς σας μπορώ να τους αποδεχτώ μόνο σας ένα παράπονο που καμιά φορά, ανθρώπινο είναι, πιάνει αυτόν που αγωνίζεται και προσπαθεί"

Συνεπώς μια χαρά σας κατανοώ και αποδέχομαι τους προβληματισμούς σας και τα παράπονά σας.
Φαίνεται δεν διαβάσατε καλά αυτό το κομμάτι του ποστ μου.

Απ'ό,τι φαίνεται ό,τι και να γράφω είτε σε φόρουμ είτε σε λίστα λίγοι το καταλαβαίνουν ολόκληρο. Μάλλον θα τα κόψω μια και καλή τα διαδικτιακά να ησυχάσω. Μιλάμε απ'ό,τι φαίνεται σε διαφορετικά μήκη κύματος. Θα ψάξω να βρω τους ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να συντονιστώ  ;)

Jimi, εισαι ιδιαιτερως απόλυτος. Δεν είναι ΟΛΟΙ όσοι ανέλαβαν την εξουσία ρεμάλια, ούτε ΟΛΟΙ όσοι αγωνίστηκαν είναι στον τάφο ή στην άκρη. Και στις καταλήψεις σου το είχα πει ότι όταν σε πιάνει το παράπονο γίνεσαι πολύ απόλυτος και τα μηδενίζεις σχεδόν όλα. Τώρα βέβαια, με αυτό που σου γράφω κινδυνεύω για άλλη μια φορά να παρεξηγηθώ και αντί να το δεχτείς σαν φιλική την υπόδειξη να το πάρεις προσωπικά και να μου τα χώσεις. Ας είναι. Θα φροντίσω να είναι η τελευταία φορά.



Μην είσαι τόσο σίγουρος Στρατή..Για ρώτα ανθρώπους που συμμετείχαν σε  αγώνες του παρελθόντος να σου πουνε πώς γίνονταν τα πράγματα. Τι νομίζεις? Ότι ξαφνικά ξεσηκωνόταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων και έκανε εξέγερση?

Πάντα μια πολύ μικρή μειοψηφία έπαιρνε την πρωτοβουλία, έβαζε την σπίθα και μετά από προσπάθεια και αρκετό χρόνο αυτή η σπίθα γινόταν φλόγα και έμπαιναν στον αγώνα και άλλοι πολλοί. Ο Φιντέλ Κάστρο ξεκίνησε την επανάσταση με 53 Κουβανούς (ο aliakmwn ή ο abbis ενδεχομένως μπορούν μας πουν τον ακριβή αριθμό, αλλά εκεί γύρω είναι). Και σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ξέρετε τι δήλωσε? Ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει την επανάσταση και με τους μισούς από αυτούς. Ναι αυτό είπε ο Φιντέλ Κάστρο.

Εμείς τόσα χρόνια βάζαμε την σπίθα. Αυτή η σπίθα έγινε φλόγα και εγένετο κατάληψη με 702 ψήφους υπερ!

Ο φίλος μου ο Κώστας πρόλαβε και το ανέβασε στη λίστα. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και εδώ.
Ο αγαπητός μου Βένιος 'χτυπάει' ξανά. Και πόσο μέσα στο πρόβλημα φαίνεται να είναι σε αντίθεση με διάφορους εγκάθετους
φωστήρες και σωτήρες της κακόμοιρης μας ανώτατης εκπαιδευσης...Γιατί αλήθεια ποτέ τέτοιοι άνθρωποι δεν θα γίνουν ρυθμιστές?

Ισως γιατί τότε θα πάψουν να είναι ..άνθρωποι.

Απολαύστε το. (κάποιες επισημάνσεις δικές μου)

Γρηγόρης Παπαγιάννης


Κίνημα Παιδείας και ηροστράτειες* μεταρρυθμίσεις


Του ΒΕΝΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ


1) Τοπίο μετά τη μάχη

Αρχίζει η σχολική χρονιά και η Παιδεία βρίσκεται στο προσκήνιο. Αφενός με τη μείωση των επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις, απόλυτα αναμενόμενη (ουσιαστικά επιδιωκόμενη) αλλά που άφησε έκπληκτους τους πάντες. Και προβληματιζόμαστε, κυρίως για τις παράπλευρες ζημίες (στην τοπική οικονομία, στο βαλάντιο των οικογενειών, στη λειτουργία των ΤΕΙ) - πράγμα φυσιολογικότατο, όταν βασικό κριτήριο για την ανάπτυξη του ελληνικού πανεπιστημίου είναι τα παράπλευρα κέρδη. Ελάχιστοι αναρωτιούνται γιατί οι μισοί απόφοιτοι Λυκείου δεν πιάνουν καν τη βάση.

Αφετέρου, είναι νωπές οι μνήμες της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το πανεπιστημιακό κίνημα, που έληξε όταν η κυβέρνηση ζήτησε τάιμ άουτ για μετά τις δημοτικές εκλογές. Δεδομένου ότι οι δύο πλευρές εμμένουν σε αντικρουόμενες απόψεις, η σύγκρουση βρίσκεται σε αναστολή: απλώς οι όροι τής επόμενης φάσης παραμένουν αδιευκρίνιστοι.

Κι ενώ οι φοιτητές κολυμπούσαν ή μελετούσαν, οι δημόσιες τοποθετήσεις (αλλά και οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις της εξουσίας για να εξασφαλίσει στηρίγματα: μέχρι και ατομικές προσκλήσεις να τοποθετηθούν έστειλε το υπουργείο στους πανεπιστημιακούς κάποιων ΑΕΙ) συνεχίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι. Τοποθετήσεις που δεν περιορίστηκαν στη συζήτηση των κυβερνητικών προτάσεων αλλά ξανοίχτηκαν σε πολύ ευρύτερη γκάμα· παράλληλα, οι επαγγελματίες της πληροφόρησης (ακόμα και στην τηλεόραση) διατήρησαν το θέμα στην επικαιρότητα, εκτιμώντας ότι ενδιαφέρει.

Ο διάλογος περί Παιδείας, με ακροατήριο την κοινωνία, άρχισε ουσιαστικά επειδή υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, το οποίο αρνήθηκε να συμμετάσχει στον προσχηματικό «διάλογο» της κυβέρνησης, που παρουσίαζε προκαθορισμένες επιλογές σε ελκυστικότερη συσκευασία. Ενα κίνημα που πολλοί θέλησαν να υποτιμήσουν, να συκοφαντήσουν, να ξεστρατίσουν. Μεταξύ τους και πολλοί όψιμοι μετέπειτα «μεταρρυθμιστές», που δήλωναν ότι οι απεργίες και οι καταλήψεις υποβαθμίζουν την Παιδεία, παραβλέποντας πως η υποβάθμιση είναι διαρκής και πως οι κυβερνητικές προτάσεις τη χειροτερεύουν.

Από «τεμπέληδες» έως «υποκινούμενες μειοψηφίες» χαρακτηρίστηκαν οι φοιτητές. Ισχυρισμοί γελοίοι, όταν υπήρχαν τετρακόσιες τόσες καταλήψεις με μαζική συμμετοχή, όταν επί ενάμιση μήνα κάθε βδομάδα το συλλαλητήριο εκάλυπτε μια φουρκέτα Πανεπιστημίου-Χαυτεία-Σταδίου, από Προπύλαια μέχρι Μπενάκη τουλάχιστον, έως και Πεσμαζόγλου κάποιες φορές.

Το φοιτητικό κίνημα, καθότι μαζικό και ζωντανό, δεν ήταν ούτε ομοιογενές ούτε στρατιωτάκια ούτε «χημικώς καθαρό». Υπήρξαν διαβουλεύσεις, αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις μεταξύ τους ή με καθηγητές. Υπήρξαν περιστατικά ακραία - που προβλήθηκαν δεόντως για προφανείς πολιτικούς λόγους. Και κάποιες από τις αποφάσεις που πάρθηκαν συνάντησαν έντονες αντιρρήσεις. Ολα αυτά είναι τελείως φυσιολογικά για ένα κίνημα που ξεκινάει από το μηδέν, ξεπερνά τα όρια των παρατάξεων, αγγίζει τους συνήθως αδιάφορους, και φτάνει μέχρι να προκαλεί κραδασμούς στην κυβερνητική νεολαία.

Οσοι θεωρούν το φοιτητικό κίνημα «υποκινούμενο» (από ποιον άραγε και με ποια μάγια;) είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η νεολαία εισπράττει το ότι η κοινωνία των μεγάλων όχι απλώς δεν της προσφέρει προοπτικές αλλά την εμπαίζει κι από πάνω. Τα «ακίνητα στρατιωτάκια» ή η προτροπή «να πίνουν λιγότερους φραπέδες για να παίρνουν βιβλία» των κυρίων Β.Π. και Θ.Β. αντίστοιχα, είναι το κερασάκι στην τούρτα: οι νέοι αισθάνονται πως εκτελούν καταναγκαστικά έργα ανούσια και άσκοπα, εξαρτήματα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που πάσχει. Γι' αυτό βγήκαν στους δρόμους.

Για θεραπεία, η κυβέρνηση προτείνει ανταγωνιστικότερα πανεπιστήμια. Εισάγει μια σειρά διοικητικών και οικονομικών μέτρων με περισσή γραφειοκρατία, στηριγμένη στο δόγμα «ο ανταγωνισμός βελτιώνει την ποιότητα». Το οποίο, ασχέτως αν αλλού ισχύει ή όχι, σίγουρα δεν ισχύει προκειμένου περί έρευνας ή διδασκαλίας, όπου ο κυριότερος ανταγωνιστής είναι ο εαυτός σου, τον οποίο πολύ συχνά οφείλεις να ξεπερνάς.

Γι' αυτό εξάλλου, παρά τα χάλια μας, έχουμε πανεπιστήμια ανταγωνιστικότατα σε διεθνές επίπεδο. Και συνέδρια οργανώνουμε, και σε συνέδρια καλούμαστε, και οι απόφοιτοί μας συνεχίζουν μεταπτυχιακά στο εξωτερικό με επιτυχία (κι όχι μόνον οι άριστοι αλλά και οι απλώς καλοί), και οι νέοι επιστήμονες που διεκδικούν θέσεις στα ΑΕΙ έχουν πλουσιότερα βιογραφικά απ' ό,τι είχαν οι κριτές τους στην ηλικία τους. Δεν πρόκειται αυτό να αλλάξει το 2010 επειδή κάποια ιδιωτικά γραφεία πιστοποίησης θα ταξινομούν κάποια πανεπιστήμια.

Πάντοτε ένα ποσοστό παιδιών μαθαίνει, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικού συστήματος, και μάλιστα κόντρα σ' αυτό μερικές φορές. Είναι αυτά που επωφελήθηκαν από φωτισμένους δασκάλους, που δεν τα τσάκισαν δάσκαλοι-στραβόξυλα, που δεν τους έλεγαν «Σκάσε!» στο σπίτι όταν τολμούσαν να εκφράσουν απορίες. Και που συχνά προέρχονται από οικογένειες υψηλού μορφωτικού επιπέδου.

Δεν υστερούμε σε ανταγωνιστικότητα. Τα κυβερνητικά μέτρα απλώς θα καθιερώσουν την ταξινόμηση των ιδρυμάτων σε κατηγορίες κατά τα ποδοσφαιρικά πρότυπα, με υποβαθμισμένη στήριξη για τις χαμηλότερες. Χωρίς βελτίωση της ποιότητας: Θα αντέξουν άραγε όλοι οι πανεπιστημιακοί στην ψυχολογική πίεση τού «βάλτε μου πέντε, ειδεμή με διώχνουν», όταν σήμερα μπορούν να απαντήσουν «μελέτησε και ξαναέλα»;

Υστερούμε στην ποιότητα του μέσου όρου, στο μαζικό επίπεδο. Και κανείς δεν μαθαίνει άκοπα, αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι λέγοντας «δουλέψτε περισσότερο, τεμπέληδες» το επίπεδο θα ανέβει. Τα πανεπιστήμια δεν είναι επιχειρήσεις που πληρώνουν πριμ παραγωγικότητας ή κόβουν μεροκάματα για απουσίες. Η θατσερική Αγγλία, το πρότυπο της οποίας εμπνέει όχι μόνο τις ηροστράτειες κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις αλλά και ισχυρή μερίδα των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν ανέβασε τη γενική ποιότητα: Υπάρχουν λίγα εκλεκτά πανεπιστήμια που θα στελεχώσουν τα υψηλά κλιμάκια, πολλά μέτρια για την πλέμπα ή για τα παιδιά των σεΐχηδων που έχουν πετρέλαιο. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που μας προτείνουν, με επιχειρηματικά πανεπιστήμια, ιδιωτικά αλλά και δημόσια, εκεί οδηγεί: Παιδεία για λίγους, πασαλείμματα για τους άλλους.

Το συμφέρον της κοινωνίας ως σύνολο, όμως, απαιτεί το αντίθετο: Ανοδο του μορφωτικού επιπέδου όλου του πληθυσμού. Δηλαδή, παιδεία για όλους. Παιδεία μαζική και ποιοτική, παιδεία δημόσιο αγαθό και μέλημα - όχι εμπόρευμα.

Και βεβαίως παιδεία δημόσια. Το ότι υπάρχουν αλλού αξιόλογα ιδιωτικά πανεπιστήμια (όπως και πλήθος μέτρια), γέννημα κάποιων ιστορικών συνθηκών (θρησκευτικές έριδες, αγώνας για ανεξαρτησία, κτλ.), που απέδωσαν ακριβώς επειδή η οικονομική τους ιδιότητα μπήκε στην υπηρεσία του πολιτιστικού τους στόχου, δεν σημαίνει ότι εδώ και τώρα, στη χώρα της πελατειακής δημοκρατίας, θα αποχτήσουμε συσταζούμενα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πρατήρια πώλησης πτυχίων θα έχουμε. Διότι ο τύπος υποκαθιστά την ουσία και το πτυχίο βαραίνει περισσότερο από αυτό που απλώς πιστοποιεί: τη γνώση. Και αυτό μπορεί και συμβαίνει επειδή όλο και περισσότερο η γνώση παρέχεται απλώς για να εξεταστεί και όχι για να αφομοιωθεί. Πρόκειται για φαύλο κύκλο.

Πανάκεια για πετυχημένο μαζικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως διεθνώς παραδείγματα προς μελέτη και αντιπαραδείγματα προς αποφυγή. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση σέβεται τον εαυτό της και δεν είναι οπισθοδρόμηση με τεχνο
κρατικό μανδύα, οφείλει να εμπνέεται δημιουργικά από τη διεθνή εμπειρία, να τολμά να πειραματίζεται και να αυτοδιορθώνεται σε βάθος χρόνου. Δεν πρόκειται για υπόθεση ενός υπουργού ή μιας κυβερνητικής θητείας: τούς ξεπερνά κατά πολύ.

Χρειάζεται χώρος για να αναπτυχθεί αυτό. Αρα θα επανέλθουμε.

* Ο Ηρόστρατος έκαψε το ναό της Αρτεμης στην Εφεσο για να μείνει το όνομά του στην Ιστορία.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/09/2006

γοήτευομενος από το άρθρο μου έρχεται μία απορία:τα κινήματα γεννιουνται απο το ενστικτο του ανθρωπου για αναναζητηση μιας καλητερης ζωης ή ειναι αποτελεσμα κοινωνικων συνθηκων?εγω απαντησα στον εαυτο μου οτι ειναι κ τα δυο.αλλα παρατηρωντας οτι το φοιτιτικο κινημα στηριχθηκε απο λιγους(σχετικα) φοιτητες κ απο λιγοτερους πολιτες τρομαζω στην ιδεα οτι το ενστικτο υποδουλωθηκε την ωρα που οι κοινωνικες συνθηκες ειναι δυσοιωνες.κ αν η ιστορια επαναλαμβανεται τοτε ελπιζω να μετεχω στην κωμωδια.

Και εγώ θα έλεγα και τα δύο.Δεν είναι τόσο εμφανές μάλλον το πρόβλημα σήμερα για να αντιδράσει ο κόσμος.Παλιότερα είχαν πιο εμφανή καταπάτηση των δικαιωμάτων και τους έκανε να αντιδρούν.Τώρα μιλάμε για ένα απρόσωπο σύστημα συγκαλημένο με το προσωπείο της δημοκρατίας.Πρέπει να φτάσει η κατάσταση στα άκρα για να συμβεί η μεγάλη επανάσταση.Και εν τέλει οι επαναστάσεις πάντοτε από λίγους ξεκινούν(κινδυνεύοντας να γίνω γραφικός ,δες το V for Vendetta).


Ναι ισχύει αυτό που λες.Πολύ συχνά γίνομαι μηδενιστής.Ή για την ακρίβεια χρησιμοποιώ απόλυτο τρόπο έκφρασης.Όπου βλέπεις "όλοι" βαλε "πολλοί" για να είσαι μέσα.Ακόμα να το συνηθίσεις??? ;D :D
Αυτό περί "ρεμαλιών" μια έκφραση ήταν.Τίποτα παραπάνω.Αλλά τελικά πολλοί από αυτούς που δεν άξιζαν ,επικράτησαν.Το θέμα είναι ότι άτομα καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις χωρίς να τις αξίζουν.Μην κολλάς στα νούμερα και στα ποσοστά.Το αποτέλεσμα μετράει και αυτό δεν είναι το καλύτερο.Πάνω κάτω περιέγραψα αυτό που ήθελα να πω από το πρώτο μου post σε αυτό το topic.Να μην επαναλαμβάνω τα ίδια.

Ώπα, αυτό είναι λάθος. Την επανάσταση δεν την ξεκινούν τα κόμματα, την ξεκινά ο λαός. Τα κόμματα είναι αυτά που κρατάνε τα νήματα της συνέχειας και της συνοχής.

Αυτό που έκανε ο Φιντέλ ήταν αντάρτικο. Άλλη ιστορία.

Εστω. Δεν αλλάζει κάτι από αυτό που θέλω να πω: Ότι δηλαδή πάντα από πολύ λίγους ξεκινά η οποιαδήποτε εξέγερση/αντάρτικο/ γενικά προσπάθεια για βελτίωση της ζωής μας   και στη συνέχεια μπαίνουν οι πολλοί στο παιχνίδι.

Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ μαγικό το πότε θα μπουν οι πολλοί στο παιχνίδι, γιατί είναι εντελώς απρόβλεπτο. Μια βδομάδα προτού ξεκινήσουν οι καταλήψεις αν με ρωτούσατε "Τάσο πιστεύεις θα γίνει καμιά αντίδραση από πλευράς μας για τον νόμο πλαίσιο" θα σας απαντούσα κατηγορηματικά "Το θεωρώ πολύ απίθανο". Και μάλιστα θα στήριζα την θέση μου με ένα σωρό στοιχεία (με βάση τα όσα έχω δει τα τελευταία 4 χρόνια στα συνδικαλιστικά). Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα αυτό που συνέβει και κυρίως η έκταση που πήρε. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η θεωρία που λέει ότι το πότε οι πολλές σπίθες θα γίνουν μια μεγάλη φλόγα είναι εντελώς χαοτικό. Ναι! Η Θεωρία του Χάους ίσως είναι η καταληλότερη θεωρία για να προσεγγίσει κανείς το φοιτητικό κίνημα  :P :D  Γι'αυτό εμείς ας ρίχνουμε τους σπόρους και κάποτε αυτοί θα φυτρώσουν! Ας βάζουμε τις σπίθες και κάποτε αυτές θα γίνουν φλόγα!

Και αυτό το απρόβλεπτο ίσως είναι το πιο μαγικό στην όλη ιστορία που σε κάνει διαρκώς να ελπίζεις!

 Εγώ πάντως αυτήν την έκλπηξη θέλω να την ξαναζήσω, αν και τώρα δεν θα μου φανεί τόσο περίεργο να ξαναρχίσουν οι καταλήψεις και να ξαναποκτήσουν τόσο μεγάλη έκταση πανελλαδικά, γιατί υπάρχει πολύ πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο. Ξενέρωμα.. :P

Υ.Γ.: Το άρθρο του Βένιου του Αγγελόπουλου που ανέβασε ο κ. Παπαγιάννης είναι όντως πολύ καλό!

Τώρα θα περιαυτολογήσω, αλλά... εμείς το είχαμε προβλέψει! Μήνες πριν το λέγαμε. Η αφίσα μας στις εκλογές έλεγε "να γίνουμε Γαλλία". Δεν είναι τόσο απρόβλεπτο το κίνημα όταν έχεις σωστή πολιτική ανάλυση.

Λέγατε "Να γίνουμε Γαλλία". Δεν λέγατε "Θα γίνουμε Γαλλία"!!

Αυτό το λέγαμε στα γενικά συντονιστικά που γινόντουσαν στην αρχήήήήή των καταλήψεων, όταν οι σχολές που είχαν κατάληψη μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού (κι εμείς νομίζω δεν είχαμε ακόμα τότε)... όλες οι άλλες παρατάξεις όσες βρίσκονταν εκεί (λίγα άτομα) από όσο θυμάμαι τα έβλεπαν μαύρα κι άραχλα, και ότι και καλά εμείς πετούσαμε στα σύννεφα... αλλά τελικά ποιος δικαιώθηκε; Ε; Ε; Ε; :P

Και οι ..ηροστράτειες μεταρρυθμίσεις ..συνεχίζονται. Ο Βένιος .. ξαναχτυπά. Ξανά οι επισημάνσεις δικές μου.

ΓΠ


Τι μεταρρύθμιση χρειάζεται

Του ΒΕΝΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Οι γενικές κατευθυντήριες γραμμές μιας μεταρρύθμισης που αποσκοπεί στην ποιοτική παιδεία για όλους είναι σχετικά εύκολο να διατυπωθούν1: Πρώτα απ' όλα, δει δη χρημάτων, άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ουδέν έξεστι γενέσθαι των δεόντων, που έλεγε κι ο Δημοσθένης2. Είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη με μόλις 3,5% του ΑΕΠ για την Παιδεία, με 5,5% κοινοτικό μέσο όρο, με 5% υπόσχεση του προεκλογικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας (2003), και πρόσφατη άρνηση του πρωθυπουργού να βάλει χρήματα σε τρύπιο πιθάρι αν δεν προχωρήσει η μεταρρύθμισή του. Ας βάλει λοιπόν χρήματα να κλείσουν οι τρύπες.

Τρύπες που αυτός και οι όμοιοί του άνοιξαν. Μεταξύ τους το πλήθος των διασκορπισμένων μονοτμηματικών παραρτημάτων που καλούνται πανεπιστημιακά χωρίς να είναι. Γιατί το πρόθεμα «παν-» υπονοεί ποικιλία γνωστικών αντικειμένων και ώσμωση. Απαραίτητη η συνύπαρξη πολλών επιστημονικών κλάδων, με παράλληλη αποσυμφόρηση του αριθμού των φοιτητών στις πολυπληθείς σχολές του κέντρου και διορισμό πολλών νέων διδασκόντων. Και βέβαια μέριμνα για τις συνθήκες διαβίωσης, ώστε η επαρχία να μην είναι συνώνυμη με την εξορία, αλλά και να προσφέρει στη φοιτητική νεολαία και να αντλεί από τη ζωντάνια της. Κι αυτά θέλουν λεφτά.

Βεβαίως η απόφαση να αυξηθούν τα χρήματα δεν αρκεί. Κάλλιστα μπορούν να εξαγγελθούν χρήματα για την Παιδεία και να καταλήξουν σε επιτήδειες τσέπες, χωρίς να καλυφθούν καν τα λειτουργικά έξοδα3. Δημοσιότητα, διαφάνεια, έλεγχος, απαραίτητα οφείλουν να συνοδεύουν τη χρηματοδότηση...(και προγραμματισμός θα πρόσθετα ΓΠ)

Επόμενη αναγκαιότητα: η μεταρρύθμιση να είναι συνολική και όχι περιορισμένη άλλοτε στην Ανώτατη κι άλλοτε στη Μέση Εκπαίδευση. Δεν πρόκειται να βελτιωθούν τα Πανεπιστήμια, όταν η πλειονότητα των φοιτητών είναι εθισμένη στην αποσπασματική γνώση και την παπαγαλία, πεισμένη ότι η συνδυαστική σκέψη είναι άχρηστη αν όχι βλαβερή για το βαθμό τους και όταν αυτές οι βιωματικές βεβαιότητες θρυμματίζονται, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Προφανώς, κάποια προκρούστεια μέτρα και κάποιοι παιδονόμοι μπορούν να βελτιώσουν κάποια στατιστικά μεγέθη, όχι όμως την ποιότητα του Πανεπιστημίου.

Από το Δημοτικό ώς το Λύκειο το σύστημα πρέπει να αλλάξει. Οταν τα παιδιά ξεκινάν να περνάν τις τάξεις αυτόματα, χωρίς καν να χρειάζεται να ξέρουν να διαβάζουν ή να προσθέτουν και ξαφνικά πρέπει να μάθουν απόξω έναν όγκο χιλιάδων σελίδων (πολλαπλάσιο από αυτόν που μάθαιναν οι καθηγητές κι οι γονείς τους, ή τουλάχιστον οι παππούδες τους στην ηλικία τους), κάτι δεν πάει καλά.

Είναι αναγκαίο να καταργηθούν οι πανελλήνιες εξετάσεις. Πληθαίνουν σήμερα αυτοί που το αντιλαμβάνονται και το ζητούν ως μέτρο αναβάθμισης και αυτονόμησης του Λυκείου, ακόμη και στην περιοχή των κομμάτων εξουσίας (Κοντογιαννόπουλος, Ξανθόπουλος, Μπαμπινιώτης, κ.ά.). Μακάρι να το καταλάβουν κι οι υπεύθυνοι και να τις καταργήσουν ομαλά, πριν το καταλάβουν οι ίδιοι οι μαθητές και τις καταργήσουν με τον τρόπο τους, δίνοντας κόλλες «λευκές ή άκυρες» (με καρικατούρες, συνθήματα, καλαμπούρια ή βρωμόλογα), όπως είχε συμβεί με την «πειραματική εισαγωγή» των τεστ δεξιοτήτων στις γενικές εξετάσεις (μέτρο της μεταρρύθμισης Αρσένη, που «πειραματικοποίησε» ο διάδοχός του Π. Ευθυμίου - αλήθεια, τα πορίσματα αυτού του «πειράματος» θα τα δούμε ποτέ;).

Απαραίτητο να μειωθεί η ύλη σε ποσότητα και να αυξηθεί σε βάθος, σε δομή. Ας υπάρξουν επιλογές: κιθάρα, ξυλογραφία, μεταλλοπλαστική, γιατί να λείπουν από το σχολείο; Αλήθεια, γιατί καταργήθηκαν τα πολυκλαδικά; Από την άλλη ας λείπουν οι χιλιάδες ορισμοί, ημερομηνίες, ονόματα. Οχι να διαγραφούν, αλλά να μην αποστηθίζονται - και οι εξετάσεις ας γίνονται μερικές φορές με ανοιχτά βιβλία. Το ερώτημα «το μπαρούτι εφευρέθηκε πριν από την Τουρκοκρατία;» μπορεί να απαντηθεί χωρίς να ξέρεις πότε και ποιος το εφεύρε (το γράφουν εξάλλου οι εγκυκλοπαίδειες, γιατί να ξέρεις;) εάν γνωρίζεις ότι κάποιος σουλτάνος πήρε την Πόλη ρίχνοντας τα τείχη με κανόνια. Να μην αποστηθίζονται οι λεπτομέρειες αλλά να χρησιμοποιούνται ώστε να χωνεύονται οι βασικές έννοιες και λειτουργίες: όλοι να μπορούν να κάνουν περίληψη ενός βατού κειμένου, να ξέρουν τι θα πει μέτρηση, μεταβλητή, αναπνευστικό σύστημα, αφορμή ενός ιστορικού γεγονότος. Και για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει πολλή δουλειά πολλών - όχι βιαστικές αναθέσεις βιβλίων σε δικά μας παιδιά.

Τέτοια δουλειά ήδη γίνεται, σε ατομικό επίπεδο, στον κλάδο του ο καθένας, από εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς, που βλέπουν το επάγγελμά τους σαν κοινωνική αποστολή, παρά τις τρικλοποδιές που τους βάζει το σύστημα. Είναι οι φύλακες της άσβεστης φλόγας, η μαγιά του μέλλοντος. Πολύ περισσότεροι απ' όσο ακούγεται, πολύ λιγότεροι απ' όσο θα 'πρεπε. Κι αρκετοί εκείνοι που ξεκίνησαν έτσι, αλλά το σύστημα τους τσάκισε τα φτερά.

Θα 'πρεπε όλοι οι εκπαιδευτικοί να ήσαν έτσι. Πολλοί όμως γίνονται δάσκαλοι ή καθηγητές όχι από κλίση, αλλά επειδή δεν κατάφεραν να πετύχουν κάπου αλλού, κουβαλώντας ένα αίσθημα αποτυχίας και πίκρας. Και βέβαια, όλοι πλέον διορίζονται μετά τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, που είναι αναπαραγωγή σε κάποιο άλλο επίπεδο του συστήματος παπαγαλίας. Και μόνο το ότι στα Μαθηματικά εξετάζονται με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, χωρίς διατύπωση σκέψης, καθιστά τις εξετάσεις αυτές άκυρες και διαβλητές επί της ουσίας: οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να εξηγούν σε κάποιον που δεν ξέρει, όχι να αποδείχνουν σε κάποιον που ξέρει πως ξέρουν κι αυτοί την απάντηση.

Θα 'πρεπε οι νέοι εκπαιδευτικοί να περνάν από σκληρές εξετάσεις, γραπτές και προφορικές, με περίοδο άσκησης (όπως οι γιατροί κι οι δικηγόροι) επί συμβάσει και οριστική πρόσληψη μετά την τελική δοκιμασία, προφανώς με υψηλές αποδοχές: Αναβαθμισμένο σχολείο με υποβαθμισμένους δάσκαλους δεν γίνεται4 .

Είναι σαφές ότι μια τέτοια μεταρρύθμιση στηρίζεται σε μια εύθραυστη προϋπόθεση: ότι τους νέους εκπαιδευτικούς θα τους διδάξουν και θα τους κρίνουν άνθρωποι αξιόλογοι, και όχι κάποιων οι ημέτεροι. Κίνδυνος υπαρκτός: όπως και στην υπόλοιπη κοινωνία, κυκλώματα προώθησης ντενεκέδων ανθούν και στις περιοχές της παιδαγωγικής ή της διδακτικής. Κι επειδή η εμπειρία της επιμόρφωσης δείχνει ότι δεν σπανίζουν οι ακατάλληλοι επιμορφωτές, η δυσπιστία θα είναι μεγάλη. Και σίγουρα αν κάτι τέτοιο επιχειρηθεί στις σημερινές συνθήκες, θα στελεχωθεί από αυτούς που σταδιοδρομούν γυαλίζοντας πόμολα. Και θα 'ναι κρίμα.

Κάτι όμως πρέπει να γίνει.

Ενας φαύλος κύκλος δεν σπάει από μόνος του. Σπάει με εξωτερική παρέμβαση, κατά κανόνα στο πιο αδύνατο σημείο του. Τα κυκλώματα δεν αντέχουν το άπλετο φως: σε συνθήκες διαφάνειας και δημοσιότητας, και εφόσον η Παιδεία γίνει εθνικό μέλημα και αίτημα, στο οποίο υποχρεωθούν να συμπράξουν και τα κόμματα εξουσίας παραμερίζοντας τις κομματικές τους διαφορές, το εγχείρημα φαίνεται λιγότερο ανέφικτο.

Ναι. Αλλά μπορούν να αλλάξουν γνώμη τα δύο μεγάλα κόμματα, που τάσσονται υπέρ του εμπορευματικού και του ιδιωτικού πανεπιστημίου (παρότι και στο εσωτερικό τους δεν υπάρχει ομοφωνία), το μεν κυβερνητικό επίσημα, το δε αντιπολιτευτικό πιο ντροπαλά;

Ισως. Εάν οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους τους (85% του εκλογικού σώματος) δουν ότι το συμφέρον τους είναι ποιοτική δημόσια παιδεία για όλους κι όχι για όποιον πληρώνει, εάν όχι απλώς το δουν αλλά νιώσουν πως τους αφορά άμεσα, και προσωπικά και συλλογικά, τότε μπορεί να αισθανθούν ότι ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση.

Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει όσοι πονούν την Παιδεία να μη μείνουν άπραγοι. Εκπαιδευτικοί, γονείς, νέοι, ή απλώς τηλεθεατές, να δουν και να πουν τι φταίει και τι πρέπει να γίνει. Οτι για τα κακά της Παιδείας δε φταίνε οι υπερβολικές ελευθερίες
, αλλά η καταστρατήγηση των ακαδημαϊκών ελευθεριών από τη γραφειοκρατική κηδεμονία του υπουργείου, αφενός, κι από τα κυκλώματα παλαιών και νέων φεουδαρχών5 αφετέρου. Κι ότι αυτοί που λένε τους φοιτητές τεμπέληδες είναι οι ίδιοι που λέγανε τους δούλους τεμπέληδες πριν από 2.000 χρόνια.

Η δουλεία καταργήθηκε, θεωρητικά τουλάχιστον, ως ασύμφορη: Για να δουλεύει ο δούλος (ή φοιτητής) πρέπει να έχει κίνητρο. Οι φοιτητές μας αυτό το ένιωσαν τον περασμένο Ιούλιο. Και σε λίγες βδομάδες συλλογικής δράσης έμαθαν περισσότερα απ' ό,τι σε αρκετά χρόνια στα θρανία. Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.

1. Αντίθετα, η εξειδίκευσή τους σε μέτρα και θεσμούς χρειάζεται πρώτα γενικευμένη συζήτηση, και προφανώς να παρθούν υπόψη οι απόψεις αυτών που θα τις υλοποιήσουν. 2. Προσθέτοντας ότι χρήματα υπάρχουν στα «θεωρικά». Τα αντίστοιχα «θεωρικά» της εποχής μας ποια είναι; 3. Στα λειτουργικά έξοδα εντάσσονται και οι καχεκτικοί μισθοί των εκπαιδευτικών, που εξωθούνται σε συμπληρωματικές εργασίες για να καλύψουν τις ανάγκες τους. 4. Είναι αυτονόητο ότι οποιαδήποτε αναβάθμιση του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού, εκτός από τη διαμόρφωση των νέων, οφείλει να προβλέπει και μεταβατικές διατάξεις για την επιμόρφωση των ήδη υπηρετούντων, ειδεμή θα αποτύχει και μάλιστα παταγωδώς. 5. Αν κάποιος μεγαλοκαθηγητής επιβάλει ως υποχρεωτικό μάθημα το διδακτορικό του γαμπρού του, θα τον κακολογήσει κάποιος «αξιολογητής»; Δε δείχνει.


ang@math.ntua.gr


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/09/2006